Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Świto, Lucjan" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Skarga o nieważność wyroku "per modum actionis" czy "per modum exceptionis"?
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/661559.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    Can. 1621 CIC, necnon art. 271 Instructionis Dignitas Connubii duas formas querelae contra sententiam insanabilem distinguit: per modum actionis ac per modum exceptionis. Quae distinctio quaestiones procedurales parit. Analysis normarum in praesenti disquisitione contenta ad sequentes conclusiones perducit. Actio contra nullitatem sententiae et exceptio contra nullitatem sententiae essentialiter differunt circa terminum et modum querelae proponendae, iudicis competentiam et modum procedendi in ipsis cognoscendis. Deest tamen differentia circa indolem decisionum, quae cognitis mediis dici possunt. Tam querela nullitatis contra sententiam insanabilis nullitatis per modum actionis, quam querela nullitatis contra sententiam insanabilis nullitatis per modum exceptionis, decretum de sententiae invaliditate necessitatemque iterandi processum causare potest. Unicum distinctionis criterium inter utramque querelae formam momentum est procedendi quo querela nullitatis contra sententiam proposita est. Querela nullitatis sententiae per modum actionis accidit antequam causa devoluta sit, scilicet parte validitatem sententiae, non autem aequitatem accusante. Tunc querela nullitatis secundum normas de processu contentioso orali tractabitur. Querela nullitatis sententiae per modum exceptionis locum obtinet, quando proponitur: 1)  una cum appellatione, 2)  una cum petitione restitutionis in integrum, 3)  una cum nova causae propositione, et quando: 4)  nullitas sententiae in processu coram iudice ad quem constata est, quo casu secundum normam de causis incidentalibus tractatur.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2009, 52, 3-4; 355-367
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Moc dowodowa dokumentów kościelnych w procedurze cywilnej
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/661862.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    Der vorliegende Artikel ist der Versuch eine Antwort zu finden auf die Frage, welche Beweiskraft kirchliche Dokumente im Zivilprozess haben. Die gemachten Erwägungen führen zu dem Schluss, dass manche kirchliche Dokumente im Zivilprozess den Status von amtlichen Dokumenten haben können. Dazu gehören im weitesten Sinne die Dokumente des Eherechts, aber auch die Dokumente zur Errichtung einer Pfarrei oder zur Ernennung eines Pfarrers. Das bedeutet, dass jene Dokumente sowohl aus der Vermutung der Glaubwürdigkeit dessen, was in ihnen amtlich bescheinigt wird, wie auch aus der Vermutung der authentischen Herkunft solch eines Dokumentes von seinem Aussteller Nutzen ziehen sollten. Eine eventuelle Ablehnung dieser Vermutungen sollte nach den in Art. 252 des polnischen Zivilgesetzbuches beschriebenen Grundsätzen erfolgen. Neben den amtlichen Dokumenten unter den kirchlichen Dokumenten gibt es auch private Dokumente. Sie ziehen Nutzen nur aus der Vermutung der Glaubwürdigkeit derHerkunft des in ihnen vom Aussteller Bescheinigten, der sie eigenhändig unterschriebenhat. Dokumente dieser Art sind alle Verträge im zivilrechtlichen Bereich, wie z.B. der von einem Pfarrer einer Gemeinde abgeschlossene Pachtvertrag, wie auch der von einem Pfarrer (als Arbeitgeber) ausgestellte Arbeitsvertrag. Auszüge aus den Kirchenbüchern hingegen können in einem Erbprozess nur einen Informationswert zu einem Beweis haben.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2010, 53, 1-2; 245-268
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Prawo kanoniczne w formacji do kapłaństwa. między „tradycją formacyjną” a wyzwaniami współczesności w świetle „Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis” z 6 grudnia 2016 r.
    Canon Law w in priestly formation. ‘Formative tradition’ and modern challenges in the light of Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis of 6 december 2016
    Autorzy:
    ŚWITO, LUCJAN
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/662239.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    formacja kapłańska
    kształcenie kapłanów
    prawo kanoniczne
    duchowieństwo
    ratio fundamentalis
    seminarium duchowne
    priestly formation
    education of priests
    canon law
    clergy
    theological seminary
    Opis:
    On 8 December 2016, in the document entitled Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis, the Confederation for the Clergy updated the general norms relating to priestly formation, applicable to the whole Church. Adoption of the new norms requires the Episcopal Conferences to establish a new national programme of priestly formation. The programme should, among others, redefine the curriculum of the seminaries, considering the circumstances and the needs identified in a given country. This paper analyses the social and legal realities in the present-day Republic of Poland, indicating the most urgent problems to be considered while educating canon law alumni. Furthermore, it posits that canon law should be taught with stronger emphasis on the secular legal regulations applicable in Poland, particularly civil law and family law. The analysis also reveals a certain anachronism in the regulations governing dealings with church property.
    W dniu 8 grudnia 2016 r. Kongregacja ds. Duchowieństwa w dokumencie „Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis” dokonała nowelizacji ogólnych norm dotyczących formacji kapłańskiej dla całego Kościoła. Przeprowadzona nowelizacja zrodziła konieczność opracowania przez poszczególne Konferencje Episkopatów krajowego programu formacji kapłańskiej. Program formacji krajowej powinien między innymi na nowo określić program studiów seminaryjnych, uwzględniając specyfikę i potrzeby danego kraju.  Prezentowany artykuł poprzez analizę współczesnych realiów społeczno-prawnych istniejących w Rzeczpospolitej Polskiej wskazuje na najbardziej palące problemy, które powinny być uwzględnione w procesie kształcenia alumnów w dziedzinie prawa kanonicznego i postuluje, aby prawo kanoniczne było wykładane z większym uwzględnieniem regulacji prawa świeckiego obowiązującego w Polsce, zwłaszcza prawa cywilnego i rodzinnego. Dokonana analiza wskazuje również na pewien anachronizm w zakresie uregulowań obrotu majątkiem kościelnym.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2017, 60, 4; 67-85
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Akty zarządzania dobrami doczesnymi
    Acts of administration of ecclesiastical goods
    Autorzy:
    ŚWITO, LUCJAN
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/662473.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    prawo własności
    dobra kościelne
    zarządzanie dobrami kościelnymi
    zwyczajne zarządzanie
    nadzwyczajne zarządzanie
    property law
    ecclesiastical goods
    administration of ecclesiastical property
    ordinary acts of administration
    extraordinary acts of administration
    Opis:
    The Code of Canon Law (Corpus Iuris Canonici, CIC), in its version enacted by Pope John Paul II, employs diverse terminology when refer- ring to acts of administration of goods. Can. 1277 of CIC refers to “acts of administration which are more important” and “acts of extraordinary administration”, while the provision of 1281 §1 and §2 of CIC points out the dierence between “acts of ordinary administration” and “acts which exceed the limit and manner of ordinary administration”. Although the terminology adopted in the Code of Canon Law clearly marks the dierence, it does not dene these terms and does not provide any list of these acts. Scholars do not provide much opinion in this matter either, leaving the issue for consideration by particular legislation and legal practice. However, the exact denition of dierences between the above-mentioned acts of admi- nistration is of great practical importance for the validity of acts related to the administration of ecclesiastical property. e article presented herein, based on an analysis of Can. 1277 and Can. 1281 §1, and §2 of CIC, indicates the existing dierences in terminology, and underlines the urgent need to develop a list of extraordinary acts of administration of ecclesiastical goods to ensure the stability of this kind of legal action, and draws attention to the criteria by which acts of extraordinary administration should be formulated. 
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2015, 58, 3; 105-116
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Istota "bonum prolis"
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/662426.pdf
    Data publikacji:
    2002
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    Sempre più spesso capita che il titolo, per cui si prendono in considerazione le cause di invalidità del matrimonio, è una simulazione del consenso matrimoniale, che si concretizza nell’atto positivo della volontà che causa l’esclusione del bonum prolis. La suddetta nozione di bonum prolis da una parte non si manifesta in nessuno dei contesti del diritto canonico, dall’altra viene comunemente usata dalla canonistica e perciò suscita tante ambiguità. La definizione precisa del contenuto, accettato dalla tradizione canonistica e dalla giurisprudenza rotale del termine bonum prolis, è oggetto di questa esclusione ehe causa l’invalidità del matrimonio, provoca tante difficoltà e la giusta opinione su questo problema è oggetto di dibattito. La discussione è legata all’interpretazione della norma giuridica del can. 1101 § 2 CIC/1983, a cui nella codificazione del diritto canonico del 1917 corrispondeva il can. 1086 § 2, perché la dottrina canonistica e la giurisprudenza rotale affermano unanimemente ehe il contenuto del termine bonum prolis implicitamente si conclude in questo, la cui esclusione conforme al can. 1101 § 2 CIC/1983, che si è formato per via dell’evoluzione del can. 1086 § 2 CIC/1917 - causa l’invalidità del matrimonio. Lo scopo del tema assunto era una prova della definizione del termine bonum prolis nel contesto della simulazione del consenso matrimoniale che causa la sua esclusione. L’autore cercava di rispondere alla domanda, quale è la genesi di questa nozione, quale contenuto a questo termine attribuiva la dottrina e la giurisprudenza rotale sotto il vecchio codice ed anche quale contenuto si ascrive ad essa alla luce del nuovo codice. L’analisi della dottrina e della giurisprudenza rotale è arrivata all’affermazione che il termine bonum prolis venne preso dall’insegnamento di sant’Agostino sui tre beni matrimoniali per esprimere l’oggetto fondamentale costituente il matrimonio. Inizialmente il contenuto del bonum prolis, era collegato al can. 1086 §2 CIC/1917, in seguito venne riferito al cosiddetto ius in corpus. Tuttavia questa formula del canone, che riduceva il contenuto del bonum prolis a ius in corpus, risultò insufficiente per tutti i casi della simulazione del consenso matrimoniale, per questo motivo si avverte la necessità di una nuova redazione della suddetta norma giuridica. Nel nuovo codice il bonum prolis si riferisce - nello spirito del can. 1101§ 2 CIC/1983 – al’ „essenziale elemento del matrimonio” ed, in conformità alla comune pratica della giurisprudenza rotale, il suo contenuto comprende i seguenti diritti-obblighi matrimoniali, i quali occorre trattare come uno solo, completando il diritto matrimoniale trasmesso reciprocamente dalla coppia di sposini nel momento dell’espressione del consenso matrimoniale, che per sua natura è esclusivo, fino alla morte, e non ammette né interruzioni, né limiti. Il diritto al fecondo atto matrimoniale (ius ad coniugalem actum), il cui aspetto dell’unione è indissolubilmente legato all’aspetto della procreazione. Poi il diritto alla prole (ius ad prolem), in altre parole il diritto alla procreazione (ius ad procreationem), ovvero il diritto alla generazione e alla nascita della prole per mezzo del pieno atto matrimoniale (copula perfecta). Infine il diritto all’educazione (ius ad educationnem), nel significato di bonum physicum prolis, cioè il diritto-obbligo dell’assicurazione alla prole di un minimo di educazione, cioè il mantenere il feto del nasciturus in vita, la sua nascita, la premura nel sostenere lui e il complesso delle sue membra in vita, infine l’accoglienza del neonato natus e la possibilità della crescita e dello sviluppo come persona umana. Il diritto all’educazione morale-religiosa della prole, ossia l’elemento del bonum spirituale prolis, non rientra nel contenuto del bonum prolis.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2002, 45, 3-4; 53-105
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Osobowość prawna nasciturusa w prawie kanonicznym i polskim
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/662670.pdf
    Data publikacji:
    1997
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    Der Begriff der juristischen Persönlichkeit ist der römischen Gesetzgebung, die die Person als Subjekt der Rechte und Pflichten bezeichnet hat, entnommen worden. Das römische Recht hat jedoch keine eindeutigen Begriffe, die sich auf die juristische Persönlichkeit beziehen, zu Ende herausgearbeitet. Laut des römischen Rechts erwarb der Mensch die juristische Persönlichkeit erst im Moment der Geburt, unter der Bedingung, daß das Kind lebendig auf die Welt gekommen war, und die menschliche Gestalt besessen hatte. Der Embryo im Mutterschoß (nasciturus) wurde dagegen nicht für das Subjekt des Rechts gehalten, weil er als pars viscerum matris gehalten wurde. Jedoch schnell began sich eine andere Auffassung den Weg zu bahnen, laut derer nasciturus pro iam nato habetur, quoties de commodis eius agitur. Gemäß diesem Prinzip wurde der menschliche Embryo mit dem rechtlichen Schutz ausgestattet, indem ihm das Erlangen von Vermögensvorteilen ermöglicht wurde. Man konnte auch einen Sonderverwalter berufen, der auf die Interessen des zu gebärenden Kindes aufpaßte. Alle anderen Berechtigungen und Pflichten der Ungehorenen wurden für nicht vohanden gehalten, weil sie „nicht lebten” . Das kanonische Recht ist das erste System, welches die Persönlichkeit des nasciturus in Hinsicht auf seinen eigenen Wert und die Würde der Person voll anerkennt. Nasciturus wird genauso wie jeder bereits geborene Mensch betrachtet, dem alle Rechte und Pflichten zustehen. Dafür sprechen unmittelbar zwei Argumente. Das erste wird dem kanonischen Recht entnommen. Der 1398. Kanon des Gesetzbuches des Kanonichen Rechts von Johann Paulus II, der die Exkommunikationsstrafe für den erfolgten Mord am menschlichen Embryo vorsieht, schreibt dem menschlichen Embryo das gleiche Recht auf das Leben wie den schon geboreren Menchen zu. Das zweite Argument ist der 871. Kanon des Gesetzbuches des kanonischen Rechtes, der die fehlgeborenen Embryos taufen läßt, wenn „sie leben und wenn das möglich ist” . Damit wird den fehlgeborenen Embryos die Fähigkeit zur Aufnahme der Taufe, wie jedem anderen schon geborenen Menchen, der noch nicht getauft worden ist, zuerkannt. Die juristischen Persönlichkeit des nasciturus ist dagegen im polnichen Rechtssystem problematisch und erweckt viele Diskussionen vor allem gegenüber der Gesetzgebung, die die Abtreibung erlaubt. Der durch das Gesetz über die Familienplanung, den Schutz des Menschenembryos und die Bedingungen der Zulässigkeit der Schwangerschaftsunterbrechung modifizierte 8. Artikel des Zivilgesetzbuches erkennt dem nasciturus die rechtliche Fähigkeit in bedingter Form zu. Die rechtliche Fähigkeit des nasciturus wird auch durch viele andere besondere Vorschriften des Zivilrechtes anerkannt. Die Rechtsprechung macht das noch im größeren Ausmaß, indem sie dem nasciturus den Rechtschutz verleiht. Andererseits aber besteht die Gesetzgebung, die die Abtreibung zaläßt, d.h. den nasciturus des grundsätzlichsten Rechts, des Rechts auf das Leben, beraubt. Die Subjektivitüt des nasciturus als juristischer Person ist also nicht vollkommen.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 1997, 40, 1-2; 233-248
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Karnoprawny obowiązek denuncjacji (art. 240 k.k.) a tajemnica posługi religijnej
    Denouncement Obligation Under Criminal Law (art. 240 of the Criminal Code) vs. the Privilege of Religious Service
    Autorzy:
    Świto, Lucjan
    Tomkiewicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1372526.pdf
    Data publikacji:
    2018-09-08
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa
    denuncjacja
    tajemnica duszpasterska
    posługa religijna
    seksualne wykorzystanie małoletniego
    crime notification
    denouncement
    seal of the confession
    religious service
    sexual abuse of a minor
    Opis:
    The amendment of art. 240 of the Criminal Code, effective as of 13 July 2017, has replaced the previous social obligation (art. 304 of the Code of Criminal Procedure) with the denouncement obligation under criminal law with reference to sex crimes. Expanding the substantive scope of the related obligation has been justified with the need to increase the protection of the victims of such crimes, especially minors and people who are inept due to their mental and physical condition. Recognizing the abovementioned purpose of the amendment as ne-cessary and socially important, it is worth asking the question about the relationship between the obligation under the analyzed legal norm and the freedom of conscience and religion, as guaranteed by the constitution as well as the right to privacy, including the right to discretion related to spiritual life and religious practice. Does the obligation to notify law enforcement authorities refer also to clergy and religious, who have obtained this kind of information while performing religious service? Does this obligation arise even when the victim expressly states during a spiritual conversation that they don’t want the police or prosecutor to be informed and when there are reasons to suspect that a possible notification and its procedural consequences may have an adverse effect on the victim’s psyche? The article will attempt to answer these questions.
    Źródło:
    Prawo Kanoniczne; 2018, 61, 3; 149-168
    2353-8104
    Pojawia się w:
    Prawo Kanoniczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies