Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "niematerialne dziedzictwo" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
NIEMATERIALNE DZIEDZICTWO MIASTA. MUZEALIZACJA, OCHRONA, EDUKACJA, M. KWIECIŃSKA (RED. NAUKOWA), MUZEUM HISTORYCZNE MIASTA KRAKOWA 2016, SS. 327, IL.
THE CITY’S INTANGIBLE HERITAGE. MUSEALISATION, PROTECTION, EDUCATION, M. KWIECIŃSKA (ED.), THE HISTORICAL MUSEUM OF THE CITY OF CRACOW 2016, 327 PP., ILL.
Autorzy:
Elżbieta, Berendt,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/432928.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
niematerialne dziedzictwo
miasto
dziedzictwo miejskie
muzeum
depozytariusze
tożsamość
intangible heritage
city
city's heritage
museum
depositaries
identity
Opis:
The 2016 publication The city’s intangible heritage. Musealisation, protection, education sums up an interdisciplinary conference organised by the Historical Museum of the City of Cracow. The book is of particular interest in terms of acknowledging the role of Polish museology in implementing the provisions of the UNESCO 2003 Convention for the safeguarding of intangible cultural heritage. Its novelty in terms of previous similar elaborations results from tackling the city’s aspect of this heritage. There still does not appear to be enough works on the diversity of the cultural areas mentioned in the Convention’s recommendations. It is imperative to expand research beyond the most frequently analysed culture of the countryside, as the city’s heritage is a valuable and diverse aspect of human activity. In recent years it has been particularly prone to fragmentation and degradation because of the dynamics of urban processes, social and economic changes and migrations of peoples. Both the authors of the publication, and the participants in the conference – museum professionals, museologists, heritage interpreters both from Poland and abroad – deal with questions concerning the aspects of identity and the city’s audiosphere, the safeguarding of its intangible heritage, musealisation and depositaries, as well as education
W 2016 r. ukazała się publikacja Niematerialne dziedzictwo miasta. Muzealizacja, ochrona, edukacja, podsumowująca interdyscyplinarną konferencję zorganizowaną przez Muzeum Historyczne Miasta Krakowa. To książka o wyjątkowym znaczeniu dla dostrzeżenia roli muzealnictwa polskiego w dziele wdrażania zapisów Konwencji UNESCO z 2003 r. w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Jej nowatorstwo w stosunku do wcześniejszych opracowań o zbliżonym charakterze wynika przede wszystkim z podjęcia zagadnienia obecności przejawów tego dziedzictwa w mieście. Wciąż niedostateczne wydają się przemyślenia nad zróżnicowaniem obszarów kulturowych będących przedmiotem zaleceń Konwencji. Koniecznym jest rozszerzenie badań poza najczęściej analizowaną kulturę wsi, gdyż to właśnie dziedzictwo miejskie należy do szczególnie wartościowych i zróżnicowanych przejawów ludzkiej działalności. Zwłaszcza w ostatnich latach jest ono w sposób spektakularny narażone na fragmentację i degradację ze względu na dynamikę procesów urbanizacyjnych, zmiany społeczno-gospodarcze i migracje ludności. Autorzy publikacji, a zarazem uczestnicy konferencji – muzealnicy, muzeolodzy, interpretatorzy dziedzictwa zarówno z Polski, jak i z zagranicy – problemy te podejmują rozważając zagadnienia związane z tożsamością i audiosferą miasta, ochroną jego niematerialnego dziedzictwa, muzealizacją i depozytariuszami, a także z edukacją.
Źródło:
Muzealnictwo; 2017, 58; 93-98
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Museologist versus community of memory. Attempt at defining terms for the sake of legislative amendments
Muzealnik a wspólnota pamięci. Próba zdefiniowania pojęć na użytek zmian legislacyjnych
Autorzy:
Niezabitowski, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1933196.pdf
Data publikacji:
2019-09-17
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
museologist
curator
museum staff
functions
positions
collections
tangible and intangible heritage
legislation
muzealnik
kustosz
zespół pracowniczy w muzeum
funkcje
stanowiska
zbiory
dziedzictwo materialne i niematerialne
legislacja
Opis:
The contemporary role of museum reaches far beyond the traditional understanding of the institution’s role to be played in the preservation of tangible culture monuments. It is currently a creative institution on various levels of man’s activity, a centre for continuous learning, community and creative hub of healthy social relations. Museums continue to cover with their interests newer and newer domains of human activity, among which art and history remain essentially important, though not the only ones. Traditional factual competences that we used to find in museums: a historian of art, a historian, an archaeologist, an ethnologist, continue to be needed, however far insufficient. Today museums have a need of staff who represent a wide range of competences, both to work on the ‘collections’, and on the intangible heritage as well as contacts with the public. Today’s museums expect from the staff the competence in so-called 2nd grade history, namely these who do not only identify and document the past, but also explain what and why we remember from the past. Looking from such a perspective at museums, whose activity seems to be described in the Act on Museums of 21 November 1996 (with later amendments), and in the implementation regulations to the Act, the employee relations require a prompt legislative intervention. The distinction of the staff of museums and around them into ‘museologists’ and ‘non-museologists’ is today unquestionably anachronistic and inefficient, impeding the implementation of the tasks facing these institutions. Furthermore, the source of the name ‘museologist’ is sought, and the analysis of the legislative contradiction in this respect is conducted, while new solutions adjusted to the social needs are provided.
Współczesna rola muzeum wykracza daleko poza tradycyjne rozumienie tej instytucji jako miejsca ochrony zabytków kultury materialnej. Jest to obecnie instytucja twórcza na wielu polach aktywności człowieka, ośrodek ustawicznej edukacji, wspólnoto-twórczy inkubator zdrowych relacji społecznych. Muzea obejmują swoimi zainteresowaniami coraz to nowsze obszary działalności człowieka, wśród których sztuka i historia pozostają istotowo ważne, ale nie jedynie. Tradycyjne kompetencje merytoryczne, jakie spotykaliśmy w muzeach: historyk sztuki, historyk, archeolog, etnolog, są obecnie nadal potrzebne, ale wysoce niewystarczające. Muzea potrzebują obecnie pracowników reprezentujących szerokie spectrum kompetencji, zarówno do pracy „na zbiorach”, ale także do działalności związanej z dziedzictwem niematerialnym oraz z kontaktami z publicznością. Muzea oczekują od pracowników wreszcie kompetencji tzw. historii II stopnia, czyli tych, które nie tylko rozpoznają i dokumentują przeszłość, ale także tłumaczą co, jak i dlaczego z przeszłości pamiętamy. Patrząc na muzea z tak zarysowanej perspektywy ich działalności wydaje się, że opisany w Ustawie o muzeach z dnia 21 listopada 1996 r. (z późniejszymi zmianami), oraz w rozporządzeniach wykonawczych do tej ustawy, ustrój stosunków pracowniczych wymaga szybkiej interwencji legislacyjnej. Podział środowiska pracy w muzeach i w ich otoczeniu na „muzealników” i „nie muzealników” jest dzisiaj bezspornie anachroniczny i nieskuteczny, utrudniający realizację zadań, jakie obecnie stoją przed tymi instytucjami. Autor w artykule poszukuje źródeł nazwy „muzealnik”, dokonuje analizy sprzeczności ustawowej w tym względzie i proponuje nowe, dostosowane do społecznych potrzeb rozwiązanie.
Źródło:
Muzealnictwo; 2019, 60; 233-245
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Maria Znamierowska-Prüffer – an ethnologist and museologist
Autorzy:
Czachowski, Hubert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1932827.pdf
Data publikacji:
2019-07-19
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Maria Znamierowska-Prüffer (1898–1990)
ethnology
museology
Ethnographic Museum in Vilnius
Ethnographic Museum in Toruń
fishery
folklore
Intangible Cultural Heritage (ICH)
open-air museum
Znamierowska-Prüfferowa (1898–1990)
etnologia
muzealnictwo
Muzeum Etnograficzne w Wilnie
Muzeum Etnograficzne w Toruniu
rybołówstwo
folklor
dziedzictwo niematerialne
muzeum na wolnym powietrzu
Opis:
Born in Kybartai, Lithuania, on 13 May 1898, in the 1930s Maria Znamierowska studied ethnology at the Stephen Batory University (USB) in Vilnius under Prof. Cezaria Baudouin de Courtenay-Ehrenkreutz and Prof. Kazimierz Moszyński. She began working at the University Ethnographic Museum established by Prof. Ehrenkreutz; apart from the collection of material culture, the Museum researched into and collected records of oral and musical folklore. M. Znamierowska organized exhibitions on folk construction, and investigated folk fishery, the topic she dealt with in her MA thesis and doctoral dissertation. In 1925, she married the zoologist and entomologist Prof. Jan Prüffer. Following WW II, Znamierowska-Prüffer and a group of USB professors came to Toruń, where she was employed as lecturer at the Chair of Ethnology and Ethnography of the Nicolaus Copernicus University (UMK). She made attempts to establish an ethnographic museum resembling the Vilnius one at her Chair, however, she was only able to set up an ethnographic section at the Toruń City Museum (1946-1958). Having received Professor’s title in 1955, in 1959 she launched a separate Ethnographic Museum in Toruń, additionally establishing an ethnographic park by the museum. Her most important exhibition: ‘Traditional Folk Fishery in Poland’, was mounted in 1963. Committed to creating open-air museums in Poland, M. Znamierowska-Prüffer also released publications on ethnographic museology. Having headed the Toruń institution for 13 years, she left the Museum boasting the collection of 15,000 exhibits and an ample Folklore Archive. In 1958-1963, she headed UMK’s Chair of Ethnography, however giving museology lectures until 1988. She participated in numerous ethnology and museology conferences around Europe. An active member of the Polish Folklore Association, she held various positions in its structures until 1978, when she became its honorary member. Retired, she continued her in-field research, and worked on her last publication meant to recapitulate all her research into fishery (1988). She died in Toruń in 1990, and was buried there. The Toruń Ethnographic Museum has been named after her since 1990.
Maria Znamierowska urodziła się 13 maja 1898 r. w Kibartach na Litwie. W latach 20. XX w. studiowała etnologię na Uniwersytecie Stefana Batorego (USB) w Wilnie pod kierunkiem prof. Cezarii Baudouin de Courtenay-Ehrenkreutz oraz prof. Kazimierza Moszyńskiego. Pracę rozpoczęła w stworzonym przez prof. Ehrenkreutz uniwersyteckim Muzeum Etnograficznym, które poza kolekcją kultury materialnej prowadziło badania i gromadziło zapisy folkloru ustnego i muzycznego. M. Znamierowska organizowała wystawy budownictwa ludowego oraz prowadziła badania ludowego rybołówstwa, czego dotyczyły jej prace – magisterska i doktorska. W 1925 r. wyszła za mąż za zoologa i entomologa prof. Jana Prüffera. Po II wojnie światowej Znamierowska-Prüfferowa przybyła razem z grupą profesorów USB do Torunia, i na nowo utworzonym uniwersytecie została zatrudniona jako adiunkt w Katedrze Etnologii i Etnografii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika (UMK). Próbowała zorganizować przy Katedrze muzeum etnograficzne na wzór wileński, ale mogła tylko stworzyć dział etnograficzny w Muzeum Miejskim w Toruniu (1946–1958). W 1955 r. otrzymała tytułu profesora, a w 1959 r. otworzyła odrębne Muzeum Etnograficzne w Toruniu, tworząc także przymuzealny park etnograficzny. W 1963 r. powstała jej najważniejsza wystawa „Tradycyjne rybołówstwo ludowe w Polsce”. M. Znamierowska-Prüfferowa była zaangażowana w powstawanie w Polsce muzeów na wolnym powietrzu i publikowała na temat muzealnictwa etnograficznego. Dyrektorem toruńskiej placówki była przez 13 lat, zostawiła muzeum z kolekcją 15 000 eksponatów i obszernym Archiwum Folkloru. W latach 1958–1963 była kierownikiem Katedry Etnografii UMK, a do 1988 r. prowadziła wykłady z muzealnictwa. Brała udział w wielu konferencjach etnologicznych i muzealniczych w Europie. Aktywnie pracowała w Polskim Towarzystwie Ludoznawczym, pełniąc różne funkcje, a w 1978 r. została jego członkiem honorowym. Na emeryturze nadal prowadziła badania terenowe i pracowała nad ostatnią publikacją, będącą podsumowaniem jej badań nad rybołówstwem (1988). Zmarła w 1990 r. w Toruniu i tutaj została pochowana. Od 1990 r. Muzeum Etnograficzne w Toruniu nosi jej imię.
Źródło:
Muzealnictwo; 2019, 60; 154-162
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies