Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Gothic" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-11 z 11
Tytuł:
Gotycki fresk ze scenami Ukrzyżowania i Umywania nóg w krużgankach cysterskiego klasztoru w Pelplinie
Das gotische Fresko mit Szenen der Kreuzigung und der Fusswaschung in dem Kreuzgang des Zisterzienserklosters in Pelpin
Autorzy:
Banaszewska, Izabela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953684.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
ukrzyżowanie
umywanie nóg
Pelplin
cystersi
malarstwo gotyckie
crucifixion
feetwashing
cistercians
gothic painting
Opis:
[Das gotische Fresko mit Szenen der Kreuzigung und der Fusswaschung befindet sich in der  Mitte des nördlichen  Kreuzgangflügels. Einige Jahrhunderte lang blieb es unsichtbar für Zuschauer, denn schon am Anfang des 17. Jahrhunderts wurde es wegen des sehr schlechten Zustandes bedeckt mit einem Ölgemälde, das Klosterbrüder zur Dekoration der Kreuzgangwände bestellt hatten. Es wurde am 22. Juli 1881 wiederentdeckt, als die genannte Leinwand zur Restaurierung abgehängt wurde. 1885 beauftragte man den Maler Leopld Weinmayer mit der Restauration des Gemäldes, das schon in einem sehr schlechten Zustand war. Er übermalte und ergänzte es.  Diese Arbeit veränderte völlig den Stil des altertümlichen Freskos, entstellte jedoch seine Ikonographie nicht. Die letzte Restauration wurde in den Jahren 1996 - 1998 durchgeführt. Die Schicht der Polichromie aus dem 19. Jahrhundert wurde abgenommen und dem Besucher zeigt sich jetzt die gegenwärtige, originale gotische Komposition. Das Freskogemälde in Pelpin besteht aus zwei Teilen. Im oberen Streifen ist die Kreuzigung Christi, im unteren Streifen die Fusswaschung der Aposteln zu sehen. In der Szene der Kreuzigung gibt es sieben Figuren. Im Zentrum der Komposition befindet sich Christus am Kreuz, an seinen Seiten stehen Maria als Schmerzensmutter und Johannes der Evangelist. Hinter ihnen stehen zwei Propheten, die man als Isaias (der Prophet hinter Maria) und Jeremia (der Prophet hinter Johannes) erkennen kann. Die Komposition vollenden an beiden Seiten zwei hinter den Propheten kniende Zisterzienserbrüder. In der Szene der Fusswaschung gibt es zwölf Aposteln, auf einer Bank sitzend, und im Zentrum Christus, der sich zu den Füssen Peters niederbeugt. Wie die ikonographische Analyse zeigte, sollte das Gemälde durch die Veranschaulichung von Lebensregeln im Orden eine didaktische Funktion erfüllen. Die sichtbaren Motive, die  die Polichromie beinhaltet (das Schema mandantum, die Schmerzensmutter als Vermittlerin, die zu Gott führt, und das Bild des Gekreuzigten, dessen schmerzvolles Leiden die Prophetengestalten betonen), lassen folgern, dass Nachdruck bei der Aussage der Komposition auf die Thematik der Gottesliebe und die Demut  gelegt wurde. Diese Tugenden bilden auch die Grundlage der theologischen Gedanken des Zisterzienserbrüders Bernhard von Clairvaux. Diese zweiteilige Gemäldeform knüpft an die architektonische Bauform der romanischen und gotischen Tympanonen in Portalen gotischer Kathedralen an. Der Stil des pelpinschen Polichromiemeisters zeigt gewisse Ähnlichkeiten der Monumental-  Miniatur- und Tafelmalerei aus dem 14. Jahrhundert, bleibt jedoch in seiner Art einzigartig. Die beste stilistische Analogie findet man in der Nikolaikirche in Stralsund in Norddeutschland. Dort befindet sich an der Ostwand der Südkapelle das Freskogemälde, datiert ca. 1335, das den Gekreuzigten mit Gestalten der Heiligen zeigt. Mehrere Parallelen zwischen diesen Werken suggerieren, dass der Schöpfer aus Pelpin die norddeutsche Kunst kannte und sie als Vorbild nahm. Nach der Analyse des Freskogemäldes aus Pelpin kann man sein Entstehungsdatum auf Jahre zwischen 1360-1380 festsetzen und es zur Strömung der linearen Gotik zählen, die fast im ganzen Europa nördlich der Alpen verbreitet war.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2005, 53, 4; 37-65
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Gotycka Pieta w Łaszewie koło Wielunia
The Gothic Pietà in Łaszew near Wieluń
Autorzy:
Blajer, Bogdan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954044.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Wieluń
Pietà z Łaszewa
rzeźba gotycka
the Pieta in Łaszew
Gothic sculpture
Opis:
The area around Wieluń, to which Łaszew belongs, compared to other lands in Wielkopolska (Great Poland), is rich in Gothic sculpture. It results from the favorable situation of this place. It is here that important commercial and communications routes met. In the Middle Ages the Wieluń area connected Western Małopolska (Little Poland) to Wielkopolska and to Gdańsk Pomerania, and the Sandomierz region and Mazovia to Silesia. Through frequent contacts with Silesia various cultural trends easily reached the Wieluń area; including the ones that came to us from Czech and German lands via Silesia. At that time Wieluń belonged to the leading average-sized towns in Poland. There were about ten various guilds there, probably including a woodcarvers' guild. However, most sculptures and paintings of that time originated in the nearby Silesia, an active Gothic art center. Within the Wieluń district there are about twenty Gothic sculptures and paintings, and among them one of the most beautiful sculptures, the Pietà in Łaszew. The works are not very well described in history of art; they are only mentioned in catalogues of old works of art in the Wieluń area. The Pietà in Łaszew does not have a sculpture that would correspond to it in the Wieluń area. In that region it is the only example of presentation of Virgin Mary Dolorous with the dead body of Christ on her knees that was so popular in the Middle Ages. A formal and ideological analysis points to the period around 1430 as the time when it was sculpted. However, it is difficult to state unambiguously from which workshop it originated. The thesis seems probable that it came from the nearby Silesia, although remembering how active Wieluń was in the 15th century, one cannot rule out the possibility that it was sculpted in that town itself.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 4; 215-232
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Archaizacja i modernizacja. Przemiany stylowe dekoracji sklepiennych na przykładzie kościoła i klasztoru ss. Brygidek w Lublinie
Archaisation and Modernisation. Transformations in the Style of Ceiling Decorations as Instanced in the Bridgettines’ Church and Monastery in Lublin
Autorzy:
Kurzej, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953459.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
archaizacja
modernizacja
stiuk
sztukaterie sklepienne
brygidki
postgotyk
archaisation
modernisation
stucco
vault
Bridgettines
post-gothic
Opis:
Three stages of stucco decoration of the Bridgettines' Lublin church are clearly pictured by the transformations in the sphere of stucco vault decorations. They correspond to the three widely spread stylistic tendencies: a recurrence to gothic, mannerism and baroque that interpenetrate in the Polish art of the first half of the seventeenth century. The post-gothic decorations of ails' ceilings were made at the end of the sixteen century. Together with the gable erected then they may be interpreted as an example of conscious the archaisation of architecture, highlighting the medieval genesis of the order. The most proximate analogy for this decoration is found in the vaults of the Augustinians church in Kraśnik. The archaising forms are also in the church in Czemierniki, erected from the foundation of the Firlej family, whose members belonged to the main protectors of Lublin Bridgettines. The first state of modern stuccoes, composed of battens and plaques, was made by Jan Wolff, who decorated the vaults of the two rooms in the monastery and its small church in Czerniejów. The fact that Wolff was employed means that the fashion to correspond to gothic architecture was dying. An expression of this tendency was the church in Rohatyn transformed by Wolff. Its last gothic stage fell on ca. 1600. The stuccoes in the church's presbytery consist of batten divisions made by Wolff, the figural and ornamental decoration made later, in terms of its style, most probably under the influence of the moulding in the Olelkowicz family's chapel. It is likely that being influenced by this work Wolff's mouldings were supplemented by another artist.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2006, 54, 4; 147-187
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Carnival Revisited: The Return of the Clown in Thomas Ligotti’s “The Last Feast of Harlequin”
Oblicza karnawału: powrót klauna w opowiadaniu Thomasa Ligottiego „The Last Feast of Harlequin”
Autorzy:
Antoszek, Patrycja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1887111.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
abiekt
karnawał
klaun
gotyk
literatura horroru
transgresja
abject
carnival
carnivalesque
clown
gothic
horror literature
transgression
Opis:
Mimo że karnawał jako zjawisko społeczne został niemal zupełnie wyeliminowany z życia kulturalnego, elementy karnawałowej estetyki odnaleźć można w wielu współczesnych tekstach literackich. W opowiadaniu Thomasa Ligottiego „The Last Feast of Harlequin” karnawałowe święto okazuje się jedynie maską dla ponurego, podziemnego rytuału. Celem niniejszego artykuł jest przedstawienie jednego ze sposobów, w jaki literatura horroru wykorzystuje transgresję i karnawałową poetykę do tworzenia własnej ambiwalentnej przestrzeni. Przerażający podziemny rytuał wopowiadaniu jest nie tylko groteskowym odwróceniem bachtinowskiego „święta głupców”, ale także odzwierciedleniem osobistych lęków i obsesji narratora. Odsłaniając ciemne aspekty współczesnego świętowania, opowiadanie Ligottiego staje się komentarzem na temat samego procesu marginalizacji praktyk karnawałowych i jednoczesnego pojawienia się poetyki karnawałowej wliteraturze gotyckiej.
Although carnival as a social phenomenon has been virtually eliminated from cultural life, carnivalesque imagery seems to pervade a lot of contemporary writing. In Thomas Ligotti’s “The Last Feast of Harlequin” a modern winter festival turns out to be only a mask for a sinister underground anti-fertility rite. The article explores the ways in which horror literature uses carnival’s transgressive potential and leading images to create an ambivalent space of chaos, evil, and perversity. In a truly grotesque reversal of carnival spirit, the Bakhtinian rejuvenating laughter is replaced by a mourning chant and celebration of “many shapes of death.” What is more, the dark ceremony in the story may be seen as an enactment of the narrator’s own pathological obsessions and private terrors. By revealing a contemporary festival’s hidden meaning and function, the story seems to comment upon the very process of the cultural suppression of carnival and gothic fiction’s subsequent appropriation of various cultural abjections framed in carnival’s ambivalent aesthetics.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2014, 62, 5; 135-144
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obraz Maryi z Dzieciątkiem Gentile da Fabriano jako przykład typu Madonny dell’Umiltà
Gentile da Fabriano’s painting of Mary with Infant Jesus as an example of the type of Madonna dell’Umiltà
Autorzy:
Łada, Justyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954041.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Gentile da Fabriano
gotyk międzynarodowy
malarstwo quattrocenta
ikonografia Maryi
international Gothic
quattrocento painting
Mary's iconography
Opis:
Gentile da Fabiano's painting of Mary with Infant Jesus as an example of Madonna dell'Umiltà is set deeply in the style of the art of this painter who lived at the close of the Middle Ages; and especially of the international Gothic and early Renaissance. Monographers of the painter, e.g. A. De Marchi, point to his characteristic Lombardic style that was situated between the north painting and the Renaissance Italian painting. The painting of Mary with Infant Jesus that is analyzed here, and that is kept in the Perugia museum, was already mentioned in G. Vasari's Lives. It was painted for San Domenico Church in Perugia, and it is defined as “beautiful”. G. B. Cavalcaselle who studied Italian art, saw it in that town in 1861 in the novitiate chapel of the San Domenico monastery. In 1863 it was given to Galleria Nazionale dell'Umbria, where it is kept until today. The work of the painter who came from Fabriano, a place situated in the mountains in the Marche region, as it is confirmed by Italian scholars, e.g. R. Longhi, was initially connected with Orvieto, a town that was under a strong influence of the Siena art. It was a center in Italy where fabulous decorations, enamels, stained glass and mosaics were made. It was the artistic circle of that town that determined the quality of the early works of the painter. De Marchi thinks that Gentile could have remained there until 1395 and then went to the Sforza court in Milan and Pavia, where there was some interest in natural sciences and reflecting nature in art. The third important place was Venice, where the painter also enjoyed immense fame. A few surviving paintings come from the Venetian period, among them Madonna with the Infant, presently at Pinacoteca Nazionale in Ferrara, the altar from Valle Romita, a polyptych with the scene of Coronation of Virgin Mary in its central part. However, the most prestigious order came from Pal Strozzi in Florence. It was a painting of The Magi's Adoration for Santa Trinità Church and one of Mary with Infant Jesus and the Saints. The type of paintings of Mary the Meek was already widely spread in the circle of Italian art. Its source was the Gospel, especially according to St Luke (Luke 1, 38, 42), and the commentaries on the Virgin Mary written by the Fathers of the Church. This current of Marian piety was developed and consolidated by St. Bernard who, referring to tradition, and especially to St Augustine's writings, made the teaching about the importance of humilitas in human life, about Christ's humility, more profound. Imitation Mariae is a guarantee for the faithful of making them closer to God through the Virgin Mary. A mystic trend of piety developed in the Franciscan and Dominican orders and it contributed to consolidation of the sense of humiliation in man's life and, by the very fact, of piety at the close of the Middle Ages. The texts and the style of prayer propagated in the circle of St. Clara of Assisi, St. Anthony of Padua, St. Bernardino of Siena, St. Catherine of Siena, gave a broad basis for paintings of Mary the Meek, sitting on the grass or on a small stool. The paintings, popular in the Italian circles, and also in the north ones, became a new type of picture that was taken from the dogmatic cycles illustrating the meaning of Salvation. The scholar M. Meiss suggests that the connotation of the word humilitas with the earth or the ground, suggested by Isidore of Seville and later developed by St. Bonaventure and Catherine of Sienna, had a significant influence on formation of paintings of Mary the Meek. Simone Martini's composition painted for the Notre Dame-des-Domes Cathedral in Avignon was one of the earliest paintings of this type, made popular in the context of funeral iconography illustrating the Salve Regina hymn. Painters from Florence and Venice in the 14th and at the beginning of the 15th centuries played an important role in propagating this motif. Hortus conclusus – closed gardens, full of flowers and herbs became Mary's surrounding.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 4; 149-214
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Louisa May Alcott’s “A Pair of Eyes; or, Modern Magic” – a Denunciation of Artificiality
„A Pair of Eyes; or, Modern Magic” Louisy May Alcott jako odrzucenie sztuczności
Autorzy:
Brola, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953816.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Louisa May Alcott
literatura amerykańska
literatura gotycka
psychoanalityczne badania literackie
literatura kobieca
American literature
Gothic literature
psychoanalityc criticism
women’s literature
Opis:
Louisa May Alcott, urodzona w 1932 r., jest znana zarówno amerykańskiemu, jak i polskiemu czytelnikowi głównie jako autorka słynnych Małych kobietek i kilku kontynuacji tejże powieści, a więc jako typowa przedstawicielka sentymentalnej szkoły powieści wiktoriańskiej. Tymczasem niedawne odkrycia amerykańskich badaczy literatury ujawniły kilkadziesiąt gotyckich opowiadań autorstwa Louisy May Alcott, które publikowała w XIX-wiecznych czasopismach amerykańskich pod pseudonimem Ann Barnard. Zarówno tematyka, jak i stylistyka owych opowiadań odbiegają znacznie od wiktoriańskich zasad obowiązujących ówczesnych pisarzy, a przede wszystkim pisarki. Czytelnik na próżno będzie się więc doszukiwał w tych opowiadaniach umoralniających wersetów czy gloryfikacji patriarchalnego systemu społecznego XIX-wiecznej Ameryki. Opowiadanie analizowane w artykule jest przykładem owej antywiktoriańskiej wymowy nieznanego dotąd dorobku literackiego Louisy May Alcott. Główny bohater opowiadania, Max Erdmann, w poszukiwaniu idealnej modelki do swego portretu Lady Makbet zakochuje się w uosobieniu wiktoriańskiej hipokryzji i sztucznego sposobu bycia – w aktorce Agacie Eure. Louisa May Alcott kreśli ironiczny obraz owej miłości, ukazując destrukcyjną moc wiktoriańskiego modelu życia, podszytego wszechobecnym fałszem. W artykule opowiadanie jest analizowane jednocześnie na kilku płaszczyznach, gdyż Alcott krytykuje tu wiktoriańską hipokryzję, posługując się symboliką teatru i teatralnego zachowania, podpierając się ówczesną modą na quasi-naukowe wyjaśnienia emocjonalnych lub intelektualnych problemów czy wreszcie czerpiąc z bogatej gotyckiej stylistyki. Tam, gdzie w analizie opowiadania natrafiamy na typowo gotycką dwuznaczność i pozorną niejasność, z pomocą przychodzi metodologia badań literackich opracowana przez Jacques’a Lacana, która pozwala wytłumaczyć antywiktoriańską wymowę gotyckiego charakteru twórczości Louisy May Alcott.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2005, 53, 5; 41-47
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Child Abduction as a Palimpsest of Discourses in Toni Cade Bambara’s Those Bones Are Not My Child
Uprowadzenie dziecka jako palimpsest dyskursów w powieści Toni Cade Bambary Those Bones Are Not My Child
Autorzy:
Kolbuszewska, Zofia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2119987.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
uprowadzenie dziecka
rasizm
gotycyzm
drugoosobowa narracja
metafikcja historiograficzna
podmiotowość dziecka
child abduction
racism
the Gothic
second-person narration
historiographic metafiction
subjectivity of child
Opis:
Artykuł omawia wydaną pośmiertnie powieść współczesnej pisarki afroamerykańskiej Toni Cade Bambary Those Bones Are Not My Child, będącą reakcją na serię porwań i morderstw czarnoskórych dzieci w Atlancie w latach 1979-1981. Wymykającą się jasnym klasyfikacjom gatunkowym powieść Bambary sytuuje się w tradycji prozy gotyckiej oraz charakterystycznej dla postmodernizmu „metafikcji historiograficznej”. Gotycyzm pozwala na przedstawienie historycznej traumy rasizmu i rasistowskiej przemocy. W powieści Bambary niewyjaśnione porwania dzieci, podlegające różnym interpretacjom, ocenom i innym zabiegom znaczeniotwórczym, stają się miejscem przecięcia kilku wykluczających się wzajemnie dyskursów, które odzwierciedlają konflikty rasowe i klasowe w społeczeństwie amerykańskim. Drugoosobowa narracja w opowieści ramowej wskazuje na wielość możliwych odniesień zaimka „ty”. Bambara odrzuca w ten sposób spójny podmiot reprezentowany przez oficjalny dyskurs białych władz oraz czarnej klasy średniej Atlanty, zastępując go płynną, zmienną i podlegającą emocjom podmiotowością zbiorową, która obejmuje zamordowane dzieci, ich matki, całą pozbawioną przywilejów społeczność afroamerykańską, jak również autorkę i czytelnika.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2007, 54-55, 5; 187-197
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Ultimate Post-humanist Nostalgia in the TV Show Being Human US: Monstrous Home as an Allegory of the Human
Autorzy:
Kolbuszewska, Zofia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1804013.pdf
Data publikacji:
2019-10-24
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
post-humanizm krytyczny; potwór; hybryda; gotyk; nostalgia; człowiek; post-człowiek; serial telewizyjny
critical post-humanism; monster; hybrid; gothic; nostalgia; human; post-human; TV series
Opis:
Granice post-humanistycznej nostalgii w serialu telewizyjnym pt. Być człowiekiem. Wersja amerykańska: Potworny dom jako alegoria człowieka Artykuł dyskutuje napięcie występujące między humanistyczną a post-humanistyczną perspektywą przedstawienia domu stworzonego przez hybrydyczne potwory w serialu telewiuzyjnym pt. Być człowiekiem, wersja amerykańska: ducha, wampira, oraz parę wilkołaków. Niesamowity dom postrzegany jest jako palimpsest przestrzeni architektonicznej i symbolicznej, a współistnienie monstrów daje asumpt do wyłonienia się alegorycznego modelu człowieka; modelu, który nie bez nostalgii za humanistyczną przeszłością, zapowiada utopijną wizję przyszłego post-humanistycznego świata. Żyjąc we wspólnocie, duch, wampir i para wilkołaków funkcjonują jako asemblaż dramatyzujący humanistyczną koncepcję tego, czym jest człowiek. Jednak człowieczeństwo, którego poszukują bohaterowie serialu  badane jest z perspektywy krytycznego post-humanizmu, opierającego  się na pojęciu post-człowieka przywołującym i transformującym pytanie o to, co to znaczy być człowiekiem i w jaki sposób człowieczeństwo może być krytycznie ocenione i przekroczone w kierunku jeszcze nie zrealizowanej utopii. Krytyczny post-humanizm propaguje całkowicie nowe, post-gatunkowe, post-animistyczne, oraz post-globalne (tzn. kosmiczne) sposoby zamieszkiwania świata.  Chwilowo zrealizowana utopia współistnienia potworów stanowi dowód na to, że utopijny post-humanistyczny model człowieka może funkcjonować, ale po warunkiem, że “nieczystość” post-humanistycznych stworzeń zostanie użyta do zdefiniowania post-humanistycznego człowieka — człowieka, który jest potworem.  
This article interrogates a tension between post-humanist and humanist modalities of home created by hybrid monsters featured in the TV show Being Human US: a ghost, vampire and a werewolf  (pair). The uncanny home emerges as a palimpsest of architectural and allegorical space, while the monstrous cohabitation gives rise to an allegorical model of the human; a model that wistfully gestures at the utopian vision of the future post-humanist world, and is simultaneously pulled back by the nostalgically traditional humanist conception of the person. By living together, the ghost, the vampire, and the werewolf function as an ensemble that dramatizes the humanist notion of what it means to be human. However, the humanity invoked in the TV show is interrogated from the point of view of  critical post-humanism, which is based on the notion of the “post-human” that indicates a perspective where the abiding question of what it means to be human is not only addressed and re-articulated, but also critically assessed and transcended towards an as-yet-unrealizable utopia, promoting altogether new, post-speciesist, post-animist, or even post-global (in the sense of cosmic) ways of inhabiting the world. The momentary utopia of the monstrous cohabitation provides evidence that post-humanist utopian model of a human person is feasible; yet, only if  “the impurity” of post-human creatures also becomes a part of the definition of the post-humanist human—a human who is a monster.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 11 Special Issue; 113-124
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Problem narratora w średniowiecznej ikonografii objawień św. Jana na przykładzie Apokalipsy z Angers
The problem of the narrator in the medieval iconography of St. John’s Apocalypse on the example of Apocalypse of Angers
Autorzy:
Patyra, Jowita
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954039.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Apokalipsa z Angers
Apokalipsa św. Jana − ikonografia
sztuka gotycka − XIV wiek
narracja wizualna
Apocalypse of Angers
St. John's Apocalypse – iconography
Gothic art – the 14th century
visual narration
Opis:
The monumental tapestry dating back to the 14th century with images coming from St. John's Apocalypse, kept at present in the Angers castle, was designed on the basis of the iconographic program of the so-called Anglo-French apocalypses. In the unusually rich cycle of images contained in that group of illuminated manuscripts the figure of St. John is stressed in an unprecedented way. The present text is an attempt at referring the way of presentation of the author and narrator of Apocalypse to the miniature tradition and at pointing to the function of his figure in the narrative structure of the work.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 4; 129-148
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Miniatura przedstawiająca Matkę Boską Apokaliptyczną z Mszału kolegiaty kieleckiej
The Miniature Presenting Apocalyptic Holy Mother from Collegiate Missal of Kielce
Autorzy:
Ptak, Matylda
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953687.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
gotyckie małopolskie malarstwo miniaturowe
kolegiata kielecka
mszał
Matka Boska Apokaliptyczna
Mistrz Pontyfikatu biskupa Fryderyka Jagiellończyka
gothic małopolski miniature painting
Collegiate of Kielce
Missal
Apoliptical Madonna
Pontifical Master of bishop Fryderyk Jagiellończyk
Opis:
Miniatura z przedstawieniem Matki Boskiej z Dzieciątkiem na półksiężycu (wym.: 7 cm wys. X 6,5 cm szer.) znajduje się na 326 karcie Mszału kolegiaty kieleckiej (ob. przech. w Skarbcu katedralnym w Kielcach). Czas powstania iluminacji wyznacza się na koniec XV wieku, natomiast autorstwo przypisuje się krakowskiemu Mistrzowi Pontyfikału biskupa Fryderyka Jagiellończyka. Miniatura pod względem artystycznym i ikonograficznym jest bardzo cennym zabytkiem. Została włączona w ramy nurtu graficznego występującego w gotyckim małopolskim malarstwie książkowym w latach 1490 – 1505. Dostrzega się w niej wpływy drzeworytów południowoniemieckich końca XV wieku. Świadczy o tym zaczerpnięty stamtąd przez iluminatora charakterystyczny kanon postaci oraz technika pracy Mistrza, w której ujawniają się znamiona grafiki. Iluminacja z Mszału kolegiaty kieleckiej zwraca uwagę interesującą koncepcją ikonograficzną. Atrybutem pozwalającym zidentyfikować kielecką Madonnę jako Apokaliptyczną jest znajdujący się u Jej stóp półksiężyc. Od klasycznych całopostaciowych przedstawień odróżnia ją ujęcie w półfigurze. Jest ona jednocześnie przykładem redukcji atrybutów – występuje tu jedynie półksiężyc, brak natomiast mandorli słonecznej oraz korony na głowie. Konwencja obrazowa półpostaci Matki Boskiej z Dzieciątkiem znana i stosowana była w niemieckiej grafice XV wieku. Taka formuła ikonograficzna rozpowszechniona przez grafikę zyskała popularność krakowskim drzeworytnictwie połowy XVI wieku.
The miniature depicting Holy Mother and Child upon a c re scen t (measures: 7cm height x 6,5 cm width) is situated on a 326th sheet of a Collegiate Missal of Kielce (currently held in the Vault of a Kielce cathedral, bereft of signature). The illumination dates back to the end o f XV century, and the authorship is being attributed to a krakovian Pontifical Master of bishop Fryderyk Jagiellończyk. The miniature its elf is a very valuable artifact by both artistical and iconographical means. It was attached to the graphical trend, characteristic of g othic book painting widely spread in Małopolska in the period 1490-1505. It also displays a vast influence of south-german woodcut o f the end of XV century. This influence can be observed in (the archetypical characters and) the technique of the Master used by the illuminator, which emphasize the very traits of a graphic medium. Collegiate Missal of Kielce miniature, draws attention due to it’s interesting iconographical concept. The key to the recognition of Madonna of Kielce as Ap ocaliptical, is a crescent lying by Her feet. The „half-figure ” frame technique of presentation used here differs from a classical wholefigure ’ative, and in the same time is an example of reduction of a tributes - we can see only a crescent, without glorious beams of light nor a crown on Her head. This „half-figure” painting convention used in Holy Mother and Child upon a crescent, had been known and widely used in german graphics of the XV century. Such iconographic form widespread by graphic has gained a great popularity especially in krakovian woodcut of the 1-st. period of XV century.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2005, 53, 4; 113-130
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Między ideą a konstrukcją. Projekty ołtarzy Jana Matejki
Between idea and construction. Jan Matejko’s altarpiece designs
Autorzy:
Ciciora, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791405.pdf
Data publikacji:
2020-08-25
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Jan Matejko
Władysław Łuszczkiewicz
Józef Łepkowski
historyzm
neogotyckie ołtarze
konserwacja zabytków
ołtarz Wita Stwosza
zasada jedności stylu
remont krypt na Wawelu
historicism
neo-Gothic altarpieces
restoration of monuments
Wit Stwosz’s altarpiece
principle of unity of style
renovation of Wawel crypts
Opis:
Artykuł poświęcony jest specyficznym uwarunkowaniom i wielostronnej recepcji średniowiecznych retabulów ołtarzowych przez najwybitniejszego polskiego malarza historycznego Jana Matejkę. Recepcja polegała na kreowaniu nowych dzieł w oparciu o formy historyczne (ale nie stylowe), czerpane z realnych zabytków, nie zaś ze współczesnych wzorników architektonicznych lub rekonstrukcji dokonywanych według imaginowanej wizji stylu, co proponowali konserwatorzy tacy, jak Carl Heideloff lub Eugène-Emmanuel Viollet-le-Duc. Matejce pomocna była wiedza o wyglądzie realnych ołtarzy nabyta w czasie podróży krajowych i zagranicznych, odbywanych w latach młodości, oraz udział w restauracji średniowiecznych zabytków, przede wszystkim ołtarza Wita Stwosza w kościele Mariackim w Krakowie, który umożliwił mu poznanie budowy i konstrukcyjnych zagadnień związanych z budową ołtarza, szczegółów wyglądu średniowiecznych typów postaci, ich strojów, narzędzi, broni, rzemiosła, a także cech stylistycznych, zagadnienia słabo znanego środowisku dokonującemu konserwacji krakowskich zabytków. Doświadczenia te weryfikowały typ filozoficznej i emocjonalnej recepcji średniowiecza, charakterystycznej dla epoki romantyzmu, propagowany przez krakowskiego filozofa i miłośnika sztuki Józefa Kremera oraz typ oceny krytycznej względem plastyki i zagadnień typowo artystycznych, który prezentował artysta, konserwator i jeden z pierwszych historyków sztuki Władysław Łuszczkiewicz. Matejce projektowanie utrudniały niespójne poglądy konserwatorskie krakowskiego środowiska, przede wszystkim spór toczony między zwolennikami przywracania jedności stylowej zabytków (Józef Łepkowski, Władysław Łuszczkiewicz), a ich przeciwnikami, twierdzącymi, iż kryterium rozstrzygającym o poprawności restauracji jest substancja pierwotna obiektu, włącznie z nawarstwieniami stylowymi różnych epok (Piotr Michałowski, Paweł Popiel, Stanisław Tomkowicz). Twórczość Matejki lokowała się zatem pomiędzy weryfikacją idei konserwatorskich, modeli pisania o sztuce i poglądów na stylistykę zabytków minionych epok, a szczegółowymi badaniami wyglądu i cech konstrukcyjnych lokalnych obiektów. Jego wiedza i doświadczenie zdobyte na podstawie wnikliwych i krytycznych obserwacji i porównań dawnych dzieł sztuki i rzemiosła, ale pozbawione oparcia w autorytecie teorii konserwatorskiej wypracowanej przez zagranicznych historyków sztuki i architektury – podobnie jak tworzone na tej podstawie projekty – nie zdobyły uznania środowiska skoncentrowanego na teoretycznym poznawaniu postaw konserwatorskich oraz idei dotyczących rozpoznania form i znaczenia krakowskich zabytków, za to wykorzystującego koniunkturalnie autorytet Matejki, jako artysty.
The article concerns the reception of medieval altarpieces by the most significant Polish history painter, Jan Matejko. That was used for a creation of new works of art based upon historical forms (but not stylistic) that were derived from real historical monuments. Matejko was interested neither in contemporary pattern books for architects nor in reconstructions done according to imagined vision of style, mainly Gothic, which was proposed by restorers like Carl Heideloff or Eugène-Emmanuel Viollet-le-Duc. He gained his knowledge about real, existing medieval altarpieces during his journeys in Poland and abroad, which he took in his youth, and also through his participation in restorations of medieval monuments in Kraków, first of all – the Gothic altarpiece by Wit Stwosz in Mariacki church. Thanks to these experience he got to know a construction of altarpieces and details such as the types of medieval figures, their costumes, weapons, crafts, but also stylistic features that were not well recognized by restorers’ environment in Kraków. Additionally, that verified two types of the reception of the Middle Ages. One, philosophical and emotional, characteristic for Romanticism and propagated by the philosopher and art lover Józef Kremer and the second, characteristic for the artist, restorer and one of the first historians of art, Władysław Łuszczkiewicz that criticized artistic realisations done ages ago from the contemporary point of view. Repairing old and designing new altarpieces was a difficult task for Matejko as very often he was confronted by different points of view on restoration. The most discouraging was a dispute between followers of the unity of style (Józef Łepkowski, Władysław Łuszczkiewicz) and their opponents who appreciated the original form of the monument, including later elements from different epochs (Piotr Michałowski, Paweł Popiel, Stanisław Tomkowicz). Then Matejko’s work was located between verification of ideas of restoration, models of writing about art, opinions about style of monuments on one side and the analytical research on an external appearance and features of construction of local objects on the other side. Neither his knowledge, experience trained thanks to deep and critical observations and comparisons of historic works of art – but, unfortunately, without a support in an authority of restoration theories done by western historians of art and architecture – nor his designs, did not gained respect in Krakow among people concentrated on theoretical opinions on restoration and on ideas concerning forms and meaning of the monuments in Krakow.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4; 79-124
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-11 z 11

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies