Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Vladimir" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Władimir Sorokin w Polsce. O polskim (nie)czytaniu rosyjskiego dramatu najnowszego
    Autorzy:
    Mięsowska, Lidia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/605320.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
    Tematy:
    Vladimir Sorokin
    Polish reception
    Opis:
    The main aim of this article is to present the reception of the latest Russian drama notonly among the popular readers, but also among professionals. Conducted researchers proveclearly that the interest towards Russian drama has been growing recently, despite the factthat Polish readers become familiar with it through the theatre.The exemplification of presented tendencies is the oeuvre of Vladimir Sorokin ―postmodernist and scandal, finally appreciated and awarded in Russia, popular in Poland formany years. He has also gained a recognition in the word of theatre, where his controversial,but reflective dramas are being referred more and more often.
    Źródło:
    Przegląd Rusycystyczny; 2012, 1/2
    0137-298X
    Pojawia się w:
    Przegląd Rusycystyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zjawy wokół nas. Opowieść Władimira Kantora jako przykład realizmu magicznego
    Phantoms around us. The tale of Vladimir Kantor as an example of magical realism
    Нежить вокруг нас. Повесть Владимира Кантора как пример магического реализма
    Autorzy:
    Trojanowska, Urszula Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1179751.pdf
    Data publikacji:
    2020-10-07
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
    Tematy:
    магический реализм
    Владимир Кантор
    нежить
    realizm magiczny
    Władimir Kantor
    zjawy
    magical realism -
    Vladimir Kanot
    phantoms
    Opis:
    W artykule utwór Władimira Kantora rozpatrywany jest w perspektywie realizmu magicznego. Szczególna uwaga zostaje skierowana na współistnienie w jednej przestrzeni różnych warstw i wymiarów istnienia. Zgodnie z realistyczno-magicznym postrzeganiem świata, jego obraz u Kantora jest w pełni realny, ale nie ograniczony poprzez materię czy zasady fizyki. Siła nieczysta wpływa na los głównego bohatera i jego bliskich, on zaś próbuje zrozumieć jej istotę i rolę, a także podejmuje z nią walkę. Również kategorie czasu i przestrzeni, a przede wszystkim sytuacja narracyjna opowieści, odpowiadają fundamentalnym cechom tekstów zaliczanych do realizmu magicznego.
    В статье произведение Владимира Кантора Нежить, или выживание на краю подземного мира. Странная повесть, фантазия в духе Босха рассматривается в перспективе магического реализма. Особое внимание уделяется сосуществованию в одном пространстве разных плоскостей и измерений существования. Согласно реалистически-магическому взгляду на мир, его образ у Кантора является вполне реальным, но не ограничивается материей и законами физики. Нежить принимает активное участие в судьбе главного героя, который пытается понять ее суть и роль, а также борется с ней. Категории времени и пространства, а прежде всего повествовательная ситуация, также отвечают основным чертам классических текстов магического реализма.      
    In the article, the work of Vladimir Kantor is considered in the perspective of magical realism. Particular attention is paid to the coexistence of different layers and dimensions in one space. According to the magical-realistic perception of the world, its image in Kantor's work is fully realistic, but not restricted by matter or the principles of physics. The apparitions affect the fate of the main character and his family. He tries to understand their nature and role, and also undertakes a fight with them. The categories of time and space, and above all the narrative situation of the story also correspond to the fundamental features of texts classified as magical realism.
    Źródło:
    Przegląd Rusycystyczny; 2021, 1; 88-99
    0137-298X
    Pojawia się w:
    Przegląd Rusycystyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    ИСКУССТВО ИЛЛЮЗИИ В РОМАНЕ МИХАИЛА ШИШКИНА «ВЗЯТИЕ ИЗМАИЛА» И В ТВОРЧЕСТВЕ ВЛАДИМИРА НАБОКОВА
    The art of illusion in Mikhail Shishkin’s novel The Taking of Izmail and in the oeuvre of Vladimir Nabokov
    Sztuka iluzji w powieści Michaiła Szyszkina Zdobycie Twierdzy Izmaił i w twórczości Vladimira Nabokova
    Autorzy:
    Tyszkowska-Kasprzak, Elżbieta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/603896.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
    Tematy:
    Михаил Шишкин
    Владимир Набоков
    илюзия
    илюзионист
    цирк
    Michaił Szyszkin
    Władimir Nabokow
    iluzja
    iluzjonista
    cyrk
    Mikhail Shishkin
    Vladimir Nabokov
    illusion
    illusionist
    circus
    Opis:
    Iluzjonista w powieści Michaiła Szyszkina Zdobycie Twierdzy Izmaił oraz w twórczości Vladimira Nabokova pojawia się w nawiązaniu do tradycji platońskiej, w kontekście działań twórczych, które z kolei kojarzone są z boską kreacją świata (triada Stwórca – iluzjonista – pisarz). W związku z tym postać maga często występuje jako metafora autora tekstu – on też ma zdolność tworzenia czegoś z niczego, sprawia, że coś może znikać, czy ulegać przemianom. Zarówno Szyszkin jak i Nabokov (np. w utworach Król, dama, walet i Blady ogień) do sztuki iluzji porównują kreację światów literackich, co szczególnie u współczesnego prozaika kojarzone jest z powstaniem wszechświata. Istotnym motywem związanym ze sztuką iluzji jest znikanie/śmierć bohaterów (Kartoflany Elf, Obrona Łużyna Nabokova), co ma swe korzenie w tradycji literatury rosyjskiej i wiąże się z podkreśleniem roli autora tekstu jako siły sprawczej rozwoju fabuły utworu.
    The illusionist in Mikhail Shishkin’s novel The Taking of Izmail and in Vladimir Nabokov works appears in reference to the Platonic tradition, in the context of creative efforts, which, in turn, are associated with the divine creation of the world (the Creator - illusionist – writer triad). Therefore, the character of  the magus often functions as a metaphor of the author of the text: he also has the ability to create something out of nothing; he can make something disappear or undergo transformations. Both Shishkin and Nabokov (e.g. in King, Queen, Knave, and Pale Fire) compare the creation of literary worlds to the art of illusion, which is especially associated with the origin of the universe in contemporary prose writers. An important motif related to the art of illusion is the disappearance / death of heroes (The Potato Elf, and The Luzhin Defense by Nabokov), which has its roots in the tradition of Russian literature and is connected with emphasizing the role of the author of the text as the driving force for the development of the story.
    Źródło:
    Przegląd Rusycystyczny; 2019, 2019, 4
    0137-298X
    Pojawia się w:
    Przegląd Rusycystyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Theater and theatricality in their relation To history and the arts in the novels
    Teatr i teatralność wobec historii i sztuk wizualnych w powieściach Władimira Szarowa
    ИЗОБРАЖЕНИЕ ТЕАТРА В ЕГО СВЯЗИ С ИСТОРИЕЙ И ИЗОБРАЗИТЕЛЬНЫМ ИСКУССТВОМ В РОМАНАХ ВЛАДИМИРА ШАРОВА
    Autorzy:
    Gabrielova, Amina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1179733.pdf
    Data publikacji:
    2020-10-07
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
    Tematy:
    Владимир Шаров
    Современная русская литература
    Исторический роман
    Театр
    Władimir Szarow
    literatura postsowiecka
    powieść historyczna
    teatr
    Vladimir Sharov
    Post-Soviet literature
    Historical novel
    Theater
    Opis:
    Vladimir Sharov (1952–2018), a distinguished contemporary Russian writer, published nine quasi historical novels. Each of his novels suggests a different semi-fantastical version of Russian history that is locked into continuing cycles or - to use Sharov’s preferred word - “rehearsals” of violence. Theater and performance are a recurring theme in Sharov’s prose. In Before and During [До и во время], one of the main characters is Alexander Scriabin. In The Rehearsals [Репетиции] Patriarch Nikon orders a play – a mystery-play about Easter — in which the amateur peasant actors are assigned roles from the Bible and replay these roles for generations. In Should Not I Spare [Мне ли не пожалеть], the opening section shows characters participating in Chekhov’s plays, and the main part of the narration tells the story of staging an oratorio. In the last two novels, several of the protagonists are theater directors. This article argues that for Sharov, theater is an apt metaphor for history and a basic ontological principle, because theater is an experience that can be documented but is never reproduced in exactly the same form. The article examines how Sharov brings out the power of the playwright, director, and actor to implement multiple and different scripts and life stories. Life and art in his works imitate each other through a constant multiplication of versions or rehearsals - “rehearsals” in its expanded sense as reinterpretations, revisions, rewritings, and continuations.
    Владимир Шаров (1952–2018), выдающийся современный русский писатель, опубликовал девять квази-исторических романов. В них предлагаются полуфантастические варианты российской истории, неизменно скатывающейся к повторяюшимся циклам, или, используя любимое выражение писателя, «репетициям»  насилия. Сквозными темами в прозе Шарова являются театральные постановки и исполнение ролей. В романе До и во время один из главных героев – композитор Скрябин. В романе Репетиции Патриарх Никон заказывает пьесу – мистерию о Воскресении, - в которой простые крестьяне получают роли из Нового Завета и из поколения в поколение репетируют эти роли. Во вступительной части романа Мне ли не пожалеть персонажи участвуют в пьесах Чехова, а основная часть посвящена постановке оратории. В этих двух последних романах несколько действующих лиц являются театральными режиссерами. В статье утверждается, что для писателя театр является не только подходящей метафорой для человеческой  истории, но также основным онтологическим принципом, потому что театральное представление можно описать и документировать, но никогда нельзя воспроизвести в точно такой же форме. В статье показано, как у Шарова персонажи-художники - драматурги, режиссеры и актеры, - обладают возможностью и властью разыгрывать различные варианты исторических событий. Жизнь и искусство в его сочинениях подражают друг другу в форме бесконечной цепи вариантов и репетиций – «повторений» в широком смысле, или пересмотров, переделок, продолжений и перевоплощений.
    Władimir Szarow (1952-2018), wybitny współczesny pisarz rosyjski, opublikował dziewięć powieści quasi-historycznych. Są to na wpół fikcyjne wersje rosyjskiej historii, niezmiennie sprowadzające się do powtarzających się cykli, czy też – używając ulubionego określenia pisarza – "prób" przemocy. W prozie Szarowa przewijają się wątki teatralne i odgrywanie ról. W powieści Przed i w trakcie jednym z głównych bohaterów jest kompozytor Skriabin. W powieści Próby patriarcha Nikon zleca wystawienie sztuki, misterium o Zmartwychwstaniu, w której zwykli chłopi otrzymują role z Nowego Testamentu i z pokolenia na pokolenie je odgrywają. We wstępnej części powieści bohaterowie uczestniczą w sztukach Czechowa, natomiast główna część poświęcona jest akcji oratorium. W tych dwóch ostatnich powieściach kilkoro bohaterów to dyrektorzy teatrów. Artykuł przekonuje, że teatr jest dla pisarza nie tylko trafną metaforą ludzkiej historii, ale także podstawową zasadą ontologiczną, ponieważ przedstawienie teatralne można opisać i udokumentować, ale nigdy nie da się go odtworzyć w dokładnie takiej samej formie. Artykuł pokazuje, w jaki sposób w twórczości Szarowa artyści graficy, dramatopisarze, reżyserzy i aktorzy mają możliwość i moc odgrywania różnych wersji wydarzeń historycznych. Życie i sztuka w jego pracach naśladują się nawzajem w postaci niekończącego się łańcucha wariacji i prób – szeroko rozumianych "powtórzeń", czyli rewizji, remake'ów, kontynuacji i reinkarnacji.
    Źródło:
    Przegląd Rusycystyczny; 2021, 1; 60-88
    0137-298X
    Pojawia się w:
    Przegląd Rusycystyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Stirlitz na prezydenta. Wykorzystanie obrazu Stirlitza w kształtowaniu wizerunku Władimira Putina
    Stierlitz for president. The application of the picture of Stierlitz in shaping the image of Vladimir Putin
    Штирлиц в президенты. Использование образа Штирлица в формировании имиджа Владимира Путина
    Autorzy:
    Trendowicz, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2085362.pdf
    Data publikacji:
    2021-10-22
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
    Tematy:
    Штирлиц
    Владимир Путин
    Семнадцать мгновений весны
    имидж
    анекдот
    интернет-мем
    Stirlitz
    Władimir Putin
    Siedemnaście mgnień wiosny
    wizerunek
    dowcip
    mem
    Stierlitz
    Vladimir Putin
    Seventeen Moments of Spring
    image
    joke
    meme
    Opis:
    W artykule omówiono związki pomiędzy Strilitzem – bohaterem rosyjskiej kultury masowej a Władimirem Putinem oraz ich wykorzystanie w kreowaniu wizerunku prezydenta Federacji Rosyjskiej. Jako materiał badawczy posłużyły wyniki badań opinii publicznej, nagłówki prasowe, dowcipy oraz memy internetowe.
    В статье рассматриваются связи Штирлица – героя русской массовой культуры и Владимира Путина и их использование в формировании имиджа президента Российской Федерации. В качестве материала для исследований используются результаты опросов общественного мнения, заголовки статей из прессы, анекдоты и интернет-мемы.
    The article discusses the relationships between Stierlitz, a hero of Russian mass culture, and Vladimir Putin, as well as the ways these relationships are used to shape the image of the President of the Russian Federation. The research is based on the findings of opinion polls, newspaper headlines, jokes and memes from the Internet.
    Źródło:
    Przegląd Rusycystyczny; 2021, 4 (176); 219-237
    0137-298X
    Pojawia się w:
    Przegląd Rusycystyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Z archipelagu na kontynent. Polskie tropy Władimira Maksimowa
    From the archipelago to the continent. Polish traces of Vladimir Maksimov
    Из архипелага на континент. По польским следам Владимира Максимова
    Autorzy:
    Przebinda, Grzegorz Władysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20311923.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
    Tematy:
    Владимир Максимов
    русский эмигрантский ежеквартальник „Континент”
    сотрудничество польской эмигрантской „Культуры” и „Континента”
    Наталья Горбаневская и Польша
    Гедройц
    Чапский и Херлинг-Грудзинский в редакции „Континента”
    польские национальные авторы „Континента”
    Виктор Ворошильский
    Анджей Дравич
    Адам Михник
    украинская тематика в „Континенте”
    Władimir Maksimow
    rosyjski emigracyjny kwartalnik „Kontynent”
    współpraca polskiej emigracyjnej „Kultury” z „Kontynentem”
    Natalia Gorbaniewska a Polska
    Giedroyc
    Czapski i Herling-Grudziński w Radzie Redakcyjnej „Kontynentu”
    polscy autorzy krajowi „Kontynentu”
    Wiktor Woroszylski
    Andrzej Drawicz
    Adam Michnik
    ukraińskie wątki w „Kontynencie”
    Vladimir Maksimov
    Russian émigré quarterly Continent
    cooperation between the Polish émigré Kultura and Continent
    Natalia Gorbanevskaya and Poland
    Czapski and Herling-Grudziński in the Editorial Board of Continent
    Polish national authors of Continent
    Ukrainian threads in Continent
    Opis:
    In this article, I have attempted a synthetic analysis of the Polish threads in the editorial activity of Vladimir Maksimov (1930–1995) as head of the émigré quarterly Continent during the period of its publication in Paris (1974–1992). The main idea of Maksimov as editor was to create such a literary-political, and allegedly anti-communist, magazine in Western Europe, which would bring together people involved in the struggle for freedom throughout Eastern Europe in cooperation with Western Europe. Similar aims had already been pursued much earlier in Parisian Kultura – by Jerzy Giedroyc, Józef Czapski, Gustaw Herling-Grudzinski, who, at Maksimov’s request, joined the international editorial board of Continent, remaining on it until his death, even when the editorial board was moved to Moscow from 1992 and handed over to Igor Vinogradov as editor. Meanwhile, Maksimov during the Paris period, supported since 1976 by Natalia Gorbanevskaya, also collaborated very willingly with Poles from the communist regime – Viktor Woroszylski, Adam Michnik, Andrzej Drawicz, Cardinal Stefan Wyszynski. Both Maksimov and Gorbanievskaya, as well as their Polish authors, saw it as a part of a common struggle “For our freedom and yours” – together with Ukrainians, Czechs, Slovaks, Lithuanians, and Hungarians. The overall aim of the above article was therefore to present this very important “Polish segment” in the history of the Russian Continent in exile.
    В статье предпринята попытка синтетического анализа польских нитей редакционной деятельности Владимира Максимова (1930–1995) в качестве руководителя эмигрантского ежеквартального журнала „Континент” в период его выхода в Париже (1974–1992). Главным замыслом редактора Максимова было создание такого литературно-политического и антикоммунистического журнала в Западной Европе, который объединил бы людей, занимающихся борьбой за свободу всей Восточной Европы в сотрудничестве с Западной. Схожие цели ставили перед собой гораздо раньше в парижской «Культуре» Ежи Гедройц, Юзеф Чапский и Густав Херлинг-Грудзинский, которые по просьбе Максимова вошли в международную редакцию «Континента», оставаясь в ней до самой смерти, также когда с 1992 г. офис был переведен в Москву и передан Игорю Виноградову в качестве редактора. Между тем, в парижский период «Континента» Максимов, поддерживаемый с 1976 года Натальей Горбаневской, также охотно сотрудничал с поляками из Польской Народной Республики – Виктором Ворошильским, Адамом Михником, Анджеем Дравичем и кардиналом Стефаном Вышинским. И Максимов с Горбеневской, и их польские авторы рассматривали это как фрагмент общей борьбы за «нашу и вашу свободу» – вместе с украинцами, чехами, словаками, литовцами и венграми. Таким образом, общая цель вышеупомянутой статьи состояла в том, чтобы представить этот очень важный «польский сегмент» в истории русского «Континента» в изгнании.
    W artykule podjąłem próbę syntetycznej analizy polskich wątków w działalności redaktorskiej Władimira Maksimowa (1930–1995) jako szefa emigracyjnego kwartalnika „Kontynent” w okresie jego wydawania w Paryżu (1974–1992). Zamysłem głównym redaktora Maksimowa było stworzenie takiego literacko-politycznego, a zarzem antykomunistycznego czasopisma w Europie Zachodniej, które łączyłoby w sobie ludzi zaangażowanych w walce wolność w całej Europie Wschodniej we współpracy z Europą Zachodnią. Podobne cele stawiali sobie już dużo wcześniej w paryskiej „Kulturze” – Jerzy Giedroyc, Józef Czapski, Gustaw Herling-Grudziński, którzy na prośbę Maksimowa weszli do międzynarodowej Rady Redakcyjnej „Kontynentu”, pozostając w jej składzie aż do śmierci, również i wtedy, gdy redakcja od 1992 roku została przeniesiona do Moskwy i przekazana w ręce Igora Winogradowa jako redaktora. Tymczasem Maksimow w okresie paryskim, wspierany od 1976 roku przez Natalię Gorbaniewską, współpracował również  bardzo chętnie Polakami z PRL-u – Wiktorem Woroszylskim, Adamem Michnikiem, Andrzejem Drawiczem, kardynałem Stefanem Wyszyńskim. Zarówno Maksimow z Gorbaniewską, jak ich polscy autorzy traktowali są współpracę jako istotny fragment wspólnej walki o „wolność naszą i waszą” – wespół z Ukraińcami, Czechami, Słowakami, Litwinami, Węgrami. Ogólnym celem powyższego artykułu było więc przedstawienie tego właśnie bardzo ważnego „polskiego segmentu” w historii rosyjskiego „Kontynentu” na emigracji.
    Źródło:
    Przegląd Rusycystyczny; 2023, 4 (184); 144-170
    0137-298X
    Pojawia się w:
    Przegląd Rusycystyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Trzy spotkania z Andriejem Siniawskim
    Three Meetings with Andrei Sinyavsky
    Autorzy:
    Przebinda, Grzegorz Władysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2085205.pdf
    Data publikacji:
    2022-03-14
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
    Tematy:
    Абрам Терц
    контакты краковского подпольного журнала «Арка» с русскими писателями в изгнании в Париже
    Наталья Горбаневская
    Ирина Иловайская-Альберти
    Владимир Максимов
    Анджей Дроич
    три встречи Пшебинды с Синявским - в Париже
    Женеве и Краков
    интервью Пшебинды и Романовского с Синявским и Розановой в Кракове в 1993 году
    Andriej Siniawski
    Abram Terc
    kontakty krakowskiej podziemnej „Arki” z rosyjskimi pisarzami emigracyjnymi w Paryżu
    Natalia Gorbaniewska
    Irina Iłowajska-Alberti
    Władimir Makismow
    Andrzej Drawicz
    trzy spotkania Przebindy z Siniawskim w Paryżu
    w Genewie i Krakowie
    wywiad Grzegorza Przebindy i Andrzeja Romanowskiego z Siniawskim i Marią Rozanową w Krakowie w 1993
    Andrei Sinyavsky
    Abram Tertz
    contacts of the Krakow underground journal “Arka” with the Russian writers in exile in Paris
    Natalya Gorbanevskaya
    Irina Ilovajska-Alberti
    Vladimir Maksimov
    Przebinda’s three meetings with Sinyavsky – in Paris
    Geneva and Krakow
    Przebinda and Romanowski’s interview with Sinyavsky and Rozanova in Cracow in 1993
    Opis:
    В статье рассказывается о трех моих встречах с Андреем Донатовичем Синявским (1927–1997), русским писателем и литературным критиком, широко известным в 1970–1990 годах. Первоначально Синявский публиковался в СССР под своим именем, но с 1959 года его произведения нелегально появлялись на Западе под псевдонимом «Абрам Терц». Синявский-Терц оставался в эмиграции во Франции с 1973 до конца своей жизни. В первой части текста обсуждаются контакты, которые краковский подпольный журнал «Арка» и Анджей Дравич, великий польский знаток России, установили с русскими писателями в изгнании, жившими в Париже во времена железного занавеса (прежде всего Ириной Иловайской-Альберти, Натальей Горбаневской, Владимиром Максимовым и Андреем Синявским). Я восстанавливаю по памяти свою первую встречу с Синявским и Марией Розановой, его женой, в Фонтене-о-Роз под Парижем в 1987 году. Розанова, еще при жизни писателя, помогала мужу в его редакционной деятельности. Во второй части эссе я рассказываю о своей второй встрече с писателем в Женеве в 1988 году во время международной конференции «Тысячелетие крещения Киевской Руси», организованной профессором Жоржем Нива. В третьей и заключительной части я пишу о своей третьей встрече с Синявским и Розановой, которая произошла в Кракове в ноябре 1993 года, через два года после распада СССР. Результатом этой последней встречи стало интервью с Синявским и Розановой, подготовленное мной и Анджеем Романовским для еженедельника «Тыгодник повшехны» тридцать лет назад и опубликованное ниже с моими актуальными комментариями в виде сносок.
    The above memoirs and literary essay talk about my three meetings with Andrei Donatovich Sinyavsky (1927–1997), Russian writer and literary critic, who was widely known in the 1970s–1990s. Originally, Sinyavsky published under his own name in the USSR, but from 1959 his writings appeared illegally in the West under the pen name “Abram Tertz.” Sinyavsky-Tertz remained in exile in France from 1973 until the end of his life. The first part of my text discusses the contacts that the Krakow underground journal “Arka” and Andrzej Drawicz, the great Polish expert on Russia, established with Russian writers in exile living in Paris during the times of the iron curtain (primarily Irina Ilovayska-Alberti, Natalya Gorbanevskaya, Vladimir Maksimov and Andrei Sinyavsky). I reconstruct from memory my first meeting with Sinyavsky and Maria Rozanova, his wife, at Fontenay-aux-Roses near Paris in 1987. During the writer’s lifetime, Rozanova assisted her husband in his editorial activities. In the second part of the essay I talk about my second meeting with the writer in Geneva in 1988, during the international conference on the Millennium of the Baptism of Kievan Rus’ organized by professor Georges Nivat. In the third and final part, I write about my third meeting with Sinyavsky and Rozanova which took place in Krakow in November 1993, two years after the collapse of the USSR. The result of this last meeting was an interview with Sinyavsky and Rozanova prepared by me and Andrzej Romanowski for the weekly “Tygodnik Powszechny” thirty years ago, and published below with my current commentary in the form of footnotes. keywords Andrei Sinyavsky, Abram Tertz, contacts of the Krakow underground journal “Arka” with the Russian writers in exile in Paris, Natalya Gorbanevskaya, Irina Ilovajska-Alberti, Vladimir Maksimov, Andrzej Drawicz, Przebinda’s three meetings with Sinyavsky – in Paris, Geneva and Krakow, Przebinda and Romanowski’s interview with Sinyavsky and Rozanova in Cracow in 1993.
    Powyższy esej wspomnieniowo-literacki opowiada o moich trzech spotkaniach z Andriejem Siniawskim (1927–1997), znanym szeroko w swoim czasie pisarzem i krytykiem literackim, najpierw tworzącym oficjalnie w ZSRR pod własnym nazwiskiem, a następnie, od 1959, nielegalnie na Zachodzie pod pseudonimem „Abram Terc”. Od 1973 Siniawski-Terc przebywał nieodwołalnie na emigracji we Francji. W pierwszej części swego tekstu opowiadam o transgranicznych – zza komunistycznej „żelaznej kurtyny” na Zachód – kontaktach krakowskiej „podziemnej” „Arki i odrębnie wielkiego polskiego rusycysty Andrzeja Drawicza (1932–1997) z rosyjskimi pisarzami na emigracji w Paryżu (przede wszystkim z Iriną Iłowajską-Alberti, Natalią Gorbaniewską, Władimirem Maksimowem i właśnie Andriejem Siniawskim). W tejże pierwszej części rekonstruuję z żywej jeszcze, na szczęście, pamięci własnej moje pierwsze spotkanie – w 1987 w Fontenay-aux-Roses pod Paryżem – z Andriejem Siniawskim i Marią Rozanową, jego żyjącą do dziś, żoną i współpracowniczką. W części drugiej eseju opowiadam o moim następnym spotkaniu z pisarzem w 1988 w Genewie, podczas międzynarodowej konferencji poświęconej Milenium Chrztu Rusi Kijowskiej. W części zaś trzeciej piszę o spotkaniu, które miało miejsce już w Krakowie w listopadzie 1993, dwa lata po upadku ZSRR. Owocem tego ostatniego spotkania stał się wywiad z Siniawskim i Rozanową dla „Tygodnika Powszechnego”, przygotowany prawie trzydzieści lat temu wespół z Andrzejem Romanowskim, a publikowany poniżej z moim współczesnym komentarzem.
    Źródło:
    Przegląd Rusycystyczny; 2022, 1(177); 224-248
    0137-298X
    Pojawia się w:
    Przegląd Rusycystyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies