Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Religious art" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
Dostęp ikonografii do bóstwa według mitologii i filozofii greckiej oraz według Biblii
Access of Iconography to God according to the Greek Mythology and Philosophy on the One Hand and to the Bible on the Other
Autorzy:
Popowski, Remigiusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1955173.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
sztuka religijna
ikonografia Boga
religious art
iconography of God
Opis:
Accessibility of iconography to God, iconography understood as the act of painting or sculpturing, depends on the degree of his attribute ἀπάϑεια and on the conception of his nature. The attribute ἀπάϑεια was ascribed to God by Greek philosophers. According to philological analysis ἀπάϑεια in the dimension of existence denotes not being in relation to anything; in the dimension of action – being intangible by anybody else's action, which is a consequence of the dimension of existence; and finally in the dimension of grammar – impossibility to be defined by any sentence, even syntactically active, and especially by a passive one. By ascribing to God the attribute ἀπάϑεια Greek philosophers made it impossible to make his effigies. Moreover, their God is neither anthropomorphic nor zoomorphic or, indeed, personal. However, philosophers have generally accepted God's active and forming relation towards the visible world. According to them, nature is an epiphany of God's existence, acting and attributes. It follows then that iconography could try to show God but only in the form of an allegory, symbol, conventional sign or an artistic allusion. Homer's religion encouraged art, especially sculpture, to present gods' and goddesses' effigies anthropomorphically. However, these effigies should show gods as ideally beautiful, young and full of dignity. In the Bible God is a person and man is his visible image. Moreover, although the Bible contains the implicit notion of ἀπάϑεια as God's attribute, with its anthropomorphic pronouncements about God and with its whole contents it shows that God himself by his act of creation put himself in a relation to the world; that he removed the barrier of ἀπάϑεια, approaching man and treating him as his friend and ally. This gives iconography access to God. However, it was God's Son who validated it by becoming a real man with individual mental and bodily traits. Even though there are still very strict injunctions in the Bible not to make any effigies, from the time of the Son's incarnation they may be considered occasional, temporary, pedagogical-psychological, conditioned by the historical context. And the Church has been following this interpretation. But has it been doing so without any reservations? God is only a spirit; but he remains an inconceivable mystery, and Christ is not only a man but also God. God cannot be fully experienced with the senses, comprehended with the reason, defined with the language or closed in space and time with a picture or sculpture. From this it follows that although the Church has accepted the iconography of God, the angels, the Virgin Mary and other saints, it still expects that the iconography should be Platonic in its spirit. Any effigy of God, or of Christ as God and man as well as any effigy of a saint should not rivet the gaze and thoughts of the man looking at it but it should lead this thought beyond time and space, i.e. to eternity; it should direct it to what is divine and not physical; it should incline one to contemplate God. Identification of the image with the presented person would be idolatry that is forbidden by God, but it would also be a mistake if a cult effigy only satisfied the sense of beauty and did not take one's thought to God.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2000, 48, 3; 5-20
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Witolda Urbanowicza dwaj Papieże w Paryżu
Witold Urbanowicz’s Two Popes in Paris
Autorzy:
Sienkiewicz, Jan Wiktor
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791409.pdf
Data publikacji:
2020-12-22
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Witold Urbanowicz
fresk
sztuka religijna
malarstwo na emigracji we Francji w XXI wieku
fresco
religious art
art in exile in France in the 21st century
Opis:
Artykuł jest przyczynkiem w procesie „odkrywania na nowo” twórczości Witolda Urbanowicza – polskiego artysty (malarza, rzeźbiarza, grafika) w Paryżu. Twórczość 75-letniego pallotyna wpisuje się w losy polskich artystów tworzących poza Polską, których dzieła pozostają nadal „w poczekalni sztuki”, oczekując na właściwe ich rozpoznanie i wprowadzenie do dziejów polskiej historii sztuki XX i XXI wieku. Tematem analizy jest wielkoformatowe przedstawienie wykonane po 2014 roku w technice fresku, znajdujące się w refektarzu pallotyńskiego domu w Paryżu. Przedstawia dwóch Papieży: Jana Pawła II i Jana XXIII kierujących się ku Wieczernikowi. Głównym powodem powstania tego dzieła w budynku ojców pallotynów w Paryżu był fakt, iż zarówno Angelo Giuseppe Roncalli (przyszły Papież Jan XXIII) – jako nuncjusz apostolski w Paryżu od 1944 roku (mianowany przez papieża Pius XII) w początku lat 50. XX wieku – jak i kardynał Karol Wojtyła w 1978 roku byli gośćmi w paryskim domu ojców pallotynów, gdzie wraz z zakonnikami spożywali posiłki w refektarzu, który zdobi obecnie opisywana kompozycja autorstwa Urbanowicza. Scena ta nie tylko ilustruje fakt historyczny ważny dla paryskich pallotynów, lecz także niesie ze sobą szereg możliwości interpretacyjnych, które mogą być powodem dla niejednej rozprawy z zakresu historii kościoła.
This article is just a marginal part in discovering Witold Urbanowicz’s works. Discovering it once again, but from a different perspective. Urbanowicz was a Polish artist – painter, sculptor and graphic designer living in Paris. The works of the 75-year old Pallottine are a part of a large contribution of Polish artists creating abroad in the XXth and XXIst century which, over the years, have been vastly underappreciated. This analysis is focused on a large-scale representation (created in 2014 with a fresco technique) of two Popes – Pope John Paul II and John XXIII, heading towards the Upper Room. The main motivation behind creating this piece of art in the Pallottines’ bulding in Paris was the fact that both Angelo Giuseppe Roncalli (later to become John XXIII) and Karol Wojtyła visited the place at one point in their lives. The former paid a visit to the bulding in the early 50s of the XXth century while he was still an apostolic nuncio. Meanwhile, the Pole visited the place in 1978, in which he consumed his meals with the nuns at the refectory – the same refectory in which today we can enjoy the work of Urbanowicz. This scene not only represents a significant moment in the Parisian Pallottines’ history, but also brings with itself a number of interpretations that can provoke deep conteplation about the Church’s history.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4 Special Issue; 97-107
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Память, мифологизация или мифопоэтика? Лермонтов в свете религиозной философии Серебряного Века
Memory, Mythologization, Mythological Poetics? Lermontov in the Light of the Religious Philosophy of the Silver Age
Pamięć, mitologizacja, poetyka mitologiczna? Lermontow w świetle filozofii religijnej Srebrnego Wieku
Autorzy:
Zoltán, Józsa György
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1879883.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Lermontow
metafizyka
literatura religijna
Srebrny Wiek
Sztuka Pamięci
Lermontov
metaphysics
religious literature
Silver Age
the Art of Memory
Opis:
В настоящей работе делается попытка суммировать и контрастировать взгляды русских религиозных философов эпохи Серебряного века на творчество Лермонтова. Полемичная оценка Владимира Соловьева дала толчок переосмыслению места Лермонтова в отечественном каноне. Начиная с Мережковского, истолковавшего произведения Лермонтова в согласии с дуалистическим кодом собственной метафизической умозрительной конструкции, все религиозные философы, включая Н. Бердяева, Л. Шестова, откликались на дилемму «Пушкин или Лермонтов», даже в форме кратких разбросанных замечаний. Религиозные мотивы, фигурирующие в лирике и прозе Лермонтова, внушают, что сакральный код русской словесности и художества определяет и его поэтику. Это очевидно в замысле композиции его предисловия к роману Герой нашего времени. В Лермонтове В. Розанов узрел «мистагога», о. Флоренский, трактуя его творчество преимущественно в рамках своего учения о Софии, акцентирует и «титаническое начало». О. С. Булгаков и С. М. Соловьев разъяснили факты, результировавшие негативную оценку Лермонтова В. Соловьевым. В сочинениях религиозных философов создавалась картина, резко противостоящая прочтениям последующих поколений историков литературы, которые старались выставлять художника-Лермонтова как вульгаризированного критика общественно-политической атмосферы своего времени
In the present article the author attempts to summarise and juxtapose views on Lermontov’s oeuvre formulated by the religious philosophers of the Silver Age. The polemic assessment made by Vladimir Solovyev offered a stimulus to reconsidering Lermontov’s position in Russian national canon. Beginning with Merezhkovsky, interpreting the works of Lermontov in accordance with his own metaphysical philosophical construction, all religious thinkers, including N. Berdyaev, L. Shestov, have reacted to the dilemma “Pushkin or Lermontov”, even if they did so in the form of scattered comments. Religious motifs coded in Lermontov’s prose and poetry, suggest that the sacral code of Russian literature and arts determined his poetics. This is obvious from the project of the composition seen in his foreword to A Hero of Our Time. V. V. Rozanov deemed Lermontov a ‘mystagogue’, whereas the Rev. Florensky, discussing his oeuvre pre-eminently in the framework of his own doctrine on Sophia, addresses the role of ‘titanic’ notion. The Rev. Sergius Bulgakov and S. M. Solovyov clarified facts leading to Vl. Solovyov’s negative assessment. In their writings religious philosophers created a picture sharply contrasting with vulgarised readings afforded by future generations of historians of literature, who strived to make out Lermontov the artist as a vulgarised critic of the social and political atmosphere of his time.
W artykule podjęto problem podsumowania i zarazem zderzenia poglądów rosyjskich filozofów religijnych Srebrnego Wieku na twórczość Lermontowa. Polemiczny osąd Włodzimierza Słowiowa stał się impulsem do przewartościowania pozycji Lermontowa w rosyjskim kanonie literackim. Poczynając od Mierieżkowskiego, który odczytał utwory poety zgodnie z kryteriami własnych teorii metafizycznych, ich spekulatywnym charakterem i dualistycznym kodem, kolejni myśliciele, w tym Mikołaj Bierdiajew i Lew Szestow, starali się odnieść do dylematu: „Puszkin czy Lermontow”, nawet jeśli były to ich krótkie rozproszone uwagi. Motywy religijne, obecne w liryce i prozie Lermontowa, odzwierciedlają fakt, że kod sakralny rosyjskiej literatury i sztuki nieobcy jest także jego poetyce. Widoczne jest to zwłaszcza w zamyśle kompozycji wstępu do powieści Bohater naszych czasów. Wasilij Rozanow dostrzegł w Lermontowie „mistagoga”, o. Paweł Florenski, rozpatrując jego twórczość głównie w ramach własnej teorii na temat Sofii, akcentował w nim „pierwiastek tytaniczny”. S. Bułgakow i S. M. Sołowiow próbowali objaśnić negatywną ocenę W. Sołowiowa wobec Lermontowa. Prace filozofów religijnych przyniosły obraz zdecydowanie przeciwstawny do oceny Lermontowa przez następne pokolenia historyków literatury, którzy przedstawiali go jako zwulgaryzowanego krytyka atmosfery społeczno-politycznej swej epoki.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 7; 5-27
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sztuka monumentalna na rozdrożu historycznym. Od Rénovation Byzantine do „dialektyki formotwórczej” Mychajła Bojczuka
Monumental art on the Historical Crossroads. From Rénovation Byzantine to Michail Boitchuk’s “Form-making Dialectic”
Autorzy:
Rudenko, Oleh
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2121230.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
polichromia
malarstwo religijne
ikona
symbol
obraz
sztuka ukraińska
kultura
bizantynizm
polychrome
religious painting
icon
painting
Ukrainian art
culture
Byzantinism
Opis:
This paper is devoted to an analysis of Michail Boitchuk's painting, especially his monumental painting. The development of the painter's outlook has been studied on the basis of numerous comments in theoretical journals. They have been then illustrated by formal examples of this eminent Ukrainian painter. Most of his polychromies have been destroyed, but on the basis of photos we can reconstruct Boitchuk's method of work. We have shown in detail the painter's art from his “Paris” period to the Soviet times and his pedagogical activity in the newly-established Ukrainian Academy of Art. It has been shown how the Soviet authorities of the Ukraine used the painter's artistic skills for the propaganda of the communist idea, and then doomed his artistic output to oblivion, and Boitchuk himself was sentenced to death.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2009, 56-57, 4; 207-247
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pomiędzy grozą śmierci a nadzieją na życie wieczne, czyli o symbolice kilku ornatów żałobnych z końca XVIII oraz z XIX wieku
Between the Fear of Death and Hope for Eternal Life: On the Symbolism of Several Funerary Vestments from the Late 18th and 19th Centuries
Autorzy:
Moisan-Jablonski, Christine
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2056553.pdf
Data publikacji:
2022-05-16
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
ornaty żałobne
ikonografia
kultura funeralna
śmierć
czyściec
Dies irae
Serce Jezusa
słowo i obraz
sztuka polska XVIII i XIX wieku
mentalność religijna
funerary vestments
iconography
funerary culture
death
purgatory
the Heart of Jesus
word and image
Polish 18th- and 19th-century art
religious psychology
Opis:
Niewiele ornatów pogrzebowych w kolorze czarnym zachowało się do naszych czasów. Usunięte z liturgii po reformie Soboru Watykańskiego II, należą one dziś do rzadkości, stanowiąc tym cenniejsze świadectwo staropolskiej kultury funeralnej. Do efektownych przykładów barokowego theatrum, w którym szczególną rolę odgrywały wyłaniające się z czarnego tła motywy haftowane kolorowymi nićmi, należą cztery polskie ornaty z końca XVIII i XIX wieku. Dwa znajdują się w zbiorach Muzeum Diecezjalnego w Siedlcach. Pozostałe są przechowywane w Lwowskim Muzeum Historii Religii oraz w parafii w Górce Kościelnickiej pod Krakowem. Mają one bogatą ikonografię. Obok motywów związanych z pasją Chrystusa (krzyż oraz narzędzia męki – arma passionis) ukazano na nich symbole śmierci i przemijania (czaszki, szkielety, trumny, klepsydry, zegary). Widnieją na nich także dusze w czyśćcu, przypominając, że owoców mszy św., pamiątki krwawej ofiary Chrystusa, doświadczają zmarli. Wymowę ornatów uzupełniają łacińskie sentencje, zawierające fragmenty pieśni Dies irae. Symbolika ornatów żałobnych nie była podporządkowana jedynie głoszeniu ziemskiego tryumfu śmierci, lecz wyrażała nadzieję zbawienia i życia wiecznego.
Very few funerary vestments that are black in colour have survived to our times. They were excluded from use in the liturgy following the reforms of the Second Vatican Council, and are rare today, which makes them an even more valuable testimony of Old Polish funerary culture. Four Polish chasubles, dating from the end of the 18th and 19th centuries, had a special role among the striking examples of the Baroque theatrum, in which motifs embroidered with coloured threads emerging from the black background played a special role. Two are in the collection of the Diocesan Museum in Siedlce. The others are housed in the Lviv Museum of the History of Religion and in the parish in Górka Kościelnicka near Kraków. They have a rich iconography. In addition to motifs related to the passion of Christ (the cross and instruments of the passion), they depict symbols of death and transience (skulls, skeletons, coffins, hourglasses, clocks), as well as souls in purgatory, reminding us that the fruits derived from holy Mass – remembrances of Christ’s bloody sacrifice – are also experienced by the dead. The vestments are complemented by Latin maxims containing excerpts from the Dies Irae hymn. The symbolism of the funerary vestments was not only subordinated to proclaiming the triumph of death, but also expressed the hope of salvation and eternal life.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 4; 35-66
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies