Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "documentary" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-6 z 6
Tytuł:
Dokumentacja a horyzontalny sposób pojmowania twórczości artystycznej
Documentation And The Horizontal Way Of Understanding Art
Autorzy:
Sztabiński, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424324.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
CONCEPTUAL ART
CONTEMPORARY ART
DOCUMENTARY TURN
DOCUMENTATION
ETHNOGRAPHIC TURN
JOZEF ROBAKOWSKI
LAND ART
MOCK-DOCUMENTARY
POP ART
YVES KLEIN
ZBIGNIEW LIBERA
Opis:
The 'horisontalism' of artistic activity and reflection on art is connected with current life and surrounding reality. Their elements flow into works of art. Artworks are not examined historically (according to the history of a medium, style or individual creative evolution) but as a reaction to the network of object arrangements and functioning discourses that surround artists. Such comprehension of art has made Sztabinski introduce the concept of a 'documental turn'. Moreover, it has been depicted by him that the idea of 'documentation' is getting extended. Therefore, 'transdocumentation' appears. The term allows us to notice the specifics of such contemporary phenomena in which documentation does not only perform an informative function but also gives feedback upon what is documented. It is possible to distinguish many artistic approaches and practices within transdocumentation. One of them is a 'mock-documentary' - an ironic documentation that refers to documentary stereotypes and the audience's trust in the reliability of documents. 'Transdocumentation' as a practice and theoretical scheme, possible when understanding art 'horizontally', reveals a great potential for artistic activities and the critical practice.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2011, 5; 6-15
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Performowanie Pamięci w Polskim Teatrze Współczesnym
Performing Memory in Polish Modern Theatre
Autorzy:
Puzyna-Chojka, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424499.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
pamięć
performatywność
dokument
Holokaust
teatr dokumentalny
historia mówiona
memory
performativity
document
Holocaust
documentary theatre
oral history
Opis:
Refleksja nad sposobami używania i przetwarzania dokumentów w trakcie prób rekonstrukcji zdarzeń z przeszłości wydaje się najbardziej fascynującą perspektywą współczesnego dokumentalizmu. Teatr zapewnia przestrzeń, która jest w tym przypadku szczególnie atrakcyjna, ponieważ jest to miejsce, w którym utrzymywanie równowagi między rzeczywistością a fikcją wydaje się być powszechną praktyką. Artykuł koncentruje się na kilku spektaklach, które komplikują związek z „archiwum” w szczególnie wyrafinowany sposób, wskazując na aspekt zmienności obrazu rzeczywistości tworzonej na scenie. Nowy teatr dokumentalny, jednocześnie osłabiając możliwość stworzenia „obiektywnego” historycznego rozrachunku, obrazuje przeszłość jako coś, co jest w ciągłym ruchu, a co za tym idzie podlega zmianom. Tworząc symulacje reprezentacji historycznych, nowy teatr przekształca je w celu podkreślenia przesunięcia swojego zainteresowania z historii na historię jako medium. W rzeczywistości to, co jest symulowane, nie jest konkretnym zjawiskiem, ale wspomnieniem o nim, które jest podatne na różne manipulacje. Ten nowy nurt w dokumentalizmie wywodzi się z ustaleń badań performatyki, w szczególności strategii re-enactment. Innymi słowy, procedura rekonstrukcji, postrzegana jako rodzaj powtarzania performatywnego, kwestionującego zdolność przeszłości do ujawnienia się w czasie teraźniejszym. W spektaklach opartych na strategii „performwania pamięci” kluczową rolę odgrywa scenografia zorientowana na udawanie rzeczywistości. Teatr, nierzadko zyskując funkcję „miejsca pamięci” (les lieux de memoire), ujawnia nową możliwość w dokumentalizmie - oferowanie odnowionego doświadczenia, sugestię odtworzenia partytury pewnego doświadczenia, zakorzenionego w relacjach osobistych (oral history) występującego często we współczesnej humanistyce. Te performatywne tendencje, które okreslają nowy teatr dokumentalny, skupiony na ciągłym procesie renegocjacji kształtu rzeczywistości teatralnej, mogą stanowić jej największy potencjał.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2018, 18; 249-257
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Spektakl Zakonnice Odchodzą po Cichu jako Przykład Tendencji Demaskatorskich w Polskim Teatrze Dokumentalnym
The Performance The Nuns Leave Quietly as an Example of the Unmasking Tendencies in Polish Documentary Theatre
Autorzy:
Zimnica-Kuzioła, Emilia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424587.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
teatr dokumentalny
non-fiction
społeczne tabu
zakonnice
polski kościół katolicki
documentary theater
social taboo
nuns
Polish catholic church
Opis:
Artykuł dotyczy tendencji demaskatorskich w polskim teatrze dokumentalnym. W pierwszej części Autorka podejmuje próbę ujęcia differentia specifica teatru dokumentalnego i rozważa przyczyny zwiększonego zainteresowania tym nurtem zarówno ze strony profesjonalnych krytyków, jak i potocznych widzów. Druga część tekstu stanowi analizę spektaklu Zakonnice odchodzą po cichu, zrealizowanego w opolskim Teatrze im. Jana Kochanowskiego. Przedstawienie powstało na kanwie głośnego reportażu Marty Abramowicz, która przeprowadziła dwadzieścia rozmów z byłymi mniszkami. Twórczynie spektaklu poszerzyły jego spektrum tematyczne o problem aktorstwa i poszukiwały analogii pomiędzy powołaniem zakonnym i misją społeczną aktora. Rozważając problem demaskatorskiego charakteru nagrodzonego Złotą Maską dzieła teatralnego, Autorka konstatuje, iż dotyczy ono kwestii tabuizowanych w publicznym dyskursie i dlatego generuje tak silne emocje widzów. Relacje sióstr, które odeszły z zakonu to ich subiektywna prawda, to zwierzenia intencjonalnie hiperbolizujące ciemną stronę zakonnej rzeczywistości. Niemniej przełamują one milczenie na temat realiów zakonnego życia i animują dyskusję dotyczącą podrzędnej roli kobiet w strukturach Kościoła. Teatr dokumentalny ma zatem potencjał odkrywania treści niepopularnych, traktowanych jako społeczne tabu.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2018, 18; 241-247
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
NURT DOKUMENTALNY W POLSKIEJ SZTUCE WSPÓŁCZESNEJ
DOCUMENTARY TREND IN POLISH CONTEMPORARY ART
Autorzy:
Wejbert-Wąsiewicz, Ewelina
Zimnica-Kuzioła, Emilia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424525.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
nurt dokumentalny
dokument
archiwa
teatr
kino
sztuka współczesna
performatywność
verbatim
documentary trend
document
archives
theater
cinema
contemporary art
performativity
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2018, 18; 204-205
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Performing Memory. Between Document and Participation
Autorzy:
Niziołek, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424407.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
nurt dokumentalny
miejsca pamięci
pamięć zbiorowa
partycypacja
performans
re-enactment
collective memory
documentary
sites of memory
participation
performance
Opis:
Teatr „od zawsze” służył jako praktyka społeczna, w obrębie której zarówno grupy dominujące, jak i podporządkowane zajmowały się przeszłością. Wraz z niedawną paradygmatyczną zmianą w obrębie humanistyki i nauk społecznych, określaną mianem zwrotu performatywnego, teatr stał się jeszcze ważniejszym medium pracy pamięci zbiorowej, czy – idąc tropem myśli Robina Georga Collingwooda – poznawania historii poprzez re-enactment. Z drugiej strony, za sprawą partycypacyjnego trendu w sztuce, praktyki artystyczne przenoszą się dziś z zamkniętych przestrzeni instytucjonalnych w otwarty obszar publicznego i społecznego zaangażowania. W polu teatru efektem tych przemian jest jego nowy rodzaj, definiowany poprzez różne sposoby oddolnego uczestnictwa w procesie twórczym: od dostarczenia dokumentalnej zawartości, poprzez kierowane użytkowanie artystycznie skonstruowanej sytuacji, po wspólne kreowanie teatralnego dzieła. Jednocześnie praktyki tego rodzaju wprowadzają do przestrzeni publicznej bardziej inkluzywne i polifoniczne dyskursy, narracje i historie. Problemem, który podejmuję w artykule jest relacja między teatrem partycypacyjnym a pamięcią zbiorową. Pierre Nora twierdził, że pamięć może trwać tylko, jeśli jest performowana, praktykowana, powtarzana. Czy zatem w nowoczesnym świecie archiwów teatr partycypacyjny jest ostoją żywej pamięci? Czy – odwołując się do terminologii tego autora – jest miejscem pamięci, przestrzenią, w której przeszłość jest zbiorowo wspominana i zapamiętywana? By odpowiedzieć na te pytania, przyglądam się wybranym partycypacyjnym projektom teatralnym, które opierając się na materiałach dokumentalnych, zajmują się konfliktowymi, nierzadko traumatycznymi, wspomnieniami przeszłości, kwestionują dominujące ramy historyczne, stwarzają przestrzeń dla zwykle marginalizowanych głosów.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2018, 18; 207-215
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pomiędzy Prywatnym a Publicznym. Na Granicy Teatru, Performance i Sztuki (dla) Miejsca
Between Public and Private. On the Border of Theatre, Performance and Art (for) the Specific Place
Autorzy:
Terciak, Patrycja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424629.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
nurt dokumentalny w polskim teatrze
historia mówiona
verbatim
eksperci codzienności
performance
sztuka (dla) miejsca
archiwalia
szwalniaDOK
documentary trend in Polish theatre
oral history
daily experts
art for places
archievs
Opis:
Tekst dotyczy metod pracy z dokumentem, archiwami i historią mówioną w obszarze teatru współczesnego, który ze względu na swą wielotworzywowość sytuuje się na granicy działań znamiennych także dla sztuki performance i sztuki (dla) miejsca. Autorka (teatrolożka i kuratorka ogólnopolskiego przeglądu sztuki dokumentu, verbatim i non-fiction szwalnia.DOK) na wybranych przykładach chce zaprezentować, jak w indywidualny sposób dla danego artysty (i zespołu) przebiega proces przygotowawczy do realizacji zdarzenia; jak kształtuje się język wypowiedzi wizualnej i co determinuje podejmowane przez twórców decyzje dotyczące przedstawianej formy i treści. Analiza strategii pracy z dokumentem przeprowadzona zostanie wobec poniższych działań: Import/ Export, reż. Michał Stankiewicz (eksperci codzienności); Jesteśmy przynętą, kochanie!, reż. Agnieszka Wąsikowska (metoda verbatim); Życie i śmierć Janiny Węgrzynowskiej, koncepcja i realizacja: Ludomir Franczak (performance w przestrzeni teatralnej); Pobyt tolerowany, koncepcja i realizacja: Weronika Fibich i Ewa Łukasiewicz (performance w przestrzeni prywatnej); Rysunek z pamięci, kreacja zespołowa: Teatr Kana/ Teatr Szwalnia (sztuka dla miejsca).
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2018, 18; 217-239
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-6 z 6

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies