Temat: artistic - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Jakub Labinger – wstępne uwagi na temat jego œuvre
Jakub Labinger: Some Preliminary Remarks on His Œuvre
Autorzy:: Betlej, Andrzej
Fertsch, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1787931.pdf
Data publikacji:: 2021-05-10
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Lwów
środowisko artystyczne
XVIII wiek
produkcja graficzna
ikonografia
wzorce artystyczne
Jakub Labinger
rytownicy
Lviv
artistic milieu
18th century
graphic production
iconography
artistic patterns
engravers
Opis:: Artykuł prezentuje dorobek rytownika Jakuba Labingera, aktywnego w Krakowie, Warszawie i we Lwowie między około 1726 a 1767 r. Przedstawiony został między innymi na nowo zestawiony katalog prac artysty, znacznie rozbudowany w stosunku do dotychczas funkcjonującego w literaturze naukowej. Z sztycharzem można związać blisko 90 rycin, co czyni go główną, po Janie Józefie Filipowiczu, postacią lwowskiego środowiska artystycznego. W artykule zostały wskazane najważniejsze obszary aktywności Labingera z podkreśleniem faktu, że realizował on głównie zamówienia od zleceniodawców zakonnych. Osobno została potraktowania kwestia kopiowania wzorców zachodnioeuropejskich, głównie augsburskich.
This article presents the output of Jakub Labinger, an engraver who was active in Kraków, Warsaw and Lviv between 1726 and 1767. Among other things, the article presents a re-compiled catalogue of the artist’s works, now significantly expanded in comparison to that which was previously used in academic literature. Nearly 90 engravings can now be attributed to Labinger, which makes him the main figure, after Jan Józef Filipowicz, of the Lviv artistic community. This article discusses the main areas of Labinger’s activity, emphasising the fact that he mainly received commissions from religious orders. The issue of his copying of patterns used in Western Europe (mainly in Augsburg) is addressed separately.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 4; 199-228
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Ignacio Domeyko y las bellas artes
Ignacy Domeyko and the Fine Arts
Autorzy:: Drien, Marcela
Guzmán, Fernando
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1787932.pdf
Data publikacji:: 2021-05-10
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Ignacy Domeyko
sztuka
edukacja artystyczna
rysunki
Chile
art
artistic education
drawings
Opis:: Ignacy Domeyko i sztuki piękne Polski uczony Ignacy Domeyko zapisał się w historiografii przede wszystkim jako założyciel mineralogii w Chile, reformator Instytutu Narodowego i następca Andresa Bello na stanowisku rektora Universidad de Chile. Celem niniejszej pracy jest analiza, słabo jak dotąd zbadanych, związków Domeyki ze sztuką. Ten wymiar aktywności polskiego uczonego, związanego na stałe z Chile od 1838 r., znalazł odbicie przede wszystkim w jego rysunkach, zainteresowaniu sztuką i kolekcjonowaniu dzieł, a także w pracy na rzecz promowania edukacji artystycznej w Chile i w jego poglądach na temat funkcji sztuki w życiu społecznym. La historiografía ha prestado atención a la actividad del científico polaco Ignacio Domeyko como de fundador de la mineralogía en Chile, reformador del Instituto Nacional y sucesor de Andrés Bello en la rectoría de la Universidad de Chile. El propósito del presente texto es analizar la poco conocida vinculación de Domeyko con las Bellas Artes. Esta dimensión del científico polaco, radicado en Chile desde 1838, se puede observar en su actividad como dibujante, su condición de amante de las artes y propietario de obras, su labor como promotor de la educación artística en Chile y sus ideas en torno a la función de las artes en la vida social.
La historiografía ha prestado atención a la actividad del científico polaco Ignacio Domeyko como de fundador de la mineralogía en Chile, reformador del Instituto Nacional y sucesor de Andrés Bello en la rectoría de la Universidad de Chile. El propósito del presente texto es analizar la poco conocida vinculación de Domeyko con las Bellas Artes. Esta dimensión del científico polaco, radicado en Chile desde 1838, se puede observar en su actividad como dibujante, su condición de amante de las artes y propietario de obras, su labor como promotor de la educación artística en Chile y sus ideas en torno a la función de las artes en la vida social.
The Polish scientist Ignacy Domeyko made his name in historiography primarily as the founder of mineralogy in Chile, as one of the reformers of the Chilean National Institute, and as the successor to Andres Bello as rector of the Universidad de Chile. The aim of this study is to analyse Domeyko’s connections with art, which have been hitherto poorly researched. This area of his activity, which was permanently linked to Chile since 1838, was reflected primarily in his drawings, interest in art and collection of works of art, as well as in his efforts to promote artistic education in Chile and his views on the function of art in social life.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 4; 229-240
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Subiektywne historie w obrazach. W. G. Sebald - Tacita Dean - Cy Twombly
Subjective Stories in Paintings. W. G. Sebald - Tacita Dean - Cy Twombly
Autorzy:: Postawa, Marcin
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1934173.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: powinowactwa artystyczne
W.G. Sebald
Tacita Dean
Cy Twombly
artistic bonds
Opis:: This paper presents the work of three artists who stay in an astonishing kind of relationship: they are interconnected through a dialogue based on unbelievable coincidences. As marked in the title, the paper first touches upon the outstanding collection by W. G. Sebald, consisting of four books − exceptional narratives with photographs used to give credibility to his fictional stories. The series comprises the following titles: Vertigo (1990), The Emigrants (1992), The Rings of Saturn (1995) and Austerlitz (2001). Tacita Dean, who makes reference to the experiences and the artistic workshop of Sebald, Beyeus and Aby Warburg, sets up a continuum – an analogous form of continuity between the “German emigrant” and Cy Twombly – an artist whose presence in his own work is more than obvious. These artistic bonds and the deep relationship obtaining between the three figures help the reader discern their incessant search for an answer to the crucial question: Who am I?
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2010, 58, 4; 291-309
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Uwagi o języku esejów Andrzeja Gronczewskiego
Some Remarks on the Language of Andrzej Gronczewskis Essays
Autorzy:: Kupiszewski, Władysław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2127788.pdf
Data publikacji:: 2002
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: esej
język dzieła literackiego
środki artystyczne
essay
the language of a literary work
artistic means
Opis:: The subject-matter of the paper is the language of Andrzej Gronczewski's essays, that is a description of their properties and functions of those artistic means which the author used in the collection Bardzo straszny dwór (A Very Haunted Mansion). On the basis of some selected texts the following stylistic means have been analyzed and their function described: repetitions, accumulation, ordering synonyms, epithets, metaphors, and the use of archaisms. This has allowed to point to the essence of the style of essays.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2002, 49-50, 6; 239-245
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Формы воплощения христианской аксиологии в русской литературе второй половины ХХ века – начала XXI века
Forms of Christian Axiology in the Russian Literature of the Second Half of the 20th and the Beginning of the 21st Century
Formy aksjologii chrześcijańskiej w literaturze rosyjskiej drugiej połowy XX wieku i początku XXI wieku
Autorzy:: Kazantseva, Irina
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/31342702.pdf
Data publikacji:: 2022-09-14
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: gatunek
publicystyka
literatura rosyjska
styl
aksjologia chrześcijańska
metoda artystyczna
genre
journalism
Russian literature
style
Christian axiology
artistic method
Opis:: В статье показано, что судьба христианской традиции в официальной и неподцензурной литературе России 60-80-х годов объясняет логику современного литературного процесса. Анализ эволюции жанра, метода и стиля прозы Леонида Бородина и Валентина Распутина – традиционалистов, в разных формах сохранявших христианскую направленность своих произведений на всех этапах творчества, – позволяет сделать выводы о преемственности православной традиции в русской литературе второй половины XX – начала XXI веков. Имманентные закономерности литературного процесса определили взаимосвязь между уровнями религиозной традиции и поэтикой произведений. Для неподцензурной литературы характерно преимущественное использование прямого публицистического слова; после 90-х годов публицистические жанры в соответствии со своей внутренней логикой становятся адекватной формой поддержания целостности общества, а художественные произведения продолжают имплицитно воплощать сакральные ценности. Для творчества Бородина характерно обращение к таким формам условности и жанрам, как фантастические элементы, мифы, притчи, сказки; проза Распутина отмечена усилением фольклорного элемента, психологизма, рефлексии. Оба писателя в разных формах развивают возможности реалистического художественного метода на общей аксиологической основе, иллюстрируя пути сохранения христианской традиции.
Autorka artykułu dowodzi, że los tradycji chrześcijańskiej w oficjalnej i niecenzurowanej literaturze Rosji lat 60-80. XX wieku wyjaśnia logikę nowoczesnego procesu literackiego. Analiza ewolucji gatunku, metody i stylu L. I. Borodina i W. G. Rasputina – tradycjonalistów, którzy w różnych formach zachowują chrześcijańską orientację swoich utworów na wszystkich etapach twórczości – pozwala na wyciągnięcie wniosków o ciągłości tradycji prawosławnej w literaturze rosyjskiej drugiej połowy XX i początku XXI wieku. Immanentne prawidłowości literatury określają relacje między poziomami tradycji religijnej a poetyką utworów. Literatura niecenzurowana charakteryzuje się dominującym użyciem bezpośredniego słowa publicystycznego; po latach 90. gatunki publicystyczne, zgodnie ze swoją wewnętrzną logiką, stają się adekwatną formą zachowania integralności społeczeństwa, a wartości sakralne są nadal implicite ucieleśniane w dziełach literatury pięknej. Twórczość L. I. Borodina charakteryzuje się wykorzystaniem takich form konwencji i gatunków, jak fantastyka, mit, przypowieść i bajka; prozę W. G. Rasputina cechuje psychologizm i refleksyjność. Obaj pisarze w różnych formach rozwijają możliwości metody sztuki realistycznej o wspólnych podstawach aksjologicznych, ilustrując sposoby zachowania tradycji chrześcijańskiej.
This article reveals that the destiny of the Christian tradition in censored and non-censored literature in Russia in the 1960-1980s explains the logic of the contemporary literary process. The analysis of the evolution of the prose genre, method, and style of Leonid Borodin and Valentin Rasputin – traditionalists of different types who preserved the Christian orientation of their works at all stages of their creativity – allows us to draw conclusions about the continuity of the Orthodox tradition in Russian literature in the 20th and 21st centuries. The immanent regularities of the literary process determined the relationship between the peculiarities of the religious tradition and the poetics of the literary works. The predominant use of the straightforward publicist word is characteristic of non-censored literature; after the 1990s, journalistic genres, in accordance with their internal logic, become an adequate form of maintaining the integrity of society, and works of fiction continue to implicitly embody sacred values. Borodin’s work is characterised by an appeal to such forms of conventionality and genres as fantastic elements, myths, parables, and fairy tales; Rasputin’s prose is marked by an enhanced folklore element, psychology, and reflection. Both writers develop, in different forms, the possibilities of a realistic artistic method with a common axiological basis, illustrating ways of preserving the Christian tradition.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 7; 143-156
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Jan Reisner w Akademii św. Łukasza. Artysta a polityka króla Jana III i papieża Innocentego XI
Jan Reisner in Accademia di San Luca: The Artist and the Politics of King Jan III and Pope Innocent XI
Autorzy:: Bernatowicz, Tadeusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1791415.pdf
Data publikacji:: 2020-12-22
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Jan Reisner
Akademia św. Łukasza w Rzymie
edukacja artystyczna
kontakty artystyczne Polski z Włochami
późnobarokowy eklektyzm w architekturze
król Jan III Sobieski
Accademia di San Luca
artistic education
Polish artistic contacts with Italy
late Baroque eclecticism in architecture
King Jan III Sobieski
Opis:: Jan Reisner (ok. 1655-1713) – malarz i architekt został wysłany przez Jana III wraz z Jerzym Siemiginowskim na studia artystyczne w Akademii św. Łukasza w Rzymie. Podróż do Wiecznego Miasta, do którego dotarł 24 lutego 1678 r., odbył w orszaku księcia Michała Radziwiłła. Opiekunem i protektorem artysty podczas nauki w latach 1678-1682 był kardynał Carlo Barberini, późniejszy protektor Regni Poloniae. W konkursie architektonicznym Akademii św. Łukasza ogłoszonym w 1681 r. Reisner otrzymał pierwszą nagródę w pierwszej klasie, a nieco później został przyjęty na członka prestiżowej uczelni. Nadano mu Order Złotej Ostrogi (Aureatae Militiae Eques) oraz tytuł Aulae Lateranensis Comes, co było równoznaczne z uzyskaniem szlachectwa. Nagrodę architektoniczną przynało jury Concorso Academico w składzie: principe Akademii malarz Giuseppe Garzi, sekretarz Giuseppe Gezzi, architekci – Gregorio Tommassini i Giovanni B. Menicucci. W Archivio storico dell’Accademia di San Luca zachowały się trzy rysunki projektowe kościoła wykonane przez Jana Reisnera piórkiem i akwarelą, przedstawiające elewację frontową, przekrój podłużny oraz rzut. Mimo że wykonane zostały na konkurs w 1681 r. opisano je z datą 1682, gdy wręczano już nagrody. Projekt Reisnera odzwierciedlał skomplikowane tendencje w architekturze lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XVII w., zwłaszcza w edukacji architektonicznej Akademii św. Łukasza. Próbowano tam pogodzić klasycyzujące tendencje propagowane przez dwór francuski z nawiązywaniem do form dojrzałego baroku rzymskiego. W konsekwencji próby połączenia cech dwóch tradycji powstało dzieło eklektyczne, tak jak i inne projekty konkursowe tworzone przez studentów Akademii św. Łukasza. Architekt zaprojektował świątynię-mauzoleum Barberinich, na planie koła z otwierającymi się do środka ośmioma niższymi kaplicami i prostokątnym prezbiterium. W rotundowym wnętrzu wyodrębnić można trzy części: korpus z otwierającymi się kaplicami, tambur oraz czaszę z naszkicowaną kompozycją Strącenie aniołów. W środku oznaczony został ołtarz z filarowo-kolumnowych baldachimem. Genezę architektoniczną budowli określiły antyczne budowle: Panteon (125 r. po Ch.) oraz Muzoleum Konstancji (IV w. po Ch.). Nowożytną redakcję tego modelu otworzył Andrea Palladio, projektując Tempietto Barbaro w Maser z 1580 r. W bliższej perspektywie czasowej i terytorialnej inspiracji mogły dostarczyć Santa Maria della Assunzione w Ariccia (1662-1664) Berniniego i Notre-Dame-de-l’Assomption (1670-1676) w Paryżu projektu Charles’a Errarda. Zwłaszcza niezrealizowany projekt Carlo Fontany adaptacji Koloseum na miejsce kultu Świętych Męczenników podjął Klemens X w związku z obchodami Roku Świętego w 1675 r. W środku amfi Flawiusza projektował wzniesienie kościoła w formie antykizowanej rotundy, z kopułą na wysokim tamburze i wieńcem kaplic wokół. Równie istotny był projekt Fontany centralnego kościoła w baskijskiej Loyoli (Santuario di S. Ignazio a Loyola). W barokowych realizacjach ówczesnego Rzymu znajdujemy wzory dla dekoracji architektonicznej kościoła Reisnera. W układzie i plastyce elewacji widoczne jest oddziaływanie kolumnowych fasad baroku, tak powszechnych, w różnych wariantach w dziełach da Cortony, Borrominiego i Rainaldiego. Świeżo ukończone były monumentalne, kolumnowe fasady wzniesione według projektów Carlo Rainaldiego: S. Andrea della Valle (1656 / 1662-1665 / 1666) i S. Maria in Campitelli (projekt – 1658-1662; realizacja, 1663-1667) oraz Borrominiego San Carlo alle Quatro Fontane (1667-1677). Aniołki podtrzymujące girlandy na cokołach attyki tamburu są wzorowane na dekoracji z dwóch kościołów Berniniego: S. Maria della Assunzione w Ariccia (1662-1664) i S. Andrea al Quirinale (1658-1670). Do repertuaru dojrzałego baroku należą również oprawy okienne elewacji frontowej piętra w postaci przerwanego belkowania i z naczółkiem formie odcinków zakończonych wolutkami. Z projektu wynika, że prezbiterium miało być założone na lekko wydłużonym prostokącie o zaokrąglonych narożach i nakryte sufitem z fasetami, w przekroju zbliżonym do spłaszczonej mocno kopuły. Zbliża się ona do rozwiązań stosowanych przez Borrominiego w Collegio di Propaganda Fide i Oratorium Filipinów. Widoczne są trzy owalne okna dekorowane łuczkami o zarysie litery „C” i z żebrami wychodzącymi z wolut podstawy kopuły, które należały do charakterystycznych motywów da Cortony, przejętych od Michała Anioła. Wieńcząca latarnia otrzymała oryginalny kształt – w przekroju kontur gruszki z trzema oknami o takim samym kształcie, ujęty rozciągniętymi esowato wolutami, należącymi do kanonicznych motywów stosowanych za da Cortoną przez rzesze architektów późnobarokowego eklektyzmu. Wraz z nauką architektury, co było w Akademii typowe, Reisner uczył się malarstwa i geodezji, dzięki którym po powrocie do Polski zyskał prestiż i znaczenie na dworze Jana III, potem u wojewody płockiego Jana Krasińskiego. Znakomicie zapowiadający się talent architektoniczny nie zabłysnął jako architekt w Polsce, choć – jak niewielu studentów Akademii św. Łukasza – dostąpił wszystkich zaszczytów jako student i absolwent.
Jan Reisner (ca. 1655-1713) was a painter and architect. He was sent by King Jan III together with Jerzy Siemiginowski to study art at St. Luke Academy in Rome. He traveled to the Eternal City (where he arrived on February 24, 1678) with Prince Michał Radziwiłł’s retinue. Cardinal Carlo Barberini, who later became the protector of Regni Poloniae, was the guardian and protector of the artist during his studies in 1678-1682. In the architectural competition announced by the Academy in 1681 Reisner was awarded the fi prize in the fi class, and a little later he was accepted as a member of this prestigious university. He was awarded the Order of the Golden Spur (Aureatae Militiae Eques) and the title Aulae Lateranensis Comes, which was equivalent to becoming a nobleman. The architectural award was conferred by the jury of Concorso Academico, composed of the Academy’s principe painter Giuseppe Garzi, its secretary Giuseppe Gezzi, and the architects Gregorio Tommassini and Giovanni B. Menicucci. In the Archivio storico dell’Accademia di San Luca, preserved are three design drawings of a church made by Jan Reisner in pen and watercolor, showing the front elevation, longitudinal section, and a projection. Although they were made for the 1681 competition, they were labelled with the date 1682, when the prizes were already being awarded. Reisner’s design reflected the complicated trends in the architecture of the 1660s and 1670s, especially in the architectural education of St. Luke’s Academy. There, attempts were made to reconcile the classicistic tendencies promoted by the French court with the reference to the forms of mature Roman Baroque. As a result of this attempt to combine the features of the two traditions, an eclectic work was created, as well as other competition projects created by students of the St. Luke’s Academy. The architect designed the Barberini temple-mausoleum, on a circular plan with eight lower chapels opening inwards and a rectangular chancel. The inside of the rotund is divided into three parts: the main body with opening chapels, a tambour, and a dome with sketches of the Fall of Angels. Inside, there is an altar with a pillar-and-column canopy. The architectural origin of the building was determined by ancient buildings: the Pantheon (AD 125) and the Mausoleum of Constance (4th century AD). A modern school based of this model was opened by Andrea Palladio, who designed the Tempietto Barbaro in Maser from 1580. In the near future, the Santa Maria della Assunzione in Ariccia (1662-1664) by Bernini and Notre-Dame-de-l’Assomption (1670-1676) in Paris by Charles Errard could provide inspiration. In particular, the unrealized project of Carlo Fontana to adapt the Colosseum to the place of worship of the Holy Martyrs was undertaken by Clement X in connection with the celebration of the Holy Year in 1675. In the middle of the Flavius amphitheatre, he designed the elevation of a church in the form of an antique-styled rotunda, with a dome on a high tambour and a wreath of chapels encircling it. Equally important was the design of the fountain of the central church in Basque Loyola (Santuario di S. Ignazio a Loyola). In the Baroque realizations of the then Rome we find patterns for the architectural decoration of the Reisnerian church. In the layout and the artwork of the facades we notice the influence of the columnar Baroque facades, so common in different variants in the works of da Cortona, Borromini and Rainaldi. The monumental columnar facades built according to Carlo Rainaldi’s designs were newly completed: S. Andrea della Valle (1656 / 1662-1665 / 1666) and S. Maria in Campitelli (designed in 1658-1662 and executed in 1663-1667), and Borromini San Carlo alle Quatro Fontane (1667-1677). The angels supporting the garlands on the plinths of the tambour attic are modelled on the decoration of two churches of Bernini: S. Maria della Assunzione in Ariccia (1662-1664) and S. Andrea al Quirinale (1658-1670). The repertoire of mature Baroque also includes the window frames of the front facade of the floor in the form of interrupted beams and, with the header made in the form of sections capped with volutes. The design indicates that the chancel was to be laid out on a slightly elongated rectangle with rounded corners and covered with a ceiling with facets, with a cross-section similar to a heavily flattened dome. It is close to the solutions used by Borromini in the Collegio di Propaganda Fide and the Oratorio dei Filippini. The three oval windows decorated with C-shaped arches and with ribs coming out of the volute of the base of the dome, which were among the characteristic motifs of da Cortona, taken over from Michelangelo, are visible. The crowning lantern was given an original shape: a pear-shaped outline with three windows of the same shape, embraced by S-shaped elongated volutes, which belonged to the canonical motifs used behind da Cortona by the crowds of architects of late Baroque eclecticism. Along with learning architecture, which was typical at the Academy, Reisner learned painting and geodesy, thanks to which, after his return to Poland, he gained prestige and importance at the court of Jan III, then with the Płock Voivode Jan Krasiński. His promising architectural talent did gain prominence as an architect in Poland, although – like few students of St. Luke’s Academy – he received all the honors as a student and graduate.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4 Special Issue; 159-191
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Проблема ідентифікації творчості Лесі Українки
Lesia Ukrainkas Literary Works Problem of Indentification
Problem identyfikacji twórczości Łesi Ukrainki
Autorzy:: Siryk, Ludmiła
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1877116.pdf
Data publikacji:: 2019-11-04
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: literatura ukraińska
Łesia Ukrainka
kierunek artystyczny
neoromantyzm
neoklasycyzm
identyfikacja twórczości
Ukrainian literature
Lesya Ukrainka
literary
artistic direction
neo-romanticism
neoclassicism
identification of literary heritage
Opis:: W artykule podjęto istniejący w literaturoznawstwie problem identyfikacji twórczości Łesi Ukrainki (1871-1913). W literaturoznawstwie ukraińskim pod wpływem teorii narodników historycznie została ukształtowana tradycja zaliczająca pisarkę do neoromantyzmu. Wbrew temu poglądowi w proponowanym badaniu wysunięto tezę o przynależności pisarki dо klasycystycznego typu twórczości, mianowicie do neoklasycyzmu jako jednego z kierunków modernizmu europejskiego. Swoje twierdzenia autor argumentuje na podstawie poglądów pisarki dotyczących samoidentyfikacji, а także materiałów historyczno-literackich і prac krytycznoliterackich neoklasyków ukraińskich pierwszej fali, którzy rozwinęli swoją działalność w latach 20. XX wieku. Wyniki badań świadczą o zdecydowanym zaprzeczeniu przez Łesię Ukrainkę opinii o niej, którą sformułował czołowy przedstawiciel narodnickiej koncepcji S. Jefremow. Pisarka uważała ją za tendencyjną i nieadekwatną. Pokazano, że w latach 1914-1930 neoklasycy kijowscy: М. Draj-Chmara, М. Zerow, P. Fyłypowycz, М. Rylski i Jurij Kłen argumentowali europeizm pisarki i realizację przez nią artystyczno-światopoglądowych zasad neoklasycyzmu, mianowicie: zwrócenie się do antyku, wykorzystanie і reinterpretacja „wiecznych obrazów” і istniejących fabuł tradycji śródziemnomorskiej, synteza wartości uniwersalnych i narodowych, indywidualny wybór і twórczy mimesis, synkretyzm kulturowy i stylowy, antropocentryzm, dystans do szarej codzienności, moralizatorstwo, aktywność obywatelska. Artykuł stanowi próbę zaakcentowania konieczności weryfikacji istniejących opinii oraz identyfikacji twórczości według kryterium estetycznego.
The article raised the issue of identification of Lesya Ukrainka’s literary heritage (1871-1913). Ukrainian literary science being under the influence of Narodnik (populist) tradition historically treated her as a representative of neo-romanticism. Contrary to this point of view this study puts forward the thesis that the writer belongs to the classicism, namely to the neoclassicism as a form of European modernism. This statement is based on the expressed by the playwright point of view as to the self-identification, as well as historical and literary materials, and literary criticism works of Ukrainian neoclassics of the so called first wave, which have developed their activity in the 20-th years of the 20-th century. Results of the study indicate a emphatic denial by the poet of her characteristics as had been formulated by the leading representative of the Narodnik S. Yefremov. The writer considered it biased and inadequate. It was found out that the kiev neoclassic in the years 1914-1930 M. Dray-Khmara, M. Zerov, P. Fylypovych, M. Rylsky and Yurii Klen backed up the statement that Lesya Ukrainka belonged to Europian literary tradition which is supported by her implementation of artistic and philosophical neoclassicism devices such as appeal to antiquity, the use and reinterpretation of „eternal images” and „traveling stories”, mediterranean tradition, individual choice and creative mimesis, cultural and stylistic syncretism, synthesis of universal with national, anthropocentrism, distancing from the trivial, moralizing, social activity. The article is an attempt to emphasize the need to review existing opinions and of identification creativity according to the aesthetic criterion.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 7; 155-168
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Ludomir Sleńdziński’s Trips to Italy 1923–1925
Autorzy:: Nowakowska-Sito, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1798732.pdf
Data publikacji:: 2019-10-30
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: classicism; return to order; Italian art of the 1920s; classicism in Polish art of the 20th century; Polish-Italian artistic relations in 20th century
Opis:: The Polish version of the article was published in Roczniki Humanistyczne vol. 60, issue 4 (2012). Ludomir Sleńdziński was the main representative of classicism in Polish art in the period between the two World Wars. The article discusses his two trips to Italy in 1922/24 and 1924/25. They have not been yet researched in the context of the origin and character of his work, albeit impulses coming from Italy were thought to have been an important catalyst for the birth of the so-called “return to order.” Sleńdziński was Dmitry Kardovsky’s student at the Academy of Fine Arts in Sankt Petersburg, and it was in his class that he acquired a worship of the old masters and a perfect command of his trade, first of all perfect drawing skills. Apart from the Sankt Petersburg school, classicist trends came to Polish art from Paris where they were first noticed in the circles connected with the Museion magazine (1911-1913) and among artists belonging to the Polish colony, such as Henryk Kuna, Edward Wittig and Eugeniusz Żak. In the article, I reconstruct Sleńdziński’s tour of Italy, and I remind about the exhibition of Polish modern art that he staged in 1925 as part of the 3rd Roman Biennale. His personal contact with old and modern Italian art became an important moment in his artistic formation, stimulating his departure from academic towards modern classicism, in which the artist starts playing a game with the present day and with tradition, consciously using stylistic elements that belong to different epochs. In conclusion it must be said that Ludomir’s trips inclined him to introduce many new solutions (sometimes surprisingly close to works by well-known Italian artists of similar outlook) and determined the final shape of his mature work.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 4 Selected Papers in English; 81-101
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Sposoby wykorzystywania potencji semantycznej derywatów słowotwórczych w tekstach literackich Karola Wojtyły
Ways of Using the Semantic Potential of Comlpex Lexical Items in the Literary Works by Karol Wojtyła
Autorzy:: Kozłowska, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1933821.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Karol Wojtyła
słowotwórstwo
język artystyczny
tekst poetycki
derywaty
semantyka
dywizy
wymagania składniowe
kontekst
word formation
artistic language
poetic text
complex (derived) words
semantics
dashes
syntactic requirements
context
Opis:: This paper discusses how the semantic potential of derived lexical items is employed by Karol Wojtyla in his artistic writings. In most cases, the poet experimented with word formation patterns in order to emphasize the formal and semantic dichotomies in the derivates he introduced. However, his works also contain a considerable number of modifications in the semantics of the existing, motivated lexemes. To signal semantic operations on complex words, Wojtyła uses dashes as well as changes in the semantic requirements of the derived lexical items and their lexical context. Used in Wojtyła’s works, these methods result in: bringing up-to-date the lexical (and etymological) meaning of lexicalized items modification of the whole complex word through semantic alterations concerning its constituent parts introducing a paradigmatic semantic relationship between complex words that display formal resemblance textual ambiguity caused by introducing derived homonyms.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2011, 59, 6; 153-167
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Nieznany list Zygmunta Vogla do króla Stanisława Augusta oraz kilka refleksji o edukacji malarza
An unknown letter of Zygmunt Vogel to king Stanisław August of Poland and a few reflections on the education of the painter
Autorzy:: Mączyński, Ryszard
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1806850.pdf
Data publikacji:: 2019-10-23
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Zygmunt Vogel; Stanisław August Poniatowski; akwarela; weduta; mecenat; edukacja artystyczna; Oświecenie; pamiątki przeszłości
Zygmunt Vogel; Stanisław August Poniatowski; watercolor; veduta; patronage; artistic education; Enlightenment; remnants of the past
Opis:: Artykuł prezentuje odnaleziony w zabiorach Archiwum Narodowego w Krakowie list Zygmunta Vogla (1764-1826), przyszłego akwarelisty, do króla Stanisława Augusta. Pismo, pochodzące z roku 1786, jest wielce interesujące, gdyż przynosi garść nieznanych, a nawet zaskakujących informacji do biografii tego ważnego artysty, wskazuje też – jak się zdaje – kluczowy moment w jego życiu. Okazuje się, że już wtedy miał on kłopoty ze wzrokiem i prosił króla o wyrażenie zgody na opuszczenie Malarni zamkowej, gdzie się kształcił, i wcielenie do korpusu inżynierów wojsk koronnych. Zainteresowanie Vogla zagadnieniami inżynieryjnymi wynikło z jego wcześniejszych kontaktów z Christianem Gottfriedem Deyblem von Hammerau, oficerem w korpusie pontonierów, oraz Janem Ferdynandem Naxem, budowniczym królewskim, zajmującym się spławnością polskich rzek, którzy wystąpili w roli nauczycieli architektury cywilnej i wojskowej. Suplika nie została spełniona, gdyż monarcha, doceniając wrodzony talent i zdobyte umiejętności malarskie, odwiódł go od tego zamiaru, wsparł wypłacaną co miesiąc pensją, a wkrótce – po swoim powrocie z podróży do Kaniowa w roku 1787 – zatrudnił do utrwalania w akwarelowych widokach architektonicznych pomników narodowej przeszłości, z czego Vogel wywiązał się znakomicie i został mianowany królewskim „rysownikiem gabinetowym”. W spisanej przez malarza po latach autobiografii pojawił się obraz „najważniejszej chwili” w jego życiu – przypadkowej rozmowy ze Stanisławem Augustem, który wziąwszy młodzieńca pod swoją opiekę, pokierował dalszymi jego losami. Publikowany list do króla dowodzi jednak pewnej mistyfikacji popełnionej przez Vogla, monarsze zainteresowanie nie było bowiem zupełnie przypadkowe, lecz zostało sprowokowane wystosowaną do tronu petycją.
The article presents a letter from Zygmunt Vogel (1764-1826), a future watercolorist, to King Stanisław August, found in the collection of the National Archives in Cracow. The letter, written in 1786, is very interesting, because it provides a handful of new and unexpected facts to the biography of this important artist, it also indicates – as it seems – the key moment in his life. It turns out that at that time he suffered vision problems and asked the king for permission to leave the Castle Art Workshop, where he was educated, and incorporate him into the corps of the Crown Army engineers. Vogel’s interest in engineering issues stemmed from his previous contacts with Christian Gottfried Deybel von Hammerau, an officer in the pontooner corps, and Jan Ferdynand Nax, a royal builder, dealing with the navigability of Polish rivers, who appeared as teachers of civil and military architecture. The supplication was not acquiesced, because the monarch, appreciating his inherent talent and acquired painting skills, dissuaded him from doing so, supported him with a monthly salary, and soon – after his return from a trip to Kaniów in 1787 – hired him to preserve the architectural monuments of the national past in watercolor vedutas. Vogel did it perfectly and was appointed the royal “cabinet draftsman.” In the autobiography, written by the painter, an image of “the most important moment” in his life appeared – an accidental conversation with Stanisław August who, giving his patronage to the young man, guided him. However, the published letter to the king proves a certain hoax perpetrated by Vogel. The monarch’s interest was not completely accidental, but was provoked by a petition addressed to him.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 4; 75-102
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Varietas metryczna poetyckiej parafrazy Psałterza Caspara Cunradusa
Variety of Metres in the Psalm Paraphrase of Caspar Cunradus
Autorzy:: Modlińska-Piekarz, Angelika
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1929088.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Caspar Cunradus
poeta śląski
Psałterz
parafraza psalmów
poezja biblijna
poezja kunsztowna
miary wierszowe
metrum
metryka
Silesian poet
Psalter
Psalm paraphrase
biblical poetry
artistic poetry
metrical measures
metre
metrics
Opis:: The author discussed the matter of metre of the Psalm Paraphrase of Caspar Cunradus (1571-1633) from Vratislavia, who belongs to the most popular and highly regarded exponents of Silesian humanist at the turn of the 16th and 17th centuries. Cunradus’ Psalter is a good example of the metrical variety of poetry, which is characterized by using many different metrical measures in the one work. Cunradus used in his Psalter 48 kinds of verses composed in 149 various metrically strophes. His metrical fancies we direct at variety of iambic metres, most frequent are: iambic dimeter catalectic, acatalectic and hipercatalectic. Iambic trimeter also is used by him very often, in a version catalectic, acatalectic and even hipercatalectic. From trochaic measures very frequent are trochaic dimeter catalectic and acatalectic, rare is trochaic trimeter catalectic. From dactylic measures he chooses eagerly Adonian verse, dactylic tripody catalectic (hemiepes) and acatalectic, dimeter catalectic and acatalectic, pentapody (or Greek pantameter), hexameter, rarely elegiac pentameter. Very popular are also Aeolic measures like Sapphic, Alcaic and Phalaecean hendecasyllable. The most often used are pure choriambs, especially glyconic, pherecratean, minor and greater Asclepiad verse. Cunradus also applies mixed dactylic and trochaic metres, named logaedic metres, for example an Aristophan metre, dactylic logaedic pentameter and heptameter, named Archilochian verse and greater Archilochian verse, rarely uses anapests and measures from a minore ionics and galliambic hexameter. Even bigger variety was created thanks to huge number and kinds of metrical orders, which were created from connecting different kinds of mentioned verses and composing them into strophes. He divided strophes according to number of lines in the stanza: two-line strophes (or distichs), three-line strophes (tristichs), four-line strophes (tetrastichs), five-line strophes (pentastichs) and six-line strophes (sexastichs). Each of them come under further distinction according to number of used measures in the strophe: the strophe consisted of one kind of metre (monocolos), the strophe consisted of two kind of metre (dicolos), the strophe consisted of three kind of metre (tricolos), the strophe consisted of four kind of metre (tetracolos). Silesian poet created in this way many new metrical combinations. Only several times on a hundred and fifty Psalms he repeated the same metrical system. Undoubtedly the size of this literary enterprise and his scale must be admired. His Psalm Paraphrase was geared towards a display of erudite skills and a great knowledge of a Latin metrics and a prosody.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2012, 60, 3; 117-151
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Teatr miejski we Lwowie i jego dyrektor w sezonie 1918-1919
The Town Theatre in Lvov and His Director in the Season of 1918-1919
Autorzy:: Greszczuk, Danuta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1944037.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Sezon 1918/1919 w miejskim teatrze we Lwowie
dyrekcja Romana Żelazowskiego
kierownik sceny artystyczno-malarskiej Andrzej Pronaszko
1918/1919 season in the town theatre in Lvov
Roman Żelazowski's management
Andrzej Pronaszko as head of artistic-painting stage
Opis:: The beginning of the twentieth century augured considerable changes in the capital of Galicia, both economic and cultural. The fact that Poland regained independence and difficult war months were for Lvov an enormous test that had led to the city's fall. In the critical season 1918/1919, the City board entrusted the town theatre after the famous Ludwik Heller to the actor Roman Żelazowski. The months of struggles for the town became an exceptional experience for the management and actors. The repertoire included above all patriotic moods, the relationships between the repertoire, critics, and the public. The dramatic struggles notwithstanding, the traditional values of the Lvov stage remained unmoved in the majority of the Polish dramatic works. From the materials that are available emerges a picture of plays that represent Żelazowski's enduring team.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2010, 58, 1; 55-76
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Голосні струни Лесі Українки й Меланхолійний вальс Ольги Кобилянської: художньо-типологічні паралелі
Lesya Ukrainka’s Голосні струни and Olha Kobylianska’s Valce melancolique: artistic and typological parallels
Голосні струни Łesi Ukrainki i Valce melancolique Olgi Kobylanskiej. Artystyczno-typologiczne paralele
Autorzy:: Horniatko-Szumiłowicz, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1877368.pdf
Data publikacji:: 2019-10-24
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: literatura ukraińska
szkic
nowela
paralele artystyczno-typologiczne
autobiograficzność
intelektualizm
„muzyczność” tekstu
motyw melancholii
motyw ciszy
motyw piękna/brzydoty
Ukrainian literature
essay
novelette
artistic and typological parallels
autobiographism
intellectualism
text’s musicality
motif of melancholy
motif of silence
motif of beauty/ugliness
Opis:: Można wskazać co najmniej kilka punktów, w których przecinają się twórcze i życiowe drogi Łesi Ukrainki (1871-1913) i Olgi Kobylanskiej (1863-1942). Obie kobiety – to wielkie postaci literatury ukraińskiej. Obie żyły i tworzyły w tym samym czasie, choć starsza o osiem lat Olga przeżyła Łesię o blisko 28 lat. Wspólna przestrzeń obu kobiet to wczesny modernizm ukraiński w literaturze oraz czerniowieckie adresy – w życiu realnym. Pisarki łączyła niezwykła więź duchowa, znajdująca swoje odzwierciedlenie zarówno w ich spuściźnie epistolarnej, jak i w twórczości. Szczególnie w dwóch utworach: szkicu Голосні струни Łesi Ukrainki i noweli Valce melancolique Оlgi Kobylanskiej, obecne są artystyczno-typologiczne paralele, wynikające ze wskazanych wyżej punktów stycznych w życiu i twórczości obu pisarek. Należą do nich: prawie ten sam czas napisania utworów, podobieństwo w obrębie gatunku, autobiograficzność obu tekstów, intelektualizm. W obu utworach obecny jest konflikt między realną rzeczywistością a sztuką, pojmowany jako wariant konfliktu artysta–społeczeństwo, szeroko pojęta „muzyczność” tekstów. W obu tekstach wzajemnie przeplatają się również motywy tęsknoty/melancholii oraz milczenia/ciszy, a także szczególnie popularny w okresie modernizmu motyw piękna/ brzydoty.
One can identify at least a few points at which the artistic careers and personal lives of Lesya Ukrainka (1871-1913) and Olha Kobylianska (1863-1942) had crossed their paths. Both women are great figures of Ukrainian literature. They both lived and worked in the same time, although 8 years older Olga outlived Lesya by nearly 28 years. They shared the literary space, that is the early Ukrainian modernism, and the everyday environment, both living in the Chernivtsi district. The writers were linked by a special spiritual bond which was reflected in their epistolary oeuvre and their work in general. In two works of theirs in particular, that is in Lesya Ukrainka’s essay Голосні струни and Olha Kobylianska’s novelette Valce melancolique one can trace artistic and typological parallels stemming from the similarities between their personal lives and work. These are: timewise similarity, similarity within the genre, autobiographism of both texts and their intellectualism. In both works a conflict between the reality and Art is present, interpreted as a variant of the conflict between an artist and the society, as well as the feature of broadly understood ‘musicality’. Moreover, in both texts the motifs of longing/ melancholy and silence/ quietness, as well as the then popular motif of beauty/ ugliness are intertwined.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 7; 55-74
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: "The Family of Man" po latach. Wokół krytyki i recepcji wystawy
The Family of Man a few decades later
Autorzy:: Leśniak, Kamila
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1887883.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Edward Steichen
fotografia artystyczna
fotografia polska po 1945 roku
fotografia obca po 1945 roku
krytyka artystyczna
recepcja
reportaż
socrealizm
wystawy fotograficzne
zimna wojna
artistic photography
Polish photography after 1945
foreign photography after 1945
criticism of art
reception
documentary
socialist realism
photography exhibitions
cold war
Opis:: The photographic exhibition The Family of Man created by Edward Steichen was for the first time opened in the halls of the Museum of Modern Art in New York in 1955. It was a great commercial success and in the next less than ten years it was shown in 68 countries the world over. In the years 1959-1960 it also came to Poland and owing to its favorable reception became one of the most important turning points in the history of the Polish post-war photography, both artistic and documentary. During the next years the exhibition The Family of Man was also subjected to harsh criticism. The starting point for the present paper is the image of the exhibition that emerges from the Polish writing. The literature of the subject is modest, it consists mainly of small contributions; moreover, there are several works, in which thoughts taken from a few famous critical texts devoted to the exhibition, among others from the texts by Roland Barthes, Susan Sontag, Allan Sekula, are cited without any reflections. Only some Polish researchers interpret these important critical opinions with respect to the specific political and artistic situation that existed in Poland of the 1950s and 1960s (among others socialist realism, Gomuła’s thaw). The present article aims at indicating the profits from a reinterpretation of the exhibition on the ground of the history of Polish photography, and also of Polish culture of the post-war decades. The author tries to indicate the basis for studying Polish reception of the Steichen project. The reflections contained in the present paper are mainly focused on several subjects that are important for the exhibition, like the war, the American politics in the era of the cold war, the family. Moreover, the discussion also points to some aspects of the origin of the exhibition and to the conception of photography that is contained in it.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 4; 205-240
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Ludomira Sleńdzińskiego podróże do Włoch 1923-1925 – geneza i dojrzewanie klasycyzmu
Ludomir Sleńdziński’s trips to Italy 1923-1925 The genesis and ripening of classicism
Autorzy:: Nowakowska-Sito, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1901979.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: klasycyzm
powrót do porządku
sztuka włoska lat 20
klasycyzm w sztuce polskiej XX wieku
relacje artystyczne polsko-włoskie w XX wieku
classicism
return to order
Italian art of the 1920s
classicism in Polish art of the 20th century
Polish-Italian artistic relations in 20th century
Opis:: Two trips to Italy that Ludomir Sleńdziński, the main representative of classicism in Polish art in the period between the two World Wars, went on in 1922/24 and 1924/25 are the subject of the article. They have not been yet considered in the context of the genesis and character of his work, albeit impulses coming from Italy were thought to be an important catalyst for the birth of the so-called return to order. Sleńdziński was Dymitr Kardowski's pupil at the Academy of Fine Arts in St Petersburg, and it was from his workshop that he acquired a worship of the old masters and a perfect command of his trade, first of all a perfect ability to draw. Apart from the St Petersburg school trends of classicism came to Polish art from Paris, where they first could be noticed in the circles connected with the periodical Museion (1911-1913), and with the artists belonging to the Polish colony, such as Henryk Kuna, Edward Wittig and Eugeniusz Zak. In the article I reconstruct Sleńdziński's stays in Italy, and I remind about the exhibition of Polish modern art that he staged in 1925 as part of Terza Biennale Romana. His personal contact with old and modern Italian art became an important moment in his artistic formation, stimulating his departure from academic towards modern classicism, in which the artist starts playing a game with the present day and with tradition, consciously using stylistic elements that belong to different epochs. In conclusion it must be said that Ludomir's trips inclined him to introduce many new solutions (sometimes surprisingly close to works by well-known Italian artists with a similar orientation) and decided the final shape of his mature work.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2012, 60, 4; 37-56
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "artistic" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język