Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "przestrzeń" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Vers les « mers heureuses » : l’espace métaphorique dans L’État de siège et La Peste d’Albert Camus
W stronę „mórz szczęśliwych”: przestrzeń metaforyczna w Stanie oblężenia i Dżumie Alberta Camusa
Autorzy:
Wielosz, Mirosława
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953818.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Camus
przestrzeń przedstawiona
przestrzeń wyobrażona
przestrzeń dramatyczna
przestrzeń przywołana
przestrzeń metaforyczna (poetycka)
metonimia
personifikacja
represented space
imaginative space
dramatic space
evoked space
metaphorical space
metonymy
personification
Opis:
W artykule podjęto próbę zanalizowania przestrzeni metaforycznej (zwanej również wewnętrzną lub poetycką) w sztuce teatralnej i w powieści, na przykładzie dwóch utworów Alberta Camusa: Stanu oblężenia i Dżumy. Autorka definiuje przestrzeń metaforyczną jako stanowiącą część przestrzeni wyobrażonej, która w odróżnieniu od przestrzeni przedstawionej nie stanowi bezpośredniego tła wydarzeń. Przestrzeń metaforyczna, będąc subiektywnym wytworem postaci i/lub narratora, a przez to odbiciem osobowości samego autora, skrywa bogactwo znaczeń, których właściwe odszyfrowanie może być kluczem do odkrywczej analizy tekstu. Metaforyczne obrazy przestrzeni zostały pogrupowane według zaproponowanego przez Gastona Bachelarda podziału na cztery żywioły, tj. ziemię, wodę, powietrze i ogień. Ziemia jawi się jako hermetycznie zamknięte miasto-więzienie, ponura arena mrocznych wydarzeń, poczekalnia przed gabinetem śmierci. A jednak to Miasto właśnie osadza Camus w roli właściwego bohatera swoich utworów. Powietrze i ogień to żywioły, które poprzez niszczycielskie właściwości stają się sprzymierzeńcami epidemii. I tylko woda jest przestrzenią uprzywilejowaną, szczęśliwą, wolną, ale choć znajduje się w bezpośredniej bliskości Oranu i Kadyksu, dla mieszkańców tych miast pozostaje na długo niedosiężnym rajem utraconym.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2005, 53, 5; 67-80
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
L’élément aquatique dans les contes crépusculaires de Michel de Ghelderode
The Element of Water in the Dark Tales of Michel de Ghelderode
Żywioł wody w mrocznych opowieściach Michela de Ghelderode’a
Autorzy:
Bizek-Tatara, Renata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1900784.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Ghelderode
fantastyka
woda
przestrzeń
Bachelard
fantastic
water
space
Opis:
Zafascynowany mglistym i deszczowym pejzażem Belgii Michel de Ghelderode czyni z wody ważny element świata przedstawionego w zbiorze opowiadań fantastycznych Czary (1941). Rola, jaką ów żywioł odgrywa w strukturze przestrzennej, nie jest jedynie zdobnicza i mimetyczna, ale przede wszystkim symboliczna i konstruktywna: przestrzeń wodna, złowroga i mroczna, sprzyja pojawianiu się zjawisk nadprzyrodzonych, generuje halucynacje oraz wprowadza atmosferę strachu i grozy. Podobnie jak w poetyce G. Bachelarda, posiada ambiwalentną naturę: jest siłą jednocześnie demiurgiczną i destrukcyjną, życiodajną i śmiercionośną. Połączona sekretną więzią z siłami nadprzyrodzonymi, woda staje się ważnym i charakterystycznym elementem kompozycyjnym mrocznych opowieści tego pisarza.
Michel de Ghelderode, fascinated by the misty and rainy landscape of Belgium,  makes of water an important element of the world presented in the collection of fantastic short stories Sortilèges (1941). The role that this element plays in the spatial structure is not only decorative and mimetic, but mainly symbolic and meaningful: sinister and dark water space conducive to the manifestations of a fantastic phenomenon, produces hallucinations and provides atmosphere of fear and terror. As in G. Bachelard, water has an ambivalent nature: it is a force both demiurge and destructive, life-giving and deadly. Combined secret relationship with supernatural, water becomes an important and distinctive compositional element of dark stories of this writer.
Fasciné par l’improbable géographie de brume et de pluie de la Belgique, M. de Ghelderode fait de l’eau un élément important de l’univers crépusculaire de ses contes fantastiques, publiés dans le recueil Sortilčges (1941). La fonction qu’il lui octroie n’est pas seulement ornementale et référentielle, mais avant tout fonctionnelle et significative : l’espace aquatique, sinistre et hostile, est propice au surgissement des forces maléfiques et devient générateur d’hallucinations et d’angoisses. Dans ses récits, comme dans la poétique de G. Bachelard, l’eau est une matičre primaire ambivalente et contradictoire : elle est ŕ la fois une force créatrice et destructive, démiurgique et thanatomorphe. Lié intrinsčquement au surnaturel, l’élément aquatique constitue une composante essentielle et caractéristique de la charpente des contes fantastiques ghelderodiens.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 5; 149-164
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Le développement des capacités discursives dans l’acquisition de la langue maternelle : le cas du discours descriptif
Rozwój zdolności dyskursywnych w akwizycji języka ojczystego: przypadek dyskursu deskryptywnego
Autorzy:
Watorek, Marzena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954328.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
dyskurs
opis przestrzeni
przestrzeń
akwizycja języka ojczystego
discourse
spatial description
space
L1 acquisition
Opis:
Artykuł prezentuje częściowe wyniki badań wchodzących w skład projektu „Budowa dyskursu przez uczących się języka, dorosłych i dzieci”, koordynowanego przez autorkę tekstu. W studium starano się ona pokazać, jak dzieci 4-, 7- i 10-letnie, których językiem ojczystym jest język francuski, rozwijają stopniowo zdolność budowy spójnego dyskursu. Na podstawie typu dyskursu, który jak dotąd jest stosunkowo rzadko analizowany w badaniach nad akwizycją języka ojczystego – a chodzi tu o opis przestrzeni – autorka pokazuje, w jaki sposób dzieci stopniowo budują dyskurs jednocześnie na poziomie struktury syntaktycznej wypowiedzeń, na poziomie konceptualnego wyobrażenia opisywanej przestrzeni oraz na poziomie realizacji złożonego zadania językowego. W konkluzji autorka dowodzi, że kompetencja dyskursywna nie jest całkowicie nabyta przed 10 rokiem życia oraz że stosunkowo niski poziom spójności tekstu oraz słaba organizacja konceptualna opisywanej przestrzeni są pochodną niskiej jeszcze zdolności rozwiązywania kompleksowych zadań językowych, innymi słowy: wynikają one z nie do końca rozwiniętej jeszcze zdolności budowania koherentnego i spójnego dyskursu.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 5; 147-164
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies