Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "S.O.S." wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
„Głęboka religijność Lutra”: Marcin Luter – heretyk czy bohater wiary?
“The Profound Religiousness of Luther”: Martin Luther — Heretic or Hero of Faith?
Autorzy:
Porada, Rajmund
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2035035.pdf
Data publikacji:
2020-07-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Marcin Luter
luteranizm
reformacja
nauka o usprawiedliwieniu
katolickość Lutra
Martin Luther
Lutheranism
Reformation
the doctrine of justification
Luther’s Catholicity
Opis:
Celem artykułu jest sformułowanie odpowiedzi na pytanie: czy Lutra należy uważać za heretyka, czy też można w nim widzieć bohatera wiary? Istotną podstawą dla takiej odpowiedzi są najpierw wypowiedzi papieży ostatniego czterdziestolecia, aż po afirmację Lutra jako osobowości głęboko religijnej. Dalszych przesłanek dostarczają wyniki historycznych badań, które wskazują na głębokie zakorzenienie Lutra w ówczesnej teologii mistycznej. Uwidacznia się to w jego sposobie uprawiania teologii, gdzie głównym źródłem poznania stało się własne doświadczenie wiary. Teologia Lutra jest teologią egzystencjalną i w tej perspektywie należy widzieć także naukę o usprawiedliwieniu. Usprawiedliwienie z wiary było dla Lutra przede wszystkim żywym, duchowym doświadczeniem w osobistej relacji do Boga, które jednocześnie determinowało jego teologiczną refleksję. Zachowując świadomość spraw spornych, można stwierdzić, że w swych reformacyjnych intencjach Luter pozostał zakorzeniony w katolickiej tradycji wiary. Luter nie jest ani heretykiem, ani nie musi być uznawany za bohatera wiary – jest przede wszystkim reformatorsko nastawionym teologiem, który ma swe miejsce w ramach jednego, katolickiego Kościoła.
The article aims to answer the question whether Luther should be considered a heretic or whether he can be seen as a hero of faith? An important basis for such an answer are first the statements of the popes of the last forty years, and then Luther’s affirmation as a deeply religious personality. Further indications are provided by the results of historical research, which show that Luther was deeply rooted in the mystical theology of his time. This is evident in his way of practising theology, where his own experience of faith has become the leading source of theological understanding. Luther’s theology is existential one, and the doctrine of justification must also be seen in this perspective. For Luther, justification by faith was above all a living, spiritual experience in his personal relationship with God, which at the same time determined his theological reflection. Keeping in mind the controversial issues, it can be stated that Luther remained in his reforming intentions rooted in the Catholic tradition of faith. Luther is neither a heretic, nor does he have to be considered a hero of the faith—he is above all a reforming theologian, who has his place in the one Catholic Church.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 7; 141-162
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Eucharist as a Sacrament of Christian Initiation: Historical-Liturgical Aspect
Eucharystia jako sakrament inicjacji chrześcijańskiej — aspekt historycznoliturgiczny
Autorzy:
Migut, Bogusław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2035175.pdf
Data publikacji:
2020-02-06
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Eucharystia
chrzest
bierzmowanie
inicjacja chrześcijańska
Jezus Chrystus
Kościół
Salvatore Marsili OSB
Eucharist
Baptism
Confirmation
Christian initiation
Jesus Christ
Church
Salvatore Marsili O.S.B
Opis:
Autor artykułu podejmuje problematykę miejsca Eucharystii w inicjacji chrześcijańskiej w aspekcie historycznoliturgicznym. Zwraca uwagę na obecną w pierwszym tysiącleciu zasadniczą świadomość jedności i właściwej kolejności sakramentów inicjacji chrześcijańskiej: chrzest –bierzmowanie–Eucharystia. Jej zanik zauważa na przełomie XII i XIII wieku wraz z odejściem od praktyki Komunii św. dzieci. Wskazuje, że w okresie potrydenckim doszło do odwrócenia kolejności udzielania sakramentów inicjacji chrześcijańskiej: chrzest–Eucharystia–bierzmowanie, a ten stan utrwalił dekret Quam singulari (1910), który jeszcze bardziej oddzielił od siebie te sakramenty. Autor zwraca uwagę, że powstałe po Soborze Watykańskim II dwa modele inicjacji chrześcijańskiej związane są z Ordo baptismi parvulorum (1969), określającym praktykę chrztu dzieci, po którym po kilku latach następuje I Komunia, a w późniejszym czasie – bierzmowanie, oraz z Ordo initiationis christianae adultorum (1972), dotyczącym przygotowania do bierzmowania i Eucharystii dorosłych. Odwołując się do poglądów Salvatore Marsilego, autor artykułu dokonuje oceny modeli. Za pełnowartościowy uznaje ten związany z Ordo initiationis christianae adultorum, w którym punktem docelowym jest Eucharystia. Model ten zachowuje teologiczną kolejność sakramentów i traktuje Eucharystię, a nie bierzmowanie, jako dopełnienie i szczyt inicjacji chrześcijańskiej. Pozwala także na właściwe określenie chrztu jako sakramentu włączającego w misterium zbawienia, wymagającego jednak bierzmowania i Eucharystii do pełnego włączenia w rzeczywistość Kościoła.
The author of the article takes on the issue of the place of the Eucharist in Christian initiation in its historical-liturgical aspect. He draws attention to the fundamental awareness during the first millennium of the unity and proper sequence of the sacraments of Christian initiation: Baptism—Confirmation—Eucharist. Its disappearance can be noted at the turn of the 12th and 13th centuries, together with the practice of Holy Communion for children. He points out that during the post-Tridentine era the order of conferring the sacraments of initiation was reversed: baptism-Eucharist-confirmation, and this state was perpetuated by the decree Quam Singulari (1910), which separated the sacraments from each other even more. The author draws attention to the two models of Christian initiation rising from Vatican Council II, the Ordo Baptismi Parvulorum (1969) emphasizing the practice of baptism of infants followed several years later by First Communion and at a later time, confirmation; and the Ordo Initiationis Christianae Adultorum (1972), concerning preparation for confirmation and the Eucharist for adults. Referring to the views of Salvatore Marsili, the author of the article makes an evaluation of these models. He sees the one connected to the Ordo Initiationis Christianae Adultorum as well-balanced, with its focal point being the Eucharist. This model retains the theological sequence of the sacraments and treats the Eucharist, rather than confirmation, as the fullness and summit of Christian initiation. It also allows for a proper designation of baptism as the sacrament of inclusion into the mystery of salvation but still requiring confirmation and the Eucharist for full inclusion in the reality of the Church.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2019, 66, 8; 79-90
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Koncelebracja Mszy Świętej 50 lat po Sacrosanctum Concilium
Concelebration of the Holy Mass 50 Years after Sacrosanctum Concilium
Autorzy:
Krakowiak, Czesław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2040823.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Msza św.
koncelebracja
Konstytucja o liturgii
Inter Oecumenici
Ritus servandus
Eucharisticum mysterium
Mszał Piusa V
Mszał Pawła VI
epikleza
włożenie rąk
Sacramentum caritatis
Holy Mass
concelebration
Constitution on Liturgy
Pious V’s Missal
Paul VI’s Missal
epiclesis
laying on of hands
Opis:
W Kościele obrządku łacińskiego koncelebracja Mszy św. została przywrócona przez Konstytucję Sacrosanctum Concilium (1963). Początkowo mogła być sprawowana tylko w ściśle określanych okolicznościach i pod przewodnictwem biskupa lub jego delegata. Stopniowo koncelebracja Mszy św. stawała się zwyczajną formą celebracji Eucharystii wtedy, gdy kapłani nie są zobowiązani sprawować jej dla dobra wiernych. Obrzędy Mszy św. koncelebrowanej wydane w 1965 r. jako Ritus servandus in concelebratione Missae zostały następnie włączone w 1970 r. do Missale Romanum Pawła VI. Szczegółowe przepisy koncelebry zawarte są w Ogólnym wprowadzeniu do Mszału rzymskiego (1969, 1975, 2002) oraz późniejszych dokumentach Stolicy Apostolskiej. Jeśli Mszy św. koncelebrowanej przewodniczy biskup, należy zachować normy zamieszczone w Ceremoniale liturgicznej posługi biskupów (1984, 2013). Liturgia koncelebrowanej Mszy św., w sposób dla siebie właściwy, ukazuje i buduje jedność kapłaństwa prezbiterów z biskupem i między sobą, jedność Ofiary Jezusa Chrystusa składanej Bogu na jednym ołtarzu i jedność kapłańskiego ludu Bożego, który pełni w niej różne posługi i funkcje.
In the Latin Church concelebration of the Holy Mass was reintroduced by the Constitution Sacrosanctum Concilium (1963). At first it could only be celebrated in special circumstances and with a bishop or his delegate as the principal celebrant. Gradually concelebration of the Holy Mass was becoming the usual form of celebration of the Eucharist when priests are not obliged to celebrate it for the good of the faithful. Rites of the concelebrated Holy Mass published in 1965 as Ritus servandus in concelebratione Missae were then included in Paul VI’s Missale Romanum in 1970. Detailed concelebration regulations are contained in General Instruction of the Roman Missal (1969, 1975, 2002) and in later documents issued by the Holy See. If the concelebration of the Holy Mass is presided over by a bishop, norms should be observed  that are contained in Ceremonial of Bishops’ Liturgical Service (1984, 2013). Liturgy of the concelebrated Holy Mass, in a way typical of it, shows and builds the unity of priesthood of the presbyters with the bishop and among the presbyters themselves; the unity of the Sacrifice of Jesus Christ made to God on one altar; and the unity of the priestly God’s people that perform various services and functions in it.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2014, 61, 8; 43-55
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologia poezji liturgicznej w przestrzeni sztuki. Analiza na przykładzie opery „Legenda o niewidzialnym grodzie Kiteziu i dziewicy Fiewronii”
Theology of Liturgical Poetry in the Space of Art: Analysis on the Example of the Opera “The Legend of the Invisible City of Kitezh and the Maiden Fevroniya”
Autorzy:
Ostaszczuk, Iwan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1686303.pdf
Data publikacji:
2020-12-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
poezja liturgiczna
teologia
Drugie Przyjście Jezusa Chrystusa (paruzja)
opera pt. Legenda o niewidzialnym grodzie Kiteziu i dziewicy Fiewronii
hymn Oto Oblubieniec nadchodzi
liturgical poetry
theology
the Second Coming (Parousia)
opera The Legend of the Invisible City of Kitezh and the Maiden Fevroniya
the hymn Here’s the Groom going
Opis:
Teksty poezji liturgicznej są ważnymi czynnikami w tworzeniu dzieł sztuki muzycznej na przestrzeni wieków europejskiej historii muzyki. Niniejszy artykuł omawia zagadnienie teologii poezji liturgicznej w przestrzeni sztuki. Recepcja określonego dzieła liturgicznego w sztuce muzycznej powoduje odpowiednie odczytanie jego treści w świetle konkretnego chrześcijańskiego paradygmatu teologicznego. Nikołaj Andriejewicz Rimski-Korsakow we współpracy z librecistą Władimirem Belskim w operze-legendzie Legenda o niewidzialnym grodzie Kiteziu i dziewicy Fiewronii wykorzystał aluzje tekstowe cerkiewnego śpiewu Oto Oblubieniec nadchodzi. Zapożyczenie śpiewu cerkiewnego z okresu Wielkiego Postu wyraża w finale opery teologiczne idee Drugiego Przyjścia Jezusa Chrystusa (paruzji), a także przedstawia obraz błogości raju życia wiecznego w Królestwie Niebieskim.
The texts of liturgical poetry are important factors in the formation of works of musical art over the centuries of European music history. This article discusses the theology of liturgical poetry in the space of musical art. The reception of a particular liturgical work in the canvas of musical art creates a corresponding reading of its content in the light of the relevant Christian theological paradigm. Nikolai Rimsky-Korsakov in collaboration with librettist Vladimir Belsky in the opera-legend The Legend of the Invisible City of Kitezh and the Maiden Fevroniya used the textual allusions of the Ortodox church singing Here’s the Groom going. The use of church singing from Lent expresses in the finale of the opera the theological ideas of the Second Coming of Jesus Christ, and also presents a picture of the bliss of paradise being in the Kingdom of Heaven.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 12; 137-148
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies