Wszystkie pola: przebaczenie - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Przebaczenie w pismach św. Cypriana
Autorzy:: Wysocki, Marcin
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1623000.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: przebaczenie
Cyprian
Kartagina
Afryka
pokuta
miłosierdzie
chrzest
grzech
prześladowania
upadli
heretycy
Opis:: Okres trzeciegu wieku był szczególnie trudny w życiu młodego Kościoła. Kościół i duchowieństwo, w tym również Cyprian z Kartaginy, muszą stawić czoła kwestiom prześladowań, lapsi (upadłych braci) i chrztu. Wspomniane problemy łaczą się z innymi, jak grzech, przebaczenie i pokuta. Artykuł podejmuje kwestię przebaczenia w pismach biskupa Cypriana. Czyni się to w pięciu częściach: historczyne tło Cyprianowego nauczania o przebaczeniu, terminologia, istota przebaczenia, proces przebaczenia oraz trudności i błędy w przebaczeniu.
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 187-211
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Przebaczenie w zbawczym dziele Jezusa Chrystusa według św. Pawła
Autorzy:: Stasiak, Sławomir
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1623041.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: zbawienie
przebaczenie
wiara
łaska
chrzest
św. Paweł
cnoty
zmartwychwstanie
Opis:: W różnych okolicznościach człowiek doświadcza konieczności przebaczania drugiemu. Łatwiej jest przeprowadzić precyzyjny wykład na temat przebaczenia w listach św. Pawła, a nawet dać konkretne wskazówki co do praktykowania tej cnoty, niż ją rzeczywiście realizować. Apostoł Narodów nie tylko przedstawił przebaczenie od strony teoretycznej, teologicznej, lecz również ukazał, jak dalece przebaczenie wiąże się ze zbawczym planem Boga. Mało tego, na własnym przykładzie pokazał, jak należy podjąć dzieło przebaczenia nawet wobec tak dotkliwych zniewag jak te, które spotkały go w Koryncie (2 Kor 2,7.10). Z naszej analizy wynika, że fundamentem przebaczenia jest udział w zbawczym dziele Chrystusa. Jest to łaskawy dar Boga. Tak została dana obietnica Abrahamowi (Ga 3,18), tak również sam Chrystus otrzymał imię, które dotąd było domeną Boga (Flp 2,9), takim też ostatecznym dopełnieniem Bożego planu zbawienia była śmierć Jezusa Chrystusa, w której zostało nam darowane wszystko (Rz 8,32). Chrześcijanin ma udział w dziele Chrystusa przez chrzest, ale również przez szczególne dary, którymi ma służyć wspólnocie Kościoła – charyzmaty (1Kor 2,12). Wśród najważniejszych darów apostoł wylicza wiarę i cierpienie (Flp 1,29), które ma przynosić korzyść rozprzestrzenianiu się Ewangelii i rozwojowi Kościoła. Łaska darowana wszystkim wierzącym w Chrystusa przez chrzest, który daje im udział w Jego śmierci i zmartwychwstaniu (Kol 2,13-14), owocuje udzieleniem im szczególnej łaski przebaczenia ze strony Chrystusa (Kol 3,13), choć jest to dzieło Osób Trójcy Świętej (Ef 4,30.32). Fakt ten niesie ze sobą zobowiązania dla wierzących – unikanie wad (Ef 4,31), a wypełnianie cnót (Kol 3,12; Ef 4,32). Wszystko zaś konkretyzuje się w bardzo jasnym działaniu, do którego wzywa apostoł: „Wybaczajcie sobie” (charidzomenoi heautois). Prawdziwe przebaczenie realizowane w życiu codziennym polega przede wszystkim na tym, żeby być jego podmiotem, a więc po prostu przebaczać. Brak tej czynności może pozostawiać przestrzeń do działania dla szatana (2 Kor 2,7.10). Należy jednak także prosić o przebaczenie, a więc stawać się przedmiotem przebaczenia. Jesteśmy nim obdarowywani przez innych chrześcijan (2 Kor 12,13).
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 123-140
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Wspólnototwórcze napomnienie, przebaczenie i nawrócenie. Teologia narratywna Mt 18,15-35
Autorzy:: Żywica, Zdzisław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1623042.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: przebaczenie
upomnienie braterskie
wspólnota
Kościół
wina
grzech
Emmanuel
Pan
Królestwo Boże
zamykanie
otwieranie
Opis:: Kościół chcąc pozostać w prawdziwie zbawczej wspólnocie ze swym Emmanuelem i Panem, jak i wierzącymi, jest zobowiązany do stałego i efektywnego stawiania czoła ewangelicznemu zmaganiu z własnym złem, grzechem i przewrotnością. Ta prawda jest wyrażona w Mt 18,15-35. Kościół musi tak dzialać, gdyż w ten sposób jest w stanie przeciwstawić się czynom członków Kościoła, które niszczą wertykalne i horyzontalne więzy stanowiące o jednorodności, tożsamości i skuteczności nie tylko w świecie wierzących, ale również we wzajemnych relacjach. Każda osoba w Kościele winna być na tyle odważna, by podjąć wysiłek upomnienia grzesznika. Jednak grzesznik jest zobowiązany wyrazić swoją pokorę wobec Kościoła, głęboki żal i pragnienie nawrócenia. Co więcej, musi zaakceptować nawrócenie jako proces reewangelizacji. Obowiązkiem Kościoła nie jest tylko ewangelizacji świata nieświadomego obecności Jezusa, ale również permanentnej reewangelizacji swoich grzesznych braci i sióstr. Obowiązek przebaczenia spoczywa również na samym grzeszniku, który wcześniej doświadczył braterskiego przebaczenia i Bożego miłosierdzia, a mimo to nie jest gotowy prawdziwie przebaczyć swoim braciom.
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 105-121
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Psalmy szkołą Bożego przebaczenia
Autorzy:: Tułodziecki, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1623051.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: przebaczenie
psalmy pokutne
psalmy złorzeczące
spór sądowy
grzech
Opis:: Przedstawić Bogu własną winę jako coś przynależącego do mnie i zakładanego w sposób bezwarunkowy stanowi jedną z najważniejszych prawd rozpoznanych o Bogu i Biblii. Już psalmista wie, iż winien przynieść przed Boga swoją winę i potrzeby, nie odczuwając obawy przed potępieniem czy skazaniem. Należy o wiele bardziej mieć nadzieję na przebaczenie. Ps 130,4 mówi, że Bóg jest "Bogiem przebaczenia". Swoją dobrocią Bóg prowadzi proszącego do bojaźni i wiary wobec siebie, tak że może on ufać Bożemu słowu i obietnicy. Przebaczenie stanowi też tło nowego przymierza. Oznacza ono wypisanie na sercu Prawa (Jr 31,31-34). To Prawo wymaga zasadniczej przemiany człowieka. Przynależenie do nowego ludu Boga oznacza działanie nie w oparciu o stare, wypisane na kamieniu Prawo, lecz w oparciu o doświadczenie przebacznia, na którym należy budować własne życie.
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 45-60
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Odpuszczenie grzechów w Kościele w nauczaniu świętego Augustyna
Autorzy:: Eckmann, Augustyn
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1622998.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: odpuszczenie grzechów
przebaczenie
pokuta
jałmużna
Augustyn
małżeństwo
Opis:: Św. Augustyn tłumacząc odpuszczenie grzechów w Kościele, wiąże je ściśle z Kościołem jako miejscem działania Ducha Świętego. Chrzest usuwa grzech pierworodny i wszystkie grzechy popełnione przed chrztem. Biskup wie, że człowiek jest grzeszny i słaby, przez co ma potrzebę odpuszczenia również grzechów popełnionych po chrzcie świętym. Człowiek otrzymuje odpuszczenie grzechów poprzez modlitwę, jałmużnę i pokutę. Codzienna modlitwa przynosi odpuszczenie grzechów lekkich. Grzechy ciężkie wymagają paenitentia maior. Przebaczenie udzielone innym jest warunkiem otrzymania przebaczenia przeszłych grzechów. Konieczna jest zmiana życia na lepsze, dlatego nie jest możliwe odpuszczenie bez zmiany życia.
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 245-259
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: JHWH – Bóg, który przebacza, gdyż jest miłosierny (Wj 34,5-7)
Autorzy:: Lemański, Janusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1623054.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Księga Wyjścia
Synaj
teofania
miłosierdzie
gniew
przebaczenie
grzech
przymierze
Opis:: Tekst Wj 34,5-7 przynosi najdłuższą autoprezentację Boga w Starym Testamencie, która stanowi dopełnienie objawienia imia Bożego (Wj 3,14-15; 6,2-8). Analiza egzegetyczna, jak również porównanie z podobnymi tekstami (np. Pwt 7,9-11; Wj 20,5; Pwt 5,9), pozwalają stwierdzić, iż perykopa Wj 34,5-7 pochodzi z czasów powygnaniowych.
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 19-43
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Jakub i Ezaw: struktura narracyjna przebaczenia i jej egzystencjalne implikacje (Rdz 32,4–33,20)
Autorzy:: Pawłowski, Zdzisław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1623045.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Jakub
Ezaw
narracja
przebaczenie
tożsamość
Opis:: Narracja o Jakubie i Ezawie pokazuje jak trudne i złożone jest wprowadzenie w czyn przebaczenie. Wynika to nie tylko z następowania po sobie znaczących epizodów, w których występują i postępują naprzód dwaj bohaterowie, ale również z ich historii życiowej, statusu społecznego i pozycji politycznej. Najwżniejszym jest fakt, iż wzajemne przebacznie jako finalny wynik jest niemożliwy do osiągnięcia bez szeregu interwencji Boga w postępowanie obu stron.
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 79-102
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Zmartwychwstały Chrystus - źródło zbawczych darów (Łk 24,36-49)
Autorzy:: Rosik, Mariusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1623257.pdf
Data publikacji:: 2015-10-27
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: zmartwychwstanie
Eucharystia
Emaus
chrystofania
chrystofanie
Duch Święty
Pismo
Biblia
przebaczenie
grzech
pokój
Opis:: According to Luke’s relation about the chrystophany in the cenacle (Luke 24,36-49) the Risen Lord appeared to the Apostles to transmit to them the gifts which are the results of His resurrection. The reader of this story can easily listed five of these gifts: peace, common meal (which can be understood as the indication of Eucharist), understanding of the Scripture, forgiveness of sins and finally the gift of the Holy Spirit. The locum in which one can receive these salvific gifts is paradoxally one of them: the Eucharist. The participation in the Eucharist opens human hearts to receive the others gifts which are the result of the resurrection.
Źródło:: Verbum Vitae; 2009, 15; 171-188
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Wykluczenie ze wspólnoty wierzących w świetle 1 Kor 5,5
Autorzy:: Muszytowska, Dorota
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1623030.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Pierwszy List do Koryntian
wspólnota
retoryka
wykluczenie ze wspólnoty
kazirodztwo
nierząd
przebaczenie
Opis:: Analiza dość kontrowersyjnej formuły wykluczenia ze społeczności wierzących, którą znajdujemy w 1 Kor 5,5 prowadzi przede wszystkim do wniosku, że to zalecenie apostolskie można traktować, jako ogólną zasadę postępowania wspólnoty w takich sytuacjach. W tekście przytoczony zostaje przypadek związku kazirodczego jednego z członków wspólnoty korynckiej. Czyn ten jest uznany za godzący nie tylko w dobro samych osób takiego związku, ale także ma wymiar społeczny i narusza dobro całej wspólnoty wierzących, która traci w ten sposób wiarygodność. Niewiarygodna wspólnota nie może świadczyć prawdy o Jezusie Chrystusie. Perspektywa retoryczna pozwala nam „rozciągnąć” moc tego zalecenia na wszystkie przypadki jawnego zła we wspólnocie o tych samych skutkach. W liście bowiem nie jest rozważana sama sprawa czynu kazirodczego. Status tego czynu jest oczywisty. Rozważaną kwestią jest natomiast brak reakcji wspólnoty na szerzące się pośród niej zło, które jest widziane jako przyzwolenie. Zalecenie usunięcia ze wspólnoty, które powinno być dokonane w sposób formalny przez całą wspólnotę jest uznane w tekście za najlepszą formę zdecydowanej reakcji sprzeciwu wobec zła. Jej skutki są wymierne natychmiast w wymiarze wspólnotowym. Wykluczenie jest traktowane jako dyscyplinarna kara dla sprawcy tego zła, musi być wydana w sposób, nie pozostawiający wątpliwości, że jest podyktowana dbałością o dobro, zarówno winnego, jak i całej wspólnoty. Opiera się na nadziei zmiany postawy winnego i jego zbawieniu w „dzień Pana”.
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 167-184
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Boża miłość w procesie karcenia grzeszników w Mdr 11,21–12,2
Autorzy:: Zieliński, Marcin
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1623049.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Księga Mądrości
Egipt
wyjście
grzech
miłosierdzie
przebaczenie
miłość
idolatria
wiara
Opis:: Kara Boża w Księdze Mądrości nie ma wyłącznie celu karzącego. Analiza logiki pierwszej dygresji (11,15-12,27) pokazuje, iż autor eksponuje cel pedagogiczny kary. Bóg jako Stwórca wszystkich żyjących stworzeń nie zadawala się karaniem, lecz poprzez znaki i wymierzoną karę wzywa do nawrócenia i przywrócenia relacji wiary. W artykule analizuje się niektóre wyrażenia zajmujące uprzywilejowaną pozycję w strukturze tekstu (11,5.16.20c), a następnie koncentruje się na bardziej szczegółowym badaniu Mdr 11,21-22, w którym mędrzec tłumaczy motywy Bożej łagodności wobec Egipcjan i Kananejczyków. Zostaje podkreślona w tej części perykopy wszechmoc Boga, który mogąc uczynić jakąkolwiek rzecz wobec grzeszników, cierpliwie wyczekuje ich nawrócenia, będąc pchnięty ku temu przez miłość do wszystkich stworzeń (centralna wypowiedź perykopy). W ten sposób miłość Boga o wymiarze uniwersalnym objawia się jako najgłębsza motywacja łagodności Boga.
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 61-78
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Miłość przebaczająca i jednocząca w świetle Homilii na Ewangelię wg św. Mateusza św. Jana Chryzostoma
Autorzy:: Kaczmarek, Sylwia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1622999.pdf
Data publikacji:: 2015-08-29
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Św. Jan Chryzostom
egzegeza patrystyczna
Homilie do Ewangelii według św. Mateusza
przebaczenie
odpuszczenie win
wspólnota
politeia
Królestwo Boże
jednanie
jednoczenie
błogosławieństwa
Modlitwa Pańska
przypowieść o nielitościwym dłużniku
Opis:: Artykuł jest analizą kilku homilii (XV-XVII, XVIII-XIX i LVIII-LXI) obejmujących egzegezę początku Kazania na Górze (Mt 5,1–6,15) oraz Mowy Kościelnej (Mt 18). Głównym celem artykułu jest prześledzenie związku pomiędzy przebaczeniem i budowaniem wspólnoty. Badaniu poddane są niektóre aspekty Chryzostomowego komentowania: błogosławieństw jako drogi do cnoty wyzwalającej z egoizmu; bycia solą i światłem jako konieczności świadczenia o dobroci Ojca słowem i czynem; polecenia, by się nie gniewać „na próżno” i by nie składać daru Bogu bez pojednania się z bratem. Następnie zwraca się uwagę na nakaz przekraczania wymagań krzywdzącego przez gotowość ofiarowania mu dobrodziejstwa, a przez to do naśladowania Ojca w niebie; odpuszczenie win jako drogę do osiągnięcia ich odpuszczenia przez Ojca; wskazanie postawy dziecka jako warunku wejścia do Królestwa Bożego; słowa o zgorszeniu i o upominaniu jako wyraz troski Boga o człowieka, podkreślonej jeszcze w przypowieści o owcy, a w końcu nakaz przebaczania i ilustrującą go przypowieść o nielitościwym słudze, która poprzez surowość kary dowodzi, że Bogu jest najwstrętniejsza pamiętliwość. W artykule zaznacza się, że Chryzostom w swojej egzegezie i w swych parenezach ujmuje nauczanie Jezusa w kontekście Jego misji pojednania i zjednoczenia ludzi, której to misji współuczestnikiem ma być każdy chrześcijanin – właśnie przez miłość przebaczającą i wprowadzającą przyjaźń tam, gdzie panowała nieprzyjaźń. Artykuł wskazuje też na pewne wpływy filozoficzne, którym wybitny retor podlega, gdy snuje swoją wizję politei, zaznaczając jednocześnie specyfikę relacji w niej panujących, polegającą na posiadaniu jednego Ojca, na pojednaniu mocą nie własnej woli jedynie, lecz ofiary życia Jednorodzonego.
Źródło:: Verbum Vitae; 2010, 18; 213-244
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:: Verbum Vitae
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "przebaczenie" wg kryterium: Wszystkie pola

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język