Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "PO" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    „Narcyz bez twarzy?” Postkolonialne oblicza Danila Kiša
    „A Narcissist without a Face?” Postcolonial Countenances of Danilo Kiš
    Autorzy:
    Nowak-Bajcar, Sylwia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1182311.pdf
    Data publikacji:
    2014-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Danilo Kiš
    commitment
    postmodernism
    ethical poetics as po-ethics
    form
    canon
    zaangażowanie
    postmodernizm
    etyczna poetyka jako po-etyka
    forma
    kanon
    Opis:
    Zarówno w czasach Jugosławii, jak i po jej rozpadzie, kluczową kategorią dla odczytań twórczości Danila Kiša stała się kategoria zaangażowania. To ona, uzasadniając jego status ikony pisarstwa środkowoeuropejskiego, okazała się punktem odniesienia dla toczących się wokół postaci pisarza dyskusji, związanych z istnieniem w Serbii postmodernizmu. Historia ataków na Kiša dopełniona zostanie najnowszymi, postkolonialnymi, inicjowanymi także z pozycji „zaangażowania”,rewizjami oceny dorobku twórcy. Zaprezentowane sposoby „użycia” wizerunku i twórczościKiša potwierdzają tezę Gayatri Chakravorty Spivak o tym, że etyczny cel badań postkolonialnychjest w zasadzie „doświadczaniem niemożliwego”.
    Both in the days of Yugoslavia as well as after its collapse commitment has become the keycategory for reading Danilo Kiš’s works. It is exactly the category of the ethical commitment thatbecame the point of reference of discussions about the writer associated with the existence ofpostmodernism in Serbia. It is also the same category that established Kiš’s status as one of themost noted writers of Central and Eastern Europe. The history of attacks on Kiš will be supplemented with the newest postcolonial reinterpretations of his achievements initiated from the position of „commitment”. The presented ways of using Kiš’s image and his artistic work confirm the Gayatri Chakravorty Spivak’s thesis that ethical purpose of postcolonial research is infact „experiencing the impossible”.
    Źródło:
    Porównania; 2014, 14; 71-82
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    MITOLOGIE POWIEŚCIOPISARSTWA HISTORYCZNEGO (NA WYBRANYCH PRZYKŁADACH Z LITERATURY POLSKIEJ PO 1945 ROKU)
    THE MYTHOLOGIES OF THE HISTORICAL NOVEL (BASED ON EXAMPLES FROM POLISH LITERATURE AFTER 1945)
    Autorzy:
    Tomczok, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/911803.pdf
    Data publikacji:
    2019-04-03
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    historical novel after 1945
    modernity
    powieść historyczna po 1945 roku
    literatura popularna
    nowoczesność
    Opis:
    Artykuł jest próbą ujęcia wizerunków, jakie zaprezentowali w wywiadach, posłowiach czy wstępach, a także w esejach powieściopisarze historyczni okresu powojennego. Jako materiał ilustracyjny w artykule przytoczone zostały wypowiedzi Teodora Parnickiego, Hanny Malewskiej, Antoniego Gołubiewa, Elżbiety Cherezińskiej oraz Marcina Wolskiego. Ich wypowiedzi zostały ujęte w ramy czterech płaszczyzn, które definiowały możliwe pozycje, jakie zająć mógł powieściopisarz historyczny, gdy opowiadał o swojej pracy pisarskiej. Te cztery płaszczyzny określają mitologię powieściopisarza historycznego, a także możliwości budowania swoistego antymitu opartego na negacji podstawowych wyznaczników literackiego mówienia o przeszłości.
    The article attempts to research the images of historical novelists in the post-war period of Polish literature. The basis of the research is a collection of interviews, prefaces, afterwords and criticisms by such authors as Teodor Parnicki, Hanna Malewska, Antoni Gołubiew, Elżbieta Cherezińska and Marcin Wolski. Their opinions are selected in four domains that defined the possible positions that could be taken by the historical novelists when they talked about their work. These four domains define the mythology of the historical novel as well as the possibilities of building a specific anti-myth based on the negation of the basic determinants of the way literature speaks about the past.
    Źródło:
    Porównania; 2018, 23, 2
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Trzy fale emancypacji homoseksualnej w Polsce
    Three Waves of Homosexual Emancipation in Poland
    Autorzy:
    Warkocki, Błażej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1182379.pdf
    Data publikacji:
    2014-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    queer
    gender
    LGBT emancipation
    Polish literature since 1989
    emancypacja LGBT
    literatura polska po 1989
    Opis:
    Artykuł przedstawia trzy fale emancypacji gejowsko-lesbijskiej w Polsce – jako kraju pół-peryferii. W związku z tym kontekstem rozważań staje się emancypacja na Zachodzie. Jednak głównym celem jest przedstawienie rodzimych aktywności emancypacyjnych za pomocą słów i pojęć używanych przez jej uczestników. Z tego też punktu widzenia przedstawiona zostaje transformacja (wyobrażonej) tożsamości zbiorowej. Te trzy fale zazębiają się z kolejnymi dekadami: lata 80-te, 90-te i po roku 2003. Literatura polska tego okresu czasu jest przedstawiona jako swoiste lustro procesów społecznych (od utworów Juliana Stryjkowskiego i Mariana Pankowskiego z lat 80-tych po współczesne dzieła Michała Witkowskiego i Pawła Demirskiego).
    The article presents three waves of LGBT emancipation in Poland, as the country of semi-periphery. Therefore, western emancipation is also included in the debate. However, the main goal is to describe emancipation in the terms which have been used by the participants of that process. And from that point of view, the article characterizes the transformation of (the imagined) collective identity. From the 80’s, through the 90’s, but also after 2003. I present how the project of “gay identity” was applied. Polish literature is used here as a mirror of emancipation (from Julian Stryjowski and Marian Pankowski to Michał Witkowski and Paweł Demirski).
    Źródło:
    Porównania; 2014, 15; 121-132
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Necessary fictions w polskiej prozie po 1989 roku
    Necessary Fictions in Polish Prose After 1989
    Autorzy:
    Kledzik, Emilia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1182022.pdf
    Data publikacji:
    2013-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    postcolonial studies
    sarmatism
    necessary fiction
    Polish fiction after 1989
    transformation
    postkolonializm
    sarmatyzm
    polska proza po 1989 roku
    transformacja
    Opis:
    Termin Homiego Bhabhy „necessary fictions” objawił polskim sympatykom teorii postkolonialnej Dariusz Skórczewski w polemice z Niesamowitą Słowiańszczyzną Marii Janion, nie zgadzając się z zaproponowaną przez badaczkę krytyką roli chrześcijaństwa w kształtowaniu polskiej tożsamości narodowej. Bhabha przekonuje, że istnieje inna droga reprezentacji podmiotu kolonialnego niż ta ufundowana na splocie realizmu i historyzmu – taka, która zakłada, że rzeczywistość nie jest „dana”, lecz „stworzona”, w oparciu o krytykę reprezentacji. „Necessary fiction” jest rodzajem „wytwarzania tradycji” osadzonej w historycznym, a także historycznoliterackim i kulturowym continuum. Wytycza obiektywny porządek rzeczy – tak historycznie, jak kulturowo – i w tym sensie opowiada o rzeczywistości, a nawet ją projektuje. Autorka przyjrzy się trzem sposobom konstruowania takiej fikcji ciągłości w polskiej literaturze i krytyce literackiej po 1989 roku: tropom słowiańskim, tropom sarmackim oraz dyskusji nad współmiernością przełomów politycznych 1918 i 1989 roku.Składnik „necessary fictions” –nakaz dziedziczenia postaw światopoglądowych – przestrzega Bhabha, może skutkować nie tylko ograniczeniem refleksji nad literaturą do kwestii pozaestetycznych, ale także zakonserwowaniem resentymentalnego kompleksu Zachodu.
    The term „necessary fiction” was presented to the Polish postcolonial theory followers by Dariusz Skórczewski in his polemic with Niesamowita Słowiańszczyzna by Maria Janion. He disagreed with Janion's vision of the role  of Christianity in forming the Polish national identity. Bhabha argues that there is another way of presenting the postcolonial subject than the one founded on the combination of realism and historicism the one, that assumes reality as given, but created on the basis of the criticism of representation. Necessary fiction is a way of „creating the tradition” based on historical, literary historical and cultural continuity. It shows the objective order of things – historically and culturally – and in this way it describes the reality and even designs it. The author observes three way of constructing such a fiction of continuity in the Polish prose and literary criticism after 1989: the Slavonic trail, the Sarmatian trail and the discussion about the similarities between political breakthroughs of 1918 and 1989. Bhabha warns that the component of „necessary fictions” – the imperative to pass down the values – may result not only with limiting literary criticism to nonaesthetic questions, but also with preserving the resentimental, Western complex.
    Źródło:
    Porównania; 2013, 13; 127-142
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    "Ormiańskie nagrobki." Poezja Sándora Kányádiego wobec transformacji
    Armenian Gravestones. Sándor Kányádi’s Poetry Towards the Transformation
    Autorzy:
    Piotrowiak-Junkiert, Kinga
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1182413.pdf
    Data publikacji:
    2014-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Transylvania
    Sándor Kányádi
    Hungarian literature after 1989
    Armenians
    ethnic minorities
    Siedmiogród
    literatura węgierska po 1989 roku
    Ormianie
    mniejszości narodowe
    Opis:
    Artykuł został poświęcony potransformacyjnej poezji jednego znajważniejszych twórców węgierskich w Siedmiogrodzie, Sándorowi Kányádiemu. Autorka analizuje sytuację polityczną dyktatury komunistycznej w Rumunii wobec pisarzy węgierskich i odwilż kulturalną w latach 1989/90. Tekst został oparty na analizie wiersza Ormiańskie nagrobki z tomu Grzywai czaszka, w którym dotychczasowa poetyka idylliczna została zastąpiona poetyką gorzkiej świadomości zmieniającego się świata. W interpretacji wiersza skupiono się na wykazaniu znaczenia takich pojęć jak „krajobraz siedmiogrodzki”, zanikanie pamięci o mniejszościach narodowych, „ojcowizna” w poezji S. Kányádiego.
    The article concerns poetry of Sándor Kányádi, one of the most famous and influential Hungarian writers from Transylvania. The main purpose of the article is to analyse the political persecution of the communist dictatorship in Romania against Hungarian writers and to estimate the meaning of the period of political changes 1989/90. The author interprets the poem Armenian gravestones from the collection Mane and skull, in which Kányádi gave up his earlier idyllic poetics and chose a poetry of bitter consciousness of the world’s constant change. In the interpretation of the poems, the author focuses on explaining a few crucial terms as for example: „Transylvanian landscape”, decline of memory about national minorities and homeland in the poetry of Kányádi.
    Źródło:
    Porównania; 2014, 15; 281-294
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pisanie zagłady w literaturze węgierskiej po 1989 roku. Casus Mihálya Kornisa "Podanie"
    The Writing of The Shoah in Hungarian Literature After 1989. The Case of Mihály Kornis (Application)
    Autorzy:
    Piotrowiak-Junkiert, Kinga
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1182312.pdf
    Data publikacji:
    2014-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Hungarian literature after 1989
    Mihály Kornis
    genocide
    Jewish literature in Hungar
    literatura węgierska po 1989
    Zagłada
    literatura żydowska na Węgrzech
    Opis:
    W pierwszej części artykułu autorka prezentuje kilka kluczowych wydarzeń w obrębie węgierskiej kultury i polityki, mających związek z sytuacją Żydów po przełomie w 1989 roku. Przedmiotem rozważań jest nowela pt. Podanie Mihálya Kornisa z tomu Végre élsz (Nareszcie żyjesz). Pisarz należy do grupy aktywnych twórców żydowskich, ktorzy stworzyli kanon literatury węgierskiej. Kornis, świadomy sytuacji i kondycji pisarstwa poświęconego sytuacji Żydów i ich historii na Węgrzech, łamie gatunkowe i estetyczne tabu – tworzy ironiczną nowelę, przełamującą stereotyp pisania o Shoah. Dzięki konceptowi detabuizacji udaje mu się stworzyć unikatowe, oryginalne świadectwo żydowskiego losu.
    In the first part of the article the author presents a few crucial cultural and political events, which have an association with the situation of Jews after the breakthrough of 1989. The subject of the article is the story entitled Application by Mihály Kornis from his book You live at last (Végre élsz). The writer belongs to the active Jewish authors. They have created a new canon of Hungarian literature. Kornis, who was aware of the situation and condition of Jews and their history in Hungary, breaks specific stereotypes of typical writing about Shoah. As a result of the De-Tabooisation concept he successfully creates a unique and original testimony of Jews’ fate.
    Źródło:
    Porównania; 2014, 14; 83-98
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ironia postkolonialna. Język politycznej poprawności jako tworzywo literackie w polskiej prozie po 1989 r.
    Postcolonial Irony. The Language of Political Correctness as a Source of Polish Literary Fiction After 1989
    Autorzy:
    Kledzik, Emilia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1182381.pdf
    Data publikacji:
    2014-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    postcolonial studies
    irony
    political correctness
    hate speech
    polish prose after 1989
    postkolonializm
    ironia
    poprawność polityczna
    mowa nienawiści
    polska proza po 1989
    Opis:
    Artykuł stawia tezę, że literatura polska powstała po transformacji ustrojowej wchłonęła język licznych debat społecznych i obyczajowych, jakie przewijały się przez polską opinię publiczną przez dwadzieścia pięć lat demokracji – w tym nad fenomenem tzw. „politycznej poprawności”. Podstawową figurą retoryczną stosowaną w jej obronie przez troje pisarzy – Mariusza Sieniewicza, Artura Daniela Liskowackiego i Joannę Bator – jest ironiczny cytat mowy nienawiści. Autorka porównuje tę semantyczną woltę do klasycznego zjawiska postkolonialnej figury mimikry. W tym wypadku językiem kolonizatora byłby homogenizujący, etnocentryczny język reżimu komunistycznego. Literatura, której głównym bohaterem jest wykluczający, tworzący podziały język, stanowi dobre studium konstruowanych i demontowanych w nim tożsamości.
    The article argues that Polish post-1989 literature absorbed the language of numerous debates on controversial issues that have been present in the Polish public opinion for twenty-five years of democracy – including the phenomenon of the socalled “political correctness”. The basic rhetorical figure used in its defense by three writers – Mariusz Sieniewicz, Arthur Daniel Liskowacki and Joanna Bator – is an ironic quotation of hate speech. The author compares this phenomenon to the classic figure of post-colonial mimicry. In this case, the ethnocentric language of the communist regime would constitute the language of the colonizer. Literature, whose main character is the language of exclusion, provides a good study of how it helps constructing and dismantling the identity.
    Źródło:
    Porównania; 2014, 15; 133-152
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Budapeszt Miklósa Janscó
    Miklós Jancsó’s Budapest
    Autorzy:
    Muga-Bartkowiak, Aleksandra
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1179239.pdf
    Data publikacji:
    2012-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Miklós Jancsó
    Budapest
    space in Central European film after 1989
    postcolonial city
    Budapeszt
    przestrzeń w filmie środkowoeuropejskim po 1989
    postkolonialne miasto
    Opis:
    Od 1963 roku, przez niemal ćwierć wieku, ulubionym miejscem akcji filmów Miklósa Jancsó, czołowego twórcy kina węgierskiego, któremu uznanie na arenie międzynarodowej przyniosły modernistyczne przypowieści historiozoficzne (m.in. Desperaci, węg. Szegénylegények, 1965), była węgierska puszta. W 1987 roku Jancsó zaskoczył widzów, przenosząc częściowo akcję Sezonu potworów (Szörnyek évadja) do współczesnej, wielkomiejskiej przestrzeni stolicy Węgier, która od tamtej pory na dobre zagościła w jego kolejnych filmach. Owo spektakularne zainteresowanie metropolią w okolicach przełomu 1989 roku w wymowny sposób odzwierciedlało specyficzny, ponowoczesny, postkolonialny światopogląd autora. Przedmiotem rozważań w artykule jest topografia Jancsówskiego Budapesztu.
    Miklós Jancsó, the foremost representative of the Hungarian cinema, who won international recognition with his modernistic historiosophic parables (like The Round-up, 1965) tended to situate his films on the Hungarian puszta for almost twenty five years, since 1963. In 1987 the director surprised his audience by setting the Season of Monsters (Szörnyek évadja) partially in the contemporary space of the Hungarian capital city, which has remained present in his films ever since. The spectacular interest in the metropolis in the times of the political transformation, reflected the author’s specific, postmodern, postcolonial world view. The topic of the article is the topography of Budapest in the films by Jancsó. 
    Źródło:
    Porównania; 2012, 11; 205-215
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Poznań z perspektywy. Klasa i płeć społeczno-kulturowa jako kategorie kształtujące obraz miasta w pisarstwie wspomnieniowym
    Miklós Jancsó’s Budapest
    Autorzy:
    Bednarek, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1179241.pdf
    Data publikacji:
    2012-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Miklós Jancsó
    Budapest
    space in Central European film after 1989
    postcolonial city
    Budapeszt
    przestrzeń w filmie środkowoeuropejskim po 1989
    postkolonialne miasto
    Opis:
    Od 1963 roku, przez niemal ćwierć wieku, ulubionym miejscem akcji filmów Miklósa Jancsó, czołowego twórcy kina węgierskiego, któremu uznanie na arenie międzynarodowej przyniosły modernistyczne przypowieści historiozoficzne (m.in. Desperaci, węg. Szegénylegények, 1965), była węgierska puszta. W 1987 roku Jancsó zaskoczył widzów, przenosząc częściowo akcję Sezonu potworów (Szörnyek évadja) do współczesnej, wielkomiejskiej przestrzeni stolicy Węgier, która od tamtej pory na dobre zagościła w jego kolejnych filmach. Owo spektakularne zainteresowanie metropolią w okolicach przełomu 1989 roku w wymowny sposób odzwierciedlało specyficzny, ponowoczesny, postkolonialny światopogląd autora. Przedmiotem rozważań w artykule jest topografia Jancsówskiego Budapesztu.
    Miklós Jancsó, the foremost representative of the Hungarian cinema, who won international recognition with his modernistic historiosophic parables (like The Round-up, 1965) tended to situate his films on the Hungarian puszta for almost twenty five years, since 1963. In 1987 the director surprised his audience by setting the Season of Monsters (Szörnyek évadja) partially in the contemporary space of the Hungarian capital city, which has remained present in his films ever since. The spectacular interest in the metropolis in the times of the political transformation, reflected the author’s specific, postmodern, postcolonial world view. The topic of the article is the topography of Budapest in the films by Jancsó.
    Źródło:
    Porównania; 2012, 11; 217-231
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kto ty jesteś? Polak mały…” Transformacja znaczenia pojęć: „obcy”, „ojczyzna” w prozie polskiej po roku 1989
    „Kto Ty Jesteś? Polak Mały...” Change in The Meaning of The Concepts of „The Other” and „The Motherland” in The Polish Post-1989 Prose
    Autorzy:
    Gosk, Hanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1182017.pdf
    Data publikacji:
    2013-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    the Other
    motherland
    subject identity
    Polish post-1989 prose
    forgetting/remembering
    Inny
    ojczyzna
    tożsamość podmiotowa
    polska proza po 1989
    pamiętanie/zapominanie
    Opis:
    Artykuł rozważa przykłady polskiej prozy po roku 1989, ukazujące skutki długotrwałej kondycji subalterna, które dochodzą do głosu w (niesymetrycznych, bo aktywizujących podmioty nierównoprawne) relacjach z Obcym. Mówi o konstrukcyjnej formie fantazmatu ojczyzny (tego, co najbardziej „swoje”) i jego selektywnym charakterze. Formułuje tezę, że problemem polskiej spetryfikowanej narracji dominującej z Ojczyzną w centrum uwagi i tożsamością podmiotu budowaną z uwzględnieniem specyficznego stosunku do Obcych jest to, iż nie chce ona przyznać, że kulturowe autorytety dyktuje teraźniejszość, a nie przeszłość i że odbywa się między nimi ciągły ruch wymiany znaczeń – zapominania i zapamiętywania.
    The article considers examples of the post-1989 Polish prose exposing the results of a long-term subaltern condition. These results get activated in relations with the Other. They are asymmetrical because they concern unequal subjects. The article posits that the phantasm of the motherland (that which is the most ‘self’) has a constructing form and selective character. It poses the thesis that the problem of the Polish petrified dominant narration with the motherland at the center of attention and subject identity marked with a specific relation to the Other is that it does not want to admit that cultural authority is created by the present time and not the past. There is a constant interchange in meaning – from forgetting to remembering and back – that takes place between them.
    Źródło:
    Porównania; 2013, 13; 107-115
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Memory and History: A Comparison of the Past in Slovak Prose of the Post-2000 Period
    Pamięć i historia. Ujęcia przeszłości w słowackiej prozie po 2000 r.
    Autorzy:
    Barborík, Vladimír
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/913114.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-15
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Slovak prose after 2000
    memory
    history
    historic genre
    biography
    legitimisation
    słowacka proza po 2000 r.
    pamięć
    historia
    powieść historyczna
    biografia
    legitymizacja
    Opis:
    This study focuses on how two kinds of memory: historical and personal are reflected in a section of Slovak literature of the past two decades. A variety of autobiographical genres and biographically-stylised fictional prose draw on personal memory, and history, is the domain of historical genres, particularly the novel. After the 1990s, the present was deemed important and historical presentations of the past were parodiedin the prose of Peter Pišťanek and Igor Otčenáš. At the beginning of the new millennium, however, prose portraying and reflecting on the past reappeared. Memory- based writing which is concerned with an individual situated within history, or outside of it, is more persuasive. Memory-based writing is used in different forms of autobiographical writing: within fiction it takes a form of biographical stylisation (e. g. Vilikovský, Kopcsay and Rozner). In the past ten to fifteen years, there has been a renewed interest in history in Slovak literature, mainly in pre-1989 history (e. g. Rankov, Krištúfek and Lavrík), which had been mistreated in pre-1989 Slovak literature, and later there was no interest in it or it was even rejected in the 1990s.During that time, historical memory was exploited to meet societal requirement. Silvester Lavrík was an exception—he was able to marry the two basic approaches to the past (personal history and historical) in a form of a dispute between them.
    Artykuł poświęcony jest sposobom, w jakich dwie podstawowe formy pamięci – historyczna i indywidualna – przejawiają się w części słowackiej prozy ostatnich dwóch dziesięcioleci. Pamięć indywidualna stanowi podstawę różnych odmian autobiografii oraz nawiązującej do tego gatunku prozy stylizowanej na biografię. Pamięć historyczna zaś cechuje gatunki historyczne, przede wszystkim powieść. W latach dziewięćdziesiątych XX w. dominowały opisy współczesności, a historyzujące ujęcia przeszłości były poddawane radykalnej subwersji parodyzującej w prozach Petera Pišťanka i Igora Otčenáša. Na początku nowego tysiąclecia ponownie pojawia się proza obrazująca i komentująca przeszłość. Bardziej sugestywne okazuje się pisanie o pamięci, które opiera się na jednostce znajdującej się wewnątrz historii lub poza nią. Znalazło ono zastosowanie w różnych formach pisarstwa autobiograficznego, w ramach literatury pięknej przyjęło zaś postać stylizacji biograficznej (np. Vilikovský, Kopcsay i Rozner). W ostatnich dziesięciu–piętnastu latach w literaturze słowackiej pojawiło się ponowne zainteresowanie historią, głównie tą sprzed roku 1989 (np. Rankov, Krištúfek i Lavrík), fałszowanej w literaturze sprzed 1989 r. i pomijanej lub wypieranej w latach dziewięćdziesiątych XX w. W tamtym czasie pamięć historyczna wychodziła naprzeciw oczekiwaniom społecznym. Wyjątkiem był Silvester Lavrík, który w swojej twórczości łączył dwa podstawowe podejścia do przeszłości (indywidualne i historyczne) w formie ich dialogu.
    Źródło:
    Porównania; 2020, 27, 2; 77-99
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    CZY PISARZ JEST DARMOZJADEM, CZYLI O SPOŁECZNYCH POŻYTKACH „NICNIEROBIENIA”. PROZA SRĐANA VALJAREVICIA
    IS THE WRITER A LOAFER OR ON THE SOCIAL BENEFITS OF DOING NOTHING. THE PROSE OF SRĐAN VALJAREVIĆ
    Autorzy:
    Nowak-Bajcar, Sylwia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/911793.pdf
    Data publikacji:
    2019-04-03
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    sincerity
    authenticity
    epiphany
    new sensibility
    the subtler language
    new Serbian prose after 1989
    szczerość
    autentyczność
    epifania
    nowa wrażliwość
    subtelniejszy język
    nowa proza serbska po 1989 roku
    Opis:
    Kategoria autentyczności, którą, posiłkując się dziełami literackimi, naukowo omówił Lionel Trilling w swojej książce Szczerość i autentyczność z 1972 roku, posłuży jako punkt wyjścia do rozważań nad autobiograficzną prozą Srđana Valjarevicia. Odwołując się do wartości, na których budował swoją filozofię sentymentalizm, serbski pisarz (ur. 1967) podejmuje próbę odnalezienia nowego lirycznego języka dla opisu otaczającego świata. Z tego powodu jego dokonania określić można mianem „nowej wrażliwości”. Ta nowa formuła altruizmu, pozwalająca twórcy na „bycie sobą”, jest alternatywną wobec form ostentacyjnego społecznikowskiego zaangażowania. „Subtelniejszy język” opartej na indywidualizmie podmiotowości słabej jest w stanie – zdaniem Valjarevicia – stawić opór problemom i kryzysom współczesnego świata.
    The category of authenticity, which was scientifically discussed by Lionel Trilling in his book Sincerity and authenticity from 1972, is the starting point for considering Srđan Valjarević’s prose. Referring to the values on which he built his philosophy of sentimentality, the Serbian writer (born in 1967) attempts to find a new lyrical language for describing the surrounding world. For this reason, his achievements can be described as a “new sensibility”. This new form of altruism, a form that allows the artist “to be themselves” is an alternative to the forms of ostentatious social involvement. Based on the individuality the “subtler language” of the weak subjectivity is – according to Valjarević – able to resist the problems and crises of the modern world.
    Źródło:
    Porównania; 2018, 23, 2
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies