Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Polish film" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Polska refleksja o muzyce w kinie dźwiękowym w latach trzydziestych XX wieku. Główne idee i perspektywy badawcze w muzykologii
Polish reflections on music in sound film in the 1930s. Major ideas and perspectives of musicological research
Autorzy:
Lindstedt, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28408927.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
polski film dźwiękowy
Mateusz Gliński
estestyka muzyki filmowej
Polish sound film
aesthetic of film music
Opis:
Pierwsze świadectwa refleksji na temat rozbrzmiewającej wprost z ekranu muzyki pojawiły się w Polsce jeszcze przed premierą pierwszego rodzimego filmu dźwiękowego (Moralność pani Dulskiej, 1930). Problematyka ta obecna była w różnego typu czasopiśmiennictwie, przybierała różnorodne formy, a autorami poszczególnych wypowiedzi byli zarówno publicyści, jak i aktywni twórczo przedstawiciele środowiska filmowego i muzycznego. Już pod koniec lat 20. dostrzeżono (Kamieński, Dembiński) olbrzymi potencjał rozwojowy „kinomuzyki” oraz potrzebę ścisłej synchronizacji ilustracji muzycznej z akcją filmu. Po prezentacji muzyki filmowej na festiwalu muzycznym w Baden-Baden (1929) dokonano też próby systematycznego uporządkowania typów pierwszych dźwiękowców (Stromenger). W latach 30. o filmie dźwiękowym kilkakrotnie wypowiadał się Mateusz Gliński dając przegląd jego obecnej kondycji oraz kreśląc wizję możliwych dróg jego ewolucji wiodących ku stworzeniu nowej, syntetycznej formy sztuki łączącej dźwięk i ruch. Dyskusję nad problemem całościowej dźwiękowości filmu podejmowali też inni publicyści (m.in. Zahorska, Fryd, Braun), filmowcy (Bohdziewicz) i kompozytorzy (Rathaus). Idealnym wzorcem takiej syntezy były dla nich zwykle filmy rysunkowe oraz dzieła René Claire’a. W ujęciu Rathausa natomiast wizja sztuki łączenia obrazu, dźwięku i muzyki w optyczno-akustyczną jedność związana była z ideałem „filmu dźwiękowego z ducha muzyki”. W rodzimej refleksji nad filmem dźwiękowym obecne były także wątki psychologizujące (m.in. Czermiński i Furmanik), które dotyczyły roli muzyki w doznawaniu utworu filmowego przez widza-słuchacza. Najszersze i najbardziej wnikliwe ujęcia problematyki muzycznej w filmie wyszły natomiast spod pióra Mariana Neuteicha i Zofii Lissy w 1937 roku. Obydwoje pojmowali film dźwiękowy jako syntetyczną formę sztuki odwołującej się do sfery wzroku i słuchu, a szczególną uwagę poświęcili funkcjom muzyki w stosunku do obrazu oraz jej związkom z innymi elementami dźwiękowymi filmu. Lissa dokonała przy tym pełnej systematyzacji funkcji sfery akustycznej w filmie oraz rozpatrzyła szereg zagadnień szczegółowych, w tym kwestię funkcjonowania muzyki nowoczesnej w kinie. Z kolei wypowiedzi twórców muzyki do polskich filmów (m.in. Maklakiewicz i Laks) dotyczyły zwykle specyfiki takiego zadania oraz stawiały postulat udziału kompozytora w pracy nad filmem już od momentu opracowywania scenariusza, dostrzegany także przez publicystów. Wszystkie powyższe źródła stanowią niewątpliwie cenny materiał do badań w zakresie filmowo zorientowanej muzykologii obejmujących m.in. problemy stylistyczne, gatunkowe i funkcjonalne, „filmowe biografie” polskich kompozytorów czy też badanie polskiej muzyki filmowej jako „muzyki współczesnej”.
In Poland, the first evidence of reflections concerning music sounding directly from the screen precedes the premiere of the first Polish sound film Moralność pani Dulskiej ([The Morality of Mrs Dulska], 1930). The subject was discussed in various types of periodicals, the discussion assumed different forms, and the participants included both columnists and active members of the artistic circles associated with cinema and music. As early as in the late 1920s, researchers such as Kamieński and Dembiński noticed the vast potential of 'cinematic music' and the need to synchronize the music setting with the plot of a film. After the presentation of film music at the Music Festival in Baden-Baden (1929), an attempt was made to introduce a systematic categorization of the pioneering sound films (Stromenger). In the 1930s, Mateusz Gliński addressed the subject of sound film several times, giving an overview of its then-current condition, and envisioning possible paths for its development, leading to the emergence of a new, synthetic form of art that would combine sound and movement. The issue of the acoustic layer of a film perceived wholistically was also discussed by other journalists (Zahorska, Fryd, Braun), filmmakers (Bohdziewicz) and composers (Rathaus). They usually identified an ideal model for such a synthesis in animated films and René Claire’s movies. According to Rathaus, the artistic vision combining image, sound and music into a visual-acoustic whole was linked to the ideal of a 'sound film from the spirit of music'. In addition, in the reflections on sound film in Poland psychological themes were also present (e.g. Czermiński and Furmanik), and concerned the role of music in the viewer-listener's experience of the film. The most comprehensive and insightful approaches to film music were expressed by Marian Neuteich and Zofia Lissa in 1937. Both authors regarded the sound film as a synthetic form of art appealing to the visual and aural senses, and paid special attention to the functions of music with respect to image, and its relationship to other acoustic elements in a film. Lissa proposed an exhaustive systematization of the functions of the acoustic layer of a film and discussed a number of detailed issues, including the functioning of modern music in cinema. On the other hand, composers who provided music settings to Polish films (including Maklakiewicz and Laks) usually focused on the specific demands of their task and proposed that the composer take part in the film-making process from the early stages such as writing the script, a demand also supported by journalists.  All the sources quoted above are undoubtedly valuable material for film-related musicological research, focused on such subjects as style, genre and function, 'film biographies' of Polish composers, or studies into Polish film music perceived as 'modern music'.
Źródło:
Muzyka; 2018, 63, 2; 3-26
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sygnał Polskiej Kroniki Filmowej i jego nieznane wersje z roku 1967
The Polish Film Chronicle signature tune and its unknown versions of 1967
Autorzy:
Staśko-Mazur, Kamila
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28395244.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Polska Kronika Filmowa
Władysław Szpilman
Henryk Mikołaj Górecki
Jerzy Maksymiuk
sygnał dźwiękowy
the Polish Film Chronicle
soundmark
Opis:
Polską Kronikę Filmową w pierwszych latach emisji (1945–51) anonsował pompatyczny motyw muzyczny (o charakterze cytatu). Od roku 1952 r. oprawę dźwiękową czołówki stanowiła kompozycja specjalnie stworzona przez Władysława Szpilmana. Emitowana niezmiennie do roku 1994 stała się rozpoznawalnym znakiem magazynu oraz swoistym soundmarkiem audiosfery. Jednym z elementów jej dystynktywnego oblicza jest polonezowa rytmika. Ionicus a minore skorelowany z dynamicznym (z użyciem modulacji i remodulacji) przebiegiem i hejnałową melodyką stanowi o wyjątkowej nośności i rozpoznawalności sygnału. Źródła odnalezione w archiwach WFDiF wskazują jednak, że w roku 1967 powstały alternatywne wersje dźwiękowej czołówki PKF. Niepublikowane propozycje H. M. Góreckiego, W. Kilara oraz J. Maksymiuka zostały nagrane wraz z kompozycją W. Szpilmana w wersji na otwarcie oraz na zakończenie programu. Każdy z nowych projektów sygnału otwierającego mieści się w podobnym piętnastosekundowym czasie i z reguły przeznaczony jest na skład orkiestry symfonicznej. Kompozycja W. Kilara o znamionach uroczystej pieśni, spajającej elementy rozszerzonej tonalności z elementami neoklasycznymi, obejmuje wersje w kilku tonacjach (podobnie jak wyjściowa kompozycja W. Szpilmana rozpisana w B-dur i C-dur). Propozycja H. M. Góreckiego rozbudowująca szerokie brzmienie z użyciem repetycji motywu rytmicznego, łączy kwartową harmonikę z eufoniczną barwą witalistycznego zakończenia. Sygnały obu autorów zrealizowano akustycznie w wersjach bez lub z kwintetem smyczkowym. Projekty J. Maksymiuka obejmują najliczniejszą grupę (wersje I-VIII), różnorodną pod względem fakturalnym i stylistycznym. Cztery pierwsze (trzy nowoczesne, jedna stanowiąca stylizację poloneza) nie zostały ujęte w nagraniu, pozostałe – na skład orkiestrowy bądź instrumenty dęte blaszane z towarzyszeniem perkusji – prezentują wielorakie marszowo-taneczne ujęcia. Realizacja akustyczna z 1967 roku pozostaje anonimowa. Analiza audytywna wykazuje, że dokonano jej w obszernej sali  i w formie stereofonicznej. Inspiracja przedsięwzięcia pozostaje nieznana, prawdopodobnie łączy się z podejmowanymi w 1967 roku próbami zmiany kształtu czołówki Kroniki (m.in. oprawy graficznej) i z ingerencjami politycznymi. Ostatecznie nie wpłynęła na zmianę legendarnej sygnałowej kompozycji Kroniki autorstwa W. Szpilmana.
Polska Kronika Filmowa (The Polish Film Chronicle, PKF) opened in its early years (1945–51) with a bombastic music motif, a form of quotation. From 1952 onward, the title sequence was accompanied by a music piece specially composed by Władysław Szpilman, which was broadcast without any changes until 1994 and became the trademark of this newsreel, as well as a soundmark of the Polish audiosphere. One of its distinguishing features were its polonaise rhythms. The ionicus a minore formula, correlated with dynamic progressions (including modulations and remodulations) and a bugle-call-like melody – made this tune highly popular and recognisable. Sources found in the WFDiF (Warsaw Documentary Film Studio) prove, however, that alternative versions of the PKF signature tune were composed in1967. These unpublished compositions by H.M. Górecki, W. Kilar and J. Maksymiuk were recorded along with Szpilman’s piece in two versions, one opening and the other – closing the newsreel. Each of the new proposed tunes is about 15 seconds long and, in most cases, scored for a symphony orchestra. W. Kilar’s piece resembles a solemn song, which combines extended tonality with neo-Classical elements. It has versions in several different keys (similarly to W. Szpilman’s original tune, written out in B-flat major and C major). H.M. Górecki’s piece is characterised by a broad sound and a repeated rhythmic motif. It fuses fourth harmonies with the euphonic colours of a vitalistic close. Both composers’ tunes were recorded in versions with and without string quintet. J. Maksymiuk presented the largest number of proposals (versions I–VIII), varying in texture and style. The first four (three contemporary-style, and one polonaise stylisation) were left unrecorded, while the others (for orchestra or brass ensemble with percussion) represent various uses of march-like and dance elements. The recording of 1967 remains anonymous. Audio analysis shows that it was made in a large hall, in stereo. We do not know who inspired this project, but most likely it was associated with attempts to change the PKF title sequence (including the graphics) and with political interventions. Eventually, however, the legendary piece by W. Szpilman remained intact as the Chronicle’s signature tune.
Źródło:
Muzyka; 2019, 64, 1; 106-133
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Roman Palester jako pionier polskiej muzyki filmowej
Roman Palester as a pioneer of Polish film music
Autorzy:
Lindstedt, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28395216.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Roman Palester
polska muzyka filmowa do 1939
piosenka w filmie
Marian Neuteich
Józef Lejtes
Polish film music until 1939
film song
Opis:
Twórczość Romana Palestra dla filmu odcisnęła trwały ślad w dziejach polskiej kinematografii, mimo iż sam kompozytor nie nadawał temu aspektowi swej działalności większej wagi. Niniejszy artykuł poświęcony jest pierwszej (do 1939 roku) fazie pracy kompozytora na rzecz filmu. Celem jest, dokonana na podstawie zachowanych materiałów audiowizualnych i źródeł pośrednich, próba zarysowania panoramy recepcji filmowej muzyki Palestra w międzywojennym środowisku kulturowym, określenia zasad jego współpracy z innymi kompozytorami w przypadku współautorstwa, a także syntetyczna charakterystyka funkcji, znaczenia i własności ścieżek dźwiękowych Palestra ze szczególnym uwzględnieniem filmu pt. Zabawka. Najefektywniejszą współpracę nawiązał Palester z reżyserem Józefem Lejtesem (1901–1983). Napisał muzykę do pięciu jego filmów (Dzikie pola, 1932; Młody las, 1934; Dzień wielkiej przygody, 1935; Róża, 1936 oraz Dziewczęta z Nowolipek, 1937), przy czym każdorazowo partnerem Palestra w realizacji tego zadania był Marian Neuteich. Z Neuteichem współtworzył Palester także muzykę do Ludzi Wisły (1938) Aleksandra Forda i Aleksandra Zarzyckiego. Z kolei przy muzyce do filmu August Mocny (1936) współpracował z Leonem Schillerem, a przy opracowaniu muzycznym Halki opartej na kanwie libretta opery Stanisława Moniuszki współdziałał z Feliksem Rybickim. Współautorskim dziełem jest także ilustracja muzyczna do filmu Ja tu rządzę (1939) dokonana wespół z Władysławem Danem. Wobec braku partytur i ogólnego charakteru informacji wnoszonych przez napisy do filmów trudno z pewnością stwierdzić, jak wyglądał rzeczywisty podział ról i kompetencji w tych kompozytorskich tandemach. Niewątpliwie jednak (z wyjątkiem ostatniego z wymienionych filmów) wykraczał on poza prostą dwuzadaniowość: muzyka „lekka” versus „poważna”. Ponadto w filmach Lejtesa ilustracja muzyczna wpisuje się w reżyserską koncepcję kojarzenia niezależnych od siebie elementów dźwiękowych i wizualnych w tzw. „trzeci wymiar” i uwikłana jest w liczne konteksty symboliczne. Samodzielnymi ilustracjami muzycznymi Palestra są te do filmu Zabawka (1933) Michała Waszyńskiego oraz dwóch produkcji z 1939 roku – Żołnierza Królowej Madagaskaru Jerzego Zarzyckiego i Nad Niemnem Wandy Jakubowskiej i Karola Szołowskiego, które nie zachowały się do dnia dzisiejszego. Muzyka do Zabawki stanowi kunsztowny przykład konstytutywnego wykorzystania popularnych piosenek w funkcji dramaturgicznie integrującej oraz łączenia tego materiału z muzyką utrzymaną w powszechnym stylu komponowania do wczesnego kina dźwiękowego.         Dopełnieniem działalności filmowej Palestra do 1939 roku jest – wedle istniejących opracowań badawczych – muzyka do dwóch filmów dokumentalnych, choć jest to obszar możliwy do uzupełnienia. Cały omówiony tu jego dorobek świadczy zaś o z jednej strony o zdystansowanym, a z drugiej pełnym rzetelności i warsztatowej sprawności stosunku Palestra do zamówień na muzykę filmową. Prace te stanowią nieusuwalną i niewątpliwie wartą przybliżenia część twórczego wizerunku tego kompozytora.
Roman Palester’s film music has left a lasting trace on Polish cinematography, even though the composer himself did not attach much importance to this aspect of his work. The present paper is dedicated to the first stage of his work for the film industry (until 1939). On the basis of surviving audio-visual materials and indirect sources, I aim to sketch a panorama of the reception of Palester’s film music in the cultural environment between the two world wars, to analyse the principles of his collaboration with other composers in the case of co-authorship, and briefly to characterise the function, significance and qualities of Palester’s soundtracks, with particular reference to the film Zabawka (Toy). Palester’s most productive collaboration was that with film director Józef Lejtes (1901–83). The composer wrote music for five of Lejtes’s films: Dzikie pola (Wild Fields, 1932), Młody las (The Young Forest, 1934), Dzień wielkiej przygody (The Day of Great Adventure, 1935), Róża (Red Rose, 1936), and Dziewczęta z Nowolipek (Girls of Nowolipki, 1937). On each of these pictures, Palester worked together with Marian Neuteich, with whom he also composed music for Ludzie Wisły (People of the Vistula, 1938, dir. Aleksander Ford and Aleksander Zarzycki). On the soundtrack for August Mocny (King August the Strong, 1936), Palester collaborated with Leon Schiller, and for Halka (based on the libretto of Stanisław Moniuszko’s opera) – with Feliks Rybicki. The music illustration for Ja tu rządzę (I Am the Boss Here, 1939) he co-authored with Władysław Dan-Daniłowski. Since the scores are lost, and the film subtitles are very general, it is hard to determine what the actual division of tasks and competences looked like in the case of each of these two-composer teams, but (apart from the last of the above listed films), it was most certainly not a simple split between one composer contributing the ‘light’, and the other – ‘serious classical’ pieces. What is more, in Lejtes’s films the music soundtrack is a response to the director’s idea of combining mutually independent visual and acoustic elements into the so-called ‘third dimension’, and the music carries numerous symbolic associations. Palester’s individual contributions are the soundtracks for Michał Waszyński’s Zabawka (Toy, 1933) and for two 1939 productions: Jerzy Zarzycki’s Żołnierz Królowej Madagaskaru (The Soldier of the Queen of Madagascar) and Wanda Jakubowska’s / Karol Szołowski’s Nad Niemnem (On the Niemen River), which have not been preserved to our day. The music for Toy is a refined example of how popular songs can be used to integrate dramatic structure and how they can be combined with music maintained in the typical early sound film style. In the period that ended in 1939, Palester also composed – according to existing research – music for two documentaries (though other such commissions may possibly still be discovered). Overall, his output of film music testifies, on the one hand, to his distanced approach to this subject, and on the other – to his diligent and technically competent attitude to his commissions for film music. His soundtracks are an indelible part of his artistic image and are most certainly worth presenting in more detail.
Źródło:
Muzyka; 2019, 64, 1; 83-105
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chopin, taniec i piosenka, czyli o muzyce filmowej Andrzeja Panufnika z lat międzywojennych
Chopin, Dance, and Song: Andrzej Panufnik’s Film Music before World War II
Autorzy:
Lindstedt, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/14510385.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Andrzej Panufnik
Eugeniusz Cękalski
Stanisław Wohl
polska muzyka filmowa do 1939 r.
piosenka w filmie
Polish film music before 1939
song in movies
Opis:
Twórczość filmowa Andrzeja Panufnika z lat międzywojennych, choć skromna pod względem ilościowym (krótkometrażówki Warszawa jesienią i Trzy etiudy Chopina oraz pełnometrażowy film fabularny Strachy) odcisnęła ważny ślad na dziejach polskiego kina. Związana była bowiem z projektami, które realizowały ambitne postulaty artystyczne i społeczne oraz wykraczały poza mocno krytykowane standardy tzw. kina branżowego. O brzmieniowym kształcie pierwszej z wymienionych, zrealizowanej w 1935 roku w reżyserii Leona Jeannota, krótkometrażówek wiadomo niewiele, gdyż jej kopia nie zachowała się do dziś, a sam Panufnik wspominał jedynie, że poprzez liryczną muzykę napisaną na 10 instrumentów chciał oddać kolory i nastroje jesieni. Nieco więcej tajemnic, choć film ten także został utracony, odkryć można w związku ze zrealizowanymi w roku 1937 Trzema etiudami Chopina. W poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o rolę i zakres współpracy Panufnika z Eugeniuszem Cękalskim i Stanisławem Wohlem punktem wyjścia jest fakt, że kompozytor miał silne poczucie odpowiedzialności za ostateczny kształt krótkometrażówki (jako – jak wspominał – „współautor scenariusza” i pomysłodawca wielu rozwiązań w zakresie synchronizacji muzyki z obrazem), a tymczasem w jej „pokazowej” i nagrodzonej na festiwalu w Wenecji wersji nazwisko Panufnika zostało pominięte. Dokonane w niniejszym artykule omówienie tego filmu, prowadzi z jednej strony do wniosków na temat przyczyn „wyłączenia” kompozytora z grona jego twórców, z drugiej zaś – do próby rekonstrukcji ostatecznego kształtu formalnego Trzech etiud, łącznie z identyfikacją i określeniem następstwa poszczególnych, w eksperymentalny sposób skorelowanych z obrazem, utworów Chopina. Trzecia odsłona pracy Panufnika na rzecz polskiego kina lat 30. związana z komponowaniem muzyki do Strachów (1938) w reżyserii Eugeniusza Cękalskiego i Karola Szołowskiego zrealizowanych na podstawie poczytnej powieści Marii Ukniewskiej, jest przedmiotem najbardziej wnikliwej uwagi. Ponieważ film zachował się do dziś, w artykule dokonano analizy jego zróżnicowanej pod względem stylistyczno-gatunkowym ścieżki muzycznej, ze szczególnym uwzględnieniem sposobu wykorzystania materiału zaczerpniętego z przewodniej piosenki oraz pozostałych motywów przypominających. Celem było określenie znaczenia stworzonej przez Panufnika ilustracji dla artystycznego i jednocześnie komercyjnego sukcesu Strachów.
Though not very large (short films Warszawa jesienią / Warsaw in the Autumn and Trzy etiudy Chopina / Three Chopin Études as well as one feature film titled Strachy, variously translated into English as Spooks, The Ghosts or Anxiety), Andrzej Panufnik’s film music output from the interwar period left a major imprint in the history of the Polish cinema. The soundtracks were written for movies whose artistic and social ambitions went beyond the much-criticised standards of the so-called ‘film industry pulp’ (Pol. kino branżowe). The soundtrack of the first of these, the 1935 short directed by Leon Jeannot, is unknown since no copy has been preserved to our day. Panufnik only commented that it was lyrical music for ten instruments, meant to represent the colours and atmosphere of autumn. The other short film, Trzy etiudy Chopina of 1937, though likewise lost, presents more issues. A key factor in Panufnik’s collaboration with Eugeniusz Cękalski and Stanisław Wohl was the fact that the composer had a strong sense of responsibility for the final shape of the movie (he was, as he recalled, ‘a co-author of the script’ and originator of many ideas concerning sound-and-image synchronisation). Nevertheless, Panufnik’s name was omitted from the ‘show’ version awarded at a festival in Venice. This paper discusses the movie, draws conclusions concerning the reasons for Panufnik’s ‘exclusion’ from the list of its authors, and attempts a reconstruction of the final version of Trzy etiudy Chopina, including the identification of the Chopin pieces correlated with the image in an experimental fashion, and the order in which they appeared. Most attention has been dedicated in the paper to Panufnik’s third work for the Polish 1930s film industry, his music for Strachy (1938, dir. Eugeniusz Cękalski and Karol Szołowski), a production based on Maria Ukniewska’s popular novel. Since the film still exists, it has been possible to analyse its soundtrack, varied in terms of style and genres, with particular emphasis on the way in which the material of the main song and other leitmotifs was used throughout the movie. In this way, the importance of Panufnik’s contribution to the artistic and commercial success of Strachy can also be assessed.
Źródło:
Muzyka; 2023, 68, 2; 3-23
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies