Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Turek, I." wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Episcopus, presbyter, sacerdos, diaconus: niektóre wyjaśnienia papieża Innocentego I w Liście do Decencjusza, biskupa Gubbio
    Episcopus, presbyter, sacerdos, diaconus: some clarifications of Innocent I in his Letter to Decentius, bishop of Gubbio
    Autorzy:
    Turek, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/612829.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    diaconus
    episcopus
    fermentum
    presbyter
    sacerdos
    romana consuetudo
    chrzest
    bierzmowanie
    krzyżmo
    pokuta
    znak pokoju
    namaszczenie chorych
    baptism
    confirmation
    chrism
    penance
    sign of peace
    anointing of the sick
    Opis:
    In his Letter to Decentius, Bishop of Gubbio, Pope Innocent I discusses some liturgical questions and specifies the competences of the representatives of the clergy of the time in this regard. First of all, however, he demonstrates the particular link of the community of Rome with the figure of St Peter, which gives rise to the very special role of the Bishop of Rome in relation to other communities, especially in the West. He then concentrates especially on the duties and rights of bishops (episcopi), the principal shepherds and administrators of the divine gifts; on the basis of Sacred Scripture and Tradition he places them at the head of the ecclesiastical hierarchy. Presbyters (presbyteri) are then considered; to them the author of the Letter attributes a significant role especially in teaching and in the celebration of the Eucharist and Baptism. Confirmation is celebrated by the bishop; presbyters, even though they are priests (sacerdotes), do not possess the fullness of the priesthood. The term sacerdos is usually used in reference to bishops and presbyters; however, at times it is reserved to bishops, as, for example, in the discussion on the theme of the beginning of public penance and the admission of the repentant Christian to the community on Holy Thursday.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2017, 67; 653-671
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jakimi językami mówili chrześcijanie w Afryce Prokonsularnej? Analiza odnośnych tekstów Tertuliana, św. Cypriana i św. Augustyna
    What Languages did the Christians of Africa Proconsularis use? An Analysis of Corresponding Texts of Tertullian, St. Cyprian and St. Augustine
    Autorzy:
    Turek, Waldemar Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/612546.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Afryka Prokonsularna
    język łaciński
    język fenicki
    język grecki
    Tertulian
    Cyprian
    Augustyn
    Vetus Latina
    Akta męczenników
    język
    Proconsular Africa
    Latin
    Greek
    Punic
    Tertullian
    Augustine
    language
    Acts of martyrs
    Opis:
    The study has focused on the languages used by Christians in Proconsular Africa. Since they derived primarily from three cultural backgrounds (Phoenician, Greek and Latin), first of all, it tries to ascertain how many of them spoke Phoenician (strictly speaking: Punic), Greek or Latin. It turns out that in the studied time period, from the III to V centuries, the Roman circles furthered their own language and culture and they did this very effectively. As a result, more and more Christians in the region used Latin, and in consequence most of the literary production (even that which originally had been in Punic and Greek) survived in the Latin version. Furthermore, it is noted that it was thanks to the Christians of Proconsular Africa, and not of Rome, that in time Latin became the major language of the Church. As the respective texts of Tertullian, St. Cyprian and St. Augustine are compared, it becomes clear that there were three different styles of Latin used by these Christians. First of all, there was the polished language, in which the authors continued the style of writing based on ancient classical Latin (even though they introduced changes as to the meaning and terminology used). These same authors, in many cases, in particular in catechesis and preaching used a simpler Latin, taking into account the perceptive capacities of the simple faithful. The poorest Latin was used by those who were brought up in the lowest strata, particularly in the Phoenician society.
    W opracowaniu został podjęty temat języków, którymi posługiwali się chrześcijanie Afryki Prokonsularnej. Jako że wywodzili się oni głównie z trzech obszarów kulturowych (fenickiego, greckiego i łacińskiego), próbuje się najpierw ustalić, jak wielu z nich mówiło po fenicku (właściwiej: po punicku), grecku albo po łacinie. Ukazuje się następnie, że w analizowanym okresie od III do V w. środowisko Rzymian propagowało bardzo skutecznie swój język i swoją kulturę. To powodowało, że coraz więcej chrześcijan tego regionu posługiwało się łaciną i, konsekwentnie, najwięcej świadectw literackich (także w odniesieniu do języków fenickiego i greckiego) zachowało się w tym języku. Co więcej, dostrzega się, że to właśnie dzięki chrześcijanom Afryki Prokonsularnej, a nie Rzymu, łacina stała się z biegiem czasu głównym językiem Kościoła. Analizując odnośne teksty Tertuliana, św. Cypriana i św. Augustyna, wyróżnia się trzy różne style łaciny używanej przez tamtejszych chrześcijan. Chodzi najpierw o język wykwintny, którego twórcy kontynuowali (wprowadzając znaczące zmiany co do treści i słownictwa) styl pisania oparty na starożytnej łacinie klasycznej. Ci sami jednak autorzy używali w wielu wypadkach, zwłaszcza w katechezie i w kaznodziejstwie, łaciny prostszej, biorąc pod uwagę możliwości percepcyjne zwykłych wiernych. Najuboższą łaciną posługiwali się ci, którzy byli wychowani w najniższych warstwach, zwłaszcza społeczności fenickiej.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2019, 72; 27-48
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Praca fizyczna w życiu monastycznym: argumentacja św. Augustyna w De opere monachorum
    Manual labour in monastic life: st. Augustine’s argumentation in De opere monachorum
    Autorzy:
    Turek, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/613127.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    praca fizyczna
    praca duchowa
    głoszenie Ewangelii
    wzrost duchowy
    lenistwo
    dobra materialne
    troska o życie
    przykład apostolski
    nakaz apostolski
    życie wieczne
    praca i modlitwa
    duch i ciało
    manual work
    spiritual labour
    the preaching of the Gospel
    spiritual growth
    laziness
    material goods
    concern for life
    the Apostle’s example
    the apostolic precept
    eternal life
    work and prayer
    the spirit and the body
    Opis:
    This article deals with manual labour in the life of monks as taught by St. Augustine in his treatise De opere monachorum. It describes the social context of the theme with particular reference to the situation in monastic communities of Carthage. Many monks in St. Augustine’s time were against manual labour. The article presents the structure of the Saint’s argumentation. St. Augustine clearly was in favour of the manual work of monks -and indirectly also of that of all Christians. The article analyses his exegesis of two Biblical texts (Mt 6:25-34 and 2Thess 3:10) that explain the need and beauty of work for daily spiritual growth. This is shown primarily on the basis of the teaching and example of the Apostle St. Paul, who was employed in various ways. Then the position of St. Augustine is discussed, according to whom the working monk gains the means of his support, cooperates with the Creator and continues His creative achievement. Work that allows the monk to attain some profit in temporal life and maintains the necessary equilibrium between the needs of the body and soul is shown above all to be a means for the attaining of the reward of eternal life. The monk, however, may be dispensed of manual labour, in part or even totally, in view of pastoral ministry, which plays a primary role in his vocation and mission.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2018, 70; 171-191
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Id non culpam, sed poenam esse iudicabam (Confessiones VII 3, 5). Niektóre wątpliwości i refleksje św. Augustyna analizującego źródło zła
    Id non culpam, sed poenam esse iudicabam (Confessions VII 3, 5): some questions and reflections of saint Augustine on the origin of evil
    Autorzy:
    Turek, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/613054.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    culpa
    poena
    źródło zła
    zło czynione
    zło doznawane
    wolna wola
    osąd boski
    miłość lubieżna
    pakt małżeński
    the origin of evil
    evil done (to one)
    evil endured
    free will
    divine judgement
    libidinous love
    the marital covenant
    Opis:
    In light of the distinction Saint Augustine makes between a committed evil, understood as the result of a mistake in choosing (culpa), and a suffered evil, described as the effect of a just divine judgment (poena) – a distinction he makes in several texts dealing with the origin of evil – I analyze Augustine’s reflections in the Confessions on his relationship with the unnamed women. He calls the relationship a pactum libidinosi amoris, that is, one aimed at satisfying the passions. The negative moral judgment he passes on this stage of his life is expressed with particular poignancy by the word libido/libidinosus, indicating the passions to which man submits at times. Looking back at his affair with the unnamed woman, he considers the evil committed a culpa; hence one has the impression that he wanted to place the moral responsibility of the evil committed upon himself, thus giving greater witness to the goodness of the merciful God who revealed to him gradually the truth concerning the various phases of his spiritual journey and the pain experienced along the way.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2013, 59; 241-250
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies