Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Thomas" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-14 z 14
Tytuł:
Thomas Hutter, niedoszły misjonarz jezuicki
The Sculptor Thomas Hutter, the Unrealized Jesuit Missionary
Autorzy:
Sito, Jakub
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954602.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
In the Roman Central Jesuit Archive (ARSI) two letters by the Jesuit sculptor Thomas Hutter (1696-1745) of 1722 and 1723 have been preserved. They were written from the Sandomierz college to the General of the order, Michelangelo Tamburini. After the noviciate at St Szczepan Home in Cracow in 1718-1720 in the autumn of 1720 Thomas Hutter was transferred from Cracow to the Sandomierz college as a so-called coaudiutor temporalis. This was connected with the needs of the Sandomierz Jesuits who in 1717 took over the Gothic St Peter church from the parish. The Jesuit sculptor was welcome in Sandomierz as there was enough work for him in the church for many years. In Hutter’s long stay in Sandomierz that lasted till 1727 and was filled with work, about 1722 a clear crisis appeared. The discussed letters are proof of this. The first of them is a response to the offer that the order authorities sent to particular Jesuit homes, connected with a possibility of work in foreign missions. Hutter said he was ready to go to foreign missions, although he did not define the country he wanted to work in. At the same time he asked to be transferred to the German Province jurisdiction. In the second letter the artist repeated his request, this time suggesting a region for the mission. It was to be Turkey or countries subjected to it, like the Crimean Khanate. Hutter said he was going to learn the language and offered his work not only strictly as a missionary but he was ready to be a spy in Turkey as well. He was not afraid of death or imprisonment; he asked the authorities not to worry about him in such a case. He was ready to cross the Turkish border in summer 1723. However, the whole project was not put into effect. The sculptor remained in Poland and did not give up his job. However, a few years later he decided to leave the order and start a family; he also established a lay, excellently prospering workshop. The discussed correspondence is an exceptionally rare – in the Polish reality of the 17th-18th centuries – example of preservation of a sculptor’s letters. The more surprising are the letters written by a Jesuit sculptor, especially to the supreme authorities of the Order. The problems mentioned in them, the way they are formulated and the vastness of the letters show the person of Thomas Hutter from a surprising angle, as a religious, courageous, broad-minded man with various interests and talents. All this takes us far from the stereotype of a sculptor’s quiet work and of stabilization offered by the service in a religious order. Work in missions never belonged to the easiest ones, and in Muslim countries, openly hostile to Christianity, it must have been linked with the sense of constant threat, which Hutter realized, as his second letter shows.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2002, 50, 4 Special Issue; 449-460
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Ist das denn auch noch Sprache?“ ̶ Visualität als Entgrenzung der Begriffssprache in Thomas Bernhards Roman Frost
“Can It Still Be Described as Language?”: Visuality as a Surpassing of the Boundaries of Language in Thomas Bernhard’s Novel Frost
Autorzy:
Sommerfeld, Beate
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1775455.pdf
Data publikacji:
2021-06-16
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Thomas Bernhard
Mróz
antropologia
obrazy wewnętrzne
wizualność
Frost
anthropology
inner images
visuality
Opis:
„Czy jest to jeszcze język?” – wizualność jako wykraczanie poza ramy języka pojęć w powieści Thomasa Bernharda Mróz Artykuł analizuje delimitacje języka w powieści Mróz Thomasa Bernharda. Jego bohater, malarz Strauch, porzucił sztukę i oddaje się fantazjom i marzeniom. W literackich inscenizacjach tej imaginatywnej produkcji obrazów rozwijana jest antropologia wewnętrznych obrazów, które sprzeciwiają się logicznemu porządkowi języka pojęciowego. Bernhard przedstawia koncepcję wizjonerstwa, która kwestionuje wyłączną słuszność kategoryzacji pojęciowej i daje pod rozwagę możliwość specyficznego poznania wizualnego. Powstają obrazy czystej wizualności, które wymykają się komunikacji językowej i przypominają o bezsłownym doświadczeniu wizualnym. Strategie wizualizacji Bernharda są przedstawiane i uwidocznione w ich dyskursywnych powiązaniach z pytaniami antropologicznymi.   Der Beitrag geht den Entgrenzungen der Sprache nach, die in Bernhards Roman Frost metapoetisch zur Disposition gestellt und performativ eingelöst werden. Dessen Protagonist, der Maler Strauch, hat der Ausübung seiner Kunst entsagt und gibt sich seinen Phantasien und Traumvisionen hin. In den literarischen Inszenierungen dieser inneren Bildproduktion wird ein Konzept der visionären Schau entfaltet, welches die alleinige Geltung begrifflicher Kategorisierungen infrage stellt und auf die Brückenlosigkeit zwischen wortlosem Bilderlebnis und Sprache verweist. Die aus der Handlung herausgesprengten Tableaus einer von Begriffslogik entbundenen, opaken Visualität zersetzen den Logos der Wissenschaftssprache und werden von dieser mit dem Stigma der Verrücktheit belegt. Bernhards Visualisierungsstrategien werden auf rhetorischer und synästhetischer Ebene nachvollzogen und dabei in ihren diskursiven Verflechtungen mit anthropologischen Fragestellungen sichtbar gemacht. So wird ein diskursiver Bezug zur Psychopathologie angedeutet, indem die psychopathologischen Anteile einer radikal künstlerischen Existenz herausgestellt werden, die als kommunikative Lähmung in der rational verfassten Welt entworfen wird. Zudem unterhalten die Visionen eine untergründige Beziehung zu menschheitsgeschichtlich früheren Zuständen des Bewusstseins, die als phylogenetische Relikte weiterhin präsent sind und eine tiefere Wirklichkeitsschicht erlebbar machen, die jenseits von Sprache liegt.
This article explores the delimitation of language in Thomas Bernhardʼs novel Frost. The protagonist, the painter Strauch, has given up his art and is indulging himself in his fantasies and dreams. The literary presentations of this imaginative production unfold as an anthropology of inner images which are set against the logical order of language. Bernhard develops a concept of the visionary which questions the sole validity of notional categorisations, and discusses the possibility of specific visual cognition. There emerge tableaus of pure visuality which are beyond verbal communication and are reminiscent of wordless visual experiences. Bernhard’s strategies of visualisation are presented and revealed in their discursive interrelationship with anthropological questions.
Der Beitrag geht den Entgrenzungen der Sprache nach, die in Bernhards Roman Frost metapoetisch zur Disposition gestellt und performativ eingelöst werden. Dessen Protagonist, der Maler Strauch, hat der Ausübung seiner Kunst entsagt und gibt sich seinen Phantasien und Traumvisionen hin. In den literarischen Inszenierungen dieser inneren Bildproduktion wird ein Konzept der visionären Schau entfaltet, welches die alleinige Geltung begrifflicher Kategorisierungen infrage stellt und auf die Brückenlosigkeit zwischen wortlosem Bilderlebnis und Sprache verweist. Die aus der Handlung herausgesprengten Tableaus einer von Begriffslogik entbundenen, opaken Visualität zersetzen den Logos der Wissenschaftssprache und werden von dieser mit dem Stigma der Verrücktheit belegt. Bernhards Visualisierungsstrategien werden auf rhetorischer und synästhetischer Ebene nachvollzogen und dabei in ihren diskursiven Verflechtungen mit anthropologischen Fragestellungen sichtbar gemacht. So wird ein diskursiver Bezug zur Psychopathologie angedeutet, indem die psychopathologischen Anteile einer radikal künstlerischen Existenz herausgestellt werden, die als kommunikative Lähmung in der rational verfassten Welt entworfen wird. Zudem unterhalten die Visionen eine untergründige Beziehung zu menschheitsgeschichtlich früheren Zuständen des Bewusstseins, die als phylogenetische Relikte weiterhin präsent sind und eine tiefere Wirklichkeitsschicht erlebbar machen, die jenseits von Sprache liegt.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 5; 83-95
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Modernity and Utopia in Bruno Latour’s We Have Never Been Modern and Gabriel Josipovici’s What Ever Happened to Modernism
Autorzy:
Sawa, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807490.pdf
Data publikacji:
2019-10-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
nowoczesność; modernizm; utopia; Utopia; Thomas More; Bruno Latour; Gabriel Josipovici
modernity; Modernism; utopia; Utopia; Thomas More; Bruno Latour; Gabriel Josipovici
Opis:
Nowoczesność i utopia w Bruno Latoura We Have Never Been Modern i Gabriela Josipovici What Ever Happened to Modernism Celem artykułu jest zbadanie relacji pomiędzy utopią a nowoczesnością na podstawie Utopii Thomasa More’a oraz dwóch ważnych współczesnych studiów nad nowoczesnaścią: We Have Never Been Modern (1992) autorstwa Bruno Latoura oraz What Ever Happened to Modernism? (2010) napisanym przez Gabriela Josipovici. Ambiwalentna natura nowoczesnego prototypu utopii, która wykazuje obecność zarówno impulsu (e)utopijnego, jak i dystopijnego (krytycznego), zdaje się znajdować swoje odzwierciedlenie w naturze nowoczesności. Krytyczny aspekt nowoczesności odsłania fakt, że dwa podstawowe dążenia epoki nowoczesnej — do wolności i dominacji — okazują się jej największym obciążeniem zarówno w sferze socjopolitycznej, jak też w literaturze i sztuce.
This article seeks to explore the relation between utopia and modernity on the basis of Thomas More’s Utopia (1516) as well as two seminal contemporary studies: Bruno Latour’s We Have Never Been Modern (1992) and Gabriel Josipovici’s What Ever Happened to Modernism? (2010). The ambiguous nature of the modern prototype of utopia which displays both the eutopian and the dystopian (self-critical) impulse seems reflected in the nature of modernity. With auto-criticism inscribed in the constitution of both utopia and modernity, the leading desires of the modern period—for a greater emancipation and domination—prove to be its greatest burden both in the socio-political sphere as well as in art and literature.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2017, 65, 11; 161-175
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Opowieść proboszcza” z Canterbury Tales, dokument z dziejów pojęć moralnych i społecznych średniowiecza
Autorzy:
Mroczkowski, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2119619.pdf
Data publikacji:
1951
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Canterbury Tales
„Opowieść proboszcza”
średniowiecze
Thomas Becket
Geoffrey Chaucer
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 1951, 2-3; 163-184
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Poloni dicunt...” wzmianki dotyczące Polski na kartach Liber de natura rerum Tomasza z Cantimpré
Poloni dicunt... Bemerkungen über Polen im lLber de natura rerum des Thomas von Cantimpré
Autorzy:
Wojciechowski, Leszek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1955140.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
Der Artikel präsentiert die im Liber de natura rerum (Liber de naturis rerum) notierten Erwähnungen der Tierwelt in Polen. Der Verfasser dieses Werkes war Thomas von Cantimpré (etwa 1200 − etwa 1270), ein Dominikaner aus dem Kloster in Löwen (Leuven) in Brabant (heute Belgien). Die erste Version des Liber de natura rerum entstand etwa 1240; dieses Werk wurde später ergänzt. Im 8. Buch des Liber, wo Thomas von Cantimpré die vierbeinigen Tiere beschreibt (De quadrupedibus), erwähnt er die in Polen lebenden Biber und Wisente (De catoribus, De zubrone). In einer späteren Version dieses Werkes erwähnte der Verfasser noch eine in Polen lebende Art „Onagro” (De onagro) − diese Bezeichnung verwendeten die Benutzer des Lateinischen in Polen für den dortigen Elch (alces alces). Die von Thomas mitgeteilten Informationen ergänzten das damalige „Buchwissen” von diesen Tieren um interessante Einzelheiten − dieses Wissen basierte u.a. auf den Werken von Plinius, Solinus, Isodor von Sevilla sowie (des „lateinischen”) Aristoteles. Die Angaben des Thomas von Cantimpré − die ihm wahrscheinlich von Polen mitgeteilt wurden − zeugen von den im Mittelalter bestehenden Kontakten zwischen Polen und Flandern sowie Brabant (Löwen). Im vorliegenden Artikel werden die Richtungen dieser Kontakte signalisiert.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2000, 48, 2 Special Issue; 601-622
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„[…] Denn mit dem Tode, Dem Genickbruch spielen sie alle.“ Die sprachlose Poetik des Zirkus in Thomas Manns Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
“Their Basic Pattern Is the ‘Salto Mortale’, For They All Involve the Fatal Risk of a Broken Neck”: The Speechless Poetics of the Circus in Thomas Mann’s Confessions if Felix Krull, Confidence Man
Autorzy:
Brittnacher, Hans Richard
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1775299.pdf
Data publikacji:
2021-06-16
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
cyrk
ciekawość
hochsztapler
akrobatyka
sensacja
Circus
sensationalism
confidence trickster
acrobatic skills
Opis:
„Bo ze śmiercią, ze skręceniem karku igrają tam wszyscy”. Niema poetyka cyrku w powieści Tomasza Manna Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla Rozdział poświęcony cyrkowi w powieści Tomasza Manna Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla stanowi punkt wyjścia do rozważań na temat powinowactwa między sztuką cyrkową i hochsztaplerstwem. Artystyczne pokazy, podczas których wykonawcy podejmują śmiertelne ryzyko, skłaniają Feliksa Krulla do głębokich antropologicznych i estetycznych rozważań: Czy artyści cyrkowi, którzy igrają ze śmiercią i swoje ciała doprowadzają do granic fizycznych możliwości, oraz klowni rzucający wyzwanie prawom i normom są jeszcze ludźmi? Czy cyrkowe wrażenia i sadystyczną ciekawość publiczności można odpowiednio opisać za pomocą kategorii estetycznych? Typowy dla pokazów cyrkowych ekstremalny charakter lekceważenia konwencji ma wiele wspólnego z hochsztaplerstwem. Co różni obydwa zjawiska?   Am Beispiel des Zirkuskapitels in Thomas Manns Roman Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull untersucht der Beitrag die Affinität von Zirkus und Hochstapelei. Angesichts des tödlichen Risikos der artistischen Darbietungen gerät Felix Krull in tiefsinnige anthropologische und ästhetische Grübeleien: sind Artisten, die so bereitwillig ihr Leben aufs Spiel setzen, die ihrem Körper das Äußerste abverlangen, die mit clowneskem Übermut den Gesetzen der Norm trotzen, überhaupt Menschen? Sind die Sensationen des Zirkus und die sadistische Schaulust des Publikums noch mit den Begriffen der Ästhetik angemessen zu fassen? In seiner Missachtung der Konvention hat der Extremismus der zirzensischen Darbietung eine große Affinität zur eigenen Hochstapelei. Worin unterscheiden sie sich?
My contribution analyses the affinity for the circus and confidence men based on the chapter in Mann’s novel about visiting a circus. Faced with the mortal risks of the acrobatic performances, Felix Krull falls into deep reflection on anthropology and aesthetics: Are artists, who risk their lives, who demand extreme effort from their bodies, who defy the rules of reason and convention, really normal human beings? Can the sensational performances of the Circus and the morbid feelings of the spectators be conceived of within the terminology of aesthetics? Challenging conventions is the great affinity of circensic art and fraud—but where do the differences lie?
Am Beispiel des Zirkuskapitels in Thomas Manns Roman Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull untersucht der Beitrag die Affinität von Zirkus und Hochstapelei. Angesichts des tödlichen Risikos der artistischen Darbietungen gerät Felix Krull in tiefsinnige anthropologische und ästhetische Grübeleien: sind Artisten, die so bereitwillig ihr Leben aufs Spiel setzen, die ihrem Körper das Äußerste abverlangen, die mit clowneskem Übermut den Gesetzen der Norm trotzen, überhaupt Menschen? Sind die Sensationen des Zirkus und die sadistische Schaulust des Publikums noch mit den Begriffen der Ästhetik angemessen zu fassen? In seiner Missachtung der Konvention hat der Extremismus der zirzensischen Darbietung eine große Affinität zur eigenen Hochstapelei. Worin unterscheiden sie sich?
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 5; 65-81
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Moderne politics of fear. Zur privaten und öffentlichen Verunsicherung der Weltrisikogesellschaft in Marlene Streeruwitz’ Die Schmerzmacherin (2011) und Thomas von Steinaeckers Das Jahr, in dem ich aufhörte mir Sorgen zu machen und anfing zu träumen (2013)
Contemporary Politics of Fear. Private and Public Uncertainty in Global Risk Society: Marlene Streeruwitz Die Schmerzmacherin (2011) and Thomas von Steinaecker Das Jahr, in dem ich aufhörte mir Sorgen zu machen und anfing zu träumen (2013)
Współczesne politics of fear o prywatnej i publicznej niepewności społeczeństwa światowego ryzyka w powieściach Marlene Streeruwitz Die Schmerzmacherin i Thomasa von Steinaeckera Das Jahr, in dem ich aufhörte mir Sorgen zu machen und anfing zu träumen
Autorzy:
Rutka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882424.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
niepewność
społeczeństwo światowego ryzyka
Marlene Streeruwitz
Thomas von Steinaecker
uncertainty
world-risk-society
Opis:
Der vorliegende Beitrag präsentiert am Beispiel der Romane von M. Streeruwitz und Th. von Steinaecker die zeitgenössischen Strategien der Inszenierung von globalen Gefahren in der s. g. Weltrisikogesellschaft (U. Beck). Die beiden Texte können als tiefgründige Diagnose des privaten und öffentlichen Alarmismus interpretiert werden. Die permanente Erwartung einer Bedrohung und das ausgeprägte Präventivdenken schränken die individuelle und öffentliche Freiheit ein, rufen Verunsicherung hervor und spannen die Individuen in ökonomische Machtverhältnisse der Versicherungskorporationen und Sicherheitsfirmen ein.
The article discusses contemporary strategies of presenting the global threat in so called global risk society (Ulrich Beck), basing on the novels of Marlene Streeruwitz and Thomas von Steinaecker. Both works may well be interpreted as a thorough diagnosis of both private and social alarmism. Continuous anticipation of threats and a permanent wish to insure against all possible risks limit individual and public freedom, trigger a notion of instability and make citizens become the hostages of insuarance agencies and security companies.
Niniejszy artykuł ukazuje na podstawie powieści Marlene Streeruwitz i Thomasa von Steinaeckera współczesne strategie inscenizowania globalnego zagrożenia w tzw. społeczeństwie światowego ryzyka (Ulrich Beck). Oba utwory zinterpretować można jako przenikliwą diagnozę jednostkowego i społecznego alarmizmu. Permanentne oczekiwanie na zagrożenia i chęć ubezpieczania się od wszelkiego ryzyka ogranicza wolność indywidualną i zbiorową, wywołuje poczucie niestabilności i czyni z obywateli zakładników koncernów ubezpieczeniowych i firm ochroniarskich.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 5; 187-203
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Behind the Early Modern English Translation of The Laws of Oléron: Determining the Underlying French Text
Autorzy:
Lis, Kinga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1774200.pdf
Data publikacji:
2021-06-29
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Prawa z Oléronu
Pierre Garcie dit Ferrande
Robert Copland
Rutter of the Sea
Thomas Petyt
Laws of Oléron
Opis:
The objective of this paper is to analyse the sixteenth-century French texts which might lie behind an Early Modern English translation of a sea-code known as the Laws of Oléron, in an attempt to determine which of them served as the actual basis for the rendition. The original code has been dated back to the thirteenth century, with the earliest extant copies coming from the fourteenth century, at which point it was already known and used in England. It was not, however, before the sixteenth century that a translation was commissioned and appeared in a book called The Rutter of the Sea. The publication in question went through multiple editions and the views concerning the French text that served as the basis for the rendition diverge greatly. This paper analyses the various proposed theories and juxtaposes the actual French texts with each other and the Early Modern English translation.
Wczesne nowoangielskie tłumaczenie Praw z Oléronu: w poszukiwaniu francuskiego tekstu źródłowego Celem artykułu jest analiza XVI-wiecznych tekstów francuskich, które mogły być tekstami źródłowymi dla wczesnego nowoangielskiego tłumaczenia kodeksu morskiego znanego jako Prawa z Oléronu. Badanie ma pozwolić na ustalenie, który z nich stał się podstawą tłumaczenia. Sam kodeks morski powstał w XIII wieku, a jego najstarsze zachowane kopie pochodzą z XIV wieku, kiedy był już znany i wykorzystywany w Anglii. Jednakże dopiero w XVI wieku zlecono jego tłumaczenie na język angielski i został wydany w książce The Rutter of the Sea. Publikacja miała kilka edycji, a poglądy dotyczące tekstu francuskiego, który był jej źródłem, znacząco od siebie odbiegają. Artykuł analizuje różne teorie dotyczące tekstu źródłowego i zestawia ze sobą proponowane jako źródła teksty francuskie, a także porównuje je z tłumaczeniem na wczesny nowoangielski.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 6; 115-137
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Carnival Revisited: The Return of the Clown in Thomas Ligotti’s “The Last Feast of Harlequin”
Oblicza karnawału: powrót klauna w opowiadaniu Thomasa Ligottiego „The Last Feast of Harlequin”
Autorzy:
Antoszek, Patrycja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1887111.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
abiekt
karnawał
klaun
gotyk
literatura horroru
transgresja
abject
carnival
carnivalesque
clown
gothic
horror literature
transgression
Opis:
Mimo że karnawał jako zjawisko społeczne został niemal zupełnie wyeliminowany z życia kulturalnego, elementy karnawałowej estetyki odnaleźć można w wielu współczesnych tekstach literackich. W opowiadaniu Thomasa Ligottiego „The Last Feast of Harlequin” karnawałowe święto okazuje się jedynie maską dla ponurego, podziemnego rytuału. Celem niniejszego artykuł jest przedstawienie jednego ze sposobów, w jaki literatura horroru wykorzystuje transgresję i karnawałową poetykę do tworzenia własnej ambiwalentnej przestrzeni. Przerażający podziemny rytuał wopowiadaniu jest nie tylko groteskowym odwróceniem bachtinowskiego „święta głupców”, ale także odzwierciedleniem osobistych lęków i obsesji narratora. Odsłaniając ciemne aspekty współczesnego świętowania, opowiadanie Ligottiego staje się komentarzem na temat samego procesu marginalizacji praktyk karnawałowych i jednoczesnego pojawienia się poetyki karnawałowej wliteraturze gotyckiej.
Although carnival as a social phenomenon has been virtually eliminated from cultural life, carnivalesque imagery seems to pervade a lot of contemporary writing. In Thomas Ligotti’s “The Last Feast of Harlequin” a modern winter festival turns out to be only a mask for a sinister underground anti-fertility rite. The article explores the ways in which horror literature uses carnival’s transgressive potential and leading images to create an ambivalent space of chaos, evil, and perversity. In a truly grotesque reversal of carnival spirit, the Bakhtinian rejuvenating laughter is replaced by a mourning chant and celebration of “many shapes of death.” What is more, the dark ceremony in the story may be seen as an enactment of the narrator’s own pathological obsessions and private terrors. By revealing a contemporary festival’s hidden meaning and function, the story seems to comment upon the very process of the cultural suppression of carnival and gothic fiction’s subsequent appropriation of various cultural abjections framed in carnival’s ambivalent aesthetics.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2014, 62, 5; 135-144
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Johann Georg Hamanns Sokratische Denkwürdigkeiten: Eine Auseinandersetzung mit dem Rationalismus der Aufklärung
Johann Georg Hamannʼs Sokratische Denkwürdigkeiten: A Polemic with Enlightenment Rationalism
Autorzy:
Brose, Thomas
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1775233.pdf
Data publikacji:
2021-06-16
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Oświecenie
Biblia
nawrócenie
publiczność
metakrytyka
Sokrates
Immanuel Kant
David Hume
Søren Kierkegaard
filozofia egzystencjalna
Königsberg/Królewiec
Enlightenment
Bible
conversion
public
metacriticism
Socrates
existentialism
Königsberg
Opis:
Sokratische Denkwürdigkeiten Johanna Georga Hamanna. Polemika z oświeceniowym racjonalizmem Londyn, 1758 r. – to punkt zwrotny w biografii Johanna Georga Hamanna (1730-1788). To, co się wtedy wydarzyło w stolicy Anglii, ma znaczenie nie tylko dla jego królewieckiego adwersarza Immanuela Kanta. Londyńskie nawrócenie Hamanna czynni go krytykiem „oświeceniowej filozofii religii”. Jego Gedanken über meinen Lebenslauf należy wymienić w jednym szeregu z Confessiones św. Augustyna. Hamann zasługuje na szczególną uwagę w kontekście dyskursu „powrotu do religii” i „nowego ateizmu”. Wykonana przez niego około 1750 r. prekursorska analiza zinstytucjonalizowanej władzy „publiczności” ma wyjątkowe znaczenie, ponieważ podejmuje on próbę łączenia chrześcijańskiego przesłania z nowym rozumieniem rzeczywistości, stając się tym samym inspiracją dla Sørena Kierkegaarda. W osiemnastowiecznych debatach Hamann bronił egzystencji jednostki przed atakiem anonimowych sił. Z punktu widzenia historii duchowości godne odnotowania jest również to, że filozof odniósł się do Hume’owskiej krytyki metafizyki.   London 1758: das ist der Dreh- und Angelpunkt in Johann Georg Hamanns (1730-1788) Biografie. Was sich in der englischen Hauptstadt ereignet, besitzt nicht bloß für Immanuel Kant, seinen Königberger Mitbürger und Antipoden, Bedeutung. Hamanns Londoner Bekehrung macht ihn zum Kritiker der „Religionsphilosophie der Aufklärung“. Seine Gedanken über meinen Lebenslauf sind in einem Atemzug mit Augustinus’ Confessiones zu nennen. Hamann verdient im Diskurs um die „Wiederkehr der Religion“ sowie um einen „Neuen Atheismus“ geschärfte Aufmerksamkeit. Seine Analyse der sich um 1750 institutionalisierenden Macht von „Öffentlichkeit“ besitzt wegweisende Bedeutung. Denn er versucht, die christliche Botschaft in einem neuen Verständnis von Wirklichkeit zur Sprache zu bringen; er wird damit zum Anreger Søren Kierkegaards. Es ist die Existenz des Einzelnen, die Hamann gegenüber der Vereinnahmung durch anonyme Mächte („Man“) in den Debatten des 18. Jahrhunderts verteidigt. Dass sich der Glaubens-Denker dabei auf die Metaphysik-Kritik David Humes bezieht, erweist sich als geistesgeschichtlich folgenreich.
London, 1758 is a turning point in the life of Johann Georg Hamann (1730-1788). What happened that year in England’s capital was meaningful, and not just for Immanuel Kant, his adversary in Königsberg – Hamann’s London conversion turned him into a critic of the “Enlightenment philosophy of religion”. His Gedanken über meinen Lebenslauf should be considered as analogous to Augustineʼs Confessions. Hamann merits special attention in the context of the discourse of the “return of religion” and “New Atheism.” The groundbreaking analysis of the institutionalised power of “the public” (Öffentlichkeit), which he performed around the year 1750, is of exceptional importance because it attempts to combine the Christian message with a new understanding of reality, thereby becoming a source of inspiration for Søren Kierkegaard. In eighteenth-century debates, Hamann defended the individual’s existence from its appropriation by anonymous forces. From the point of view of the history of spirituality, it is also important to mention the fact that the philosopher referred to Hume’s criticism of metaphysics.
London 1758: das ist der Dreh- und Angelpunkt in Johann Georg Hamanns (1730-1788) Biografie. Was sich in der englischen Hauptstadt ereignet, besitzt nicht bloß für Immanuel Kant, seinen Königberger Mitbürger und Antipoden, Bedeutung. Hamanns Londoner Bekehrung macht ihn zum Kritiker der „Religionsphilosophie der Aufklärung“. Seine Gedanken über meinen Lebenslauf sind in einem Atemzug mit Augustinus’ Confessiones zu nennen. Hamann verdient im Diskurs um die „Wiederkehr der Religion“ sowie um einen „Neuen Atheismus“ geschärfte Aufmerksamkeit. Seine Analyse der sich um 1750 institutionalisierenden Macht von „Öffentlichkeit“ besitzt wegweisende Bedeutung. Denn er versucht, die christliche Botschaft in einem neuen Verständnis von Wirklichkeit zur Sprache zu bringen; er wird damit zum Anreger Søren Kierkegaards. Es ist die Existenz des Einzelnen, die Hamann gegenüber der Vereinnahmung durch anonyme Mächte („Man“) in den Debatten des 18. Jahrhunderts verteidigt. Dass sich der Glaubens-Denker dabei auf die Metaphysik-Kritik David Humes bezieht, erweist sich als geistesgeschichtlich folgenreich.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 5; 33-46
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Eine unbekannte Ausgabe der Imagines diaetae Zamoscianae und ihr Herausgeber. Ein Beitrag zur Geschichte der europäischen Rezeption von Szymon Szymonowic
Nieznana edycja Imagines diaetae Zamoscianae i ich wydawca. Przyczynek do historii europejskiej recepcji Szymona Szymonowica
Autorzy:
Pawlak, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882471.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
literatura nowołacińska
poezja polsko-łacińska
polsko-niemieckie związki kulturalne
Szymon Szymonowic
Johann Georg Styrzel
Thomas Seget
neo-Latin literature
Polish-Latin poetry
Polish-German cultural ties
Opis:
Artykuł przedstawia nieznane dotychczas wydanie Imagines diaetae Zamoscianae Szymona Szymonowica, które ukazało się w Augsburgu w 1665 r. staraniem Johanna Georga Styrzela (1591-1668), bawarskiego humanisty i zapomnianego wielbiciela łacińskiej twórczości polskiego poety.
The article presents an edition of Imagines diaetae Zamoscianae by Szymon Szymonowic that has been unknown up till now. The edition appeared in Augsburg in 1665, the editor being Johann Georg Styrzel (1591-1668), a Bavarian humanist and forgotten admirer of the Latin works by the Polish poet.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 1; 185-204
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Modélisation du contexte des lexies spécialisées en vue de l’élaboration d’un système d’aide à la rédaction scientifique dans le domaine biomédical
Modeling of the Context of Terminological Units for the Needs of a Scientific Writing Aid Tool in the Biomedical Field
Autorzy:
Thomas, Izabella
Galmiche, Anastasia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1804845.pdf
Data publikacji:
2019-10-24
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
terminologia; termin; redagowanie prac naukowych; system wspierania redagowania prac naukowych; kontekst; modelizacja; ontologie; korpus
terminology; term; scientific writing; scientific writing aid tool; context; modeling; ontology; corpus
Opis:
Modelizacja kontekstu leksyki specjalistycznej w celu wypracowania systemu wspomagania redagowania artykułów naukowych w biomedycynie Autorki proponują modelizacje informacji kontekstualnej wokół leksemów specjalistycznych w celu wypracowania systemu wspomagania redagowania prac naukowych w dziedzinie biomedycyny. Pod uwagę brana jest tu modelizacja kontekstu zdaniowego opisanego jako schematy aktantowe, które maja charakter semantyczny. Modelizacja ta opiera się na obszernym korpusie artykułów naukowych z biomedycyny, a także na Typach Semantycznych ontologii danej dziedziny, Unified Medical Language System.
In this paper we propose a modeling of contextual information around a terminological unit, for the needs of a scientific writing aid tool in the biomedical field. We focus more specifically on the modeling of significant phraseic contexts that we formalize as semantically characterized argument patterns. This modeling is based on a large corpus of biomedical scientific articles and relay on semantic types specified in a domain ontology, Unified Medical Language System.
Modélisation du contexte des lexies spécialisées en vue de l’élaboration d’un système d’aide à la rédaction scientifique dans le domaine biomédical Dans cet article nous proposons une modélisation de l’information contextuelle autour des lexies spécialisées en vue de l’élaboration d’un système d’aide à la rédaction scientifique dans le domaine biomédical. Nous considérons plus spécifiquement la modélisation du contexte phrastique décrit en termes de schémas actantiels que nous caractérisons sémantiquement. Cette modélisation est fondée sur un grand corpus d’articles scientifiques dans le domaine biomédical. Elle s’appuie également sur les Types Sémantiques d’une ontologie du domaine, Unified Medical Language System.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 8; 119-132
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pieter De Buysser als publieke intellectueel: Het engagement in het werk van de Vlaamse theater-maker, schrijver en filosoof Pieter de Buysser
Pieter De Buysser as a public intellectual: Social involvement in the work of the Flemish dramatist, writer and philosopher Pieter De Buysser
Pieter De Buysser jako publiczny intelektualista — zaangażowanie w pracy flamandzkiego reżysera, pisarza i filozofa Pietera de Buyssera
Autorzy:
Elbel, Adéla
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882511.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Pieter De Buysser
De Keisnijders
publiczny intelektualista
zaangażowanie społeczne
Thomas Vaessens
public intellectual
social involvement
Opis:
Pieter De Buysser is een Vlaamse filosoof, essayist, dramatist en romanschrijver. Hij reist met zijn theaterstukken door heel Europa. De vertaling van zijn debuutroman De Keisnijders is in 2016 in Tsjechië gepubliceerd. De Buysser is een typisch voorbeeld van een publieke intellectueel, een subtiel geëngageerde, sociaal-voelende kunstenaar. Deze bijdrage neemt Thomas Vaessens’ De wraak van de roman als uitgangspunt. In dit artikel beargumenteer ik waarom ik Pieter De Buysser beschouw als een onderdeel van de hedendaagse literaire stijl van het post-postmodernisme. Deze stijl bouwt voort op het postmodernisme en bekritiseert het tegelijkertijd. Aan de hand van voorbeelden uit De Buyssers’ werk beargumenteer ik wat ik als taak van een publieke intellectueel begrijp en hoe De Buysser deze rol vervult. Aan de hand van het voorbeeld van De Buysser toon ik de huidige behoefte aan publieke actieve persoonlijkheden die betrokkenheid tonen in sociale en politieke debatten.
Pieter De Buysser is a Flemish philosopher, essayist, dramatist and novelist. He travels with his theater pieces around Europe. The translation of his debut novel De Keisnijders is published in 2016 in the Czech Republic. De Buysser is a typical example of a public intellectual, a subtly committed artist, who feels socially involved. This contribution is based on Thomas Vaessens’ De wraak van de roman (The revenge of the novel) as the starting point. In this article I argue why I consider Pieter De Buysser to be a part of the contemporary literary style of “post postmodernism”. This style builds on postmodernism and at the same time challenges it. On the examples from de Buyssers’ works I argue what I understand as a task of a public intellectual and how does De Buysser fulfil this role. On the example of De Buysser I show the current need of publicly active personalities to engage themselves in social and political debates.
Pieter De Buysser jest flamandzkim filozofem, eseistą, dramaturgiem i powieściopisarzem, który ze swoimi sztukami teatralnymi podróżuje po całej Europie. Tłumaczenie jego debiutanckiej powieści De Keisnijders zostało opublikowane w Czechach w 2016 r. De Buysser jest typowym przykładem „społecznego intelektualisty”, oddanego artysty, który czuje potrzebę społecznego zaangażowania. Tło niniejszego artykułu stanowi powieść De wraak van de roman (Zemsta powieści) Thomasa Vaessensa. Autorka niniejszego artykułu przedstawia argumenty, które pozwalają mu sklasyfikować Pietera De Buyssera jako reprezentanta współczesnego stylu literackiego zwanego „postpostmodernizmem”. Styl ten opiera się na postmodernizmie, kwestionując jednocześnie jego dorobek. Na przykładzie prac De Buyssera autorka wyjaśnia, jak należy rozumieć zadania publicznego intelektualisty i jak sam De Buysser spełnia tę funkcję. Postać De Buyssera posłużyła autorowi artykułu do ukazania bieżącej potrzeby publicznego zaangażowania jednostek w społeczne i polityczne debaty.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 64 Special Issue, 5; 193-204
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Franz heiße ich auch, da scheint die Kanaille nicht weit; im Augenblick überzeugt es fast mich selbst“. Ein unerkannter Fall von Traditionsverhalten in der Literatur der klassischen Moderne: Schillers Räuber (1781) in Kafkas Urteil (1912)
“Thus, My Name is Franz, which Readily Evokes a Scoundrel; at the Moment it Almost Strikes Even Me that Way”. An Unknown Reference to Tradition in Classical Modernism: Schiller’s The Robbers (1781) and Kafka’s The Trial (1912)
Autorzy:
Pittrof, Thomas
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1775296.pdf
Data publikacji:
2021-06-16
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
praktyki intertekstualne Kafki
Zbójcy F. Schillera
Wyrok F. Kafki
Jochen Schmidt
Kafka’s intertextual practices
Schiller’s The Robbers
Kafka’s The Trial
Opis:
„Też nazywam się Franz, niezbyt to odległe od kanalii, już prawie się do tego przekonałem”. Nieznany przypadek odniesienia do tradycji w klasycznym modernizmie. Zbójcy Schillera (1781) i Wyrok (1912) Kafki W lecie 2020 r. zmarł Jochen Schmidt (ur. 1938), jeden z najwybitniejszych niemieckich germanistów. Zasłynął dzięki studiom nad twórczością Hölderlina, Kleista, Goethego i Musila. Jego wielokrotnie wznawiana, dwutomowa Historia Geniuszu (Geschichte des Genie-Gedankens) była impulsem do powstania obszernego komentarza do dzieł zebranych Nietzschego. Do tej pory zwykle pomijano fakt, że jego ostatnia książka, będąca rozrachunkiem z kultem Nietzschego i jego Wolą mocy (Wille zur Macht), zawiera rozdział poświęcony Kafce (Schmidt 95-100). Schmidt odsłania w nim ślady Woli mocy w opowiadaniu Wyrok (Das Urteil). W swojej analizie walki między ojcem i synem dostarcza jednak niezbyt przekonującej wykładni postaci ojca jako figuracji, która spełnia funkcję „preegzystencjalną” i nadrzędną w stosunku do Georga Bendemanna. Niniejszy artykuł odnosi się wprawdzie do starszych badań na twórczością Kafki, otwiera jednak zupełnie nową perspektywę. Po raz pierwszy dramat Schillera Zbójcy (Die Räuber) został tu potraktowany jako pretekst dla opowiadania Kafki, a jego sens jest interpretowany jako koherentne przedstawienie wewnętrznej symulacji procesu emancypacji.   Im Sommer 2020 starb mit dem Germanisten Jochen Schmidt (Jg. 1938) einer der herausragendsten Vertreter seines Fachs in Deutschland. Bekannt wurde Schmidt neben seinen Studien zu Hölderlin, Kleist, Goethe und Musil sowie einem von ihm angestoßenen umfangreichen Kommentar zu Nietzsches Gesamtwerk besonders durch seine mehrfach aufgelegte, zweibändige Geschichte des Genie-Gedankens. Dass das letzte von ihm vollendete Buch, eine Abrechnung mit dem Kult um Nietzsche und dessen „Willen zur Macht“, auch ein Kapitel über Kafka (Schmidt 2016, 95-110) enthält, ist bisher kaum wahrgenommen worden. In diesem Kapitel legt Schmidt Spuren des „Willens zur Macht“ in Kafkas Erzählung Das Urteil frei, gelangt jedoch in der Analyse des Kampfes zwischen Vater und Sohn am Ende zu einer nicht überzeugenden Deutung der Vatergestalt als Figuration einer Georg Bendemann vorgängigen und ihr überlegenen „Präexistenz“. Unter Einbezug der älteren Kafka-Forschung setzt der nachfolgende Beitrag hier neu an: Indem er erstmals Schillers Schauspiel Die Räuber als Prätext für Kafkas Erzählung identifiziert, erschließt er deren Sinngestalt als kohärenter Darstellung der inneren Simulation eines Emanzipationsprozesses.
In the summer of 2020, Jochen Schmidt (born 1938), one of the most prominent Germans in the field of German studies, passed away. He became famous thanks to his studies on the works of Hölderlin, Kleist, Goethe and Musil. His two-volume work The History of Genius Thought (Geschichte des Genie-Gedankens) was reissued many times and became the inspiration for a comprehensive commentary on Nietzsche’s collected works. Until now, it has generally been overlooked that his last book, which deals with the cult of Nietzsche and his work The Will to Power (Wille zur Macht), also contains a chapter dedicated to Kafka (Schmidt 2016, 95-100). In this, Schmidt reveals the traces of The Will to Power in the story The Trial (Das Urteil). In his analysis of the struggle between the father and the son, however, he does not provide a very convincing interpretation of the father figure as a figuration which fulfils its ‘pre-extentialist’ and superior function in relation to Georg Bendemann. This article refers to older studies on Kafka’s work, yet also opens up a completely new perspective. For the first time ever, Schiller’s drama The Robbers (Die Räuber) is treated here as pre-text for Kafka’s story, and its meaning is interpreted as a coherent representation of the internal simulation of the process of emancipation.
Im Sommer 2020 starb mit dem Germanisten Jochen Schmidt (Jg. 1938) einer der herausragendsten Vertreter seines Fachs in Deutschland. Bekannt wurde Schmidt neben seinen Studien zu Hölderlin, Kleist, Goethe und Musil sowie einem von ihm angestoßenen umfangreichen Kommentar zu Nietzsches Gesamtwerk besonders durch seine mehrfach aufgelegte, zweibändige Geschichte des Genie-Gedankens. Dass das letzte von ihm vollendete Buch, eine Abrechnung mit dem Kult um Nietzsche und dessen „Willen zur Macht“, auch ein Kapitel über Kafka (Schmidt 2016, 95-110) enthält, ist bisher kaum wahrgenommen worden. In diesem Kapitel legt Schmidt Spuren des „Willens zur Macht“ in Kafkas Erzählung Das Urteil frei, gelangt jedoch in der Analyse des Kampfes zwischen Vater und Sohn am Ende zu einer nicht überzeugenden Deutung der Vatergestalt als Figuration einer Georg Bendemann vorgängigen und ihr überlegenen „Präexistenz“. Unter Einbezug der älteren Kafka-Forschung setzt der nachfolgende Beitrag hier neu an: Indem er erstmals Schillers Schauspiel Die Räuber als Prätext für Kafkas Erzählung identifiziert, erschließt er deren Sinngestalt als kohärenter Darstellung der inneren Simulation eines Emanzipationsprozesses.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 5; 47-63
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-14 z 14

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies