Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "symptoms" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-6 z 6
Tytuł:
Praktyczne aspekty leczenia zaparć stolca u dzieci
Practical aspects of treatment of constipation in children
Autorzy:
Malczyk, Żaneta
Jarzumbek, Anna
Kwiecień, Jarosław
Ziora, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1033293.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
constipation
diagnostics
fibre
symptoms
treatment
zaparcie
objawy
diagnostyka
leczenie
błonnik
Opis:
Chronic constipation is one of the most common complaints among children. It is a cause of about 3% visits in paediatric outpatient clinic. The problem, which is often belittled, is an unpleasant and persistent complaint for both child and its family. The causes of constipation may be both organic and non-organic. Among non-organic problems, the most important is probably the chronic retention of faeces, which is made by incorrect hygienic habits, incorrect diet, and insufficient physical activity. The problem often appears when child’s environment changes, for example when child goes to kindergarten or school, which are the places where child for different reasons prevents from defecating. However, to make the final diagnosis, the organic causes should be definitely rejected, because they require causal treatment. Treatment of the most common functional constipation needs complex pharmacological and non-pharmacological methods. The therapy of constipation is usually long. The aim of therapy is to consolidate such model of defecation when child regularly deposits soft faeces without unpleasant pain. Extremely important is also a psychological support for whole family, often absorbed in difficult child’s problem. To achieve the therapeutic success a patient and conscientious cooperation between doctor and patient and his family is required, because positive and permanent effects of treatment are reached after a relatively long time.
Przewlekłe zaparcia są jedną z najczęstszych dolegliwości w populacji dziecięcej. Stanowią przyczynę około 3% wizyt w poradniach pediatrycznych. Problem, niejednokrotnie bagatelizowany, stanowi przykrą, uporczywą dolegliwość, zarówno dla pacjenta, jak i całej jego rodziny. Zaparcia mogą wynikać z przyczyn organicznych lub nieorganicznych. Wśród przyczyn nieorganicznych kluczowa wydaje się przewlekła retencja stolca, wynikająca ze złych nawyków higienicznych, niewłaściwej diety oraz zbyt niskiej aktywności fizycznej. Zaparcia często pojawiają się wraz ze zmianą otoczenia dziecka, np. po rozpoczęciu nauki w przedszkolu czy szkole, w których pacjent z różnych przyczyn powstrzymuje się od oddania stolca. W celu ustalenia ostatecznego rozpoznania należy wykluczyć przyczyny organiczne zaparć, które wymagają leczenia przyczynowego. Terapia najczęściej występujących zaparć o charakterze czynnościowym obejmuje zastosowanie kompleksowych metod farmakologicznych i niefarmakologicznych; zwykle jest długotrwała. Ma ona na celu utrwalenie takiego modelu defekacji, w którym pacjent regularnie oddaje miękki stolec bez przykrych dolegliwości bólowych. Niezwykle istotne jest wsparcie psychologiczne całej rodziny, niejednokrotnie zaangażowanej w trudny problem dziecka. Sukces terapeutyczny wymaga przede wszystkim cierpliwej i sumiennej współpracy pomiędzy lekarzem a pacjentem i jego rodziną, gdyż pozytywne i trwałe efekty leczenia osiągane są po stosunkowo długim czasie.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2014, 10, 1; 55-60
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Azytromycyna w leczeniu zapalenia gardła i migdałków. Spojrzenie bakteriologa oraz klinicysty
Azithromycin in the treatment of pharyngitis and tonsillitis. From the point of view of bacteriologist and clinician
Autorzy:
Filczak, Krzysztof
Sybilski, Adam J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032447.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
azithromycin
pharyngitis
symptoms
tonsillitis
treatment
zapalenie gardła
zapalenie migdałków
objawy
leczenie
azytromycyna
Opis:
Bacteriologist’s and clinician’s point of view to infection is variable. What about bacterial infection throat and tonsil? Characteristic: Bacteriologist: Acute pharyngitis and tonsillitis (APT) mainly caused by viruses (rhinovirus, adenovirus, influenza and parainfluenza viruses, RSV). Bacterial etiology is only in 10–30%. The most common bacterial etiologic factor is Streptococcus pyogenes. The gold diagnostic standard is the throat swab culture with antibiogram. Clinician: The infection usually occurs through droplets. The incubation period continues from 12 hours to 4 days. The diagnosis is based on symptoms: sore throat, fever, headache, malaise, slight enlargement of the cervical lymph nodes. On clinical examination: swollen and congested mucous membrane of the throat. Treatment: Bacteriologist: Correct swabbing the throat has a major impact on the entire diagnostic process. We take the swab from the surface or tonsil crypts. Swab is seeded and incubated at 35–37°C. The first assessment is in 18–24 hours. In the GP practice the rapid diagnostic tests (RADT) streptococcal antigen detection clinic may be helpful. Clinician: the first step is limiting the spread of infec‑tion (elimination of contact), second – symptomatic treatment, if there is S. pyogenes etiology, the first-line treatment is fenoksymetylpenicylina (p.o. or .iv.) In case of hypersensitivity, macrolides should be used. Azithromycin: Bacteriologist: Azithromycin is macrolide, and including the spectrum of the most common pathogens causing pharyngitis and tonsillitis. Clinician: Azithromycin is an effective drug in APT, commonly used at a dose: in children (10 mg/kg once daily for three days), and adults (1×500 mg – three days). Recent studies suggest a better antibiotic activity double dose (cumulative dose – 60 mg/kg/treatment). These two approaches (bacteriologist and clinician) complement each other.
Spojrzenie bakteriologa i klinicysty na infekcje bywa różne. W pracy zaprezentowano opinie obu specjalistów na temat bakteryjnego zapalenia gardła i migdałków. Charakterystyka: Bakteriolog: Ostre zapalenie gardła i migdałków (OZGM) głównie wywołują wirusy (rynowirusy, adenowirusy, wirusy grypy i paragrypy, RSV). Tylko 10–30% przypadków ma etiologię bakteryjną. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym bakteryjnego zapalenia jest Streptococcus pyogenes. Za złoty standard diagnostyczny uchodzi badanie bakteriologiczne – posiew wymazu z gardła z antybiogramem. Klinicysta: Do zakażenia najczęściej dochodzi drogą kropelkową, okres inkubacji wynosi od 12 godzin do 4 dni. Rozpoznanie ustala się głównie na podstawie objawów: bólu gardła, gorączki, bólów głowy, złego samopoczucia, niewielkiego powiększenia węzłów chłonnych szyi. W badaniu przedmiotowym stwierdza się obrzękniętą i przekrwioną błonę śluzową gardła, czasami z nalotami. Postępowanie: Bakteriolog: Prawidłowe pobranie materiału do badania bakteriologicznego ma zasadniczy wpływ na całość procesu diagnostycznego. Wymaz pobiera się z powierzchni lub krypt migdałków. Pobrany wymaz jest posiewany i inkubowany w temperaturze 35–37°C. Pierwszą ocenę przeprowadza się po 18–24 godzinach. W ambulatorium pomocne mogą być szybkie testy diagnostyczne (RADT) wykrywające antygen paciorkowcowy. Klinicysta: Kluczowe jest ograniczenie szerzenia się zakażenia (wyeliminowanie kontaktu), leczenie objawowe. W OZGM o etiologii S. pyogenes lekiem pierwszego rzutu jest fenoksymetylopenicylina (p.o. lub i.v.). W przypadku nadwrażliwości należy zastosować makrolidy. Azytromycyna: Bakteriolog: To makrolid, obejmujący w spektrum działania najczęstsze patogeny wywołujące OZGM. Klinicysta: Skuteczny lek w OZGM, stosowany w dawce: u dzieci 10 mg/kg mc. raz na dobę przez 3 dni, u dorosłych 1×500 mg przez 3 dni. Ostatnie badania sugerują lepsze działanie podwójnej dawki antybiotyku (dawka kumulacyjna – 20 mg/kg/raz na dobę przez 3 dni). Podsumowując, należy stwierdzić, że te dwa spojrzenia – klinicysty i bakteriologa – uzupełniają się.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 1; 50-56
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Urazy nerek – objawy i diagnostyka
Renal injuries – symptoms and diagnostics
Autorzy:
Ząbkowski, Tomasz
Skiba, Ryszard
Grabińska, Agnieszka
Maliborski, Artur
Syryło, Tomasz
Zieliński, Henryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032972.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
diagnostic methods
haematuria
injury
kidney
symptoms
nerka
uraz
krwiomocz
objawy
metody diagnostyczne
Opis:
The authors present the classification, symptoms and diagnostic methods of renal injuries. These injuries can be life-threatening, but most of them are mild and can be managed conservatively. No less than 75% patients who were diagnosed with renal injuries are men. The group which is particularly exposed to renal injuries are young men doing sports, the injured of road accidents, victims of accidents in the house or at work, victims of fights and assaults. The results of conducted studies indicate that haematuria, pain and ecchymosis in the lumbar region, fractured ribs as well as abdominal mass can be the symptoms of renal injury. There are blunt and penetrating renal injuries as well as a 5-level classification of kidney injuries according to a degree of injuries – AAST. This classification enables to perform a standardization of different patient groups to choose a proper therapy and to predict the results of treatment. The mechanism of injury, its placement and severity are the standard guidelines within a choice of diagnostic methods and indications for treatment’s strategy. The imaging examinations are necessary in diagnostics of abdomen injuries with a suspicion of renal injury. Among the imaging examinations used in diagnostics of injuries of urogenital system and renal injuries it is to enumerate: ultrasonography, computed tomography, urography, arteriography and angiography. Computed tomography of abdomen with contrast injected into an intravenous line is a gold standard in diagnostics of renal injuries. If computed tomography is not available, it is recommended to perform ultrasonography as an examination of first choice.
Autorzy przedstawiają klasyfikację, objawy i metody diagnostyczne urazów nerek. Urazy te mogą zagrażać życiu, jednak większość z nich ma łagodny przebieg i można je leczyć zachowawczo. Aż 75% pacjentów, u których stwierdzono uszkodzenia nerek, to mężczyźni. Grupę szczególnie narażoną stanowią młodzi mężczyźni uprawiający sport, uczestnicy wypadków drogowych, ofiary wypadków w domu lub w miejscu pracy, ofiary bójek i napadów. Z przeprowadzonych badań wynika, że objawami urazu nerek mogą być: krwiomocz, bóle i zasinienia w okolicach lędźwiowych, złamania żeber, napięty brzuch. Wyróżnia się urazy tępe i penetrujące oraz pięciostopniową klasyfikację urazów nerek według stopnia odniesionych obrażeń – AAST. Klasyfikacja ta pozwala na dokonanie pewnej standaryzacji różnych grup pacjentów i wyboru właściwej terapii oraz stwarza możliwość przewidywania wyników leczenia. Mechanizm urazu, jego umiejscowienie i ciężkość stanowią podstawowe wytyczne w wyborze metod diagnostycznych oraz postępowania leczniczego. Niezbędnym elementem diagnostyki urazu jamy brzusznej z podejrzeniem uszkodzenia nerek jest wykonanie badań obrazowych. Wśród badań obrazowych mających zastosowanie w diagnostyce urazów układu moczowo-płciowego oraz nerek należy wymienić: ultrasonografię, tomografię komputerową, urografię, angiografię i arteriografię. Tomografia komputerowa jamy brzusznej z dożylnym podaniem środka cieniującego stanowi złoty standard w diagnostyce urazów nerek. Przy braku dostępności tomografii komputerowej zalecane jest wykonanie ultrasonografii jako badania pierwszego rzutu.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 3; 263-266
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pacjent z zespołem Marfana w gabinecie lekarza rodzinnego
A patient with Marfan syndrome in a general practitioner’s office
Autorzy:
Czerżyńska, Magdalena
Tyrakowska, Zuzanna Judyta
Wiśniewska, Anna
Rozwadowska, Emilia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1033893.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
Marfan syndrome
diagnosis
general practitioner
symptoms
zespół marfana
symptomatologia
lekarz rodzinny
diagnostyka
Opis:
Marfan syndrome is a disorder of the connective tissue (fibrillins and elastins). It is an autosomal dominant disease associated with a defect of chromosome 15 which encodes fibrillin-1. The syndrome is characterised by a varying extent of connective tissue disorders. A mutation in the gene encoding connective tissue can be manifested in all organs irrespective of the patient’s age. This disorder is characterised by multiple symptoms manifested mainly in the cardiovascular and skeletal systems as well as in the organ of vision. Ghent criteria are commonly recognised in the diagnosis of Marfan syndrome. Moreover, clinical symptoms reported by patients should also be considered. Patients presenting at the office of a general practitioner with symptoms resembling Marfan-like syndromes should undergo a detailed medical interview for the presence of cardiovascular diseases in the family. A general practitioner should examine the patient, drawing particular attention to organs that are frequently affected by disorders of connective tissue encoding (chest, oral cavity and general body stature). The family of a patient with Marfan syndrome should be referred to a genetic clinic to conduct tests for the presence of gene mutation. The diagnosis of Marfan syndrome in neonates is complex since not all symptoms of the syndrome are clinically manifested. In female patients with Marfan syndrome, pregnancy is contraindicated if the size of the aorta exceeds 50 mm. In other cases, women must be informed about possible risks and monitored for a change in the width of the aorta. Sometimes, procedures of prophylactic aortic replacement on its entire course are conducted prior to a planned pregnancy. Regular echocardiographic check-ups (every 4–7 weeks) as well as cooperation of a gynaecologist and cardiologist are necessary. A general practitioner should inform the patient’s family about any sudden conditions that can develop in the course of Marfan syndrome (aortic dissection) and explain to them the algorithms of management (immediate call for an ambulance).
Zespół Marfana wynika z wady tkanki łącznej (fibryliny, elastyny). Choroba najczęściej przenoszona jest w sposób autosomalny dominujący, związany z defektem chromosomu 15 kodującego białko fibrylinę-1. Cechą charakterystyczną zespołu jest różnorodna ekspresja zaburzeń tkanki łącznej. Mutacja w genie kodującym tkankę łączną może objawić się we wszystkich narządach, niezależnie od wieku pacjenta. Zaburzenie to cechuje się mnogością objawów, manifestujących się głównie w układzie krążenia i kostno-stawowym, a także w narządzie wzroku. Powszechnie przyjętymi kryteriami rozpoznawania zespołu Marfana są kryteria Ghenta. Ocenie powinny zostać poddane także objawy kliniczne zgłaszane przez pacjenta. Osoby zgłaszające się do lekarza pierwszego kontaktu z symptomatologią zespołów marfanopodobnych powinny przejść dokładny wywiad medyczny pod kątem chorób sercowo-naczyniowych występujących w rodzinie. Lekarz rodzinny powinien zbadać pacjenta, zwracając szczególną uwagę na narządy najczęściej dotknięte zaburzeniem kodowania tkanki łącznej (klatka piersiowa, jama ustna, ogólna budowa ciała). Rodziny pacjentów z zespołem Marfana należy skierować do poradni genetycznej w celu przeprowadzenia testu na obecność mutacji. Diagnostyka noworodków jest skomplikowana, z uwagi na fakt, że nie wszystkie symptomy zespołu Marfana demonstrują się klinicznie. U pacjentek ze stwierdzonym zespołem Marfana ciąża jest przeciwwskazana, gdy wymiar aorty przekracza 50 mm. W innych przypadkach pacjentkę należy poinformować o istniejącym ryzyku oraz monitorować zmiany w szerokości aorty. Przed planowaną ciążą wykonuje się czasami zabieg profilaktycznej wymiany aorty na całym przebiegu. Nieodzowna jest stała kontrola echokardiograficzna (co 4–7 tygodni) oraz współpraca lekarza ginekologa i kardiologa. Lekarz pierwszego kontaktu powinien wyjaśnić rodzinie chorego stany nagłe mogące wystąpić w przebiegu zespołu Marfana (rozwarstwienie aorty) oraz wytłumaczyć algorytmy postępowania (natychmiastowe wezwanie pogotowia).
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2015, 11, 2; 134-144
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Alergia pokarmowa a choroby skóry u niemowląt i małych dzieci
Food allergy and skin diseases in infants and small children
Autorzy:
Czarnecka‑Operacz, Magdalena
Sadowska‑Przytocka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032350.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
allergens
elimination diet
food allergy
food intolerance
skin symptoms
alergia pokarmowa
nietolerancja pokarmowa
alergeny
dieta eliminacyjna
wykwity skórne
Opis:
The role of food allergy in etiopathogenesis of skin diseases is a controversial problem. The incidence of food allergy in general paediatric population is 3‑8%. The most common sensitising allergens are cow’s milk proteins as well as eggs’ and nuts’ allergens. Higher incidence of food allergy has been detected in children with atopic diseases. It seems that food allergy may be the earliest sign and symptom of atopy in the atopic march. Many parents are convinced about the problem of food allergy in their children because skin lesions do exacerbate after ingestion of certain alimentary allergen. Often doctors themselves are responsible for the over‑diagnosing of food allergy and administration of restricted elimination diet without obtaining a detailed anamnesis and without performing appropriate diagnostic procedures. It is known that in the early childhood gastrointestinal and immunological systems as well as skin are not properly matured. Therefore, certain non‑immunological and/or non‑allergic reactions in relation to the food ingestion may develop. Different mechanisms of these reactions result obviously in distinct characteristics of skin lesions, different course of the disease and an appropriate spectrum of diagnostic as well as therapeutical procedures should be selected. In case of suspected food allergy, detailed diagnostics should be performed and what should be stressed results need to be evaluated in terms of their clinical importance. It seems that unjustified introduction of unnecessary elimination diets may be reduced in this particular way.
Znaczenie alergii pokarmowej w chorobach skóry jest problemem budzącym wiele kontrowersji. Częstość jej występowania określa się, według różnych źródeł, na 3‑8% ogólnej populacji dzieci. Najczęściej uczulającymi alergenami są białka mleka krowiego, alergeny jaj kurzych oraz orzechów. Częstsze występowanie alergii pokarmowej stwierdzone zostało w grupie dzieci cierpiących na schorzenia z kręgu chorób atopowych. Uważa się, że alergia pokarmowa bywa najwcześniejszą manifestacją zjawiska atopii i pierwszym etapem marszu alergicznego. Wielu rodziców jest przekonanych o problemie alergii pokarmowej u swoich dzieci. Wnioski takie wysuwają zwykle na podstawie pogorszenia stanu dermatologicznego, które wiążą ze spożyciem niektórych pokarmów. Niestety, często za błędne przekonania rodziców odpowiedzialni są sami lekarze, którzy bez przeprowadzenia szczegółowego wywiadu popartego wynikami odpowiedniej diagnostyki rozpoznają alergię pokarmową i wdrażają dietę eliminacyjną. W okresie wczesnego dzieciństwa, w związku z niedojrzałością wielu układów, w tym układu pokarmowego, immunologicznego oraz skóry, niektóre pokarmy mogą prowokować objawy, które nie zawsze słusznie określane są jako alergia pokarmowa. W praktyce klinicznej należy zwrócić uwagę na zróżnicowanie mechanizmów prowadzących do rozwoju zmian skórnych po ekspozycji na produkty pokarmowe. Ma to ścisłe odzwierciedlenie w obrazie klinicznym zmian skórnych, w przebiegu procesu chorobowego i powinno stanowić podstawę do zaplanowania odpowiedniej diagnostyki i zaproponowania właściwego postępowania leczniczego. W przypadku podejrzenia alergii pokarmowej należy przeprowadzić dokładną diagnostykę alergologiczną oraz ustalić związek ekspozycji na uczulające pokarmy z występowaniem zmian skórnych. Takie podejście istotnie zmniejsza ryzyko nieuzasadnionego wprowadzania restrykcyjnych diet eliminacyjnych.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2012, 8, 1; 56-61
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyrzynanie się zębów mlecznych – symptomy towarzyszące czy przypadkowe współistnienie w czasie?
Primary tooth eruption – teething-associated or coincidental symptoms?
Autorzy:
Torlińska-Walkowiak, Natalia
Rataj-Kulmacz, Agata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032980.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
deciduous dentition
paediatric dentistry
primary teeth
teething-associated symptoms
tooth eruption
uzębienie mleczne
wyrzynanie się zębów
zęby mleczne
objawy towarzyszące ząbkowaniu
matologia dziecięca
stomatologia dziecięca
Opis:
Teething is a part of the body growth and maturity process and is affected by many factors, both local and systemic. This paper attempts to evaluate possible relationship between teething and concurrent local or systemic symptoms, basing on the data presented by literature. Teething has been the focus of study for paediatricians and paediatric dentists alike for decades now. Nevertheless, the question whether some symptoms concurrent with teething are related to it or just occurring accidentally in time has never been answered. Among main possible concurrent symptoms and signs are: biting, drooling, gum-rubbing, sucking, irritability, wakefulness, ear-rubbing, facial rash, decreased appetite for solid foods, mild temperature, congestion, sleep disturbance, stool looseness, increased stool number, decreased appetite for liquids, cough, rash other than facial rash, fever, vomiting. Teething observations are usually done as a retrospective study, on groups comprising various number of members. The compiled data are noted by parents, rather than qualified medical staff. Available literature does not give a clear answer if teething is preceded by symptoms or signs exclusively specific to it. It is assumed that no symptom can be considered prodromal of teething and in every individual case different potential causative factors should be taken into account, while severe systemic symptoms require medical consultation.
Wyrzynanie się zębów jest powiązane z ogólnym procesem wzrastania i dojrzewania organizmu człowieka, a warunkuje je wiele czynników ogólnych i miejscowych. Celem tej pracy jest próba oceny zależności między wyrzynaniem się zębów a towarzyszącymi objawami miejscowymi lub ogólnymi w oparciu o dane z piśmiennictwa. Należy zauważyć, że choć zagadnienia związane z ząbkowaniem przyciągają uwagę zarówno pediatrów, jak i stomatologów dziecięcych od dziesiątek lat, to jednak do tej pory nie została wyjaśniona kwestia, czy występujące zaburzenia są spowodowane tym procesem, czy przypadkowo współistnieją w czasie. Wśród potencjalnych objawów współistniejących wymienia się głównie: ślinienie, nagryzanie, pocieranie dziąseł, ssanie, zwiększoną drażliwość, czuwanie, pocieranie ucha, zmniejszenie apetytu na pokarmy stałe lub płyny, wysypkę na twarzy lub poza jej obszarem, umiarkowane zwiększenie temperatury, gorączkę, przekrwienie błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia snu, luźne stolce, zwiększenie liczby wypróżnień, kaszel i wymioty. Obserwacje ząbkowania u dzieci prowadzone są najczęściej retrospektywnie, na grupach o różnej liczebności. Dane odnotowują rodzice, rzadziej wykwalifikowany personel medyczny. Z dostępnych w piśmiennictwie informacji nie wynika, by wyrzynanie się zębów było poprzedzone swoistymi objawami. Przyjmuje się, że skoro żaden symptom nie może być uznany za zwiastun zbliżającego się ząbkowania, każdorazowo powinny być uwzględnione inne potencjalne czynniki wywołujące dolegliwości, a nasilone objawy ogólnoustrojowe wymagają konsultacji lekarskiej
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 3; 272-275
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-6 z 6

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies