Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Jamsheer, Hassan A." wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
Adnan Abbas, Poetry of the Arab East after 1945, Zakład Graficzny UAM, Poznań 2015, ss. 512
Аднан Аббас, Поэзия арабского Востока после 1945 года
Autorzy:
Jamsheer, Hassan A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2173939.pdf
Data publikacji:
2016-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Źródło:
Studia Orientalne; 2016, 2(10); 185-187
2299-1999
Pojawia się w:
Studia Orientalne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jerzy Zdanowski, Państwo na muzułmańskim Bliskim Wschodzie. Procesy genezy i czynniki trwania, Oficyna Wydawnicza Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, Kraków 2014, ss. 348
Jerzy Zdanowski, A state in the Muslim Middle East. The genesis processes and the factors of duration
Ежи Здановский, Государство на мусульманскомБлижнем Востоке. Процессы возникновенияи факторы продолжительности
Autorzy:
Jamsheer, Hassan A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2176479.pdf
Data publikacji:
2016-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Źródło:
Studia Orientalne; 2016, 1(9); 196-200
2299-1999
Pojawia się w:
Studia Orientalne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Middle East in the 20th century: from Entente until the Cold War
Ближний Восток в 20-м веке: от Антанты до холодной войны
Autorzy:
Jamsheer, Hassan A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2183851.pdf
Data publikacji:
2015-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Bliski Wschód
ententa
I wojna światowa
II wojna światowa
zimna wojna
Ближний Восток
Антанта
Первая мировая война
Вторая мировая война
холодная война
Opis:
Już podczas nawiązania entente cordial między Wielką Brytanią a Francją w 1904 r. oraz przyłączeniu do niej Rosji w 1907 r. sprawy bliskowschodnie (m.in. Maroko, Egipt, Iran, Afganistan) legły u podstaw tego sojuszu. Toteż kiedy wybucha I wojna światowa, trzy wymienione mocarstwa uznały się za powołane do ukształtowania przyszłości Bliskiego Wschodu zgodnie z własnymi interesami (porozumienie Sykes–Picot, korespondencja Hussein–MacMahon, deklaracja Balfoura i inne). W wyniku wojny (przegrana państw centralnych, wycofanie Rosji bolszewickiej z wojny) Wielka Brytania i Francja stały się jedynymi dominującymi siłami w tym regionie świata. Pierwsza otrzymała mandat Ligi Narodów nad Palestyną (wraz z wydzieloną jej częścią – Transjordanią) i Irakiem. Francja zaś otrzymała mandat nad Syrią i Libanem. Wielka Brytania zachowała ponadto swoją dominację nad Egiptem i Somalią Brytyjską. Francja z kolei – nad Algierią, Marokiem, Tunezją, Somalią Francuską. W tych nowo powstałych krajach arabskich państwo i administrację odwzorowywano na podobieństwo metropolii, co było w pewnych aspektach korzystne, w innych – dysfunkcjonalne i konfliktogenne. Ujawnia się to dobitnie w czasach niepodległości i zimnej wojny, tj. po II wojnie światowej.
Даже при создании Entente Cordial между Англией и Францией в 1904 году и включении России в 1907 году дела Ближнего Востока (Марокко, Египет, Иран, Афганистан) легли в основу этого союза. Так что, когда Первая мировая война разразится, эти три силы считают себя призванными формировать будущее Ближнего Востока в соответствии с их интересами (соглашение Сайкса-Пико, переписка Хуссейн-Макмагон, Декларация Бальфура и другие). В результате войны (поражение центральных держав, вывод большевистской России из войны) Англия и Франция стали единственными доминирующими силами в этом регионе мира. Первая получила мандат Лигии Наций на Палестину (наряду с отдельной её частью - Трансиорданией) и Ирак. Франция получила мандат в Сирии и Ливане. Великобритания сохранила кроме того господство над Египтом и „британском” Сомали. Франция в свою очередь - над Алжиром, Марокко, Тунисом и «французском» Сомали. В этих новосозданных арабских государствах администрация и управление были созданы по подобию метрополии, что было в некоторых аспектах положительно, в других дисфункционально и вызывало конфликты. Это обнаруживается в эпоху независимости и холодной войны, то есть после Второй мировой войны.
Źródło:
Studia Orientalne; 2015, 1(7); 15-24
2299-1999
Pojawia się w:
Studia Orientalne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Syrian war: The Russian factor
Сирийская война: русский фактор
Autorzy:
Jamsheer, Hassan A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2176486.pdf
Data publikacji:
2016-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
wojna syryjska
Rosja
USA
proces genewski
rosyjska polityka
bliskowschodnia
война в Сирии
Россия
США
женевский процесс
политика России на Ближнем Востоке
Opis:
Artykuł dotyczy udziału Rosji w nowej fazie konfliktu syryjskiego. USA i Federacja Rosyjska doszły do porozumienia w kwestii powstrzymania wymiany ognia między wojującymi siłami rządu i „umiarkowanej” opozycji w Syrii, począwszy od godziny 12.00 czasu damasceńskiego dnia 26 lutego 2016 r. To porozumienie zapoczątkowało nową rundę rozmów w ramach procesu genewskiego, które z przerwami pozostają w toku do dnia dzisiejszego. Autor zajmuje się zaangażowaniem rosyjskim w wymienionej wojnie. Wraca też do wcześniejszych etapów obecności rosyjskiej w Syrii, a także do tła rosyjskiej polityki bliskowschodniej i międzynarodowej w okresie przywództwa Putina.
Статья рассказывает о участии России в сирийском конфликте в его новом этапе, начиная с серьезного военного вмешательства в конце 2015 года и снижения интенсивности несколько месяцев спустя. США и Россия достигли соглашения о сирийской войне о прекращении перестрелки между противоборствующими силами правительства и «умеренной» оппозиции, начиная с 12:00 по дамасскому времени 26 февраля 2016 года. Это соглашение положило начало нового раунда переговоров в рамках Женевского процесса, которые с перерывами продолжаются и по сей день. Статья посвящена участию России в упомянутой войне. Обращает внимание на более ранние стадии российского присутствия в Сирии, а также на фон ближневосточной и международной политики России в период правления Путина.
Źródło:
Studia Orientalne; 2016, 1(9); 15-27
2299-1999
Pojawia się w:
Studia Orientalne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fundamentalizm muzułmański wobec Szatańskich wersetów Salmana Rushdiego
Islamic Fundamentalism and Salman Rushdie’s “The Satanic Verses”
Мусульманский фундаментализм к «Сатанинским стихам» Салмана Рушди
Autorzy:
Jamsheer, Hassan A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2189933.pdf
Data publikacji:
2014-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Opis:
Salman Rushdie’s book, entitled The Satanic Verses is a contemporary fiction on the life of Indian-born personalities from the Muslim community in England. It includes also reflections on events of early Islam, that have allegedly occurred during the life and mission of Prophet Muhammad. The most important event is connected with the so-called Satanic verses, which were said to be part of the Quranic sura An-Najm (LIII, 19–20): “Have you seen Lat, and Uzza And another, the third [goddess], Manat? they are highly flying swans, Their mediation [between God and man] is desirable”. The last two verses are called in Islamic tradition “satanic”, because they imply Muhammad’s acceptance of polytheism due to some political calculations. Therefore their authenticity is rejected by most interpreters. This as well as many other considerations connected with the mentioned book and author induced the so-called Islamic fundamentalists (together with many Muslims) to describe the book as blasphemous. The article is an attempt to present Salman Rushdie’s book and its dimensions for Islamic traditional thought – against the background of documented disputes, in addition to the background of the question of the dialogue of civilisations.
Книга Салмана Рушди Сатанинские стихи это современный роман о жизни людей, которые родились в Индии, а живут в Англии. Он также содержит размышления о событиях раннего ислама, которые по сообщениям имели место в жизни и миссии пророка Мухаммеда. Наиболее важное из этих событий связано с так называемыми сатанинскими стихами, которые были частью Суры Ан-Наджм Корана (LIII, 19–20): «Видели ли вы аль-Лат, и аль-Уззу, и аль-Манат — третью, иную? Поистине, они — высокочтимые богини, На чье заступничество можно уповать». Последние стихи известны в традиции ислама как «сатанинские», потому что они подразумевают разрешение Мухаммада для многобожия на основе политических расчетов. Подлинность этих стихов отвергается большинством переводчиков. Это, помимо многих других аспектов связанных с этим романом, побудило мусульманских фундаменталистов идентифицировать книгу как богохульство. Эта статья представляет роман Салмана Рушди и его размеры для традиционной исламской мысли на фоне тщательно документированного спора, а также на фоне цивилизационного диалога.
Źródło:
Studia Orientalne; 2014, 1(5); 15-31
2299-1999
Pojawia się w:
Studia Orientalne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies