Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "performative turn" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Avant-Garde Groups and Their Invariant Development-Structures. Example: Die Brücke Group
    Autorzy:
    HOFER, Karin M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424734.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    art theory
    development of avant-gardes
    cultural cycle
    performative turn
    dramatic arc
    echo chamber
    Opis:
    Jakie są ewidentne strukturalne niezmienniki awangard? Nikt dotąd tak naprawdę nie odpowiada na to pytanie. Konieczne było więc postawienie nowych pytań i badania porównawcze grup awangardowych, których wyniki sprawiają, że to fundamentalne zjawisko ery współczesnej może być bardziej zrozumiałe. Siedem kroków rozwoju awangardowej grupy pokazuje zaskakującą homologię do siedmiu kroków budowy fabuły klasycznego dramatu. Oparty na dramacie Arystotelesa, Horacego, a później humanistów, nazwano ten model Regeldrama (dramat regularny) i do dziś jest on podstawą współczesnej dramaturgii. Rzeczywiście walki awangard mają wymiar dramatyczno-performatywny, a zaskakująca homologia z siedmioma krokami w dramacie powoduje, że może on być tu wzorem archetypowym. Struktura subwersji w siedmiu krokach awangardy zostanie opisana na przykładzie grupy Die Brücke.
    What are the evident structural invariants of avant-gardes? No one really answer this question. So new enquiries and comparative studies of avant-garde groups became necessary and produced results that make this fundamental phenomenon of the Modern Era perhaps more understandable. The seven steps of the development of an avant-garde group show a surprising homology to the seven steps of the plot and story arc of a classic drama. Based on the dramaturgy of Aristotle, Horaz and later the Humanists, called this model Regeldrama (regular drama), and it is until today the basis of modern dramaturgy. Indeed, the fights of avant-gardes really have a dramatic-performative dimension and the surprising homology of the seven steps is perhaps an archetypic pattern here. The structure of subversion in the seven steps of avant-gardes will be explain using the Die Brücke group as an example.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2019, 21; 105 - 118
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kilka uwag o sztuce performance
    A Few Comments About the Performance Art
    Autorzy:
    Dziamski, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424411.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    performance
    zwrot performatywny
    sztuka performance w Polsce
    festiwal sztuki performance
    performatyka
    performative turn
    performance art. in Poland
    performance art festiwal
    performance studies
    Opis:
    Artykuł nawiązuje do wcześniejszych, pionierskich w Polsce, badań dotyczących recepcji sztuki performance w końcu lat siedemdziesiątych. Ostatnio prowadzone badania i pisane krytyki sztuki, tak jak teksty Łukasza Guzka, cytowane tutaj, dowodzą tego, że sztuka performance zmienia się, rozwija, jest żywym zjawiskiem sztuki współczesnej. Młodzi artyści podejmują wyzwanie jakim jest akcja na żywo, zmieniają formy performance (w relacji do tych z lat siedemdziesiątych). Rozwija się performance studies w nowy paradygmat nauki, nie tylko o kulturze i nie tylko w sztuce, ale całości aktywności człowieka w świecie, co znajduje wyraz w badaniach Eriki Fischer-Lichte która opisała „zwrot performatywny.” W ten sposób poprzez performance sztuka wraca do człowieka, do nowoczesnego humanizmu.
    The article refers to earlier, pioneering research on performance in Poland in the late Seventies. Recent research and written art criticism, such as the texts of Łukasz Guzek cited here, prove that performance art is changing, developing, and is a living phenomenon of contemporary art. Young artists take on the challenge of live action, and change performance forms (in relation to those of the Seventies). Performance studies develops into a new paradigm of science, not only about culture and not only in art, but about the whole of human activity in the world, which is reflected in the research of Erika Fischer-Lichte, who described the 'performative turn.' In this way, through performance, art returns to man, to modern humanism.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2019, 21; 9 - 16
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Język Performance
    Language of Performance Art
    Autorzy:
    Jasiński, Bogusław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424695.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    performance
    zwrot performatywny
    performatyka
    język performance
    proces twórczy
    uczestnictwo
    człowieczeństwo
    performative turn
    performance studies
    language of performance art
    creative process
    participation
    humanity
    Opis:
    Od wielu lat toczy się „niemy” spór o to, czym naprawdę jest performance. Napisałem „niemy,” albowiem z jednej strony ostentacyjnie zadaje się pytanie o performance artystom, godząc się jednocześnie na rozkosznie nieodpowiedzialne definicje, tak szerokie, że w ogóle zatraciły sam przedmiot definiowany, z drugiej zaś trwa – równie milczący – terror i szantaż, który przyzwalając dosłownie na wszystko, ustawia tych, którzy nic z tego nie rozumieją, na marginesie – jako ignorantów w sztuce. W obu zatem wypadkach ów spór prowadzi do jednego: milczenia. Nadszedł czas, by je przerwać. Spróbujmy podejść do kwestii performance z należytą uwagą, to znaczy dokładnie tak, jak do każdego innego rodzaju sztuki. Nie wdając się w jałowy spór o definicję samego przedmiotu sztuki, zastosujmy do opisu zjawiska performance aparat teoretyczny semiologii. W takim ujęciu sztuka to swoisty „język”, który „coś” komunikuje „komuś” w określony sposób. Ten punkt wyjścia pozwala nie tylko poddać analizie formę performance, lecz również jego swoistą „gramatykę” wypowiedzi. Pozwoli to nam na bliższe określenie struktury tej szczególnej formy, a to z kolei umożliwi uczenie jej – tak jak każdego innego rodzaju wypowiedzi artystycznej. Rzecz jasna, opanowanie języka tej wypowiedzi nie gwarantuje, że sam komunikat z jego pomocą sformułowany ma sens i jakąkolwiek wartość – dokładnie tak samo jak opanowanie nut nie powoduje, że od razu rodzi się artysta muzyk. Taki punkt wyjścia naszej refleksji na temat performance niewątpliwie otwiera tę problematykę na klasyczne zagadnienia estetyczne: funkcje poznawcze sztuki, ekspresyjne i impresyjne, wreszcie piękna i narracji w sztuce. Musimy mówić o performance, by uchronić go przed nim samym – bo jest on bez wątpienia wielką szansą dla sztuki. Bo zaprawdę, jeśli i tu powtórzymy hasło anything goes, to droga ta prowadzi donikąd.
    For many years there has been a ‘silent’ dispute about what performance really is. I wrote ‘silent,’ because on the one hand the question about performance is obviously asked of artists, while at the same time deliciously irresponsible definitions are agreed, so broad that they have lost sight of the defined object along the way; and on the other, there is - equally silent - terror and blackmail, which literally allows everything, and relegates those who do not understand anything to the margin - as ignorant of art. In both cases, then, this dispute leads to only one thing: silence. The time has come to break this silence. Let us try to approach the issue of performance art with due care – that is, exactly as we would do any other kind of art. Without entering into an idle dispute about the definition of the object of art itself, let us use the theoretical apparatus of semiology to describe the phenomenon of performance: art as a kind of ‘language’ which ‘communicates’ to ‘someone’ in a certain way. This starting point allows us not only to analyse the form of performance, but also its specific ‘grammar’ of expression. This will allow us to define the structure of this particular form more closely, which in turn will enable us to teach it - just like any other type of artistic expression. Of course mastering the language of this form of expression does not guarantee that the message, itself formulated with its help, makes sense or has any value: just as mastering the notes does not mean that one immediately becomes a musician. Such a starting point for our reflection on performance art undoubtedly opens this issue to classic aesthetic concerns: the cognitive functions of art, expression and impressionism, and finally beauty and narrative in art. We need to talk about performance to protect it from itself - because it is undoubtedly a great opportunity for art. Indeed, if we repeat the slogan ‘anything goes’ here, then the road leads nowhere.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2019, 21; 6-7
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies