Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę ", person" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Początek życia ludzkiego. Czy ludzka zygota ma status osoby?
The Origin of Human Life: Does the Human Zygote Have the Status of a Person?
Autorzy:
Chyrowicz, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2015921.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
osoba
zygota
definicja osoby
indywiduum
person
zygote
definition of person
individual
Opis:
The above question can be answered briefly: the human zygote is a person, for man is a person. Thus formulated question is not a question that is asked by the biologist who does research on the origins of human life. Its answer is involved in the philosophical debate on the very concept of person. Here we deal with two separate scientific disciplines: philosophy (philosophical anthropology, to be precise) and biology (especially embryology). The discussion on the status of the human zygote demands respect for the competencies of either science. Otherwise, we might neutralize the concept of person, or demand of the biologist (as a biologist) to transcend the empirical character of his discipline towards philosophical abstraction. Let us add that the concept of person functions also in theology and law. Therefore the question about the personal status of the human zygote transcends the competencies of biology. The biologist, precisely speaking embryologist, will not dwell on the anthropological disputes about the concept of the human person. Rather, he will ask whether the human zygote is a man, that is a representative of the homo sapiens species, according to generic category. Respectively, we have two questions referring to the same zygote, or the primary stadium of our human existence: the questions about its human and personal status. Do they in fact concern the same, or we are dealing here with two, equal dimensions of human existence? The large number of answers given today to the question about the status of the zygote and successive developmental stages of man arouse doubts as to the unambiguous status of the zygote. One thing is certain in this discussion: we were all zygotes in the beginning. The way to answer them is, as it seems, first to make the concept of person more accurate, and then to answer how for we can refer this concept to the human zygote.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2002, 50, 3; 205-218
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
SOME REMARKS ON THE PHILOSOPHY OF LOVE IN DIETRICH VON HILDEBRAND AND KAROL WOJTYLA
KILKA UWAG NA TEMAT FILOZOFII MIŁOŚCI W UJĘCIU DIETRICHA VON HILDEBRANDA I KAROLA WOJTYŁY
Autorzy:
Merecki, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488519.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
love
spousal love
person
personal dignity
phenomenology
the good of the person
the objective goods for the person
miłość
miłość małżeńska
osoba
godność osoby
fenomenologia
dobro osoby
obiektywne dobra dla osoby
Opis:
Tematem artykułu jest filozofia miłości rozwijana przez dwóch wybitnych fenomenologów wymienionych w tytule: Dietricha von Hildebranda i Karola Wojtyłę. Obydwaj korzystali w swoich badaniach z metody fenomenologicznej; celem artykułu jest pokazanie, że w obydwu wypadkach metoda ta prowadziła do podobnych rezultatów. Autor czyni to w trzech krokach. Po pierwsze, pokazuje, że miłość pojętą w sensie ogólnym obydwaj autorzy rozumieją jako odpowiedź na wartość osoby. W Lubelskiej Szkole Personalizmu zasada miłości została wyrażona w formule: persona est affirmanda propter seipsam, a treścią afirmacji, która jest należna osobie, jest miłość. W kategoriach von Hildebranda zasada ta wyrażona jest w sposób następujący: dobro osoby afirmowane jest poprzez obiektywne dobra dla osoby, które stanowią właściwą treść miłości. Po drugie, obydwaj autorzy wiele uwagi poświęcają tej specyficznej formie miłości, jaką jest miłość małżeńska. Podczas gdy miłość w sensie ogólnym stanowi odpowiedź na wyjątkową wartość osoby w stosunku do świata pozaosobowego, to miłość małżeńska jest odpowiedzią na wyjątkową wartość jednej osoby pośród wszystkich innych osób doświadczaną przez osobę płci przeciwnej. W tym sensie miłość małżeńska jest również specyficzną odpowiedzią na wartość. Po trzecie, doświadczenie miłości małżeńskiej pokazuje, że nie istnieje sprzeczność między wolnością a wzajemną przynależnością, co von Hildebrand wyraził w pojęciu intentio unionis.
The paper investigates the specific contribution to the philosophy of love which was offered by the two thinkers mentioned in the title: Dietrich von Hildebrand and Karol Wojtyła. Both made use of the phenomenological method and it is interesting to see how this method yields similar results in their respective philosophies of love. The paper show sit in three steps. First, it shows thet love understood in its most general sense is the proper answer to the value of the person, which i salso called personal dignity. In terms of the Lublin Personalism: persona est affirmanda propter seipsam and the content of the affirmation that the value of the person calls for is love. In terms of von Hildebrand the good of the person is affirmed through the objective goods for the person, which constitute the proper contet of love. Secondly, the paper focuses on the specific form of love, which is spousal love. Whereas love in its most general sense responds to the unique value of the person among all other things in the world, spousal love is the answer to the unique value of this particular person among all other persons. In this sense spousal love constitutes a specific kind of value answer. Thirdly, the experience of spousal love shows that there is no contradiction between freedom and mutual belonging, which von Hildebrand expressed in the concept of intentio unionis.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2012, 60, 3; 5-13
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Are We Embodied Souls?
Autorzy:
Taliaferro, Charles
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791262.pdf
Data publikacji:
2021-03-18
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
dualism
Thomas Nagel
first-person point of view
Opis:
It is argued that Swinburne should stress the functional unity of soul and body under most healthy conditions. Too often, critics of substance dualism charge dualists with promoting a problematic bifurcation between soul and body. Swinburne’s work is defended against objections from Thomas Nagel. It is argued that Swinburne’s appeal to the first-person point of view is sound.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2021, 69, 1; 83-87
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W poszukiwaniu prawdy moralnej. Analiza porównawcza teorii Tadeusza Stycznia i Alaina Badiou
In Search of Moral Truth: The Comparative Analysis of the Ethical Theories by Tadeusz Styczeń and Alain Badiou
Autorzy:
Rejewska, Julia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2097347.pdf
Data publikacji:
2021-12-06
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
prawda
osoba
etyka
Styczeń
Badiou
truth
person
ethics
Opis:
Celem niniejszego artykułu jest pokazanie problemu prawdy w etyce w świetle teorii etycznych dwóch filozofów: Tadeusza Stycznia i Alaina Badiou. Artykuł jest podzielony na trzy części. W pierwszej z nich została zaprezentowana etyka prawdy Tadeusza Stycznia, a w części drugiej — etyka prawd Alaina Badiou. W części trzeciej zostało przedstawione rozumienie prawdy jako podstawy etyki, co pozwoliło ukazać koncepcje prawdy tkwiące u podstaw etyk Stycznia i Badiou i je porównać.
The aim of this article is to present the problem of truth in ethics in the light of the ethical theories of two philosophers: Polish philosopher Tadeusz Styczeń and French philosopher Alain Badiou. The article is divided into three parts. The first part and the second part, introductions are to the ethics of truth by Tadeusz Styczeń and the ethics of truths by Alain Badiou. The third part is a presentation of the notion of truth as a basis of ethics in order to reveal the concepts of truth lying at the base of these thinkers’ ethics’ and to compare them.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2021, 69, 4; 225-242
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Osoba a osobowość. Psychologiczne koncepcje osobowości w świetle klasycznej antropologii filozoficznej
Person and Personality. Psychological Concepts of Personality in the Light of the Classical Philosophical Anthropology
Autorzy:
Jastrzębski, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2013063.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
osoba
osobowość
charakter
temperament
ja/jaźń
person
personality
character
self
Opis:
In the modern human sciences, there is a lot of confusion with regard to the understanding of basic terms. Each author tries to develop his own terminology and thus makes any discussion of his ideas very difficult from the very beginning. This is, for instance, the case with theories of personality. Is it possible that the psychologists may use the tools that have for centuries been successfully used in philosophical anthropology? If we had at least one point of reference, we could probably do so. Is the classical concept of the human person a possible point of reference for a psychologist? This paper is an attempt to answer the question.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2009, 57, 1; 29-48
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
POJĘCIE OSOBY W ANTROPOLOGII HANSA EDUARDA HENGSTENBERGA
CONCEPT OF PERSON IN THE HANS EDUARD HENGSTENBERG’S ANTHROPOLOGY
Autorzy:
Pasterczyk, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488757.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
osoba
ontologia
konstytucja
fenomenologia
hylemorfizm
person
ontology
constitution
phenomenology
hylemorphism
Opis:
The article discuss the anthropological issue of Scheler’s most successful pupil, Hans Eduard Hengstenberg. The German philosopher tried to unite two different philosophical traditions: phenomenology and classical metaphysics. His main achievement was foundation of the new anthropological position based on the phenomenological concept of Sachlichkeit and the ontology of constitution. The article explains the inner logic of Hengstenberg’s ontological position and exams his philosophical criticism against the traditional hylemorfic theory of Aristotle used as a scholastic tool for explaining the union between body and mind.
Artykuł omawia antropologiczną pozycję Hansa Eduarda Hengstenberga. Żyjący w dwudziestym wieku niemiecki filozof próbował połączyć w swojej refleksji fenomenologię z klasyczna metafizyką. Główną zasługą Hengstenberga, będącego w opinii Roberta Spaemanna najwybitniejszym uczniem Maxa Schelera, była udana próba ufundowania propozycji antropologicznej, która wychodząc z fenomenologicznej analizy ludzkich postaw nakreśliła opartą o pojecie konstytucji nową ontologię ludzkiej osoby. Artykuł dyskutuje próbę rozwiązania przez Hengstenberga tradycyjnej aporii antropologii opartej o rozumienie człowieka jako połączenia sfery cielesnej i duchowej. Proponując rozumienie człowieka jako konstytucji ducha, sfery witalnej oraz tzw. zasady osobowościowej Hengstenberg krytykuje arystotelesowską koncepcję możności i aktu jak teorię proponującą kauzalną zasadę połączenia ducha i ciała w jednym ludzkim podmiocie. Koncepcja Hengstenberga wskazuje na realność ludzkiego ciała oraz jego istotne miejsce w konstytuowaniu całości ludzkiego bytu.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2013, 61, 4; 5-18
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zarys personalistycznej metafizyki Bordena Parkera Bowne’a
The Concept of the Personalistic Metahysics of Borden Parker Bowne
Autorzy:
Jastrzębski, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2013182.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
B. P. Bowne
personalizm
osoba
metafizyka
antropologia
Personalism
person
metaphysics
anthropology
Opis:
Borden Parker Bowne was the founder of the School of Philosophy in Boston, taught there for more than a generation, and made a lasting impression on American philosophy. During Bowne’s career at Boston University (from 1876 until his death 1910), many of his students, who later also became professors in different areas, were inspired by his thinking and his person. His basic conviction is that it is the human person that is at the basis of Ontology and Ethics : the person that preserves its identity within change thanks to memory; the person that is active in knowing and choosing; the person that acts deliberately towards values; the person that thinks – all these at least potentially. The purpose of the article is to examine Bowne’s metaphysics, i.e. the roots of his view of Personalism. What emerges is his idea of existence in general and of human existence in particular. This is done also historically, by examining some earlier views of man and reality in general, which were the background for Bowne’s specific ideas. He begins from his idea of existence as active and self-determining, and of nature as activated by the intellect and will of God, the Most-High Person. That is why the human person has the attributes of awareness and self-awareness, freedom and the ability to act, and self-control. The connection of Bowne’s Personalism with idealism also presents the problem of how do we come to discover the notion of person, which is not from simple experience of reality, but is rather developed or postulated.  For Bowne the model for the notion of person is the Person of God. If we look at reality from the perspective of God-Person (Person par excellence), there is the danger of theologizing Philosophical Anthropology, and a reality of Bowne’s metaphysics, which wasn’t very popular among many philosophers. Nonetheless Bowne’s ideas were positively received by the Church in America, and were used for many years as the model for defending the Christian world-view against the attacks of naturalism. In that context, his Personalism effectively fulfilled its role, showing the human person to be a spiritual being, ultimately coming from God, the Most-High Person.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2008, 56, 1; 397-415
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aristotle on the Real Object of Philia and Aretē
O związku między philia a aretē w ujęciu Arystotelesa
Autorzy:
Smolak, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31233213.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Aristotle
aretē
eudaimonia
philia
friendship
person of excellence
Arystoteles
ludzka doskonałość
przyjaźń
Opis:
In the opening remark of Nicomachean Ethics VIII 1 Aristotle notices that the next step would be a discussion of philia, since it is a certain aretē or is associated with aretē (NE VIII 1 1155a 1–2). This article is an attempt to determine how the real object of philia and aretē are related from Aristotle’s point of view. The author performs a study into two sections. The first section is focused on the analysis of aretē and its various types, in particular the human one. The second section is concentrated on the typology of philia, namely friendship and its particular kinds. The author shows that the relation between philia and aretē can be described in two ways: if both philia and aretē play the crucial role in leading a eudaimonic life, then philia is the aretological friendship and aretē—the human one, namely the whole consists of the aretē of character in the full sense and the practical wisdom on condition that the aretological friends equate eudaimonia with life focused on the political or practical activity, or even of the theoretical wisdom, providing that they identify it with the highest form of eudaimonic life, that is, the theoretical one. If, however, philia is to be a term said in many ways (pleonachōs legetai) and aretē is to be understood in a broad sense, that is, as “being good at something”, then philia can signify every kind of friendship, namely the aretological, the hedonistic and the utilitarian one, whereas aretē—qualification or skill that makes these friendships perform their functions well. The first possibility is that the relation between philia and aretē is limited to the aretological friendship at the expense of narrowing the meaning of aretē to the human one. The second possibility is that every kind of friendship is considered as the functional thing and, in consequence, defined by their proper function. From this point of view, all friendships are accompanied by appropriate aretai, namely by qualifications or skills that guarantee the perfect fulfillment of their proper function and, therefore, the achievement of the set goal by two persons in question.
W uwadze otwierającej Etykę nikomachejską VIII 1 Arystoteles stwierdza, że „philia jest określoną aretē lub jest nierozłączna z aretē” (EN VIII 1 1155a 1–2). Celem artykułu jest interpretacja tego stwierdzenia, z podziałem na dwie części. W pierwszej autor przeprowadza badanie dotyczące aretē i jej różnych typów, w szczególności aretē ludzkiej. W drugiej bada pojęcie philia, czyli przyjaźń i jej poszczególne typy. Autor wykazuje, że związek pomiędzy philia i aretē można rozumieć na dwa sposoby: a) jeśli philia oraz aretē są rozpatrywane z punktu widzenia możliwości prowadzenia eudaimonicznego życia, to philia oznacza przyjaźń aretologiczną, a aretē — aretē ludzką; b) jeśli philia jest rozpatrywana jako termin wielorako orzekany (pleonachōs legetai), a aretē jako termin względny, czyli „bycie dobrym w czymś”, to philia oznacza każdy typ przyjaźni, czyli przyjaźń aretologiczną, hedonistyczną i utylitarną, a aretē — konkretną umiejętność lub skuteczność w działaniu charakterystycznym dla każdej z wymienionych przyjaźni. Zgodnie z a) związek pomiędzy philia i aretē ogranicza się do przyjaźni aretologicznej, ale kosztem zredukowania aretē do aretē ludzkiej. Zgodnie z b) związek pomiędzy philia i aretē dotyczy każdego typu przyjaźni, jako że każdy typ przyjaźni pozostaje w związku z przynależną do niej aretē, której praktykowanie skutkuje doskonałym spełnieniem jej funkcji, czyli niezawodnym osiąganiem celu przez przyjaciół.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2024, 72, 1; 115-151
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bioetyka czy bioetyki? O możliwości konsensu w bioetyce
Bioethics: One or Many? About the Possibility of Consensus in Bioethics
Autorzy:
Chyrowicz, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2016192.pdf
Data publikacji:
2001
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
bioetyka
zasady etyki medycznej
utylitaryzm
życie osoby ludzkiej
fundacjonalizm
uniwersalizm
koncepcja osoby ludzkiej
bioethics
principles of medical ethics
utilitarianism
life of the human person
foundationalism
universalism
conception of the human person
Opis:
The birth of bioethics as a distinct branch of applied ethics is connected with extremely intensive extension of biomedical sciences in the second half of the 20th century. The problems which are connected with practical application of the achievements in contemporary medicine are not only of pragmatic but also of ethical character. The moral nature of these problems is specifically dealt with by bioethics. The interdisciplinary character of the research carried out in the field of bioethical analyses provokes a set of methodological problems; firstly, the problem of the nature and definition of bioethics. The development of bioethics is accompanied by a diversity of standpoints, often excluding each other. The authors who represent these mutually-excluding standpoints accept, at the point of departure, different ethical and anthropological principles. Thus we do not speak about one bioethics, but rather about many bioethical theories. The pluralism of bioethical standpoints is seen by some authors as an inheritance of postmodernism, some others are trying to look for general and universal bioethical principles. Such a consensus appears impossible due to the diversity of the conceptions of the person in contemporary bioethics. So the consensus in bioethics should be looked for rather in the field of anthropology.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2001, 49, 2; 65-89
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ODPOWIEDZIALNOŚĆ NARODU ZA PAŃSTWO W KONCEPCJACH WSPÓŁCZESNYCH PERSONALISTÓW POLSKICH
RESPONSIBILITY FOR THE STATE OF THE NATION: THE CONCEPTS OF CONTEMPORARY POLISH PERSONALISTS
Autorzy:
Kapias, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488460.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
odpowiedzialność
naród
państwo
personalizm
osoba
wspólnota
responsibility
nation
state
personalism
a person
a community
Opis:
Contemporary times, filled with ideas of postmodernism and globalization, are not conducive to reflection on the concept of the nation. Meanwhile, the nation as a community of people from the same family has a personal dimension. The nation should therefore have a significant impact on the state, which is public. There is a need to take responsibility for the quality of the state by the national community. Especially this responsibility is reflected in the idea of realization of the common good. The state has the duty to care for common welfare and enable people to participate in it. National community helps in this process. Its fundament is a common good implemented by every person. A national culture has important role in the responsibility for the state. The specificity of a culture—with its sovereignty—distinguishes a given nation from others. This makes it possible to play a significant role in building the sovereignty of the country. However, in taking responsibility for the state, the most important is a person. Because he is a human being – what is particularly emphasized by Polish personalists.
Czasy współczesne przepełnione koncepcjami postmodernizmu i globalizacji nie sprzyjają refleksji nad koncepcją narodu. Tymczasem naród jako wspólnota ludzi wywodzących się z jednej rodziny, ma wymiar osobowy. Naród powinien więc mieć poważny wpływ na państwo, które jest społeczeństwem. Zachodzi potrzeba podjęcia odpowiedzialności za jakość państwa, przez wspólnotę narodową. W szczególności odpowiedzialność ta uwyraźnia się w koncepcji realizacji dobra wspólnego. Państwo ma więc obowiązek troski o ten rodzaj dobra i pomoc każdemu z ludzi tworzących wspólnotę państwową w partycypacji w tym dobru. Pomaga w tym wspólnota narodowa, której fundamentem jest wspólne dobro realizowane poprzez każdą osobę. Istotna rolę w odpowiedzialności za państwo posiada także kultura narodowa. Jej specyfika wyodrębnia dany naród spośród innych. Posiada ona swą suwerenność. Dzięki temu może także odgrywać znaczną rolę w budowaniu suwerenności danego państwa. W podejmowaniu odpowiedzialności za państwo najważniejszy jest jednak człowiek. Jest on bowiem bytem osobowym – na co ze szczególnym naciskiem zwracają uwagę polscy personaliści.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2013, 61, 4; 73-91
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leibniz: Personal Identity and Sameness of Substance
Leibniz: osobowa identyczność i tożsamość substancji
Autorzy:
Gut, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488319.pdf
Data publikacji:
2017-06
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Leibniz
personal identity
person
substance
sameness
self-consciousness
memory
osobowa identyczność
substancja
tożsamość
samoświadomość
pamięć
Opis:
Leibniz’s theory of personal identity has been the object of numerous discussions and various interpretations. In the paper I contrast my view on Leibniz’s solution to the problem of personal identity with the view of Margaret Wilson and Samuel Scheffler. They both claimed that Leibniz failed to formulate a coherent, uniform and tenable theory of personal identity. His stance – as they state – contains so many inconsistencies that it cannot be adopted as a satisfactory solution to this problem. I disagree with this opinion. It is my conviction that a more inquisitive analysis of Leibniz’s texts leads to the conclusion that such severe criticism of the results of Leibniz’s studies of personal identity is ill-founded. My paper consists of two parts. In the first part—drawing on suggestions made by Vailati, Thiel, Noonan, and Bobro—I attempt to present the essential arguments against the interpretation offered by M. Wilson and S. Scheffler. In the second part I address two issues. First, I try to discuss the reasons which Leibniz listed to support his thesis that personal identity requires both the continuity of substance and the continuity of some psychological phenomena. Then, I turn to identifying Leibniz’s arguments which support the thesis that what ultimately provides a person with identity is their substantial principle, i.e. the soul or “I.”
Teoria Leibniza na temat osobowej identyczności jest od dawna przedmiotem licznych sporów i rozbieżności interpretacyjnych. W niniejszym artykule zestawiam mój pogląd na temat tego, co faktycznie uważał Leibniz za podstawę bycia tą samą osobą z poglądem, który został sformułowany przez Margaret Wilson i Samuela Schefflera. Ich zdaniem Leibniz nie przedstawiał spójnej, jednolitej i przekonującej teorii osobowej identyczności. Jego stanowisko — jak utrzymują ci autorzy — zawiera w sobie zbyt wiele niekonsekwencji, aby można je było uznać za satysfakcjonujące rozwiązanie tego zagadnienia. Nie zgadzam się z tą opinią. W moim przekonaniu bardziej wnikliwy ogląd tekstów Leibniza pozwala stwierdzić, że nie ma podstaw do tak krytycznej oceny wyników Leibniza w kwestii osobowej identyczności. Artykuł składa się z dwóch części. W części pierwszej — korzystając z sugestii podanych przez Vailatigo, Thiela, Noonana i Bobro — staram się przedstawić główne argumenty przeciwko interpretacji Wilson i Schefflera. W części drugiej poruszam dwie kwestie. Najpierw omawiam powody, które Leibniz wymieniał celem uzasadnienia tezy, że osobowa identyczność wymaga zarówno ciągłości substancji, jak i ciągłości pewnych fenomenów psychologicznych. Następnie przedstawiam argumenty Leibniza na rzecz tezy, że tym, co ostatecznie nadaje identyczność osobie, jest jej substancjalna zasada, czyli dusza lub „ja”.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2017, 65, 2; 93-110
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A Neo-Lockean Theory of the Trinity and Incarnation
Neolocke’owska teoria Trójcy Świętej i Wcielenia
Autorzy:
Jedwab, Joseph
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2097335.pdf
Data publikacji:
2022-03-31
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
John Locke
John Foster
Trójca Święta
Wcielenie
chrystologia
osoba
natura
konstytucja
Trinity
Incarnation
Christology
person
nature
constitution
Opis:
I present two problems: the logical problem of the Trinity and the metaphysical problem of Incarnation. I propose a solution to both problems: a Neo-Lockean theory of the Trinity and Incarnation, which applies a Neo-Lockean theory of personal identity to the doctrines of the Trinity and Incarnation.
W artykule autor omawia dwie kwestie: logiczne problemy dotyczące Trójcy Świętej i metafizyczny problem Wcielenia. Autor proponuje rozwiązanie obu tych problemów – neolocke’owską teorię Trójcy Świętej i Wcielenia, która stosuje neolocke’owską teorię tożsamości osoby do doktryn o Trójcy Świętej i Wcieleniu.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2022, 70, 1; 173-189
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wojtyła and Krąpiec: Two Ways of Re-Empirizing Thomistic Anthropology
Wojtyła i Krąpiec: dwa sposoby reempiryzacji antropologii tomistycznej
Autorzy:
Mazur, Piotr Stanisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31232747.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Karol Wojtyła
Mieczysław Krąpiec
Thomistic anthropology
first-person experience
empirization
re-empirization
antropologia tomistyczna
doświadczenie pierwszoosobowe
empiryzacja
reempiryzacja
Opis:
The development of studies on the first- and third-person human experience which took place in the 20th century revealed the need to re-empirize Thomistic anthropology. Among the thinkers who undertook this task were Karol Wojtyła and Mieczysław Krąpiec. This re-empirization was linked with adapting the cognitive tools developed within the modern philosophy of the subject to descriptions of the first-person experience. Wojtyła assumed that the starting point of the cognition of the personal subject was the experience of performing an act, in opposition to what happens within a man. Krąpiec criticized this concept and proposed basing Thomistic anthropology on the subjective experience of existence, in which the ‘I’ manifests itself through ‘my’-acts. The experience of the act, on the one hand, and the immanence and transcendence of the self in relation to ‘my’-acts, on the other hand, allowed these philosophers to build an anthropological bridge to the Thomistic system.
Rozwój studiów nad pierwszo- i trzecioosobowym doświadczeniem ludzkim, jaki nastąpił w XX wieku, ujawnił potrzebę reempiryzacji antropologii tomistycznej. Wśród myślicieli, którzy podjęli się tego zadania, byli Karol Wojtyła i Mieczysław Krąpiec. Reempiryzacja ta była związana z dostosowaniem narzędzi poznawczych wypracowanych w ramach nowożytnej filozofii podmiotu do opisu doświadczenia pierwszoosobowego. Wojtyła zakładał, że punktem wyjścia poznania osobowego podmiotu jest doświadczenie spełniania aktu, w opozycji do tego, co dzieje się w człowieku. Krąpiec poddał krytyce tę koncepcję i zaproponował oparcie antropologii tomistycznej na podmiotowym doświadczeniu istnienia, w którym „ja” przejawia się poprzez „moje”-akty. Z jednej strony dosświadczenie aktu, a z drugiej – immanencja i transcendencja „ja” w odniesieniu do „moich”-aktów pozwoliły tym filozofom zbudować antropologiczny pomost do systemu tomistycznego.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2023, 71, 1; 273-288
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Od autentycznego chrześcijaństwa ku autentycznemu humanizmowi. Perspektywa świętego Tomasza z Akwinu
Towards Authentic Humanism Starting from Authentic Christianity. The Approach of St. Thomas Aquinas
Autorzy:
Grocholewski, Zenon
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2015813.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
tomizm
humanizm integralny
humanizm chrześcijański
prawda
Wcielenie
osoba ludzka
thomism
integral humanism
christian humanism
truth
Incarnation
human person
Opis:
1. The incarnation of Christ is the deep root, the sound foundation and the ultimate apex of Christian humanism. God was made man. In the fact of the Incarnation is the supreme and universal reason for new humanity, for what humanity is, what humanity wants to be in its noblest wishes and what it will be. The single truth about man revealed by Jesus Christ, `the way, the truth and the life' (Jn 14:6), and the `eldest – born among many brethren' (Rm 8:29) – makes the dignity of the human being, created in the image and likeness of God (por. Gen 1:26), shine forth in its fullness.2. The Holy Father John Paul II, often recognised as Defensor hominis, has appreciated and developed in a forceful way the teaching of St. Thomas Aquinas in the spirit of Vatican Council II (OT 16, GE 10). He himself gave the Angelic Doctor the new title of Doctor Humanitatis, a title added to Doctor Divinitatis and Doctor Communis Ecclesiae. As a philosopher of the person, the Pope had already drawn up his philosophical approach which was deeply rooted in Thomistic metaphisics and anthropology, from which arises the need for ethics and aesthetics. In the encyclical letter Fides et Ratio (43-45), the perennial newness of the thought of St. Thomas Aquinas is offered at the dawn of the third millennium as a proven path of Catholic philosophy and theology.3. St. Thomas Aquinas demonstrated humanism to us as a philosopher and even more as a theologian; as a man, as a Christian, and as a religious. The concept of the `person' in Thomistic doctrine reflected one of the fundamental new features of Christian thought. In addition, by specifying the relations that exist between philosophy and teology, St. Thomas also provided the principle for the solution to the problem of Christian humanism. Basing the mystery of man in the actus essendi, and recognising his natural capacity to know truth, he embraced the mystery of integral humanity in its opening to transcendence and the absolute, in its theological being, capax Dei.4. At the dawn of the third millennium the need urgently presents itself for the promotion of genuine Thomism, open to dialogue with the world and able to engage in a discussion with today's various philosophical currents; a Thomism that in its recta ratio is directly nourished by the gospel spirit of the Holy Angelic Doctor. The spirit of Thomistic balance should be promoted, on a pilgrimage amongst the peoples of the earth and participating in the new evangelisation.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2003, 51, 2; 5-19
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Theology and the Knowledge of Persons
Teologia i wiedza o osobach
Autorzy:
Stump, Eleonore
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791153.pdf
Data publikacji:
2021-09-24
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Boże ukrycie
wiedza o osobach
wiedza drugoosobowa
wiedza narracyjna
divine hiddenness
knowledge of persons
second-person knowledge
narrative knowledge
Opis:
The aim of the paper is to discern between philosophy and theology. A philosopher is looking after impersonal wisdom, a theologian searches for a personal God. This differentiation is fundamental because knowledge of persons differs from knowledge that. The author shows how taking into account the fact that theology is based on the second-person knowledge changes the way one should approach the hiddenness argument.
Celem artykułu jest ukazanie różnicy między filozofią a teologią. Filozof szuka mądrości bezosobowej, teolog zaś szuka Boga osobowego. To zróżnicowanie jest fundamentalne, ponieważ wiedza o osobach różni się od wiedzy o przedmiotach. Autorka pokazuje, jak uwzględnienie faktu, że teologia opiera się na wiedzy drugoosobowej, zmienia podejście do argumentu z ukrytości.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2021, 69, 3; 9-27
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies