Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Tym, Z." wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Zatrudnienie więźniów, w tym z zaburzeniami psychicznymi w kontekście bezpieczeństwa ekonomicznego państwa
Autorzy:
Bogdalski, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1921648.pdf
Data publikacji:
2019-11-27
Wydawca:
Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie
Tematy:
służba więzienna
praca więźniów
zdolność więźniów do pracy
praca więźniów z zaburzeniami psychicznymi
Opis:
Przedmiotem niniejszego opracowania jest zjawisko odpłatnej pracy więźniów. Autor skupia się na problemie nawiązania przez więźniów trwałego, odpłatnego stosunku zatrudnienia, w szczególności zaś — na kwestii możliwości nawiązania takiego stosunku przez więźniów, u których występuje stan zaburzeń psychicznych. Zawarte w pracy rozważania prowadzą do wniosku, że taki stan nie powinien mieć wpływu na zdolność więźniów do pracy, jeżeli poziom rozpoznania przez nich skutków swoich działań jest co najmniej taki, jak w wypadku osób pełnoletnich ubezwłasnowolnionych częściowo albo osób małoletnich, które ukończyły 16 rok życia. Autor wskazuje także, że korzystne rozwiązania systemowe dotyczące pracy więźniów mogą być mechanizmem, który wspiera ekonomiczne bezpieczeństwo państwa. W tym względzie należy oczekiwać, iż więźniowie będą partycypowali w kosztach swojego utrzymania. Dotyczy to również więźniów z zaburzeniami psychicznymi, jeżeli może im zostać przypisana zdolność do pracy. Do postulowanych rozwiązań należy: zwiększenie liczby więźniów pracujących nieodpłatnie przy zwiększeniu dopuszczalnej liczby godzin takiej pracy oraz zwiększenie liczby więźniów pracujących odpłatnie przy wprowadzeniu potrąceń z ich wynagrodzenia na poczet kosztów więziennego utrzymania. Zdaniem autora szansę na realizację takiej polityki daje Rządowy Program Pracy Więźniów, który został ogłoszony przez Ministerstwo Sprawiedliwości w kwietniu 2016 r.
Źródło:
Przegląd Policyjny; 2017, 1(125); 5-15
0867-5708
Pojawia się w:
Przegląd Policyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Policja jako zasadniczy oskarżyciel przed sądem w sprawach o wykroczenia — kolizja uprawnień z innymi organami, w tym z prokuratorem
Autorzy:
Błoński, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/45263309.pdf
Data publikacji:
2023-03-10
Wydawca:
Akademia Policji w Szczytnie
Tematy:
oskarżyciel publiczny
Policja
udział w sprawie
sąd
wykroczenia
Opis:
Artykuł dotyczy uprawnień Policji jako oskarżyciela publicznego przed sądem w sprawach o wykroczenia. W tekście poddano analizie możliwą kolizję uprawnień Policji jako oskarżyciela publicznego z innymi organami, które w zakresie swego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających, ujawniły wykroczenia i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie. Z artykułu wynika konieczność dokonania interpretacji obowiązujących przepisów w kierunku ich praktycznego zastosowania i ograniczenia spornych przypadków kolizji między różnymi oskarżycielami publicznymi w prawie wykroczeń. W opracowaniu zakwestionowano kierunek wykładni, który utożsamia udział w sprawie z osobistym stawiennictwem oskarżyciela na rozprawie lub posiedzeniu jako niemający oparcia w obowiązujących przepisach oraz pozostający w sprzeczności z wykładnią funkcjonalną. „Udział w sprawie” i „fizyczne stawiennictwo” nie są określeniami synonimicznymi. Termin „stawiennictwo” zawiera się w określeniu „udział w sprawie”, jest jego elementem, ale go w całości nie wypełnia. Udział w sprawie należy interpretować szerzej — jako stawiennictwo, ale też może być realizowany w każdy sposób, z którego wynika chęć realizowania uprawnień oskarżyciela publicznego przez dany organ, np. złożenie pisma informującego o zamiarze udziału w sprawie w charakterze oskarżyciela publicznego, złożenie wniosku formalnego, złożenie wniosku dowodowego czy wniesienie środka zaskarżenia. W związku z tym, że dotychczasowe stanowisko wywołuje trudności w praktycznym stosowaniu prawa, zaproponowano de lege ferenda nowelizację art. 17 § 5 k.p.w. poprzez nadanie mu nowego brzmienia, zgodnie z którym udział w sprawie organu, który złożył wniosek o ukaranie, jest dopuszczalny tylko do chwili wywołania sprawy i wyłącza wówczas Policję od udziału w sprawie.
Źródło:
Przegląd Policyjny; 2022, 148(4); 5-15
0867-5708
Pojawia się w:
Przegląd Policyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stosowanie środków przymusu bezpośredniego i związane z tym problemy w świetle badań opinii policjantów
Autorzy:
Pietrek, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/45663117.pdf
Data publikacji:
2024-06-14
Wydawca:
Akademia Policji w Szczytnie
Tematy:
bezpieczeństwo
Policja
środek przymusu bezpośredniego
Opis:
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej jest gwarantem praw obywatelskich, ale też legitymizacją uprawnień dla państwa do ich ochrony. W myśl tego — państwo posiada prawo do ingerencji w strefę osobistą swoich obywateli na prawach określonych w przepisach. Związane jest to ściśle z zadaniem, jakie ma wykonać, tzn. zapewnić bezpieczeństwo zarówno społeczne, ekonomiczne, jak i polityczne. Do prawidłowej realizacji tego celu powołane są odpowiednie instytucje, którym nadano określone prawa i wyznaczono konkretne działania. Jednym z nich jest Policja, która w celu utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, została upoważniona do posługiwania się środkami przymusu bezpośredniego. Celem przeprowadzonych badań jest opisanie sposobu stosowania przez funkcjonariuszy Policji środków przymusu bezpośredniego oraz ukazanie ponoszonych przez nich ewentualnych konsekwencji związanych z ich bezpośrednim użyciem. Jako problem badawczy przyjęto pytanie problemowe w brzmieniu: Jak policjanci postrzegają użycie środków przymusu bezpośredniego w kontekście wzmożonej kontroli społecznej ich stosowania? Dla realizacji celu badań oraz rozwiązania problemu badawczego zastosowano różnorodne metody badawcze teoretyczne, takie jak np. analiza dokumentów, analiza aktów prawnych, abstrahowanie, synteza, porównanie, wnioskowanie oraz metodę empiryczną — sondaż diagnostyczny (użyto techniki ankietowania, zastosowano narzędzie w postaci kwestionariusza ankiety online).
Źródło:
Przegląd Policyjny; 2024, 153(1); 46-59
0867-5708
Pojawia się w:
Przegląd Policyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies