Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Zeit" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Źródła sekularności. Analiza wybranych aspektów sekularyzacji
Autorzy:
Hułas, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041226.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Säkularisierung
Autonomie
Religion
Transzendenz
säkulare Zeit
Secularism
Autonomy
Transcendence
Secular time
Opis:
Sekularność jest historycznym produktem nowożytności, który wskazuje na malejącą rolę transcendencji w życiu publicznym i prywatnym oraz zmienia rozumienie natury kluczowych instytucji społecznych: ekonomii, państwa, wiedzy, rodziny, religii. Może przybierać formy neutralnego braku transcendencji (sekularyzacja), może też funkcjonować jak aktywna ideologiczna obecność – ambitny program usuwania wszelkich odniesień do transcendencji w życiu publicznym i prywatnym (sekularyzm). W pierwszym przypadku sekularność  pojawia się jako wynik cywilizacyjnego procesu usuwania, w którym religia znika pod naciskiem nowożytnej technologii, ekspertyzy, ekonomii, nowożytnych orientacji filozoficznych i form ustrojowych. W drugim przybiera postać ofensywnej ideologii, która zakłada konkretny program działań przeciwko religii. Sekularność powstała jako następstwo zmian kulturowych, politycznych i filozoficznych mających na celu wyzwolenie jednostek spod podporządkowania staremu systemowi moralnemu i uczynieniu z nich niezależnych autonomicznych podmiotów żyjących w bezprecedensowych warunkach novus ordo seculorum oraz zwykłego sekularnego czasu.
Secularity is a historical product of modern ages that signaled a diminishing role of transcendence in public as well as individual life, changing effectively the common understanding of key social institutions: economy, state, knowledge, the family, religion. It may take on the form of a neutral lack of transcendence in public life and personal orientation (secularization); it can also appear as an active ideological presence – an ambitious project to remove any reference to transcendence from public life in view of creating “a religion free zone” (secularism). In the first case secularity comes about as a result of a civilization process of subtraction, in which religion melts under the pressure of modern technology, science, economy, a new philosophical orientation, and political frameworks. In the second one, it assumes the form of a bellicose ideology which implies a specific agenda of actions against religion. Secularity came into being as an outcome of philosophical, cultural and political shifts that strived to free individuals from being subjects of the old moral order, and make them independent autonomous agents that live in the unprecedented conditions of novus ordo seculorum and secular, ordinary time.
Die Säkularität ist ein historisches Produkt der Neuzeit, die auf die verminderte Bedeutung der Transzendenz im öffentlichen und privaten Leben verweist und das veränderte Verständnis der Natur von den wichtigsten gesellschaftlichen Institutionen, wie: Ökonomie, Staat, Wissenschaft, Familie, Religion zur Folge hat. Die Säkularität kann eine Form von einem neutralen Mangel der Transzendenz (Säkularisierung) annehmen, kann aber auch als eine aktive ideologische Präsenz funktionieren - als ein ehrgeiziges Programm der Eliminierung aller Verweise auf die Transzendenz aus dem öffentlichen und privaten Leben (Säkularismus). Im ersten Fall erscheint die Säkularität als eine Folge des zivilisatorischen Verdrängungsprozesses, in Folge dessen die Religion unter dem Druck der neuzeitlichen Technologie, Expertise, Ökonomie sowie der neuen philosophischen Ideen und Verfassungsformen verschwindet. Im zweiten Fall wird die Säkularität zu einer offensiven Ideologie, die ein konkretes, gegen die Religion gerichtetes Aktionsprogramm voraussetzt. Die Säkularität entstand als Folge der kulturellen, politischen und philosophischen Veränderungen, deren Ziel es war, den Einzelnen aus der Abhängigkeit vom alten Moralsystem zu befreien und ihn zum unabhängigen und autonomen Subjekt zu etablieren, das in den einzigartigen Verhältnissen des novus ordo seculorum sowie der einfachen säkularen Zeit leben kann.
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2014, 9; 37-54
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zwyczajna świętość
Ordinary Holiness
Autorzy:
Wanat, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041410.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
alltägliche Heiligkeit
Berufung
Zeichen der Zeit
ordinary holiness
vocation
signs of the time
zwyczajna świętość
powołanie
znaki czasu
Opis:
Autor zwraca uwagę na powszechny charakter powołania do świętości odwołując się do kategorii „zwyczajna świętość”. Przypomina współczesne nauczanie Kościoła katolickiego, które od czasu Soboru Watykańskiego II podkreśla, że świętość jest darem i zadaniem wszystkich chrześcijan. Ilustruje to wypowiedziami papieży Pawła VI, Jana Pawła II, i Benedykt XVI. Na koniec wskazuje na kilka przykładów potwierdzających, że każdy rodzaj aktywności życiowej może być przestrzenią realizacji powołania do świętości. Zauważa przy tym, że zwyczajna świętość jest zawsze jakąś pozytywną reakcją i odpowiedzią uczniów Jezusa na znaki czasu, w którym żyją. Wśród tych znaków można wskazać obecnie na zmieniający się stosunek człowieka do prawdy, do życia ludzkiego jako wartości fundamentalnej, do miłości małżeńskiej, która w istocie jest wierna i wyłączna, a także do służby jako formy miłości na co dzień.
The topic of this paper is the universal call to holiness with reference to the notion of “ordinary holiness”. The contemporary teaching of the Catholic Church, particularly since Vatican II, has underlined that holiness is both a gift and a task for all Christians. It is illustrated with several papal pronouncements by Paul VI, John Paul II and Benedict XVI. Finally the paper points out to some examples which confirm that any activity in life is appropriate for fulfilling the call to holiness. It is also noticed that ordinary holiness is a positive reaction and response of Christ’s disciples to the signs of the time they face. Some of those signs of the time are nowadays: man’s changing attitude to the truth, to human life as a fundamental value, to conjugal love which is in its essence faithful and exclusive, as well as to service as a form of daily love.
Der Verfasser verweist auf den allumfassenden Charakter der Berufung zur Heiligkeit, indem er auf die Kategorie "alltägliche Heiligkeit" zurückgreift. Herbeigerufen werden dabei die Verlautbarungen des Lehramtes der katholischen Kirche, die seit dem Zweiten Vatikanischen Konzil betont, dass die Heiligkeit sowohl eine Gabe, wie auch eine Aufgabe ist. Die Analysen werden durch Texte der Päpste: Paul VI., Johannes Paul II. und Benedikt XVI. illustriert. Schließlich werden einige Beispiele aufgeführt, die bestätigen, dass jede Art der alltäglichen Tätigkeit einen Raum für die Realisierung der Berufung zur Heiligkeit bilden kann. Es wird dabei vermerkt, dass die alltägliche Heiligkeit immer schon eine positive Reaktion und Antwort der Jünger Jesu auf die Zeichen der Zeiten ist, in denen sie leben. Unter diesen Zeitzeichen kann man heute die veränderte Einstellung zur Wahrheit und zum menschlichen Leben als einem fundamentale Wert, zur ehelichen Liebe, die in ihrem Wesen ausschließlich treu ist, wie auch zum Dienst als einer Form der Liebe im Alltag erkennen.   
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2011, 6-7; 87-100
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czas a wieczność według Josepha Ratzingera/Benedykta XVI
Time and Eternity according to Joseph Ratzinger/Benedict XVI
Autorzy:
Góźdź, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041044.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Zeit
Ewigkeit
Unsterblichkeit
Geistseele
Auferstehung
exitus-reditus
time
eternity
immortality
spiritual soul
resurrection
czas
wieczność
nieśmiertelność
dusza duchowa
zmartwychwstanie
Opis:
Autor stawia hipotezę interpretacji nauki Josepha Ratzingera/Benedykta XVI na temat relacji czasu i wieczności. Każda religia obiecuje człowiekowi na różny sposób wyjście z doczesności, z obecnego sposobu bytowania, po prostu „z czasu” do czegoś ponad historyczną egzystencją, co określa się jako wieczność, czy nieśmiertelność. Rodzi się przy tym zasadnicze pytanie: skoro czas pragnie wyjść poza siebie ku wieczności, to czy wieczność – odwrotnie – ma jakąś relację do czasu, czy jest może jakąś negatywną bezczasowością? Chrześcijaństwo jednoznacznie opowiada się za Bogiem jako Panem nad czasem i tym samym za uczestniczeniem Boga w czasie, głównie przez Wcielenie Syna Bożego, a przez to wskazuje też na udział człowieka w wieczności Boga. Wtedy wieczność jest dla chrześcijanina trwaniem w Osobie Zmartwychwstałego. Trwanie to zasadza się na elemencie nieprzemijającym człowieka, czyli duszy duchowej, która otwiera człowieka na zmartwychwstanie, a przez to na nieśmiertelność rozumianą jako relacja przez Syna Bożego do Boga jako trynitarnej Miłości. Tak chrześcijaństwo ma linearne (a nie cykliczne w sensie kołowrotu) rozumienie czasu, ale przyjmuje też pozytywną cykliczność, wyrażoną w schemacie exitus – reditus. tj. exitus jest wolnym aktem stwórczym Boga, a reditus – wolnym samoofiarowaniem się człowieka na wzór Syna Bożego. Krzyż Chrystusa jako samoofiarowanie się Bogu Ojcu jest modelem przeniesienia czasu w nowy sposób trwania, czyli w wieczność. Chrystus jest zatem spełnieniem czasu i początkiem wieczności człowieka wierzącego.  
The author puts forward a hypothesis related to the interpretation of the thought of Joseph Ratzinger - Benedict XVI on the interrelation of time and eternity. Different religions offer different ways of departing temporality - the way of being within the confines of time - towards some extratemporal existence, commonly referred to as eternity or immortality. This perspective evokes a fundamental question: if time wants to reach beyond itself towards eternity, is it that eternity - in its turn - stays in a kind of interrelation to time, or is it a kind of negative atemporality? In its view of the matter, Christianity makes a clear statement that God has power over time, which implies that God participates in the temporal reality. This participation manifests itself overtly through the Incarnation of the Son of God. Consequently, this participation shows that man takes part in the eternity of God. In this sense, a Christian reaches eternity through his/her existence in the Person of the Resurrected Jesus. This ability to eternally remain in Jesus rests on the immortal element of the human being - that is his/her spiritual soul. The soul opens a path towards salvation and the relational eternity, that is a relationship of a Christian person with the Son of God and through Him with God as Trinitary Love. This is how Christianity – while respecting the linear nature of time – promotes a positive cyclical (yet not a reiterative) concept of time, which manifests itself in the exitus - reditus relationship. Exitus is an autonomous act of God’s creation, while reditus - is a human self-sacrifice as exemplified by the Son of God. Jesus’ self-sacrifice to God the Father is a model of how time can be projected onto a new way of existence: eternity. Therefore, Christ brings time to its fullness. His Event marks the beginning of eternity for the faithful.
Der Autor formuliert eine Interpretation der Lehre von Joseph Ratzinger/Benedikt XVI. bezüglich der Relation von Zeit und Ewigkeit. Jede Religion verheißt dem Menschen auf verschiedene Weisen das Überschreiten des Diesseitigen, des gegenwärtigen Seinsmodus, einfach der Zeit – auf Etwas hin jenseits der historischen Existenz, was als Ewigkeit bzw. Unsterblichkeit bezeichnet wird. Es stellt sich dabei eine grundsätzliche Frage: Wenn die Zeit auf das Überschreiten ihrer selbst hin in die Ewigkeit angelegt ist, hat dann umgekehrt auch die Ewigkeit eine Relation zu der Zeit oder ist sie vielleicht bloß eine negative Zeitlosigkeit? Das Christentum eindeutig bekennt Gott als den Herren der Zeit und damit bekennt es auch das Involvieren Gottes in die Zeit, vor allem durch die Inkarnation des Sohnes Gottes, was andererseits die Teilnahme des Menschen an der Ewigkeit Gottes bedeutet. Die Ewigkeit ist somit für den Christen das Bleiben in der Person des Auferstandenen. Dieses Bleiben gründet auf dem unvergänglichen Element im Menschen, d. h. auf der Geistseele, welche ihn für die Auferstehung und somit für die Unsterblichkeit öffnet. Diese wird als die Beziehung durch den Sohn Gottes zu Gott – der trinitären Liebe verstanden. Auf diese Weise hat das Christentum ein lineares (und nicht ein kreisförmiges im Sinne eines Tretrades) Zeitverständnis, nimmt jedoch ein positives periodisches Schema exitus – reditus an. Exitus ist hier der freie Schöpfungsakt Gottes und reditus – die freie Hingabe des Menschen nach dem Bild des Sohnes Gottes. Das Kreuz Christi als die Hingabe an Gott den Vater ist also ein Model des Übergangs der Zeit in eine neue Seinsweise, also in die Ewigkeit. Christus ist die Erfüllung der Zeit und der Anfang der Ewigkeit des glaubenden Menschen.   
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2017, 12; 155-171
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies