Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "catholic education" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Aksjologiczne założenia działalności katolickich uniwersytetów ludowych w Polsce w latach 1989-2004
    Axiological Assumptions of the Activity of Peoples Catholic Universities in Poland in the Years 1988-2004
    Autorzy:
    Jaworska, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1811119.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    kształcenie
    założenia aksjologiczne
    katolickie uniwersytetu ludowe
    the education
    axiological assumptions
    people's catholic universities
    Opis:
    Katolickie uniwersytety ludowe – placówki pozaszkolnego kształcenia dorosłych – odrodziły się w Polsce po roku 1989. Funkcjonowały przez około 15 lat. Edukacja w katolickich uniwersytetach ludowych była ściśle związana z przeobrażeniami ustrojowymi kraju i z potrzebami edukacyjnymi środowisk lokalnych małych miast i wsi. Jako placówki duszpastersko-wychowawcze katolickie uniwersytety ludowe realizowały wartości chrześcijańskie. Założenia aksjologiczne widoczne są w programach kształcenia, gdzie wyeksponowano treści zorientowane na wartości duchowe (religijne, poznawcze, moralne, estetyczne), wartości witalne związane z życiem i zdrowiem człowieka (w programach znajdowały się treści dotyczące profilaktyki zdrowia i racjonalnego odżywiania się) oraz wartości pragmatyczne związane z kształceniem społeczno-zawodowym. Podstawą działalności katolickich uniwersytetów ludowych było nauczanie społeczne Kościoła. W procesie kształcenia ukazywano ważność zasady pomocniczości, solidarności i sprawiedliwości społecznej.
    People’s Catholic Universities were the places of extracurricular educational purposes for adults. They have been reborn in Poland after the year 1989. Education in People’s Catholic Universities was closely related to system transformation in Poland and the educational needs of local towns and villages. As pastoral-educational agencies they propagated spiritual values (religious, cognitive, moral, esthetic), vital values related to human’s life and health, and pragmatic values connected with social-vocational teaching. In the process of education such significant principles as helpfulness, solidarity and social justice were introduced.
    Źródło:
    Roczniki Pedagogiczne; 2016, 8(44), 4; 115-122
    2080-850X
    Pojawia się w:
    Roczniki Pedagogiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Filozoficzna interpretacja integralnej pedagogiki przedszkolnej bł. Edmunda Bojanowskiego
    Philosophical Interpretation of the Integral Nursery Pedagogy of the Blessed Edmund Bojanowski
    Autorzy:
    Sztaba, Mariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1811009.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    wychowanie
    filozofia chrześcijańska
    teologia katolicka
    krytyczny realizm
    idealizm
    pedagogika przedszkolna
    education
    Christian philosophy
    Catholic theology
    critical realism
    idealism
    nursery pedagogy
    Opis:
    Nie jest możliwe „uprawianie” i rozumienie pedagogiki oraz myśli pedagogicznej bez ich odniesień do metapedagogicznych założeń, szczególnie w obszarze filozofii rozumianej jako najbardziej pierwotna refleksja nad rzeczywistością, tzn. tym, co jest. Od początku filozoficznego myślenia widoczne są dwie przeciwstawne tradycje filozoficzne: realizm i idealizm. Mają one odmienną ontologię, epistemologię, antropologię i aksjologię, które stanowią założenia (fundament) konkretnej pedagogiki oraz myśli i działania pedagogicznego. Prezentowany artykuł w sposób szkicowy ukazuje realistyczne założenia integralnej pedagogiki przedszkolnej bł. Edmunda Bojanowskiego, dzięki którym jest ona adekwatna (zgodna z rzeczywistością) i otwarta na wciąż zmieniające się czasy i wyzwania, przy równoczesnej zdolności zachowania swojej tożsamości.
    It is not possible “going in for” and understanding pedagogy and the pedagogical thought without their references to the meta-pedagogical assumptions, especially in the field of philosophy understood as the most primordial reflection on the reality, i.e. what is. Since the beginning of the philosophical thought, the two opposing philosophical traditions have been seen: realism and idealism. They have different ontology, epistemology, anthropology and axiology, which determine the assumptions (basis) of the specific pedagogy as well as thought and pedagogical action. The presented article shows in the sketchy way, the realistic assumptions of the integral nursery pedagogy of the blessed Edmund Bojanowski, thanks to them it is adequate (corresponding with the facts) and open to still changing times and challenges, at the same time with the ability of preserving its identity.
    Źródło:
    Roczniki Pedagogiczne; 2017, 9(45), Numer specjalny; 51-66
    2080-850X
    Pojawia się w:
    Roczniki Pedagogiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Father Jacek Woroniecki (1878–1949) – Master and Mentor of Catholic and Christian Pedagogical Thought
    Ojciec Jacek Woroniecki (1878-1949) – mistrz i mentor katolickiej i chrześcijańskiej myśli pedagogicznej
    Autorzy:
    Nowak, Marian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1810729.pdf
    Data publikacji:
    2021-04-21
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    katolicka myśl pedagogiczna
    chrześcijańska myśl pedagogiczna
    pedagogika katolicka
    pedagogika chrześcijańska
    paedagogia perennis
    podmiot wychowania
    przedmiot wychowania
    wychowawca
    pedagog
    mentor
    mistrz
    O. Jacek Woroniecki (1878-1949)
    integralna pedagogika i integralne wychowanie
    Catholic pedagogical thought
    Christian pedagogical thought
    Catholic Pedagogy
    Christian Pedagogy
    subject of education
    object of education
    tutor
    pedagogue
    master
    Fr. Jacek Woroniecki (1878-1949)
    integral pedagogy and integral education
    Opis:
    Ojciec Jacek Woroniecki przyczynił się do budowania nie tylko pedagogiki chrześcijańskiej i katolickiej, ale także pedagogiki w ogóle w Polsce, osiągając niekwestionowane mistrzostwo w tym zakresie. Jako mistrz i nauczyciel zaistniał na gruncie pedagogiki katolickiej i chrześcijańskiej, wnosząc swój wkład w wypracowywanie ich statusu dyscyplinarnego w ciągu całego swojego życia, które odczytujemy jako ilustrację kształtowania się jego dojrzałej wiary i z niej wynikającej jego naukowej refleksji. Przestrzegając przed zbyt pochopnym zaliczaniem pedagogów do pedagogów katolickich, podejmuje problematykę pedagogiczną z pozycji, którą możemy określić jako pozycję mądrości chrześcijańskiej i w niej, zwłaszcza w Kościele katolickim, odkrywa to, co rozumiał on jako paedagogia perennis, zawierająca w swoich blokach tematycznych takie podstawowe grupy problemów, jak: 1) podmiot wychowania jako refleksję nad człowiekiem mającym być wychowanym; 2) przedmiot wychowania, czyli co w wychowaniu chcemy wytworzyć przez działalność wychowawczą oraz 3) wychowawcę, czyli tego, który pojedynczo czy społecznie ma pokierować procesem wychowania w wychowanku. Zauważając dominację postaw indywidualistycznych w nauczaniu i wychowaniu, Jacek Woroniecki eksponuje „społeczną stronę samej czynności wychowawczej”, nie deprecjonując w niczym „wartości indywidualnych wychowawcy”. Zabierając głos w sprawie specyfiki pedagogiki, Woroniecki przyczynił się do umocnienia tej specyfiki, a jednocześnie wprowadził refleksję pedagogiczną w konteksty uniwersalności i wypracował jej status jako dyscypliny z własną tożsamością jak również otwartej na rzeczywistość, na inne dyscypliny oraz na wielorakie aspekty i wymiary ludzkiej egzystencji. Praktycznie przyczyniając się do rozwoju pedagogiki, wskazuje na sposoby kształtowania charakteru i osobowości wychowanka, postulując powrót do pedagogicznych zasad chrześcijaństwa zwanych uniwersalizmem pedagogicznym, w którym zwraca się uwagę na przedmiot formalny wychowania – człowieka – takiego, jakim on winien być wtedy, gdy osiągnie pełnię swojego osobowego bytu w wyniku właściwego, tj. harmonijnego rozwoju w nim wszystkich cnót przyrodzonych i nadprzyrodzonych.
    Fr. Jacek Woroniecki contributed to building not only Christian and Catholic pedagogy, but also pedagogical theory in general in Poland, having achieving unquestioned primacy in this regard. He appeared on the grounds of Catholic and Christian pedagogy as master and teacher, contributing to the development of their disciplinary status throughout his entire life, which we read as an illustration of shaping his mature faith and his scientific reflection arising from it. In warning against the hasty classification of educators as Catholic educators, he embraced the pedagogical issues from a position which could be described as a position of Christian wisdom, and in this wisdom, particularly in the Catholic Church, he discovered what he understood as paedagogia perennis, including in his thematic blocks such fundamental groups of issues as 1) the subject of education as the reflection over the person to be educated, 2) the object of education, i.e. what we want to produce in education by means of educational activity, and 3) the tutor, i.e. the one who individually or socially is to direct the process of education in the pupil. Noting the domination of individualistic attitudes in teaching and education, Fr. Jacek Woroniecki exhibits “the social side of the educational action itself,” while not depreciating “the tutor’s individual values” at all. Speaking on the matter of the specificity of pedagogy, Fr. Woroniecki contributed to the consolidation of this specificity, and simultaneously introduced pedagogical reflection, in the contexts of universality, and developed its status as a discipline with its own identity, but simultaneously open to reality, to other disciplines, and the manifold aspects and dimensions of human existence. In making a practical contribution to the development of pedagogy, he indicated the methods for the formation of the character and personality of a pupil, postulating a return to the pedagogical principles of Christianity called the pedagogical universalism, in which attention was paid to the formal object of the education – the person – e.g. how the person should be when reaching the fullness of personal existence as a result of the proper, i.e. harmonious, development of all the natural and supernatural virtues.
    Źródło:
    Roczniki Pedagogiczne; 2021, 13, 1; 95-117
    2080-850X
    Pojawia się w:
    Roczniki Pedagogiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wychowanie społeczne w ujęciu Jacka Woronieckiego. Uwagi wstępne
    Social Education in the Jacek Woroniecki’s Point of View
    Autorzy:
    Polak, Ryszard
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1810878.pdf
    Data publikacji:
    2020-07-03
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    wychowanie społeczne
    indywidualizm
    kolektywizm
    sprawiedliwość
    rodzina
    Kościół katolicki
    szkoła
    nauczyciel
    programy szkolne
    social education
    individualism
    collectivism
    justice
    family
    Catholic Church
    school
    teacher
    school programs
    Opis:
    Zagadnienia związane z wychowaniem społecznym człowieka były szczególnym przedmiotem zainteresowania Jacka Woronieckiego jako uczonego i praktyka, który sam osobiście wielokrotnie miał okazję jako pedagog i duszpasterz wywierać wpływ na kształtowanie się charakterów i postaw moralnych dzieci oraz młodzieży. Stąd też polski dominikanin dużo miejsca poświęcał tej problematyce w swoich dziełach. Woroniecki przeciwny był indywidualizmowi i kolektywizmowi – doktrynom, które jego zdaniem przesadnie interpretowały naturę człowieka. Pierwsza z nich – indywidualizm – bagatelizowała wychowanie społeczne ludzi, uznając, że człowiek jako egoista z natury nigdy nie będzie w stanie przyjąć i zaakceptować norm i zasad moralnych narzuconych mu przez społeczeństwo. Dlatego indywidualiści uważali, że człowiek sam powinien przede wszystkim być panem swojego życia – nie oglądając się na społeczeństwo i obowiązujące w nim reguły postępowania. Druga z wymienionych doktryn – kolektywizm – zakładała, że narzucanie jednostkom norm postępowania obowiązujących w dużych grupach społecznych (np. narodzie lub państwie) przyczyni się na pewno do zachowania ładu i porządku społecznego, nawet wbrew dobru poszczególnych ludzi. Dominikanin uważał, że walka z indywidualizmem i kolektywizmem musi polegać na wychowaniu człowieka do cnót moralnych, zarówno indywidualnych, jak i społecznych. Dzięki nim bowiem człowiek może właściwie funkcjonować w społeczeństwie i rozwijać swoje naturalne predyspozycje oraz skłonności, a także dobrze żyć jako osoba w pełni wolna i autonomiczna w swoim działaniu. Dużo miejsca poświęcił Woroniecki w swoich dziełach cnocie sprawiedliwości, która przez wielu mu współczesnych myślicieli była fałszywie pojmowana, co było źródłem wielu społecznych konfliktów i nieporozumień. Uczony uważał, że należy powrócić do starożytnych i średniowiecznych (głównie scholastycznych i opartych na nauce św. Tomasza z Akwinu) koncepcji sprawiedliwości jako cnoty moralnej, polegającej na oddawaniu każdemu człowiekowi tego, co się mu słusznie należy. Do takiej postawy należy każdego człowieka wychowywać; nie da się bowiem sprowadzić postępowania sprawiedliwego do „mechanicznego” tylko przestrzegania prawa ustanowionego przez państwo. Każdy człowiek spontanicznie i bez żadnego zewnętrznego przymusu powinien dbać o dobro własne i innych ludzi, czyniąc to w sposób naturalny, ponieważ do tego typu zachowań ma być wychowany już od dzieciństwa. Ludzie, według Woronieckiego, powinni być wychowywani do życia społecznego w naturalnych, potrzebnych im do dobrego funkcjonowania wspólnotach: rodzinie, Kościele katolickim oraz szkole, która ze względu na szybki rozwój nauki i oświaty odgrywa we współczesnym świecie coraz to większą rolę. Rodzina powinna mieć według Woronieckiego monogamiczny i trwały charakter, a jej rozwój i zadania wychowawcze powinny być wspomagane przez państwo i obowiązujące w nim stanowione prawo. Również Kościół katolicki, będący instytucją umożliwiającą duchowy rozwój człowieka, daje członkom swojej wspólnoty możliwość wzajemnego współdziałania i wspólnej pracy, a tym samym wychowywania się. Uczy również coraz rzadszej, ale cennej i godnej kultywowania cnoty pokory, a także systematyczności i wytrwałości w dążeniu do dobra. Szkoła wychowuje człowieka dzięki nauczycielom i wychowawcom, którzy powinni być ludźmi moralnie dobrymi i wykształconymi, a także znającymi dobrze psychikę dziecka i prawa jego moralnego, intelektualnego i fizycznego rozwoju. Woroniecki przywiązywał dużą wagę do konieczności umiejętnego kształcenia uczniów w oparciu na dobrze przygotowanych uprzednio programach szkolnych oraz właściwie dobrane lektury. Ważną rolę odgrywają w procesie wychowania społecznego również organizacje młodzieżowe, głównie harcerstwo.
    Social education’s issues were Jacek Woroniecki’s particular interest. He was a scholar and practitioner, who, as a teacher and pastor, exerted influence on the formation of characters and attitudes of children and young people. The Polish Dominican also devoted a lot of space to this issue in his works. Woroniecki was opposed to individualism and collectivism—doctrines that, in his opinion, overly interpreted human nature. The first of these—individualism—downplayed the social upbringing of people, recognizing that man as an egoist by nature will never be able to accept the moral norms and principles imposed on him by society. So, individualists believed that a man should first of all be the master of his lif—not looking at society and the rules of conduct binding in it. The second of these doctrines—collectivism—assumed that imposing norms of behavior on individuals in large social groups (e.g. nation or state) would certainly contribute to maintaining social order, even against the good of individual people. The Polish Dominican believed that the fight against individualism and collectivism must consist in educating man for moral virtues, both individual and social. Thanks to them, man can function properly in society and develop his natural predispositions and inclinations, as well as live well and function as a fully free and autonomous person in his actions. Woroniecki devoted a lot of space in his works to the virtue of justice, which by many of his modern thinkers was falsely conceived. This was the source of many social conflicts and misunderstandings. He also believed that one should return to the ancient and medieval (mainly scholastic and based on the St. Thomas Aquinas’works) concept of justice as a moral virtue, consisting in giving every man what was rightly due to him. Everyone should be brought up in this attitude; it is not possible to reduce fair proceedings only to observing the law established by the state. Every human being should, spontaneously and without any external coercion, take care of his own good and that of other people, doing it naturally, since childhood. According to Woroniecki, people should be brought up to social life in the natural communities they need to function well: the family, the Catholic Church, and school, which due to the rapid development of science and education plays an increasingly important role in the modern world. In Woroniecki’s opinion, the family should have a monogamous and lasting character, and its development and educational tasks should be supported by the state and its binding law. Also, the Catholic Church, which is an institution that enables the spiritual development of man, gives its community members the opportunity to cooperate and work together, and thus to grow up. It also teaches less and less often, but a valuable and dignified cultivation of the virtue of humility, as well as regularity and perseverance in the pursuit of good. The school educates man thanks to teachers and educators who should be morally good and educated people, and who know well the child’s psyche and the law of his moral, intellectual and physical development. Woroniecki attached great importance to the need for skilful education of students based on well-prepared school programs and properly selected reading material. Youth organizations, mainly scouts, also play an important role in social education.
    Źródło:
    Roczniki Pedagogiczne; 2020, 12, 1; 119-131
    2080-850X
    Pojawia się w:
    Roczniki Pedagogiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Miłość społeczna wewnętrzną formą wychowania społecznego. Refleksja w świetle nauczania społecznego Jana Pawła II i Benedykta XVI
    Social Love − Inside Form of Social Education
    Autorzy:
    Sztaba, Mariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1811214.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    miłość
    miłość społeczna
    miłosierdzie
    przebaczenie
    fundamentalna opcja na rzecz ubogich
    wychowanie społeczne
    katolicka nauka społeczna
    social love
    charity
    mercy (forgiveness)
    fundamental (preferential) option for the poor
    social education
    catholic social doctrine
    Opis:
    Statement, that love is an important teaching category, does not surprise anyone. Love however, does not have one name. In above article we show infrequently displayed form of love, social love. In catholic social science, being an interdisciplinary science on theological profile, this love is understood as a basic moral principle of social life. Social love together with a second principle – justice, gives sense to human existence, crating basis for coexistence of societies and nations. In the above article, in light of catholic social teachings proclaimed by John Paul II and Benedict XVI, shows sense and multi-aspect of this principle. This is why we take on subjects such as: love vs. social love, social love vs. social justice, and dimensions of social love (mercy, forgiveness, fundamental (preferential) option for the poor). All of our deliberations conclude on reflection on the role of social love principle in social education.
    Źródło:
    Roczniki Pedagogiczne; 2011, 3(39); 27-42
    2080-850X
    Pojawia się w:
    Roczniki Pedagogiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Prawa dziecka a przemoc seksualna: stanowisko Kościoła katolickiego. Część II: Przyczyny, profilaktyka, działania naprawcze
    Children’s Rights and Sexual Violence: The Position of the Catholic Church Part II: Causes, Prevention, Corrective Measures
    Autorzy:
    Kornas-Biela, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1811203.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    child’s rights
    parental roles
    sexual abuse
    sexual violence
    pedophilia
    child’s pornography and prostitution
    sexual education
    teaching of the Catholic Church
    health
    prawa dziecka
    rola rodziców
    przemoc seksualna
    seksualne wykorzystanie
    stanowisko Kościoła katolickiego
    pedofilia
    dziecięca pornografia i prostytucja
    wychowanie seksualne
    Opis:
    The paper discusses the position of the Catholic Church towards the problem of sexual violence in comparison to the liberal position, with regard to the difference in identifying the reasons of sexual abuse. The direct reasons include mental, social and sexual pathology of adults (originating in their childhood). The presented empirical data does not suggest a causal relation between the frustration of sexual needs and the tendency to pedophilia. The article is critical to seeing the family as a place of sexual oppression of children. The indirect causes of sexual abuse of children include: parents’ and carers’ homosexuality, introducing LGTBQ (lesbian, gay, transgendered, bisexual, queer) issues into „preparation to family life” school textbooks, pornography in the media, especially on the Internet, sexualisation of children’s toys, the network of tourist services organized for persons with deviated sexual needs (including pedophiles), attempts to normalize prostitution, protection of the right of persons of various sexual orientations to work at schools and educational centers, commercial sexual abuse of children (sex-business with children), propagating mentality that allows an instrumental treatment of the child or treating the child as an object through legalizing abortion, accepting the right to artificial insemination, trade of foetus material. Special attention is paid to those causes and prophylactic activities that are of an indirect character, which is less graspable, through the structures of evil in the society that humiliate the human dignity and have indirect impact on the spreading of pedophilia. The paper points out that many prevention programs are of a superficial character in that they only aim at teaching children the skills of self-assertion towards adults and making children more sensitive to the symptoms of sexual abuse, while prevention should take into account a deeper dimension of pedophilia, especially when dealing with groups where children are prone to being emotionally, materially and physically neglected in the family. Also, media education for children and young adults is a necessity, especially in the context of side effects of attracting public attention to the phenomenon of sexual violence in the media, such as: questioning the trust in their parents, modeling pathological behaviors in persons who are prone to imitate deviated patterns of behavior, disseminating deviation. The various centers of crisis intervention for the victims of sexual abuse provide very effective assistance, as long as the diagnosis and the therapy process itself does not expose the child to another trauma. The major factor in successful prevention and corrective activities in the case of sexual abuse remains education in the family that supports the child’s proper sexual development to mature, integral experience of his or her sexuality.
    Artykuł omawia stanowisko Kościoła katolickiego wobec problemu przemocy seksualnej w porównaniu ze stanowiskiem liberalnym w odniesieniu do różnicy w ujmowaniu przyczyn wykorzystania seksualnego. Do przyczyn bezpośrednich zaliczono patologię psychiczną, społeczną i seksualną dorosłych (wywodzącą się z dzieciństwa). Odwołując się do danych empirycznych, zanegowano związek przyczynowy frustracji potrzeb seksualnych ze skłonnością do pedofilii oraz krytycznie odniesiono się do ukazywania rodziny jako miejsca seksualnej opresji dzieci. Wśród pośrednich przyczyn wykorzystywania seksualnego dzieci uwzględniono: homoseksualizm rodziców, opiekunów; wprowadzenie do podręczników szkolnych „wychowania do życia w rodzinie” treści LGTBQ (lesbian, gay, transgendered, bisexual, queer), pornografię w mediach, szczególnie w internecie, seksualizację zabawek dziecięcych, sieć usług turystycznych zorganizowaną dla osób o dewiacyjnych potrzebach seksualnych (w tym również pedofilów), próby normalizacji prostytucji, obronę prawa do pracy w placówkach oświatowo-wychowawczych osób o różnej orientacji seksualnej, komercyjne wykorzystywanie seksualne dzieci (sex-biznes z udziałem dzieci), propagowanie mentalności przyzwalającej na przedmiotowe i instrumentalne traktowanie dziecka poprzez legalizację aborcji, uznanie prawa do sztucznego zapłodnienia, handlu materiałem płodowym. Szczególną uwagę poświęcono tym przyczynom oraz działaniom profilaktycznym, które mają charakter pośredni, mniej uchwytny i poprzez struktury zła w społeczeństwie poniżające ludzką godność wpływają na rozszerzanie się zjawiska pedofilii. Ukazano powierzchowny charakter wielu programów profilaktycznych ukierunkowanych na wyćwiczenie u dzieci asertywnych zachowań wobec dorosłych i na uwrażliwianie ich na przejawy przemocy seksualnej. Podkreślono głębszy wymiar profilaktyki pedofilii w środowiskach, w których dzieci narażone są na zaniedbania emocjonalne, materialne i fizyczne w rodzinie. Zwrócono uwagę na konieczność edukacji medialnej dzieci i młodzieży. Zaakcentowano uboczne skutki nagłaśniania zjawiska przemocy seksualnej w mediach, takie jak: podważanie zaufania do rodziców, modelowanie patologicznych zachowań u osób podatnych na naśladownictwo dewiacyjnych wzorców, upowszechnianie dewiacji. Pozytywnie oceniono działalność centrów interwencji kryzysowej dla ofiar przemocy seksualnej, o ile proces diagnozowania i terapii nie naraża dziecka na ponowną traumę. Dobitnie podkreślono priorytetowe znaczenie wychowania w rodzinie wspierającego prawidłowy rozwój seksualny ku dojrzałemu, integralnemu przeżywaniu własnej płciowości.
    Źródło:
    Roczniki Pedagogiczne; 2013, 5(41), 3; 5-38
    2080-850X
    Pojawia się w:
    Roczniki Pedagogiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies