Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "kliniczne" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Kliniczne testy oceny stabilności równowagi i chodu – testy przyłóżkowe
Autorzy:
Józefowicz-Korczyńska, Magdalena
Chmielecka-Rutkowska, Jolanta
Mazerant, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1401774.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
testy kliniczne
równowaga
stabilność
chód
Opis:
Ocena równowagi i  chodu jest ważnym elementem badania otoneurologicznego. W  artykule przedstawiono najważniejsze kliniczne „testy przyłóżkowe” stosowane u pacjentów w diagnostyce zaburzeń układu równowagi. Problemy ze stabilnością mogą pojawiać się zarówno w uszkodzeniu błędnika, jak i w dysfunkcji układu nerwowego, mięśniowego i wzrokowego. Badanie ruchomości gałek ocznych, w tym: zakres ruchów, stabilność fiksacji, obecności oczopląsu, test sakkadowy i śledzenia, wskazują na zaburzenia motoryki. Omówiono testy oceniające stabilność pacjenta podczas stania i funkcję móżdżku. Przedstawiono kryteria interpretacji zaburzeń w ocenie klinicznej. Opisano testy potrząsania głową oraz pchnięcia głowy, oceniające niestabilność układu przedsionkowego. Autorzy zwrócili uwagę na powiązanie wyników badania z uszkodzeniem błędnika i zaburzeniami ośrodkowego układu nerwowego. Przeanalizowano testy stosowane w diagnostyce łagodnych położeniowych zawrotów głowy oraz stosowane w ocenie chodu i zdolności pacjentów do samodzielnego poruszania się. W bardziej rozbudowanych i czasochłonnych testach – dynamicznym indeksie chodu i skali równowagi Berga – ocena dotyczy ilościowych aspektów sprawności chodu, a wyniki uzyskuje się na podstawie przyznawanych punktów w  różnych zadaniach, na przykład wykonywanie obrotu, przechodzenie nad przeszkodami i wokół nich. Wszystkie przedstawione testy są ważnym elementem badania klinicznego, dają pierwsze informacje o stanie pacjenta i pozwalają ukierunkować dalsze postępowanie diagnostyczne.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 1; 57-63
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Krzywa uczenia się laparoskopowego wyłączenia żołądkowo-jelitowego na podstawie doświadczenia nowo powstałego ośrodka bariatrycznego
Autorzy:
Dworak, Jadwiga
Wysocki, Michał
Rzepa, Anna
Pędziwiatr, Michał
Radkowiak, Dorota
Budzyński, Andrzej
Major, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391737.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
centrum bariatryczne
kompetencje kliniczne
krzywa uczenia się
laparoskopowe wyłączenie żołądkowo-jelitowe
powikłania okołooperacyjne
szkolenie chirurgiczne
Opis:
Wstęp: Laparoskopowe wyłączenie żołądkowo-jelitowe (LRYGB) jest jednym z najczęstszych sposobów leczenia chorobliwej otyłości. Krzywa uczenia się tej procedury dla pojedynczego chirurga wynosi około 50–75 przypadków i jest uważana za najważniejszy czynnik zarówno w zmniejszaniu liczby powikłań, jak i śmiertelności. Prezentujemy nasze doświadczenie i krzywą uczenia się LRYGB dla nowo powstałego ośrodka bariatrycznego w Polsce. Materiały i metody: Badanie prowadzono w II Katedrze Chirurgii Ogólnej UJCM w oparciu o prospektywnie gromadzone dane chorych, u których w okresie od 06.2010 do 03.2019 wykonano LRYGB z powodu otyłości olbrzymiej. Pacjentów podzielono na grupy po 30 osób (G1-G10) w kolejności wykonanych zabiegów. W badaniu: (1) analizowano przebieg operacji i hospitalizacji pacjentów oraz (2) ustalono krzywą uczenia dla nowo utworzonego ośrodka bariatrycznego. Wyniki: Czas operacyjny w G1-G3 różnił się istotnie od tego w G4-G10. Punktem stabilizacji była 90. procedura. Powikłania okołooperacyjne zaobserwowano u 36 (12,63%) pacjentów. Zarówno trudności śródoperacyjne i zdarzenia niepożądane, jak i powikłania okołooperacyjne, nie różniły się istotnie pomiędzy grupami. Liberalne wykorzystanie „konwersji operatora” od chirurga do bardziej doświadczonego chirurga zapewnia bezpieczeństwo i zapobiega komplikacjom. Wnioski: Instytucjonalny punkt stabilizacji procesu uczenia się LRYGB w nowo powstałym ośrodku bariatrycznym to około 90 operacji. LRYGB jest bezpiecznym zabiegiem w takcie osiągania krzywej uczenia się. Specjalistyczny trening bariatryczny pod nadzorem doświadczonego chirurga bariatry w bariatrycznym centrum doskonałości może poprawić wyniki i bezpieczeństwo w czasie krzywej uczenia się LRYGB.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 4; 23-30
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nauczanie chirurgii na Uniwersytecie Ottona von Guericke w Magdeburgu - podstawowy opis koncepcyjny
Autorzy:
Udelnow, Andrej
Meyer, Frank
Kraus, Armin
Infanger, Manfred
Chiapponi, Costanza
Piatek, Stefan
Zardo, Patrick
Haß, Hans-Jürgen
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392708.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
Nauczanie chirurgii
wykład
seminarium
nauczanie kliniczne przy łóżku pacjenta (IV rok studiów medycyny)
chirurgia ogólna/ specjalistyczna
staż chirurgiczny studenta medycyny szóstego roku
Opis:
Nauczanie chirurgii jako jednej z klasycznych, rozległych dyscyplin klinicznych oraz głównych dziedzin obok medycyny chorób wewnętrznych powinno otrzymywać należytą uwagę w kontekście możliwości uzyskania wysokiego wyniku końcowego na zakończenie studiów medycznych. Chirurgia jest nie tylko przedmiotem wielu wykładów, lecz także stanowi również jedną trzecią (cztery miesiące) obowiązkowego stażu (rok praktyczny – w języku niemieckim Praktisches Jahr) na koniec studiów medycznych. Dlatego też nauczanie medyczne studentów powinno zawsze stanowić część rzetelnych i stałych prób optymalizacji programu nauczania i treści jako elementu przewodnich działań, które koncentrują się na znacznej poprawie studiów medycznych. Co więcej, klasyczny i tradycyjnie ustanowiony format nauczania, tj. wykład (ustny), wymaga dalszego rozwoju i racjonalnego uzupełnienia poprzez liczne formy nauczania interakcyjnego, zorientowanego na praktykę, metody przekazywania wiedzy i egzaminowania (obligatoryjne lub fakultatywne seminaria/kursy, szkolenia w małych grupach uczniów, nauczanie przy łóżku pacjenta, indywidualne ćwiczenia praktyczne w ramach SkillsLab, grupy młodych badaczy, projekty badawcze w toku nauczania, publikacje naukowe na wszelkie tematy i cenne doświadczenia związane z nauczaniem, w których mogą uczestniczyć studenci, metoda „Nauczaj nauczyciela”, projekty itp.). Chociaż zainicjowanych zostało wiele nowatorskich koncepcji i dokonano znacznych postępów, istnieje ciągła potrzeba dalszej poprawy. W prezentowanym ogólnym zarysie specyficznym dla indywidualnych uczelni, mającym charakter reprezentacyjny, obecna złożona koncepcja nauczania chirurgicznego, która w ostatnich latach podlegała nieustannej optymalizacji na Uniwersytecie Ottona von Guerickego w Magdeburgu ze Szpitalem Uniwersyteckim (Niemcy), opisana jest jako dokument naukowy i systematyzujący, a także jako manuskrypt związany z ciągłym przygotowywaniem instytucjonalnego „Podręcznika nauczania” na temat rozwijania wiedzy o chirurgii i szkolenia studentów medycyny. Na koniec temat powinien stanowić podstawę do publicznej dyskusji, która, miejmy nadzieję, może doprowadzić do dalszych reform strukturalnych nauczania (chirurgii) w najbliższej przyszłości.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 3; 37-42
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies