Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "trial" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Model kontradyktoryjnego procesu karnego w świetle noweli do k.p.k. z 27 września 2013 r.
    Model of an adversary criminal trial system in light of the amendments to the Code of Criminal Procedure of 27 September 2013
    Autorzy:
    Sepioło, Iwona
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/692874.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    amendment/novelty
    criminal proceeding model
    adversary trial system
    nowelizacja
    model postępowania karnego
    kontradyktoryjność
    Opis:
    On 1 July 2015 the Act Amending the Code of Criminal Procedure and certain other laws adopted on 27 September 2013 will come into force. Its main purpose was to transform the existing criminal proceedings from inquisitorial to more adversarial allowing for conducting preparatory proceeding in a manner enabling an adversarial trial. The main amendments to the Code, and in particular those implemented in articles 297 and 167 are discussed. The amendments modify the tasks of the preparatory proceeding limiting them now to a scope only necessary for preparation of a private accusation. The new model is based on an assumption that the presentation evidenceand, in consequence the responsibility for the result of the proceeding has been moved from the court onto the parties to the proceeding. This new solution is to be reflected in the new wording of article 167 of the Code, providing that in all proceedings instigated by a party thereto (both in public and private claims) the evidence is the responsibility of the interested party.
    Ustawa z 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw wejdzie w życie 1 lipca 2015 r. Głównym celem tej nowelizacji było przemodelowanie postępowania jurysdykcyjnego z systemu inkwizycyjnego w kierunku większej kontradyktoryjności oraz takie przemodelowanie postępowania przygotowawczego, które pozwalałoby na prowadzenie kontradyktoryjnej rozprawy. W artykule zawarte są uwagi dotyczące noweli, w szczególności dokonuje się oceny kluczowych zmian wprowadzonych w treści art. 297 i art. 167 k.p.k. Ustawa nowelizująca wprowadza zmianę w treści art. 297 § 1 pkt 5 k.p.k., modyfikując zadania postępowania przygotowawczego odnośnie do zbierania i zabezpieczania dowodów. Nowa treść tego przepisu nakłada na oskarżyciela obowiązek zebrania dowodów tylko w niezbędnym zakresie – pozwalającym na przygotowanie skargi oskarżycielskiej. Jednocześnie nowy model opiera się na założeniu, że inicjatywa dowodowa, a w konsekwencji – odpowiedzialność za wynik postępowania zostają przerzucone z sądu na strony. To rozwiązanie urzeczywistnione ma być nową treścią art. 167 k.p.k., który zakłada, że we wszystkich postępowaniach przed sądem wszczynanych z inicjatywy strony procesowej (dotyczy to zarówno postępowań po wniesieniu publicznego, jak i prywatnego aktu oskarżenia) inicjatywa dowodowa należeć będzie do stron.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2014, 76, 3; 135-147
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Protecting juvenile defendants in the trial and from the trial: special safeguards in EU and Italian regulations
    Ochrona nieletnich oskarżonych przed rozprawą sądową oraz w jej trakcie: pomiędzy włoskimi a unijnymi gwarancjami procesowymi
    Autorzy:
    Zampini, Andrea
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28825287.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    juvenile criminal justice
    criminal trial
    privacy protection
    childhood protection
    wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych nieletnich
    proces karny
    ochrona dziecka
    ochrona prywatności
    Opis:
    Both the Directive 2016/800/EU and the Italian national law on juvenile criminal trial (presidential decree no. 448/1988) aim to provide specific safeguards for young suspects and defendants to protect their fragile and still-developing personality, and to ensure that any crime allegedly committed by the minor is an isolated incident in their past. These safeguards are required throughout criminal proceedings, especially during the trial stage, which can be confusing and overwhelming for a juvenile and may seriously impact their development. The trial phase – along with the precautionary limitation of personal freedom – seems to be the most dangerous procedural segment for children’s personalities. The trial is where the justice ‘play’ comes to life on its main stage, with its whole ritual, language, and characters. When attempting to identify safeguards intended to operate during the trial phase, two main fields seem to emerge: one focuses on the issue of assistance, which has to be more profound due to the unique nature of juvenile personality and experience of life; while the other one aims to protect children’s privacy so that their public image will be shielded as much as possible from the negative consequences of the trial. The article first focuses on these aspects by analysing legal regulations and the jurisprudence. In some cases, Italian legal regulation exceeds European directive standards, serving as a model for other legal systems. However, even though the internal regulation formally matches the EU requirement in some instances, it needs further improvement. Also, in terms of the law in action, the Italian jurisprudential approach sometimes weakens the safeguards provided by law, demonstrating the need for different interpretative solutions that are adequate to respect children’s rights fully. In the light of such issues, the author suggests some exegetical solutions.
    Zarówno dyrektywa 2016/800/UE, jak i włoska ustawa krajowa o postępowaniu karnym w sprawach nieletnich (dekret prezydencki nr 448/1988) mają na celu zapewnienie szczególnych zabezpieczeń dla młodych podejrzanych i oskarżonych, aby chronić ich delikatną i wciąż rozwijającą się osobowość oraz aby zapewnić, że każde przestępstwo rzekomo popełnione przez nieletniego jest odosobnionym incydentem w ich przeszłości. Zabezpieczenia te są wymagane w trakcie całego postępowania karnego, zwłaszcza na etapie procesu, który może być mylący i przytłaczający dla nieletniego i może poważnie wpłynąć na jego rozwój. Faza procesu – wraz z zapobiegawczym ograniczeniem wolności osobistej – wydaje się najbardziej niebezpiecznym segmentem proceduralnym dla osobowości dzieci. Proces sądowy jest miejscem, w którym „sztuka” wymiaru sprawiedliwości ożywa na głównej scenie, z całym swoim rytuałem, językiem i postaciami. Próbując zidentyfikować zabezpieczenia, które mają działać podczas fazy procesu, wyłaniają się dwa główne obszary: jeden koncentruje się na kwestii pomocy, która musi być głębsza ze względu na szczególny charakter osobowości i doświadczenia życiowego nieletnich; drugi ma na celu ochronę prywatności dzieci, tak aby ich publiczny wizerunek był w jak największym stopniu chroniony przed negatywnymi konsekwencjami procesu. Artykuł koncentruje się na tych aspektach, analizując regulacje prawne i orzecznictwo. W niektórych przypadkach włoskie regulacje prawne wykraczają poza standardy dyrektywy europejskiej, stanowiąc wzór dla innych systemów prawnych. Jednakże, mimo że regulacje wewnętrzne formalnie odpowiadają wymogom UE w niektórych przypadkach, wymagają one dalszej poprawy. Ponadto na poziomie prawa w działaniu włoskie podejście orzecznicze czasami osłabia zabezpieczenia przewidziane przez prawo, co wskazuje na potrzebę różnych rozwiązań interpretacyjnych, które są odpowiednie do pełnego poszanowania praw dziecka. W obliczu takich kwestii autor sugeruje pewne rozwiązania egzegetyczne.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2023, 85, 4; 49-74
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O potrzebie istnienia surowości kary jako samoistnej przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania. Rozważania i wnioski na tle wykładni art. 258 § 2 k.p.k.
    On the need for severe penalties as an independent reason for applying pre-trial detention: considerations and conclusions regarding the interpretation of Article 258 para. 2 of the Code of Criminal Procedure
    Autorzy:
    Kluza, Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1036921.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-30
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    pre-trial detention
    protective function
    preventive measures
    threat of punishment
    public order
    tymczasowe aresztowanie
    funkcja ochronna
    środki zapobiegawcze
    zagrożenie karą
    porządek publiczny
    Opis:
    Artykuł 258 § 2 k.p.k. przewiduje, że tymczasowe aresztowanie może być stosowane w przypadku zarzucenia oskarżonemu popełnienia zbrodni lub występku, którego górna granica zagrożenia wynosi co najmniej 8 lat. Przepis ten budził liczne kontrowersje co do tego, czy może stanowić samoistną podstawę stosowania tymczasowego aresztowania bez zaistnienia pozostałych przesłanek szczególnych stosowania tego środka, co doprowadziło do wydania przez Sąd Najwyższy uchwały, w której stwierdził on, że przepis ten może być samodzielną podstawą stosowania tymczasowego aresztowania. Nie wyeliminowało to jednak wątpliwości co do tego przepisu, co doprowadziło z kolei do kontroli jego zgodności z Konstytucją. Autor stoi na stanowisku, że wbrew licznej krytyce tego przepisu, jego funkcjonowanie jest uzasadnione, jednakże słuszne jest wskazanie, że wymaga on interwencji ustawodawcy, która wymusiłaby na sądzie orzekającym w przedmiocie wniosku o tymczasowe aresztowanie wskazanie in concreto czynników uzasadniających zastosowanie tego środka.
    Article 258 § 2 of the Code of Criminal Procedure stipulates that pre-trial detention may be applied if the accused person is charged with a felony or offense with an upper threat limit of at least 8 years. This provision raised a number of controversies as to whether it could constitute an independent basis for the use of pre-trial detention without the existence of other specific conditions for the use of this measure, which led to the Supreme Court adopting a resolution in which it stated that this provision could be an independent basis for the use of pre-trial detention. However, this did not eliminate doubts about this provision, which in turn led to to review of its compliance with the Constitution. Contrary to numerous criticisms of this provision, The author’s position is that its functioning is justified; however, it is correct to indicate that it requires the intervention of the legislator, which would force the court adjudicating on the application for detention on remand to indicate in concreto the factors justifying the use of this measure.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2020, 82, 4; 259-272
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Postępowanie dowodowe na rozprawie głównej bez udziału oskarżonego w świetle art. 378a Kodeksu postępowania karnego a standardy rzetelnego procesu
    Taking evidence at a main hearing without the participation of the accused in the light of Article 378a of the Code of Criminal Procedure and the standards of a fair trial
    Autorzy:
    Badowiec, Renata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2037235.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-30
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    right to defence
    fair trial
    amendment to the Code of Criminal Procedure
    accused
    prawo do obrony
    rzetelny proces
    nowelizacja k.p.k.
    oskarżony
    Opis:
    Celem artykułu jest przestudiowanie nowej regulacji, tj. przepisu art. 378a k.p.k., wprowadzonego nowelizacją z 19 lipca 2019 r., w kontekście standardów rzetelnego procesu. Prawo do obrony, które jest także elementem standardu rzetelnego procesu, przysługuje każdemu od chwili wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego aż do wydania prawomocnego wyroku. Istotne jest, że prawo do obrony musi być zagwarantowane proceduralnie po to, aby miało charakter realny i efektywny. W opracowaniu powołane i omówione zostały standardy: konstytucyjny, unijny oraz strasburski, a następnie na ich podstawie przeanalizowano treść art. 378a k.p.k. Rozważania prowadzą do wniosku, że przewidziana w art. 378a k.p.k. możliwość przeprowadzenia czynności dowodowych podczas usprawiedliwionej nieobecności oskarżonego lub jego obrońcy jest nie do pogodzenia z obecnie obowiązującymi standardami rzetelnego procesu.
    The aim of the article is to study a new regulation: the provision of Article 378a of the Code of Criminal Procedure (CCP), introduced with the amendment of 19 July 2019 in the context of fair trial standards. The right to defence, which is also an element of the fair trial standard, is vested in everyone from the moment when criminal proceedings are instituted against them until a final judgment is issued. It is important that the rights of defence must be procedural in order to be real and effective. The study refers to and discusses the following standards: constitutional, EU and Strasbourg, and then analyse the content of Article 378a of the CCP. The considerations lead to the conclusion that the possibility of taking evidence during the justified absence of the accused or his lawyer provided for in Article 378a of the CCP is incompatible with the current standards of a fair trial.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2021, 83, 4; 93-105
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Niezależność sądów i niezawisłość sędziów z perspektywy prawa Unii Europejskiej
    Independence of the courts and judicial independence from the European Union law perspective
    Autorzy:
    Zawistowski, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693798.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    democratic state
    rule of law
    independence of the courts
    judicial independence
    separation of powers
    right to fair trial
    demokratyczne państwo prawne
    niezawisłość sędziów
    niezależność sądów
    podział władz
    prawo do sądu
    Opis:
    The independence of the courts and the judiciary constitutes one of the foundations of the rule of law and is one of the basic values of the European Union. Judicial independence is also guaranteed by the principle of the separation of powers. According to this principle courts are the only competent body to execute judiciary powers and no other organs may be permitted to interfere in judicial decisions or their making. Democratic states must have the independence of the courts ensured in their constitutions. The basic function of judicial independence is ensuring citizens the right to a fair trial as provided in Article 6 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and Article 45 of the Constitution of the Republic of Poland. From the point of view of the right to a fair trial the relationship between the independence of the courts and judicial independence on the one hand and the guarantee of the impartiality of the courts and of a fair trial on the other, is important. The independence of the courts and the judiciary is closely related to the principle of the responsibility of judicial authority.
    Niezależność sądów i niezawisłość sędziów stanowią jedną z podstaw państwa prawnego, należącego do podstawowych wartości Unii Europejskiej. Do zasad państwa prawnego należy zasada trójpodziału władz, stanowiąca równocześnie istotną gwarancję niezależności władzy sądowniczej. Zasada podziału władz oznacza, że do wyłącznej kompetencji władzy sądowniczej należy sprawowanie wymiaru sprawiedliwości i organy innych władz nie mogą ingerować w wykonywanie funkcji orzeczniczych przez sądy. W państwach demokratycznych istnieje potrzeba gwarancji niezależności władzy sądowniczej na poziomie norm konstytucyjnych. Podstawową funkcją niezależności sądów i niezawisłości sędziów jest zapewnienie obywatelom prawa do sądu w rozumieniu art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 45 Konstytucji RP. Z punktu widzenia prawa do sądu ważne jest istnienie związku między niezależnością sądów i niezawisłością sędziów a gwarancją bezstronności sądu oraz gwarancją do sprawiedliwego rozpoznania sprawy przez sąd. Niezależność sądów i niezawisłość sędziów są ściśle powiązane z zasadą odpowiedzialności władzy sądowniczej.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2016, 78, 2; 7-13
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O intencjonalności czynności karnoprocesowych w świetle najnowszych badań nad koncepcją czynności konwencjonalnych w prawie
    On the intentionality of procedural acts in criminal proceedings in the light of the latest research on the concept of conventional act in law
    Autorzy:
    Wawrzyńczak, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28783699.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    conventional acts
    criminal procedure
    procedural acts in criminal proceedings
    intentional explanation
    theory of law
    communicative acts in a criminal trial
    czynności konwencjonalne
    procedura karna
    czynności karnoprocesowe
    intencjonalne wyjaśnianie
    teoria prawa
    akty komunikacyjne w procesie karnym
    Opis:
    W literaturze za sprawą Olgierda Boguckiego pojawiła się propozycja uznania intencji za element konstytutywny czynności konwencjonalnych oraz stosowania intencjonalnego wyjaśniania czynności konwencjonalnych w prawie. Celem niniejszego artykułu jest weryfikacja, czy nowe propozycje mogą zostać wykorzystane w badaniach nad koncepcją karnoprocesowych czynności konwencjonalnych. Autor zbadał relację pomiędzy dotychczas przyjętą na gruncie nauki prawa karnego procesowego koncepcją czynności konwencjonalnych a jej nowymi ujęciami, zestawiając je z przepisami Kodeksu postępowania karnego. W tym celu wykorzystał metodę teoretycznoprawną oraz dogmatycznoprawną. Autor wykazał, że zaproponowane przez Boguckiego pojęcie aspektu konstytutywnego oraz intencjonalne wyjaśnianie czynności konwencjonalnych nie sprawdza się w ocenie i interpretacji karnoprocesowych czynności konwencjonalnych. Należy jednak zauważyć, że opisywane przez Boguckiego aspekty pierwotne oraz epistemiczne mogą pod pewnymi warunkami zostać poddane recepcji na grunt prawa karnego procesowego. Ponadto reguły falsyfikacji w jego ujęciu również nie są przydatne w procesualistyce karnej. Przedmiotowe rozważania stanowią novum w badaniach nad koncepcją czynności konwencjonalnych w procesualistyce karnej, ponieważ tak zaproponowane ujęcie elementów czynności konwencjonalnych w prawie nie zostało w niej dotychczas poddane analizie.
    In the literature, owing to Olgierd Bogucki, it has been proposed that intention be recognized as a constitutive element of conventional acts and to use an intentional explanation of conventional acts in law. In this article, the author aims to verify whether the new proposals contribute to research on the conception of conventional acts in criminal proceedings. The author examines the relationship between the concept of conventional acts adopted in the procedural criminal law doctrine and the new approaches, juxtaposing them with the provisions of the Code of Criminal Procedure. For this purpose, the author uses the theoretical-legal method as well as the legal-dogmatic method. The author shows that neither the concept of the constitutive aspect proposed by Bogucki nor the intentional explanation of conventional acts are suitable for conducting assessments and interpretations of conventional acts in criminal proceedings. However, the primary and epistemic aspects described by Bogucki may, under certain conditions, be subject to reception in the field of criminal procedural law. Neither are the rules of falsification per his approach applicable in criminal proceedings. The considerations in question constitute a novel contribution to research on the conception of conventional acts in criminal proceedings because the proposed approach has not been analysed in the doctrine so far.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2022, 84, 4; 55-72
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Obowiązek zawiadamiania stron o kontynuacji rozprawy w aspekcie gwarancji procesowych oraz zasady koncentracji procesu
    Obligation to notify parties of the continuation of a hearing in the aspect of proceedings securities and the principle of process concentration
    Autorzy:
    Rogoziński, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693105.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    hearing
    proceedings securities
    principle of the continuity of the proceedings
    notification of the parties
    adjournment
    postponement of a trial
    suspension of the proceedings
    rozprawa
    gwarancje procesowe
    zasada koncentracji (ciągłości) procesu
    zawiadamianie stron
    przerwa
    odroczenie
    zawieszenie postępowania
    Opis:
    The paper refers to the issue of a court’s obligation to notify the parties to a hearing of its continuation. Implementation of a mechanism ensuring that parties to a trial are given a real opportunity to engage in a hearing proves that a given legal system respects the most important rules and proceedings securities. The obligation to notify the parties of the continuation of a hearing should be considered in relation to the proceedings securities of the parties and the principle of the concentration of the process, because these concepts reflect the directions of the major interests that clash in a trial, namely the individual interests (mainly of the parties) and the public interest. Those interests are frequently divergent. The issue of notifying the parties of the continuation of a hearing occurs when there is a break in the process. Pursuant to the existing laws, this happens in connection with the following: suspension of the proceedings, postponement of the hearing, break in the hearing, adjournment of the passing of the judgment and reopening of the hearing. Doubts arise especially in the event when a hearing is being adjourned and a new time and place where it will be continued is announced but not all the parties are present at the time of the announcement of a decision to discontinue the hearing. The paper attempts to analyse some important issues that arise in relation to the above.
    Abstrakt: W artykule zwrócono uwagę na kwestię obowiązku zawiadamiania przez sąd stron o kontynuacji rozprawy w świetle tego, że zapewnienie rzeczywistej możliwości udziału stron w rozprawie głównej świadczy o respektowaniu przez dany system prawny najważniejszych zasad i gwarancji procesowych. Obowiązek zawiadamiania stron o kontynuacji rozprawy należy rozpatrywać w świetle gwarancji procesowych stron oraz zasady koncentracji procesu, gdyż pojęcia te odzwierciedlają kierunki najważniejszych interesów, jakie ścierają się w procesie, a mianowicie: interesów indywidualnych (przede wszystkim stron) oraz interesu społecznego. Interesy te są przy tym często rozbieżne. Kwestia zawiadamiania stron o kontynuacji rozprawy aktualizuje się w sytuacji, gdy zachodzi przerwanie ciągłości rozprawy. Na gruncie obowiązującego prawa ma to miejsce w związku z następującymi instytucjami procesowymi: zawieszeniem postępowania, odroczeniem rozprawy, przerwą w rozprawie, odroczeniem wydania wyroku i wznowieniem przewodu sądowego. Wątpliwości pojawiają się zwłaszcza wtedy, gdy przerwanie ciągłości rozprawy następuje z jednoczesnym wskazaniem czasu i miejsca jej kontynuowania, a nie wszystkie strony są obecne w chwili ogłaszania decyzji. W artykule podjęto próbę zanalizowania niektórych istotnych problemów nasuwających się w związku z zawiadamianiem stron o kontynuacji rozprawy na tle poszczególnych wyżej wskazanych instytucji procesowych.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2013, 75, 2; 99-111
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zasada trójpodziału władzy a tak zwane specustawy inwestycyjne konkretnego celu – refleksje w przedmiocie granic pomiędzy stanowieniem a stosowaniem prawa
    The principle of the separation of powers and the so-called investment ‘special acts’ for a specific purpose: reflections on the boundaries between lawmaking and application (towards a general administrative act)
    Autorzy:
    Pawłowski, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2037291.pdf
    Data publikacji:
    2021-09-30
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    principle of the separation of powers
    special acts
    incidental acts
    general administrative act (general act of applying the law)
    right to a fair trial
    minimum exclusivity of competence
    zasada trójpodziału władzy
    specustawy
    ustawy incydentalne
    generalny akt administracyjny (ogólny akt stosowania prawa)
    prawo do sądu
    minimum wyłączności kompetencyjnej
    Opis:
    W artykule poruszano problematykę coraz bardziej powszechnego uchwalania tzw. jednorazowych specustaw inwestycyjnych, która to początkowa sporadyczna praktyka sięgania po te wyjątkowe środki nabrała ostatnimi czasy dynamiki (Centralny Port Komunikacyjny, przekop Mierzei Wiślanej itp.) Uchwalanie takich ustaw jest konfrontowane z zasadą trójpodziału władzy, która jest organicznie powiązana z wolnościowym statusem jednostki i jej ewentualnymi naruszeniami. W opracowaniu zaprezentowano teza, że ustawy normujące realizacje wskazanych inwestycji nie spełniają cechy abstrakcyjności. Zawierają one normy generalno-konkretne stanowiące domenę egzekutywy, a nie legislatywy i w konsekwencji bliżej im do ogólnych aktów stosowania prawa (generalnych aktów administracyjnych) niż do aktów normatywnych. Ich uchwalanie może zatem stanowić przejaw nadużycia prawa, gdyż realizacja takich inwestycji w tym trybie narusza między innymi prawo do sądu. W opracowaniu w istotnej części wykorzystano metodę prawnoporównawczą, w szczególności orzeczenia czeskiego sądu konstytucyjnego, który dwukrotnie zanegował możliwość uchwalania ustaw incydentalnych na konkretny przypadek.
    The article deals with the issues of the increasingly common adoption of the so-called one-off special investment laws. Initially, these exceptional means were sporadically employed, but in recent times their use has become more commonplace (Central Communication Port, the Vistula Spit cut, etc.). The adoption of such laws is juxtaposed with the principle of the separation of powers, which is organically linked to the freedom of the individual and possible violations of this freedom. The study presents the thesis that the acts regulating the implementation of the indicated investments do not meet the characteristics of abstraction. They contain general-specific norms constituting the domain of the executive, not legislation, and consequently they are closer to general acts of law application (general administrative acts) than to normative acts. Their adoption may therefore constitute an abuse of the law, as the implementation of such investments in this manner violates, inter alia, the right to a fair trial. The study mainly uses the comparativelegal method, in particular the rulings of the Czech constitutional court, which twice negated thepossibility of passing incidental laws on a specific case.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2021, 83, 3; 21-34
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O konstrukcji niedopuszczalności czynności karnoprocesowej
    On the structure of inadmissibility of an action in criminal proceedings
    Autorzy:
    Janusz-Pohl, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/692744.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    an action in criminal proceedings
    a conventional action
    inadmissibility of action
    invalidity of action
    convalidation
    inadmissibility of evidence
    sequence of actions
    formalisation
    inadmissibility of a criminal trial
    czynność procesowa
    czynność konwencjonalna
    niedopuszczalność czynności
    nieważność czynności
    konwalidacja
    niedopuszczalność dowodów
    sekwencja czynności
    formalizacja
    konwencjonalizacja
    niedopuszczalność procesu karnego
    Opis:
    The paper deals with inadmissibility of actions in criminal proceedings analysed in the context of a theoretical concept of conventional actions in law. Attention has been drawn to the doctrinal (sensu largo) and legal (sensu stricto) approach to the inadmissibility of an action in criminal proceedings. Based on the above concept, an attempt has been made to establish whether inadmissibility sensu stricto is related to the infringement of the constitutive rules isolated for individual actions in criminal proceedings. Two basic definitions of the term inadmissibility of an action in criminal proceeding sensu stricto have been proposed. The analysis presented in the paper has been verified against inter alia, the institutions introduced by virtue of amendments to the Code of Criminal Procedure of 27 September as provided in its Articles14 § 2 and 168a.
    Artykuł poświęcony jest problematyce niedopuszczalności czynności karnoprocesowych ujmowanych w kontekście teoretycznoprawnej koncepcji czynności konwencjonalnych w prawie. Zwrócono uwagę na doktrynalne (sensu largo) oraz kodeksowe (sensu stricto) ujęcie konstrukcji niedopuszczalności czynności karnoprocesowych. W oparciu o wskazaną koncepcję podjęto próbę ustalenia, czy niedopuszczalność sensu stricto łączy się z naruszeniem tzw. reguł konstytutywnych wyodrębnianych dla poszczególnych czynności karnoprocesowych. Konsekwencją przeprowadzonych rozważań jest propozycja wyróżnienie dwóch zasadniczych znaczeń niedopuszczalności czynności karnoprocesowej sensu stricto. Przeprowadzona analiza zweryfikowana została w odniesieniu m.in. do instytucji wprowadzonych przez ustawodawcę na mocy noweli do Kodeksu postępowania karnego z 27 września 2013 r. określonych w art. 14 § 2 oraz 168a k.p.k.  
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2014, 76, 4; 161-173
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies