Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Jedność" wg kryterium: Temat


Tytuł:
And God Created a Woman – Contemplation of Beautiful Femininity in the Perspective of Christian Anthropology
E Dio creò la donna - La contemplazione della bellezza feminile nella prospettiva della teologia del corpo
Autorzy:
Olszewski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36465836.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
sensuality
unity
carnality
transcendence
zmysłowość
jedność
cielesność
transcendencja
Opis:
The text of the article is inspired by the question: how to interpret the beauty of femininity revealed in the work of creation in order to understand it in all its richness? The thought of John Paul II helps us in this, taken from his theology of the body, which critically assesses contemporary reductionist trends with a materialistic tint. At the same time, based on the above-mentioned author, we expand our reflection based on other Christian authors with an analogous inspiration. Against the utilitarian proposal, there is an argument about the paradisiacal delight of female beauty experienced by the first man. Only starting from this perspective can one speak of a man's first vocation: to have and hold a woman as a gift. This logic of gift leads us to discover that the erotic is not necessarily associated with lust, or worse, with subsequent downfall. It remains a gift given to man if the erotic is inscribed in what is ethical. Hence the conclusion that the erotic sphere is capable of directing our experience positively, towards the experience of being moved by the other. We are not only at the level of satisfying natural needs. In this way, we discover a completely different dimension of beauty. Beauty revealed by the erotic thrill accompanying the contemplation of femininity. Here we come to the conclusion that it has the power to transcend our purely human, often reduced, understanding of the forces dormant in human nature. It even leads to a statement about the supernatural power of eros, towards fullness, towards what is ultimate. Only then will we be able to understand what role the Creator assigned to the experience of Adam's admiration for the beauty revealed in Eve's femininity. The communion of a man and a woman born in beauty directs us to the divine source - the communion of Persons in the Holy Trinity. In a sense, the beauty revealed in a woman, the more carnal it is, the more it reveals to us the most profoundly spiritual and infinite spheres. The final answer to the question about the beauty of femininity and its role in meeting a man is the figure of the one we call All Beautiful - Mary.
Lo spunto per il testo dell’articolo che stiamo per presentare lo troviamo nella seguente domanda: in che modo si dovrebbe interpretare la bellezza femminile rivelata nell’opera della creazione per poter capirla in tutta la sua ricchezza? Ci aiuta il pensiero di Giovanni Paolo II e degli altri autori, racchiuso nella teologia del corpo, che in maniera puntuale sviluppa una critica sulle tendenze che riducono la visione dell’uomo alla sfera puramente materialista. A questo riguardo, poggiandosi sul pensiero del papa polacco, allarghiamo la nostra riflessione citando altri autori cristiani di analoga ispirazione.
Źródło:
Teologia w Polsce; 2023, 17, 1; 79-113
1732-4572
Pojawia się w:
Teologia w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Gothorum romanorumque consensus. Jedność Gotów i Rzymian w działalności politycznej Amalasunty
Gothorum romanorumque consensus. The unity of Goths and Romans in Amalasuntha’s political activity
Autorzy:
Skibiński, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/612175.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Amalasunta
Ostrogoci
Goci
Rzymianie
jedność
integracja
Amalasuntha
Ostrogoths
Romans
unity
integration
Opis:
The article presents the reign of Amalasuntha – Theodoric the Great’s daughter – from the point of view of her endeavours for the unity and integration of the Goths and Romans in the Ostrogothic Kingdom. Analysis of the most important sources on the subject reveals her efforts in the following areas: concern for social justice and attempts to remedy the difficult situation in the country which had arisen in the last years of Theodoric; emphasis on the unity of the Goths and Romans in letters sent to various persons on behalf of Athalaric; concern for the religious unity of Roman Catholics and Arian Goths; attempts to provide the best education for Athalaric according to the style adopted in Roman society. The premature death of Athalaric, and shortly after, of Amalasuntha, did not allow her to realize her plans. Following her death, the Byzantine army began the reconquest of Italy. This also, meant the fall of her political programme, and the Ostrogoth Kingdom soon disappeared from the map.
Źródło:
Vox Patrum; 2016, 66; 235-249
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Program praktycznego ekumenizmu według Chrétiens désunis Yvesa Congara
The Program of Practical Ecumenism According to Yves Congar’s Chrétiens désunis
Autorzy:
Pielka, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36458417.pdf
Data publikacji:
2022-07-25
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Yves Congar
practical ecumenism
dialogue
unity
Christians
ekumenizm praktyczny
dialog
jedność
chrześcijanie
Opis:
Autor artykułu analizuje dzieło Yves’a Congara Chrétiens désunis. Principes d’un „oecuménisme” catholique (Paris 1937). Wyróżnia w nim dwa wątki, stanowisko braci rozłączonych oraz Kościoła katolickiego w zakresie ekumenizmu, oraz cztery wymiary praktycznego ekumenizmu, które dla Kościoła proponuje francuski dominikanin: uznanie pierwszeństwa działania Boga, wyjście poza uprzedzenia wobec braci, powrót do źródeł, odnowienie dialogu doktrynalnego.
The author of the article analyzes the work of Yves Congar Chrétiens désunis. Principes d’un „oecuménisme” catholique (Paris 1937). He distinguishes two themes: the position of the separated brethren and of the Catholic Church on ecumenism and the fourdimensions of practical ecumenism that the French Dominican proposes for the Church: recognizing the primacy of God’s action, going beyond prejudices against the brethren, returning to the sources, renewing doctrinal dialogue.
Źródło:
Teologia w Polsce; 2022, 16, 1; 139-152
1732-4572
Pojawia się w:
Teologia w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologia jedności Kościoła. Zarys problematyki
Autorzy:
Pawłowski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041180.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Credo
Ökumenismus
Einheit
Kirche
koinōnia/communio
Church
creed
ecumenism
unity
ekumenizm
jedność
Kościół
Opis:
Artykuł jest wprowadzeniem w teologię jedności Kościoła. Ukazuje spektrum współczesnej refleksji nad przymiotem Kościoła wymienionym w Symbolu Nicejsko-Konstantynopolskim (credo in unam Ecclesiam). Refleksja ta obejmuje kategorie biblijne, zwłaszcza ideę koinōnia/communio, podkreśla trynitarne podstawy jedności Kościoła, a także jej konkretne środki – więzy jedności. Wśród tych środków jedności zwrócono szczególną uwagę na węzeł wiary, sakramentów oraz zwierzchnictwa kościelnego, zwłaszcza powszechnej posługi na rzecz jedności chrześcijan. Poszczególne Kościoły (wyznania) mają różne wizje jedności, ale i te koncepcje stanowią przedmiot dialogu ekumenicznego. Najnowszym ekumenicznym stanowiskiem na temat Kościoła, w tym jego jedności, jest dokument Komisji Wiara i Ustrój Światowej Rady Kościołów pt. Ku wspólnej wizji Kościoła (opublikowany w 2013 r.). Kościoły chrześcijańskie biorące udział we współczesnym dialogu ekumenicznym mają świadomość tego, że jedność Kościoła jest rzeczywistością daną i zadaną, jeszcze niepełną i niedoskonałą, niejako „w drodze”. W tym sensie mogą wyrażać swoje spero in unam Ecclesiam.
The article is a topic outline of the theology of the Church’s unity. It shows the spectrum of contemporary reflection on this  attribute of the Church mentioned in the Nicene-Constantinople Symbol (credo in unam Ecclesiam). The reflection includes biblical categories, especially the idea of koinōnia/communio, emphasizing the Trinitarian basis for unity of the Church, and its concrete means – bonds of unity. Among these means of unity, particular attention is paid to the bond of faith, the sacraments and ecclesiastical governance, notably the universal ministry of Christian unity. Individual Churches (denominations) have different visions of unity, but also these concepts are the subject of ecumenical dialogue. The most recent ecumenical vision on the Church, including its unity, is the document of the World Council of Churches Commission on Faith and Order, Towards a Common Vision of the Church (published in 2013). Christian Churches involved in the contemporary ecumenical dialogue are aware that the unity of the Church is a reality given and set, yet incomplete and imperfect, so to speak "on the way". In this sense they can express their spero in unam Ecclesiam.
Der Artikel ist eine Einführung in die Theologie der Einheit der Kirche. Es wird das Spektrum der zeitgenössischen Reflexion über dieses im Nicäno-Konstantinopolitanum (credo in unam Ecclesiam) enthaltenen Attribut der Kirche. Diese Reflexion umfasst biblische Kategorien, vor allem die koinōnia/communio-Idee, betont trinitarische Grundlagen der Einheit der Kirche sowie konkrete Mittel bzw. Bande der Einheit. Unter diesen Mitteln der Einheit wurde eine besondere Aufmerksamkeit auf das Band des Glaubens, der Sakramente und der kirchlichen Obrigkeit, vor allem, des allgemeinen Dienstes für die Einheit der Christen, gelegt. Die einzelnen Kirchen (Denominationen) sehen die Einheit unterschiedlich, jedoch bilden diese verschiedenen Konzepte den Gegenstand des ökumenischen Dialogs. Die jüngste ökumenische Stellungnahme über die Kirche, darunter auch über seine Einheit, ist das 2013 herausgegebene Dokument der Kommission Glaube und Kirchenverfassung des Weltkirchenrates unter dem Titel Die Kirche: Auf dem Weg zu einer gemeinsamen Vision. Die christlichen Kirchen, die am gemeinsamen Dialog teilnehmen, sind sich dessen bewusst, dass die Einheit der Kirche eine geschenkte und aufgegebene Wirklichkeit ist, eine noch nicht erfüllte und deswegen unvollkommene Wirklichkeit, gewissermaßen ein "Unterwegs-sein". In diesem Sinne können sie bekunden: spero in unam Ecclesiam.
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2015, 10; 185-198
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kapłani – słudzy communio
Autorzy:
Lala, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1622910.pdf
Data publikacji:
2015-09-02
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
teologia duchowości
communio
duchowość kapłańska
kapłan
kapłaństwo
Maryja
jedność
rady ewangeliczne
Ruch Focolari
wspólnota
Opis:
Jan Paweł II w Liście apostolskim Novo millennio ineunte wyraża pragnienie krzewienia duchowości komunii, „jako zasady wychowawczej wszędzie tam, gdzie kształtuje się człowiek i chrześcijanin, gdzie formują się szafarze ołtarza, duszpasterze” (NMI 43). Do kapłanów należy troska o pogłębianie ducha communio wśród ludzi. Żeby jednak mogli dać innym świadectwo jedności, muszą wpierw sami żyć w jedności pomiędzy sobą. Niniejsze studium uwypukla niektóre aspekty życia „według Ducha” (Rz 8,4. 9), które uzdalnia kapłanów do realizacji tego wezwania. Konieczna jest więc najpierw ich osobista troska o jedność z Osobami Trójcy Świętej, by realizować pomiędzy sobą życie w komunii na wzór samego Boga. Wspólnota życia domaga się od nich w pierwszym rzędzie, aby mieli „gorącą miłość jedni ku drugim” (1 P 4,8). Do życia w jedności konieczne jest kierowanie się radami ewangelicznymi, ponieważ wymagają one złożenia Bogu całkowitego daru z siebie. Wzór ogołocenia własnego „ja” znajdują w Chrystusie ukrzyżowanym, w momencie Jego opuszczenia (por. Mk 15, 34). Przykładem życia w komunii jest dla nich osoba Maryi.
Źródło:
Verbum Vitae; 2010, 17; 341-361
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:
Verbum Vitae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dialog ekumeniczny
Autorzy:
Kantyka, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041452.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
dialogue
ecumenism
churches
unity
truth
faith
ecumenical agreements
dialog
ekumenizm
kościoły
jedność
prawda
wiara
uzgodnienia ekumeniczne
Opis:
W artykule opisano rzymskokatolickie rozumienie dialogu ekumenicznego zawarte w Dekrecie o ekumenizmie Soboru Watykańskiego II oraz w innych dokumentach Kościoła rzymskokatolickiego. Ten dialog ekumeniczny może być prowadzony tylko pomiędzy Kościołami chrześcijańskimi i wspólnotami kościelnymi, ponieważ ma na celu przywrócenie pełnej widzialnej jedności chrześcijan. Dialog ten powinien przede wszystkim prowadzić do wspólnego odkrywania prawdy, a nigdy do jakiegokolwiek jej ustalania, wypracowywania jej lub osiągania kompromisu. Prawdziwy dialog nie ma nic wspólnego z negocjowaniem wspólnego stanowiska, w którym każda ze stron chce się narzucić innym i pójść na mniejsze ustępstwa. Nie możemy bowiem zredukować wymagań Ewangelii do niezbędnego minimum, wspólnej podstawy uznawanej przez wszystkie Kościoły i wspólnoty kościelne. Taki dialog zawiera swoją wewnętrzną dynamikę, swój wymiar egzystencjalny. Prawda jest osobowa, tak jak sam Chrystus jest Prawdą, tak poszukiwanie jedności należy do właściwej istoty bycia chrześcijaninem. Tak więc dialog ekumeniczny jest „imperatywem sumienia chrześcijańskiego" (Jan Paweł II), a więc jest czymś, co nieuchronnie powinno być podejmowane i realizowane przez chrześcijan. Dialog ekumeniczny nie jest jednak celem samym w sobie. Nie jest on też tylko wzajemnym uznaniem wspólnot chrześcijańskich, ani nawet wspólną modlitwą. Wspólnym celem jest przywrócenie pełnej widzialnej jedności kościołów podzielonych. Na drodze ekumenizmu nie możemy ograniczać się do modlitwy czy dialogu ekumenicznego. Wręcz przeciwnie - powinniśmy rozwijać wszelkie możliwe sposoby współpracy, gdyż jedność działania prowadzi do pełnej jedności wiary. Ani jedność, ani jednolitość doktryny czy tradycji kościelnych, ale tylko jedność w jednej wierze jest daleko idącym celem dialogu ekumenicznego. Dokumenty Kościoła rzymskokatolickiego dają też jasne wskazówki, jak prowadzić dialog ekumeniczny: strony dialogu muszą być ekspertami w dziedzinie teologii, szukać prawdy, a nie zwycięstwa, przechodzić od tematów łatwiejszych do trudniejszych, starać się używać języka wolnego od polemicznych konotacji. Przed Soborem Watykańskim II Kościół katolicki nie prowadził żadnego oficjalnego dialogu ekumenicznego, co nie oznaczało braku jakichkolwiek spotkań ekumenicznych. Pierwsze z nich były jednak nieoficjalne i nie angażowały oficjalnej władzy kościelnej. Szerokie zaangażowanie w dialog ekumeniczny w czasach papieży Pawła VI i Jana Pawła II może być słusznie postrzegane jako bezpośredni owoc Soboru Watykańskiego II i jego dekretu o ekumenizmie. Na przestrzeni dziesięcioleci komisje dialogu opracowały już tysiące stron wspólnych oświadczeń i uzgodnionych deklaracji. Kościoły muszą jednak mieć świadomość, że bez silnego wysiłku odbioru tych dokumentów w ich gronie, owoce dialogów nie będą miały żadnego wpływu na pojednanie chrześcijan w jednej wierze. Nawet jeśli z powodu powolności procesu ekumenicznego może dojść do pewnego rodzaju zafałszowania, możemy być pewni, że spotkania w ramach dialogu pozwoliły chrześcijanom różnych Kościołów - wspólnotom kościelnym - rozwinąć się w kierunku pełnej, widzialnej jedności, której pragnął nasz Pan dla swoich uczniów.  
The article describes the roman catholic understanding of the ecumenical dialogue as stated in the Decree on ecumenism of the Second Vatican council and in further documents of the rc church. this ecumenical dialogue may be conducted only among christian churches and church communities as it aims the restoration of full visible unity of christians. The dialogue should primarily lead to the common rediscovery of the truth, and never to any kind of establishing the truth, of elaborating it or reaching the compromise. the true dialogue has nothing to do with negotiating the common position, where each party wants to force oneself upon another and to make the less concessions possible. this is because we cannot reduce the requirements of the Gospel to any kind of necessary minimum, a common basis recognized by all the churches and ecclesial communities. Such a dialogue contains its inner dynamics, its existential dimension. The truth is personal, as christ himself is the truth, so the search for unity belongs to the proper essence of being a christian. So the ecumenical dialogue is “an imperative of christian conscience” (John paul ii), so it is something that inevitably ought to be taken and accomplished by christians. The ecumenical dialogue however is not the goal for itself. neither it is only mutual recognition of christian communities or even common prayer. the common aim is the restoration of full visible unity of divided churches. On the way of ecumenism we cannot limit to the prayer or the ecumenical dialogue. On the contrary – we should develop all the possible ways of collaboration, because unity of action leads to the full unity of faith. neither the unity nor uniformity of doctrine or churchly traditions, but only the unity in one faith is the far-reaching goal of the ecumenical dialogue. The documents of the rc church give also clear hints how to lead the ecumenical dialogues: the dialoguing parties must be expert in theology, seeking the truth, not a victory, moving from easier topics to the more diffcult ones, trying to use the language free of polemical connotations. Before the Second Vatican council the catholic church didn’t lead any offcial ecumenical dialogue, what didn’t mean the lack of any ecumenical encounters. The frst ones, however, were unoffcial and did not engage the offcial church authority. Widespread engagement in the ecumenical dialogues in the time of popes paul Vi and John paul ii can be justly perceived as a direct fruit of the Second Vatican council andits Decree on ecumenism. During the decades the commissions of dialogue have already elaborated thousands of pages of common statements and agreed declarations. the churches must be however aware, that without strong effort of reception of these documents in their midst, the fruits of the dialogues will have no infuence on the reconciliation of christiansin one faith. Even if there may be some kind of deception because of slowness of ecumenical process, we can be certain that meetings in the dialogue enabled christians of variouschurches an church communities to grow towards full, visible unity wanted by our Lord for His disciples.
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2010, 5; 187-197
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nadzieja na jedność? Herezje i heretycy w listach św. Ambrożego
Hope for the unity? Heresies and heretics in st. Ambrose’s letters
Autorzy:
Wysocki, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/613040.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Ambroży z Mediolanu
herezja
heretycy
listy
jedność
nadzieja
Ambrose of Milan
heresy
heretics
letters
unity
hope
Opis:
This article presents the results of the analysis of the correspondence of St. Ambrose, the Bishop of Milan, concerning heresies and heretics and the hope of their final reconciliation with the Church. The article consists of two essential parts, the first shows the definition and essence of heresies and heretics, including examples of heretics and how they act. The second part focuses on dealing with heretics and fighting for the unity of the Church. This section shows the ways in which this fight is taking place and the parties responsible for it: the bishops and the emperors. Reading the letters of St. Ambrose does not leave any illusions – the Bishop of Milan has gradually been losing the hope for ending such conflicts, above all with the Arians. Reasons for such an attitude are repeatedly presented in his letters – the conflict of the basilicas, the attitudes of the heretics, the weakness of orthodox believers and priests. It seems, however, that in spite of everything still smoulders in him spark of hope, because to the last letter of preserved correspondence he calls for return to the bosom of the Church and orthodoxy.
Źródło:
Vox Patrum; 2017, 68; 327-340
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Iure divino i iure humano prymatu papieskiego w dialogu katolicko-luterańskim
Iure divino and iure humano of the papal primacy in the dialogue between Catholicism and Lutheranism
Autorzy:
Żmudziński, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2040989.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Primat
Ökumenismus
Einheit
Papst
Kirche
Reformation
primacy
ecumenism
unity
pope
church
reformation
prymat
ekumenizm
jedność
papież
Kościół
reformacja
Opis:
Artykuł jest prezentacją poglądów ukazujących katolickie i ewangelickie stanowisko dotyczące funkcji prymacjalnej Biskupa Rzymu i jego pochodzenia. Kluczowe sformułowanie, które jest osią kontrowersji brzmi iure divino i iure humano, wskazując na boskie albo ludzkie pochodzenie prymatu. Katolicki pogląd wyraża przekonanie, że Jezus Chrystus powołał do istnienia Kościół i wyposażył go w stałe elementy strukturalne: prymat i apostolat. Teza ta jest traktowana jako imperatyw wiary. Oparta jest na tekstach ewangelijnych, które podkreślają pierwszeństwo św. Piotra Apostoła w gronie Dwunastu oraz w pierwotnym Kościele. Eklezjologia katolicka stwierdza, że nie był to tylko osobisty przywilej Piotra ale stały element struktury Kościoła, który na Soborze Watykańskim I otrzymał formalny status dogmatu. Reformacja nie negowała samej funkcji prymacjalnej ale sposób jej sprawowania oraz jej genezę. Przyjmuje od początku, że jest to element ukształtowany w historycznym rozwoju Kościoła. Dialog ekumeniczny katolicko-luterański wypracował stanowisko zmierzające do tratowania pochodzenia prymatu jako problemu mniej istotnego, na rzecz podkreślania komunijnego wymiaru Kościoła z istotną funkcją jednoczącą i prezentującą na zewnątrz całe chrześcijaństwo. Podstawową przesłanką jej wiarygodności jest oparcie na Ewangelii.
The paper outlines the Catholic and the Evangelical standpoint on the primate’s function served by the Bishop of Rome and its origin. The controversy revolves around the key phrase, iure divino and iure humano, which points to the divine or human origin of the primacy. In the Catholic perspective, Jesus Christ brought the Church into existence and provided this institution with permanent structural elements: primacy and apostolate. This thesis, considered an imperative of faith, is based on the texts of the Gospel which underscore the primacy of Saint Peter the Apostle among the Twelve and in the early Church. According to the Catholic ecclesiology, it was not only a private privilege enjoyed by Peter but a permanent element of the structure of the Church, which received the formal status of a dogma at the First Vatican Council. From the outset, the Reformation has assumed that primacy is an element shaped in the course of the historical development of the Church. The ecumenical dialogue between Catholicism and Lutheranism led to the establishment of a standpoint veering towards the consideration of the origin of primacy as a matter of lesser consequence. This step was taken in order to underscore the communal dimension of the Church, with its important function in unifying Christianity and presenting it to the world. The basic premise giving credence to this function is its foundation in the Gospel.
Der Artikel enthält eine Präsentation der Ansichten, welche die katholische und die evangelische Position bezüglich der primazialen Funktion des Bischofs von Rom und ihrer Herkunft kennzeichnen. Die wichtigsten Formulierungen, die eine Achse der Kontroverse bilden, lauten: iure divino bzw. iure humano und auf die göttliche bzw. menschliche Herkunft des Primats verweist. Nach der katholischen Überzeugung rief Jesus Christus die Kirche zum Sein und stattete sie mit den unveränderlichen Strukturelementen, also mit dem Primat und dem Apostolat, aus. Diese These wird als ein Glaubensimperativ betrachtet. Sie gründet in den Texten der Evangelien, welche die Vorrangstellung des Petrus im Zwölferkreis sowie in der Urkirche bezeugen. Gemäß der katholischen Ekklesiologie war das keineswegs nur ein persönliches Privileg Petri, sondern es ist ein bleibendes Strukturelement der Kirche, das am I. Vatikanischen Konzil den formellen Status eines Dogmas erhalten hat. Die Reformation stellte die primaziale Funktion nicht in Frage, sondern bemängelte lediglich die Art und Weise ihrer Ausübung sowie ihre Herkunft. Es wird angenommen, dass es ein Element ist, das im Laufe der historischen Entwicklung der Kirche herausgebildet wurde. Im Zuge der katholisch-lutherischen Dialogs wurde eine Stellungnahme herausgearbeitet, nach der man die Herkunft des Primats als ein untergeordnetes Problem zu sehen versucht. Die Aufmerksamkeit soll eher auf die Betonung der Communio-Dimension mit ihrer einheitsstiftenden Rolle sowie mit der Funktion, die gesamte Christenheit nach außen zu präsentativen, gelegt werden. Die wichtigste Prämisse der Glaubwürdigkeit dieser Funktion ist ihre Verwurzelung im Evangelium.      
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2018, 13; 129-143
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Κοινωνία and μετουσία in Gregory of Nyssas Oratio catechetica magna. Terminological context and relevance to Trinitarian Theology, Christology and Sacramentology
Κοινωνία i μετουσία w Oratio catechetica magna Grzegorza z Nyssy. Kontekst terminologiczny i znaczenie dla teologii trynitarnej, chrystologii i sakramentologii
Autorzy:
Kapłon, Szymon
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36852137.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Gregory of Nyssa
κοινωνία
μετουσία
Trinitology
Chrystology
Sacramentology
Unity and difference
Grzegorz z Nyssy
trynitologia
chrystologia
sakramentologia
jedność i różnica
Opis:
This article presents a comparative analysis of the use of the terms κοινωνία and μετουσία in Trinitarian, Christological and soteriological as well as sacramental contexts in Gregory of Nyssa's Oratio catechetica magna. As a result, we can discover that Gregory consciously and precisely distinguishes between the concepts under discussion and treats the term κοινωνία as a bridge connecting the disputed topics of dogmatic theology. Moreover, the analysis shows that the Bishop of Nyssa's use of the term κοινωνία betrays his desire to transcend the dialectical understanding of the relationship between unity and difference. Instead of this conception originating in Platonism, Gregory seeks a synthetic account that preserves the autonomy and independence and, simultaneously, the possibility of true unity between God and man. The conclusion of the analysis is the need for further research into the use of the concept of κοινωνία in the works of the youngest of the Cappadocian Fathers.
Niniejszy artykuł przedstawia analizę porównawczą użycia terminów κοινωνία i μετουσία w kontekstach trynitarnym, chrystologicznym i soteriologicznym, a także sakramentalnym w Oratio catechetica magna Grzegorza z Nyssy. W rezultacie możemy zauważyć, że Grzegorz świadomie i precyzyjnie rozróżnia omawiane pojęcia i traktuje termin κοινωνία jako pomost łączący sporne tematy teologii dogmatycznej. Co więcej, analiza pokazuje, że użycie przez biskupa Nyssy terminu κοινωνία zdradza jego pragnienie przekroczenia dialektycznego rozumienia relacji między jednością a różnicą. Zamiast tej koncepcji wywodzącej się z platonizmu Grzegorz poszukuje syntetycznego ujęcia, które zachowuje autonomię i niezależność, a jednocześnie możliwość prawdziwej jedności między Bogiem a człowiekiem. Konkluzją analizy jest potrzeba dalszych badań nad wykorzystaniem pojęcia κοινωνία w dziełach najmłodszego z ojców kapadockich.
Źródło:
Teologia w Polsce; 2023, 17, 2; 219-234
1732-4572
Pojawia się w:
Teologia w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chrześcijańskie korzenie Europy w ujęciu Benedykta XVI
Christian Roots of Europe in the Teachings of Benedict XVI
Autorzy:
Warzeszak, Józef
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1396428.pdf
Data publikacji:
2021-08-17
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
wiara w Boga
europejskie korzenie
kultura chrześcijańska
jedność
etyka
ideologie
Faith of God
european roots
christian culture
identity
unity
ehtics
ideologies
Opis:
Autor artykułu, wykorzystując teksty przemówień, które Benedykt XVI kierował do Europejczyków podczas swego pontyfikatu, starał się ukazać, jaki wkład wniosło chrześcijaństwo, a zwłaszcza Kościół katolicki w budowę cywilizacji europejskiej. Otóż – według papieża – chrześcijaństwo przyniosło przede wszystkim religię monoteistyczną – objawioną wiarę w Boga w Trójcy Osób, a wyeliminowało politeizm i bałwochwalstwo; wniosło religię racjonalną, a uwolniło od irracjonalnych mitów i zabobonów; wniosło kulturę słowa, a przez wieki likwidowało analfabetyzm; wprowadziło ethos pracy, rozwinęło kulturę artystyczną: muzyczną, teatralną i malarską, powołało dzieła miłosierdzia, ukształtowało tożsamość narodów oraz tożsamość Europy. Autor przedstawił też oceny papieża odnośnie do  sytuacji politycznej, społecznej i ideologicznej we współczesnej Europie oraz jego opinie w kwestii jej zjednoczenia, uwzględniające plusy i minusy tego procesu, jak: zapewnienie pokoju na kontynencie i w świecie, rozwój gospodarczy i cywilizacyjny, dążenie do jedności, a nie do jednolitości; zdrową świeckość i poszanowanie autonomii Kościoła. Uwzględnił wreszcie wezwania, aby podstawą pomyślnej przyszłości Europy stało się respektowanie wartości uniwersalnych i chrześcijańskich. Chrześcijaństwo służy bowiem  „oczyszczaniu rozumu”, przyczynia się do formowania sumień i kształtowania humanizmu integralnego, a cześć oddawana Bogu oznacza zarazem troskę o człowieka.
The author of the article tried to show – based on the speeches of Benedict XVI to Europeans – what the Christianity, especially the Catholic Church, has brought to the European civilization. Well, the Christianity brought the monotheistic religion – the revealed faith in God in the Trinity of Persons. It cleansed of polytheism and idolatry; it brought rational religion and freed from irrational myths and superstitions; it brought a culture of word, and, over the centuries, it eliminated illiteracy; it introduced the ethos of work, musical culture and a number of its other kinds, the works of charity. It shaped the identity of nations and the identity of Europe. The author also presents the Pope’s assessment of the contemporary political, social and ideological situation in Europe. He pointed out that the union of Europe ensures peace on the continent and in the world, as well as economic and civilization development. This union is to lead, according to the original assumptions, to unity, not to uniformity; wholesome secularism must respect the autonomy of the  Church. The respect of universal and Christian values is the base of a successful future. Christianity serves “purification of the reason”, contributes to the formation of conscience and an integral humanism. Worshiping God means caring for man.
Źródło:
Teologia w Polsce; 2021, 15, 1; 59-105
1732-4572
Pojawia się w:
Teologia w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój (Mt 5,9) w interpretacji Ojców Kościoła
“Blessed are the peacemakers” (Mt 5:9) as Interpreted by the Church Fathers
Autorzy:
Czyżewski, Bogdan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1621504.pdf
Data publikacji:
2016-12-01
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
pokój
Ojcowie Kościoła
błogosławieństwa
błogosławieństwo
osiem błogosławieństw
interpretacja
jedność
Mt 5
Kazanie na Górze
peace
Fathers of the Church
blessings
interpretation
unity
Matthew 5:9
Opis:
W pierwszych wiekach Kościoła bardzo chętnie komentowano Pismo Święte, zarówno Stary jak i Nowy Testament. Ciekawą egzegezę odnosząca się do siódmego błogosławieństwa: Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni bedą nazwani synami Bożymi (Mt 5,7) przekazali Ojcowie Kościoła. Treścią  artykułu jest patrystyczna interpretacja tego fragmentu z kazania Chrystusa na Górze. W swojej egzegezie pisarze wczesnochrześcijańscy porównują pokój do miłości i dlatego przestrzegają, by unikać grzechów, które burzą pokój i miłość (gniew i zazdrość). Wprowadzanie pokoju zależy przede wszystkim od samego człowieka, który powinien żyć w zgodzie z Bogiem, samym sobą i z bliźnimi. Czynić pokój oznacza panować nad cielesnymi popędami (wyższość rozumu nad ciałem), przekazywać nieskażoną wiarę, unikać podziałów w Kościele i troszczyć się o zachowanie jedności.
In the first centuries of the Church's history, the Scriptures – both the Old and the New Testaments – were eagerly commented upon. Thus an interesting exegesis of the Seventh Beatitude - "Blessed are the peacemakers, for they shall be called sons of God" (Mt 5:9) - was offered by the Church Fathers, and the article presents the patristic interpretation of this passage from the Sermon on the Mount. In their exegesis, early Christian writers compare peace to love, warning against committing the sins that disturb peace and love, namely anger and envy. Bringing peace depends primarily on man himself, who ought to live in harmony with God, with others and with himself. To make peace is to have control over carnal desires (the superiority of the mind over the body), to pass on to posterity a steadfast faith, to avoid divisions in the Church, and to actively preserve unity.
Źródło:
Verbum Vitae; 2016, 30; 231-257
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:
Verbum Vitae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Topicality of the Spiritual Heritage and Theology of Brother Roger of Taizé
Aktualność dziedzictwa duchowego i teologii Brata Rogera z Taizé
Autorzy:
Froniewski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1050616.pdf
Data publikacji:
2020-09-25
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Roger Schutz
brat Roger z Taizé
Wspólnota z Taizé
ekumenizm
teologia ekumeniczna
jedność Kościoła
Brother Roger of Taizé
Taizé Community
ecumenism
ecumenical theology
unity of the Church
Opis:
This year in Wroclaw we experienced the European Youth Meeting organized by the Taizé Community. This great spiritual event is an opportunity to reflect more deeply on the importance of the heritage of Brother Roger of Taizé for the contemporary Church. As a starting point for this analysis, author took the biographical background, which will allow the reader to grasp the life context of Roger Schutz’s ecumenical research. Then, in the following points, he describes three essential elements of Brother Roger’s legacy, which are an ever-inspiring gift to the Church on the path of building unity. Firstly, it is a fully original form of Christian life in a monastic ecumenical community. Secondly, on the basis of this concrete experience of the Taizé Community, Brother Roger indicated a deeply existential way of building the unity of divided Christians. And thirdly, in his teaching he outlined a theology of forgiving love as the key to building reconciliation between the Churches. Undoubtedly the most spectacular fruit of his evangelical life are the crowds of young people from various Christian Churches that have invariably gathered around the Taizé Community for decades.
W tym roku przeżyliśmy we Wrocławiu Europejskie Spotkanie Młodych organizowane przez Wspólnotę z Taizé. To wielkie wydarzenie duchowe jest okazją do głębszej refleksji nad znaczeniem dziedzictwa brata Rogera z Taizé dla współczesnego Kościoła. Autor za punkt wyjścia tej analizy przyjął tło biograficzne, które pozwoli czytelnikowi uchwycić kontekst życiowy specyfiki poszukiwań ekumenicznych Rogera Schutza. Następnie w kolejnych punktach opisuje trzy zasadnicze elementy dziedzictwa brata Rogera, które sąstale inspirującym darem dla Kościoła na drodze budowania jedności. Po pierwsze, jest to w pełni oryginalna forma życia chrześcijańskiego w monastycznej wspólnocie ekumenicznej. Po drugie, na bazie tego konkretnego doświadczenia Wspólnoty z Taizé brat Roger wskazał głęboko egzystencjalną drogę budowania jedności podzielonych chrześcijan. I po trzecie, w swoim nauczaniu naszkicował teologię przebaczającej miłości jako klucz do budowania pojednania między Kościołami. Bez wątpienia najbardziej spektakularnymowocem jego ewangelicznego życia są rzesze młodzieży z różnych Kościołów chrześcijańskich, które niezmiennie od dziesięcioleci gromadzą się wokół Wspólnoty z Taizé.
Źródło:
Teologia w Polsce; 2020, 14, 1; 143-167
1732-4572
Pojawia się w:
Teologia w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Basis of John Chrysostom’s Teaching on Widowhood
Źródła nauczania Jana Chryzostoma o wdowieństwie
Autorzy:
Konieczko, Michał
Uciecha, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158100.pdf
Data publikacji:
2022-09-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Jan Chryzostom
wdowa
wdowieństwo
małżeństwo
ponowne małżeństwo
jedność małżeńska
metafora „głowa – ciało”
św. Paweł
John Chrysostom
widow
widowhood
marriage
remarriage
marital unity
“head-body” metaphor
St. Paul
Opis:
The paper presents the origins of John Chrysostom's teaching on widowhood. The author analyses the most important factors that contributed to the shaping of John’s teaching aimed at widows. The first factor was his personal experience, such as the relationship with his mother or with befriended widows. The second factor was being under a strong influence of St. Paul’s teachings, especially the Letter to the Ephesians and the First Letter to the Corinthians. The last factor was a consequence of John's distinction between the existential and essential sources of widowhood. The existential sources, i.e. mainly the imitation of virginity, are the result of John’s understanding of anthropology, while the essential sources are rooted in the unity of divine hypostases and arise from his view on Christian marriage. Chrysostom’s concept of widowhood takes on a concrete and vertical structure in which one can see a trace of the influence of philosophy and education which he received.
Artykuł przedstawia genezę nauczania Jana Chryzostoma na temat wdowieństwa. Autor analizuje w nim najważniejsze czynniki, które wpłynęły na kształt nauki Ojca Kościoła skierowanej do wdów. Pierwszym czynnikiem było jego osobiste doświadczenie, czyli relacje z matką oraz z wdowami, którymi się zajmował lub z którymi się przyjaźnił. Drugim był silny wpływ nauczania św. Pawła, szczególnie w Liście do Efezjan i w Pierwszym Liście do Koryntian. Ostatni czynnik był konsekwencją dokonanego przez Jana Chryzostoma rozróżnienia między egzystencjalnymi i esencjalnymi źródłami wdowieństwa. Źródła egzystencjalne, tj. głównie naśladowanie dziewictwa, są wynikiem spojrzenia Ojca Kościoła na antropologię, źródła esencjalne natomiast są zakorzenionew jedności boskich hipostaz i wynikają z poglądu Jana Chryzostoma na chrześcijańskie małżeństwo. Jego koncepcja dotycząca wdowieństwa przybiera spójną wertykalną strukturę, w której można dostrzec ślad wpływów filozofii i wykształcenia, jakie otrzymał.
Źródło:
Vox Patrum; 2022, 83; 67-86
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Der Glaube und die dogmatischen Aussagen des I. Vaticanums über den päpstlichen Primat
Autorzy:
Greshake, Gisbert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041172.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Primat
Petrusamt
fides qua
fides quae
Einheit
Dogmengeschichte
I Vaticanum
primacy
office of Peter
unity
history of dogmas
Vatican I
Prymat
urząd Piotrowy
jedność
historia dogmatów
Vaticanum I
Opis:
Wobec tego, że urząd papieski w swoim od I Soboru Watykańskiego zdefiniowanym stanowi jeden z największych przeszkód dla jedności Kościołów chrześcijańskich, autor niniejszego artykułu próbuje na nowo zinterpretować wypowiedzi soborowe odnoszące się do tej problematyki. Dokonuje tego na tle teologii wiary, która zdecydowanie odnosi treść wiary (fides quae) do fides qua. W ten sposób pewne wypowiedzi dotyczące wiary, także odnoszące się do papieża, są relatywizowane, jednak nie w sensie ich eliminacji, ale w znaczeniu intensywnego odniesienia ich do centrum wiary biblijnej. W ten sposób zostaje otwarta "przestrzeń", dzieki której jest możliwe nadanie każdorazowo nowego kształtu urzędowi piotrowemu rozumianemu jako "służba jedności".
As we know the idea of papacy defined during the First Vatican Council is one of the biggest problems for the unity of Christian Churches. The author of this article attempts to re-interpret the statements of the Council relating to this matter. It will be done against the background of the theology of faith that definitely relates the content of faith (fides quae) to the fides qua. In this way, certain statements regarding faith, also referring to the pope, are relativized, but not in the sense of elimination, but in the sense of their intense reference to the center of biblical faith. We have also the possibility to give every time a new shape of papacy, understood as a "ministry of unity".
Angesichts dessen, dass das Amt des Papstes in seiner auf dem I. Vaticanum definierten Gestalt eines der größten Hindernisse für die Einheit der christlichen Kirchen ist, versucht der Beitrag eine Neuinterpretation der diesbezüglichen konziliaren Aussagen. Dies geschieht auf dem Hintergrund einer Glaubenstheologie, welche die Inhaltlichkeit des Glaubens (fides quae) dezidiert an die fides qua zurückbindet. Damit werden bestimmte Glaubensaussagen, auch die über den Papst, relativiert, und zwar nicht im Sinn einer Eliminierung, sondern einer intensiven Inbezugsetzung auf das Zentrum des biblischen Glaubens. Damit öffnet sich ein „Raum“, dem Petrusamt als „Dienst an der  Einheit“ jeweils neue konkrete Gestalt zu geben.
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2015, 10; 107-122
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obrona integralnego człowieczeństwa Chrystusa przeciw apolinaryzmowi w dziełach Epifaniusza z Salaminy
Defence of the integrity of Christ’s human nature against Apollinarism in the writings of Epiphanius of Salamis
Autorzy:
Pancerz, Roland Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/612938.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Epifaniusz z Salaminy
chrystologia
apolinaryzm
natura ludzka Chrystusa
ludzkie uczucia i wiedza Chrystusa
jedność Wcielonego Słowa
Epiphanius of Salamis
Christology
Apollinarism
Christ’s human nature
the human feelings and knowledge of Christ
unity of the incarnate Logos
Opis:
Epiphanius of Salamis was one of the Church Fathers, who reacted resolutely against incorrect Christology of Apollinaris of Laodicea. The latter asserted that the divine Logos took the place of Christ’s human mind (noàj). In the beginning, the bishop of Salamis tackled the problem of Christ’s human body, since – as he told himself – followers of Apollinaris, that arrived in Cyprus, put about incorrect doctrine on the Saviour’s body. Among other things, they asserted it was consubstantial with his godhead. Beyond doubt, this idea constituted a deformation of the original thought of Apollinaris. Anyway, Epiphanius opposing that error took up again expressions, which had been employed before by the Apostolic Fathers and Apologists in the fight against Docetism. Besides, Epiphanius told that some followers of Apollinaris denied the existence of Christ’s human soul (yuc»). Also in this matter, in all probability, we come across a deformation of the original doctrine of the bishop of Laodicea. A real controversy with Apollinaris was the defence of the human mind of the Saviour. Epiphanius emphasized that He becoming man took all components of human nature: “body, soul, mind and everything that man is”, in accordance with the axiom “What is not assumed is not saved” (Quod non assumptum, non sanatum). A proof of the integrity of human nature was the reasonable human feelings the Saviour experienced (hunger, tiredness, sorrow, anxiety) as well as knowledge he had to gain partly from experience, which was witnessed by Luke 2, 52. In the latter question, the bishop of Salamis was a forerunner of contemporary Christology. The fact that Epiphanius admitted a complete human nature in Christ didn’t bring dividing the incarnate Logos into two persons. Although the bishop of Salamis didn’t use technical terms for the one person of Jesus Christ, he outlined nonetheless the idea of the hypostatic union in his own words, as well as through employing the rule of the communicatio idiomatum. The ontological union of the divine Logos with his human nature assured Christ’s holiness, too.
Źródło:
Vox Patrum; 2017, 68; 253-269
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies