Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Dokumentacja" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Przeżyć raz jeszcze: Performance, pamięć, trauma
    To Live in Repetition: Performance, Memory and Trauma
    Autorzy:
    Bojarska, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424692.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    sztuka i dokumentacja
    performance i powrórzenie
    pamięć
    trauma
    Miron Białoszewski
    Opis:
    The article “To Live in Repetition: Performance, Memory and Trauma” offers a reflection on the psychoanalytical concept of repetition and its role in the understanding of the functions of traumatic memory and performance. The author offers the concept that performance can be understood not so much as a separate medium but as a very way of living through history and experiencing historical events towards the end of modernism. Thus performance seems to be most of all the means and not the aim of the artistic operation, while what is being produced (and remains), the material work itself, is not considered mere documentation. In such a context, performance emerges as a threshold genre, where the past becomes present in order to soon become past, this time however, necessarily shifted and dislocated by the very gesture of repetition and remaking. The author analyses the work of Miron Białoszewski in his war-time memories as a performance of sorts which is based on the dynamics of repetition and reenactment: the subject of the interpretation is not only the written aspect of the memoir, but also gestures towards the process preceding the writing, such as the author’s oral performances, his “talking” as well as recording and last but not least, the oral reenactment of the book in the Polish Radio studio.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2013, 9; 69-76
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Re-praktyki sztuki performance – dokumentacja, remediacja, dystrybucja sieciowa
    Re-practices in Performance Art – Documentation, Remediation and Networked Distribution
    Autorzy:
    Wójtowicz, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424736.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    performance i powtórzenie
    re-praktyki
    sztuka performance
    dokumentacja
    remediacja
    dystrybucja sieciowa
    Opis:
    Performance art does not operate in isolation from the broader circulation of the networked culture. Just like any other media, the documentation of performance can be dispersed throughout the network: to be remixed or recontextualised or become the component of a mashup. The documentation of performance events in the reality of the contemporary network culture does not play a subordinate role to the event as such, since the distributive network not only disseminates information about the event, but also generates a discourse. Analysed examples include the forms of creative activity such as re-enactment, looping online video performance or intervention in the real-time documentation. There are also the new possibilities of artistic expression that come with the persona of a “code performer”. The examples of artists’ approaches include: Constant Dullaart, Ryan Trecartin, and Gazira Babeli and duos, as Eva and Franco Mattes or MTAA. The theoretical framework is based on the theory remix by Eduardo Navas, and the notion of “culture as a screenplay” introduced by Nicolas Bourriaud. It is important to apply it not only to a remediated performance understood as a work of art. Also, the continuous creation of an online identity – both in the world of the Second Life, as well as through social networking platforms – is an ongoing performance in front of potentially global audience. Re-practices within contemporary art rely on the appropriation of historical events and their continuation, which allows for the creation of a third reality of some sort. This third reality becomes a common one, within which – paradoxically – constant change is a sign of the need for preservation. As a result, the documentation material is open, being part of a game with an ever-changing system of references.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2013, 9; 61-68
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Asamblaż z lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku w polskich kolekcjach muzealnych. Problem dokumentacji
    Assemblages of the 1960s in Polish Museum Collections. The Problem of Documentation
    Autorzy:
    Rajna, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424640.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    sztuka i dokumentacja
    assamblage
    art of assamblage
    muzeum sztuki
    kolekcja
    historia sztuki
    Opis:
    The article undertakes the topic of the correct terminology for assemblages from the 1960s in the collections of the Polish National and Regional Museums. When analysing the situation of objects from the collections, the author tried to show that museum strategies which do not follow the creation of new terminology caused the works to be assigned to three earlier defined categories – painting, sculpture and graphics. Therefore three-dimensional post-modernist works were treated the same way as modernist, which allowed their inclusion in the collection. This situation, which is also sporadically and inconsequently used in the literature on the subject caused the term assemblage to be almost crossed out from the museum collection cards. Only in the case of Władysław Hasior, whose art is recognisable through the use of “tacky” items of low rank, the name assemblage was accepted. Even though neither the author of the term Jean Dubuffet (who included dried butterflies in his works) nor the key exhibition which sanctioned the use of it (The Art of Assemblage, 1961) did not use the criterion of the item of a low rank. It was rather about the creation of a work through “setting one thing beside the other without connective”, “collecting, gathering, merging” and the formal and technological development of the formula of a flat collage. Accepting such a definition allows us to see assemblages in the works of Teresa Rudowicz (with the use of lace), Danuta Urbanowicz (in which she used a fragment of a wall), Tytus Dziedzuszycki (in works with the use of metal and wood), Bronisław Kierzkowski (connecting metal and plaster) and others. In reference to the work of Tadeusz Kantor one may try to translate a term “combine painting” taken from Robert Rauschenberg’s works because the usage of traditional paint is so clear that it is used equally with other artistic materials.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2013, 9; 93-105
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Powtórzenie i krytyczny dyskurs o sztuce performance
    Repetition and the Critical Discourse on Performance Art
    Autorzy:
    Zaluski, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424749.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    performance art
    repetition
    critical discourse
    postmodernizm
    appropriation
    remiks,
    re-enactment
    krytyczny dyskurs
    dokumentacja
    documentation
    Opis:
    In the heroic decades of the sixties and seventies of twentieth century, performance art was defined as a form of anti-repetition art. Later, in the eighties and nineties, there was a move away from this anti-repetition ideology towards an ever-growing interest in documentation, re-performances and re-enactments. A configuration of factors: historical, cultural, artistic, technological, institutional, economical, socio-political and educational played a decisive part in this process. Together with it came a change in the theory and historical narration of performance art: since the late nineties there has been developing what the author of the article terms „the critical discourse on performance art”. Its aim is to re-examine the conditions, the possibility of existence and the functioning of performance in cultural and social spaces. The key is to rethink the relationship between performance art and repetition, most importantly in the form of documentation and re-enactment. The article presents some major themes that appear in the texts of various proponents of this discourse. It analyses, at times also in a critical fashion, the new approaches to performance art offered, indicates their possible applications but also their internal tensions and limitations. It is an attempt to focus on the shape of the arising discourse on performance art and repetition as well as to find among its concepts, the ones that seem to carry the greatest potential for research and critical interpretation.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2013, 9; 49-60
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Muzeum Józefa Szajny i synteza sztuk: dokumentacja kontekstu wielomedialnego dzieła sztuki – ochroną jego idei
    The Museum of Józef Szajna and Synthesis of the Arts: Documentation Relating to the Context of Multi-media Works of Art – the Protection of His Ideas
    Autorzy:
    Andrzejewska, Natalia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424568.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    Józef Szajna
    Natalia Andrzejewska
    konserwacja
    dzieło efemeryczne
    sztuka efemeryczna
    dokumentacja
    synteza sztuk
    gesamtkunstwerk
    galeria studio
    Opis:
    The preservation of the identity of a complex work of modern art is a difficult challenge for the curator and conservator. The aim of this text is to demonstrate the preservation of a complex work of modern art, through the documentation of its context. The case study concerns the environment Replika created by Józef Szajna in 1971. The preparation of the documentation of the object is preceded by research intended to investigate and define the full significance of this sort of Gesamkunstwerk. The work of Szajna is an example of Total Art. The concept of his environment involves the combination of the material artwork and its message (including the use of readymades), the creation of a theatrical space with the use of lighting and a special atmosphere. The entire combination of the work is necessary in case of its re-exhibition. Conservation through documentation is a solution to the problem of maintaining the authenticity of a work of art which displays features of a Gesamtkunstwerk. In the past museums or galleries were collections of material objects, while today they are collections of works of art distant from the traditional “fine arts” disciplines: hybrid, comprehensive works of art, including those partially or entirely ephemeral. This problem is followed by the issue of the presentation of works of art in a way which includes the ideological and social context and the Artist’s creative individuality. A lot has been achieved throughout the last decade as far as the issue of documentation of works of art integrating various media is concerned. The issue, however, is still a challenge for a conservator-curator. The documentation procedures are facilitated thanks to the creation of various initiatives’ networks and further development of models, standards and tools as well as by the organisation of training sessions. The documentation forms that include various strategies for the protection of interdisciplinary and ephemeral works of art (reconstruction, re-enactment, emulation and reinterpretation) gradually enter the repertoire of methods used to protect world cultural heritage. The language of Szajna’s art gives full expression to this artist’s total creative personality. The moment when a work of art that integrates various media is displayed again is a key test for the effectiveness of its protection strategies. This problem is followed by the issue of the presentation of an artwork in a way which includes the ideological and social context and the artist’s creative individuality. The documentation programs developed by scientists, conservators and artists show the ways to display works of a complex nature, connected with a given space and which aim to engage the viewer. The reception and interaction of the viewer must lead first to the emotional and then the intellectual levels. Its role in fulfilling the meaning of the work leads the viewer through free interpretation. In phenomenological interpretations, the reaction of the viewer is a component element of the work. Therefore is it important that the complex and multi-componential works are each time re-installed in accordance with the original intention of the author which is expressed in the documentation. In my work as conservator and curator I wish to show the necessity of treating the work and the means of preserving its integrity in an homogeneous manner.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2013, 8; 21-26
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    André Cadere: Rozpocząć Sztukę od Nowa. Komentarz do Konferencji z Louvain
    André Cadere: To Begin Art from Scratch. A Comment upon the Conference in Louvain
    Autorzy:
    Brogowski, Leszek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424434.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    André Cadere,
    sztuka konceptualna,
    sztuka krytyczna,
    teoria instytucjonalna,
    dokumentacja,
    certyfikacja,
    komodyfikacja,
    utowarowienie
    Conceptual Art,
    critical art,
    institucional theory,
    documentation,
    certification,
    commodification
    Opis:
    Wychodząc od opublikowanego w 1974 roku tekstu André Cadere pod tytułem Prezentacja pracy. Sposoby jej użycia, drugie wydanie Dokumentów Artystów w Galerii im. Andrzeja Pierzgalskiego przedstawia mało w Polsce znaną pracę tego artysty. Reprodukowany tutaj dokument nie zastępuje dzieła i nie jest równoważny praktyce artystycznej: ale nie jest on jedynie czymś wtórnym, bo jest także jednym z jego sposobów prezentacji własnej sztuki. Wygłoszony przez artystę na Uniwersytecie w Louvain wykład nie jest konstrukcją teoretyczną sensu stricto, której jego praktyka artystyczna byłaby realizacją; miał on jedynie na celu uwypuklenie pojęć i refleksji naturalnie zawartych w jego codziennej praktyce sztuki. A praktyka Cadere otwierała nowy sposób tworzenia i prezentowania sztuki, którego istotą było całkowite uwolnienie jej od instytucji takich, jak galeria, muzeum czy centrum sztuki. Pozwalającą na to metoda opierała się na założeniu, że każdy uczyniony z tej pracy użytek jest pewnym sposobem jej prezentacji. Jego sztuka nie potrzebuje przestrzeni wystawowej innej, niż jakakolwiek przestrzeń, w jakiej się on znajduje, a miejsce dzieł zajęły w niej wielobarwne, złożone z segmentów drążki, tworzone według ściśle określonego systemu, którego elementem był także błąd. Tym sposobem dzieło traciło swe uprzywilejowane miejsce w centrum uwagi i w przestrzeni, a jego misją nie miało już być niesienie treści narratywnych i jakości estetycznych, lecz skupienie uwagi na przestrzeni, w której jest ono prezentowane. Drążki Cadere nie potrzebują ani postumentów, ani galeryjnych ścian, bo każdy sposób ich użycia jest zarazem pełnoprawnym sposobem ich prezentacji: mogą być oparte o ścianę, w galerii lub w jakiejkolwiek innej przestrzeni, położone na stole lub na podłodze, mogą też być niesione przez samego artystę na ulicy, w mieście, czy w przestrzeniach jakichkolwiek instytucji, w muzeum; mogą też znaleźć dla siebie miejsce poza salami wystawienniczymi, nie tracąc ani sensu ani wartości, a nawet przeciwnie, nabierając właściwego im znaczenia. Ta antropologiczna koncepcja sztuki opuszczającej ramy instytucjonalne, aby przeniknąć do codziennej rzeczywistości, podważa dominującą ciągle jeszcze w społeczeństwach zachodnich koncepcję socjologiczną, zgodnie z którą to właśnie instytucje „świata sztuki” nadają ostatecznie status dzieł różnym przedmiotom. Odmawiając instytucjom tego typu władzy, Cadere stał się dla nich samych rodzajem zagrożenia i wielokrotnie spotykał się z ich strony z brutalnymi reakcjami: niejednokrotnie zakazywano mu wstępu na wernisaż lub wręcz „wypraszano” manu militari z ich przestrzeni. Ale jego sztuka była nie tylko eksperymentalną prowokacją zwróconą przeciwko instytucjom sztuki; proponowała ona także radykalnie odmienną jej ekonomię, odrzucając miedzy innymi praktykę podpisu artysty na samym dziele, kluczowy element fetyszyzacji dzieła jako towaru na rynku sztuki, i zastępując go certyfikatem sporządzonym przez notariusza, przewidującym również ewentualną rekonstrukcję drążków w wypadku ich zaginięcia lub zniszczenia. Opierając się na tych fundamentach, Cadere proponował dogłębne przemyślenie doświadczenia sztuki w kontekście epoki, w której przyszło mu żyć. Był świadom tego, że praktyka jaką wymyślił i wdrażał w życie miała charakter nierozłącznie artystyczny i polityczny, a jego krytyczna postawa w największym może stopniu dotyczyła pytań o przyszłość kultury, którą Cadere wiązał ze sferą widzenia, decydującym doświadczeniem epoki reklam, telewizji i rozwoju mass mediów. Wyzwolił sztukę z wąskiego kręgu instytucji sztuki poszerzając granice pola artystycznego, określonego przez możliwość poznania rzeczywistości za sprawą widzenia. „Dlatego widzenie, sztuka, malarstwo są w pierwszej linii walki ideologicznej”, mówił w Louvain, podkreślając znaczenie sfery widzenia dla kształtu kultury: „Praca tu prezentowana” – mówił – „trzyma się na uboczu, pozwalając ujawnić się naturze miejsca, gdzie się znajduje, oraz widza, który na nią patrzy.”
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2018, 19; 281-291
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Spotkania w Osiekach – Sztuka, Dokumentacja i Refleksje Po Latach
    Artists Meetings in Osieki – Art, Documentation and Reflections After Years
    Autorzy:
    Kowalska, Ewa
    Orłowska, Walentyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/424502.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    kolekcja osiecka
    Osieki Collection
    Muzeum Okręgowe w Koszalinie
    konserwacja dzieł sztuki
    conservation of art
    works
    digitalizacja
    digitalization
    dokumentacja
    documentation
    Dział Sztuki Współczesnej w Muzeum Okręgowym w Koszalinie
    Opis:
    Międzynarodowe Spotkania Artystów, Naukowców i Teoretyków Sztuki organizowane były w Osiekach koło Koszalina w latach 1963-1981. Pozostawiły one swój ślad, w taki czy inny sposób, w wielu ważnych zjawiskach polskiej sztuki XX wieku. Pierwsze Międzynarodowe Studium Koszalińskiego Pleneru zorganizowane we wrześniu 1963 roku przez Mariana Bogusza z Warszawy i Jerzego Fedorowicza z Koszalina było pierwszym artystycznym plenerem w nowoczesnym tego słowa znaczeniu, które odbyło się w Polsce po II wojnie światowej. Dzieła przekazane przez artystów biorących udział w kolejnych edycjach Osiek zostały przeznaczone do kolekcji sztuki nowoczesnej w Muzeum w Koszalinie. Jej zaczątkiem był w 1963 roku dar samego Mariana Bogusza (obejmujący prace z Galerii Krzywe Koło). Zgodnie z założeniami inicjatorów plenerów w Osiekach prace te miały stać się zaczątkiem przyszłego Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Koszalinie. Dary przechowywane obecnie w Dziale Sztuki Nowoczesnej Muzeum w Koszalinie to ponad 500 dzieł, wzbogaconych o archiwum dokumentujące plenery. Niewątpliwie zasługują one na miejsce wśród najcenniejszych zbiorów sztuki XX wieku. W ramach tej kolekcji sztuka i dokumentacja pokrywają się i wzajemnie uzupełniają, dając unikalny wgląd nie tylko w polską sztukę, ale także w polską krytykę artystyczną i teorię sztuki w latach 1963-1981.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2018, 18; 133-141
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies