Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "southern Baltic" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Late glacial and holocene environmental changes in the Southern Baltic Sea area based on malacofauna investigations
    Autorzy:
    Krzymińska, J.
    Koszka-Maroń, D.
    Pikies, R.
    Przezdziecki, P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1182436.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    późny glaciał
    holocen
    malakofauna
    południowy Bałtyk
    Late Glacial
    Holocene
    Southern Baltic Sea
    malacofauna
    Opis:
    Zmiany klimatyczne, a za tym daleko idące zmiany środowiska w późnym glacjale i holocenie na obszarze południowego Bałtyku mogą być wyjaśniane także przez badania fauny mięczaków. Na obszarze południowego Bałtyku w okresie późnego glacjału występowały gatunki słodkowodne wskazujące na klimat zimny, takie jak: Armiger crista f. cristatus, Gyraulus laevis, Lymnaea peregra, Pisidium casertanum, Pisidium casertanum f. ponderosa, Pisidium milium, Pisidium nitidum, Pisidium obtusale f. lapponicum, Valvata cristata, Pisidium conventus. Akumulacja jeziorna w słodkowodnych zbiornikach strefy przybrzeżnej kontynuowała się w okresie wczesnego holocenu. W tym czasie oprócz gatunków słodkowodnych, zimnolubnych pojawiły się gatunki mięczaków i małżoraczków słodkowodnych, o wyższych wymogach termicznych (Bithynia tentaculata, Physa fontinalis, Pisidium amnicum). Świadczy to o ociepleniu się klimatu w okresie preborealnym. Zrastanie przybrzeżnych zbiorników rozpoczęło się w okresie borealnym i trwało również w okresie atlantyckim. W tym czasie miały miejsce wlewy wód morskich do zbiorników. Wskaźnikiem tego jest liczne występowanie morskich gatunków takich jak: Hydrobia ulvae, Hydrobia ventrosa, Cerastoderma glaucum, Mytilus edulis, Macoma balthica. W osadach piaszczystych w okresie subborealnym i subatlantyckim zdecydowanie przeważała fauna morska.
    Źródło:
    Polish Geological Institute Special Papers; 2018, 30; 1--70
    1507-9791
    Pojawia się w:
    Polish Geological Institute Special Papers
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A critical review and reinterpretation of bio-, litho- and seismostratigraphic data of the Southern Baltic deposits
    Autorzy:
    Zachowicz, J.
    Miotk-Szpiganowicz, G.
    Kramarska, R.
    Uścinowicz, Sz.
    Przedziecki, P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1204982.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    pollen and diatoms diagrams
    14C datings
    bio- litho- and seismostratigraphy
    Late Pleistocene
    Holocene
    southern Baltic Sea
    Opis:
    The aim of this study was the reinterpretation of the published and unpublished Late-Pleistocene and Holocene pollen and diatom diagrams of deposits from the sedimentary basins of the Southern Baltic Sea and the correlation of the distinguished biostratigraphic units with lithological parameters, seismostratigraphic units. Chronostratigraphic subdivision of the Late Pleistocene and Holocene was also made. To facilitate the correlation and reinterpretation of the results of biostratigraphic (palynological and diatom) analyses, new unified and simplified diagrams were drawn using the POLPAL software. Such diagrams were constructed for all the sites under comparison, even for those of no numerical data. In such cases, the published diagrams were scanned and their percentage values were the basis for new diagrams. A review and reinterpretation of biostratigraphic data show an almost complete lack of palynological documentation and diatom diagrams for the Late Pleistocene period and poor documentation for the Early Holocene. Middle and Late Holocene Baltic muds have the best biostratigraphic documentation and radiocarbon dating, which greatly facilitates their location on the geological time scale. Among the Southern Baltic postglacial sediments three lithostratigraphic units were identified. They differ in their lithological features reflecting the conditions prevalent in the sedimentary basin during deposition. It should be noted that these units meet no formal criteria for distinguishing lithostratigraphic units. Similarly, within the Late Pleistocene and Holocene sediments of Southern Baltic deep-water basins, three main seismostratigraphic complexes have been identified. The integrated analysis of seismoacoustic profiles, lithological profiles of cores and reinterpretated biostratigraphic data allow a correlation of the bio-, litho- and seismostratigraphic units with chronostratigraphic units and Baltic evolutionary phases.
    Źródło:
    Polish Geological Institute Special Papers; 2008, 23; 117-138
    1507-9791
    Pojawia się w:
    Polish Geological Institute Special Papers
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rapid sea level changes in the Southern Baltic during late glacial and Early Holocene
    Autorzy:
    Uścinowicz, Sz.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1187354.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    sea level changes
    shoreline migrations
    seismostratigraphy
    erosional surfaces
    progradational structures
    Late Glacial
    Early Holocene
    southern Baltic Sea
    Opis:
    In the area of the southern Baltic Sea, the largest and most violent changes in water level took place in Late Glacial and Early Holocene, during the period between 13.0-8.5 ka BP. These changes depended on the varied glacio-isostatic movements between the northern and southern parts of the Baltic Sea, the glacio-eustatic increase in the ocean level and the closing or opening of the connection between the Baltic Sea basin with the ocean. During the Late Glacial and Early Holocene, the sea level changed within an amplitude as wide as 25-27 m. In some extreme cases, the sea level could have fallen at a rate of about 100-300 mm/a, the sea level rise rate reaching up to about 40-45 mm/a. In Late Glacial and Early Holocene, there were three transgressions: during 12.0-11.2, 11.0-10.3 (the Baltic Ice Lake) and 10.2-9.2 ka BP (the Yoldia Sea and the Ancylus Lake). There were also three regressions, setting on 11.2, 10.3 and 9.2 ka BP. During regressions, depending on the real drainage rate and the local gradient of the bottom inclination, the land possibly grew at a rate of 0.3 to 4 km per year. During transgressions, rate of shoreline migration could reach in some cases up to 150-200 m per year. These processes took place on the surface of the sea bottom currently located at the depth of c. 55 to 25 m below sea level and from 30 to 60 km away from the present-day southern coast of the Baltic Sea. Rapid changes of shoreline position are recorded in progradational barrier structures and in the erosion surfaces of the glacial till and glacio-marine clays.
    Źródło:
    Polish Geological Institute Special Papers; 2004, 11; 9-18
    1507-9791
    Pojawia się w:
    Polish Geological Institute Special Papers
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Geological structure of the southern Baltic coast and related hazards
    Autorzy:
    Uścinowicz, Sz.
    Zachowicz, J.
    Graniczny, M.
    Dobracki, R.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1186556.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    klify
    mierzeje
    erozja brzegu
    ruchy masowe
    powodzie sztormowe
    południowy Bałtyk
    cliffs
    barriers
    coastal erosion
    landslides and storm floods
    Southern Baltic
    Opis:
    Długość polskiego wybrzeża morskiego wynosi 498 km (bez linii brzegowej Zalewów Wiślanego i Szczecińskiego). W budowie geologicznej strefy brzegowej, podobnie jak środkowej i północnej Polski, dominują osady czwartorzędowe. Biorąc pod uwagę geomorfologię i budowę geologiczną wyróżniono trzy zasadnicze typy wybrzeży: klify o łącznej długości ok. 101 km, wybrzeża wydmowe (mierzeje) o łącznej długości ok. 380 km oraz wybrzeża nizinne typu Wetland o długości ok. 17 km. Na wybrzeżach klifowych wyróżniono trzy typy ruchów masowych: obrywy dominujące na klifach, w których występuje glina zwałowa, zsuwy i osypiska dominujące na klifach zbudowanych głównie z osadów piaszczystych oraz typowe osuwiska występujące na klifach o złożonej strukturze geologicznej, gdzie główną rolę odgrywają warstwy ilaste będące powierzchnią poślizgu dla warstw wyżej ległych. Poważne zagrożenia związane są też z erozją niskich i wąskich mierzei, które łatwo mogą być przerwane w czasie sztormów. Nisko położone obszary zaplecza mierzei w takim wypadku zagrożone są powodziami sztormowymi. Podobne zagrożenia powodziowe istnieją też na zapleczu mierzei relatywnie stabilnych - szerokich z wysokimi wałami wydmowymi. Powodzie mogą wystąpić w przypadku wysokich stanów wody spowodowanych spiętrzeniami sztormowymi i barycznymi, dochodzącymi maksymalnie do 2 m ponad średni poziom morza, kiedy dochodzi do wlewów wód morskich do Zalewów i jezior przybrzeżnych.
    Źródło:
    Polish Geological Institute Special Papers; 2004, 15; 61-68
    1507-9791
    Pojawia się w:
    Polish Geological Institute Special Papers
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Recent development of the Vistula River outlet
    Autorzy:
    Graniczny, M.
    Janicki, T.
    Kowalski, Z.
    Koszka-Maroń, D.
    Jegliński, W.
    Uścinowicz, Sz.
    Zachowicz, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1187377.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    delta front
    recent delta development
    Vistula river
    southern Baltic Sea
    Gulf of Gdansk
    digital terrain model (DTM)
    remote sensing
    GPS surveys
    Opis:
    The Vistula River mouth is an unique example of river’s outlet observed since the birth in 1895 to present day. There is a large documentation of morphological changes in the outlet area. In 1895, a 7 kilometres canal was dug into which the waters of the Vistula were let in. Since 1895, most of the water discharge and all sediment transport reach the Gulf through artificial channel c. 20 km east of Gdańsk. During the last 100 years, the shoreline has been shifted seaward c. 1.5 km on the eastern side, to c 2.5 km on the western side of the Vistula mouth. Isobath of 5 m moved seaward c. 3 km and isobaths of 10 and 15 m shifted 2.5 km. During the years 1895-1997, land area accreted to 3,019,000 m2. The volume of the river-outlet cone in the year 2000 was 133.39 mln m3 and the average rate of sediment growth over the 105 years was c. 1.27 mln m3 per year.
    Źródło:
    Polish Geological Institute Special Papers; 2004, 11; 103--107
    1507-9791
    Pojawia się w:
    Polish Geological Institute Special Papers
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Relative sea level changes, glacio-isostatic rebound and shoreline displacement in the Southern Baltic
    Autorzy:
    Uścinowicz, Sz.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1187381.pdf
    Data publikacji:
    2003
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    zmiany poziomu morza
    rozwój wybrzeży
    glaciizostazja
    późny plejstocen
    holocen
    południowy Bałtyk
    sea level changes
    shoreline evolution
    glacio-isostasy
    Late Pleistocene
    Holocene
    Southern Baltic
    Opis:
    Krzywą względnych zmian poziomu morza skonstruowano na podstawie 314 dat radiowęglowych osadów pochodzących z różnych środowisk lądowych i morskich. Próbki do datowań pobrano z 163 stanowisk zlokalizowanych na obszarze polskiej części południowego Bałtyku i przyległej strefy brzegowej. Przy konstruowaniu krzywej wykorzystano również relikty różnych form związanych z rozwojem strefy brzegowej oraz zasięgi powierzchni erozyjnych, zlokalizowane na profilach sejsmoakustycznych. W późnym plejstocenie i wczesnym holocenie, między 13,0 i 8,5 tys. lat BP, poziom wody trzykrotnie wzrastał i opadał, a zakres wahań dochodził do 25-27 m. Poziom wody obniżał się w skrajnych przypadkach w tempie do ok. 100-300 mm/rok, a tempo wzrostu dochodziło do ok. 35-45 mm/rok. W późnym boreale, ok. 8,5 tys. lat BP, Bałtyk uzyskał stałe połączenie z oceanem na poziomie niższym od obecnego o ok. 28 m. Do początku okresu atlantyckiego poziom morza wzrósł do ok. 21 m poniżej współczesnego poziomu morza (p.p.m.). W okresie 8,0-7,0 tys. lat BP poziom morza wzrósł do 10 m p.p.m., w średnim tempie ok. 10 mm/rok. Do końca okresu atlantyckiego poziom morza wzrósł do 2,5 m p.p.m., a tempo wzrostu zmalało do ok. 2,5 mm/rok. W pierwszym tysiącleciu okresu subborealnego poziom wody wzrósł do ok. 1,1-1,3 m, a do końca tego okresu do ok. 0,6-0,7 m niższego niż współczesny. W okresie subatlantyckim średni poziom morza zmienił się już nieznacznie. Przebudowa glaciizostatyczna rozpoczęła się ok. 17,5 tys. lat BP i zakończyła ok. 9,2-9,0 tys. lat BP. Całkowity zakres podniesienia (total uplift) w tym okresie wyniósł ok. 120 m. Maksimum prędkości ruchów wznoszących, dochodzące od ok. 45 mm/rok, wystąpiło w okresie ok. 12,4-12,2 tys. lat BP. W okresie od ok. 9,0 do ok. 7,0 tys. lat BP przez obszar południowego Bałtyku migrowało nabrzmienie brzeżne, a w okresie od ok. 7,0 do ok. 4,0 tys. lat BP wystąpiły ruchy obniżajace. Od ok. 4,0 tys. lat BP położenie skorupy ziemskiej wróciło do stanu równowagi. Linia brzegowa południowego Bałtyku w późnym plejstocenie i wczesnym holocenie kilkukrotnie uległa szybkim i znacznym przemieszczeniom. Zmieniła położenie w tempie od kilkudziesięciu metrów do kilku kilometrów rocznie. Procesy te rozgrywały się na powierzchni dna morskiego położonej obecnie na głębokości od ok. 55 do 25 m p.p.m. i w odległości 30-60 km od dzisiejszego wybrzeża. W środkowym holocenie linia brzegowa przemieściła się ku południowi od ok. 60 km w Zatoce Pomorskiej do ok. 5 km w Zatoce Gdańskiej. Położenie linii brzegowej zbliżyło się do współczesnego w końcu okresu atlantyckiego. W późnym holocenie dominowały procesy wyrównywania wybrzeży, a linia brzegowa stopniowo zbliżała się do obecnego położenia.
    Źródło:
    Polish Geological Institute Special Papers; 2003, 10; 5-79
    1507-9791
    Pojawia się w:
    Polish Geological Institute Special Papers
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies