Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Memoriał" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Geschichte aus alten Zeiten versus Gefühlte Opfer. Zum Unbehagen an deutscher Erinnerungskultur in Iris Hanikas Das Eigentliche (2010)
    Tale of Immemorial Time Versus Compassion for Victim: Memory Apprehension in Das Eigentliche by Iris Hanika (2010)
    Autorzy:
    Rutka, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1806758.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-24
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    pamięć o Shoa; Iris Hanika; mitologizacja; empatia
    Shoah memorial; Iris Hanika; mythologisation; empathy
    Opis:
    Opowieść z zamierzchłych czasów versus Współodczuwanie z ofiarą. O dyskomforcie niemieckiej pamięci w powieści Iris Haniki Istota rzeczy (2010) Iris Hanika stosuje w swojej powieści zasady krytyki ideologicznej, poprzez które ujawnia mechanizmy nadawania znaczeń we współczesnych aktach pamięci. Powieść Haniki koncentruje się wokół dwóch różnych tendencji semantyki pamięci o Szoa. Z jednej strony demaskuje ona, poprzez postać melancholijnego archiwisty, mitologizację dyskursu pamięci, której zasadniczym punktem jest pozbawianie pierwotnego sensu aktów komunikacji dotyczących Zagłady. Z drugiej strony znużony tzw. biznesem Szoa bohater próbuje wydostać się poza tradycyjne ramy pamięci instytucjonalnej i w swej tęsknocie za autentycznymi wspomnieniami usiłuje wzbudzić w sobie empatię w stosunku do Zagłady. Geschichte aus alten Zeiten versus Gefühlte Opfer. Zum Unbehagen an deutscher Erinnerungskultur in Iris Hanikas Das Eigentliche (2010) Iris Hanika verwendet in ihrem Roman Das Eigentliche einen ideologiekritischen Ansatz, mit dem sie die verborgenen Mechanismen der Bedeutungszuweisung in aktuellen Erinnerungshandlungen offen legt. Das literarische Projekt Hanikas verfolgt in dieser Hinsicht zwei strukturell gegenläufige Tendenzen der Gedächtnissemantik über die Shoah: Zum Einen entlarvt es mit der Figur des melancholischen Archivars die Mythologisierung der Gedächtnisdiskurse, deren Kern die Sinnentleerung der Aussagen über die Shoah bildet. Andererseits verlässt der des Shoah-Business überdrüssige Protagonist die gut eingeübten Bahnen des institutionellen Gedenkens und bemüht sich in seiner Sehnsucht nach authentisch-wahrer Empfindung um Empathisierung und Betroffenheit in Bezug auf die Vernichtung der Juden.
    In her novel Das Eigentliche Iris Hanika applies ideological criticism strategies to cover the mechanism of transmitting the meaning which are inherent to the current memory acts of Shoah. Hanikas novel focuses on two different sorts of memorial semantics. On the one hand the author covers by the figure of the melancholic archivist the mythologisation of the Shoah discourse which manifests in the process of losing of genuine sense of the contemporary communication about Shoah. On the other hand the protagonist who seems to be grown tired of the ‘Shoah business’ makes an attempt in breaking out of the institutional remembering frames. In his longing for an authentic remembering he tries to evoke the empathy for annihilation of the European Jews.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 5; 167-181
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Las relaciones entre España e Inglaterra en el inicio de la Guerra los Siete Años. Las incidencias marítimas (1756-1761)
    Relations between Spain and England at the Beginning of the Seven Years’ War. Maritime Incidents (1756-1761)
    Autorzy:
    Fàbregas Roig, Josep
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1807008.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-23
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    korsarz; wojna siedmioletnia; Karol III Hiszpaśnki; pomnik; handel
    Corsair; Seven Years’ War; Charles III of Spain; Memorial; trade
    Opis:
    Stosunki między Hiszpanią i Anglią na początku wojny siedmioletniej. Incydenty morskie (1756-1761) W 1756 r. Francja i Anglia rozpoczęły spór, trwający do 1763 r., określany mianem wojny siedmioletniej. Choć oficjalnie, między rokiem 1756 a 1761, monarchie hiszpańska i angielska nie były w konflikcie, angielscy korsarze, pomimo licznych zapewnień, nadal zagrażali hiszpańskim interesom. W niniejszym opracowaniu autor przedstawia incydenty, do których doszło pomiędzy oboma krajami na morzach i lądzie. Jednocześnie zostało opisane postępowanie hiszpańskiej administracji dążącej do uzyskania odszkodowań za poniesione szkody, a także angielską odpowiedź na te działania. Las relaciones entre España e Inglaterra en el inicio de la Guerra los Siete Años. Las incidencias marítimas (1756-1761) En 1756, Francia e Inglaterra daban comienzo a una contienda que se prolongaría hasta 1763: la Guerra de los Siete Años. Aunque oficialmente, entre 1756 y 1761, las monarquías hispánica e inglesa no estaban en conflicto, los corsarios ingleses –pese a las numerosas reclamaciones–, no dejaron de perjudicar los intereses españoles. En este estudio exponemos las incidencias ocurridas entre ambos estados, tanto en el mar como en las costas; igualmente se detalla el procedimiento que seguía la administración española para exigir la reparación de los agravios y la respuesta que ofrecía Inglaterra.
    In 1756, France and England began a dispute that lasted until 1763: the Seven Years’ War. Although officially, between 1756 and 1761, the Spanish and English monarchies were not in conflict, the English corsairs, despite numerous claims, continued to inflict demage on the Spanish interests. In the presented study the author presents the incidents that took place between the two countries on the seas and land. At the same time, the proceedings of the Spanish administration are described as an indication of the ways of gaining the reparations for the suffered damages and the English response to it.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 2; 85-111
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nowe spostrzeżenia na temat nagrobka królowej Jadwigi Andegaweńskiej w katedrze na Wawelu
    New Observations on the Tomb of Queen Hedwig of Anjou in the Cathedral on Wawel Hill in Krakow
    Autorzy:
    Walczak, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2056551.pdf
    Data publikacji:
    2022-05-16
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    rzeźba XIX/XX w.
    sztuka sepulkralna
    katedra krakowska
    miejsca pamięci
    historyzm
    19th/20th century sculpture
    sepulchral art
    the Krakow cathedral
    memorial sites
    historicism
    Opis:
    W 1900 r. biskup krakowski Jan Puzyna zamówił sarkofag na szczątki królowej Jadwigi Andegaweńskiej (zm. 1399). Jego fundator, hrabia Karol Lanckoroński, zwrócił się z zamówieniem do działającego w Rzymie Antoniego Madeyskiego, a nad stroną techniczną i programem ideowym dzieła czuwał prof. Marian Sokołowski. Sarkofag odkuto w Carrarze, a następnie przetransportowano do Rzymu, gdzie Madeyski zajął się odkuwaniem płyty wierzchniej. Dokumentował on kolejne etapy prac za pomocą fotografii, na których widoczna jest inskrypcja biegnąca wzdłuż płyty wierzchniej, która niemal natychmiast po ustawieniu nagrobka w katedrze została skuta. Być może powodem tej ingerencji był zapomniany dziś spór o skalę zasług najważniejszych osób zaangażowanych w przedsięwzięcie. Możliwe też, że umieszczenie napisu fundacyjnego na płycie wierzchniej, ponad lapidarną inskrypcją odnoszącą się do królowej, uznano za niestosowne wobec planów wznowienia starań o jej beatyfikację. Wybór miejsca upamiętnienia był uwarunkowany przez szereg czynników, z sąsiedztwem ołtarza św. Stanisława na czele, co mogło służyć skoncentrowaniu kultów miejscowych świętych w rejonie skrzyżowania naw. Wierni nawiedzający ołtarz najważniejszego patrona ojczyzny mają nagrobek Jadwigi w zasięgu kilku kroków, natomiast wchodzący do katedry przez prawe ramię transeptu znajdują go w zasięgu wzroku, bezpośrednio po prawej stronie srebrnej trumny św. Stanisława, a symetrycznie do nagrobka Władysława Jagiełły. W kompozycji sarkofagu nie odwołano się do żadnego z zachowanych nagrobków przedstawicieli dynastii Piastów ani Jagiellonów, a wręcz zignorowano lokalną tradycję, zamawiając sarkofag z białego, a nie czerwonego kamienia i nienakryty baldachimem. Wzorem typologicznym mógł być nagrobek Anny (zm. 1425), córki Kazimierza Wielkiego, i jego ostatniej żony, Jadwigi, księżniczki Żagańskiej w kościele św. Szczepana w bawarskim Mindelheim. Bezpośrednim punktem odniesienia stał się jednak dla Madeyskiego nagrobek Ilarii dell Carretto, wskazany mu prawdopodobnie przez zapatrzonego w sztukę quattrocenta Lanckorońskiego. Kluczowe znaczenie miał zapewne fakt, że obie kobiety straciły życie w połogu. Wykonany przeze Madeyskiego w latach 1902-1906 kenotaf króla Władysława III Warneńczyka (1902-1906) jest wzorowany na nagrobku Gastona de Foix w Mediolanie. W obu przypadkach rzeźbiarz sięgnął więc do „ikon” literatury historycznej, a także kultury popularnej XIX wieku, dzięki czemu dzieje Polski zostały wpisane w historię Europy. Jadwiga, tak jak Ilaria del Carrretto, jawi się jako wzór poświęcenia dla religii i wierności małżeńskiej. Natomiast Władysław III, zabity przez Turków w bitwie pod Warną (1444), tak jak francuski wódz zabity w bitwie pod Rawenną (1512), jest wzorem poświęcenia dla ojczyzny. Rzeźbiarz wybrał skrajnie odmienne materiały, kierując się niewątpliwie ich wartościami symbolicznymi. Biel marmuru z Carrary symbolizuje cnotliwe życie Jadwigi, żony i heroicznej matki, natomiast brąz – rycerskie rzemiosło, stałość charakteru i bohaterstwo „ostatniego krzyżowca Europy”. W obu pomnikach piękno materiału stanowi istotne dopełnienie wyidealizowanej urody bohaterów, która ociera się o granicę zmysłowości.
    In 1900, the Bishop of Krakow, Jan Puzyna, decided to erect a sarcophagus for the remains of Queen Hedwig of Anjou (d. 1399). Its founder, Count Karol Lanckoroński, gave the commission to Antoni Madeyski, a sculptor active in Rome, while the technical matters and iconographic programme of the work were entrusted to Marian Sokołowski, a professor of art history at the Jagiellonian University in Krakow. Madeyski recorded the progress of his work in photographs which reveal that initially an inscription had run along the edges of the top slab, which was obliterated after the assembly of the tomb in the cathedral. This change may have been caused by a – now long forgotten – dispute about the extent of the contribution from each of the key figures involved in the undertaking. Or perhaps the foundation inscription on the top slab, above a short text related to the queen, was deemed inappropriate in view of the plans to resume efforts for her beatification. The location of the sarcophagus was conditioned by a number of factors, one of which was the proximity of the shrine of St Stanislaus, and was possibly intended to concentrate the cults of the local saints in the area of the intersection of the naves. The forms of the tomb had no relation to the existing monuments of the monarchs of the Piast or Jagiellonian dynasties in the cathedral; in fact, local tradition was ignored, since the work was carved of white not red stone and did not have a canopy. Madeyski’s immediate model was the tomb of Ilaria del Carretto in Lucca, probably indicated to him by Lanckoroński who was very fond of Italian Quattrocento art. Of key importance must also have been the fact that both women had died in childbirth. A cenotaph to King Ladislaus III of Varna, carried out by Madeyski in 1902-1906, was modelled on the monument to Gaston de Foix in Milan. Thus, in both cases the sculptor referred to ‘icons’ of historical literature and nineteenth-century popular culture, bringing the history of Poland into the orbit of European history. Hedwig of Anjou, similar to Ilaria del Carretto, is presented as a paragon of sacrifice for religion and marital fidelity. Ladislaus III, in turn, killed in the battle of  Varna in 1444, just like de Foix, a French commander who fell in the battle of Ravenna in 1512, was regarded as an exemplar of sacrifice for his homeland.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 4; 67-97
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies