Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę ""Milczenie"" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-10 z 10
    Tytuł:
    Milczenie i nie-milczenie współczesności
    Silence and Non-Silence of Contemporaneity
    Autorzy:
    KORWIN-PIOTROWSKA, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1047469.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    milczenie, nie-milczenie, dojmujące milczenie, antropologia milczenia, zwrot lingwistyczny, humanizm, posthumanizm
    silence, non-silence, piercing silence, anthropology of silence, linguistic turn, humanism, posthumanism
    Opis:
    W artykule scharakteryzowana jest relacja między tzw. dojmującym milczeniem (indywidualnym i zbiorowym) a nie-milczeniem, rozumianym jako zerwanie milczenia. Z tej perspektywy przedstawione są trzy zagadnienia: problem współczesnego kryzysu słowa (którego początki sięgają przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku); kwestie napięć między milczeniem a językiem w świetle „zwrotu lingwistycznego” w drugiej połowie dwudziestego wieku i jego konsekwencjami w humanistyce; związek między milczeniem a podejściem nieantropocentrycznym w badaniach kulturowych.
    The article presents the characteristics of the relationship between the so-called piercing silence (individual and collective) and non-silence, which is understood as the breaking of silence. Three issues are focused on from this perspective: the problem of the contemporary word crisis (which dates back as far as the turn of the 19th century); the issues of the tensions between silence and language in view of the ‘linguistic turn’ in the second half of the 20th century and its consequences in the humanities; the connection between silence and the non-anthropocentric approach in cultural studies.
    Źródło:
    Ethos; 2016, 29, 1 (113); 124-143
    0860-8024
    Pojawia się w:
    Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Logos komunikującego milczenia
    The Logos of Communicative Silence
    Autorzy:
    BREJDAK, Jaromir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1047464.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    komunikujące milczenie, milczenie Boga, milczenie człowieka, milczenie natury, uważność milczenia, emocjonalność wspólnotowa, ontologiczny horyzont milczenia, Martin Buber, Max Scheler
    communicative silence, the silence of God, human not speaking, the silence of nature, the attentiveness of silence, communal emotionality, the ontological horizon of silence and not speaking, Martin Buber, Max Scheler
    Opis:
    Artykuł poświęcony jest fenomenowi milczenia i jego licznym odcieniom. Autor stawia tezę, zgodnie z którą milczenie jest sposobem komunikowania, w tym także komunikowania niekomunikowalności. Komunikujący wymiar milczenia zostaje przedstawiony w części głównej jako milczenie natury, milczenie człowieka oraz milczenie Boga. Z kolei substancjalność różnorakich form milczenia zostaje ukazana z perspektywy emocjonalności różnych form bycia wspólnotowego, w których fundamentalną rolę odgrywa kategoria uważności. W części kończącej milczenie zostaje scharakteryzowane w różnych horyzontach ontologicznych. I tak, obok omawianego horyzontu dialogicznego i religijnego naszkicowany zostaje horyzont hermeneutyczny, fenomenologiczny oraz dziejowy milczenia.
    The article focuses on the phenomenon of not speaking and its various forms. The author puts forward the thesis that not speaking is a form of communication, including the communication of non-communicability. The communicative aspect of silence is discussed in the context of the silence of nature, human not speaking, and the silence of God. The substantiality of various forms of silence is in turn analyzed from the perspective of various forms of communal being, in which the category of attentiveness plays the fundamental role. In the concluding part of the text, silence and not speaking are considered in various ontological horizons. Apart from the dialogical and religious horizons of silence, the hermeneutic, phenomenological and historical aspects of this phenomenon are sketched. Translated by Dorota Chabrajska
    Źródło:
    Ethos; 2016, 29, 1 (113); 21-35
    0860-8024
    Pojawia się w:
    Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Szlachetne milczenie” we wczesnym buddyzmie
    ‘Noble Silence’ in Early Buddhism
    Autorzy:
    KOSIOR, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1047494.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    szlachetne milczenie, soteriologia buddyjska, dyscyplina mnisza, medytacja
    noble silence, Buddhist soteriology, Buddhist monk’s discipline, meditation
    Opis:
    Zgodnie z informacjami zawartymi w kanonie palijskim zachowywanie milczenia było codzienną praktyką mnichów ze zgromadzenia założonego i kierowanego przez Buddę. W artykule przywołuje się zdarzenia i sytuacje, w których Budda i jego uczniowie powstrzymują się od mówienia. Szczególną uwagę zwraca się na dwa rodzaje kultywowania ciszy nazwane „szlachetnym milczeniem” (palij. ariya tuṇhibhāva). Pierwszy to niezabieranie głosu przez mnichów podczas ich przebywania w grupie, drugi to element skupienia, warunkujący postęp w medytacji i osiągnięcie wyzwolenia od cierpienia.
    According to the Pāli Canon scriptures, keeping silent was a daily practice of the monks from the congregation founded and presided over by Buddha. The article refers to the events and situations in which Buddha and his disciples refrain from speaking. In particular, the attention is focused on two ways of cultivating the so-called ‘noble silence’ (ariya tuṇhibhāva). The first one is characteristic of monks not speaking while staying in a group, while the second is an element of the concentration which determines the progress in meditation, as well as accomplishment of freedom from suffering. Translated by Dorota Chabrajska
    Źródło:
    Ethos; 2016, 29, 1 (113); 171-183
    0860-8024
    Pojawia się w:
    Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Milczenie jako ucieleśniona praktyka tożsamościowa
    Not Speaking as an Embodied Identity-Building Practice
    Autorzy:
    OSIKA, Grażyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1047473.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    milczenie, tożsamość osobowa, praktyka tożsamościowa, komunikacja, propriocepcja, Maurice Merleau-Ponty
    silence, personal identity, identity practice, communication, proprioception, Maurice Merleau-Ponty
    Opis:
    Artykuł skupia się na opisie roli milczenia w budowaniu tożsamości osobowej. Człowiek intuicyjne wie, że zachodzi zależność między milczeniem a pytaniami o tożsamość – potwierdzeniem tego są wszelkiego rodzaju praktyki duchowe. Wydaje się, że w tym kontekście warto jest podjąć próbę zrozumienia podstaw tej zależności i odpowiedzi na pytanie, co dzieje się w nas, kiedy milkniemy, co pozwala „głębiej spojrzeć w siebie”. Milczenie w niniejszych rozważaniach definiowane jest jako powstrzymywanie się od mówienia, dzięki któremu tworzy się przestrzeń otwierająca się na inne rodzaje doświadczania siebie i świata. W podejściu tym za istotny czynnik fundujący „ja” uznaje się ciało. Istotne jest rozpoznanie roli propriocepcji, oznaczającej wewnętrzny zmysł ciała skierowany na nie samo i pozwalającej odsłaniać te pokłady „ja”, które w potocznych doświadczeniach zagłuszane są przez słowa wypowiadane do innych bądź – w dialogu wewnętrznym – do samego siebie. W artykule przyjęto, że propriocepcja jako doznanie niezapośredniczone jest dla człowieka podstawowym źródłem wiedzy na swój temat, która odsłania się przed nim w praktyce świadomie podejmowanego milczenia.
    This article focuses on the role of silence in building personal identity. Humans intuitively feel that there is a relation between silence and self-identity, and different kinds of spiritual practices pursued everywhere in the world prove the permanence of this conviction. It seems that there is a good reason to try and understand the basis of the relation between silence and self-identity by seeking the answer to the question of what happens when we cease talking and what allows us to ‘look deeper in our selves.’ In the present considerations silence is defined as abstaining from speaking. As such, it creates a space that helps the human being open up to various types of experiencing the world and the self, without recourse to words. The approach used throughout the analyses rests on the assumption that the body, in particular embodied proprioception, an unmediated experience of the body’s internal sense of itself, is a decisive factor in establishing the human self. Proprioception reveals the layers of identity which in everyday experience are hidden either by the words spoken by others or in the internal dialogue with oneself. The article describes how proprioception is a basic source of self-knowledge accessible as a result of a conscious practice of silence.
    Źródło:
    Ethos; 2016, 29, 1 (113); 36-47
    0860-8024
    Pojawia się w:
    Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Milczenie, pamięć, tożsamość. Fantazmat „Cygana” i ambiwalencja nowoczesności
    Silence, Memory, Identity: The Phantasm of a ‘Gypsy’ and the Ambivalence of Modernity
    Autorzy:
    KAPRALSKI, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1047475.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Romowie/„Cyganie”, milczenie, pamięć społeczna, podmiot, nowoczesność, fantazmat
    the Roma/‘Gypsies,’ silence, social memory, subject, modernity, phantasm
    Opis:
    Artykuł przedstawia interpretację procesu mitologizacji Romów jako nadawania im roli „znaczącego Innego” europejskiej nowoczesności: w wyniku tego procesu realni Romowie zostają zastąpieni przez fantazmat „Cygana”, w którym kondensują się lęki i wyparte pragnienia człowieka ery nowoczesnej. Intencją artykułu jest dekonstrukcja często jeszcze spotykanego w literaturze pytania, dlaczego Romowie milczą o swojej historii – pytania zakładającego, że milczenie oznacza niepamięć. W toku argumentacji pytanie to zostaje zastąpione innym: dlaczego do niedawna w dyskursie naukowym Romowie byli uznawani za lud bez historii, żyjący w „wiecznym teraz” i niedbający ani o przeszłość, ani o przyszłość. Odwołując się do terminologii Jacquesa Lacana, przetworzonej w tradycji teorii krytycznej, autor przedstawia wizję pozbawionych historii „Cyganów” jako fantazmat rozszczepionego podmiotu nowoczesności. „Cygan” konstruowany jest z jednej strony jako barbarzyńca stanowiący przeszkodę na drodze modernizacji, z drugiej zaś – jako ktoś, kto korzysta z „niezasłużonych przyjemności”, będących projekcją wypartych pragnień nowoczesności. Autor wskazuje następnie, że genealogia pamięci w ujęciu badań nad pamięcią (ang. memory studies), czyli proces prowadzący od pamięci indywidualnej, przez społeczną, do zbiorowej i z powrotem, oparty jest na tej samej logice, co genealogia nowoczesnego podmiotu, i obejmuje mechanizmy takie, jak: różnicujące pozbawianie historii, uciszanie, przemilczanie i wymazywanie wspomnień niezgodnych z instytucjonalnie usankcjonowaną wizją historii. Autor przedstawia Romów nie jako lud milczący o swojej historii, lecz jako grupę, która została przemocą zmuszona do milczenia, a marginalizację ich pamięci jako element ich społecznego wykluczenia. Na zakończenie, interpretując fantazmat „Cygana” jako podstawę ideologicznych uzasadnień ludobójstwa popełnionego na Romach, autor wskazuje na zbieżność genealogii nowoczesnego podmiotu, marginalizacji pamięci i zbrodni.
    The article presents an interpretation of the process of mythologizing the Roma by placing them in the role of a ‘significant Other’ in the European modernity. In this process, the real Roma have been substituted by the phantasm of a ‘Gypsy’ which condenses anxieties and repressed desires of modern individuals. The author’s intention is to deconstruct the question of why the Roma keep silence regarding their history, which tacitly—and wrongly—assumes that silence equals forgetting. This question is in the course of the argument substituted with a different one, namely, of why, until very recently, the Roma have been perceived as a people without history, living in an eternal present and disregarding both the past and the future. To provide the answer, the author refers to the Lacanian terminology as employed in the Critical Theory and presents the idea of non-historical ‘Gypsies’ as a phantasm of the split modern subject that constructs ‘Gypsies’ on the one hand as a barbarian obstacle to the process of modernization and, on the other hand, as those whose ‘undeserved pleasure’ is a projection of the repressed dreams of modernity. Next, it is argued that genealogy of memory as studied within memory studies, that is the process that leads from individual memories, through social memory, to collective one and the other way around, is based on the same logic as the genealogy of modern subject and involves coercive mechanisms such as differential deprivation of history, silencing, muting, and erasing of the memories that do not fit the institutionally legitimized vision of history. The Roma are therefore presented here not as silent about their history but as forcibly muted, and the marginalization of their memory as part of their social exclusion. In conclusion, it is argued that the phantasm of a ‘Gypsy’ served as an ideological rationalization of the genocide of the Roma during the Second World War and thus that there is a close affinity between the genealogy of modern subject, the silencing of memory, and the crime of genocide.
    Źródło:
    Ethos; 2016, 29, 1 (113); 185-202
    0860-8024
    Pojawia się w:
    Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Reszta jest milczeniem
    The Rest is Silence
    Autorzy:
    KOSIŃSKI, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1047490.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    teatr dramatyczny, milczenie, gra niema, dramat modernistyczny, Dziady Adama Mickiewicza
    drama theatre, silence, silent play, modernist drama, Forefathers’ Eve by Adam Mickiewicz
    Opis:
    Tematem artykułu jest milczenie omawiane przede wszystkim w kontekście zachodniego modelu teatru dramatycznego, dla którego podstawowym środkiem wyrazu jest mowa. Pierwszą sferą i formą, w jakiej w tym „teatrze mówionym” pojawia się milczenie, jest „gra niema” – przede wszystkim mimika i gest, które w trakcie ewolucji sztuki aktorskiej stawały się stopniowo dziedziną uznawaną za szczególne pole twórczej aktywności aktorów i dowód ich kreacyjnej samodzielności. „Gra niema”, rozwijana przez mistrzów aktorstwa w dziewiętnastym wieku (w Polsce na przykład przez Alojzego Żółkowskiego syna), zyskała szczególne znaczenie w dramacie modernistycznym, gdzie stosowano ją świadomie jako sposób na ukazanie wieloznacznych reakcji postaci lub sygnał znaczeń niemożliwych do jednoznacznej werbalizacji. Druga sfera teatralnego milczenia związana jest ze śmiercią i pojawiającymi się na scenie jej reprezentantami: duchami, zjawami i innymi figurami umarłych. Niektóre z tych postaci (na przykład Widmo w Dziadach Adama Mickiewicza) wprowadzają na scenę teatralną milczenie, które ją otacza i które stanowi tajemnicę ze względu na to, że jego znaczenie jest niewysławialne. Nie jest już ono „ciszą śmierci”, ale możliwą do doświadczenia dzięki teatrowi całością, obejmującą także milczenie widzów. I to właśnie dzięki wprowadzeniu takiego milczenia na scenę stać się ona może „miejscem filozoficznym”.
    The article focuses on silence analyzed primarily in the context of Western drama theatre, which is mainly ‘spoken word theatre.’ The first field and the main form in which silence appears in ‘spoken word theatre’ is the so-called ‘silent play’ embracing face expression and gesture. In the course of the evolution of stage acting, they gradually became proofs of the actors’ artistry and creative originality. Developed by masters of the 19th century stage (in Poland, in particular by Alojzy Żółkowski, Jr), the ‘silent play’ became especially important in the modernist drama. Playwrights were using it as the tool to show the ambivalent reactions of their characters or to express deep symbolic meanings. Another aspect of theatrical silence is that connected with death and its figures (such as ghosts, specters, living dead etc.) appearing on the stage. Sometimes (for instance in the Forefathers’ Eve by Adam Mickiewicz) they introduce enveloping silence, a mysterious silence of the unspeakable, to the center of the stage. This silence is no longer ‘the silence of death’ though; rather, it is an entirety encompassing the silence of the audience, and as such it is accessible to human experience. The introduction of this kind of silence onto the stage opens up the possibility of making the stage a philosophical place.
    Źródło:
    Ethos; 2016, 29, 1 (113); 49-65
    0860-8024
    Pojawia się w:
    Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O bólu niesłyszenia Boga i bólu słabości. Milczenie – najważniejsza spowiedź Martina Scorsese
    The Pain of Not Hearing God, and the Pain of Weakness: Silence, or Martin Scorsese’s Most Important Confession
    Autorzy:
    BOBOWSKI, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1046942.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-12
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    wiara, niepewność, słabość, cierpienie, sztuka, piękno
    faith, uncertainty, weakness, suffering, art, beauty
    Opis:
    Skarga człowieka na milczenie Boga, na Jego niesłyszalność i wnioskowaną stąd Jego nieobecność rozbrzmiewa od pradziejów, podobnie jak lament człowieka nad swoją słabością oraz skłonnością do upadku i grzechu. Obydwa te ubolewania zostały w sposób przekonujący ukazane w powieści Milczenie Shusaku Endo, a także w jej filmowej adaptacji, pod tym samym tytułem, w reżyserii Martina Scorsese. W artykule staram się ukazać zanurzenie powieści japońskiego pisarza oraz filmu amerykańskiego reżysera w szeroko rozumianej teologiczno-filozoficznej tradycji chrześcijańskiej (obejmującej Biblię i pisma Ojców Kościoła), a także literackiej (np. w twórczości Fiodora Dostojewskiego) i filmowej (np. w twórczości Ingmara Bergmana czy w dorobku samego Scorsesego). Podkreślam jednak najsilniej wymiar religijny – wręcz konfesyjny – obu dzieł, a zwłaszcza filmu. Sam Martin Scorsese nazwał Milczenie swoim najważniejszym filmem. Główna teza artykułu wskazuje, że bez względu na „ból niesłyszenia Boga” oraz „ból słabości”, które Martin Scorsese wyraża w Milczeniu w sposób głośny i lamentacyjny, reżyser ten po raz pierwszy tak otwarcie głosi swoją wiarę w Chrystusa i miłość do Niego.
    Man’s complaint about the silence of God, about the impossibility of hearing His voice, and thus about His alleged absence, has been ever-present in history. It has been accompanied by man’s lament over his own weakness and, above all, over his propensity for falling and sin. Both these lamentations have been convincingly expressed in Shusaku Endo’s novel Silence, as well as in its film adaptation made by Martin Scorsese. In the present article, I attempt to show the immersion of the novel, as well as of the movie, in a broadly understood Christian tradition of theology and philosophy (encompassing the Bible, as well as the writings of the Church Fathers), in the literary tradition (e.g. in Fyodor Dostoevsky’s works) and in certain currents of filmmaking (begun earlier by e.g. Ingmar Bergman or Scorsese himself). However, I emphasize the religious, or rather confessional dimension of both works I discuss, in particular of Scorsese’s movie. In fact the director himself called Silence his most important film. My main thesis is that despite Scorsese’s overt and sorrowful statement expressing the ‘pain of not hearing God’ and the ‘pain of weakness,’ the movie manifests his faith in Christ and his love for Him. Silence is Scorsese’s first open and clear declaration of faith.
    Źródło:
    Ethos; 2017, 30, 4 (120); 260-285
    0860-8024
    Pojawia się w:
    Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Al-Dżahiz i jego traktat O zachowywaniu tajemnicy i powstrzymywaniu języka
    Al-Jāhiz and his Treatise Keeping Secrets and Holding the Tongue
    Autorzy:
    DZIEKAN, Marek M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1047461.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    al-Dżahiz, Arabowie, islam, etyka, tajemnica, milczenie, literatura parenetyczna
    al-Jāhiz, Arabs, Islam, ethics, mystery, not speaking and silence, paraenetic literature
    Opis:
    W artykule dokonano przekładu na język polski arabskiego traktatu Kitnan as-sirr wa-hafz al-lisan – O zachowywaniu tajemnicy i powstrzymywaniu języka – autorstwa Abu Usmana al-Dżahiza, arabskiego intelektualisty z przełomu ósmego i dziewiątego wieku. Traktat stanowi ciekawy przykład średniowiecznej arabsko-muzułmańskiej literatury parenetycznej i ukazuje bliskowschodnią refleksję o charakterze etycznym, filozoficznym i teologicznym. Przekład poprzedzony został wstępem obejmującym podstawowe informacje o autorze oraz informacje o okolicznościach powstania tekstu. Wskazano także na jego kontekst historyczno-kulturowy.
    The article comprises a Polish translation of the Arabic treatise Kitnan as-sirr wa-hafz al-lisan [Keeping Secrets and Holding the Tongue] by Abu Usman al-Jāhiz, an Arabic intellectual of the turn of the 9th century. The treatise is an interesting example of medieval Arabic-Muslim paraenetic literature, and the reflection it offers addresses ethics, philosophy and theology, as seen from the Eastern perspective. The translation of the treatise is preceded by an introduction providing the basic information on al-Jāhiz and the circumstances in which the text in question was written. Its historical and cultural context is also discussed. Translated by Dorota Chabrajska
    Źródło:
    Ethos; 2016, 29, 1 (113); 147-170
    0860-8024
    Pojawia się w:
    Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tradycja – pamięć – partycypacja. Kilka uwag po lekturze artykułu Sławomira Kapralskiego Milczenie – pamięć – tożsamość. Fantazmat „Cygana” i ambiwalencja nowoczesności
    Tradition, Memory, Participation: Some Remarks on Sławomir Kapralski’s Article “Silence, Memory, Identity: The Phantasm of a ‘Gypsy’ and the Ambivalence of Modernity”
    Autorzy:
    ROTENGRUBER, Przemysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1047452.pdf
    Data publikacji:
    2020-01-13
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    tradycja, historia, pamięć społeczna, pamięć kulturowa, spójność wewnętrzna, wrażliwość empiryczna
    tradition, history, social memory, cultural memory, inner cohesion, empirical sensibility
    Opis:
    Inspiracją do napisania artykułu był tekst Sławomira Kapralskiego zatytułowany Milczenie – pamięć – tożsamość. Fantazmat „Cygana” i ambiwalencja nowoczesności („Ethos” 29(2016) nr 1(113), s. 185-202). Podzielając troskę Kapralskiego o losy wspólnoty narodowej obecnej w Europie od niepamiętnych czasów, autor artykułu podaje w wątpliwość diagnozę dotyczącą jej położenia politycznego. Przedmiotem polemiki są argumenty Kapralskiego odnośnie do trwałości romskiej pamięci; roli historii jako nauczycielki życia, skutecznie rywalizującej z romskim obyczajem (romanipen); a wreszcie umiejętności (i chęci) uczestnictwa Romów w debacie z innymi narodami na temat wspólnej przeszłości. Celem artykułu jest wykazanie, że sposób rozpamiętywania historii przez Romów pozornie tylko upodabnia ich do innych zbiorowości. O ile pamięć społeczna Romów zachowuje porównywalną trwałość, o tyle okazują się oni niezdolni do zamiany owej pamięci w pamięć kulturową. W wyniku tego Romowie, zamiast wyciągać wnioski z własnych doświadczeń, puszczają je w niepamięć. Podobnie ma się sprawa z ich uczestnictwem w dyskursie historiograficznym. To prawda, że historia Romów bywa (symbolicznie) zawłaszczana bądź unieważniana przez ich otoczenie polityczne. Odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponoszą jednak oni sami. Nieobecni nie mają bowiem racji.
    The present paper is inspired by Sławomir Kapralski’s article “Silence, Memory, Identity: The Phantasm of a ‘Gypsy’ and the Ambivalence of Modernity” (Ethos 29, no. 1 (2016): 185-202). While sharing Kapralski’s concern about the lot of the Roma, a national community present in Europe from time immemorial, the author questions Kapralski’s diagnosis of the actual political situation of the Roma. The object of the polemic is Kapralski’s arguments concerning the permanence of the memory of the Roma, the role of history as the teacher of life (which successfully competes with the Roma’s tradition—romanipen) and, last but not least, the capability (and willingness) of the Roma to participate, together with other nations, in the debate on their common future. The objective of the article is to demonstrate that the way the Roma conceive of their history is only apparently similar to that of other collectivities. While the Roma’s social memory preserves a similar permanence, they prove incapable of transforming this memory into a memory of culture. As a result, instead of drawing conclusions from their experience, the Roma tend to let this experience fade into oblivion. Their participation in the historiographic discourse largely follows similar lines. While it is the case that the history of the Roma is (symbolically) appropriated or annulled by their political environment, the responsibility for this state of affairs lies solely with the Roma themselves. Those who are absent are always in the wrong. Translated by Dorota Chabrajska
    Źródło:
    Ethos; 2016, 29, 3 (115); 283-291
    0860-8024
    Pojawia się w:
    Ethos
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-10 z 10

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies