Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Schizophrenia" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 50
Tytuł:
Maladaptive schemas, coping with stress and burden of care in caregivers of individuals with schizophrenia. Preliminary study
Nieadaptacyjne schematy poznawcze, radzenie sobie ze stresem a poziom obciążenia u opiekunów osób ze schizofrenią. Doniesienie wstępne
Autorzy:
Siewierska, Joanna
Chodkiewicz, Jan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942006.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
burden of care
maladaptive schemas
schizophrenia
Opis:
Purpose: The study is an attempt at describing the psychological characteristics of caregivers of relatives with schizophrenia which contribute to deepening or reducing the negative consequences of care. The study examines the relationship between the burden of care and maladaptive cognitive schemas and strategies of coping with stress used by the caregivers. Exploring this problem area may be important for the planning and implementation of support programs for people caring for relatives with mental illness. Material and methods: Thirty caregivers of relatives with schizophrenia completed a questionnaire set comprising the Zarit Burden Interview, the Mini-COPE, the Young Schema Questionnaire – Short Form 3 (YSQ-S3-PL) and a sociodemographic sheet. Results: Significant relationships were found between burden of care and sociodemographic indicators, maladaptive schemas and adaptive/non-adaptive coping strategies. Especially, caregivers of family members with schizophrenia which is associated with depression and/or alcohol dependence are more likely to report the burden of caring for individuals with schizophrenia than those with somatic comorbidities. Higher burden of care characterises caregivers who have a higher level of eight out of 18 maladaptive schemas and less frequently use active coping with stress. Correlations between maladaptive schemas and coping strategies have also been obtained. Conclusions: In  working with carers of relatives with schizophrenia, special attention should be paid to the coexistence of other disorders like depression or alcohol abuse. Moreover, the work should be focused on maladaptive schemas in caregivers, which can block their use of adaptive strategies of coping with stress.
Cel: W badaniu analizowano związek między odczuwanym przez opiekunów osób chorych na schizofrenię ciężarem opieki a posiadanymi przez nich nieadaptacyjnymi schematami poznawczymi w ujęciu Younga i współpracowników oraz strategiami radzenia sobie ze stresem. Poznanie tego obszaru problemowego może być ważne dla planowania i wdrażania programów wsparcia dla osób opiekujących się krewnymi chorującymi psychicznie. Materiał i metody: Trzydziestu opiekunów krewnych chorych na schizofrenię wypełniło ankietę socjodemograficzną oraz Zarit Burden Interview Version 1.0 (ZBI), Kwestionariusz Schematów Younga (YSQ-S3-PL) i kwestionariusz Mini-COPE. Wyniki: Stwierdzono istotne zależności między odczuwanym ciężarem opieki a wskaźnikami socjodemograficznymi, schematami nieadaptacyjnymi oraz adaptacyjnymi i nieadaptacyjnymi strategiami radzenia sobie ze stresem. W przypadku chorych na schizofrenię, u których współwystępowała jednocześnie depresja i/lub uzależnienie od alkoholu, opiekunowie odczuwali znacząco większy ciężar opieki niż w przypadku chorych, u których występowały obok choroby psychicznej choroby somatyczne. Większy ciężar opieki charakteryzuje opiekunów, którzy mają wyższy poziom ośmiu z osiemnastu schematów w ujęciu Younga i rzadziej korzystają z aktywnego radzenia sobie ze stresem. Odnotowano również korelacje między nieprzystosowawczymi schematami i strategiami radzenia sobie. Wnioski: Pracując z opiekunami krewnych chorych na schizofrenię, należy zwrócić szczególną uwagę na współistnienie u ich podopiecznych zaburzeń, takich jak depresja czy nadużywanie alkoholu. Ponadto pomoc powinna koncentrować się na próbach zmiany nieadaptacyjnych schematów u opiekunów, które mogą blokować stosowanie przez nich przystosowawczych strategii radzenia sobie.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 2; 137-145
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The application of bifrontal electrotherapy in patients with a diagnosis of schizophrenia – case series description
Zastosowanie elektroterapii metodą dwuczołową u pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii – opis serii przypadków
Autorzy:
Nowakowska, Karina
Kaźmierski, Jakub
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941496.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
bifrontal procedures
effectiveness
electrotherapy
safety
schizophrenia
Opis:
Electrotherapy is considered a very effective and safe therapeutic method. Its most frequently described adverse effect is the impairment of cognitive functions. Currently, the most commonly applied form of electrotherapy are bitemporal procedures and the most frequent and best-studied indication for its application are depressive disorders. A method combining high effectiveness with satisfactory safety is the bifrontal application of the electrodes, although study results are often inconsistent. An issue which should also be noted is the lack of studies comparing the effectiveness of bifrontal and bitemporal procedures in the reduction of positive and negative symptoms of schizophrenia and assessing the safety of these methods in terms of the influence on cognitive functions. The present paper presents a clinical description of four patients with schizophrenia who have undergone electrotherapy procedures performed applying the bifrontal method. The decisive indication for applying the bifrontal procedures were the memory disturbances the persistence of which was reported by the patients during the application of bitemporal procedures. The analysed clinical cases indicate the effectiveness of the bifrontal electrotherapy procedures which was comparable with the effectiveness of bitemporal procedures with the simultaneous better toleration of the former. Improvement was observed in terms of paranoid, catatonic and negative schizophrenia symptoms. At the same time the patients reported subjectively better tolerance of the procedures, as well as improvement in the recalling of facts and events.
Elektroterapię uznaje się za bardzo skuteczną i bezpieczną metodę terapeutyczną. Jej najczęściej opisywanym działaniem niepożądanym jest upośledzenie funkcji poznawczych. Obecnie najpowszechniej stosowaną formą elektroterapii są zabiegi dwuskroniowe, a najczęstszym i najlepiej przebadanym wskazaniem – zaburzenia depresyjne. Metodą łączącą wysoką efektywność z zadowalającym bezpieczeństwem jest dwuczołowe przyłożenie elektrod, choć wyniki badań często bywają niespójne. Należy także odnotować brak badań porównujących skuteczność zabiegów dwuczołowych i dwuskroniowych w redukcji objawów pozytywnych i negatywnych schizofrenii oraz oceniających bezpieczeństwo tych metod w zakresie wpływu na funkcje poznawcze. W niniejszym artykule przedstawiono opis kliniczny czterech pacjentów chorujących na schizofrenię, u których przeprowadzono zabiegi elektroterapii metodą dwuczołową. Decydującym wskazaniem do zastosowania zabiegów dwuczołowych były zgłaszane przez chorych zaburzenia pamięci utrzymujące się w trakcie stosowania zabiegów dwuskroniowych. Przeanalizowane przypadki kliniczne wskazują na skuteczność zabiegów dwuczołowej elektroterapii porównywalną ze skutecznością zabiegów dwuskroniowych przy lepszej ich tolerancji. Obserwowano poprawę w zakresie objawów paranoidalnych, katatonicznych i negatywnych schizofrenii. Jednocześnie pacjenci relacjonowali subiektywnie lepszą tolerancję zabiegów, jak również poprawę w przypominaniu faktów i wydarzeń.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 3; 230-238
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kardiologiczne powikłania leczenia klozapiną
Cardiovascular adverse effects of clozapine therapy
Autorzy:
Wierzbiński, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944026.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
clozapine
myocarditis
schizophrenia
klozapina
schizofrenia
zapalenie mięśnia sercowego
Opis:
Clozapine is an effective antipsychotic used in the treatment of drug-resistant schizophrenia. The use of clozapine may be associated with a number of adverse effects. Hematologic side effects, such as neutropenia and agranulocytosis, are most common. Cardiovascular complications are rare, though the incidence of these effects is believed to be underestimated. For this reason, clozapine can be used only if heart diseases and cardiac arrhythmias are excluded based on a comprehensive medical history, complete physical examination and electrocardiography. Myocarditis and cardiomyopathy are serious and potentially life-threatening complications resulting from clozapine therapy. Although the mechanism of these disorders is not fully understood, it is believed that they result from drug hypersensitivity caused by IgE-mediated allergic reaction type I. The symptoms are often untypical and nonspecific, resembling those of influenza. The most common include fever, dry cough, chest pains and leukocytosis. Patients should be closely monitored for resting tachycardia, especially during the first two months of treatment. Monitoring for cardiovascular adverse effects in the first months of therapy allows for a nearly detection of any irregularities and prevention of serious consequences. If myocarditis and cardiomyopathy are suspected, the treatment should be discontinued. Any electrocardiographic irregularities should be consulted with a cardiologist. If clozapine-related myocarditis or cardiomyopathy occur, reintroduction of this drug should not be considered due to the high risk of further complications.
Klozapina jest efektywnym lekiem przeciwpsychotycznym wprowadzanym w przypadkach schizofrenii lekoopornej. Stosowaniu klozapiny mogą towarzyszyć liczne działania niepożądane. Najczęściej opisuje się powikłania hematologiczne: neutropenię i agranulocytozę. Powikłania kardiologiczne są rzadkie, uważa się jednak, że częstość ich występowania jest niedoszacowana. Z tego względu klozapinę można włączyć jedynie po wykluczeniu chorób serca i zaburzeń rytmu na podstawie kompletnego wywiadu, pełnego badania przedmiotowego i elektrokardiogramu. Zapalenie mięśnia sercowego i kardiomiopatia są poważnymi powikłaniami stosowania klozapiny, potencjalnie zagrażającymi życiu pacjenta. Mechanizm powstawania tych zaburzeń nie jest do końca jasny, uznaje się, że wynikają one z nadwrażliwości na lek w wyniku reakcji alergicznej typu I zależnej od IgE. Symptomy są często niecharakterystyczne, mało specyficzne, mogą przypominać objawy grypopodobne. Najczęściej pojawiają się gorączka, suchy kaszel, bóle w klatce piersiowej i leukocytoza. Trzeba zwracać baczną uwagę na tachykardię spoczynkową, przede wszystkim w pierwszych dwóch miesiącach leczenia. Monitorowanie pacjenta pod kątem powikłań kardiologicznych w pierwszych miesiącach stosowania leku pozwala na wczesne rozpoznanie nieprawidłowości i uniknięcie poważnych następstw. W przypadku podejrzenia zapalenia mięśnia sercowego i kardiomiopatii klozapinę należy odstawić. Wszelkie nieprawidłowości w badaniu elektrokardiograficznym powinno się konsultować z kardiologiem. Jeśli wystąpią zapalenie mięśnia sercowego lub kardiomiopatia związana ze stosowaniem klozapiny, z uwagi na duże ryzyko kolejnych powikłań nie zaleca się ponownego włączania leku.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2015, 15, 2; 61-65
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Quality of life in institutionalized patients with schizophrenia
Jakość życia chorych na schizofrenię przebywających w placówkach psychiatrycznych stałego pobytu
Autorzy:
Petrovic Kitic, Aleksandra
Jankovic, Slobodan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941698.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antipsychotics
quality of life
questionnaires
schizophrenia
side effects
Opis:
Aim: Research into quality of life has become very important recently, since quality of life is increasingly used to characterise diseases and estimate the efficiency of therapeutics. The aim of this study was to determine significant factors that are associated with the quality of life of patients with schizophrenia accommodated in social welfare institutions. Material and methods: The study was conducted at the Institution for the Accommodation of Adults “Male Pcelice,” Kragujevac, Serbia. It was designed as a cross-sectional study. The quality of life was measured by using five distinct scales. The data on factors that might be associated with the quality of life were obtained from case records and the patients’ questionnaires. The association of every single factor was evaluated by using comparative analysis and the method of multiple linear regression. Results: Multiple linear regression shows that EuroQoL Five-dimensions – Five-Level scale score was associated with gender (B = −0.059 ± 0.021; p = 0.006) and daily dose (B = −0.051 ± 0.015; p = 0.001); Quality of Life Enjoyment and Satisfaction Questionnaire score was associated with the patient’s level of education (B = 2.873 ± 1.054; р = 0.007); the number of prescribed antipsychotics was associated with the Brief Psychiatric Rating Scale score (B = 3.150 ± 1.111; р = 0.007); the physical domain of the World Health Organization Quality of Life-BREF was associated with the year of disease onset (B = −0.142 ± 0.055; р = 0.011) and the daily dose (B = −2.335 ± 0.787; р = 0.004); the psychological domain of the World Health Organization Quality of Life-BREF was associated with gender (B = −2.686 ± 1.216; р = 0.029); the social relationship domain of the World Health Organization Quality of Life-BREF was associated with the level of education (B = 3.109 ± 1.289; р = 0.017) and the number of prescribed antipsychotics (B = −3.297 ± 1.516; р = 0.031); the environment domain of the World Health Organization Quality of Life-BREF was associated with the number of prescribed antipsychotics (B = −1.420 ± 0.653; р = 0,031). Conclusion: The quality of life of patients with schizophrenia was higher in males with a university degree, when the duration of the disease was shorter, negative symptoms were less pronounced, and with fewer side effects. Efforts to improve the quality of life in patients with schizophrenia accommodated in social welfare institutions should be made that could contribute to the prevention of adverse outcomes.
Cel pracy: Badania nad jakością życia nabrały ostatnio szczególnej wagi – coraz częściej kategoria ta jest stosowana do opisu chorób oraz oceny skuteczności leczenia. Celem badania była określenie istotnych czynników związanych z jakością życia pacjentów chorych na schizofrenię przebywających w placówkach psychiatrycznych stałego pobytu. Materiał i metoda: Badanie o charakterze przekrojowym zostało przeprowadzone wśród pacjentów Centrum Pobytu dla Osób Dorosłych „Male Pcelice” w miejscowości Kragujevac w Serbii. Jakość życia chorych na schizofrenię zmierzono za pomocą pięciu skal. Dane dotyczące czynników, które mogły mieć wpływ na jakość życia badanych, zostały pozyskane z dokumentacji medycznej pacjentów oraz z wypełnianych przez nich ankiet. W ocenie zależności pomiędzy jakością życia pacjentów a poszczególnymi czynnikami wykorzystano analizę porównawczą oraz metodę regresji wielorakiej. Wyniki: Metodą regresji wielorakiej wykazano, iż wynik skali EuroQoL Five-dimensions – Five-Level korelował z płcią pacjentów (B = −0,059 ± 0,021; p = 0,006) oraz dzienną dawką przyjmowanych leków (B = −0,051 ± 0,015; p = 0,001), wynik Quality of Life Enjoyment and Satisfaction Questionnaire – z poziomem wykształcenia (B = 2,873 ± 1,054; р = 0,007), liczba przyjmowanych leków przeciwpsychotycznych – z wynikiem skali Brief Psychiatric Rating Scale (B = 3,150 ± 1,111; р = 0,007), domena fizyczna skali World Health Organization Quality of Life-BREF – z czasem trwania choroby (rokiem wystąpienia choroby) (B = −0,142 ± 0,055; р = 0,011) oraz dzienną dawką przyjmowanych leków (B = −2,335 ± 0,787; р = 0,004), domena psychologiczna skali World Health Organization Quality of Life-BREF – z płcią (B = −2,686 ± 1,216; р = 0,029), domena społeczna skali World Health Organization Quality of Life-BREF – z poziomem wykształcenia (B = 3,109 ± 1,289; р = 0,017) oraz liczbą przyjmowanych leków przeciwpsychotycznych (B = −3,297 ± 1,516; р = 0,031), zaś domena środowiskowa skali World Health Organization Quality of Life-BREF – z liczbą przyjmowanych leków przeciwpsychotycznych (B = −1,420 ± 0,653; р = 0,031). Wnioski: Jakość życia chorych na schizofrenię objętych badaniem była wyższa u pacjentów płci męskiej z wyższym wykształceniem, o krótszym przebiegu choroby, z mniej dotkliwymi objawami oraz mniejszą liczbą skutków ubocznych. Poprawa jakości życia osób chorujących na schizofrenię przebywających w placówkach psychiatrycznych stałego pobytu pozwoli zapobiec niepomyślnym wynikom leczenia psychiatrycznego.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 1; 5-11
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Risk factors increasing aggressive behaviour in psychiatric patients hospitalised with a diagnosis of bipolar disorder, schizophrenia and anxiety disorders
Czynniki zwiększonego ryzyka zachowań agresywnych u pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie z rozpoznaniem choroby dwubiegunowej, schizofrenii i zaburzeń lękowych
Autorzy:
Szymaniuk, Wiktor
Trzeciak, Katarzyna
Balaj, Kayla
Siembida, Jagoda
Rajewska-Rager, Aleksandra
Michalak, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941239.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
aggressive behaviour
anxiety disorders
bipolar affective disorder
risk factors
schizophrenia
Opis:
Violent and aggressive behaviour is a serious problem among hospitalised psychiatric patients. The aim of this study was to assess factors that may help predict violent behaviour in psychiatric inpatients. Method: The study group consisted of 107 patients hospitalised in the Department of Adult Psychiatry, Poznan University of Medical Sciences in Poznań, with a diagnosis of bipolar disorder (n = 58), schizophrenia (n = 39) and anxiety disorders (n = 10). Sociodemographic and clinical data were obtained through a review of medical records and patient interviews using a self-prepared questionnaire. Results: Of 107 respondents, aggressive behaviour occurred in 46 patients (42.99%). A low risk of aggressive behaviour was observed in 68 patients (63.6%), medium risk – in 37 patients (34.6%), and high risk – in 2 subjects (1.9%). The study demonstrated a significant association between aggressive behaviour and short duration of the illness (p = 0.002), the criminal history of the patient (p = 0.003), the use of sedatives (p = 0.04), unemployment (p = 0.00034) and male gender in patients with a diagnosis of bipolar disorder (p = 0.03). There were no statistically significant differences between the incidence of violence and the main diagnosis (p = 0.56). The study showed no association with alcohol (p = 0.5) and psychoactive substance abuse (p = 0.07), age (p = 0.8), addiction in family (p = 0.1), history of suicide attempt (p = 0.08) and the lack of insight into the illness (p = 0.8). Conclusions: Based on these results, it appears that the most important factors in the occurrence of aggressive behaviour were criminal history, prior violent behaviour and short duration of the illness. The use of sedative drugs and male gender were also significant risk factors.
Zachowania gwałtowne i agresywne są poważnym problemem wśród pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie. Celem pracy była ocena czynników, które mogłyby być predyktorami występowania zachowań agresywnych. Metoda: Grupę badaną stanowiło 107 pacjentów hospitalizowanych w Klinice Psychiatrii Dorosłych Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu z rozpoznaniem choroby afektywnej dwubiegunowej (n = 58), schizofrenii (n = 39) i zaburzeń lękowych (n = 10). Dane  socjodemograficzne i kliniczne uzyskano poprzez przegląd dokumentacji medycznej pacjenta oraz wywiad z wykorzystaniem kwestionariusza własnego. Wyniki: Spośród 107 badanych zachowania agresywne występowały u 46 osób (42,99%). Niskie ryzyko zachowań agresywnych stwierdzono u 68 chorych (63,6%), średnie – u 37 (34,6%), a wysokie – u 2 (1,9%). Badanie wykazało znaczący związek między ryzykiem wystąpienia zachowań agresywnych a krótkim czasem trwania choroby (p = 0,002), karalnością pacjenta (p = 0,003), stosowaniem leków uspokajających (p = 0,04), brakiem zatrudnienia (p = 0,00034) i płcią męską w grupie osób z rozpoznaniem choroby afektywnej dwubiegunowej (p = 0,03). Nie zaobserwowano istotnych statystycznie korelacji między występowaniem agresji a typem choroby (p = 0,56). Nie wykazano również związku badanej zmiennej z uzależnieniem od alkoholu (p = 0,5) i narkotyków (p = 0,07), wiekiem (p = 0,8), uzależnieniem w rodzinie chorego (p = 0,1), liczbą prób samobójczych (p = 0,08) i brakiem wglądu w chorobę (p = 0,8). Wnioski: Uzyskane wyniki wskazują, że najważniejszymi czynnikami ryzyka zachowań agresywnych są karalność pacjenta, występowanie w przeszłości zachowań agresywnych i krótki czas trwania choroby. Istotnymi czynnikami okazały  się także stosowanie leków uspokajających oraz płeć męska.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 1; 23-32
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie schizofrenii elektrowstrząsami oraz lekami przeciwpsychotycznymi, łącznie z elektrowstrząsami
Treatment of schizophrenia with electroconvulsive therapy – antipsychotic drugs combination
Autorzy:
Kołodziej‑Kowalska, Emilia
Rabe‑Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/943902.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
ECT
treatment with antipsychotics – ECT combination
treatment‑resistant schizophrenia
EW
efficacy
schizophrenia
ect
skuteczność
wskazania
ew
leczenie lekami przeciwpsychotycznymi i ew
schizofrenia
schizofrenia lekooporna
Opis:
Electroconvulsive therapy (ECT) has been used to treat schizophrenia since the procedure was introduced in 1938. The introduction of effective pharmacological treatments for schizophrenia and mood disorders led to a drop in the use of ECT during the 1960s and 1970s. When the limitations in the efficacy of antipsychotic drugs and the adverse effects of these agents were recognized, interest in ECT as a therapy for treatment of resistant schizophrenia (TRS) returned. Nevertheless, indications for the use of electroconvulsive therapy in schizophrenia and its place in the treatment hierarchy for patients with this disorder are unclear because of the dearth of quality research in this field. The controversy over the efficacy of ECT for the treatment of schizophrenia, especially the treatment resistant one, has more recently been embodied in the opposing recommendations of a number of different groups. Literature review (a few randomized controlled trials, mostly uncontrolled studies such as open trials, retrospective studies and case reports) indicates that combined treatment with antipsychotics and electroconvulsive therapy is possibly superior to each method when used alone. Combination of ECT and clozapine represents additional help and most of the data suggest it is both safe and effective. There are only few studies concerning the newest atypical antipsychotics. Different predictors of therapeutic outcome were identified. The literature review indicates that the combination of ECT and antipsychotic drugs may be considered as a treatment strategy for patients with schizophrenia, especially those refractory to conventional treatments. Side effects profile of this strategy does not differ from traditional ECT treatments.
Elektrowstrząsy (EW) były stosowane w leczeniu schizofrenii od czasu ich wynalezienia w 1938 roku. Wprowadzenie efektywnej farmakoterapii schizofrenii oraz zaburzeń nastroju doprowadziło do znacznego spadku ich wykonywania w latach 60. i 70. XX wieku. Stopniowe wykazanie ograniczeń skuteczności i występowanie objawów niepożądanych leków przeciwpsychotycznych doprowadziło w kolejnych dekadach do powrotu zainteresowania elektrowstrząsami jako metodą leczenia lekoopornej schizofrenii. Niestety, wskazania do zastosowania EW w schizofrenii i ich miejsce w algorytmach leczniczych są niejasne, głównie w związku z brakiem odpowiedniej jakości badań klinicznych. Kontrowersje związane z oceną efektywności EW w leczeniu schizofrenii, zwłaszcza opornej na farmakoterapię, znalazły odzwierciedlenie w różnicach w rekomendacjach wydawanych przez różne towarzystwa naukowe. Analiza danych z literatury (nieliczne badania randomizowane i otwarte, głównie badania retrospektywne i opisy kazuistyczne) wykazuje, że strategia polegająca na leczeniu skojarzonym lekami przeciwpsychotycznymi i elektrowstrząsami jest efektywniejsza od każdej z tych metod z osobna. Badania sugerują także, że połączenie EW i klozapiny jest raczej bezpieczne i skuteczne; doniesienia oceniające połączenie z nowymi LPP drugiej generacji są nieliczne. Identyfikowano różne czynniki predykcyjne poprawy po leczeniu skojarzonym EW i LPP. Częsta jest konkluzja, że elektrowstrząsy w połączeniu z lekami przeciwpsychotycznymi mogą być rozważane jako opcja terapeutyczna u pacjentów, u których farmakoterapia wykazuje ograniczoną skuteczność. Profil objawów ubocznych terapii skojarzonej nie różni się od samych zabiegów EW, jest ona bezpieczna i dobrze tolerowana.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2011, 11, 4; 238-242
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zmiana nasilenia objawów pozytywnych, negatywnych oraz psychopatologii ogólnej (PANSS) u chorych na schizofrenię po 6 tygodniach augmentacji terapii lekami przeciwpsychotycznymi – glicyną lub donepezilem
Change of severity of positive, negative symptoms and general psychopathology (PANSS) in schizophrenics after 6 weeks augmentation of antipsychotics therapy with glicyne or donepezil
Autorzy:
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Strzelecki, Dominik
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945670.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antipsychotics therapy
augmentacja
augmentation
donepezil
glicyna
glycine
leczenie przeciwpsychotyczne
schizofrenia
schizophrenia
Opis:
In aetiopathogenesis of schizophrenia the key role is played by dopaminergic, but also serotoninergic, glutamatergic systems as well as cholinergic neurons. Donepezil is a mixed inhibitor of acetylcholinesterase, selectively inhibiting acetylcholinesterase. A review of the studies, in which donepezil was used for augmentation of antipsychotic treatment does not provide explicit information on the effects of such procedures within a change of scores on PANSS. Pursuant to the assumptions of hypoglutamatergic hypothesis of schizophrenia, the transmission was stimulated within this system. To its stimulation through NMDA receptor among others glycine was used, i.e. prevalent amino acid of the simplest structure, the basic transmitter of glycinergic neurons counted among class I – neurotransmitters, additionally functioning as a coagonist and modulator, also within the glutamatergic system. In 2005 a meta-analysis of studies appeared, from which it results that glycine and D-serine significantly decrease the severity of negative symptoms. The study was aimed at establishing whether or not adjunctive glycine or donepezil applied for 6 weeks with antipsychotic treatment statistically significantly affect a change in the severity of positive symptoms, negative symptoms, general psychopathology in patients at a stable period of the disease. Subjected to the study was a group of 62 patients aged 18-55 years, suffering from paranoidal schizophrenia (DSM-IV) at the mental condition stabilised for at least half a year, without a change in the type and dose of antipsychotic drug at that time. The following methods were used: 1) confirmation of stabilisation of the mental condition and stable pharmacotherapy for the required period according to analysis of medical documentation, interview and evaluation of the current status; 2) augmentation of the hitherto applied antipsychotic treatment by adding donepezil or glycine and 3) evaluation of the severity of negative symptoms, positive symptoms and general psychopathology (PANSS) before and after 6 week augmentation by donepezil or glycine and occurrence of adverse symptoms. Results: Statistically significant differences were obtained after 6 weeks in a group treated with antipsychotic drugs and glycine (primarily within negative symptoms and general psychopathology, less within positive symptoms), whereas in the group additionally treated with donepezil no such differences were found.
W etiopatogenezie schizofrenii kluczową rolę odgrywa układ dopaminergiczny, ale swój udział mają także układ serotoninergiczny i glutaminianergiczny oraz neurony cholinergiczne. Donepezil jest mieszanym inhibitorem acetylocholinesterazy selektywnie hamującym raczej acetylocholinesterazę. Przegląd badań, w których do augmentacji leczenia przeciwpsychotycznego stosowano donepezil, nie dostarcza jasnych informacji na temat efektów takiego postępowania w zakresie zmiany punktacji w podskalach PANSS. Zgodnie z założeniami hipoglutaminianergicznej hipotezy schizofrenii stymulowano transmisję w obrębie tego układu. Do jego pobudzenia poprzez receptor NMDA stosowano m.in. glicynę – aminokwas o najprostszej budowie i szerokim rozpowszechnieniu, podstawowy przekaźnik neuronów glicynergicznych, zaliczany do klasy I neurotransmiterów, pełniący ponadto funkcję koagonisty i modulatora, m.in. w obrębie układu glutaminianergicznego. W 2005 r. ukazała się metaanaliza badań, z której wynika, że glicyna i D-seryna istotnie zmniejszają nasilenie objawów negatywnych. Celem badania było ustalenie, czy dołączenie przez okres 6 tygodni glicyny lub donepezilu do dotychczasowego leczenia przeciwpsychotycznego w sposób istotny statystycznie wpływa na zmianę nasilenia objawów pozytywnych, negatywnych, ogólnej psychopatologii u pacjentów w stabilnym okresie choroby. Badaniu poddano grupę 62 osób w wieku 18-55 lat, chorych na schizofrenię paranoidalną (DSM-IV), w stanie psychicznym ustabilizowanym od co najmniej pół roku, bez zmiany w tym czasie rodzaju i dawki leku przeciwpsychotycznego. Zastosowano następujące metody: 1) potwierdzenie stabilizacji stanu psychicznego oraz stałej farmakoterapii przez wymagany okres na podstawie analizy dokumentacji medycznej, wywiadu i oceny aktualnego stanu; 2) augmentacja dotychczasowego leczenia przeciwpsychotycznego przez dodanie donepezilu lub glicyny oraz 3) ocena nasilenia objawów negatywnych, pozytywnych i psychopatologii ogólnej (PANSS) przed i po 6 tygodniach augmentacji donepezilem lub glicyną i występowania objawów niepożądanych. Wyniki: Istotne statystycznie różnice uzyskano po 6 tygodniach w grupie leczonych lekami przeciwpsychotycznymi oraz glicyną (przede wszystkim w zakresie objawów negatywnych i psychopatologii ogólnej, mniejsze w zakresie objawów pozytywnych), natomiast w grupie leczonej dodatkowo donepezilem nie stwierdzono takich różnic.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2005, 5, 4; 178-189
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy schizofrenia jest chorobą neuodegeneracyjną, czy neurorozwojową?
Is schizophrenia a neurodegenerative or neurodevelopmental disease?
Autorzy:
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945685.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
dowody
evidence
hipoteza neurodegeneracyjna
hipoteza neurorozwojowa
neurodegenerative hypothesis
neurodevelopmental hypothesis
schizofrenia
schizophrenia
Opis:
According to the neurodevelopmental theory, etiological and pathological factors of a disease occur long before its symptoms. Cessation of the normal course of neuronal development causes disorders in their function and neuronal network, whereas after latency it leads to clinical manifestation of symptoms. In neurodegenerative diseases the specifically pathophysiological process, usually conditioned genetically, impairs selectively the ”sensitive” population of neurons and causes neuropathological symptoms and changes. The course and nature of these dysfunctions depend on superimposing of the pathological process on the normal process of development and puberty, and on individual plasticity and compensatory processes in the central nervous system. Schizophrenia meets some of these criteria, but it does not fit into the narrow definition of neurodegenerative diseases. So far no histopathological, immunocytochemical changes have been found, which would allow to identify the disease. However as early as during the first episode, most patients exhibit some characteristics of clinical deterioration, afterwads the status of most of them gets stabilized at a certain level of cognitive and social functioning, whereas in some patients the severity of the disease and cognitive dysfunctions gradually progress. The progression of schizophrenic process is also reflected in evolution of symptoms in the course of the disease, in biochemical and anatomical changes of the central nervous system. Presently, the neurodegenerative hypothesis of schizophrenia cannot be rejected. It may appear true only in a part of the patients with specific course of the disease, and in some cases neurodegeneration may be superimposed on neurodevelopmental disorders.
Zgodnie z teorią neurorozwojową etiologiczne i patologiczne czynniki choroby występują na długo przed jej objawami. Przerwanie prawidłowego przebiegu rozwoju neuronalnego powoduje zaburzenia ich funkcji oraz sieci neuronalnej, a po okresie latencji doprowadza do klinicznej manifestacji objawów. W chorobach neurodegeneracyjnych specyficzny patofizjologiczny proces, najczęściej uwarunkowany genetycznie, uszkadza selektywnie „wrażliwą” populację neuronów i wywołuje symptomy i zmiany neuropatologiczne. Przebieg w czasie i natura tych dysfunkcji zależy od nałożenia się procesu chorobowego na normalny proces rozwojowy i dojrzewania, a także od indywidualnej plastyczności i procesów kompensacyjnych w OUN. Schizofrenia spełnia niektóre z tych kryteriów, lecz nie mieści się w wąskiej definicji chorób neurodegeneracyjnych. Nie stwierdzono do tej pory zmian histopatologicznych, immunocytochemicznych pozwalających identyfikować schorzenie. Jednak już w okresie I epizodu większość chorych ma cechy klinicznej deterioracji, po czym u wielu z nich stan stabilizuje się na pewnym poziomie funkcjonowania poznawczego i społecznego, natomiast u części pacjentów nasilenie choroby i dysfunkcje poznawcze stopniowo postępują. Progresja procesu schizofrenicznego znajduje także odbicie w ewolucji objawów w miarę przebiegu choroby, zmianach biochemicznych, anatomicznych w OUN. Obecnie nie można odrzucić hipotezy neurodegeneracyjnej schizofrenii. Może się okazać prawdziwa tylko u części chorych ze specyficznym przebiegiem choroby, a w niektórych przypadkach neurodegeneracja może nakładać się na zaburzenia neurorozwojowe.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2005, 5, 3; 117-125
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ kwercetyny na peroksydację lipidów indukowaną przez zyprazydon w ludzkim osoczu – badania in vitro
The effect of quercetine on lipid peroxidation induced by ziprasidone in human plasma – in vitro studies
Autorzy:
Kopka, Justyna
Dietrich-Muszalska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944219.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antipsychotics
lipid peroxidation
quercetine
schizophrenia
zyprazydon
schizofrenia
kwercetyna
leki przeciwpsychotyczne
peroksydacja lipidów
Opis:
Some antipsychotics, including ziprasidone (ZIP), contribute to pro- and antioxidative imbalance in schizophrenic patients. Therefore, searching for effective antioxidative supplementation decreasing antipsychotics prooxidative effects has a high clinical importance. The aim of the study was to establish the effect of ZIP on human plasma – by determining the levels of thiobarbituric acid reactive substances (TBARS), in in vitro model. Material and methods: Blood samples were obtained from healthy male volunteers and placed in the ACD solution. The active substance, i.e. ZIP, was dissolved in 0.01% solution of dimethylsulfoxide to reach the final concentrations (40 ng/ml, 139 ng/ml) and incubated with plasma (for 1 and 24 hours at 37°C). Plasma was also incubated with quercetine (7.5 μg/ml, 15 μg/ml) and with quercetine and ZIP, in different combinations of tested concentrations. Control samples (without the drug) were performed for each experiment. TBARS concentrations were determined using Rice-Evans spectrophotometric method (modified by Wachowicz and Kustroń). Results: ZIP at the concentrations of 40 ng/ml and 139 ng/ml after 24 hours of incubation with plasma causes an increase in TBARS (p respectively <0.01 and <0.002). Quercetine (7.5 μg/ml, 15 μg/ml) incubated for 24 hours in plasma with ZIP decreases lipid peroxidation on average by 38% (for ZIP 40 ng/ml p respectively <0.0003 and <0.0001, for ZIP 139 ng/ml p respectively <0.002 and <0.004). Conclusions: Quercetine significantly decreases lipid peroxidation induced by ziprasidone.
Niektóre leki przeciwpsychotyczne, w tym zyprazydon (ZYP), przyczyniają się do zaburzeń równowagi proi antyoksydacyjnej u chorych na schizofrenię. Poszukiwanie skutecznej antyoksydacyjnej suplementacji zmniejszającej działanie prooksydacyjne leków przeciwpsychotycznych ma zatem duże znaczenie kliniczne. Celem badania było ustalenie wpływu ZYP na peroksydację lipidów ludzkiego osocza – przez oznaczenie stężenia związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym (TBARS), w modelu in vitro. Materiał i metody: Krew do badań pobrano od zdrowych ochotników płci męskiej – na roztwór ACD. Substancję aktywną, czyli ZYP, rozpuszczono w 0,01% dimetylosulfotlenku do stężeń końcowych (40 ng/ml, 139 ng/ml) i inkubowano z osoczem (1 i 24 godziny, 37°C). Osocze inkubowano również z kwercetyną (7,5 μg/ml, 15 μg/ml) oraz z kwercetyną i ZYP, w różnych kombinacjach badanych stężeń. Do każdego doświadczenia wykonano próby kontrolne (bez leku). Oznaczenia stężenia TBARS przeprowadzono metodą spektrofotometryczną Rice’a-Evansa (modyfikacja: Wachowicz i Kustroń). Wyniki: ZYP w stężeniach 40 ng/ml i 139 ng/ml po 24 godzinach inkubacji z osoczem powoduje wzrost stężenia TBARS (p odpowiednio <0,01 i <0,002). Kwercetyna (7,5 μg/ml, 15 μg/ml) inkubowana 24 godziny w osoczu wraz z ZYP zmniejsza peroksydację lipidów średnio o 38% (dla ZYP 40 ng/ml p odpowiednio <0,0003 i <0,0001, dla ZYP 139 ng/ml p odpowiednio <0,002 i <0,004). Wniosek: Kwercetyna istotnie obniża peroksydację lipidów wywoływaną przez zyprazydon.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 1; 10-19
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ leków przeciwpsychotycznych na występowanie zespołu metabolicznego
Effects of antipsychotic drugs on the occurrence of metabolic syndrome
Autorzy:
Wysokiński, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/773790.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cukrzyca
diabetes
dyslipidaemia
dyslipidemia
metabolic syndrome
obesity
otyłość
schizofrenia
schizophrenia
zespół metaboliczny
Opis:
Metabolic syndrome is a group of concomitant disorders that increase the risk of heart attack, stroke and diabetes. In Europe metabolic syndrome is defined using the IDF (International Diabetes Federation) criteria. According to these criteria, metabolic syndrome is the co-occurrence of abdominal (central, visceral) obesity, defined as abdomen circumference ≥80 cm in women and ≥94 cm in men plus two out of four criteria: 1) level of triglycerides >1.7 mmol/l (150 mg/dl) or treatment of triglyceridemia; 2) level of HDL cholesterol <1.0 mmol/l (40 mg/dl) in men and <1.3 mmol/l (50 mg/dl) in women or treatment of this disorder; 3) systolic blood pressure ≥130 mm Hg or diastolic blood pressure ≥85 mm Hg or treatment of previously diagnosed hypertension; 4) fasting plasma glucose ≥5.6 mmol/l (100 mg/dl) or treatment of previously diagnosed type 2 diabetes. Metabolic syndrome is 2–3 times more frequent in patients receiving antipsychotics. The presence of metabolic syndrome is associated with a 2–3 fold increased risk of death due to cardiovascular complications. Almost all antipsychotics increase the risk of metabolic syndrome and the greatest risk is that due to the most effective drugs (clozapine, olanzapine). In most cases metabolic complications of antipsychotic treatment is treatment-induced increase of appetite and weight gain, while for certain medications these complications may develop as a direct effect of antipsychotics. The vast majority of patients do not receive a proper treatment of metabolic disorders. Available treatment options for drug-induced weight gain are not very effective and very rarely used.
Zespół metaboliczny to zbiór współwystępujących zaburzeń, które zwiększają ryzyko zawału serca, udaru i cukrzycy. W Europie do oceny zespołu metabolicznego stosuje się kryteria International Diabetes Federation. Zgodnie z nimi zespół metaboliczny to współobecność otyłości brzusznej (trzewnej, centralnej), zdefiniowanej jako obwód talii ≥80 cm u Europejek i ≥94 cm u Europejczyków, oraz dwóch spośród następujących czynników: 1) stężenia trójglicerydów >1,7 mmol/l (150 mg/dl) lub leczenia triglicerydemii; 2) stężenia cholesterolu frakcji HDL <1,0 mmol/l (40 mg/dl) u mężczyzn i <1,3 mmol/l (50 mg/dl) u kobiet lub leczenia tego zaburzenia lipidowego; 3) ciśnienia tętniczego skurczowego ≥130 mm Hg bądź rozkurczowego ≥85 mm Hg lub leczenia wcześniej rozpoznanego nadciśnienia; 4) stężenia glukozy w osoczu na czczo ≥5,6 mmol/l (100 mg/dl) lub rozpoznanej wcześniej cukrzycy typu 2. Zespół metaboliczny występuje 2–3-krotnie częściej u pacjentów otrzymujących leki przeciwpsychotyczne. Obecność zespołu metabolicznego wiąże się z 2–3-krotnie większym ryzykiem zgonu z powodu powikłań sercowo-naczyniowych. Niemal wszystkie leki przeciwpsychotyczne podnoszą ryzyko wystąpienia zespołu metabolicznego; dotyczy to w szczególności leków najskuteczniej działających (klozapina, olanzapina). Punktem wyjścia metabolicznych powikłań leczenia przeciwpsychotycznego jest wzrost łaknienia indukowany leczeniem, prowadzący do przyrostu masy ciała; powikłania te mogą się rozwijać wskutek bezpośredniego działania leków. Zdecydowana większość pacjentów nie otrzymuje właściwego leczenia zaburzeń metabolicznych. W przypadku polekowego przyrostu masy ciała dostępne opcje terapeutyczne są mało skuteczne i zbyt rzadko stosowane.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 4; 290-295
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Doznania psychotyczne a agresja u chorych na schizofrenię
Psychotic experiences and aggression in outpatients with schizophrenia
Autorzy:
Tsirigotis, Konstantinos
Gruszczyński, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942418.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
aggression
hostility
psychotic experiences
relationships
schizophrenia
agresja
doznania psychotyczne
schizofrenia
wrogość
związki
Opis:
Objective: Some authors report that aggressive behaviour in schizophrenia is of heterogeneous sources, for example, aggression may be an impulsive action and even deliberate behaviour designed to intimidate others. Violence and aggressive behaviour may also be associated with psychotic experiences, such as delusions or hallucinations. The aim of this study was to explore the relationship between psychotic experiences and the intensiveness of hostility and aggression in patients with paranoid schizophrenia. Material and method: Seventy outpatients (35 men and 35 women) with paranoid schizophrenia were examined. Relevant scales, subscales and indices of the Polish version of Minnesota Multiphasic Personality Inventory (MMPI) were used. Results: The analysis of correlation and the factor analysis revealed a number of statistically significant correlations between the scores of the scales assessing psychotic experiences and those assessing the intensiveness of hostility and aggression. Conclusions: The results of this study confirm the presence of a number of relationships between psychotic experiences and felt hostility and aggression. Psychotic symptoms and indices of aggressiveness created five factors: “psychoticism,” “hostility,” “psychopathic aggression,” “poignancy,” “persecutory ideas.” Important for the felt hostility and aggressivenessin patients turned out to be experienced anxiety about their mental health because of the sense of the unreality of what is going on and because of the sense of alienation of their own thoughts. Another important factor turned out to be a sense of being wronged by life, misunderstood by others, and the belief that people have a grudge and try to harm. In contrast, characteristics, attitudes and behaviour which are the opposite of paranoid disorders, i.e. faith in people and optimistic attitude towards them, are an important factor for the inhibition of aggression.
Cel: Niektórzy autorzy podają, że zachowania agresywne w schizofrenii mają źródła heterogenne – dla przykładu agresja może być działaniem impulsywnym, ale też rozmyślnym, mającym na celu zastraszanie innych; może być również związana z przeżyciami psychotycznymi, tj. urojeniami czy omamami. Celem pracy było zbadanie związków między doznaniami psychotycznymi a nasileniem wrogości i agresji u chorych na schizofrenię paranoidalną. Materiał i metoda: Zbadano 70 osób (35 mężczyzn i 35 kobiet) leczonych ambulatoryjnie z powodu schizofrenii paranoidalnej. Wykorzystano odpowiednie skale, podskale i wskaźniki polskiej wersji Minnesota Multiphasic Personality Inventory (MMPI). Wyniki: Na podstawie analizy korelacji i analizy czynnikowej stwierdzono istnienie licznych związków statystycznie istotnych między wynikami w skalach badających doznania psychotyczne oraz nasilenie wrogości i agresji. Wnioski: Wyniki przeprowadzonych badań potwierdzają występowanie wielu związków między doznaniami psychotycznymi a odczuwaną wrogością i agresją. Opierając się na objawach psychotycznych i wskaźnikach agresywności, stworzono pięć czynników: „psychotyzm”, „wrogość”, „agresja psychopatyczna”, „przewrażliwienie”, „idee prześladowcze”. Ważny dla odczuwanej wrogości i agresywności u chorych okazał się przeżywany niepokój o swoje zdrowie psychiczne z powodu poczucia nierzeczywistości tego, co się wokół dzieje, jak również z powodu poczucia obcości własnych myśli. Kolejnym istotnym czynnikiem okazało się poczucie bycia pokrzywdzonym przez życie, niezrozumianym przez innych oraz przekonanie, że ludzie mają żal do chorego i próbują mu szkodzić. Natomiast cechy, postawy i zachowania stanowiące przeciwieństwo zaburzeń paranoidalnych, tj. wiara w ludzi i optymistyczna postawa wobec nich, stanowią czynnik istotny dla hamowania agresji.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2013, 13, 4; 225-231
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Klozapina: między skutecznością a bezpieczeństwem
Clozapine: between efficacy and safety
Autorzy:
Sobów, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944024.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
clozapine
efficacy
schizophrenia
side effects
treatment
leczenie
objawy niepożądane
schizofrenia
skuteczność
klozapina
Opis:
Although clozapine is considered to be an effective antipsychotic agent, it is used less frequently than dictated by its properties and supported by clinical trials. At least 1/3 of schizophrenia patients are treatment-resistant, carry a high risk of suicide or suffer from severe extrapyramidal symptoms related to other antipsychotics. A possible reason for the relative underuse of clozapine in clinical practice is its perception as a drug burdened with serious side effects. Agranulocytosis and other blood dyscrasias are well known, and the principles of prevention are established in recommendations. Other side effects, including potentially dangerous ones, such as cardiomyopathy and myocarditis, intestinal obstruction or convulsions, are less known. These side effects can be prevented, detected and treated provided that clinical vigilance is maintained. The awareness of benefits and risks associated with the use of clozapine is a prerequisite for efficient and safe use of this medication and for taking full advantage of its unique properties.
Klozapina, choć uważana za bardzo skuteczny lek przeciwpsychotyczny, jest stosowana rzadziej, niż wynikałoby z przesłanek klinicznych wspierających jej stosowanie. Co najmniej 1/3 chorych ze schizofrenią spełnia kliniczne kryteria lekooporności, charakteryzuje się wysokim ryzykiem samobójstwa lub reaguje nasilonymi objawami pozapiramidowymi na inne leki przeciwpsychotyczne. Możliwym powodem relatywnie rzadkiego sięgania po klozapinę w praktyce klinicznej jest postrzeganie leku jako obarczonego poważnymi objawami niepożądanymi. Agranulocytoza i inne dyskrazje krwi są dobrze znane, a zasady prewencji – uporządkowane zaleceniami. O innych objawach niepożądanych, również tych potencjalnie niebezpiecznych (kardiomiopatia, zapalenia mięśnia sercowego, niedrożność jelit czy drgawki) wiadomo mniej. Ryzyko wystąpienia groźnych powikłań kuracji klozapiną można jednak zminimalizować, a same powikłania – wykrywać i leczyć, pod warunkiem zachowania czujności diagnostycznej. Świadomość ryzyka i korzyści związanych ze stosowaniem klozapiny to warunek konieczny skutecznego i bezpiecznego użycia tego leku oraz pełnego wykorzystania jego niezwykłych właściwości.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2015, 15, 2; 57-60
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Badania porównawcze utajonej klinicznie agresji u chorych na schizofrenię leczonych klasycznymi neuroleptykami i risperidonem
Comparative study on clinically latent aggressiveness in outpatients with schizophrenia treated with classical antipsychotics and with risperidone
Autorzy:
Tsirigotis, Konstantinos
Gruszczyński, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944220.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
aggressiveness
hostility
risperidone
schizophrenia
typical neuroleptics
agresywność
klasyczne neuroleptyki
risperidon
schizofrenia
wrogość
Opis:
Objective: The use of neuroleptics causes not only regression of psychotic symptoms; neuroleptics affect also the patients’ mental state which is changing not only due to medications effects but also secondarily, as a result of regression of psychotic symptoms. The aim of this study was evaluation of subjectively felt “silent” (clinically latent) hostility and aggressiveness in patients with paranoid schizophrenia treated with typical neuroleptics and risperidone. Material and methods: Sixty patients (30 patients treated with typical neuroleptics and the other 30 – with risperidone) were examined with the Polish version of the following tools: Minnesota Multiphasic Personality Inventory (MMPI), Adjective Check List (ACL) and Stern Activities Index (SAI). Results: The statistical analysis of the obtained results yielded many statistically significant differences within the intensity of hostility and aggressiveness in the examined groups. Conclusions: The results of this study showed a higher severity of psychological and personality problems in patients treated with typical neuroleptics, as compared to those treated with risperidone. In patients with paranoid schizophrenia treated with risperidone a lower severity of psychopathological, especially schizophrenic and paranoid, symptoms and lower hostility and aggressiveness were found. Considering that risperidone improves verbal functions, it can be assumed that this entails an improvement in the patients’ communicative competences, thereby improving also their interpersonal relationships. The results of this study indicate a higher susceptibility of people in this group to social influences and less hostility and negativity experienced by them.
Cel: Zażywanie leków przeciwpsychotycznych powoduje nie tylko ustąpienie objawów psychotycznych – leki wpływają także na stan psychiczny pacjentów, który zmienia się w związku z działaniem leku, lecz również wtórnie, w wyniku ustąpienia objawów psychotycznych. Celem pracy była ocena subiektywnie odczuwanej „niemej” (klinicznie utajonej) wrogości i agresywności u chorych na schizofrenię paranoidalną leczonych za pomocą klasycznych neuroleptyków i risperidonu. Materiał i metody: Zbadano 60 chorych na schizofrenię (30 leczonych za pomocą klasycznych neuroleptyków i 30 pacjentów leczonych za pomocą risperidonu), stosując polskie wersje następujących narzędzi: Minnesota Multiphasic Personality Inventory (Minnesocki Wielowymiarowy Inwentarz Osobowości, MMPI), Adjective Check List (Test Przymiotnikowy, ACL) i Stern Activities Index (Wskaźnik Upodobań Sterna, SAI). Wyniki: W wyniku przeprowadzonej analizy statystycznej otrzymanych wyników uzyskano wiele różnic statystycznie istotnych w zakresie nasilenia wrogości i agresywności w badanych grupach. Wnioski: Uzyskane w pracy rezultaty wskazują na większe nasilenie problemów psychologicznych i osobowościowych u osób leczonych za pomocą klasycznych neuroleptyków w porównaniu z osobami leczonymi za pomocą risperidonu. U chorych na schizofrenię paranoidalną przyjmujących risperidon objawy psychopatologiczne występują z mniejszą intensywnością, zwłaszcza schizofreniczne i paranoidalne oraz wrogość i agresywność. Przyjąwszy, że risperidon poprawia funkcje werbalne, można założyć, że pociąga to za sobą poprawę kompetencji komunikacyjnej pacjentów, w związku z czym mogą poprawiać się również ich stosunki interpersonalne. Wyniki prezentowanych badań wskazują na większą podatność osób w tej grupie na wpływy społeczne, a także na mniej odczuwaną przez nie wrogość i negatywizm.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 1; 20-28
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Porównanie działania klozapiny i haloperidolu na grupy tiolowe osocza osób zdrowych
The comparison of clozapine and haloperidol effects on plasma thiol groups in healthy subjects
Autorzy:
Dietrich-Muszalska, Anna
Kwiatkowska, Anna
Kopka, Justyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/943182.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
clozapine
free thiols
haloperidol
oxidative stress
schizophrenia
klozapina
schizofrenia
stres oksydacyjny
wolne tiole
Opis:
Differentiated effects of antipsychotics: haloperidol and clozapine on oxidative stress biomarkers were analysed. It has not been determined yet in what way clozapine and haloperidol affect human plasma thiol groups (-SH). The study was aimed at establishing of the effects of haloperidol and clozapine, in doses recommended for treatment of acute episode of schizophrenia, on free thiols in human plasma under in vitro conditions. Material and methods: Blood for the study was collected from 10 healthy male volunteers (aged 24-26 years) for ACD solution. Active substance of the drugs was dissolved in 0.01% dimethyl sulfoxide to the final concentrations (haloperidol 4 ng/ml and 20 ng/ml; clozapine 350 ng/ml and 420 ng/ml) and incubated with plasma for 24 hours at 37°C. Control samples were performed for each experiment (without the drug). The free thiols level was measured using the Ellman method (acc. to Rice-Evans, 1991). The results were analysed using the paired Student t-test (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Results: After 24 hours’ incubation with plasma, haloperidol in concentrations 4 ng/ml and20 ng/ml and clozapine in concentrations 350 ng/ml and 420 ng/ml caused statistically insignificant, as compared to control samples (without the drug), modifications in the level of free thiols (p>0.05). Conclusions: Clozapine and haloperidol in concentrations corresponding to doses recommended for treatment of acute episode of schizophrenia, do not induce significant changes in the concentration of free thiols in plasma.
Analizowano zróżnicowane działanie leków przeciwpsychotycznych: haloperidolu i klozapiny na biomarkery stresu oksydacyjnego. Dotychczas nie rozstrzygnięto, w jaki sposób klozapina i haloperidol oddziałują na grupy tiolowe (-SH) osocza ludzkiego. Celem badania było ustalenie wpływu haloperidolu i klozapiny w dawkach rekomendowanych do leczenia ostrego epizodu schizofrenii na wolne tiole w ludzkim osoczu w modelu in vitro. Materiał i metody: Krew do badań pobrano od 10 zdrowych ochotników płci męskiej (w wieku 24-26 lat) na roztwór ACD. Substancję aktywną leków rozpuszczono w 0,01% dimetylosulfotlenku do stężeń końcowych (haloperidol 4 ng/ml i 20 ng/ml; klozapina 350 ng/ml i 420 ng/ml) i inkubowano z osoczem 24 godziny w temperaturze 37°C. Do każdego doświadczenia wykonano próby kontrolne (bez leku). Oznaczenia poziomu wolnych tioli wykonano metodą Ellmana (Rice-Evans, 1991). Do analizy wyników zastosowano sparowany test t-Studenta (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Wyniki: Ustalono, że po 24-godzinnej inkubacji z osoczem haloperidol w stężeniu 4 ng/ml i 20 ng/ml oraz klozapina w stężeniu 350 ng/ml i 420 ng/ml spowodowały nieistotne statystycznie, w porównaniu z próbami kontrolnymi (bez leku), zmiany poziomu wolnych tioli (p>0,05). Wniosek: Klozapina i haloperidol w stężeniach odpowiadających dawkom rekomendowanym do leczenia ostrego epizodu schizofrenii nie powodują istotnych zmian stężenia wolnych tioli w osoczu.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2012, 12, 4; 255-264
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Udział stresu w etiopatogenezie i przebiegu schizofrenii
The role of stress in etiopathogenesis and the course of schizophrenia
Autorzy:
Wysokiński, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941107.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
BDNF
managing
neurotrophic factors
schizophrenia
stress
bdnf
czynniki neurotroficzne
radzenie sobie
schizofrenia
stres
Opis:
Schizophrenia-like psychoses are one of the major problems in modern psychiatry. This is due not only to their high incidence in the general population, but it is also associated with the complexity of psychiatric and psychological problems, which make up the clinical picture of the diseases in this group. The mental state of people with schizophrenia results from the experienced hallucinations, delusions, negative symptoms, mood disorders, cognitive disorders and the impact of numerous stressors. These symptoms and disorders have a chronic adverse impact on the professional and family life of patients, which translates not only into significant deterioration in the patients’ quality of life, but also makes patients more susceptible to various psychosocial stressors. Chronic excessive stress is a phenomenon with a proven role in triggering the first episode of schizophrenia. In addition, stress has a negative impact on the course of the disease due to the increased risk of recurrence. An important task for psychiatrists and psychologists is to draw attention to the mechanisms of coping with stress available to the patient, because with them, patients will be able to deal more effectively with difficult situations.
Psychozy typu schizofrenii stanowią jeden z głównych problemów współczesnej psychiatrii. Wynika to z ich znacznego rozpowszechnienia w populacji ogólnej, ale również ze złożoności problemów psychiatryczno-psychologicznych, które składają się na obraz kliniczny schorzeń z tej grupy. Stan psychiczny osób chorych na schizofrenię jest wypadkową doświadczanych omamów, urojeń, objawów negatywnych, zaburzeń nastroju i zaburzeń funkcji poznawczych oraz działania rozmaitych stresorów. Wymienione objawy i zaburzenia wywierają przewlekły niekorzystny wpływ na funkcjonowanie zawodowe i rodzinne pacjentów, co nie tylko przekłada się na istotne pogorszenie jakości ich życia, lecz także eksponuje ich na rozmaite stresory psychospołeczne. Przewlekły nadmierny stres to zjawisko o potwierdzonej roli w wyzwalaniu pierwszego epizodu schizofrenii. Ponadto stres rzutuje na przebieg choroby –zwiększa ryzyko jej nawrotowości. Istotnym zadaniem lekarza psychiatry i psychologa jest zwrócenie uwagi na mechanizmy radzenia sobie ze stresem, jakimi dysponuje pacjent, gdyż dzięki nim będzie on w stanie skuteczniej radzić sobie w sytuacjach trudnych.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 3; 176-181
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 50

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies