Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Niczyporuk, Piotr" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
BANKIERZY PUBLICZNI W ŹRÓDŁACH PRAWA RZYMSKIEGO
Autorzy:
Niczyporuk, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/664061.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
nummularii
mensarii
prawo rzymskie
Opis:
PUBLIC BANKERS IN ROMAN LAW SOURCESSummaryThe Romans had an extensive terminology for persons who engaged in banking activities; however, only nummularii and mensarii pursued activities on behalf of the State. Their operations may be regarded as public banking in the broad sense of the term, and were conducted from the 4th century BC until the 3rd century AD. Banking was of key importance in the peak period of growth for Roman trading and financial operations, and this is confirmed in the sources for Roman law. We do not have any records for the bankers referred to as nummularii until the period of classical Roman law, when we get fragmentary references to them in the writings of Roman jurists. There are only two passages on their public activities in the quality control and exchange of coinage; the first is by Sextus Caecilius Africanus, and the second is Ulpian’s commentary on the duties of the prefectus Urbi. Other references to them in the works of Roman jurists relate to their operations concerning deposits and credit, and as such do not belong to the sphere of public law. We get more mentions of public bankers in the Roman non-legal literature. Mensarii, who performed a certain type of public banking duties, are referred to in Livy’s Ab urbe condita. Cicero, Suetonius, and Festus also wrote about them. Moreover, Grammaticus treated the term mensarii as synonymous with nummularii. Presumably the two categories of public bankers were considered to be generally respected individuals. We also have mentions of the nummularii in the non-legal literature. In his Satyricon Petronius esteemed their skills of assessing the quality of coins; they were also held in high regard by Martial, Suetonius, and Apuleius. Suetonius wrote of the severe penalties imposed on the nummularii by the Emperor Galba. On the other hand, all we get in the epigraphic sources, mostly tombstone inscriptions from Rome, elsewhere in Italy, and the western provinces, are records of the activities of the nummularii for the quality control and exchange of coinage, considered an important duty from the point of view of the State. In fact the non-legal and epigraphic literature of Rome tells us more about public bankers than do the sources on Roman law. Their work did not give rise to many legal problems, as we may conclude from the fact they are mentioned only in two juridical passages. The assessment of the quality of coins and their exchange, and other banking activities on behalf of the State were sufficiently supervised by Roman administrative officers, so there was no need for jurists to comment on them at length.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2014, 14, 1
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ZAWARCIE MAŁŻEŃSTWA ‘LIBERORUM PROCREANDORUM CAUSA’ W PRAWIE RZYMSKIM
Autorzy:
Niczyporuk, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/664322.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
małżeństwo
dzieci
potomstwo
podatek od osób stanu wolnego
ustawodawstwo małżeńskie
Opis:
MARRIAGE LIBERORUM PROCREANDORUM CAUSA IN ROMAN LAWSummaryOne of the chief purposes of the Roman institution of matrimony was procreation (liberorum procreandorum causa). There are numerous references in the sources to the institution of matrimony commending those citizens who marry in order to beget children. They are said to be living as Nature intended, since procreation secures the continuance of the family and tribe, especially as regards the passing down of the family name and estate to its heirs, and the guarantee that the religious rites (sacra familiaria and sacra gentilicia) will continue to be performed. Such observations were an expression of concern for the future of the Roman family. Marriage for the purpose of begetting progeny was regarded as sacrosanct, a religious duty: uxorem liberorum quaerundum causa ducere religiosum est. However, this applied only to children born of a iustum matrimonium – born in lawful wedlock to a couple who had entered an “approved marriage.” Roman citizens were encouraged and urged by the kings under the Monarchy, and even compelled by the censors, to marry and procreate. Augustus introduced legislation granting privileges to citizens who married, and special rights to families with a large number of children.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2014, 14, 3
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
NIE KAŻDY MUSI BYĆ DOKTOREM PRAWA, CZYLI STARANIA O UZYSKANIE DOKTORATU NA WYDZIALE PRAWA NA UNIWERSYTECIE W INGOLSZTADZIE (BAWARIA) W 1644 ROKU
You don’t necessarily have to be an LL.D.: how to obtain a doctor’s degree from the University of Ingolstadt (Bavaria) in 1644
Autorzy:
Niczyporuk, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2096779.pdf
Data publikacji:
2022-08-20
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Aron Aleksander Olizarowski; Uniwersytet w Ingolsztadzie; doktorat utriusque iuris; profesor; wymogi stawiane doktoratom; metryki uniwersyteckie; procedura doktorska; wpis do albumu studentów; egzamin doktorski.
Aron Aleksander Olizarowski; the University of Ingolstadt; the degree of Doctor Utriusque Iuris; professor; requirements for admission to a course of study for the doctor’s degree; the university register; proceedings for the award of the doctor’s degree; enrolment; examination for the award of the doctor’s degree.
Opis:
W dniu 11 lipca 1644 r. Aron Aleksander Olizarowski otrzymał na Uniwersytecie w Ingolsztadzie doktorat w zakresie prawa. Na Wszechnicy Ingolsztadzkiej studiowało w latach 1473-1700 co najmniej 828 studentów z Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a jedynie 383 z nich wybrało konkretny kierunek studiów. Na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Ingolsztadzie naukę pobierało co najmniej 110 polskich studentów, choć w rzeczywistości mogło studiować około 300 osób. Aron Aleksander Olizarowski był jednym z kilku przedstawicieli Rzeczypospolitej Obojga Narodów, którzy zdobyli stopień doktora obojga praw: cywilnego (rzymskiego) i kanonicznego (utriusque iuris) na Wszechnicy Ingolsztadzkiej. Z reguły o stopnie naukowe ubiegali się przede wszystkim ci, którzy planowali dalszą karierę akademicką, a także dostojnicy państwowi i kościelni. Bez wątpienia Aron Aleksander Olizarowski wraz ze swym przyjacielem Szymonem Dilgerem, po otrzymaniu na Uniwersytecie w Ingolsztadzie doktoratu w zakresie prawa, zostali profesorami Akademii Wileńskiej. Również baron Fryderyk Aleksander Kotulynski oraz Tomas Hornaeus mogli z dużym prawdopodobieństwem piastować urzędy w Rzeczypospolitej Obojga Narodów.. Wymogi związane z uzyskaniem tego stopnia doktora obojga praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Ingolsztadzie były wysokie, ale nie odbiegały od tych stosowanych na innych europejskich uniwersytetach. Kandydat musiał mieć odpowiedni poziom wykształcenia, dokonać wpisu do albumu studentów oraz zdać stosowny egzamin. Wobec powyższego dziwić może okoliczność, że tylko kilku absolwentów z Rzeczypospolitej Obojga Narodów zwieńczyło swe studia w zakresie prawa doktoratem.
On July 11, 1644, Aron Aleksander Olizarowski obtained a doctor’s degree in Laws from the University of Ingolstadt. At least 828 students from Poland–Lithuania studied at Ingolstadt in the period from 1473 tob1700, but only 383 of them read for the Doctor Utriusque Iuris degree. We know of at least 110 Polish students in the Faculty of Laws, but the figure could well have been much more, about 300. Aron Aleksander Olizarowski was one of the few Poles who graduated as a Doctor Utriusque Iuris (Doctor of Roman (Civil) and Canon Law) from the University of Ingolstadt. As a rule, those whose aim was graduation were planning a career in academia or in the service of the Church or State. Obtaining the Doctor’s Degree in Laws from Ingolstadt certainly helped Aron Aleksander Olizarowski and his friend Szymon Dilger to be appointed to professorships at the University of Wilno (Vilnius). Baron Fryderyk Aleksander Kotulynski and Tomas Hornaeus were two other Ingolstadt graduates who rose in the world and held office in the service of the Polish–Lithuanian state, no doubt on the strength of their academic qualifications. The requirements for the degree of Doctor Utriusque Iuris from the University of Ingolstadt were high, but did not differ much from what was required at other European universities. The candidate had to have the right education for admission, be enrolled, and pass the prescribed examination, so it is surprising that only a handful of students from Poland–Lithuania managed to graduate as with a Doctor Utriusque Iuris from Ingolstadt.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2022, 22, 2; 141-167
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
KILKA UWAG O KARZE MUTYLACYJNEJ WYKONANEJ WOBEC RZYMSKIEGO BANKIERA (NA MARGINESIE VITA GALBAE 9)
Autorzy:
Niczyporuk, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/663815.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
nummularius, Roman law
Roman public law
Roman bankers
the Emperor Galba
mutilation.
nummularii
prawo rzymskie
publiczne prawo rzymskie
bankierzy rzymscy
cesarz Galba
kara mutylacyjna.
Opis:
The aim of this article is to present the nummularii, one of several ancient Roman entities engaged in banking. One of the many duties entrusted to them was to examine and determine the nobility of gold and silver coins. This was the activity carried out by the protagonist of a story in Suetonius’ Life of Galba (9). This particular nummularius was a fraudster, and the future emperor punished him by having his hands cut off. To make the sentence even more stringent, Galba ordered the severed hands nailed to the table on which the double-dealing nummularius had carried out his dishonest business.
Celem artykułu jest wyjaśnienie roli i znaczenia kary mutylacyjnejwykonanej na bankierze (nummularius) na podstawie relacji Swetoniusza.Nummularii byli jednym z wielu podmiotów zajmujących się działalnością bankierską w starożytnym Rzymie. Do podstawowych obowiązków, jakie były im powierzone, należało badanie szlachetności metalu, z którego były wykonane monety, oraz ustalanie wartości wybitych monet złotych i srebrnych. Taką aktywność bankierską wykonywał bohater relacji Swetoniusza z żywotu Galby. Przyszły cesarz rozkazał obciąć ręce bankierowi (nummularius) nieuczciwie zmieniającemu pieniądze. By pokazać jeszcze większą surowość kary, zarządził przybicie obciętych rąk do stołu, na którym ów bankier dokonywał nieuczciwych operacji.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2019, 19, 1
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
LE CONSEGUENZE LEGALI DEL DIVIETO DI NOZZE PER UNA VEDOVA NEL DIRITTO ROMANO
Autorzy:
Niczyporuk, Piotr
Kołodko, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/663777.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
luctus
tempus lugendi
tempus legitimum
secundae nuptiae
widow
period of mourning
new marriage.
vedova
periodo di lutto
nuove nozze.
Opis:
In the archaic period violations of the prohibition relating to mourning was regarded as a nefas and hence subject to penalisation under religious law. A widow guilty of an infringement was required to make an expiatory sacrifce known as a piaculum, viz. a bovis feta. This religious and customary practice underwent a series of transformations and eventually became a law (ius). In the pre-classical period the prohibition on the remarriage of widows in the period of mourning was perceived primarily as subject to penalties laid down by civil law. This was due to the question of the paternity of any offspring such a widow might bear in the tempus lugendi. The edictum perpetuum names the persons who were liable to infamy if they committed a breach of the prohibition on the remarriage of a widow within the period of mourning for her deceased husband. Such persons could neither engage in postulare pro aliis nor act as a procurator or cognitor. One of the consequences of a sentence of praetorian infamy was the convicted person’s forfeiture of the right to appoint his or her plenipotentiaries for legal proceedings.The classical period brought fundamental changes in the law on remarriage. Nonetheless, even though Augustus encouraged citizens to remarry, yet his legal provisions left widows a certain period of time following the loss of their husband in which they could refrain from remarrying. The reason behind this legal arrangement was not so much mourning as such; it was rather a question of Augustus wanting to show his respect for univirae (women who had been married only once). Augustus kept in force the provisions that gave a bad reputation to people who violated the prohibition of widows’ remarriage. The significance and effectiveness of these regulations made them a subject for jurists’ commentary, on account of the need to avoid situations where the paternity of children born to widows was uncertain. The prohibition on the remarriage of widows also shows that the creators of these regulations wanted marriage to be contracted primarily for the purpose of procreation, which would ensure the continuation of Roman families, especially as regards the perpetuation of their sacra, nomina, and pecunia.
Skutki prawne zakazu zawierania małżeństw wdowom w prawie rzymskim StreszczenieW okresie archaicznym pogwałcenie zakazu odnoszącego się do żałoby było czynnością określoną jako nefas i dlatego miała tutaj zastosowanie sankcja prawa sakralnego. Wdowa powinna była złożyć ofiarę ekspiacyjną zwaną piaculum, którą była bovis feta. Norma sakralno-obyczajowa doznawała przeobrażeń i przekształciła się w ius. Zakaz zawarcia ponownego małżeństwa przez wdowę w okresie tempus lugendi był postrzegany w epoce przedklasycznej przede wszystkim przez pryzmat sankcji ius civile. Zachodziła bowiem obawa co do ojcostwa przyszłego potomstwa, które urodziłaby owdowiała kobieta. W tekście edictum perpetuum zostały wymienione osoby, które podlegały infamii w przypadku złamania zakazu secundae nuptiae wdowy po śmierci męża. Nie mogły one działać postulare pro aliis ani też występować jako procurator lub cognitor. Pretorska infamia pociągała za sobą niemożność ustanawiania tych zastępców procesowych.Epoka klasyczna przyniosła zasadnicze zmiany w kwestii secundae nuptiae. Cesarz August, pomimo że zachęcał do zawierania powtórnych związków małżeńskich, to jednak w swoich ustawach pozostawił wdowie pewien okres (vacatio) w czasie którego mogła ona powstrzymać się od powtórnego małżeństwa. Regulacje te miały swój związek z żałobą a przede wszystkim były próbą okazania przez cesarza szacunku dla univira. Cesarz August utrzymał w mocy przepisy, które okrywały niesławą osoby naruszające zakaz powtórnego małżeństwa wdowy po śmierci męża. Aktualność tych regulacji spowodowała, że stały się przedmiotem komentarzy jurystów, chociażby ze względu konieczność uniknięcia niepewności co do ojcostwa przyszłego potomstwa, które urodziłaby owdowiała kobieta. Unormowania mogą też świadczyć o tym, że ich twórcom przyświecała idea, by małżeństwa były zawierane liberorum procreandorum causa, co w rezultacie miało doprowadzić do kontynuacji rzymskich rodzin w przyszłości, a szczególności sfery ich sacra, nomina czy pecunia.
Źródło:
Zeszyty Prawnicze; 2018, 18, 3
2353-8139
Pojawia się w:
Zeszyty Prawnicze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies