Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "attention deficit hyperactivity disorder (ADHD)" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Trudna diagnoza – dylematy rzetelnej oceny ADHD u dorosłych pacjentów. Część I. Obraz kliniczny, trudności diagnostyczne, leczenie
    Difficult diagnosis – the dilemma of reliable evaluation of ADHD in adult patients. Part I. Clinical picture, diagnostic difficulties, treatment
    Autorzy:
    Szaniawska, Monika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945255.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    ADHD in adults
    ADHD u dorosłych
    assessment
    attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD)
    diagnosis
    diagnoza u dorosłych
    leczenie
    nadpobudliwość psychoruchowa z deficytem uwagi (ADHD)
    psychoterapia
    psychotherapy
    treatment
    Opis:
    Hyperactivity is the most prevalent diagnosis at the early school age. In diagnostic classifications of diseases and mental disorders it is defined as the attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) – DSM-IV-TR, or hyperkinetic disorder (F90) – according to European classification ICD-10. It is characterized by the presence of permanent behavioural patterns maintained for at least 6 months and arranged in a characteristic triad of symptoms: problems with keeping oneself attentive, impulsivity and hyperactivity, the severity of which causes the patient’s malfunctioning. The occurrence of ADHD in children was first described at the beginning of the 20th century but awareness that this disorder may last also in adulthood appeared no sooner than in the 70s. In Poland the prevalence of ADHD among children and adolescents is on a similar level to that in other EU countries and the United States. Therefore, we can assume that the ADHD prevalence among adults will be also similar. Unfortunately, as far as the authoress knows there are no centres in Poland which would diagnose and treat ADHD in adults. The article is aimed at approximation of the ADHD diagnosis subject in adults and discussing the difficulties which may be revealed during a clinical evaluation. The factors which hamper a proper diagnosis of ADHD in adults comprise diagnostic criteria which have been established specifically for schoolchildren, and lack of mandatory diagnostic procedures and standardized diagnostic tools. While diagnosing this disorder, it is worth remembering that ADHD is not a style of life and general “going mad”, but a very severe clinical diagnosis. Speaking about the clinical unit, we have to see the malfunctioning of a given person. If the functioning is not evidently deficient socially, occupationally or in relations with other people, it means there is no ADHD.
    Nadpobudliwość psychoruchowa jest najczęstszym rozpoznaniem u dzieci we wczesnym wieku szkolnym. W klasyfikacjach diagnostycznych chorób i zaburzeń psychicznych określona jest jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) – DSM-IV-TR, lub zespół hiperkinetyczny (F90) – według klasyfikacji europejskiej ICD-10. Charakteryzuje się obecnością trwałych wzorców zachowania utrzymujących się przynajmniej przez 6 miesięcy i układających się w charakterystyczną triadę objawów: problemy z utrzymaniem uwagi, nadmierna impulsywność oraz nadruchliwość, których nasilenie powoduje upośledzenie funkcjonowania pacjenta. Występowanie ADHD u dzieci opisano po raz pierwszy na początku XX wieku, ale świadomość, że zaburzenie to może utrzymywać się także w wieku dorosłym, pojawiła się dopiero w latach 70. W Polsce rozpowszechnienie ADHD wśród dzieci i młodzieży jest na podobnym poziomie jak w innych krajach UE i Stanach Zjednoczonych. Na tej podstawie można domniemywać, że rozpowszechnienie ADHD wśród dorosłych również będzie podobne. Niestety, według wiedzy autorki niniejszego artykułu w Polsce nie ma ośrodków, które zajmowałyby się diagnozą i leczeniem ADHD u osób dorosłych. Celem artykułu jest przybliżenie tematu diagnozy ADHD u osób dorosłych i omówienie trudności, które mogą ujawnić się podczas oceny klinicznej. Czynniki utrudniające właściwe rozpoznanie ADHD u osób dorosłych to m.in. kryteria diagnostyczne, które są dostosowane do dzieci w wieku szkolnym, oraz brak obowiązujących procedur diagnostycznych i wystandaryzowanych narzędzi diagnostycznych. Diagnozując to zaburzenie, warto pamiętać, że ADHD to nie styl życia i ogólne „zwariowanie”, ale bardzo poważne rozpoznanie kliniczne. Mówiąc o jednostce klinicznej, musimy widzieć upośledzenie funkcjonowania danej osoby. Jeśli nie występuje wyraźne upośledzenie funkcjonowania społecznego, zawodowego lub w sferze relacji z innymi ludźmi, to nie mamy do czynienia z ADHD.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 3; 205-210
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zaburzenia więzi i krzywdzenie dzieci jako problem towarzyszący zaburzeniu hiperkinetycznemu (ADHD) i zaburzeniom zachowania
    Attachment disorder and child maltreatment as problems accompanying attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) and disruptive behaviour
    Autorzy:
    Brzozowska, Agata
    Wzorek, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/944783.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    attachment disorders
    attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD)
    child maltreatment
    comorbidity
    disruptive behaviour
    krzywdzenie dzieci
    zaburzenia więzi
    zaburzenia współistniejące
    zaburzenia zachowania
    zespół nadpobudliwości psychoruchowej (adhd)
    Opis:
    Attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) is characterized by a constant pattern of behaviour which consists of attention disorders, impulsiveness and hyperactivity significantly deteriorating the child’s functioning at home and at school. ADHD is often accompanied by other disorders, e.g. disruptive behaviour. The authors of this article present and analyse the comorbidity of both disorders and pathogenesis of specific subtypes of ADHD (subtype with predominant impulsiveness and mixed subtype) in the context of disorders in attachment and/or maltreatment of the child. According to the attachment theory, the relationship between the child and the closest carer determines the way the child will later perceive itself and other people. Attention was paid to the negative emotional interactions between the child with ADHD and its carer, which increases the risk of the occurrence of maltreatment due to the child’s hyperactivity and the carer’s individual characteristics. A physical and emotional abuse or neglect present in many families of patients with ADHD may also have transgenerational dimension and reflect multigenerational attachment disturbances. Literature emphasizes the contribution of traumatic experiences of comprehensive violence to emotional development, self-control and social relations. In some cases the relation between violence experienced in childhood and using it towards one’s own children may result from poor relations with parents and disturbances in the development of a safe attachment. The authors recommend individual approach to the therapy of the child with ADHD, taking into account the aforementioned problems of the child and its family.
    Zaburzenie hiperkinetyczne (w klasyfikacji amerykańskiej DSM-IV używa się nazwy: zespół nadpobudliwości psychoruchowej – attention-deficit/hyperactivity disorder, ADHD) charakteryzuje stały wzór zachowania, na który składają się zaburzenia uwagi, nadmierna impulsywność oraz nadruchliwość w istotny sposób pogarszające funkcjonowanie dziecka w środowisku domowym i szkolnym. Zaburzeniu hiperkinetycznemu często towarzyszą inne zaburzenia, m.in. zaburzenia zachowania. Autorki pracy poruszają zagadnienie współwystępowania obu zaburzeń oraz patogenezy określonych podtypów ADHD (podtypu z przewagą impulsywności i mieszanego) w kontekście zaburzeń więzi i/lub krzywdzenia dziecka. Według teorii przywiązania związek pomiędzy dzieckiem a najbliższym opiekunem kształtuje sposób, w jaki dziecko będzie później postrzegało siebie i innych. Zwrócono uwagę na zjawisko nacechowanej negatywnymi emocjami interakcji pomiędzy dzieckiem z ADHD a jego opiekunem, co zwiększa ryzyko wystąpienia krzywdzenia w związku z nadpobudliwością dziecka oraz indywidualnymi cechami opiekuna. Występująca w wielu rodzinach dzieci z ADHD przemoc fizyczna, emocjonalna oraz zaniedbanie mogą mieć również wymiar transgeneracyjny i być wyrazem wielopokoleniowych zaburzeń więzi. W literaturze podkreśla się znaczenie traumatycznych doświadczeń szeroko rozumianej przemocy dla rozwoju emocjonalnego, samokontroli oraz relacji społecznych. W niektórych przypadkach związek między doznawaniem przemocy w dzieciństwie i stosowaniem jej wobec własnych dzieci może być skutkiem zbyt słabych relacji z własnym rodzicem i zakłóceń w tworzeniu się bezpiecznego przywiązania. Autorki postulują indywidualne podejście do terapii dziecka z ADHD uwzględniające wyżej wymienione problemy dziecka i jego rodziny.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2011, 11, 3; 189-193
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Specyfikacja interakcji wychowawczej matek dzieci z ADHD
    The specificity of parenting interaction of a mother and her child with ADHD
    Autorzy:
    Szaniawska, Monika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945231.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD)
    parenting interaction
    self-control development
    selffulfilling prophecy
    zone of proximal development
    interakcja wychowawcza
    rozwój samokontroli
    samospełniające się proroctwo
    strefa najbliższego rozwoju
    Opis:
    The study was aimed at determination of the specificity of parenting interaction of mothers of children with diagnosed attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD). Its theory is underlain by Barkley’s concept, conclusions derived from the interaction model describing the parenting process and results of studies on “difficult” children carried out within this model. The mother’s cognitive scheme relating to the parenting interaction with the child was investigated in view of the child’s representation, aiding strategy, expectations of self-reliance and efficiency of competence transmission within executive functions (the correct development of which in a child is indispensable to exercise its behaviour selfcontrol). Two techniques from previous studies were used for this (Ziątek – a tool to measure the expected self-reliance level and Kwiatkowska – a tool to measure the aiding strategy), as well as the method of diagnosing the cognitive functions teaching process, which was created specifically for these studies (acc. to Barkley’s theory). The results of the studies point to some differences in motherly representations of parenting interaction. Mothers of children with ADHD are more focussed on the child’s negative traits, they do not teach their children the behavioural inhibition in an effective way, thus unwittingly contributing to increasing the deficits resulting from the child’s neurodevelopmental disorders, whereas their high expectations of self-reliance assume the form of a lack of control of the child.
    Celem badania było określenie specyfiki przebiegu procesu wychowawczego u matek dzieci z diagnozą nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). Jego podstawę teoretyczną stanowią koncepcja Barkleya, wnioski, jakie wypływają z interakcyjnego modelu opisującego proces wychowawczy, oraz wyniki badań nad dziećmi „trudnymi” przeprowadzonych w tym modelu. Schemat poznawczy matki, dotyczący przebiegu procesu interakcji z dzieckiem, badano pod względem reprezentacji dziecka, strategii udzielania pomocy, oczekiwań dotyczących samodzielności oraz skuteczności transmisji kompetencji w zakresie funkcji wykonawczych (których prawidłowy rozwój u dziecka jest niezbędny do sprawowania samokontroli nad zachowaniem). Zostały do tego wykorzystane dwie techniki użyte w poprzednich badaniach (Ziątek – narzędzie do pomiaru oczekiwanego poziomu samodzielności i Kwiatkowskiej – narzędzie do pomiaru strategii udzielania pomocy), jak również stworzona na potrzeby tych badań metoda diagnozy procesu uczenia funkcji wykonawczych (wg teorii Barkleya). Wyniki badań wskazują na występowanie różnic w matczynych reprezentacjach procesu interakcji wychowawczej. Matki dzieci z ADHD są bardziej skoncentrowane na negatywnych cechach dziecka, nie uczą swoich dzieci hamowania behawioralnego w sposób efektywny i tym samym nieświadomie przyczyniają się do pogłębienia deficytów wynikających z zaburzeń neurorozwojowych dziecka, a ich wysokie oczekiwania wobec samodzielności przybierają postać braku kontroli nad dzieckiem.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 3; 155-168
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czego dowiedzieliśmy się o ADHD dzięki strukturalnym badaniom neuroobrazowym?
    What have we learned about ADHD from the structural neuroimaging studies?
    Autorzy:
    Dąbkowska, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945253.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    abnormalities
    attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD)
    badania morfometryczne
    brain
    children
    dzieci
    fizjopatologia
    magnetic resonance imaging
    morphometric study
    mózg
    odchylenia
    physiopathology
    rezonans magnetyczny
    structural neuroimaging
    strukturalne badania neuroobrazowe
    zaburzenie hiperkinetyczne
    Opis:
    Attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) belongs to the most common behavioural disorders of childhood. ADHD can be conceptualised as a diverse developmental disorder characterised by a variable clinical expression, which is underlain by heterogeneity leading to the neural system dysfunction. Neuroimaging for childhood psychiatric disorders has the potential to increase our understanding of the pathophysiology of childhood mental disorders. In recent years, neuroimaging techniques have been used with increasing frequency in attempts to identify structural and functional abnormalities in the brains of children with ADHD. Structural imaging methods have localized abnormalities in key brain regions and neural networks associated with cognition and behaviour consistent with the clinical picture of ADHD. Structural imaging studies suggest that the ADHD pathophysiology would be conditioned by the dysfunction in frontosubcortical pathways. Currently increasing is the evidence that other brain regions such as the cerebellum, the parietal lobes and temporal lobes may also have an important role in this condition. The findings generally suggest deficits in the brain areas mentioned above, with decreased volumes. However, it is also evident that some areas show enlargement as a compensation for the observed deficits. Apart from the issue of reliability, there is a more basic question about how the results of neuroimaging studies are to be interpreted.
    Zaburzenie hiperkinetyczne (attention-deficit/hyperactivity disorder, ADHD) należy do najczęściej obserwowanych zaburzeń behawioralnych okresu dzieciństwa. Może być rozpatrywane jako zróżnicowane zaburzenie rozwojowe, charakteryzujące się różnorodną ekspresją kliniczną, u podłoża którego leżą różne czynniki prowadzące do dysfunkcji systemu nerwowego. Badania neuroobrazowe u pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wieku rozwojowego przyczyniają się do przybliżenia wyjaśnienia patofizjologii zaburzeń psychicznych u dzieci. W ostatnich latach obserwuje się znaczący wzrost częstości wykorzystania techniki neuroobrazowania do identyfikacji odchyleń w mózgu dzieci z zaburzeniem hiperkinetycznym. Strukturalne badania neuroobrazowe pokazują nieprawidłowości w okolicach mózgu i sieci połączeń kluczowych, które mogą być podłożem objawów ADHD, takich jak zaburzenia uwagi i behawioralne. Wyniki tych badań sugerują dysfunkcje połączeń czołowo-podkorowych jako podłoże patofizjologii ADHD. Obecnie wzrasta liczba doniesień o roli innych regionów mózgu, takich jak móżdżek, płaty ciemieniowe i skroniowe w etiologii tego zaburzenia. Wskazuje się głównie na deficyty we wspomnianych regionach, spadek objętości. Niektóre prace mówią o powiększeniu części obszarów mózgu jako kompensacji obserwowanych deficytów. Odkładając na bok brak jednoznacznych wyników uzyskanych za pomocą neuroobrazowania, należy zastanowić się nad ich interpretacją.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 3; 200-204
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Skuteczność wielonienasyconych kwasów tłuszczowych w zespole nadpobudliwości psychoruchowej w świetle randomizowanych badań klinicznych
    The efficacy of polyunsaturated fatty acids in attention deficit hyperactivity disorder in the light of randomised clinical studies
    Autorzy:
    Grygo, Magdalena
    Wolańczyk, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945453.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    attention deficit hyperactivity disorder (ADHD)
    badania kontrolowane
    children and adolescents
    controlled trials
    dzieci i młodzież
    neurodevelopmental disorders
    polyunsaturated fatty acids (PUFAs)
    wielonienasycone kwasy tłuszczowe (WKT)
    zaburzenia neurorozwojowe
    zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD)
    Opis:
    Currently available on the market are many preparations belonging to dietary supplements containing polyunsaturated fatty acids (PUFAs). The article presents several of the hitherto carried out controlled trials evaluating the efficacy of PUFAs – series omega-3 and omega-6 (mainly docosahexaenoic acid – DHA and eicosapentaenoic acid – EPA) in children with attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) or with other diagnoses and with ADHD symptoms. Different doses and different proportions of PUFAs were used in the studies. Similarly, the criteria of qualifying the children to the examined groups and the sizes of those groups differed. Furthermore, the time of using the supplementation differed. All those factors inhibit comparison of the studies and drawing conclusions. However, we could venture some generalization. Most studies indicated a significant improvement of ADHD symptoms in groups obtaining PUFAs in form of a mixture of DHA and EPA, as compared to the placebo. No clinically significant adverse effects of the supplementation were found. Despite the diversity and low amount of clinical studies which do not allow to draw a final conclusion about the PUFAs as an effective agent to treat ADHD patients, they may be useful as a supportive treatment in children, especially those with concomitant other neurodevelopmental disorders, such as specific disorders of scholastic skills development, general developmental disorders, and also those whose parents are willing to incur additional costs of treatment. Establishing exact indications for the use of PUFAs supplementation in ADHD children, as a method by choice, requires further studies.
    Na rynku dostępnych jest obecnie wiele preparatów należących do grupy suplementów diety, zawierających w swoim składzie wielonienasycone kwasy tłuszczowe (WKT). W artykule omówiono kilka z dotychczas przeprowadzonych kontrolowanych badan klinicznych oceniających skuteczność WKT serii omega-3 i omega-6 (głównie kwas dokozaheksaenowy - DHA i kwas eikozapentaenowy - EPA) u dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) bądź z innymi diagnozami i objawami ADHD. W badaniach stosowano różne dawki i różne proporcje WKT Przyjęto różne kryteria kwalifikacji dzieci do badanych grup, różne były także ich liczebność oraz czas stosowania suplementacji. Wszystkie te czynniki utrudniają porównanie badan i wnioskowanie. Można się jednak pokusić o uogólnienie. W większości badan wykazano istotną poprawę w zakresie objawów ADHD w grupach otrzymujących WKT pod postacią mieszaniny DHA i EPA w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Nie stwierdzano istotnych klinicznie działań niepożądanych stosowanej suplementacji. Mimo różnorodności i małej liczby dotychczasowych badań klinicznych, co uniemożliwia wysnucie ostatecznego wniosku na temat WKT jako skutecznego środka w leczeniu pacjentów z ADHD, kwasy te mogą być przydatne jako leczenie wspomagające u dzieci, szczególnie u tych, u których współwystępują inne zaburzenia neurorozwojowe, takie jak specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych, całościowe zaburzenia rozwojowe, i których rodzice gotowi są ponieść dodatkowe koszty terapii. Dalszych badań wymaga ustalenie dokładnych wskazań do stosowania suplementacji WKT u dzieci z ADHD jako metody z wyboru.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2009, 9, 2; 111-115
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ocena odległych efektów prowadzonych działań psychoedukacyjnych w grupie dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi
    Attention-deficit/hyperactivity disorder in children – the role of psychoeducation in longitudinal study
    Autorzy:
    Kądziela-Olech, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/943314.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    ADHD/HKD
    adolescents
    attention-deficit/hyperactivity disorder
    children
    parents
    psychoeducation
    adhd/hkd
    dzieci
    młodzież
    psychoedukacja
    rodzice
    zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi
    Opis:
    Attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) is a neurobehavioral disorder characterized by excessive restlessness, inattention, distraction and impulsivity. Currently, there are two terms for his disorder: attention-deficit/hyperactivity disorder – ADHD (DSM-IV) and hyperkinetic disorder – HKD (ICD-10). ADHD in childhood can persist into adolescent and adulthood with long-term negative outcomes. The aim of treatment for ADHD is to decreasesymptoms, enhance functionality, and improve well-being for the child and his or her close contacts and to prevent other psychopathology. Psychoeducation is a paradigm, which includes information about the illness and its treatment. Educating parents to apply consistent behaviour modification techniques at home can help improve to children with ADHD. This study was aimed at assessment remote consequences of psychoeducation in ten years observation of children with ADHD. The treatment was conducted during periodical visit (at 4-weeks intervals) with application of psychoeducation for parents and elements of behavioural therapy. The effects of the psychoeducation were evaluated after 12 months and ten years of its duration. The results were statistically analysed. Research finds that psychoeducational interventions are effective in preventing relapse and improving social functioning. The relevance of psychoeducation has long been recognized as an important part of effective treatment for ADHD. The parental psychopathology entail restrictions of effective therapy.
    Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (attention-deficit/hyperactivity disorder, ADHD) jest neurobehawioralnym zaburzeniem charakteryzującym się nadmierną aktywnością ruchową, rozpraszalnością, impulsywnością. Obecnie używane są dwa terminy określające powyższy zespół objawów: nadpobudliwość psychoruchowa (nadruchliwość) z deficytem uwagi – ADHD (wg DSM-IV) i zaburzenia hiperkinetyczne – HKD (wg ICD-10). Współczesne badania wskazują, że etiopatogeneza zespołu jest złożona, związana z uwarunkowaniami genetycznymi i wpływami środowiska. Wśród czynników środowiskowych niezwykle istotne jest środowisko rodzinne oraz rodzaj opieki uwarunkowany socjokulturowo. Charakterystyczne objawy pojawiają się we wczesnym dzieciństwie i mogą utrzymywać się do okresu adolescencji i wieku dorosłego, prowadząc do negatywnych następstw. Celem terapii ADHD jest zmniejszenie nasilenia objawów, poprawa funkcjonowania, kontaktu z otoczeniem oraz zapobieganie dalszej psychopatologii. Filozofia psychoedukacji zakłada, że wiedza, rozumienie zachowań oraz odpowiednie strategie postępowania są skuteczne w terapii zaburzeń psychicznych. Edukacja rodziców, modyfikowanie sposobu postępowania w oparciu o stałość i konsekwencję może poprawić funkcjonowanie dzieci z ADHD. Celem prowadzonych badań była ocena odległych efektów prowadzonej psychoedukacji podczas 10-letniej obserwacji dzieci z ADHD. Psychoedukacja z elementami technik behawioralnych była prowadzona podczas okresowych wizyt w odstępach 4-tygodniowych. Efekty postępowania terapeutycznego oceniano po 12 miesiącach jego trwania, a następnie po 10 latach. Wyniki badań zostały poddane analizie statystycznej. Z badań wynika, że psychoedukacja stanowi istotny element terapii ADHD – może mieć wpływ na zmniejszenie nasilenia zaburzeń oraz poprawę funkcjonowania społecznego. Psychopatologia rodziców istotnie ogranicza efekty terapii.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2012, 12, 3; 149-156
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Diagnoza zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi u dzieci w wieku przedszkolnym
    The diagnosis of attention-deficit/hyperactivity disorder in preschool children
    Autorzy:
    Orylska, Anna
    Jagielska, Gabriela
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/944905.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    ADHD
    attention-deficit/hyperactivity disorder
    diagnosis
    neuropsychological profile
    preschool children
    adhd
    diagnostyka
    dzieci w wieku przedszkolnym
    profil neuropsychologiczny
    zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi
    Opis:
    The research shows that approximately 4.9% of preschool-aged children meet the criteria for ADHD. However, the diagnosis at this age is quite difficult because ADHD criteria describe symptoms of school-aged children. The diagnosis of ADHD in preschool is rarely investigated or described. However, an early diagnosis of ADHD and therapy can prevent short- and long-term consequences. The diagnostic difficulties at the preschool age are connected with the child’s dynamic development, acquired social, behavioural and cognitive capabilities. ADHD can be diagnosed in preschoolaged children on the basis of the child’s development and family interview, clinical interview including ADHD symptoms described on ICD-10 and DSM-IV-TR. An indispensable diagnostic step in ADHD is the differential diagnosis. The article emphasizes the importance of the tools which should be used during the diagnostic process. The Conners Early Childhood aids in the early identification of behavioural, social, and emotional problems for preschool children aged from 2 to 6. The CEC also assists in measuring whether or not the child is appropriately meeting major developmental milestones (Adaptive Skills, Communication, Motor Skills, Play, and Pre-Academic/Cognitive). The Behaviour Rating Inventory of Executive Function – Preschool (BRIEF-P) is the tool for screening, assessing, and monitoring of a young child’s executive functioning and development (age from 2 to 5). The article tries to explain the difficulty of the diagnostic process in ADHD children at such a young age. Additionally, it presents some tools with which to diagnose and prescribe children at the preschool age.
    Choć rozpowszechnienie ADHD w populacji dzieci w wieku przedszkolnym wynosi około 4,9%, proces diagnostyczny w tym wieku jest trudny, gdyż kryteria diagnostyczne odzwierciedlają raczej obraz kliniczny zaburzenia w wieku szkolnym. Wciąż relatywnie mało prac poświęca się temu tematowi, mimo że wczesne rozpoznanie ADHD i interwencje terapeutyczne mogą zapobiec krótko- i długoterminowym następstwom tego zaburzenia. Trudności diagnostyczne w wieku przedszkolnym są związane z dynamicznym rozwojem dziecka, jego nabywanymi umiejętnościami społecznymi, behawioralnymi oraz poznawczymi. ADHD może być rozpoznane u dzieci w wieku przedszkolnym na podstawie szczegółowego wywiadu rozwojowego, rodzinnego, wywiadu klinicznego w kierunku objawów ADHD oraz wywiadu opartego na kryteriach diagnostycznych wg ICD-10 i DSM-IV-TR, dostosowanego do okresu rozwojowego. Niezbędnym krokiem diagnostycznym ADHD jest przeprowadzenie diagnozy różnicowej. W artykule podkreślono wagę narzędzi uzupełniających, m.in. kwestionariusza Conners Early Chilchood (CEC), przeznaczonego do wczesnej identyfikacji problemów w sferze behawioralnej, społecznej i emocjonalnej u dzieci w wieku od 2 do 6 lat. Miary CEC dotyczą 2 obszarów – zachowania oraz aspektów rozwojowych. Innym narzędziem jest Behavior Rating Inventory of Executive Function – Preschool (BRIEF-P), przeznaczony do oceny funkcji wykonawczych u dzieci w wieku od 2 do 5 lat. Artykuł jest próbą wyjaśnienia trudności napotykanych w diagnozowaniu ADHD u dzieci w wieku przedszkolnym oraz zwraca uwagę na złożoność procesu diagnostycznego z użyciem wybranych kwestionariuszy przeznaczonych do oceny małych dzieci.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2011, 11, 2; 115-119
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies