Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Roman Rite" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Czy Tradycja apostolska jest dokumentem rzymskim?
Autorzy:
Zachara, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/950750.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Teologiczne
Tematy:
Tradycja apostolska
św. Hipolit
ryt rzymski
bierzmowanie
namaszczenie pochrzcielne
Apostolic Tradition
St. Hippolytus
Roman rite
confirmation
postbaptismal anointing
Opis:
The so-called Apostolic Tradition is usually considered an element of the history of the liturgy of the Roman Church. This conviction lays ultimately on two presuppositions: on the attribution of the Apostolic Tradition to St. Hippolytus of Rome and on the presence of two postbaptismal anointings in the baptismal ritual of Apostolic Tradition, which is peculiar exclusively to the Roman liturgy. However, none of these presuppositions is certain. The arguments for St. Hippolytus’ authorship are so weak, that this attribution must be considered highly improbable. The presence of two postbaptismal anointings in the Apostolic Tradition can be explained by the complexity of its baptismal ritual which seems to be a conflation of different traditions. On the other hand, the Roman tradition of two postbaptismal anointings is probably due to the episcopal prerogative to administer the confirmation and to the concession given to presbyters to anoint the neophytes with the chrism at the baptisms administered by them. This presbyteral chrismation was afterwards extended to every baptism. Consequently, the origins of the Apostolic Tradition are far from certain and its Roman provenance is by no means proved.
Tzw. Tradycja apostolska jest zwykle traktowana jako element historii liturgii Kościoła w Rzymie. Przeświadczenie to opiera się ostatecznie na dwóch przesłankach: na przypisaniu dokumentu św. Hipolitowi Rzymskiemu oraz na fakcie obecności w rytuale chrzcielnym Tradycji apostolskiej dwóch namaszczeń pochrzcielnych, co jest specyfiką rytu rzymskiego. Żadna z tych przesłanek nie jest pewna. Przypisanie Tradycji apostolskiej Hipolitowi Rzymskiemu opiera się na tak wątpliwych argumentach, że musi zostać uznane za niezwykle mało prawdopodobne. Obecność dwóch namaszczeń pochrzcielnych w Tradycji apostolskiej jest prawdopodobnie skutkiem kompilacyjnego charakteru jej rytuału chrzcielnego, zaś dwa namaszczenia w rycie rzymskim można wytłumaczyć jako skutek zastrzeżenia bierzmowania dla biskupa oraz udzielenia prezbiterom zezwolenia na namaszczanie neofitów podczas chrztu udzielanego pod nieobecność biskupa. Namaszczenie neofity przez prezbitera stało się z czasem regułą przy każdym chrzcie. Pochodzenie Tradycji apostolskiej jest zatem niepewne, jej powiązanie z Kościołem w Rzymie nie jest udowodnione.
Źródło:
Ruch Biblijny i Liturgiczny; 2012, 65, 1
2391-8497
0209-0872
Pojawia się w:
Ruch Biblijny i Liturgiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pojednanie publicznych pokutników w liturgii rzymskiej
Autorzy:
Lijka, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/950746.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Teologiczne
Tematy:
Roman liturgy
penance
reconciliation
absolution
public penitent
rite
sin
sinner
the pontifical
the sacramentary
Ash Wednesday
Maundy Thursday
Liturgia rzymska
pokuta
pojednanie
rozgrzeszenie
publiczny pokutnik
obrzęd
grzech
grzesznik
pontyfikał
sakramentarz
Środa Popielcowa
Wielki Czwartek
Opis:
In the 4ᵗʰcentury, when a time of freedom of Christian religion came, liturgical rites began to develop rapidly and this also applied to the liturgy of penance. At the time for heavy publicly known sins one needed to do public penance. On Ash Wednesday, one would be admitted within the group of penitents, and then on Maundy Thursday reconciliation took place. The first rites of such a celebration, comprised in Sacramentarium gelasianum from the 7ᵗʰ century, in later periods would become even more elaborate in the medieval pontificals. The Roman pontifical of 1596 took over the rites from the Pontifical of Durandus. The liturgy of public penitents lasted in certain places up to the 18ᵗʰ century. It was solemnly performed and presided over by a bishop, in the presence of the clergy, liturgical service and the faithful. In the rite published after the Second Vatican Council there is no mention of either public penitents or of the accompanying reconciliation rites.
W IV wieku, kiedy nastał czas wolności dla religii chrześcijańskiej, liturgiczne obrzędy zaczęły podlegać szybkiemu rozwojowi – dotyczyło to również liturgii pokuty. W tym okresie za ciężkie grzechy znane publicznie trzeba było odprawić pokutę publiczną. Do grona pokutników włączano w Środę Popielcową, a pojednanie odbywało się w Wielki Czwartek. Pierwsze obrzędy takiej celebracji, zawarte w Sacramentarium gelasianum z VII wieku, w późniejszym okresie będą jeszcze bardziej rozwinięte w średniowiecznych pontyfikałach. Pontyfikał rzymski z 1596 roku przejął obrzędy z Pontyfikału Duranda. Liturgia pojednania publicznych pokutników przetrwała w niektórych miejscach do XVIII wieku. Sprawowano ją uroczyście pod przewodnictwem biskupa, w obecności duchowieństwa, służby liturgicznej i wiernych. W rytuale wydanym po Soborze Watykańskim II nie ma już mowy o publicznych pokutnikach ani o obrzędach, które towarzyszyły ich pojednaniu.
Źródło:
Ruch Biblijny i Liturgiczny; 2012, 65, 1
2391-8497
0209-0872
Pojawia się w:
Ruch Biblijny i Liturgiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies