Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "przestrzeń" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-13 z 13
Tytuł:
Representations of Diasporic Experience through Space and Place in Jhumpa Lahiri’s Unaccustomed Earth
Obrazowanie doświadczenia diaspory poprzez miejsce i przestrzeń w Unaccustomed Earth Jhumpy Lahiri
Autorzy:
Filipczk, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1900732.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Jhumpa Lahiri
diaspora
przestrzeń
miejsce
space
place
Opis:
Celem niniejszego artykułu jest zbadanie doświadczenia przedstawicieli indyjskiej diaspory, które zostało przedstawione w opowiadaniu Unaccustomed earth („Nieoswojona ziemia”) amerykańskiej pisarki Jhumpy Lahiri. Poprzez obrazowanie związane z miejscem i przestrzenią Lahiri różnicuje doświadczenie pierwszego i drugiego pokolenia imigrantów. Mimo że granica między kategoriami miejsca i przestrzeni jest często płynna i nie jest możliwe ich ścisłe rozdzielenie (Tuan), w opowiadaniu widoczna jest tendencja do przedstawiania zróżnicowanych doświadczeń pierwszego pokolenia głównie przez obrazowanie związane z przestrzenią (ruch, podróż, dyslokacja, wykorzenienie), a drugiego – z miejscem (macierzyństwo, tworzenie domu, próba zakorzenienia). W ten sposób autorka wskazuje na zmianę dokonującą się w charakterze diaspory pomiędzy pokoleniami. Proces „wrastania” w nowe miejsce jest długotrwały i dlatego nie odbywa się w ciągu życia jednej generacji, a nawet, jak pokazuje opowiadanie, może być kłopotliwy dla drugiego pokolenia diaspory. Reprezentacja doświadczenia przedstawicieli diaspory w opowiadaniu odzwierciedla tezy badaczy na temat diaspory i doświadczenia określanego jako diasporyczne (Safran, Clifford, Brah).
The aim of the article is to investigate the experience of Indian diaspora presented in Jhumpa Lahiri’s short story Unaccustomed Earth. Through the imagery connected with space and place Lahiri indicates differences between the experience of the first and second generation immigrants. Although the boundary between the categories of place and space is fluid (Tuan) it is possible to see a tendency to present the experience of the first generation mainly through imagery connected with space (movement, journey, dislocation, uprootedness) while the experience of the second generation is associated with place (motherhood, building a home, an attempt to grow roots), which therefore indicates a distinct character of each generation. The process of “growing roots” in a new place is time-consuming and does not happen within one generation lifespan. Interestingly, as the story shows, it can be more problematic for the second generation of diaspora than for the first. The representation of diasporic experience in the story frequently reflects scholars’ ideas on diaspora (Safran, Clifford, Brah).
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 5; 239-250
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Liminal Spaces in The Ancrene Wisse
Autorzy:
Hernández Pérez, María Beatriz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791063.pdf
Data publikacji:
2020-12-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
anchorhold
Ancrene Wisse
kobieca przestrzeń
średniowiecze
female space
Middle Ages
Opis:
Przestrzenie graniczne w The Ancrene Wisse Historyczne studia nad kobietami żyjącymi w małych, odizolowanych wspólnotach w czasach pełnego średniowiecza wzbudziły zainteresowanie literaturą formacyjną powstałą w tym okresie. Trzynastowieczny tekst Ancrene Wisse, opisując kobiecą potrzebę odosobnienia, jednocześnie poświęca dużo uwagi służącym, które towarzyszyły swoim paniom w ich religijnej izolacji, pozostając ogniwem łączącym je ze światem zewnętrznym. Niniejszy esej omawia sposób, w jaki Ancrene Wisse, ustanawiając reguły izolacji religijnych kobiet, jednocześnie wykazuje dużą wyrozumiałość względem obecności służby. Ta dwoistość czyni z niego osobliwy tekst dialogiczny.
The historical approach to the situation of female recluses who lived in small communities in the High Middle Ages has fostered the interest in the literature of formation produced at the time for such groups. While referring to the female need to remain in seclusion, one of these pieces, the early 13th-century Ancrene Wisse, also shows a profound concern over those servants who, following their ladies into their religious retirement, still belonged to the world and served as a link with the outer sphere. This work will analyze how Ancrene Wisse, while still dictating and enacting the discourse of enclosure for religious women, also permits a more lenient treatment on the issue of the presence of servants, a duality that renders the piece as a peculiar dialogic one.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 11; 111-125
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Spatial Ontologies of (Neo)Baroque Culture
Przestrzenne ontologie (neo)barokowej kultury
Autorzy:
Rusiłowicz, Kamil
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882425.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
ciało
neobarok
ontologia
postmodernizm
przestrzeń
rama
body
frame
neobaroque
ontology
postmodernism
space
Opis:
Celem artykułu jest spojrzenie na przestrzeń przez pryzmat teorii neobaroku. Artykuł próbuje pokazać, jak barokowe strategie obramowywania i przełamywania ram przekształcają płaszczyznę w przestrzeń usytuowaną wewnątrz podmiotu. Artykuł analizuje również sposób, w jaki przełamywanie ram reprezentacji może być postrzegane jako akt ontologiczny uzależniony od ciała i pożądania, akt, dzięki któremu możliwa staje się estetyzacja rzeczywistości.
The present article attempts to look at space from the vantage point of neobaroque theory. Its aim is to investigate how such Baroque strategies as framing and de-framing transform surface into space staged within the subject. It also analyzes how breaking the frame of representation may be seen as an ontological act dependent on the body and desire, the act allowing for the aestheticization of reality.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 5; 173-186
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Enigma Explained: The Study of the Chronotopic Relation between V. S. Naipaul’s Novel The Enigma of Arrival and Giorgio de Chirico’s Painting The Enigma of Arrival and the Afternoon
Zagadka wyjaśniona: studium chronotopicznej relacji między powieścią V.S. Naipaula Zagadka przybycia a obrazem Zagadka przybycia i popołudnie Giorgio de Chirico
Autorzy:
Sawa, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1886869.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
ekfraza
chronotop
V.S. Naipaul
Giorgio de Chirico
czas i przestrzeń w literaturze i sztuce
Opis:
Artykuł ten jest analizą porównawczą powieści V. S. Naipaula The Enigma of Arrival i obrazu Giorgio de Chirico Zagadka przybycia. Związek między oboma dziełami wykracza poza zbieżność tytułów. Powieść i obraz zdają przenikać się wzajemnie tak, że możliwe jest postrzeganie książki jako rozbudowanej ekfrazy obrazu de Chirico, podczas gdy obraz może być odczytywany jako motyw autotematyczności w powieści. Tym, co łączy oba dzieła, jest idea chronotopu. Wszystkie najważniejsze aspekty obrazu de Chirico, tj. symbolicznie przedstawienie wewnętrznego rozdarcia, krajobraz miejski, dwuznaczność i niepewność sugerowana tematem podróży, nakładanie się teraźniejszości i przeszłości w architekturze budynków, nawiązują do głównych motywów powieści. Ostatecznie obraz de Chirico staje się wizualną reprezentacją chronotopu progu, kiedy podczas pobytu w Nowym Jorku, a następnie w Londynie narrator zyskuje świadomość kryzysu własnej tożsamości, co determinuje jego dalsze losy. W konsekwencji, słowa Bachtina odnoszące się do reprezentacyjnego potencjału chronotopu ulegają dosłownej materializacji i konkretyzacji w obrazie de Chirico. Wzajemnemu oddziaływaniu powieści i obrazu dodatkowo towarzyszy próba przekraczania granic literatury i sztuki.
The article is a comparative analysis of V. S. Naipaul’s novel The Enigma of Arrival and Giorgio de Chirico’s painting The Enigma of Arrival and the Afternoon. The relation between those two works extends far beyond the title. The novel and the painting seem to inform each other so that the book can be seen as an extended ekphrastic response to the image or the visual scene can be read as mise-en-abyme of the entire novel. The common denominator for the interaction of the visual and verbal Enigma is the idea of the chronotope. All the major elements of the image, i.e. the internal hesitation symbolically represented, the city square in the background, the idea of uncertainty and indefiniteness suggested by the motif of voyage, as well as the interconnectedness of the past and the present in the architecture of buildings, involve de Chirico’s Enigma in a peculiar relationship with literature and Naipaul’s novel in particular. In the context of the novel, the painting becomes an exact representation of the chronotope of the threshold in the narrator’s life, when first in New York and then in London the breach in his personality becomes recognised and begins to determine all his subsequent decisions and actions. Consequently, Bakhtin’s words referring to the representational potential of the chronotope become literally materialised and concretised in de Chirico’s painting. Moreover, the close interaction of Naipaul’s novel and de Chirico’s painting, as discussed in this study, is accompanied by the process of approximating the condition of the other art.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2014, 62, 5; 245-259
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Topography of Confinement in Jane Eyre and “The Lady of Shalott”
Topografia ograniczenia w Jane Eyre i Pani na Shalott
Autorzy:
Łowczanin, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1900694.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Charlotte Brontë
Alfred Tennyson
William Hunt
przestrzeń
ograniczenia społeczne
wyzwolenie
śmierć
space
confinement
liberation
death
Opis:
Na podstawie wybranych utworów literackich, Jane Eyre Charlotte Brontё i Pani na Shalott Alfreda Tennysona, oraz obrazu Prerafaelity Williama Hunta artykuł ukazuje sposoby kwestionowania przez ich autorów wiktoriańskiego ideału kobiety-anioła, strażniczki domowego ogniska. Omawiane prace pokazują jednocześnie, że wspólna tematyka umożliwia przekroczenie barier gatunkowych, a przez to ukazanie podobnej intensywności uczuć, dotarcie do intymnych przestrzeni świadomości i ukrytych przed światem pragnień i przemyśleń bohaterek, które nie wahają się kwestionować usankcjonowanych konwencji społecznych. We wszystkich omawianych pracach kluczowym elementem definiującym przynależność społeczną jest przestrzeń i to w odniesieniu do niej bohaterki Charlotte Brontё, Jane Eyre i Bertha Rochester, oraz Pani na Shalott Tennysona i Hunta definiują swoją tożsamość. Artykuł ukazuje, że to właśnie w odniesieniu do na nowo zdefiniowanego własnego terytorium odnajdują one drogę do swoiście pojmowanej wolności i uwolnienia kobiecości.
This paper is based on the assumption that it is possible to overcome generic boundaries and discern a shared language in the literary and visual arts. Its purpose is to demonstrate how literature and art rupture the Victorian ideal of angelic woman at home and allow us to enter intimate territories of female minds where free will goes against the sanctioned expectations. I will demonstrate this on the basis of Charlotte Brontë’s Jane Eyre, where a pilgrimage to maturity and emotional fulfilment is embodied as space. This text will be juxtaposed with Tennyson’s “The Lady of Shalott,” read as a representation of defiance of gender-ascribed confinement. One of this poem’s most potent pictorial images, Hunt’s engraving of 1857 (a basis for his later painting of 1905), capturing the Lady in the moment of fateful decision-making is compared with Jane Eyre’s other silent home-ridden character, Bertha Rochester. All three images, of Jane, Bertha and the Lady, realise in their own way a territorial relocation seen as necessary for an untrapping of femininity.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 5; 267-280
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Super size me: Experiments with the shape and size of contemporary sonnets in English
Eksperymenty z kształtem i rozmiarem współczesnego sonetu w angielskim
Autorzy:
Wącior, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1878728.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
poetyka
poezja angielska
sonet
poezja eksperymentalna
przestrzeń w literaturze
poetics
English literature
sonnet
experimental verse
space
Opis:
Artykuł podejmuje złożoną tematykę rozwoju gatunkowego współczesnego sonetu angielskiego ze szczególnym uwzględnieniem problematyki formalnego ukształtowania tego typu wierszy, przede wszystkim jego rozmiarów oraz interakcji, w jakie wchodzi z innymi formami sztuki. Najbardziej charakterystyczną tendencją, z jaką mamy obecnie do czynienia, jest między innymi wydłużanie struktury sonetu poprzez podwajanie liczby linijek, redefiniowanie pojęcia wersu ze struktury zbudowanej z pojedynczej linijki do blokowego układu nawet kilku zdań, często pozbawionego cech poetyckiego wyrażania, czy wreszcie zanurzenie sonetu w słownej substancji innego tekstu nierzadko stworzonego z dowolnie dobranych sekwencji słów bądź fragmentów prozy. Drugą istotną cechą jest łączenie sonetu jako utworu literackiego ze sztukami wizualnymi i wyzyskiwanie potencjału intertekstualnego wynikającego z takiej amalgamacji odległych sobie tekstów artystycznych.
The paper discusses theoretical issues of the development of contemporary sonnets in English with special attention devoted to the size and shape of the poems. The sonnet’s verbal space of fourteen decasyllabic lines arranged in quatrains and tercets undergoes a drastic re-arrangement in the texts of modern sonneteers. The most characteristic experiments with the form of the sonnet concern, among other things, expanding its structure by means of doubling the poem’s length, redefining the concept of the line of verse and substituting a decasyllabic iambic pentameter line with a block of lines stripped off any metrical beat and often prosaic in rhythm or immuring the sonnet within other texts and thus multiplying its meanings. The other tendency operating in contemporary sonnets is hybridization of the form by means of amalgamating the verbal with the visual, a process which expands the sonnet generically and makes of it an inter-art form.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 11; 213-224
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Beautiful And Terrible”: The Ambiguity of the Grid and Suburban Space in D. J. Waldie’s Holy Land: A Suburban Memoir
Autorzy:
Martinicorena, Sofía
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791071.pdf
Data publikacji:
2020-12-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Kalifornia
przestrzeń
miejsce
przedmieścia
D. J. Waldie
post-Zachód
siatka
California
space
place
suburbia
post-west
grid
Opis:
„Piękna i okropna”: dwuznaczność siatki i przedmieść w Holy Land: A Suburban Memoir D. J. Waldiego Artykuł omawia wspomnienia D. J. Waldiego zatytułowane Holy Land: A Suburban Memoir (1996), uznając je za odpowiedź na zgorzkniały sposób prezentacji amerykańskich przedmieść, będących miejscami alienacji. Dowodzę, iż Waldie, opisując Lakewood w Kalifornii jako miejsce święte, czyli podmiejską siatkę osiedli, odrzuca dominujące w amerykańskiej kulturze opowieści o przestrzeni. Wywód rozpoczyna analiza tego, jak Waldie analizuje wcześniejsze prace krytyczne poświęcone przedmieściom. Następnie analizuję dwoistą postawę wywołaną przez podmiejską siatkę w autorze. Artykuł kończy refleksja nad potencjalnym statusem Waldiego jako pisarza post-zachodniego; wysuwam argument, iż jego opis życia na przedmieściach unika stereotypów obecnych w narodowej świadomości Amerykanów – przedmieścia albo jako raju dla osób pnących się po drabinie społecznej albo bezdusznego miejsca alienacji.
The present paper reassesses D. J. Waldie’s 1996 memoir Holy Land: A Suburban Memoir as an intervention against the jaundiced portrayal of the United States suburbs as a place of alienation. I will argue that Waldie’s account of Lakewood, California, which he presents as a sacred place epitomised by the suburban grid, provides an insightful example of a refusal to comply with certain hegemonic narratives about space in American culture. For this purpose, I will first explore the way Waldie engages with previous critical work about the suburbs. I will next analyse the twofold attitude the grid triggers in the writer and conclude with a reflection upon the potential status of D. J. Waldie as a post-western writer, arguing that his account of suburban life ultimately manages to escape the stereotypes that prevail in the national cultural imaginary, which depict the United States suburbs either as an Edenic realm of upward mobility or as a soulless place of alienation.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 11; 181-193
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“If Englishness doesn’t define me, redefine Englishness”: Cultural Difference and Cultural Diversity in the London Cityscape
Jeśli nie definiuje mnie angielskość, zdefiniujmy ją ponownie” - różnica kulturowa i różnorodność w londyńskim krajobrazie miejskim
Autorzy:
Bysiecka-Maciaszek, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1933663.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
tożsamość kulturowa
hybryda/hybrydowość
diaspora
Trzecia Przestrzeń
kosmopolitanizm
Homi K. Bhabha
cultural identity
hybrid/hybridity
Third Space
cosmopolitanism
Opis:
Dychotomia: Tożsamy/Inny niezmiennie określa pozycję wypowiadającego się podmiotu, stawiając go albo w centrum, albo na jego obrzeżach. Punktem wyjściowym dla przedstawionych w niniejszym artykule rozważań są teorie badacza postkolonialnego Homiego K. Bhabhy. Bhabha podkreśla udział kultury w wytwarzaniu narodu i proponuje kulturową konstrukcję pojęcia narodowości jako „formy afiliacji społecznej i tekstualnej”, jego zaś mieszkańców definiuje jako „historyczne ‘przedmioty’ pedagogiki nacjonalistycznej […] i ‘podmioty’ procesu nadawania znaczenia”, a więc nośniki przeszłości i teraźniejszości. Jak pokazują przywołane w analizie brytyjskie pisarki Monica Ali (w Brick Lane) i Zadie Smith (w Białych Zębach), kategoryzowanie jednostek i grup ze względu na ich przynależność etniczną, rasową czy kulturową nie ma już przełożenia na binarne opozycje i politykę różnicy ukazaną w Marionetkach V.S. Naipaula. Nałożenie się różnorodnych, niejednokrotnie przeciwstawnych indeksów sprawia, że trudno zastosować esencjonalizm do wysoce hybrydyzowanych jednostek. Kultura Innego została przeszczepiona na grunt centrum, które dotąd było uważane przez Tożsamego za homogeniczne.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2011, 59, 5; 163-171
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“[A] window into the city’s underlying fabric”: Bouncing at the edge of the global metropolis in William Gibson’s Bigend Trilogy
Balansowanie na krawędzi (w) globalnej metropolii w Trylogii Bigend Williama Gibsona
Autorzy:
Nikiel, Julia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1878732.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
globalizacja
metropolia
przestrzeń przepływów
homogenizacja
Imperium
miasto krawędzi
American Dream
globalization
metropolis
space of flows
homogeneity
Empire
edge city
Opis:
Artykuł poddaje analizie opisy zglobalizowanego krajobrazu miejskiego w Trylogii Bigend Williama Gibsona (Pattern Recognition (2003), Spook Country (2007), Zero History (2010)) i stawia tezę, że w socjoekonomicznej rzeczywistości trylogii globalna metropolia nie tylko wspiera procesy zachodzące w przestrzeni przepływów, ale także pełni rolę „globalnego bramkarza”, strzegąc dostępu do struktur globalnych w imię tzw. selektywnej (w)łączności. W pierwszej kolejności artykuł prezentuje Gibsonowskie miasto globalne jako węzeł komunikacyjny oraz pierwszą linię frontu w starciu między globalizacją i lokalnością. Z racji swojego strategicznego położenia w usieciowionej przestrzeni przepływów, miasto współuczestniczy we wszystkich (często negatywnych) procesach globalnych. Zmieniający się pod wpływem tych procesów krajobraz miejski zwiastuje rosnące ujednolicenie krajobrazu globalnego. Następnie artykuł przyrównuje globalną metropolię do „miasta krawędzi” Joela Garreau. Jak kiedyś miasta krawędzi, tak dziś megamiasto zwodzi propagandą sukcesu; możliwości, które oferuje są jednakże dostępne tylko dla nielicznej, uprzywilejowanej mniejszości.
In the article, I examine the descriptions of the globalized urban landscape found in William Gibson’s Bigend Trilogy (Pattern Recognition (2003), Spook Country (2007), Zero History (2010)) and argue that in the socioeconomic reality Gibson projects the global metropolis functions as both a global facilitator and a global bouncer acting on the premise of selective inclusiveness. In the article, I first argue that in the Bigend Trilogy cities act as the enablers (or enforcers) of the global flows, and, what is often overlooked, are thus complicit in all the grounding (and often villainous) processes of globalization. Subsequently, I develop some critics’ ideas about Gibson’s presentation of the urban consequences of global exchange, and conclude that in the trilogy global metropolises are the frontline for the confrontation of globalization and local idiosyncrasies, and portend the advancing global homogenization. Finally, I compare Gibson’s analyses of the post-millennial metropolis and the 20th-century edge city. Just like once edge cities, I propose, the global metropolis prides itself as the new Territory of American civilization; the opportunity it offers, Gibson illustrates, is, however, equally illusory and reserved only for the privileged minority.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 11; 187-195
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Concept of the Edge in the Plays of Marina Carr
Autorzy:
González Chacón, María Del Mar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791061.pdf
Data publikacji:
2020-12-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Marina Carr
irlandzki dramat
przestrzeń
tożsamość
krawędź
margines
granica
opór
zmiana
Irish Theatre
space
identity
edge
margin
border
resistance
change
Opis:
Pojęcie krawędzi w sztukach Mariny Carr Kobiety w sztukach Mariny Carr zawsze są na krawędzi. Mai cierpi z powodu braku indywidualności i próbuje odrzucić ograniczenia narzucone przez rodzinę, Portia walczy o prawo do bycia matką która nie kocha swoich dzieci, Hester nie potrafi żyć poza trzęsawiskiem, które ją zabija, a Catherine próbuje żyć we śnie. Krawędź w sztukach Mariny Carr można zdefiniować jako przestrzeń umysłu, przestrzeń oporu w której bohaterki próbują zamieszkać. Krawędź oznacza margines na którym kobiety odnajdują własną przestrzeń. W późniejszych sztukach Mariny Carr mitologiczne, wiejskie krajobrazy ustępują miejsca współczesności. Przestrzenie miejskich napięć i konfliktów tworzą krawędzie, które są bardziej widoczne w przestrzeni dramatu, a transformacje dokonują się poprzez prowokacyjne dialogi i zachowania, wskazujące na nowe pojęcie krawędzi na której kobiety nadal poszukują swojego miejsca.
Women in the plays of Marina Carr have always been on the edge of something. The Mai suffers from the loss of selfhood and tries to escape the limitations imposed by her family, Portia fights for her right to be a mother who does not love her children, Hester cannot live outside the geographical limits of the bog that is killing her and Catherine will struggle to live in a dream. The edge in Marina Carr’s theatre is a space that can be defined as a space of the mind, a space of resistance that her characters fight to inhabit. Edges constitute marginalized sites where women find a space of their own. In her latest plays the concept of the edge has been transferred to modern life and mythological rural landscapes have receded. Spaces of urban tension and conflict create edges that are now more visible on the stage through the dramatic space, and transformations occur in the form of provocative dialogues and behaviors that hint at a reinvented edge where women continue to search for their own spaces.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 11; 95-110
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Art and Artists in City Space. Political and Economic Conditions of Art-based Revitalisation/Gentrification in Poland in both the Communist and Neo-liberal Reality: Elbląg Biennale of Spatial Forms and Gdańsk Shipyard Case Studies
Autorzy:
Błotnicka-Mazur, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1787945.pdf
Data publikacji:
2021-05-10
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
przestrzeń publiczna
gentryfikacja
rewitalizacja
Biennale Form Przestrzennych w Elblągu
Stocznia Gdańska
public space
gentrification
revitalisation
Biennale of Spatial Forms in Elbląg
Gdańsk Shipyard
Opis:
Sztuka i artyści w przestrzeni miasta. Polityczne i ekonomiczne uwarunkowania rewitalizacji / gentryfikacji w Polsce komunistycznej i wolnorynkowej. Przypadek biennale form przestrzennych w Elblągu i Stoczni Gdańskiej Artykuł w sposób komparatystyczny podejmuje zagadnienie wprowadzenia nowych form sztuki, w funkcji rewitalizacyjnej bądź gentryfikacyjnej, w przestrzeń miasta w dwóch różnych realiach polityczno-ekonomicznych: w komunistycznej i wolnorynkowej Polsce. Przeanalizowano zjawisko biennale, organizowanych szczególnie często w dekadzie lat 60., na przykładzie I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu z 1965 r., jak również współczesne procesy rewitalizacyjne przestrzeni miasta poprzez aktywność artystów – przypadek Stoczni Gdańskiej. Wymienione zjawiska natury artystycznej zostały osadzone w realiach polityczno-ekonomicznych odpowiednio Polski komunistycznej dekady lat 60., balansującej pomiędzy wolnością artystyczną a politycznymi ograniczeniami, oraz Polski współczesnej, po transformacji 1989 r., w której uwarunkowane ekonomicznie działania artystów na rzecz rewitalizacji dawnych terenów postoczniowych ścierają się z twardymi prawami wolnego rynku.
This paper addresses and compares the issue of introducing new art forms into the city space in order to revitalise or gentrify it, in two different political and economic realities: that of Poland under Communism and in the era of the free market. The phenomenon of the biennales, which were most frequently organised in the 1960s, is analysed, based mainly on the First Elbląg Biennale of Spatial Forms in 1965, as is one contemporary revitalisation process which has been achieved thanks to artistic activity, namely, the case of the Gdańsk Shipyard. These artistic phenomena are presented against the backdrop of the political and economic realities of Communist Poland in the 1960s, where they had to find a balance between artistic freedom and political limitations, as well as contemporary post-1989 Poland, where economically-conditioned artistic activities (intended to revitalise the post-shipyard space) clash with the hard rules of the free-market economy.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 4; 425-445
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Multitudinous Sparseness of Space in Harry Thurston’s Broken Vessel
Autorzy:
Martínez Serrano, Leonor María
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791068.pdf
Data publikacji:
2020-12-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
kanadyjska poezja
Harry Thurston
ekopoezja
transmaterialność
bardziej-niż-ludzki
przestrzeń
miejsce
pustynia
Canadian poetry
ecopoetry
more-than-human
trans-corporeality
space
place
desert
Opis:
Nieprzebrana ubogość przestrzeni w Broken Vessel Harrego Thurstona W styczniu i lutym 2000 roku kanadyjski poeta-naturalista Harry Thurston (ur. 1950) spędził 35 dni na Saharze, towarzysząc grupie archeologów badających Oazę Dachla. Skonfrontowany z bezmiarem terytorium jednocześnie obcego i znajomego, postanowił odpowiedzieć na doświadczenie życia na pustyni za pomocą serii krótkich wierszy, które pisał każdego dnia pobytu na Saharze. Owocem tego duchowego doświadczenia jest tom Broken Vessel (2007), w którym autor próbuje oddać tajemnicę pustyni – przestrzeni, która fascynuje ludzką wyobraźnię od stulecia. Odwołując się do rozróżnienia przestrzeń-miejsce (Tuan), koncepcji tętniącej materii (Bennett), oraz ekokrytycznej idei, w myśl której ekopoezja może być postrzegana jako tworzenie miejsca, artykuł omawia spostrzeżenia Thurstona na temat świata bardziej-niż-ludzkiego, którego przykładem jest pustynia.
In January and February 2000, Canadian poet-naturalist Harry Thurston (b. 1950) spent 35 days in the Sahara with a team of archaeologists conducting research at the Egyptian oasis of Dakhleh in the Western Desert. Confronted with the vastness of a territory at once foreign and familiar, he decided to respond to the experience of living in the desert with poems of haiku-like brevity he would write each day he spent on camp. The fruit of this spiritual experience was Broken Vessel (2007), a book that seeks to capture the mystery of the desert, a space that has held a century-long fascination for the human imagination. Following Tuan’s dichotomy of space vs. place, Bennett’s notion of vibrant matter, and ecocritical concepts concerning ecopoetry as place-making, this article examines Thurston’s insights into the more-than-human world embodied by the desert, based on his firsthand observations and his imaginings of the known and revealed history of the Sahara.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 11; 161-179
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
From the Profane to the Sacred: Prison-Space Transformations in G.G. Byron’s “The Prisoner of Chillon” and O. Wilde’s “The Ballad of Reading Gaol”
Autorzy:
Kędra-Kardela, Anna
Kędzierska, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1804527.pdf
Data publikacji:
2019-10-24
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
G.G. Byron; „Więzień Czyllonu”; O. Wilde; „Ballada o więzieniu w Reading”; przestrzeń więzienna; sacrum; profanum
G.G. Byron; O. Wilde; “The Prisoner of Chillon”; “The Ballad of Reading Gaol”; prison space; the sacred; the profane
Opis:
Od profanum do sacrum. Transformacje przestrzeni więziennej w „Więźniu Czyllonu” G.G. Byrona i „Balladzie o więzieniu w Reading” O. Wilde’a Artykuł poświęcony jest dwóm utworom o tematyce doświadczenia więziennego: „Więźniowi Czylonu” George’a Gordona Byrona i „Balladzie o więzieniu w Reading” Oskara Wilde’a. Wykorzystując pojęcie „przestrzeni fabuły” (story space) Marie-Laure Ryan, artykuł omawia utwory pod kątem ewolucji postrzegania więzienia, do jakiej dochodzi pod wpływem doświadczeń skazańców. Bohater Byrona, po wielu latach cierpień, zaczyna traktować loch jak swój drugi dom, uświęcony obecnością w nim grobów pochowanych tam braci. U Wilde’a także ma miejsce zmiana percepcji więzienia, będąca wynikiem duchowej przemiany, jaką przechodzą skazańcy. Cela—świat koszmaru, opresji więziennego życia—staje się miejscem modlitwy, umocnienia wiary. W obydwu utworach, można wnioskować, dochodzi do przemiany sfery profanum w sferę sacrum.
This study focuses on two prison poems: “The Prisoner of Chillon” by G.G. Byron and “The Ballad of Reading Gaol” by O. Wilde. It highlights the ordeal of the inmates with the emphasis on the change in their perception of the prison space. Based on M.-L. Ryan’s definition of story space, it is argued that the changing perception of space in the poems reflects the spiritual transformation the protagonists undergo. The experience of confinement leads, in the case of Byron’s protagonist, to the acceptance of prison life to the point of the dungeon becoming “a second home,” sacred to him as a site of his brothers’ burial. In Wilde’s poem incarceration has a transformative function, culminating in spiritual awakening and in the development of faith in Christ’s redemption. As a result of the change in both poems, prison becomes a space of prayer, turning thereby from the profane into the sacred.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 11; 149-164
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-13 z 13

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies