- Tytuł:
- Subjective and Territorial Scope of confugium ad ecclesias, and Christian Ideas
- Autorzy:
- Świrgoń-Skok, Renata
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1046759.pdf
- Data publikacji:
- 2019-12-31
- Wydawca:
- Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
- Tematy:
-
azyl
confugium ad ecclesias
prawo rzymskie
świątynie
asylum
Roman law
temples - Opis:
-
Beginnings of asylum (asylum, ius asyli, confugium) in ancient Rome dates back to Romulus times. In subsequent periods of the development of the Roman state, the right of asylum was further developed and included in the norms of material and legal nature. In the Republic Period there were no comprehensive legal regulations regarding ius asyli, although temple asylum was known. It was only during the empire that legal regulation of asylum was in place and two of its forms were developed, confugium ad statuum (asylum, escape to the monument to the emperor) and confugium ad ecclesias (church asylum). That study focuses on answering the question of whether Christian ideas had an impact on the subjective and territorial scope confugium ad ecclesias. After the Edict of Milan in the year 313, Christianity, being able to worship publicly, began to influence the consciousness of the inhabitants of the empire. The Church was conceived as an institution protecting the weak, persecuted and those in need. The right of asylum was also enriched with some Christian elements, especially mercy (misericordia), in relation to individuals entitled to benefit from asylum protection. The territorial extent is also expanded to include places belonging to temples, such as the bishop’s house, cemetery and monasteries. An important novelty was the validity of confugium ad ecclesias in every Christian temple because it was not the emperor’s decision that was in force of ius asylum and the sanctity of the place. However, imperial constitutions played a more important role in shaping the right of asylum in the 4th and 5th centuries than the synodal legislation.
Początki azylu (asylum, ius asyli, confugium) w starożytnym Rzymie sięgają już czasów Romulusa. W kolejnych okresach rozwoju państwa rzymskiego następował dalszy rozwój prawa azylu i ujmowanie go w normy natury materialnoprawnej. W okresie republiki nie było wprawdzie kompleksowych regulacji prawnych odnośnie do ius asyli, chociaż znany był azyl świątynny. Dopiero w okresie cesarstwa nastąpiło prawne uregulowanie asylum, wykształcone zostały dwie jego formy: confugium ad statuum (azyl, ucieczka do pomniku cesarza) oraz confugium ad ecclesias (azyl kościelny). W niniejszym opracowaniu skupiono się na odpowiedzi na pytanie, czy idee chrześcijańskie miały wpływ na podmiotowy oraz terytorialny zakres confugium ad ecclesias. Po edykcie mediolańskim w 313 r. chrześcijaństwo, mogąc sprawować kult publicznie, zaczęło wpływać na świadomość mieszkańców imperium. Kościół był pojmowany jako instytucja chroniąca słabszych, prześladowanych i potrzebujących. Także prawo azylu zostało wzbogacone o pewne elementy chrześcijańskie, zwłaszcza o miłosierdzie (misericordia), w odniesieniu do podmiotów uprawnionych do korzystania z ochrony, jaką dawał azyl. Także zakres terytorialny ulega rozszerzeniu o miejsca przynależące do świątyń, takie jak dom biskupa, cmentarz i klasztory. Istotną nowością było obowiązywanie confugium ad ecclesias w każdej świątyni chrześcijańskiej, ponieważ to nie decyzja cesarza sprawiała, że obowiązywało ius asylum, a świętość miejsca. Jednakże w kształtowaniu się prawa azylu w IV i V w. ważniejszą rolę odgrywały konstytucje cesarskie, niż ustawodawstwo synodalne. - Źródło:
-
Studia Prawnicze KUL; 2019, 4; 195-211
1897-7146
2719-4264 - Pojawia się w:
- Studia Prawnicze KUL
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł