Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "театр" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Zaniki pamięci a los w dramacie Asi Wołoszyny "Пациенты"
Memory loss and fate in the Asya Voloshina’s "Patients"
Потеря памяти и рок в пьесе Аси Волошиной "Пациенты"
Autorzy:
Tyczko, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/605144.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
Tematy:
театр
память
судьба
нейрология
кино
teatr
pamięć
los
neurologia
film
theater
memory
fate
neurology
cinema
Opis:
Потеря памяти и рок в пьесе Аси Волошиной Пациенты В основу пьесы Аси Волошиной Пациенты легли болезни, описанные английским нейрологом Оливером Саксом, а также элементы художественного мира испанского режиссера Луиса Бунюэля. Объединяя научную и художественную рефлексии в некий гибрид, Волошина создает свой нарратив о Боге, свободе, судьбе, личности и творчестве. Цель настоящей статьи - дать характеристику теряемой героями памяти в связи с присутствием в художественном мире понятия рока и в контексте заявленной Волошиной богооставленности.  Потеря памяти означает для персонажей потерю личности, что, в свою очередь, влечет за собой потерю воли. И лишь благодаря большому творческому усилию Маши, способствующей созданию Ионом последнего, правда, ужасного, фильма, возможным становятся высвобождение забытых героями травм и катарсис. Данная установка сделана с отсылкой к рассуждениям Николая Бердяева о судьбе, религии и свободе (по книге Эксизтенциальная диалектика Божественного и человеческого).
Memory loss and fate in the Asya Voloshina’s Patients Asya Voloshina’s Patients are based on illnesses described by the British neurologist Oliver Sacks and on elements of the artistic world of the Spanish director Luis Buñuel. Combining scientific and artistic reflection, Voloshina creates his own narrative of God, freedom, fate, personality and creativity.  The purpose of this article is to characterize the phenomenon of memory loss by the characters in connection with the concept of fate and in the context of the forsake by God. Memory loss means for the characters a personality loss, which entails a will loss. Thanks to the great creative effort of Masha, contributing to the creation of the last film by Ion, the release of injuries forgotten by the heroes and catharsis become possible. This conclusion is made with reference to the arguments of Nikolai Berdyaev about fate, religion and freedom (according to the book The Divine and the Human).
Sztuka Asi Wołoszyny Pacjenci nawiązuje do chorób, opisanych przez angielskiego neurologa Olivera Sachsa, a także do elementów świata artystycznego hiszpańskiego reżysera Luisa Bunuela. Łącząc naukową i artystyczną refleksję, Wołoszyna tworzy własną narrację o Bogu, wolności, losie, osobowości i kreatywności.Celem niniejszego artykułu jest scharakteryzowanie traconej przez bohaterów pamięci w związku z obecnością w świecie sztuki pojęcia losu oraz w kontekście zadeklarowanego przez Wołyszynę stanu porzucenia przez Boga. Utrata pamięci oznacza dla bohaterów utratę osobowości, co z kolei pociąga za sobą utratę woli. Tylko dzięki wielkiemu twórczemu wysiłkowi Maszy, która przyczynia się do stworzenia ostatniego, choć strasznego, filmu Iona, staje się możliwe uwolnienie zapomnianych przez bohaterów traum i katharsis. Powyższa konstatacja została powiązana z rozważaniami Nikołaja Berdiajewa o losie, religii i wolności (według książki Egzystencjalna dialektyka Boga i człowieka).
Źródło:
Przegląd Rusycystyczny; 2020, 3 (171)
0137-298X
Pojawia się w:
Przegląd Rusycystyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Классическая русская драматургия на сцене украинского народного театра Общества «Руська Бесіда» 1864–1914 годов
Klasyczny dramat rosyjski na scenie Ukraińskiego Teatru Narodowego Towarzystwo „Ruska Besida” w latach 1864–1914
Classical russian drama on the stage of the Ukrainian National Theater of «The Ruska Besida» circle in 1864–1914
Autorzy:
Мyroslava, Tsyhanyk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2085341.pdf
Data publikacji:
2022-05-30
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
Tematy:
театр
драматургия
русская классика
перевод
режиссер
спектакль
teatr
dramat
klasyka rosyjska
przekład
reżyseria
inscenizacja
theater
drama
Russian classics
translation
director
staging
Opis:
В статье впервые всесторонне изучено русское классическое искусство на сцене профессионального украинского национального театра "Русская Бесида" с момента его основания до Первой мировой войны (1864–1914). В статье рассказывается о переводчиках драматургии М. Гоголя, О. Островского, Л. Толстого, М. Горького, А. Чехова, датах премьеров, режиссеров и актерской труппы. На основании тогдашних обзоров в статье проанализировано значение иностранной драмы для развития украинского театрального искусства в Галиции.
It the article is comprehensively explored for the first time the Russian classical plays on the stage of the professional Ukrainian National Theater of «The Ruska Besida» Circle from the moment of its foundation to the First World War (1864–1914). It tells about the translators of the dramaturgy of M. Gogol, O. Ostrovsky, L. Tolstoy, M. Gorky, A. Chekhov, dates of premieres, directors, and acting troupe. Based on the reviews of that time in the article is analyzed the significance of foreign drama for the development of Ukrainian theatrical art in Galicia.
W artykule po raz pierwszy wszechstronnie zgłębiono rosyjskie sztuki klasyczne na scenie profesjonalnego Ukraińskiego Teatru Narodowego Towarzystwo «Ruska Besida» od momentu jego powstania do I wojny światowej (1864–1914). Opowiada o tłumaczach dramaturgii M. Gogola, O. Ostrowskiego, L. Tołstoja, M. Gorkiego, A. Czechowa, datach premier, reżyserów i trupy aktorskiej. Na podstawie ówczesnych recenzji w artykule przeanalizowano znaczenie dramatu obcego dla rozwoju ukraińskiej sztuki teatralnej w Galicji.
Źródło:
Przegląd Rusycystyczny; 2022, 2 (178); 196-214
0137-298X
Pojawia się w:
Przegląd Rusycystyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Theater and theatricality in their relation To history and the arts in the novels
Teatr i teatralność wobec historii i sztuk wizualnych w powieściach Władimira Szarowa
ИЗОБРАЖЕНИЕ ТЕАТРА В ЕГО СВЯЗИ С ИСТОРИЕЙ И ИЗОБРАЗИТЕЛЬНЫМ ИСКУССТВОМ В РОМАНАХ ВЛАДИМИРА ШАРОВА
Autorzy:
Gabrielova, Amina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1179733.pdf
Data publikacji:
2020-10-07
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
Tematy:
Владимир Шаров
Современная русская литература
Исторический роман
Театр
Władimir Szarow
literatura postsowiecka
powieść historyczna
teatr
Vladimir Sharov
Post-Soviet literature
Historical novel
Theater
Opis:
Vladimir Sharov (1952–2018), a distinguished contemporary Russian writer, published nine quasi historical novels. Each of his novels suggests a different semi-fantastical version of Russian history that is locked into continuing cycles or - to use Sharov’s preferred word - “rehearsals” of violence. Theater and performance are a recurring theme in Sharov’s prose. In Before and During [До и во время], one of the main characters is Alexander Scriabin. In The Rehearsals [Репетиции] Patriarch Nikon orders a play – a mystery-play about Easter — in which the amateur peasant actors are assigned roles from the Bible and replay these roles for generations. In Should Not I Spare [Мне ли не пожалеть], the opening section shows characters participating in Chekhov’s plays, and the main part of the narration tells the story of staging an oratorio. In the last two novels, several of the protagonists are theater directors. This article argues that for Sharov, theater is an apt metaphor for history and a basic ontological principle, because theater is an experience that can be documented but is never reproduced in exactly the same form. The article examines how Sharov brings out the power of the playwright, director, and actor to implement multiple and different scripts and life stories. Life and art in his works imitate each other through a constant multiplication of versions or rehearsals - “rehearsals” in its expanded sense as reinterpretations, revisions, rewritings, and continuations.
Владимир Шаров (1952–2018), выдающийся современный русский писатель, опубликовал девять квази-исторических романов. В них предлагаются полуфантастические варианты российской истории, неизменно скатывающейся к повторяюшимся циклам, или, используя любимое выражение писателя, «репетициям»  насилия. Сквозными темами в прозе Шарова являются театральные постановки и исполнение ролей. В романе До и во время один из главных героев – композитор Скрябин. В романе Репетиции Патриарх Никон заказывает пьесу – мистерию о Воскресении, - в которой простые крестьяне получают роли из Нового Завета и из поколения в поколение репетируют эти роли. Во вступительной части романа Мне ли не пожалеть персонажи участвуют в пьесах Чехова, а основная часть посвящена постановке оратории. В этих двух последних романах несколько действующих лиц являются театральными режиссерами. В статье утверждается, что для писателя театр является не только подходящей метафорой для человеческой  истории, но также основным онтологическим принципом, потому что театральное представление можно описать и документировать, но никогда нельзя воспроизвести в точно такой же форме. В статье показано, как у Шарова персонажи-художники - драматурги, режиссеры и актеры, - обладают возможностью и властью разыгрывать различные варианты исторических событий. Жизнь и искусство в его сочинениях подражают друг другу в форме бесконечной цепи вариантов и репетиций – «повторений» в широком смысле, или пересмотров, переделок, продолжений и перевоплощений.
Władimir Szarow (1952-2018), wybitny współczesny pisarz rosyjski, opublikował dziewięć powieści quasi-historycznych. Są to na wpół fikcyjne wersje rosyjskiej historii, niezmiennie sprowadzające się do powtarzających się cykli, czy też – używając ulubionego określenia pisarza – "prób" przemocy. W prozie Szarowa przewijają się wątki teatralne i odgrywanie ról. W powieści Przed i w trakcie jednym z głównych bohaterów jest kompozytor Skriabin. W powieści Próby patriarcha Nikon zleca wystawienie sztuki, misterium o Zmartwychwstaniu, w której zwykli chłopi otrzymują role z Nowego Testamentu i z pokolenia na pokolenie je odgrywają. We wstępnej części powieści bohaterowie uczestniczą w sztukach Czechowa, natomiast główna część poświęcona jest akcji oratorium. W tych dwóch ostatnich powieściach kilkoro bohaterów to dyrektorzy teatrów. Artykuł przekonuje, że teatr jest dla pisarza nie tylko trafną metaforą ludzkiej historii, ale także podstawową zasadą ontologiczną, ponieważ przedstawienie teatralne można opisać i udokumentować, ale nigdy nie da się go odtworzyć w dokładnie takiej samej formie. Artykuł pokazuje, w jaki sposób w twórczości Szarowa artyści graficy, dramatopisarze, reżyserzy i aktorzy mają możliwość i moc odgrywania różnych wersji wydarzeń historycznych. Życie i sztuka w jego pracach naśladują się nawzajem w postaci niekończącego się łańcucha wariacji i prób – szeroko rozumianych "powtórzeń", czyli rewizji, remake'ów, kontynuacji i reinkarnacji.
Źródło:
Przegląd Rusycystyczny; 2021, 1; 60-88
0137-298X
Pojawia się w:
Przegląd Rusycystyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies