Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "osoba; personalizm" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-10 z 10
    Tytuł:
    Il personalismo di Joseph Ratzinger/Benedetto XVI
    The Personalism of Joseph Ratzinger/Benedict XVI
    Personalizm Josepha Ratzingera/Benedykta XVI
    Autorzy:
    Panaro, Antonio
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035028.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-28
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    personalizm
    osoba
    Bóg
    wiara
    relacyjność
    personalism
    person
    God
    faith
    relationship
    Opis:
    Joseph Ratzinger w autobiografii zatytułowanej Moje życie pisze o swoim spotkaniu z personalizmem, który potem odnalazł jako jasno wyeksponowany u Marcina Bubera: „Stało się [spotkanie z personalizmem] dla mnie istotnym duchowym przeżyciem. Personalizm ten kojarzył mi się mimowolnie z myślą Augustyna, który w Wyznaniach wyszedł mi niejako naprzeciw z całą swoją ludzką namiętnością i głębią”. Od tamtego momentu cała teologia Ratzingera zaczęła emanować personalizmem. Jest on przekonany, że „Wiara chrześcijańska nie przedstawia jakiejś idei, lecz Osobę” (Wprowadzenie w chrześcijaństwo). Personalistyczne myślenie Josepha Ratzingera uwypukla się bardziej, gdy Ratzinger analizuje sakrament chrztu oraz treść wyznania wiary w Jednego a zarazem trójosobowego Boga. „U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś idei, ale natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą” (Deus Caritas est 1). Joseph Ratzinger/Benedykt XVI podkreśla znaczenie osoby w całej swojej teologii. Przedstawia on jednak personalizm w najczystszej postaci, szczególnie kiedy bada koncepcję osoby pod kątem trynitologicznym i chrystologicznym.
    Joseph Ratzinger, in his autobiography entitled My Life, writes about his encounter with personalism, later found explained by Martin Buber, as: “A spiritual experience that left an essential mark, even if I spontaneously associated such personalism with the thought of St. Augustin, who in his Confessions had struck me with the power of all his human passion and depth.” From that moment on, all his theology emanates with personalism. He is convinced that “Christian faith does not relate to an idea but to a Person” (Intruduction to Christianity). The personalistic thinking of Joseph Ratzinger becomes evident when he describes the essence of the Sacrament of Baptism as well as the contents of the profession of faith in One and – at the same time – Three-personed God. “Being Christian is not the result of an ethical choice or a lofty idea, but the encounter with an event, a person” (Deus Caritas est, 1). Joseph Ratzinger-Benedict XVI underlines the significance of person in all his theology by focusing on the concept of person in Trinitology and Christology, in which he develops a personalism in the purest form.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 2; 5-14
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Personalistic Concept of Moral Formation
    Personalistyczna koncepcja formacji moralnej
    Autorzy:
    Goliszek, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1685864.pdf
    Data publikacji:
    2020-11-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    osoba
    formacja moralna
    personalizm
    moralność
    człowiek
    person moral
    formation
    personalism
    morality
    human
    Opis:
    Formacja moralna o charakterze personalistycznym jest uniwersalna, ponieważ odwołuje się do prawdy o człowieku jako osobie. W pierwszej kolejności prowadzi do wartości chrześcijańskich, ale zasadniczo odnosi się do czegoś podstawowego – do wyposażenia właściwego każdej osobie ludzkiej: wierzącej czy niewierzącej. Dlatego w podstawach personalistycznej formacji moralnej bardzo ważne miejsce zajmuje koncepcja osoby. Od niej zależą poszczególne rozstrzygnięcia procesu formacji moralnej. Formacja moralna jawi się zatem jako najbardziej prozopoiczny sposób przekazywania wartości, czyli kształtowanie człowieka wysokiej miary. Szczególną rolę pełni tu osoba, która jest modelem poznawczym, metodą konstruowania wiedzy, a przede wszystkim miejscem i sposobem zespolenia osoby człowieka z Osobą Chrystusa. Personalizm koreluje z całą naturą moralności. Jest metodą, która zbliża prawdy wiary i moralności do egzystencji konkretnego człowieka; sprawia, że stają się bliskie dla jego umysłu i serca oraz odpowiadają na najgłębsze potrzeby jego życia. Ponadto formacja moralna o charakterze personalistycznym nie ograniczy się do sposobów przekazywania treści wiary i moralności, lecz będzie poszukiwać dróg samorozumienia, samointerpretacji i samowychowania wychowanków oraz sposobów rozumienia świata doczesnego, dziejów, życia, społeczności, kultury – w świetle Osoby Chrystusa.
    Personalistic moral formation is universal because it refers to the truth about man as a person. It leads first to Christian values, but in principle it refers to something fundamental, i.e., to the inner capacities specific to every human being, believer or not. This is why the concept of the person occupies a very important place in the foundations of personalistic moral formation. The individual decisions of the moral formation process depend on it. Moral formation, then, appears to be the most prosopoic way of transmitting values, i.e., shaping a person of high quality. A special role is played here by a person who, as it has already been stressed, is a cognitive model, a method of constructing knowledge, and above all a place and a way of connecting the human person with the Person of Christ. Personalism correlates with the whole nature of morality. It is a method that brings the truths of faith and morality closer to the existence of a particular person; it makes them close to his mind and heart and respond to the deepest needs of a person’s life. Furthermore, the personalistic moral formation is not limited to the ways of transmitting faith and morality but will seek ways of self-comprehension, self-interpretation and self-upbringing of the students and ways of understanding the contemporary world, history, life, community, culture in light of the Person of Christ.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 11; 79-93
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Personalist Shift in Christology
    Personalistyczne przesunięcie w chrystologii
    Autorzy:
    Barth, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2040624.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Jezus Chrystus
    chrystologia
    personalizm
    osoba
    R. Guardini
    Jesus Christ
    Christology
    personalism
    person
    Opis:
    Artykuł podejmuje zagadnienie personalistycznego usytuowania współczesnej chrystologii. Charakter tego podejścia zostaje określony przez bezpośredni, egzystencjalny stosunek do fenomenu osobowego Jezusa Chrystusa. Analiza ta wyrasta z odczytania integralnego i pełnego człowieczeństwa Chrystusa (verus et perfectus Homo) dzięki zastosowaniu języka personalistycznego. Ujęcie to wyzwala tradycyjną chrystologię z obciążeń pojęciowych utrudniających zbliżenie się do misterium osobowego Zbawiciela. Personalistyczne „przesunięcie” w chrystologii oznacza zatem, że „rzeczywistość” badana zostaje wyznaczona nieredukowalnym „punktem” egzystencji Boga-Człowieka, który wytycza radykalnie nowy horyzont poznania prawdy, niesprowadzalny do żadnej z koncepcji czy formuł. Procesowi temu odpowiada zasada współodpowiedniości (principle of co-seemlines), będąca modusem osobowego przymierza humanum i divinum, które dosłownie i najpełniej zrealizowało się w Chrystusie, wyznaczając tym samym niespotykaną dotąd perspektywę mówienia o Bogu i o człowieku. Profil chrystologii ukierunkowanej egzystencjalnie (personalistycznej) nie traci tym samym nic ze swej naukowości, metodyczności, ścisłości pojęciowej, raczej poszerza znaczenie tych elementów i stawia w radykalnie nowej perspektywie interpretacyjnej.
    The article deals with the issue of the personalistic placement of contemporary Christology. The character of this approach is described by a direct, existential attitude toward the personal phenomenon of Jesus Christ. The analysis in question stems from the reading of the integral and complete humanity of Christ (verus et perfectus Homo) thanks to the use of personalistic language. This take releases the traditional Christology from the burden of concepts that hinder the access to the personal mystery of the Saviour. Thus, the personalistic shiftin Christology means that the “reality” under scrutiny is seen as an irreducible “point” of the existence of the God-Man who sets a radically new horizon of the acquisition of the truth that cannot be reduced to any concepts or formulae. This process is reflected by the principle of co-seemlines that is the modus of the personal covenant of the humanum and divinum that was literally and most fully realised in Christ, thereby giving an unparalleled perspective of speaking of God and of man. The profile of Christology directed existentially (the personalistic Christology) does not lose its scientific and methodological character or conceptual coherence, but it rather broadens the significance of these elements and puts them a radically new interpretative perspective.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2015, 62, 2; 191-205
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Chalcedonian Personalism According to Colin Patterson
    Personalizm chalcedoński według Colina Pattersona
    Autorzy:
    Sanyu, Leonard
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035021.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-28
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    sobór chalcedoński
    personalizm
    relacja
    osoba
    natura
    the Council of Chalcedon
    personalism
    relation
    person
    nature
    Opis:
    Colin Patterson (Melbourne, Australia) prezentuje personalizm Soboru Chalcedońskiego (451). Przedstawia misterium Trójcy Świętej, osobę Jezusa Chrystusa i obraz Boży w człowieku. Szczególną uwagę poświęca relacji osoba–natura w trynitologii, chrystologii i antropologii.
    Colin Patterson from Melbourne, Australia presents Personalism of the Council of Chalcedon (451). He considers the Mystery of the Holy Trinity, the Person of Jesus Christ and the image of God in each human person. He emphasizes especially the Person-Nature relation in Trinitology, Christology and Anthropology.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 2; 125-140
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Współczesne ujęcia empirycznego charakteru teologii duchowości
    Contemporary Views on the Empirical Nature of Spiritual Theology
    Autorzy:
    Miczyński, Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2108537.pdf
    Data publikacji:
    2022-06-20
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    teologia duchowości
    doświadczenie
    metoda
    poznanie
    osoba
    personalizm
    spiritual theology
    experience
    method
    congnition
    person
    personalism
    Opis:
    Artykuł przedstawia współczesną refleksję nad wyodrębnioną z nauk teologicznych w XX wieku – teologią duchowości. Wyjaśnia jej empiryczny charakter, który polega na badaniu doświadczenia duchowego konkretnych ludzi – czy to bezpośrednio (przez obserwację), czy też pośrednio (poprzez teksty). Analizując wybraną współczesną literaturę, artykuł ukazuje różne koncepcje możliwości teologicznego poznania doświadczenia. Przybliża metody badawcze stosowane aktualnie przez teologów duchowości (obok metod tradycyjnych: dedukcyjnej, opisowej, fenomenologicznej). Artykuł ukazuje proponowane nowe metody, ocenia je i grupuje w sposób następujący: a) metody poznawania poprzez osobiste doświadczenie; b) metody obserwacji; c) metody interpretacji tekstów – hermeneutyczne; d) metody stanowiące zasadę scalającą. Poprowadzona w ten sposób analiza współczesnej refleksji dotyczącej empirycznego charakteru duchowości, prowadzi no następujących wniosków: a) dostrzega się wiele prób poszukiwana nowych, bardziej szczegółowych metod poznawania doświadczenia duchowego ludzi; b) teologia duchowości inspiruje się w tym wieloma naukami humanistycznymi; c) wielość metod podkreśla wielowymiarowość ludzkiego doświadczenia, misterium ludzkiej osoby; d) przy skupieniu się tylko na jednej metodzie szczegółowej, istnieje niebezpieczeństwo redukcjonizmu; e) potrzebna jest jakaś metoda scalająca wszystkie inne metody – wydaje się, że może być nią metoda personalistyczna. System personalistyczny przyjmuje, że kluczem hermeneutycznym do rozumienia wszelkiego doświadczenia jest misterium osoby.
    The article shows a contemporary reflection on spiritual theology. The field of spiritual theology became abstracted from the theological studies in the XXth century. The article explains its empirical nature, which consists in examining the spiritual experience of specific people – either directly through observation or indirectly through written texts. While analysing the chosen contemporary literature, the article presents different conceptions of possible theological examination of an experience. It also explains scientific methods which are applied by spiritual theologians (besides the traditional methods: deductive, descriptive, phenomenological). The article shows suggested new methods, evaluates them, and groups them in the following way: a) methods of learning through personal experience; b) methods of observation; c) methods of text exegesis – hermeneutic; d) methods representing merging principle. Such an analysis of a contemporary reflection on spiritual theology leads to the following conclusions: a) one can notice many attempts of searching for new, more thorough methods of examining the spiritual experience of people; b) spiritual theology is inspired in this point by many human sciences; c) the multitude of methods stress multidimensionality of human experience, a mystery of a person; d) while focusing on only one particular method, one is in danger of reductionism; e) there is a need for a method that would merge all the others – it seems that a personalistic method could serve this purpose. The personalistic system assumes that the hermeneutical key for understanding any experience is a mystery of a person.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2022, 69, 5; 5-25
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Filozoficzno-religijna koncepcja personalizmu egzystencjalnego M. Bierdiajewa
    Philosophical-Religious Conception of Existential Personalism of M. Berdiaev
    Autorzy:
    Gorban, Richard
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2040628.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    osoba
    człowiek
    wolność
    indywiduum
    personalizm rosyjski
    egzystencja
    person
    man
    freedom
    individual
    Russian personalism
    existence
    Opis:
    Personalizm M. Bierdiajewa cechuje konsekwencja myśli oraz jej systematyzacja, co pozwala nazwać go personalistą w dosłownym znaczeniu. Osoba dla niego znajduje się w centrum całej rzeczywistości, jest bytem centralnym i wartością absolutną. Znajduje się w stanie zadatku lub zalążka, czyli nie jest dana w czystej, pełnej, doskonałej postaci, ale jest zadana do spełnienia i realizacji. Tworzy rdzeń i istotę człowieka. Pełna realizacja i spełnienie człowieka jako osoby jest możliwe tylko poza ramami ustanowionej rzeczywistości, ustroju i historii, gdyż nie dają one możliwości do absolutnego spełnienia osoby ze względu na ich determinację. Istotą osoby ludzkiej jest wolność (ros. свобода) oraz byt duchowy, a stąd jej ukierunkowanie na świat duchowy, pozamaterialny, ostatecznie na Boga jako Byt doskonały.
    Berdiaev's personalism is characterized by sequence of thought and systematization of the latter. Because of that one can literally name him a personalist. He believes that a man’s personality is in the core of the reality, is the central existence and absolute value. It is in the in the embryo state. It is not given as clear, full, perfect nature, but underlies a man for the further development and realization. It creates the person's backbone and essence. Complete formation and development of a man as a personality is only possible beyond the boundaries of the established reality, system and history, as they do not give a chance of absolute realization of a person in view of their determination. Freedom and spiritual being are essential for a person. They guide its way towards spiritual immaterial world, ultimately to the Lord as a Perfect Entity.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2015, 62, 2; 227-239
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Holy Spirit Inspiring all Catechesis
    Duch Święty inspirujący całą katechezę
    Autorzy:
    Goliszek, Piotr T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2036173.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Duch Święty
    osoba
    katecheza
    podmiot
    personalizm
    ewangelizacja
    The Holy Spirit
    person
    catechesis
    subject
    personalism
    evangelization
    Opis:
    Kościół od chwili swoich narodzin w dniu Zielonych Świąt otrzymał w darze od Ducha Świętego zdolność ewangelizowania i katechizowania. Jest On głównym sprawcą całego dzieła katechizacji i Wewnętrznym Nauczycielem zarówno katechetów jak i katechizowanych. Katecheza więc, która jako wzrastanie w wierze w życiu chrześcijańskim dojrzewającym ku pełni, jest w konsekwencji dziełem Ducha Świętego, dziełem, które On nieustannie w Kościele wzbudza i podtrzymuje. Poprzez słowo Boże zamieszkuje w człowieku jak w świątyni i od wewnątrz go oświeca i pomaga żyć zgodnie z Ewangelią. Owo zamieszkanie Ducha Świętego w człowieku sprawia konsekrację całej jego osoby. Jest to konsekracja uświęcająca całego człowieka. To również personalizacja człowieka: nowy człowiek (Ef 4,24), nowe stworzenie (2 Kor 5,17) jest dziełem Ducha Świętego obecnego w człowieku. Duch Święty, jako podmiot katechizacji, jest również źródłem nowej katechezy, która nie jest nową doktryną, lecz przede wszystkim nową metodologią katechizacji. Nowość katechizacji odnosi się do nowej postawy i stylu, nowego wysiłku i programu, nowego zapału, nowych metod i środków oddziaływania tak, aby umożliwić katechizowanym ponowne lub nowe spotkanie z Chrystusem. Chodzi o nowe rozbudzenie serca „przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5,5). Za wstawiennictwem Matki Najświętszej Dziewicy Zielonych Świąt, obecny w Kościele, Duch Prawdy prowadzi wszystkich do całej prawdy (por. J 16,13).
    Since its birth on Pentecost, the Church has received the ability to evangelize and catechize as a gift from the Holy Spirit. He is the principal author of the entire work of catechesis and the Inner Teacher of both those who teach catechism and those who are taught. Catechesis, therefore, which is growth in faith and a Christian life that matures to its fullness, is consequently the work of the Holy Spirit, a work that He incessantly awakens and sustains in the Church. Through the word of God, the Holy Spirit dwells in the human person as if in a temple and enlightens him from within and helps him to live according to the Gospel. This dwelling of the Holy Spirit in man consecrates the entire person. It is a consecration sanctifying the whole person. It is also the personalization of man: the new man (Ephesians 4:24), the new creation (2 Corinthians 5:17) is the work of the Holy Spirit present in man. The Holy Spirit as the subject of catechesis is also the source of the new catechesis, which is not a new doctrine, but above all a new methodology of catechesis. The newness of catechesis lies in a new attitude and style, a new effort and program, new enthusiasm, new methods and means of influencing those taught catechism to enable them to meet anew or for the first time with Christ. It is a new awakening of the heart “by the Holy Spirit who was given to us.” (Romans 5:5). Through the intercession of the Blessed Virgin Mary of Pentecost, the Spirit of Truth present in the Church leads everyone to all truth (cf. Jn 16:13).
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2018, 65, 11; 57-73
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Personalistic Moral Education in Catechesis
    Personalistyczne wychowanie moralne w katechezie
    Autorzy:
    Goliszek, Piotr T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2037103.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Osoba Chrystusa
    osoba
    personalizm
    katecheza
    wiara
    wychowanie
    prawda
    sumienie
    charakter
    człowieczeństwo
    Person of Christ
    person
    personalism
    catechesis
    faith
    education
    truth
    conscience
    character
    humanity
    Opis:
    Personalistyczne wychowanie moralne w katechezie jest przede wszystkim towarzyszeniem człowiekowi w jego rozwoju, winno ono zmierzać do osiągnięcia pełni człowieczeństwa oraz urzeczywistnienia siebie jako osoby ludzkiej. Podstawą personalistycznej formacji moralnej jest osoba ludzka i jej niczym niepodważalna i nieredukowalna godność. Katecheza, przekazując orędzie moralne, nie naucza jednej z wielu teorii dobrego postępowania człowieka, lecz wyjaśnia prawdę o nim samym jako o osobie, o jego niepodważalnej godności. Nauczanie moralności nie jest to zatem savoir-vivre, lecz posiada charakter ontyczny, czyli jest twórczością personalną i prowadzi osobę ludzką do doskonałości i świętości. Personalistyczne podejście do wychowania moralnego postuluje, aby człowiek był nie tylko wykonawcą Bożego prawa, ale współgospodarzem zaproszonym do szukania prawdy. Stąd w ujęciu personalistycznym formacja moralna nie jest techniką oddziaływania na wychowanka, nie idzie w kierunku posłuszeństwa normom i obowiązkom, nie koncentruje się na ubóstwianiu prawa i legalizmu, nie jest też moralizatorstwem, lecz opiera się na spotkaniu i komunii osoby ludzkiej z Chrystusem Jezusem oraz podążaniu i naśladowaniu Jego Osoby. Cały proces wychowania moralnego ma służyć osobie, aby stawała się bardziej sobą, potwierdzała swoją godność poprzez przechodzenie od człowieczeństwa natury do człowieczeństwa osoby.
    Personalistic moral education in catechesis primarily involves accompanying human being in his development, which should aim at the fullness of humanity and self-empowerment as the human person. Personalistic moral formation is based on the human person and his inalienable and irreducible dignity. Catechesis, conveying the moral message, does not teach one of many theories of human good conduct, but explains the truth about the human being as a person, his inalienable dignity. The teaching of morality is, therefore, no savoir-vivre, but is ontic in character, i.e. involves personal creativity and leads the human person to perfection and sanctity. A personalistic approach to moral education requires that the human being should not only be the executor of the Divine law, but a co-host, invited to seek the truth. Hence in the personalistic approach, moral formation is not a technique of influencing the person and does not require respect of norms and obligations. Nor does it concentrate on the deification of the law and legality or involve moralising, but is based on the meeting and communion of the human person with Jesus Christ and on the following and imitation of His Person. The entire process of moral education is to benefit the person and help her to be more herself, to assure her dignity through moving from the humanity of nature to the humanity of the person.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2017, 64, 11; 121-138
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Personalizm św. Jana Pawła II i Benedykta XVI – przesłaniem dla Europy
    The Personalism of Saint John Paul II and Benedict XVI—a Message for Europe
    Autorzy:
    Panaro, Antonio
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1706193.pdf
    Data publikacji:
    2021-02-26
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    osoba
    personalizm
    Jan Paweł II
    Benedykt XVI
    Europa
    person
    personalism
    John Paul II
    Benedict XVI
    Europe
    Opis:
    Personalistyczna wykładnia dotycząca równej godności osoby ludzkiej warunkowała myśl Karola Wojtyły przez całe jego życie. Znajdowała się w centrum Jego przemówień i tekstów zarówno wtedy, gdy był Biskupem, jak i wtedy, gdy był Papieżem. Czy podkreślenie podmiotowości osoby przez Jana Pawła II nie jest wielkim prorockim orędziem nadziei i zbawienia dla Europy XXI wieku? Benedykt XVI w swojej koncepcji osoby zwracał uwagę na teologiczny wymiar relacyjności osoby i w Chrystusie wskazał na wzór doskonałości człowieczeństwa. Dzięki personalistycznemu ujęciu Trójcy Świętej, choć pozostajemy zanurzeni w wielkości misterium, które nas przekracza, pojawia się nowe rozumienie rzeczywistości człowieka i Boga. Ratzinger uważa, że gdy mówimy o Bogu, okazuje się, kim jest człowiek; największy paradoks staje się czymś najjaśniejszym i najbardziej pomocnym. Na czym polega personalizm Jana Pawła II i w jaki sposób się różni od personalizmu Benedykta XVI? Czy te dwa modele personalistyczne są przeciwstawne? Jakie przesłanie wyniknie z tej analizy dla Europy? Analiza zaprezentowana w artykule jest próbą dojścia do odpowiedzi na te i inne pytania dotyczące rozumienia osoby w dzisiejszej Europie w świetle personalistycznego orędzia nadziei Jana Pawła II i Benedykta XVI.
    A personalistic interpretation of the equal dignity of the human person conditioned Karol Wojtyła’s thought throughout his life. It was at the centre of his speeches and texts, both when he was Bishop and Pope. Is not John Paul II’s emphasis on the subjectivity of the person a great prophetic message of hope and salvation for 21st century Europe? Benedict XVI, in his concept of the person, underlined the theological dimension of the relationality of the person and in Christ pointed to the model of perfection of humanity. Thanks to the personalistic concept of the Holy Trinity, although we remain immersed in the greatness of the mystery that transcends us, a new understanding of the reality of man and God appears. Ratzinger believes that when we talk about God, it turns out what man is; the greatest paradox becomes something brightest and most helpful. What is John Paul II’s personalism and how does it differ from Benedict XVI’s? Are these two personalistic models opposed? What message for Europe will result from this analysis? This analysis is an attempt to find answers to these and other questions—concerning the understanding of the person in Europe today—in the light of the personalistic message of hope of John Paul II and Benedict XVI.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2021, 68, 2; 101-131
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Foundations of Personal Mystagogy in Catechesis
    Podstawy mystagogii osobistej w katechezie
    Autorzy:
    Goliszek, Piotr T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035167.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-17
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    osoba
    personalizm
    relacja
    komunikacja
    wspólnota
    katecheza
    wiara
    wychowanie
    wtajemniczenie
    mistagogia
    tajemnica
    person
    personalism
    relation
    communication
    community
    catechesis
    faith
    education
    initiation
    mystagogy
    mystery
    Opis:
    Mistagogia jest pogłębionym katechetycznym wprowadzeniem w misteria wiary oraz w niepojęte misterium Boga. Wtajemniczenie jest szczególną funkcją, którą realizuje Kościół za pośrednictwem katechezy. Wiąże się ona głównie z sakramentami wtajemniczenia chrześcijańskiego, przy czym katecheza przybliża rozumienie i wychowuje do przyjęcia wszystkich sakramentów, wprowadza w rozumienie i życie Kościoła, wprowadza w liturgię oraz modlitwę, która wspiera proces wtajemniczenia. Wtajemniczenie chrześcijańskie jest wydarzeniem dynamicznym i osobowym, dlatego wymaga również wchodzenia w misterium osobowe, bowiem jest wprowadzeniem w misterium człowieczeństwa, formacją do prawdziwego i przeżywanego bycia człowiekiem. Wprowadzenie wychowanków w misterium osobowe chroni przed instytucjonalno--funkcjonalnym traktowaniem Kościoła, liturgii, sakramentów oraz modlitwy. Mistagogia jest więc wprowadzeniem w głębię kultu Bożego, a także w tajemnicę człowieczeństwa.
    Mystagogy is a profound catechetical introduction into the mysteries of faith and into the incomprehensible mystery of God. Initiation is a special function that the Church performs through catechesis. It is mainly connected with the sacraments of Christian initiation; catechesis facilitates the understanding, and educates to the reception, of all the sacraments, introducing into the understanding and life of the Church, into the liturgy and prayer that supports the process of initiation. Christian initiation is a dynamic and personal event and as such it also requires introduction into the personal mystery. It is an introduction to the mystery of humanity; a formation to the true and profound human life. The introduction of the catechised into the personal mystery protects against the institutional and functional treatment of the Church, liturgy, the sacraments, and prayer. Mystagogy, therefore, is an introduction to the depths of God's worship and to the mystery of humanity.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2019, 66, 11; 19-33
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-10 z 10

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies