Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę ""Psychoterapia"" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-11 z 11
    Tytuł:
    Psychoterapia ADHD
    Psychotherapy and ADHD
    Autorzy:
    Kołakowski, Artur
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945242.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    ADHD
    behavioural modification of conduct
    complex treatment
    psychoeducation and counselling
    psychotherapy
    adhd
    behawioralna modyfikacja zachowań
    psychoedukacja i poradnictwo
    psychoterapia
    całosciowe traktowanie
    Opis:
    The psychomotor hyperactivity is one of the most prevalent paediatric, neurological and psychiatric ailments in children. Most guidelines on treatment of ADHD imply the use of nonpharmacological methods; only when these appear ineffective, pharmacological treatment may be considered. However, studies indicate that in the case of both very severe clinical picture of ADHD and concomitant disruptive behaviour (oppositional-defiant disorder and severe behavioural disorders according to DSM-IV-TR), pharmacological treatment should be included simultaneously with other therapeutic methods. In recent twenty years many nonpharmacological methods have been applied to treat ADHD: individual therapy, group therapy, restrictive or supplementary diets, EEG biofeedback and attention trainings, however only one of them – used independently or combined with pharmacotherapy – has a confirmed short-term efficacy in ADHD treatment: behavioural modification of conduct. Similar interventions should also be applied in school environment. Presently in Poland, similarly to European guidelines, a complex treatment of ADHD is recommended, where one of the elements may be pharmacological treatment. The article presents further methods to be contained in such therapeutic programme, ranging from psychoeducation for the patient and her/his family (the patient and parents should be told what the ADHD specificity is like, especially they should be informed about three axial groups of symptoms, aetiology, course, prognosis and planned treatment; the knowledge of parents, guardians, family members and teachers about the disorder allows to implement appropriate elements of support for the hyperactive child but also very often releases the child from the “guilt for symptoms”), educating and motivating the adolescent for treatment, to specific types of psychotherapy depending on the type of the patient’s additional problems (e.g. aggression replacement training, teaching social skills, or cognitive-behavioural therapy).
    Zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest jedną z najczęstszych pediatrycznych, neurologicznych i psychiatrycznych przypadłości u dzieci. Większość wytycznych dotyczących postępowania w ADHD sugeruje zastosowanie metod niefarmakologicznych, a dopiero gdy te okażą się nieskuteczne, rozważenie dołączenia leczenia farmakologicznego. Jednak badania pokazują, że w przypadku zarówno skrajnie nasilonego obrazu klinicznego ADHD, jak i towarzyszących zaburzeń zachowania (zaburzenie opozycyjno-buntownicze i poważne zaburzenia zachowania według DSM-IV-TR) leczenie farmakologiczne powinno być włączane równocześnie z innymi metodami terapeutycznymi. W ostatnich dwudziestu latach w leczeniu ADHD stosowano wiele metod niefarmakologicznych: terapię indywidualną, grupową, diety restrykcyjne lub suplementacyjne, EEG biofeedback, treningi uwagi, jednak tylko jedna z nich – samodzielnie lub w połączeniu z farmakoterapią – ma potwierdzoną krótkoterminową skuteczność w leczeniu ADHD: behawioralna modyfikacja zachowań. Podobne interwencje powinny być również przeprowadzane w środowisku szkolnym. W chwili obecnej w Polsce – tak jak i w europejskich wytycznych – zaleca się kompleksowe leczenie ADHD, w którym jednym z elementów może być leczenie farmakologiczne. W artykule omówiono kolejne metody, które powinny znaleźć się w takim programie terapeutycznym, poczynając od psychoedukacji pacjenta i rodziny (pacjent oraz rodzice powinni usłyszeć, jaka jest specyfika ADHD, w szczególności uzyskać informacje o trzech osiowych grupach objawów, etiologii, przebiegu, rokowaniu i planowanym leczeniu; wiedza rodziców, opiekunów, członków rodzin i nauczycieli na temat zaburzenia pozwala wdrażać odpowiednie elementy pomocy nadpobudliwemu dziecku, ale także bardzo często zdejmuje z niego „winę za objawy”), edukacji i motywowaniu nastolatka do leczenia, a kończąc na dołączaniu specyficznych rodzajów psychoterapii w zależności od rodzaju dodatkowych problemów pacjenta (np. trening zastępowania agresji, uczenie umiejętności społecznych, terapia poznawczo-behawioralna).
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 3; 182-188
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cognitive-behavioural psychotherapy and alopecia areata
    Psychoterapia poznawczo-behawioralna a łysienie plackowate
    Autorzy:
    Kuty-Pachecka, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/941332.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    alopecia areata
    anxiety
    cognitive-behavioural psychotherapy
    depression
    Opis:
    Alopecia areata (also known as spot baldness) is a disease with multifactorial aetiology, including genetic, hormonal, autoimmune and  psychological factors as well as nervous system disorders. This disorder belongs to  the group of dermatological conditions modified by psychological factors. Clinical experience indicates that stress and psychological aspects contribute significantly to the onset and/or exacerbation of alopecia areata. Pharmacological treatment of this dermatosis is often ineffective or insufficient. Therefore, a holistic approach to the disease, including both medical and  psychological aspects, is  crucial. It  is  emphasised in  the subject literature that some forms of  psychotherapy and pharmacotherapy used in patients with alopecia areata improve their psychophysical condition, and, consequently, stimulate the regrowth of their hair. Research has shown that cognitive-behavioural therapy complements dermatological treatment of alopecia areata, improving the quality of life of patients. The aim of cognitive and behavioural techniques is, on the one hand, to change the maladaptive negative convictions about oneself, the world, and the disease, and, on the other hand, to acquire the ability to cope with negative emotional states and difficult situations, such as a disease. The aim of the paper is to present the results of a literature review on the efficiency of pharmacotherapy and the role of cognitive-behavioural therapy in alopecia areata.
    Łysienie plackowate (alopecia areata) jest chorobą o wieloczynnikowej etiologii, w której uwzględnia się czynniki genetyczne, hormonalne, autoimmunologiczne i psychiczne oraz zaburzenia w zakresie układu nerwowego. Schorzenie to zalicza się do grupy chorób dermatologicznych modyfikowanych przez czynniki psychologiczne. Doświadczenie kliniczne wskazuje, że stres i aspekty psychologiczne mają znaczący udział w wystąpieniu i/lub zaostrzeniu łysienia plackowatego. Leczenie farmakologiczne tej dermatozy nierzadko okazuje się nieskuteczne albo niewystarczające. Istotne jest zatem holistyczne podejście do choroby, obejmujące zarówno aspekt medyczny, jak i psychologiczny. W literaturze przedmiotu podaje się, że niektóre formy psychoterapeutyczne i farmakoterapia stosowane u pacjentów z łysieniem plackowatym poprawiają ich stan psychofizyczny, a w konsekwencji wpływają także na odrost włosów. Badania wskazują, że terapia poznawczo- -behawioralna to istotne uzupełnienie dermatologicznego leczenia łysienia plackowatego, przyczyniające się do poprawy jakości życia pacjentów. Celem technik poznawczych i behawioralnych jest z jednej strony zmiana nieadaptacyjnych negatywnych przekonań (zarówno na temat samego siebie czy świata, jak i choroby), a z drugiej nabycie umiejętności radzenia sobie z negatywnymi stanami emocjonalnymi i trudnymi sytuacjami (np. z chorobą). W pracy zaprezentowano wyniki przeglądu literatury dotyczącej efektywności farmakoterapii stosowanej w łysieniu plackowatym oraz techniki terapii poznawczo-behawioralnej, które można wykorzystać w leczeniu tej dermatozy, z uwzględnieniem istotnych problemów charakterystycznych dla pacjentów z chorobami przewlekłymi.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 2; 129-136
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Sprawozdanie z XXIII konferencji szkoleniowo-naukowej z cyklu „Farmakoterapia, psychoterapia i rehabilitacja zaburzeń afektywnych” – „Nastroje, emocje, umysł – pamięci Profesora Jerzego Vetulaniego” (2–3 marca 2018 r., Zakopane)
    Autorzy:
    Mruwczyński, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/941717.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Medical Communications
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 1; 91-102
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Miejsce psychoterapii w prewencji i leczeniu depresji poudarowej
    The role of psychotherapy in the prevention and treatment of post-stroke depression
    Autorzy:
    Wichowicz, Hubert M.
    Puchalska, Lidia
    Rybak-Korneluk, Anna
    Puchalska, Martyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/941705.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    depresja
    psychoterapia
    udar
    Opis:
    Depression is the most common psychiatric complication of stroke. Its occurrence correlates i.a. with delayed rehabilitation process, more severe cognitive disabilities and deterioration of patients’ quality of life. The majority of articles on the prevention or management of depression after stroke focus on pharmacological treatment, overlooking psychotherapy. As a modality of treatment indicated for patients with mild to moderate depression, psychotherapy seems to be a good proposition for stroke survivors, because of the predominant prevalence of these forms of depression in this population. Even though psychotherapy may be difficult if not impossible to perform in a significant percentage of patients, e.g. those with a severe neurological status, or impairment of higher cognitive functions (aphasia, dementia), there are many stroke patients with a milder course of the disease, potentially eligible for this form of prevention or treatment of depression. In the light of evidence-based medicine, psychotherapy has been shown to have only a preventive, not therapeutic effect in stroke patients. However, the variety of the approaches used often renders reports impossible to compare with each other, hence conclusions should be made with great caution. The paper reviews selected studies and suggested forms of therapy. According to the results of the studies, simpler forms of psychotherapy, closest to psychoeducation or even support groups and focusing on the patient’s everyday problems, appear more suited to the needs of stroke individuals. For the time being, and probably for a long time to come, it remains unclear which of the methods is the most appropriate. Considering the size of the stroke population, however, and the potential lack of adequate pharmacotherapy as well as the ethical doubts surrounding the prophylactic administration of psychotropic drugs, psychotherapy seems to be associated with a useful potential for the prevention and treatment of post-stroke depression.
    Depresja poudarowa jest najczęstszym psychiatrycznym powikłaniem udaru. Jej wystąpienie koreluje z opóźnieniem procesu rehabilitacji, głębszym upośledzeniem procesów poznawczych czy pogorszeniem jakości życia chorych. Większość artykułów dotyczących prewencji i leczenia depresji poudarowej koncentruje się na środkach farmakologicznych. Psychoterapia pozostaje zaś w tle, chociaż jako forma wskazana dla osób z lekkimi i umiarkowanymi postaciami depresji wydaje się odpowiednia dla chorych po udarze, u których dominują takie właśnie postacie. Jakkolwiek u znacznego odsetka pacjentów psychoterapia jest trudna do przeprowadzenia ze względu na ciężki stan neurologiczny i zaburzenia wyższych funkcji poznawczych, afazję czy otępienie, wiele udarów mózgu ma lżejszy przebieg i potencjalnie kwalifikuje się do tej formy zapobiegania albo terapii depresji. W świetle medycyny opartej na dowodach psychoterapia wykazuje u chorych po udarze wpływ prewencyjny. Wpływ leczniczy nie został udowodniony, jednak rozmaitość stosowanych podejść, czyniących każde doniesienie nieporównywalnym z innymi, nakazuje ostrożność we wnioskowaniu. W artykule zaprezentowano wybrane prace i proponowane formy terapii. Ich przegląd sugeruje, że w odniesieniu do osób po udarze lepsze będzie zastosowanie prostszych form psychoterapii, które najbliższe są psychoedukacji czy nawet grupom wsparcia oraz koncentrują się na codziennych problemach. Nie ma i prawdopodobnie długo nie będzie jasnych wskazówek co do tego, jaka metoda jest najbardziej wskazana. Mimo to – jeśli uwzględnić liczebność populacji pacjentów po udarze, brak możliwości zastosowania farmakoterapii w niektórych przypadkach i etyczne wątpliwości związane z profilaktycznym podawaniem leków psychotropowych – psychoterapia poszerza repertuar środków potencjalnie użytecznych w prewencji i leczeniu depresji.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 1; 56-60
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    When social withdrawal in adolescence becomes extreme: the “hikikomori” phenomenon in Italy
    Gdy wycofanie społeczne przybiera postać skrajną: zjawisko „hikikomori” we Włoszech
    Autorzy:
    Ranieri, Fiorenzo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/943943.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescent mental health
    extreme social withdrawal
    hikikomori
    psychotherapy
    psychoterapia
    skrajne wycofanie społeczne
    zdrowie psychiczne w wieku dojrzewania
    Opis:
    “Hikikomori syndrome,” or extreme social withdrawal, determines a refusal to go to school or work where one’s life style is centred around the home. In Japan hikikomoris, also called “family hermits” or “bedroom hermits,” were first identified in the late seventies. In the West (USA, France, UK, Spain, Italy) clinical psychologists are treating an increasing number of adolescents and young hikikomoris. Over the last few years, the Unità Funzionale Salute Mentale Infanzia Adolescenza (UFSMIA) in Arezzo has received a number of requests for treating young people who present strong similarities with hikikomoris as well as teenagers in early adolescence “on their way to social withdrawal.” The signs of the syndrome are largely similar to the Japanese description, with some differences linked to the Italian cultural context. As to treatment, a single clinical approach (e.g. individual or family psychotherapy) has not given the expected results. By combining different approaches it may be possible to create a network able to stimulate the subject’s resources and those of his or her family. Findings reveal the need to develop more in depth clinical knowledge on this social withdrawal syndrome and create new protocols which will be useful for future psychological and psychotherapeutic programmes.
    Zespół hikikomori, czyli zespół skrajnego wycofania społecznego, polega na rezygnacji z udziału w życiu społecznym łącznie z odmową uczęszczania do szkoły lub pracy, a życie osoby nim dotkniętej ogranicza się do przebywania we własnym domu. W Japonii przypadki „hikikomori”, nazywanych również „domowymi pustelnikami” (chory przebywa jedynie we własnym domu lub nawet tylko we własnym pokoju), po raz pierwszy zidentyfikowano i opisano w późnych latach 70. XX wieku. Obecnie w krajach zachodnich, takich jak USA, Francja, Wielka Brytania, Hiszpania i Włochy, obserwuje się rosnącą liczbę pacjentów „hikikomori” w okresie dojrzewania oraz młodych dorosłych trafiających do psychologów klinicznych. W minionych kilku latach do naszej Poradni Zdrowia Psychicznego Wieku Dziecięcego i Wieku Dojrzewania w Arezzo (Unità Funzionale Salute Mentale Infanzia Adolescenza, UFSMIA) skierowano pewną liczbę młodych pacjentów wykazujących znaczące podobieństwo do japońskich „hikikomori”, jak również nastoletnich pacjentów we wczesnej fazie wieku dojrzewania „zmierzających w kierunku wycofania społecznego”. Objawy zespołu, z którym mamy do czynienia, w dużej mierze pokrywają się z opisem japońskim, z uwzględnieniem pewnych różnic uwarunkowanych włoskim kontekstem kulturowym. W leczeniu wspomnianych przypadków zastosowanie jednego konkretnego podejścia klinicznego, takiego jak np. psychoterapia indywidualna lub psychoterapia rodzinna, nie przyniosło oczekiwanych efektów. Poprzez połączenie różnych sposobów postępowania w przypadku poszczególnych pacjentów możliwe wydaje się stworzenie sieci pomocy stymulującej zasoby własne pacjenta oraz jego rodziny. Wyniki badań wskazują na potrzebę poszerzenia wiedzy klinicznej dotyczącej tego zespołu wycofania społecznego, jak również stworzenia nowych protokołów terapeutycznych pomocnych w stosowanych w przyszłości programach psychologicznych i terapeutycznych.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2015, 15, 3; 148-151
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Migrena u dzieci i młodzieży. Zasady rozpoznania i terapii ze szczególnym uwzględnieniem problemów psychologicznych
    Migraine in children and adolescents. Diagnostic and therapeutic approach enhanced psychological problems
    Autorzy:
    Wendorff, Janusz
    Wiśniewska, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945639.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    children
    diagnosis
    dzieci
    migraine
    migrena
    psychogenic triggering factors
    psychologiczne czynniki prowokujące
    psychoterapia
    psychotherapy
    rozpoznanie
    Opis:
    Between 2% and 10% of children preset the so-called “functional” pains, for which a “cause” is not found. However, the lack of evidence for organic cause does not mean in itself that problem is exclusively “psychological”. Psychological factors interact with this biological basis, even though we do not know how (triggers, shared background, or both?). IHS in 2004 presents a new classification for headache disorders, cranial neuralgias and facial pain, which includes criteria of the diagnosis of migraine in children. Authors pay attention on the differences in the migraine clinical diagnostic criteria in children in relation to the adults. Evolution of migraine symptoms during the childhood depend generally on the maturity of dopaminergic and serotoninergic systems. The diagnosis of migraine bases on history, examination and observation of the child during and after attacks. Some psychological features are more frequent in children with migraine. Psychogenic attacks triggering factors are the most frequent in children and psychotherapy is most effective as the prophylactic therapy. In the last period there are a few studies concerning the role of antiepileptics in the treatment of migraine. The new double blinded studies are needed to establish the indications and effectiveness of the prophylactic treatment in migraine in children.
    2-10% dzieci miewa tzw. bóle „czynnościowe”, w których nie stwierdza się organicznej przyczyny. Najczęściej dotyczy to bólów głowy. Brak dowodów na organiczną ich przyczynę nie oznacza jednak, że problem jest wyłącznie „psychologiczny”. Czynniki psychologiczne współdziałają z biologicznymi, chociaż nie zawsze wiadomo, w jakim mechanizmie (czynnik prowokujący, czynnik o wspólnym podłożu albo oba razem?). Międzynarodowe Towarzystwo Bólów Głowy zaprezentowało w 2004 roku nową klasyfikację bólów głowy, neuralgii i bólu twarzy obejmującą również kryteria rozpoznania migreny u dzieci. Autorzy zwracają uwagę na różnicę między klinicznymi kryteriami diagnostycznymi u dzieci i u dorosłych. Ewolucja objawów migrenowych, które obserwujemy w okresie dzieciństwa, zależy głównie od dojrzewania układu dopaminowego i serotoninergicznego. Rozpoznanie migreny jest oparte na wywiadzie, badaniu przedmiotowym i obserwacji dziecka w czasie napadu i po nim. Niektóre cechy sylwetki psychologicznej stwierdza się częściej wśród dzieci z migreną. Psychogenne czynniki prowokujące napad są najczęstsze u dzieci, a psychoterapia to najskuteczniejsza metoda leczenia profilaktycznego. W ostatnim okresie zostało opublikowanych kilka badań dotyczących leczenia profilaktycznego migreny u dzieci za pomocą leków przeciwpadaczkowych. Jednakże konieczne są kolejne badania oparte na metodzie podwójnie ślepej próby, aby ustalić ostatecznie wskazania i skuteczność leczenia profilaktycznego w migrenie u dzieci.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2006, 6, 3; 133-138
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Odmienności terapii poznawczo‑behawioralnej w leczeniu osób z zespołem Aspergera
    Differences of cognitive‑behavioural therapy in treatment of Asperger’s syndrome
    Autorzy:
    Gajdzik, Monika
    Bryńska, Anita
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/943627.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    Asperger’s syndrome
    cognitive‑behavioural therapy
    emotional education
    psychotherapy
    social skills
    terapia poznawczo‑behawioralna
    umiejętności społeczne
    zespół aspergera
    psychoterapia
    edukacja emocjonalna
    Opis:
    Autism spectrum disorder is a group of neurodevelopmental disorders characterized by communication and social impairments, and repetitive patterns of behaviours. In Asperger’s syndrome (AS) in addition to difficulties related to social functioning, observed language abnormalities include: pragmatics (the application of language in social context), semantics (the meaning of what is being said) and prosody (rhythm, intonation and modulation of speech). Cognitive dysfunctions underlying the symptoms, especially in the “theory of mind”, make it easier to understand the nature of specific problems and deficits. They determine the specificity of therapeutic work with patients with AS, but also exhibit its difficulties, although on the other hand they will constitute one of the main goals of the treatment effects. The cognitive and behavioural therapy is aimed towards the modification of dysfunctional thinking style resulting from cognitive distortions, false beliefs or cognitive deficits. In persons with Asperger’s syndrome there is a need for modification and adjustment of therapeutic techniques to the specific cognitive profile of this group of patients. The main scope of CBT intervention in AS includes deficits in social relations, recognizing emotions and their consequences. Negative emotions experienced as a result of the lack of understanding of interactions within the environment and the lack of being understood often manifest themselves in the form of impulsive and aggressive behaviours. Therapeutic decisions are also influenced by the presence of additional diagnoses, such as ADHD, anxiety disorders, depressive disorders, conduct disorders or obsessive‑compulsive disorders.
    Spektrum zaburzeń autystycznych to grupa zaburzeń neurorozwojowych charakteryzujących się deficytami w zakresie funkcjonowania społecznego, komunikacji oraz powtarzalnymi wzorcami zachowań. W obrazie klinicznym zespołu Aspergera, oprócz trudności dotyczących funkcjonowania społecznego, dominują deficyty językowe przede wszystkim w zakresie pragmatyki, czyli używania języka w kontekście społecznym, semantyki, czyli rozpoznawania różnych znaczeń tego samego słowa, oraz prozodii, czyli rytmu, intonacji i modulacji mowy. Zaburzenia funkcji poznawczych leżące u podłoża objawów, zwłaszcza w zakresie „teorii umysłu”, pozwalają łatwiej zrozumieć naturę charakterystycznych trudności i deficytów. Decydują one o specyfice pracy terapeutycznej z pacjentem z zespołem Aspergera, ale również stanowią o jej trudności, choć z drugiej strony będą jednym z głównych celów oddziaływań terapii. Terapia poznawczo‑behawioralna ukierunkowana jest na zmianę dysfunkcjonalnego sposobu myślenia będącego wynikiem zniekształceń poznawczych, błędnych przekonań lub deficytów poznawczych. W przypadku osób z zespołem Aspergera istnieje konieczność modyfikacji i dostosowania technik terapeutycznych do specyficznego profilu poznawczego tej grupy pacjentów. Podstawowe obszary oddziaływań terapii poznawczo‑behawioralnej w zespole Aspergera to deficyty w zakresie relacji społecznych i rozpoznawania emocji oraz ich konsekwencje. Negatywne emocje przeżywane w obliczu braku rozumienia tego, co się dzieje w otoczeniu, i poczucia bycia nierozumianym często manifestują się zachowaniami impulsywnymi i agresywnymi. Na podejmowane decyzje terapeutyczne wpływa również obecność dodatkowych rozpoznań, takich jak zespół nadpobudliwości psychoruchowej, zaburzenia lękowe, zaburzenia depresyjne, zaburzenia zachowania czy też zaburzenie obsesyjno‑kompulsyjne.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2012, 12, 1; 52-56
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Manifestacja kliniczna zespołu depresyjnego u dziecka z poalkoholowym uszkodzeniem płodu
    Clinical manifestation of depression in a child with fetal alcohol effects
    Autorzy:
    Janas-Kozik, Małgorzata
    Gawęda, Agnieszka
    Cichoń-Lenart, Agata
    Klecka, Małgorzata
    Krupka-Matuszczyk, Irena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/944938.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    adolescent depression
    depression syndrome
    depressiveness
    fetal alcohol effects
    psychotherapy
    depresja młodzieńcza
    depresyjność
    poalkoholowe spektrum zaburzeń rozwojowych
    psychoterapia
    zespół depresyjny
    Opis:
    Fetal alcohol spectrum disorder (FASD) occurs in children of mothers consuming alcohol during pregnancy. The recent statement of NOFAS (National Organization of Fetal Alcohol Syndrome) and FASD Center of Excellence in Washington DC of April 15th, 2004 has the following wording: “Fetal alcohol spectrum disorders (FASD) is a broad term describing a wide range of developmental outcomes among individuals with prenatal alcohol exposure. The outcomes may include physical, mental, cognitive and behavioural anomalies; and they may persist across the lifespan. The term FASD is not intended for use as a clinical diagnosis”. As a result of alcohol intoxication during the prenatal development the fetus is damaged at the cellular level, which results in a malformation of the central nervous system and internal organs. The most dangerous consequence of the prenatal alcohol damage is fetal alcohol syndrome (FAS). Developmental disorders of children with FASD occur in different areas. These include: abnormal cognitive development (problems with memory, hyperactivity, planning, anticipation, skills learning), problems with emotions, especially in social situations (withdrawal or aggression, a tendency to steal and lie, avoidance of responsibility, credulity, over-confidence and lack of reflection). Currently used diagnostic criteria are still based on the triad of the following clinical symptoms: 1. characteristic facial features; 1. growth deficiency; 1. central nervous system abnormalities. The outcomes of the teratogenic (toxic for fetus) impact of alcohol exposure depend on the following: • Amount of alcohol (Note! Even a very small amount of alcohol may in certain circumstances be dangerous). • Phase of pregnancy – in each trimester some specific damage typical for a given moment of fetus development may take place. In the first trimester alcohol exposure can lead to growth retardation and development of dysmorphia, in the second and third trimester the central nervous system is mostly vulnerable and there is a disturbed neurotransmitters production. • Mother’s general health condition (nutritional status, genetic predisposition, immune system). Children of drinking mothers who did not present all the symptoms of damage (dysmorphia) were initially described as the FAE children (fetal alcohol effects). The aim of this study is to analyse the clinical picture of depression on the basis of the case of a 12-year-old boy. The authors describe the symptoms presented by him and give understanding of the patient in the individual context, as well as in relationship with his mother, and discuss his drawing. They propose a psychotherapy treatment.
    Poalkoholowe spektrum zaburzeń rozwojowych (fetal alcohol spectrum disorder, FASD) występuje u dzieci matek spożywających alkohol w okresie ciąży. Ostatnie wspólne oświadczenie NOFAS (National Organization of Fetal Alcohol Syndrome) i FASD Center of Excellence w Waszyngtonie z 15 kwietnia 2004 roku brzmi następująco: „Fetal alcohol spectrum disorders (FASD) jest ogólnym terminem opisującym całe spektrum skutków rozwojowych występujących u potomstwa matek pijących alkohol w okresie ciąży. Skutki te mogą obejmować zaburzenia rozwoju fizycznego, umysłowego, zachowania, uczenia się; mogą trwać przez całe życie. Termin FASD nie jest terminem przeznaczonym do wykorzystania w diagnostyce klinicznej”. Na skutek intoksykacji alkoholowej w okresie płodowym dochodzi do uszkodzenia na poziomie komórkowym, co skutkuje wadami rozwojowymi ośrodkowego układu nerwowego i narządów wewnętrznych. Najgroźniejszym w skutkach uszkodzeniem poalkoholowym wchodzącym w skład FASD jest alkoholowy zespół płodowy (fetal alcohol syndrome, FAS). Zaburzenia rozwojowe dzieci z FASD dotyczą różnych obszarów. Wśród nich wymienia się: zaburzenia zdolności poznawczych (zapamiętywania, myślenia przyczynowo-skutkowego, zdolności uogólniania, planowania, przewidywania i opanowywania czynności, deficyt uwagi, objawy nadpobudliwości), trudności emocjonalne, głównie w sytuacjach społecznych (wycofanie lub agresja, skłonność do kradzieży, kłamstwa, unikanie odpowiedzialności, łatwowierność i nadmierna ufność oraz bezrefleksyjność). Rozpowszechnione obecnie kryteria diagnostyczne wciąż opierają się na triadzie objawów klinicznych: 1. charakterystyczne cechy dymorficzne, 2. opóźnienie wzrostu, 3. objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego. Skutki teratogennego (toksycznego dla płodu) wpływu alkoholu zależą od: • Dawki alkoholu (Uwaga! Nawet bardzo mała dawka alkoholu może być w pewnych warunkach niebezpieczna). • Okresu ciąży – w każdym trymestrze ciąży może dojść do specyficznych uszkodzeń typowych dla danego etapu rozwoju płodu. W pierwszym trymestrze pod wpływem alkoholu może dojść do opóźnienia wzrostu i rozwoju dysmorfii, w drugim i trzecim najbardziej narażony jest ośrodkowy układ nerwowy i ma miejsce zaburzona produkcja neurotransmiterów. • Kondycji zdrowotnej matki (stan odżywienia, wyposażenie genetyczne, układ odpornościowy). Dzieci pijących matek, które nie prezentowały wszystkich objawów uszkodzenia (dysmorfia), opisywane były pierwotnie jako dzieci z FAE (poalkoholowe uszkodzenie płodu). Celem pracy jest przeanalizowanie obrazu klinicznego depresji na podstawie prezentacji przypadku 12-letniego chłopca z alkoholowym uszkodzeniem płodu (FAE). Autorki przedstawiająobjawy prezentowane przez niego, rozumienie jego problematyki w kontekście indywidualnym i relacji z matką, jak również omawiają rysunek jego autorstwa i proponują postępowanie psychoterapeutyczne.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2011, 11, 1; 26-30
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Evidence-based practice guideline for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part II: Psychotherapy
    Oparte na dowodach wytyczne leczenia dorosłych pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Część II: psychoterapia
    Autorzy:
    Voytenko, Vitaliy
    Anderson, Krista
    Wyngarden, Nicole
    Post, Daniel
    Achtyes, Eric
    Thomas, Stephen
    Edwards, Evonne
    Stoyanov, Radosveta
    Nykamp, Louis
    Hill Lee, Selina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/942238.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    clinical expertise
    depression
    guideline
    patient characteristics.
    psychotherapy
    Opis:
    This document is the second instalment in a two-part series outlining evidence-based recommendations for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part II focuses on psychotherapy as an important treatment option – as a standalone treatment or in combination with pharmacotherapy. This guideline adapts the definition of evidence-based practice in psychology, as proposed by the American Psychological Association, to the practice of psychotherapy. As such, evidence-based practice in psychotherapy is anchored in best available research evidence, the psychotherapist’s clinical expertise, and the patient’s characteristics, culture and preferences. The article reviews the best available research evidence for psychological treatments for depression and describes in some detail each of the current empirically-supported treatments with strong and modest research support. Further, it discusses the key components of clinical expertise, as it relates to both the person of the therapist and the process of psychotherapy. In particular, the discussion covers the following key areas of clinical expertise: 1) assessment, diagnosis, and case formulation; 2) treatment planning and implementation and ongoing monitoring of patients’ progress; 3) interpersonal expertise; 4) self-reflection, utilising available resources and ongoing professional growth; 5) scientific expertise; and 6) diversity expertise. Finally, the guideline addresses important patient-related variables and how they should inform treatment in order to maximise its effectiveness.
    Niniejsza praca jest drugą i ostatnią częścią serii omawiającej oparte na dowodach zalecenia (evidence-based recommendations) w zakresie leczenia dorosłych pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Część II skupia się na psychoterapii jako na istotnej opcji leczenia – czy to stosowanej jako jedyna, samodzielna forma terapii, czy też w połączeniu z leczeniem farmakologicznym. W pracy zaadaptowano definicję praktyk opartych na dowodach w zakresie psychologii w kształcie zaproponowanym przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (American Psychological Association) do praktyki psychoterapii. Tym samym oparte na dowodach praktyki w zakresie psychoterapii zakotwiczone są w najlepszych dostępnych dowodach naukowych i doświadczeniu klinicznym psychoterapeutów oraz umieszczone w odpowiednim kontekście kulturowym, jak również uwzględniają indywidualne uwarunkowania i preferencje pacjentów. Praca omawia najlepsze dostępne dowody na skuteczność leczenia depresji na drodze psychoterapii i opisuje na pewnym poziomie szczegółowości każdą ze stosowanych obecnie terapii o empirycznie dowiedzionej wysokiej lub umiarkowanej skuteczności. W dalszej części poruszono kluczowe elementy praktyki klinicznej w odniesieniu zarówno do osoby terapeuty, jak i samego procesu psychoterapii. W omówieniu tym uwzględniono następujące kluczowe aspekty praktyki klinicznej: 1) ocena, ustalanie rozpoznania, formułowanie diagnozy wyjaśniającej; 2) planowanie i wdrażanie leczenia oraz ciągłe monitorowanie jego postępów; 3) aspekt interpersonalny; 4) autorefleksja, wykorzystywanie istniejących zasobów i ciągły rozwój zawodowy; 5) źródła wiedzy naukowej oraz 6) umiejętność doboru sposobu postępowania w zależności od indywidualnych i kulturowych uwarunkowań pacjenta. Ponadto omówiono indywidualne zmienne mające wpływ na leczenie danego pacjenta i sposób, w jaki powinny one warunkować dobór leczenia, tak aby pozwolić na osiągnięcie optymalnych efektów.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 3; 242-247
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Trudna diagnoza – dylematy rzetelnej oceny ADHD u dorosłych pacjentów. Część I. Obraz kliniczny, trudności diagnostyczne, leczenie
    Difficult diagnosis – the dilemma of reliable evaluation of ADHD in adult patients. Part I. Clinical picture, diagnostic difficulties, treatment
    Autorzy:
    Szaniawska, Monika
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945255.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    ADHD in adults
    ADHD u dorosłych
    assessment
    attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD)
    diagnosis
    diagnoza u dorosłych
    leczenie
    nadpobudliwość psychoruchowa z deficytem uwagi (ADHD)
    psychoterapia
    psychotherapy
    treatment
    Opis:
    Hyperactivity is the most prevalent diagnosis at the early school age. In diagnostic classifications of diseases and mental disorders it is defined as the attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) – DSM-IV-TR, or hyperkinetic disorder (F90) – according to European classification ICD-10. It is characterized by the presence of permanent behavioural patterns maintained for at least 6 months and arranged in a characteristic triad of symptoms: problems with keeping oneself attentive, impulsivity and hyperactivity, the severity of which causes the patient’s malfunctioning. The occurrence of ADHD in children was first described at the beginning of the 20th century but awareness that this disorder may last also in adulthood appeared no sooner than in the 70s. In Poland the prevalence of ADHD among children and adolescents is on a similar level to that in other EU countries and the United States. Therefore, we can assume that the ADHD prevalence among adults will be also similar. Unfortunately, as far as the authoress knows there are no centres in Poland which would diagnose and treat ADHD in adults. The article is aimed at approximation of the ADHD diagnosis subject in adults and discussing the difficulties which may be revealed during a clinical evaluation. The factors which hamper a proper diagnosis of ADHD in adults comprise diagnostic criteria which have been established specifically for schoolchildren, and lack of mandatory diagnostic procedures and standardized diagnostic tools. While diagnosing this disorder, it is worth remembering that ADHD is not a style of life and general “going mad”, but a very severe clinical diagnosis. Speaking about the clinical unit, we have to see the malfunctioning of a given person. If the functioning is not evidently deficient socially, occupationally or in relations with other people, it means there is no ADHD.
    Nadpobudliwość psychoruchowa jest najczęstszym rozpoznaniem u dzieci we wczesnym wieku szkolnym. W klasyfikacjach diagnostycznych chorób i zaburzeń psychicznych określona jest jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) – DSM-IV-TR, lub zespół hiperkinetyczny (F90) – według klasyfikacji europejskiej ICD-10. Charakteryzuje się obecnością trwałych wzorców zachowania utrzymujących się przynajmniej przez 6 miesięcy i układających się w charakterystyczną triadę objawów: problemy z utrzymaniem uwagi, nadmierna impulsywność oraz nadruchliwość, których nasilenie powoduje upośledzenie funkcjonowania pacjenta. Występowanie ADHD u dzieci opisano po raz pierwszy na początku XX wieku, ale świadomość, że zaburzenie to może utrzymywać się także w wieku dorosłym, pojawiła się dopiero w latach 70. W Polsce rozpowszechnienie ADHD wśród dzieci i młodzieży jest na podobnym poziomie jak w innych krajach UE i Stanach Zjednoczonych. Na tej podstawie można domniemywać, że rozpowszechnienie ADHD wśród dorosłych również będzie podobne. Niestety, według wiedzy autorki niniejszego artykułu w Polsce nie ma ośrodków, które zajmowałyby się diagnozą i leczeniem ADHD u osób dorosłych. Celem artykułu jest przybliżenie tematu diagnozy ADHD u osób dorosłych i omówienie trudności, które mogą ujawnić się podczas oceny klinicznej. Czynniki utrudniające właściwe rozpoznanie ADHD u osób dorosłych to m.in. kryteria diagnostyczne, które są dostosowane do dzieci w wieku szkolnym, oraz brak obowiązujących procedur diagnostycznych i wystandaryzowanych narzędzi diagnostycznych. Diagnozując to zaburzenie, warto pamiętać, że ADHD to nie styl życia i ogólne „zwariowanie”, ale bardzo poważne rozpoznanie kliniczne. Mówiąc o jednostce klinicznej, musimy widzieć upośledzenie funkcjonowania danej osoby. Jeśli nie występuje wyraźne upośledzenie funkcjonowania społecznego, zawodowego lub w sferze relacji z innymi ludźmi, to nie mamy do czynienia z ADHD.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 3; 205-210
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zastosowanie terapii behawioralno-poznawczej w leczeniu osób znajdujących się w grupie ryzyka zachorowania na psychozę – przegląd badań
    Cognitive and behavioural therapy in ultra-high risk group for psychosis – a review
    Autorzy:
    Pawełczyk, Agnieszka
    Pawełczyk, Tomasz
    Pabich-Zrobek, Dorota
    Kołakowski, Artur
    Rabe-Jabłońska, Jolanta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/945206.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    cognitive-behavioural therapy
    prevention
    psychosis
    psychotherapy
    ultra-high risk syndrome
    profilaktyka
    psychoterapia
    psychoza
    stan ryzyka rozwoju psychozy
    terapia behawioralno-poznawcza
    Opis:
    Pursuant to the neurodevelopmental concept, schizophrenia is understood as a pathological process, starting with the genetic susceptibility in childhood and gradually progressing, which is initially accompanied by the occurrence of nonspecific symptoms and dysfunctions. A culmination of the described course of events is the occurrence of full-symptom psychosis. The discernible symptomatic premorbid period occurs in 75% of patients in the first episode of schizophrenia. It may vary in length, but the studies indicate that the average duration of symptomatic premorbid period in schizophrenia reaches 5 years, whereas in highly developed countries – at least 2 years. Numerous studies indicate that a late diagnosis of the disease is an independent risk factor of adverse course of schizophrenia. Therefore, many researchers paid attention to those stages of the disease which precede the occurrence of acute psychosis, characterized by schizophrenia image, which gave rise to distinguishing a group of people exhibiting an increased, as compared to the general population, ultra-high risk syndrome (UHRS). So far, few interventional studies have been carried out to evaluate various strategies applied to the group of patients with UHRS of psychosis. Available foreign guidelines and experts’ recommendations point to a priority of psychosocial activities, especially the cognitive-behavioural therapy (CBT). The article presents a review of studies on the efficacy of CBT in the UHRS group. It indicates that the severity of symptoms in patients often requires pharmacotherapy, and the use of CBT entails a lower risk of the development of adverse effects than is the case with implementation of pharmacotherapy. The results of studies, obtained by various research teams, allow to state that the CBT may be effective in reduction of symptoms accompanying the high risk of the development of schizophrenia. Besides, CBT by monitoring the patient’s mental state enables a faster diagnosis of the transition into psychosis, thereby abbreviating the duration of untreated psychosis, which constitutes an acknowledged negative predictor of the course of schizophrenic psychoses.
    Zgodnie z koncepcją neurorozwojową schizofrenię rozumie się jako stopniowo postępujący proces chorobowy, rozpoczynający się na podłożu podatności genetycznej w dzieciństwie i stopniowo postępujący, czemu początkowo towarzyszy występowanie niespecyficznych objawów i dysfunkcji. Kulminacją opisywanego ciągu zdarzeń jest wystąpienie pełnoobjawowej psychozy. Dający się wyróżnić objawowy okres przedchorobowy występuje u około 75% chorych w pierwszym epizodzie schizofrenii. Może on mieć różną długość, przy czym badania wskazują, że średni czas trwania objawowego okresu przedchorobowego w schizofrenii wynosi 5 lat, a w krajach wysoko rozwiniętych co najmniej 2 lata. Liczne badania wykazały, iż późne rozpoznanie choroby jest niezależnym czynnikiem ryzyka niekorzystnego przebiegu schizofrenii. Z tego względu wielu badaczy zwróciło uwagę na etapy choroby poprzedzające wystąpienie ostrej psychozy o obrazie schizofrenii, co doprowadziło do wyróżnienia grupy osób o podwyższonym, w stosunku do populacji ogólnej, ryzyku rozwoju psychozy (ultra-high risk syndrome, UHRS). Dotychczas przeprowadzono nieliczne badania interwencyjne mające na celu ocenę różnych strategii postępowania w grupie pacjentów z zespołem wysokiego ryzyka rozwoju psychozy. Dostępne wytyczne zagraniczne oraz zalecenia ekspertów wskazują na priorytet oddziaływań psychospołecznych, w tym szczególnie terapii behawioralno-poznawczej (TBP). W pracy przedstawiono przegląd badań nad skutecznością TBP w grupie UHRS. Wynika z niego, iż nasilenie objawów u pacjentów często nie wymaga stosowania farmakoterapii, a zastosowanie TBP jest związane z mniejszym ryzykiem rozwoju działań niepożądanych niż w przypadku wdrożenia farmakoterapii. Wyniki badań uzyskanych przez różne zespoły badawcze pozwalają na stwierdzenie, że TBP może być skuteczna w redukcji objawów towarzyszących wysokiemu ryzyku rozwoju schizofrenii. Ponadto TBP poprzez monitorowanie stanu psychicznego pacjenta umożliwia szybsze rozpoznanie przejścia w psychozę i tym samym skrócenie czasu nieleczonej psychozy, który stanowi uznany negatywny czynnik rokowniczy przebiegu psychoz schizofrenicznych.
    Źródło:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 4; 275-281
    1644-6313
    2451-0645
    Pojawia się w:
    Psychiatria i Psychologia Kliniczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-11 z 11

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies