Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "uniwersytet," wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-15 z 15
    Tytuł:
    Absolwenci uczelni lubelskich na stanowiskach sędziów Sądu Najwyższego w okresie Polski Ludowej
    Graduates from Higher Education Institutions of Lublin Who Held the Positions of Supreme Court Judges in the Period of the Polish People’s Republic
    Autorzy:
    Bereza, Arkadiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/33917087.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    judiciary
    Supreme Court
    Catholic University of Lublin
    Maria Curie-Skłodowska University
    Lublin
    Polish People's Republic
    sądownictwo
    Sąd Najwyższy
    Katolicki Uniwersytet Lubelski
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej
    Polska Ludowa
    Opis:
    Artykuł dotyczy absolwentów lubelskich uczelni, którzy w swojej karierze prawniczej osiągnęli stanowisko sędziego Sądu Najwyższego w okresie Polski Ludowej. Ramy chronologiczne opracowania obejmują okres od wznowienia działalności Sądu Najwyższego w 1945 r. do zakończenia ostatniej VI kadencji Sądu Najwyższego w 1990 r., chociaż powołania na stanowiska „rzeczywistych” sędziów Sądu Najwyższego absolwentów KUL i UMCS dotyczą wyłącznie czasów Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Rozszerzenie cezur czasowych skutkowało zaprezentowaniem sylwetek dwóch sędziów, przedwojennych absolwentów KUL, którzy w latach 1948–1949 pełnili obowiązki sędziów Sądu Najwyższego w ośrodku sesji wyjazdowej Izby Cywilnej Sądu Najwyższego w Lublinie. W trybie określonym w Prawie o ustroju sądów powszechnych na stanowiska sędziów Sądu Najwyższego powołano po raz pierwszy dwóch absolwentów KUL w 1959 r. Od 1962 r. obsada Sądu Najwyższego opierała się na wyborze (powołaniu) sędziów Sądu Najwyższego na pięcioletnie kadencje przez Radę Państwa zgodnie z ustawą o Sądzie Najwyższym. W ich gronie mamy pięciu powojennych absolwentów KUL, z których trzech rozpoczęło studia jeszcze przed wybuchem wojny. Zakończenie kształcenia prawników na KUL (ostatnia promocja w 1952 r.) i rozpoczęcie od 1949 r. studiów prawniczych na UMCS spowodowało, że w latach siedemdziesiątych, a zwłaszcza osiemdziesiątych, na stanowiskach sędziów Sądu Najwyższego pojawiło się aż siedmiu absolwentów UMCS. Pierwszy z nich został wybrany w 1972 r. do Sądu Najwyższego III kadencji. W chwili gdy Sąd Najwyższy kończył swoją działalność z dniem 30 czerwca 1990 r. (w wyniku skrócenia VI kadencji w następstwie wprowadzonych poważnych zmian ustrojowych), w jego składzie było dwóch absolwentów KUL i sześciu absolwentów UMCS.
    The article presents graduates from Lublin higher education institutions who, in the course of their legal professional careers, assumed Supreme Court judge positions in the period of the Polish People's Republic. The chronological framework of the study covers the period from the Supreme Court resuming operation in 1945 until the end of the last, sixth term of the Supreme Court in 1990, although nominations of KUL (Catholic University of Lublin) and UMCS (Maria Curie-Skłodowska University) graduates as "regular" judges of the Supreme Court concern the very period of the Polish People's Republic. The extension of temporal scope has resulted in presenting the profiles of two judges, pre-war KUL graduates, who were acting judges of the Supreme Court from 1948 to 1949 at the off-site adjudication centre of the Civil Chamber of the Supreme Court in Lublin. It was 1959 when two KUL graduates were appointed judges of the Supreme Court under the procedure set out in the Law on the System of Common Courts. From 1962 onwards, the Supreme Court used to be staffed through an appointment of Supreme Court judges for five-year terms by the Council of State according to the Act on the Supreme Court. These included five post-war KUL graduates, three of whom had started their studies before the outbreak of war. The end of provision of legal education at KUL (the last graduation ceremony took place in 1952) and the launch of legal studies at UMCS in 1949 resulted in as many as seven UMCS graduates holding the Supreme Court judge positions in the 1970s and especially in the 1980s. The first of them was elected in 1972 for the 3rd term of the Supreme Court. When the Supreme Court closed its operation on 30 June 1990 (as a result of shortening the 6th term due to serious changes made in the system of government) it was composed by two KUL graduates and six UMCS graduates.
    Źródło:
    Res Historica; 2023, 56; 799-821
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Университетская юбилейная культура на Востоке Европы
    Autorzy:
    Posokhov, Sergij
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/631622.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    university
    jubilee
    Eastern Europe
    Soviet Union
    uniwersytet
    jubileusz
    Europa Wschodnia
    Związek Sowiecki
    Opis:
    The aim of the present article is to reflect upon various forms of self-presentation of universities in Eastern Europe, with special attention devoted to so-called “university jubilee culture”. It appears that this phenomenon came into being in Eastern Europe as a result of traditions present in renowned universities of Western Europe.  During the Soviet times the tradition of jubilees at universities changed to a great extent and the revival of a number of forms of self-presentation nowadays has been conditioned by a number of factors. These comprise many differentiating features, which may be a sign of crisis in university milieus.
    Artykuł został poświęcony różnym formom autoprezentacji uniwersytetów w Europie Wschodniej. Szczególna uwaga została skierowana na tzw. kulturę jubileuszy uniwersyteckich. Okazało się, że na wschodzie Europy zjawisko to pojawiło się pod wpływem tradycji istniejących na starych uniwersytetach zachodnioeuropejskich. W okresie sowieckim obchodzenie jubileuszy na uniwersytetach uległo poważnej transformacji. Odrodzenie wielu form autoprezentacji w czasach współczesnych uwarunkowane było wieloma czynnikami. Wśród nich można zauważyć wiele cech różnicujących, co może wskazywaćna kryzys w środowiskach uniwersyteckich.
    Źródło:
    Res Historica; 2015, 39
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Szkoła Szymona Askenazego
    Autorzy:
    Hoszowska, Mariola
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/631922.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Szymon Askenazy, Uniwersytet Lwowski, historia historiografii/Szymon Askenazy, Lvov University, history of historiography.
    Opis:
    W artykule autorka skupia się na aktywności dydaktycznej lwowskiego nowożytnika, Szymon Askenazego, zorientowanej na wypromowanie doktorów i wydanie wyróżniających się prac uczniów. W części pierwszej zwraca uwagę na atuty zajęć prowadzonych przez Askenazego na Uniwersytecie Lwowskim. W drugiej stara się odpowiedzieć na pytania: 1) na jakie elementy warsztatu badawczego kładli nacisk promotor i recenzenci dysertacji doktorskich obronionych we Lwowie, 2) co we wprowadzeniach do prac uczniów-autorów monografii było przez Askenazego eksponowane, 3) jaki obraz szkoły en bloc kreował wydawca „Monografii”. W części trzeciej przytacza opinie o ukazujących się drukiem rozprawach monograficznych uczniów Askenazego.Autorka dochodzi do wniosku, że w wydawanej przez siebie serii, i w jeszcze większym stopniu w recenzjach rozpraw doktorskich, Askenazy uwypuklał wysiłek uczniów zorientowany na rozszerzanie bazy źródłowej oraz porównawcze ujmowanie wydarzeń i zjawisk. Można wyróżnić przynajmniej trzy warianty wprowadzeń do monografii uczniów, nazwane umownie „problemowymi”, „osobowymi” i „mieszanymi”. Różne strategie prezentowania osiąganych przez seminarzystów wyników były przejawem doceniania indywidualności piszących, ale i tendencji unifikacyjnych, sprowadzających się do pokazania, że zespół naukowych debiutantów potrafił bez kompleksów podjąć wyzwanie i pchnąć badania nad nowożytną i najnowszą historią Polski.
    Źródło:
    Res Historica; 2017, 43
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Szkoła Szymona Askenazego
    Autorzy:
    Hoszowska, Mariola
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/631971.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Szymon Askenazy, Uniwersytet Lwowski, historia historiografii/Szymon Askenazy, Lvov University, history of historiography.
    Opis:
    In this article the author concentrates on the didactic activity of the modern historian from Lvov, namely Szymon Askenazy, as being oriented towards promoting doctors and publishing outstanding students’ works. In the first part she draws attention to the advantages of classes delivered by Askenazy at the Lvov University. In the second part she attempts to answer the following questions, 1) what elements of the research skills were emphasized by the promoter and reviewers of the doctoral dissertations completed in Lvov; 2) what was pointed out by Askenazy in prefaces to monographs by studentsauthors; 3) what en bloc image of the school was created by the editor of the “Monograph”. In the third part she quotes opinions about Askenazy’s students’ published monographs.The author comes to the conclusion that in the series published by him and to even greater extent in the reviews of the doctoral theses Askenazy emphasized students’ effort oriented towards widening the source base and comparative approach towards events and phenomena. At least three variants of prefaces to students’ monographs may be distinguished, namely the so-called ‘problem’, ‘personal’ and ‘mixed’ ones. Various strategies of presenting results obtained by the seminar participants were the consequence of appreciating individuality of the writers as well as the consequence of unifying tendencies, which aimed at showing that a team of scientific debutants could face the challenge without any complexes and advance studies on the modern and newest history of Poland.
    W artykule autorka skupia się na aktywności dydaktycznej lwowskiego nowożytnika, Szymon Askenazego, zorientowanej na wypromowanie doktorów i wydanie wyróżniających się prac uczniów. W części pierwszej zwraca uwagę na atuty zajęć prowadzonych przez Askenazego na Uniwersytecie Lwowskim. W drugiej stara się odpowiedzieć na pytania: 1) na jakie elementy warsztatu badawczego kładli nacisk promotor i recenzenci dysertacji doktorskich obronionych we Lwowie, 2) co we wprowadzeniach do prac uczniów-autorów monografii było przez Askenazego eksponowane, 3) jaki obraz szkoły en bloc kreował wydawca „Monografii”. W części trzeciej przytacza opinie o ukazujących się drukiem rozprawach monograficznych uczniów Askenazego.Autorka dochodzi do wniosku, że w wydawanej przez siebie serii, i w jeszcze większym stopniu w recenzjach rozpraw doktorskich, Askenazy uwypuklał wysiłek uczniów zorientowany na rozszerzanie bazy źródłowej oraz porównawcze ujmowanie wydarzeń i zjawisk. Można wyróżnić przynajmniej trzy warianty wprowadzeń do monografii uczniów, nazwane umownie „problemowymi”, „osobowymi” i „mieszanymi”. Różne strategie prezentowania osiąganych przez seminarzystów wyników były przejawem doceniania indywidualności piszących, ale i tendencji unifikacyjnych, sprowadzających się do pokazania, że zespół naukowych debiutantów potrafił bez kompleksów podjąć wyzwanie i pchnąć badania nad nowożytną i najnowszą historią Polski.
    Źródło:
    Res Historica; 2017, 43
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Studium historyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1919–1939)
    The Historical Study at the Faculty of Humanities of Stefan Batory University in Vilnius (1919–1939)
    Autorzy:
    Sierżęga, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/33915848.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Stefan Batory University
    historical environment of Vilnius
    Uniwersytet Stefana Batorego
    historyczne środowisko wileńskie
    Opis:
    Pełna stabilizacja reaktywowanego w 1919 r. Uniwersytetu w Wilnie miała miejsce dopiero po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej i przyłączeniu  Ziemi Wileńskiej do Rzeczypospolitej w 1922 r. Niemal przez cały okres działalności USB, władze wszechnicy borykały się z zapewnieniem wykwalifikowanej kadry naukowej. W okresie międzywojennym na Wydziale Humanistycznym historię wykładało nieco ponad 20 osób. Obsadzone były jedynie cztery katedry: Historii Polski, Historii Nowożytnej, Historii Średniowiecznej i Nauk Pomocniczych Historii oraz Historii Europy Wschodniej. Do czołowych przedstawicieli wileńskiej Klio należy zaliczyć Stanisława Kościałkowskiego, Feliksa Konecznego, Kazimierza Chodynickiego, Ryszarda Mienickiego, Janusza Iwaszkiewicza, Teofila Emila Modelskiego, Stanisława Zajączkowskiego i Henryka Łowmiańskiego. Mimo systematycznego rozwoju, Uniwersytet posiadał regionalny charakter. Zarówno prowadzone badania jak i oferta programowa studium historycznego skupione były na historii Europy Wschodniej, zwłaszcza relacji polsko-moskiewskich oraz dziejów Litwy ze szczególnym uwzględnieniem Wielkiego Księstwa Litewskiego i Wilna. Uczelnia pozostawała w cieniu uniwersytetów państwowych, ale dla wilnian i państwa polskiego była instytucją ważną, realnie wpływającą na kształt polskiej tożsamości i kultury.
    The operations at the University in Vilnius, reactivated in 1919, were stabilized only after the Polish-Bolshevik War and the incorporation of the Vilnius Region into the Commonwealth in 1922. Over the majority of functioning, the SBU's authorities encountered issues with maintaining the full staffing. The positions adequately filled were limited to those within the Department of Polish History, the Department of Modern History, the Department of Medieval History and Auxiliary Sciences of History, and the Department of Eastern-European History. Stanisław Kościałkowski, Felix Koneczny, Kazimierz Chodynicki, Ryszard Mienicki, Janusz Iwaszkiewicz, Teofil Emil Modelski, Stanisław Zajączkowski, and Henryk Łowmiański are among the notable representatives of Vilnius' Clio that need to be mentioned. Despite continuous development, the University had a regional character. Both the academic studies and programs offered by the historical departments were focused on the history of Eastern Europe, notably on Polish-Moscow relations and the history of Lithuania, specifically the Grand Duchy of Lithuania and Vilnius. The academia remained overshadowed by national universities. However, it was perceived as a vital institution by the Kingdom of Poland and the citizens of Vilnius, having a significant impact on the shape of Polish identity and culture.
    Źródło:
    Res Historica; 2023, 56; 411-447
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Протоколы заседаний Совета Харьковского университета 1860-х – начала 1880-х годов как исторический источник
    Protocols of Meetings of the Kharkiv University Council from the 60–70–80s of the 19th Century as a Historical Source
    Protokoły posiedzeń Rady Uniwersytetu Charkowskiego z lat sześćdziesiątych-osiemdziesiątych XIX w. jako źródło historyczne
    Autorzy:
    Posokhov, Sergij
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/33910780.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    university
    Council
    protocol
    source
    Kharkiv
    uniwersytet
    rada
    protokół
    źródło
    Charków
    университет
    Совет
    протокол
    источник
    Харьков
    Opis:
    Реформирование университетской системы Российской империи во второй половине XIX века затронуло также деятельность университетских советов. Основными документами, в которых нашло отражение функционирование этих институций, являются протоколы их заседаний. В данной статье был проанализирован источниковедческий потенциал сохранившихся протоколов Совета Императорского Харьковского университета. Анализ этого комплекса позволяет не только уточнить конкретные факты из истории высшего образования в Российской империи второй половины XIX века, но также пересмотреть существующие в историографии стереотипы, касающиеся роли университетских советов в условиях перехода от „корпоративного” университета к „государственному”.
    Kluczową rolę w funkcjonowaniu uniwersytetów w realiach carskiej Rosji odgrywały ich rady. W drugiej połowie XIX w. wprowadzane reformy w organizacji uniwersytetów dotykały również działalności tych instytucji będących symbolem ich autonomii. Najważniejszą dokumentacja, która pozostała po funkcjonowaniu rad uniwersyteckich są ich protokoły posiedzeń. Na podstawie zachowanych protokołów Rady Cesarskiego Uniwersytetu Charkowskiego przeanalizowano tę dokumentację pod kątem ich przydatności do prowadzania badań nad dziejami szkolnictwa wyższego w Rosji w ostatnich dekadach XIX stulecia.
    The reforming of the university system in the Russian Empire in the second half of the 19th century also affected the activity of the University Councils. The main documents that reflected the functioning of these institutions are the protocols of their meetings. This article analyzes the source potential of the surviving protocols of the Council of the Imperial Kharkiv University. The research of this complex allows us not only to clarify the specific facts from the history of higher education in the Russian Empire in the second half of the XIX century, but also to review existing stereotypes in historiography, which concern the role of university councils in the transition from the „corporate” university to the „state” one.
    Źródło:
    Res Historica; 2023, 55; 483-498
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wychowanie i wykształcenie króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1640–1660)
    Autorzy:
    Tomczak, Robert T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/632236.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Michael Korybut Wiśniowiecki
    University of Prague
    education
    European peregrination
    Michał Korybut Wiśniowiecki
    Uniwersytet praski
    edukacja
    peregrynacja europejska
    Opis:
    The aim of this article is to analyze the upbringing and education of prince Michael Korybut Wiśniowiecki (1640–1660) and to look more closely at the academic environment where the prince supported the study. Analysis of the source material from the Polish and Czech archival collections has provided a complete state of knowledge of the young future elect, such as the influence of his upbringing on his further social and political attitudes.The main area of research has previously focused on the so far unanalyzed academic environment of Prague, where the prince spent four years (1656–1660). His stay in Prague and studies at the University of Prague constitute the main structural axis of article, which presents a previously unknown biographical facts of the prince’s youth. Michael Korybut Wiśniowiecki received a relatively standard education for his social status. However, as a result of negligence of his patrons and protectors, especially Queen Marie Louise, prince’s education was lower in content designed to prepare him from holding high-profile functions in the state. Upbringing and education of the Prince were inappropriate for his character and potential, and also proved to be too principled.
    Celem artykułu jest analiza wychowania i wykształcenia księcia Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1640–1660) oraz próba bliższego przyjrzenia się środowisku akademickiemu, w którym książę pobierał nauki. Dzięki analizie materiału źródłowego z polskich i czeskich zbiorów archiwalnych udało się uzupełnić stan wiedzy dotyczący młodości przyszłego elekta oraz wpływu jego wychowania na dalszą postawę społeczną i polityczną. Za główny obszar badań zostało przyjęte nieanalizowane dotychczas praskie środowisko akademickie, w którym książę przebywał cztery lata (1656–1660). Pobyt w Pradze oraz studia na Uniwersytecie praskim stanowią główną oś konstrukcyjną artykułu, prezentującego nieznane dotychczas fakty biograficzne z młodości księcia. Michał Korybut Wiśniowiecki odebrał stosunkowo typowe wykształcenie dla swojego stanu społecznego. Jednakże w wyniku licznych zaniedbań ze strony opiekunów i protektorów, przede wszystkim królowej Ludwiki Marii, edukacja książęca była uboższa w treści mające przygotować go do piastowania wysokich funkcji w państwie. Wychowanie i edukacja przyszłego króla były niedostosowane do jego charakteru oraz potencjału, a także okazały się zbyt pryncypialne.
    Źródło:
    Res Historica; 2015, 39
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wychowanie i wykształcenie króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1640–1660)
    Autorzy:
    Tomczak, Robert T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/631708.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Michael Korybut Wiśniowiecki
    University of Prague
    education
    European peregrination
    Michał Korybut Wiśniowiecki
    Uniwersytet praski
    edukacja
    peregrynacja europejska
    Opis:
    Celem artykułu jest analiza wychowania i wykształcenia księcia Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1640–1660) oraz próba bliższego przyjrzenia się środowisku akademickiemu, w którym książę pobierał nauki. Dzięki analizie materiału źródłowego z polskich i czeskich zbiorów archiwalnych udało się uzupełnić stan wiedzy dotyczący młodości przyszłego elekta oraz wpływu jego wychowania na dalszą postawę społeczną i polityczną. Za główny obszar badań zostało przyjęte nieanalizowane dotychczas praskie środowisko akademickie, w którym książę przebywał cztery lata (1656–1660). Pobyt w Pradze oraz studia na Uniwersytecie praskim stanowią główną oś konstrukcyjną artykułu, prezentującego nieznane dotychczas fakty biograficzne z młodości księcia. Michał Korybut Wiśniowiecki odebrał stosunkowo typowe wykształcenie dla swojego stanu społecznego. Jednakże w wyniku licznych zaniedbań ze strony opiekunów i protektorów, przede wszystkim królowej Ludwiki Marii, edukacja książęca była uboższa w treści mające przygotować go do piastowania wysokich funkcji w państwie. Wychowanie i edukacja przyszłego króla były niedostosowane do jego charakteru oraz potencjału, a także okazały się zbyt pryncypialne.
    Źródło:
    Res Historica; 2015, 39
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Działalność naukowo-dydaktyczna i archiwalna profesora Aleksandra Kossowskiego (1886–1965)
    Autorzy:
    Misiura, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2040854.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Aleksander Kossowski
    Catholic University of Lublin
    Lublin region
    Lublin
    archiving
    modern history
    Katolicki Uniwersytet Lubelski
    Lubelszczyzna
    archiwistyka
    nowożytność
    Opis:
    Artykuł poświęcony jest biografii profesora Aleksandra Kossowskiego – wieloletniego wykładowcy historii nowożytnej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1926–1939, 1944–1965) oraz archiwisty w Archiwum Państwowym w Lublinie (1928–1949). Jako pedagog przyczynił się do wychowania i wykształcenia nowych historyków, a jako naukowiec był badaczem niezwykle dociekliwym. Będąc archiwistą opracował wiele zespołów, które dzisiaj są często wykorzystywane przez badaczy dziejów Lubelszczyzny, a w czasie wojny przyczynił się do ocalenia licznych niemieckich dokumentów. Dzięki temu można odtworzyć działalność niemieckiej administracji oraz ślady licznych zbrodni. Przy pisaniu tekstu wykorzystano materiały archiwalne oraz wspomnienia studentów A. Kossowskiego, które dotychczas wykorzystywane były tylko pobieżnie. Wnikliwa ich analiza ukazała całość życia lubelskiego profesora.
    The article is concerned with the biography of Professor Aleksander Kossowski – a lecturer of modern history at the Catholic University of Lublin for many years (1926–1939, 1944–1965) and an archivist at the State Archives in Lublin (1928–1949). As a teacher, he contributed to the upbringing and education of new historians, and as a scientist he is mentioned as an extremely inquisitive researcher. Working as an archivist, he prepared many fonds that today are often used by researchers of the history of the Lublin region, and during the war helped to save numerous German documents. Thanks to this, it is possible to reconstruct the activity of the German administration and the traces of their numerous crimes. When writing the text, archival materials and memories of his students were used, which until now were used only briefly. A thorough analysis of them showed the whole life of the Lublin professor.
    Źródło:
    Res Historica; 2021, 52; 417-438
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Gorączka rzymska” – udział Wiktora Czermaka w kampaniach naukowych Akademii Umiejętności w Krakowie
    „Roman Fever” – Wiktor Czermak’s Participation in the Scientific Campaigns of the Academy of Learning in Krakow
    Autorzy:
    Hoszowska, Mariola
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/33904629.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Wiktor Czermak
    Academy of Learning in Krakow
    Roman Expedition
    Jagiellonian University
    Akademia Umiejętności w Krakowie
    Ekspedycja Rzymska
    Uniwersytet Jagielloński
    Opis:
    Artykuł jest przyczynkiem do dziejów jednej z ważniejszych inicjatyw Akademii Umiejętności w Krakowie, to znaczy Ekspedycji Rzymskiej. Pomysł organizowania naukowych wypraw do wiecznego miasta wiązał się z otwarciem przez papieża Leona XIII Archiwum Watykańskiego (1881). Pomysłodawcą i pierwszym kierownikiem Ekspedycji był wybitny mediewista Stanisław Smolka (1854–1924). Wśród jego podopiecznych znalazł się m.in. Wiktor Czermak (1863–1913), uczestnik kampanii ekspedycyjnych z lat 1887–1888 i 1890–1891. Temu zdolnemu uczniowi Ksawerego Liskego (1838–1891), który uzyskał doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim (1887), stworzono w podwawelskim grodzie korzystne warunki dla dalszego rozwoju naukowej kariery. Dzięki podejmowanym nad Tybrem pracom archiwalnym i bibliotecznym przysporzył polskiej nauce ważnych dokumentów do czasów panowania Władysława IV i Jana Kazimierza. Aktywność na rzecz Akademii łączył z gromadzeniem materiałów do własnych studiów naukowych. Zagraniczne dokumenty w sposób istotny wpływały na krytyczny obraz panowania ostatniego z Wazów. Pobyt w Rzymie i innych włoskich miastach przyczynił się do późniejszych sukcesów krakowskiego historyka.
    This article is a contribution to the history of one of the most important initiatives of the Academy of Learning in Krakow, i.e. the Roman Expedition. The idea of organizing scientific trips to the eternal city was related to the opening of the Vatican Archive by Pope Leo XIII (1881). It was Stanisław Smolka (1854–1924), an outstanding medievalist, who was the originator and the first manager of the Expedition. Among his charges there was, Wiktor Czermak (1863–1913), a participant of the expeditionary campaigns of 1887–1888 and 1890–1891. This talented student of Ksawery Liske (1838–1891), who obtained his doctor’s degree at the Jagiellonian University (1887), had favorable conditions for further development of his scientific career in the town near Wawel. Thanks to the archival and library work undertaken on the River Tiber, he provided Polish science with important documents until the reign of Władysław IV and Jan Kazimierz. He combined his activity for the Academy with collecting materials for his own scientific studies. Foreign documents significantly influenced the critical image of the reign of the last Vasa. His stay in Rome and in other Italian cities contributed to the later successes of the Krakow historian.
    Źródło:
    Res Historica; 2022, 54; 275-306
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Late Medieval Krakow Astrological Prognostics Concerning Health, Disease and Treatment Methods
    Późnośredniowieczne krakowskie prognostyki astrologiczne o zdrowiu, chorobach i sposobach leczenia
    Autorzy:
    Konarska-Zimnicka, Sylwia Kamilla
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1374184.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    astrology in the Middle Ages
    prognostics
    calendars
    almanacs
    the University of Krakow
    astrologia w średniowieczu
    prognostyki
    kalendarze
    almanachy
    Uniwersytet Krakowski
    Opis:
    Late medieval astrological predictive texts (iudicia, calendars, almanacs etc.) are an interesting source of knowledge about the past. The practice of publishing such texts was a result of the development of the so-called Krakow school of astronomy and astrology. The Krakow masters, who held the position of professors at the chair of astronomy and astrology, were obliged to prepare the said predictive texts annually. The publications included astrological predictions based on forthcoming positions of heavenly bodies and concerned almost every sphere of life of the contemporary society. They referred to trade and agriculture, including prognoses of abundant or failed harvests. They covered political issues, but also problems pertaining to marriage, as well as to children and their upbringing. Vast passages were devoted to weather forecasting, that is, astrometeorology. However, special emphasis was put on the medical topics, as health and disease were an issue of key importance for the representatives of all social strata. Astrological predictive texts, indicating the best (from the viewpoint of astrology) time for attempts to maintain or regain health, were meant to interpret theoretical knowledge with recommendations concerning the practice, which was difficult to verify with regard to sources.
    Późnośredniowieczne prognostyki astrologiczne (iudicia, kalendarze, almanachy, etc.) to ciekawe źródło do poznania przeszłości. Zwyczaj ich publikowania związany był z rozwojem tzw. krakowskiej szkoły astronomiczno-astrologicznej. Mistrzowie krakowscy piastujący funkcję profesorów katedry astronomii i astrologii zobligowani byli do układania rokrocznie prognostyków, w których zamieszczali bazujące na mającym nastąpić układzie ciał niebieskich prognozy astrologiczne dotyczące niemalże każdej płaszczyzny życia ówczesnego społeczeństwa – prognozy odnoszono do handlu, gospodarki rolnej, urodzaju lub nieurodzaju; obejmowano nimi zagadnienia natury politycznej, ale też kwestie małżeństwa, posiadanego potomstwa i jego wychowania; obszerne ustępy poświęcano prognozowaniu pogody, a więc astrometeorologii. Jednakże szczególny nacisk kładziono na zagadnienia medyczne, albowiem kwestia zdrowia i choroby stanowiła kluczowe zagadnienie, które było istotne dla przedstawicieli wszystkich, bez wyjątku, stanów społecznych. Prognostyki astrologiczne natomiast, wskazując odpowiednią, z punktu widzenia astrologii, porę na podejmowanie starań o utrzymanie dobrej kondycji lub powrót do zdrowia, miały stanowić wykładnię wiedzy teoretycznej z zaleceniami dotyczącymi trudnej do zweryfikowania źródłowo praktyki.
    Źródło:
    Res Historica; 2020, 50; 79-97
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Contrary to Party Education: About the Catholic „Anti -universities” in Poland (1944/45–1989) on the Example of the Catholic University of Lublin. Author’s Selection of Issues
    W kontrze do kształcenia partyjnego: o „anty-uniwersytetach” katolickich w Polsce (1944/45–1989) na przykładzie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Autorski wybór zagadnień
    Autorzy:
    Kruszyński, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/33919037.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Catholic University of Lublin
    apparatus of violence
    Poland 1944/45–1989
    Katolicki Uniwersytet Lubelski
    aparat przemocy
    Polska 1944/45–1989
    Opis:
    Because of its ideological roots, the Catholic University of Lublin immediately found itself on a different side from the communists who had ruled Poland since the end of the Second World War. By definition, the university’s staff did not participate in the process of building the „new man”, rejecting the Marxist paradigm of research. This does not mean, however, that they all remained „outside” the reality of the time. The state authorities, mainly through the action of the apparatus of violence, tried to control the Catholic „anti-university”. On the other hand, some of its representatives allowed themselves to be entangled in agent collaboration. This article is about these issues.
    Katolicki Uniwersytet Lubelski z racji na ideowe korzenie od razu znalazł się po innej stronie niż rządzący Polską od zakończenia II wojny światowej komuniści. Pracownicy uczelni z założenia nie uczestniczyli w procesie budowania „nowego człowieka”, odrzucając marksistowski paradygmat badań. Nie oznacza to jednak, że wszyscy pozostali „na zewnątrz” ówczesnej rzeczywistości. Władze państwowe, głównie dzięki działaniu aparatu przemocy, próbowały kontrolować katolicki „anty-uniwersytet”. Natomiast niektórzy z jego przedstawicieli dali się uwikłać w agenturalną współpracę. O tych zagadnieniach jest niniejszy artykuł.
    Źródło:
    Res Historica; 2023, 56; 823-842
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kazimierz Michałowski (1901–1981) i akademicka kariera Edmunda Bulandy (1882–1951). Rozterki i wizje polskiej archeologii klasycznej początków XX w.
    Kazimierz Michałowski (1901–1981) and the Academic Career of Edmund Bulanda (1882–1951). Dilemmas and Visions of Polish Classical Archaeology of the Early 20th century
    Autorzy:
    Słapek, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/33904983.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Jan Kazimierz University in Lviv
    Edmund Bulanda
    polish classical archeology
    academic careers in the Second Republic
    Kazimierz Michałowski
    Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie
    polska archeologia klasyczna
    kariery akademickie w II RP
    Opis:
    Postać profesora Edmunda Bulandy doczekała się serii artykułów wspomnieniowych, dostrzeżono ją w tekstach dotyczących środowiska historyków i archeologów polskich we Lwowie, a w ostatnich latach wzbudziła spore zainteresowanie ukraińskich badaczy dziejów Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Większość z nich w ocenie akademickich dokonań prof. Bulandy, rektora kadencji 1938/1939, powiela i podziela opinię ucznia Bulandy, profesora Kazimierza Michałowskiego, który nadzwyczajne zaangażowanie archeologa lwowskiego w sprawy organizacyjne uniwersytetu dość enigmatycznie tłumaczy brakiem wiary w sens rozwoju polskiej archeologii klasycznej. Nikt nie próbuje jednak wyjaśniać, czy istotnie wspomniane wątpliwości targały Bulandą, a jeśli tak, to jakie były źródła takiej postawy. Wydaje się, że u progu swej lwowskiej kariery miał on roztropną i na wskroś nowoczesną wizję rozwoju polskiej archeologii klasycznej. Choć Państwowego Instytutu Archeologicznego (projekt z 1919 r.) nigdy nie udało się powołać do życia, to strategicznym założeniom tego zamysłu – instytucjonalne umiędzynarodowienie badań poprzez stworzenie polskiej stacji naukowej w Rzymie i Atenach oraz kształcenie kadr nowej wówczas dyscypliny poza granicami Polski – Bulanda konsekwentnie pozostawał wiernym. Nie wątpił w sens koniecznych zmian, choć w praktyce przyszło mu realizować jedynie namiastki pierwotnego zamysłu. Dużo bardziej skutecznym w zakresie umiędzynarodowienia polskiej archeologii klasycznej okazał się K. Michałowski. Przemilczał jednak lub zignorował wcześniejsze inicjatywy z tym związane, co negatywnie wpłynęło na wizerunek prof. E. Bulandy.
    A series of memoirs was written concerning the persona of professor Edmund Bulanda, as well as various publications about the milieu of Polish historians and archaeologists in Lviv. In recent years it also aroused considerable interest of Ukrainian researchers of the history of the Jan Kazimierz University in Lviv. Majority of them, in the evaluation of academic achievements of professor Bulanda, former university’s President, share the opinion of his student, professor Kazimierz Michałowski. Michałowski quite enigmatically explained the extraordinary involvement of the Lviv archaeologist in the organizational matters of the university. According to him, this was due to Bulanda's lack of faith in the sense of the development of Polish classical archeology. However, nobody tries to explain whether Bulanda was indeed troubled by doubts, and if so, what was the reason for such an attitude. It seems that from the beginning of his Lviv career, the professor had a clear and modern vision of the development of Polish classical archeology.In 1919, a project was created to establish the State Archaeological Institute. Although it never happened, Bulanda took the strategic assumptions of this idea to heart. It was an institutional internationalization of research through the creation of a Polish scientific center in Rome and Athens and the training of a young generation of archaeologists outside Poland.He did not doubt the sense of the necessary changes, although in practice he had a possibility to implement only a small part of the original idea. Michałowski turned out to be much more effective in this field. However, he passed over earlier initiatives, which possibly had a negative impact on the image of Prof. E. Bulanda.
    Źródło:
    Res Historica; 2022, 54; 451-480
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wileńska działalność społeczno-kulturalna i oświatowa Stanisława Węsławskiego (1896–1942) – przyczynek do biografii
    Autorzy:
    Dąbrowski, Przemysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/632143.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Vilnius
    the former Grand Duchy of Lithuania
    Stefan Batory University
    advocates of Vilnius
    culture and education in Vilnius
    Wilno
    dawne Wielkie Księstwo Litewskie
    Uniwersytet Stefana Batorego
    adwokatura wileńska
    kultura i edukacja w Wilnie
    Opis:
    Stanisław Węsławski urodził się w Wilnie 17 września 1896 r. Z wykształcenia był prawnikiem i muzykiem. Zasiadał w wielu stowarzyszeniach i organizacjach oświatowych i kulturalnych Wilna. Komponował dzieła fortepianowe i pieśni, m.in. do wierszy RaineraMarii Rilkego, Kazimiery Iłłakowiczówny, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej czy Jana Kochanowskiego. Był członkiem zwyczajnym wileńskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i zasiadał w Wydziale Oświatowym Polskiej Macierzy Szkolnej Ziem Wschodnich.Wybrano go również na wiceprezesa Wileńskiego Związku  Towarzystw Śpiewaczych i Muzycznych. Ponadto tworzył muzykę do Rozgłośni Polskiego Radia w Wilnie oraz został jej referentem muzycznym jak i prezesem Zarządu Sekcji Wileńskiej Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (Oddział Wileński). W latach trzydziestych Stanisława Węsławskiego desygnowano również na prezesa Zarządu Centralnego Polskiej Macierzy Szkolnej Ziemi Wileńskiej. Zasiadał początkowo na stanowisku skarbnika w Prezydium, a następnie w składzie Komisji Rewizyjnej Rady Wileńskich Zrzeszeń Artystycznych „Erwuza” (RWZA). Działał też w towarzyskim klubie dyskusyjnym „Smorgonia”, był stałym bywalcem Śród Literackich oraz członkiem Zarządu Wileńskiego Towarzystwa Filharmonicznego, pełniąc w nim funkcję wiceprezesa. Węsławskiego rozstrzelano 2 grudnia 1942 r. w Ponarach pod Wilnem.
    Źródło:
    Res Historica; 2015, 39
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wileńska działalność społeczno-kulturalna i oświatowa Stanisława Węsławskiego (1896–1942) – przyczynek do biografii
    Autorzy:
    Dąbrowski, Przemysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/631553.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Vilnius
    the former Grand Duchy of Lithuania
    Stefan Batory University
    advocates of Vilnius
    culture and education in Vilnius
    Wilno
    dawne Wielkie Księstwo Litewskie
    Uniwersytet Stefana Batorego
    adwokatura wileńska
    kultura i edukacja w Wilnie
    Opis:
    Stanislaw Weslawski was born in Vilnius on 17 September 1896. He was a lawyer and musician. He was a member of many associations and educational and cultural organizations in Vilnius. He composed piano works and songs to poems by Rainer Maria Rilke, Kazimiera Iłłakowiczówna, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska and Jan Kochanowski. He was a regular member of the Vilnius Society of Friends of Sciences and served on the Education Department of the Polish Educational Eastern Territories. Also he was elected vicepresident of the Association of Singing Societies of Vilnius and Music. He wrote the music for Polish Radio Vilnius in Vilnius, and was its referent music, as well as Chairman of the Board of the Section of Vilnius Polish Society for Contemporary Music (Vilnius Branch). In the thirties, he was also designated president of the Central Board of the Polish Educational Vilnius Land. He was treasurer in the Bureau and then in the composition of the Audit Committee of the Council of Associations of Vilnius Art – „Erwuza|” (RWZA). He was also active in social debating club, „Smorgon”, was a regular visitor „Literary Wednesdays” and a member of the Board of the Vilnius Philharmonic Society, serving in the vicepresident. Weslawski was shot on December 2, 1942 in Ponary near Vilnius.
    Stanisław Węsławski urodził się w Wilnie 17 września 1896 r. Z wykształcenia był prawnikiem i muzykiem. Zasiadał w wielu stowarzyszeniach i organizacjach oświatowych i kulturalnych Wilna. Komponował dzieła fortepianowe i pieśni, m.in. do wierszy RaineraMarii Rilkego, Kazimiery Iłłakowiczówny, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej czy Jana Kochanowskiego. Był członkiem zwyczajnym wileńskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i zasiadał w Wydziale Oświatowym Polskiej Macierzy Szkolnej Ziem Wschodnich.Wybrano go również na wiceprezesa Wileńskiego Związku  Towarzystw Śpiewaczych i Muzycznych. Ponadto tworzył muzykę do Rozgłośni Polskiego Radia w Wilnie oraz został jej referentem muzycznym jak i prezesem Zarządu Sekcji Wileńskiej Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (Oddział Wileński). W latach trzydziestych Stanisława Węsławskiego desygnowano również na prezesa Zarządu Centralnego Polskiej Macierzy Szkolnej Ziemi Wileńskiej. Zasiadał początkowo na stanowisku skarbnika w Prezydium, a następnie w składzie Komisji Rewizyjnej Rady Wileńskich Zrzeszeń Artystycznych „Erwuza” (RWZA). Działał też w towarzyskim klubie dyskusyjnym „Smorgonia”, był stałym bywalcem Śród Literackich oraz członkiem Zarządu Wileńskiego Towarzystwa Filharmonicznego, pełniąc w nim funkcję wiceprezesa. Węsławskiego rozstrzelano 2 grudnia 1942 r. w Ponarach pod Wilnem.
    Źródło:
    Res Historica; 2015, 39
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-15 z 15

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies