Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "National" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 32
Tytuł:
PIOTR PIOTROWSKI (1952 – 2015)
Autorzy:
Marcin, Szeląg,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/433542.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Piotr Piotrowski
art historian
critical museum
National Museum in Poznań
National Museum in Warsaw
Opis:
Professor Piotr Piotrowski passed away on 3rd May 2015. Above all, he was a world-class art historian, an author of dozens of books and hundreds of articles, a university lecturer, an intellectual engaged in public debates, and an academic teacher shaping the scientific attitudes of the most prominent art historians from the middle and younger generations in Poland and abroad. His personal achievement also included important achievements in the fields of museum studies and museology which place him among the most original Polish museum professionals at the turn of the 21st century. This memory is mainly devoted to the museum activity of Piotr Piotrowski. It recalls his achievements as a curator in the Gallery of Contemporary Art of the National Museum in Poznań, and highlights the intellectual legacy of his achievements in museology in the concept of the „critical museum” and the belief in the importance of the institution of the museum in public debate.
Profesor Piotr Piotrowski zmarł 3 maja 2015 roku. Był przede wszystkim światowej klasy historykiem sztuki, autorem kilkunastu książek i kilkuset artykułów, wykładowcą uniwersyteckim, zaangażowanym w debaty publiczne intelektualistą, nauczycielem akademickim kształtującym postawy naukowe najwybitniejszych historyków sztuki średniego i młodszego pokolenia w Polsce i za granicą. W swoim dorobku zawodowym miał również niebagatelne osiągnięcia w dziedzinie muzealnictwa i muzeologii, które sytuują Go w gronie najbardziej oryginalnych muzealników polskich przełomu XX i XXI wieku. Wspomnienie poświęcone jest głównie muzealnej aktywności Piotra Piotrowskiego. Przypomina Jego osiągnięcia na stanowisku kuratora Galerii Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Poznaniu oraz zwraca uwagę na spuściznę intelektualną jego dorobku muzeologicznego w postaci koncepcji muzeum krytycznego i przekonania o ważnym miejscu instytucji muzeum w debacie publicznej.
Źródło:
Muzealnictwo; 2015, 56
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„ROCZNIK MUZEUM NARODOWEGO W WARSZAWIE. NOWA SERIA”, NR 1(37), 2012, SS. 366, IL.; NR 2(38), 2013, SS. 524, IL.
„JOURNAL OF THE NATIONAL MUSEUM IN WARSAW. NEW SERIES”, NO 1(37), 2012, PP. 366. IL.; NO 2(38), 2013, PP. 524, IL.
Autorzy:
Piotr, Borusowski,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/432843.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
National Museum in Warsaw
Museums
Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie / Journal of the National Museum in Warsaw
Bulletin du Musée National de Varsovie
journals
Opis:
The 2nd issue of „Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie. Nowa Seria / Journal of the National Museum in Warsaw. New Series” was published in 2013. The journal is a continuation of the long-lasting tradition dating back to the beginnings of the museum in its current building and a combination of the best features of the former journals: “Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie” (“Journal of the National Museum in Warsaw”) and “Bulletin du Musée National de Varsovie”. The new journal is designed for art historians, conservators and other scientists who want to present their research related to the collection of the National Museum in Warsaw, conservation issues or the problems of modern museums.
W 2013 r. ukazał się drugi numer „Rocznika Muzeum Narodowego w Warszawie. Nowa Seria / Journal of the National Museum in Warsaw. New Series”. Czasopismo kontynuuje bogatą tradycję sięgającą początków istnienia muzeum w jego obecnym gmachu, łączy najlepsze cechy swoich dawnych periodyków: „Rocznika Muzeum Narodowego w Warszawie” i „Bulletin du Musée National de Varsovie”. Łamy nowego czasopismo otwarte są dla historyków sztuki, konserwatorów i przedstawicieli innych dyscyplin naukowych, którzy chcieliby opublikować badania związane z kolekcją Muzeum Narodowego w Warszawie, zagadnieniami konserwatorskimi czy problemami współczesnego muzealnictwa.
Źródło:
Muzealnictwo; 2014, 55; 234-237
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
‘National collections of contemporary art’ programme. Part two: applicants/ collections and results/evaluation
Autorzy:
Szafrański, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27810606.pdf
Data publikacji:
2022-08-03
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
National Collections of Contemporary Art’
programmes of the Minister of Culture and National Heritage
financing
public collections
museums of contemporary art
Opis:
The ‘National Collections of Contemporary Art’ Programme of the Ministry of Culture and National Heritage constitutes an interesting case of a systemic solution to the question of financing museum collections’ purchases. Its implementation demonstrated changeability of action (both from the point of view of the applicants, and Programme’s evaluators and organizer), while at the same time the genuine assumptions were maintained, namely the support provided to the major museums, most often newly established, whose statutory goal would be and is collecting contemporary art. Turning points in the Programme, as well as the observation of applicants’ strategies while the Programme functioned served as the basis for the Programme’s evaluation, and led to replacing it with the ‘National Collections of Contemporary Art’ Programme, these, however, demonstrated failures in consistency, in particular without pointing to the final systemic solution in this respect.
Źródło:
Muzealnictwo; 2022, 63; 86-93
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
An evidence of creative spirit. Architecture of museum edifices in an Independent Republic of Poland
Dokument twórczego ducha. Architektura gmachów muzealnych w Niepodległej Rzeczypospolitej
Autorzy:
Ciarkowski, Błażej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1933027.pdf
Data publikacji:
2018-08-06
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
architecture of museums’ edifices
avant-garde
modernism
classicism
national identity
national style
architektura gmachów muzeów
awangarda
modernizm
klasycyzm
tożsamość narodowa
styl narodowy
Opis:
May this Parthenon of arts (…) be a heart consoling evidence of greatness of an immortal, everlastingly creative spirit of Poland. Words written in the foundation act for construction of the National Museum in Warsaw leave no doubt – culture was perceived by the authorities of the Second Polish Republic (1918–1945) as extremely important factor in building the identity of a reborn state. Soon after regaining independence, constructions of edifices for theatres and museums were being planned and conducted; moreover, new institutions were in the process of being established. It is enough to mention that in the mid-1930s there were 135 public museums, half of which founded after 1918. A culture-forming role of public edifices’ construction was to reinforce an image of the Second Polish Republic as, firstly, an inheritor of Poland from the time before the Partitions period, and secondly – a modern state with ambitions of a regional leadership. First projects directly continued a style from the turn of the 19th and 20th centuries. Theatres’ buildings designed in 1924: national theatre in Warsaw and municipal one in Łódź (the latter never executed) by Czesław Przybylski featured simplified classical forms. Similarly, first projects of the National Museum in Warsaw (Marian Nikodemowicz, 1924) or the Museum of Pomerania in Toruń (Czesław Przybylski, 1926) followed the 19th-century tradition of the “museum-palace” and the “museum – temple of arts”. The late 1920s and the early1930s marked a significant turning point; projects of that time are an evidence of the search for a new style, which combined an individual reception of modernity with an expression of national identity. The architects of the Silesian Museum (Karol Schayer) and the National Museum in Warsaw (Tadeusz Tołwiński) tried to find their own creative way, so that both the modern and the “state-building” character of the edifices could be equally expressed.
Niechaj ten partenon sztuki (…) będzie krzepiącym serca dokumentem wielkości nieśmiertelnego, wiekuiście twórczego ducha Polski. Słowa zapisane w akcie erekcyjnym Muzeum Narodowego w Warszawie nie pozostawiają wątpliwości – kultura była postrzegana przez władze II Rzeczypospolitej (1918–1945) jako niezwykle istotny czynnik budujący tożsamość odrodzonego państwa. Niemalże od samego początku niepodległości planowano i realizowano budowę gmachów teatrów i muzeów, a także organizowano nowe placówki. Wystarczy wspomnieć, że w połowie lat 30. XX w. działało w Polsce 135 muzeów publicznych, z czego połowa została powołana do życia po roku 1918. Kulturotwórcza rola budownictwa gmachów publicznych kolejno utrwalała obraz II Rzeczypospolitej jako spadkobierczyni Polski przedrozbiorowej, a następnie – państwa nowoczesnego, o ambicjach sięgających przywództwa w regionie. Pierwsze projekty i realizacje stanowią bezpośrednią kontynuację stylistyki przełomu XIX i XX wieku. Zaprojektowany w 1924 r. teatr narodowy w Warszawie i miejski w Łodzi (niezrealizowany) Czesława Przybylskiego posiadały uproszczone formy klasyczne. Podobnie pierwsze projekty Muzeum Narodowego w Warszawie (Marian Nikodemowicz, 1924) czy Muzeum Ziemi Pomorskiej w Toruniu (Czesław Przybylski, 1926), które kontynuowały XIX-wieczną tradycję „muzeum- -pałacu” i „muzeum-świątyni sztuki”. Przełom nastąpił w końcu lat 20. i na początku 30., kiedy powstawały projekty stanowiące wyraz poszukiwania własnej recepcji nowoczesności połączonej z wyrazem tożsamości narodowej. Architekci siedzib Muzeum Śląskiego (Karol Schayer) czy Muzeum Narodowego w Warszawie (Tadeusz Tołwiński) poszukiwali drogi twórczej łączącej nowoczesność i „państwotwórczy” charakter gmachów.
Źródło:
Muzealnictwo; 2018, 59; 146-156
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Catalogues of engravings – Italian ones from the National Museum in Wrocław and French Ones from the National Museum in Szczecin
Katalogi grafiki – włoskiej z Muzeum Narodowego we Wrocławiu i francuskiej z Muzeum Narodowego w Szczecinie
Autorzy:
Guze, Justyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/433440.pdf
Data publikacji:
2018-06-26
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
French engravings
Italian engravings
National Museum in Szczecin
National Museum in Wrocław
catalogues of collections
grafika francuska
grafika włoska
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Muzeum Narodowe we Wrocławiu
katalogi zbiorów
Opis:
At the turn of 2017 and 2018, with the date 2017 printed in the colophon, two catalogues of engravings’ collections were published: old Italian prints from the collection of the National Museum in Wrocław, and French prints from the National Museum in Szczecin. The collection of Wrocław contains groups of artworks by the best Italian engravers from the Renaissance to the 18th century, and a small representation of the 19th century. An introduction to the catalogue gives the history, the scope and the contents of the collection as well as the brief history of the engraving art on the Apennine Peninsula. The catalogue itself is glossed, giving references to the latest research, preceded by biographical notes of encyclopaedic character. This well illustrated and thoroughly edited catalogue, organised in a user-friendly alphabetical order, is a compendium useful not only for art historians. The catalogue published by the National Museum in Szczecin has the same title as the exhibition of French engravings from its collection. It is a combination of both the exhibition and the collection catalogue. Hence its specific layout corresponding rather with the narration of an exhibition than a catalogue’s criteria. Both the encyclopaedic profiles of artists and the following glosses are accompanied by selected bibliography; its full version together with extensive academic references can be found at the end of the volume. The collection of over 600 prints has been divided not in alphabetical or chronological order but in accordance with an academic hierarchy of subjects. Engravings for art reproduction purposes prevail in Szczecin collection although original works of famous artists are also included. The publication of both catalogues allows us to learn more about the engravings in Polish public collections, i.e. the ones of national museum in Szczecin and Wrocław. It also gives the history of Polish collections after 1945, affected by the previous losses of the World War II. Undoubtedly, the sign of the times and the presence of Poland in the united Europe is the publication of the Italian engravings’ collection from Wrocław, which was kept before in the Academy of Arts in Berlin. Great care has been taken to prepare both catalogues in terms of their typography, although the illustrations in the French engravings’ catalogue would be of more benefit if were somewhat larger.
Na przełomie 2017 i 2018 r., ale z datą w stopce wydawniczej – 2017, ukazały się dwa katalogi zbiorów rycin: dawnej grafiki włoskiej ze zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu i grafiki francuskiej z Muzeum Narodowego w Szczecinie. W zbiorze wrocławskim znajdują się zespoły prac najznakomitszych rytowników włoskich od renesansu po XVIII w., z niewielką prezentacją wieku XIX. We wstępie opisane zostały dzieje i zasoby kolekcji oraz podany zwięzły zarys historii sztuki graficznej na Półwyspie Apenińskim. Sam katalog w glosach odwołuje się do aktualnego stanu badań, które poprzedzono encyklopedyczną notą biograficzną. Starannie opracowany i dobrze ilustrowany katalog grafiki włoskiej, w łatwym do korzystania układzie alfabetycznym, stanowi kompendium przydatne nie tylko historykom sztuki. Publikacja szczecińska nosi taki sam tytuł, jak ekspozycja grafiki francuskiej ze zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie i łączy cechy katalogu wystawy i zbiorów. Stąd jej specyficzny układ bardziej odpowiadający narracji wystawy, aniżeli kryteriom katalogu. Glosy, jak i poprzedzające je encyklopedyczne biogramy artystów opatrzone zostały skróconą bibliografią, której rozwinięcie znajduje się w rozbudowanym aparacie naukowym na końcu tomu. Zbiór ponad 600 rycin został podzielony nie wg alfabetu czy chronologicznie ale zgodnie z akademicką hierarchią tematów. W zbiorze muzeum szczecińskiego grafika reprodukcyjna przeważa nad autorską, choć obejmuje on także prace artystów znanych. Wydanie drukiem obydwu katalogów poszerza wydatnie wiedzę na temat zasobów grafiki w polskich zbiorach publicznych – muzeach narodowych w Szczecinie i Wrocławiu. Ukazuje zarazem dzieje polskiego kolekcjonerstwa po 1945 r., po wcześniejszych stratach podczas drugiej wojny światowej. Niewątpliwym znakiem czasu i obecności Polski w zjednoczonej Europie jest publikacja kolekcji grafiki włoskiej, która trafiła do Wrocławia z Akademii Sztuki w Berlinie. Oba katalogi wydano bardzo staranie pod względem typograficznym, choć może ilustracje w katalogu grafiki francuskiej zyskałyby na powiększeniu formatu.
Źródło:
Muzealnictwo; 2018, 59; 93-97
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Carl Friedrich Schulz’s painting re-discovered at The Museum of Post and Telecommunication in Wroclaw
Autorzy:
Suma, Tomasz
Matyschok-Nyckowska, Agata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27688349.pdf
Data publikacji:
2023-08-02
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Carl Friedrich Schulz
landscape painting
German painting
museum collection
national heritage
Wroclaw
Opis:
The story of a painting by Carl Friedrich Schulz (1796–1866) from the collection of the Museum of Post and Telecommunication in Wroclaw is discussed. The work has not as yet been presented to the public; neither has it been the object of researchers’ interest. Until the moment when this paper was written it had remained unstudied as for its provenance and had not featured in any catalogue of artworks of Polish artistic collections. The paper is thus the first presentation of Schulz’s painting being the result of the investigation of Museum’s curators aiming at identifying the provenance and attribution of the previously unknown work.
Źródło:
Muzealnictwo; 2023, 64; 80-85
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Forgotten hero: Jan Morawiński (1907–1949). Part two
Autorzy:
Olkowski, Roman
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/27784252.pdf
Data publikacji:
2022-08-04
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Jan Morawiński
National Museum in Warsaw
restitution
Polish Military Mission
Wilanów Museum
Opis:
Having been discharged from hospital in January 1945, Jan Morawiński became a curator at a new Branch of the National Museum in Warsaw. His main task was guardianship of the collection and Palace’s preservation. On 13 January 1946, Morawiński left for Berlin’s Polish Military Mission as a specialist in restituting Polish cultural assets from Germany. Morawiński’s scope of activities covered first of all the issues of the restitution of Polish cultural assets, acquisition of Polonica from German collections, and purchase of art works. In the course of his mission he operated mainly within the British occupation zone in Germany. The Polish claims submitted by Morawiński to the British were related mainly to the Grasleben depository and the bells amassed in Hamburg. After months-long efforts, he succeeded in leaving for Hamburg in order to ascertain the presence of about a thousand bells of Polish provenance there. Furthermore, Morawiński operated within the Soviet occupation zone. In Saxony’s Nossen he discovered nine paintings which had come from Cracow. One of his greatest successes was to win the permission of the English to recover the archival resources originally from Gdansk, Elbląg, Szczecin, and Toruń. With the financing provided by the Ministry of Culture and Art he purchased, among others, the painting by Teodor Lubieniecki Family in the Park Background, a cup of Augustus II (1698), and two etchings featuring John III Sobieski. Having finished his Berlin assignment, he became head of the Polish Military Mission in the French occupation zone in Germany. In May 1949, he returned to Poland to become a Cultural Counselor at Poland’s Embassy in Rome. Morawiński died suddenly in Warsaw on 13 December 1949.
Źródło:
Muzealnictwo; 2022, 63; 95-105
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A forgotten hero: Jan Morawiński (1907–1949)
Zapomniany bohater – Jan Morawiński (1907–1949)
Autorzy:
Olkowski, Roman
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1932766.pdf
Data publikacji:
2021-09-09
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Jan Morawiński
National Museum in Warsaw
Wilanów collection
Royal Castle in Warsaw
plunder of art works
Opis:
Notes of a Curator at the National Museum published in 1970 in the second volume of the book Struggle for Cultural Goods is the only generally available testimony to saving the Wilanów historic monuments by Jan Morawiński, a forgotten hero from the times of WW II. Additionally priceless because of Morawiński documenting the looting of 137 paintings belonging to the pre-WW II Branicki collection at Wilanów. The above-mentioned Notes were published by the Państwowy Instytut Wydawniczy after the manuscript kept in the private archive of the author’s daughter Agnieszka Morawińska. The notes, however, resemble pieces of paper torn from a notebook in which an earlier chapter is missing. The missing chapter does exist, yet for unknown reasons was omitted in the two-volume Struggle for Cultural Goods. Warsaw 1939–1945 edited by Prof. Stanisław Lorentz. The present paper is based on Morawiński’s hand-written testimony, supported by archival sources and recollections of his colleagues from the National Museum in Warsaw (MNW). From August 1939 to August 1944, Jan Morawiński, together with others, was involved in saving precious museum exhibits in the Museum building, but also throughout Warsaw. He was involved in packing the historic monuments into crates which were to help them survive the toughest times, and he helped to put out fires at the Museum, risking his own life. Moreover, he rescued the Royal Castle collections during the hardest bombing of Warsaw, transporting them to the storages in Warsaw’s Jerozolimskie Avenue. For his dedication he was awarded the Virtuti Militari Cross of the 5th class by Gen. Juliusz Rómmel. After Warsaw’s surrender, he was assigned Head of MNW’s storerooms and inventories: when Director Lorentz was absent, he acted as his deputy. In the first period of the Nazi occupation he courageously faced German officials. Furthermore, he headed the clandestine action of inventorying and documenting German destructions and plundering. The knowledge amassed in this way was extremely helpful in the restitution of the looted historic monuments, not only museum ones. He also contributed to documenting the destruction of the Warsaw Castle. Imprisoned by the Nazis, he went through Gestapo’s hands at Daniłowiczowska Street in Warsaw. Later on, he became manager of the Museum of Old Warsaw in the Old Town, at the same time acting as a guardian of the Wilanów collection. Following the defeat of the Warsaw Uprising, he participated in the so-called Pruszków Action in whose course he was badly injured.
Źródło:
Muzealnictwo; 2021, 62; 220-226
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Exposing Wyspiański
Eksponowanie wyspiańskiego
Autorzy:
Haduch, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/432785.pdf
Data publikacji:
2020-08-04
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Stanisław Wyspiański
National Museum in Cracow
display
architecture
art
Muzeum Narodowe w Krakowie
ekspozycja
architektura
sztuka
Opis:
The purpose of the paper is to show the designer’s perspective on the story and a broader context of the creation of a monograph exhibition dedicated to the oeuvre of Stanisław Wyspiański at the National Museum in Cracow. Composed of two parts: ‘Wyspiański’ and ‘Wyspiański. Unknown’, the Exhibition held between 28 November 2017 and 5 May 2019 was the largest to-date presentation of the works of the versatile artist, while from the point of view of its arrangement, it served as an attempt at finding adequate contemporary expression means to show the multiple and varied character of his oeuvre. A wide range of inspirations are presented: beginning with carefully selected motifs derived from Wyspiański’s art, up to indirect echoing of the activity of some selected artists, mainly affiliated with minimal art. That temporary implementation is thus not analyzed merely in the local context, but also a broader, global one, taking into account carefully selected pieces of world art and architecture, while the paper itself can be regarded as a completion and perpetuation of the no longer existing Exhibition.
Celem artykułu jest ukazanie – z perspektywy projektanta – historii i szerszego kontekstu powstania wystawy monograficznej twórczości Stanisława Wyspiańskiego w Muzeum Narodowym w Krakowie. Ekspozycja złożona z dwóch głównych części: „Wyspiański” oraz „Wyspiański. Nieznany”, trwająca między 28.11.2017 a 05.05.2019 r., była największą dotychczasową prezentacją prac tego wszechstronnego artysty, a od strony aranżacyjnej była próbą znalezienia współczesnych środków wyrazu, adekwatnych do ukazania wielości i różnorodności jego twórczości. Artykuł prezentuje szerokie spektrum inspiracji – począwszy od starannie wyselekcjonowanych wątków zaczerpniętych ze sztuki Wyspiańskiego, aż po pośrednie nawiązania do działań wybranych artystów, głównie związanych z nurtem minimal art. Ta tymczasowa realizacja jest zatem analizowana nie tylko w kontekście lokalnym, ale też szerszym – globalnym, z uwzględnieniem precyzyjnie dobranych dzieł sztuki i architektury światowej. Prezentowany materiał może stać się punktem wyjścia dla dalszych opracowań dotyczących kształtowania przestrzeni ekspozycyjnych, a sam artykuł może być traktowany jako uzupełnienie i utrwalenie nieistniejącej już wystawy.
Źródło:
Muzealnictwo; 2020, 61; 154-163
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ŚWIĘTE MUZEUM PANCASILA. MUZEUM MARTYROLOGICZNE BUDUJĄCE TOŻSAMOŚĆ NARODU INDONEZYJSKIEGO
PANCASILA SAKTI MUSEUM. A MARTYROLOGICAL MUSEUM WHICH CONSTRUCTS THE IDENTITY OF THE INDONESIANS
Autorzy:
Marta, Głąb, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/432908.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Indonezja
Pancasila
muzeum martyrologiczne
tożsamość narodowa
pamięć zbiorowa
ofiara
Indonesia
martyrological museum
national identity
collective memory
victim
Opis:
Pancasila refers to the five rules which constitute the philosophical basis for the functioning of the “imagined nation” of Indonesia, announced on 1 June 1945 by Sukarno, the first president of Indonesia. From the very beginning, Pancasila aroused great emotions and was subjected to various interpretations. The ways in which it was understood as the fundaments of the state also varied many times from 1945. One thing beyond any doubt is that Pancasila has shaped Indonesian society, even though it has repeatedly been redefined and its significance questioned. The Pancasila Sakti Museum holds a particularly important place in the history of Indonesia and the memory of the inhabitants of this multi-ethnic, multi-cultural and multilingual archipelago. It is the best-known museum complex from the rule of General Suharto (1965–1998) for whom the state’s identity, culture, tradition and art became one of the most important elements of politics. For him the museum became the ideological foundation of the Orde Baru or New Order, as the time of his reign is referred to. To this day, it is a place of commemoration in the meaning of a lieu de mémoire. It is also a traumatic place marked by the martyrs’ death of seven generals in 1965. In the way it is constructed, it resembles a sanctuary where the deceased generals are “victims” as understood by Durkheim, who appear as instances sanctifying torment and fighting purposes. The article reveals the circumstances of the museum’s founding, the history of its development, and above all its significance in establishing the state’s identity for the Indonesian people.
Pancasila to pięć zasad, stanowiących filozoficzną podstawę funkcjonowania Indonezji, „narodu wyobrażonego”, ogłoszonych 1 czerwca 1945 r. przez pierwszego prezydenta Indonezji, Sukarno. Od samego początku Pancasila budziła wielkie emocje, była poddawana przeróżnym interpretacjom, także sposoby jej rozumienia jako fundamentu państwa zmieniały się wielokrotnie od 1945 roku. I choć była nieraz poddawana redefinicjom, a jej znaczenie kwestionowane, to jedno nie budzi wątpliwości – fakt, że to Pancasila ukształtowała społeczeństwo indonezyjskie. Museum Pancasila Sakti to miejsce szczególne w historii Indonezji i pamięci mieszkańców tego wieloetnicznego, wielokulturowego i wielojęzycznego archipelagu. To najbardziej rozpoznawalny kompleks muzealny z czasów reżimu generała Suharto (1965–1998), dla którego jednym z ważnych elementów polityki w tym czasie stała się tożsamość państwowa, kultura, tradycja i sztuka. To muzeum stało się dla niego ideowym fundamentem Orde Baru – Nowego Ładu, jak nazywa się czas trwania jego rządów. Do dziś stanowi miejsce upamiętnienia w znaczeniu lieu de mémoire. To także miejsce traumatyczne, naznaczone męczeńską śmiercią siedmiu generałów w 1965 roku. W swojej konstrukcji przypomina sanktuarium, a zabici generałowie stanowią „ofiary” w znaczeniu Durkheimowskim, które jawią się jako instancja uświęcająca mękę lub cele walki. Artykuł przybliża okoliczności powstania muzeum, historię jego rozwoju, a przede wszystkim znaczenie, jakie miało dla budowy tożsamości narodowej Indonezyjczyków.
Źródło:
Muzealnictwo; 2017, 58; 188-194
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
‘National Collections of Contemporary Art’: Programme of the Minister of Culture and National Heritage to Finance Purchases of Contemporary Art Works In 2011–2019 Part 1. History: Financing
„Narodowe Kolekcje Sztuki Współczesnej” – Program Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Finansowania Zakupów Dzieł Sztuki Współczesnej w latach 2011–2019 Cz. 1. Historia – Finansowanie
Autorzy:
Szafrański, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1932774.pdf
Data publikacji:
2021-09-13
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
‘National Collections of Contemporary Art’
programmes of the Minister of Culture and National Heritage
financing
public collections
public museums
museums of contemporary art
„Narodowe kolekcje sztuki współczesnej”
programy Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
finansowanie
kolekcje publiczne
muzea sztuki współczesnej
Opis:
The ‘National Collections of Contemporary Art’ Programme run by the Ministry of Culture and National Heritage (MKiDN) in 2011–2019 constituted the most important since 1989 financing scheme for purchasing works of contemporary art to create and develop museum collections. Almost PLN 57 million from the MKiDN budget were allocated by means of a competition to purchasing works for such institutions as the Museum of Modern Art in Warsaw (MSN), Museum of Art in Lodz (MSŁ), Wroclaw Contemporary Museum (MNW), Museum of Contemporary Art in Cracow (MOCAK), or the Centre of Polish Sculpture in Orońsko (CRP). The programme in question and the one called ‘Signs of the Times’ that had preceded it were to fulfil the following overall goal: to create and develop contemporary art collections meant for the already existing museums in Poland, but particularly for newly-established autonomous museums of the 20th and 21st century. The analysis of respective editions of the programmes and financing of museums as part of their implementation confirms that the genuine purpose of the Ministry’s ‘National Contemporary Art Collections’ Programme has been fulfilled.
Program MKiDN „Narodowe kolekcje sztuki współczesnej” realizowany w latach 2011 –2019 stanowił kluczowe pod względem zakupów dzieł sztuki współczesnej, systemowe rozwiązania finansowania tworzenia i rozwoju kolekcji muzealnych po roku 1989. Blisko 57 mln zł z budżetu MKiDN przeznaczone zostało – w drodze systemu konkursowego – na zakup prac do takich instytucji jak: Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (MSN), Muzeum Sztuki w Łodzi (MSŁ), Muzeum Współczesne we Wrocławiu (MWW), Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie (MOCAK) i Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (CRP). Niniejszy program i poprzedzający go pt. „Znaki Czasu” realizować miały naczelny cel – tworzenie i rozwój międzynarodowych kolekcji sztuki współczesnej, z przeznaczeniem do już istniejących w Polsce, a zwłaszcza do nowopowstałych autonomicznych muzeów XX i XXI wieku. Analiza poszczególnych edycji programów i finansowania muzeów w ich zakresie wskazuje na spełnienia zakładanej pierwotnie funkcji ministerialnego programu „Narodowe kolekcje sztuki współczesnej”.
Źródło:
Muzealnictwo; 2021, 62; 227-235
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ZWIĄZEK MUZEÓW W POLSCE W LATACH 1914–1939
THE MUSEUM ASSOCIATION IN POLAND 1914–1939
Autorzy:
Agnieszka, Murawska,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/433006.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
The Museum Association in Poland
Museums
Museology
National Museum Council
Związek Muzeów w Polsce
muzealnictwo
Muzea
Państwowa Rada Muzealna
Opis:
The article presents basic information on the activity and changes of the organisation associating museums and their professionals in inter-war Poland. It recalls the personalities who influenced the development of museology, their opinions and the positions they held. It presents the organisation’s aims and tasks, as well as the problems which museum professionals had to face when rebuilding the Polish state after 123 years of occupation. 1914 marked the beginning of the organisation and foundation of the Polish Museum Professionals’ Delegation as a representation of Polish museums originating in the three partitions: Austrian, Russian and Prussian. In 1930 the name was changed to the Museum Association in Poland, and it was preserved until the end of the organisation’s existence in 1951. The 1930s saw a substantial development of organisations associating museums of various kinds: historical, artistic, natural, the Polish Geographical Society, specialist and ethnic.In 1939, the Association included 110 museums out of 125 in the country. The Museum Association in Poland co-authored legislative proposals related to museology, debated various general problems such as the role of museums in the state and society, relations with state authorities and local governments, the financing and development of museums, their aims and tasks, the level of museum offer as well as on training and paying museum professionals. Representatives of the Museum Association in Poland played a significant role in the National Museum Council, a consultative governmental body. One of the Museum Association’s achievements was the publication in 1947 of the Muzealnictwo handbook, as well as issuing periodicalsdevoted to museum matters.
Artykuł przybliża podstawowe informacje na temat działalności i przemian organizacji skupiającej muzea i muzealników w II Rzeczypospolitej. Wspomina osobistości, które miały wpływ na rozwój muzealnictwa, ich poglądy i zajmowane stanowiska. Przedstawia cele i zadania organizacji, a także główne problemy, z którymi muzealnicy musieli się zmierzyć w dobie odbudowy polskiego państwa po 123 latach zaborów. Początek organizacji przypada na rok 1914 i powstanie Delegacji Muzeologów Polskich, jako reprezentacji polskich muzeów z trzech zaborów: austriackiego, rosyjskiego i pruskiego. W 1930 r. dokonano zmiany nazwy na Związek Muzeów w Polsce (ZMwP), która przetrwała do końca istnienia organizacji, tj. do 1951 roku. W latach 30. XX w. nastąpił znaczący rozwój organizacji skupiającej muzea różnych typów: historyczne, artystyczne, przyrodnicze, Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, specjalistyczne oraz mniejszości narodowych. W 1939 r. do Związku należało 110 muzeów (na 125 ogółem). Związek Muzeów w Polsce współtworzył projekty legislacyjne związane z muzealnictwem, debatował nad rozwiązywaniem różnorakich problemów ogólnych – rolą muzeów w państwie i społeczeństwie, stosunków z władzami państwowymi i samorządami, finansowaniem i rozwojem muzeów, celów oraz zadań muzeów, a także poziomem oferty muzealnej oraz kształceniem i wynagradzaniem muzealników. Znacząca była rola przedstawicieli ZMwP w Państwowej Radzie Muzealnej, ciele opiniodawczym dla rządu. Osiągnięciem ZMwP było opracowanie podręcznika pt. Muzealnictwo, wydanego już w 1947 r. oraz wydawanie periodyków poświęconych sprawom muzealnictwa.
Źródło:
Muzealnictwo; 2015, 56; 115-125
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
LEOPOLD BINENTAL I LOSY JEGO KOLEKCJI
LEOPOLD BINENTAL AND THE HISTORY OF HIS COLLECTION
Autorzy:
Krzysztof, Dubiński,
Katarzyna, Świetlicka, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/432895.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Leopold Binental
Fryderyk Chopin
Insytut Fryderyka Chopina
majolika
rękopisy Chopina
Frederic Chopin
Fryderyk Chopin National Institute
maiolica
Chopin’s manuscripts
Opis:
Leopold Jan Binental (1886–1944) was a musicologist and journalist, and an indefatigable promoter of Frederic Chopin’s compositions and researcher into his life story in the inter-war period. He wrote and published a great deal in professional periodicals as well as in the national and foreign popular press, mainly in France and Germany. Until 1939, he was a regular music critic for "Kurier Warszawski". He was thought to be a competent and respected Chopinologist, and his reputation in Europe was confirmed by the monograph Chopin published in Warsaw (1930 and 1937) and in Paris (1934) and the album Chopin. On the 120th anniversary of his birth. Documents and mementoes (Warsaw 1930 and Leipzig 1932) presenting Chopin’s mementoes, prints, drawings, handwritten musical notes and letters. He initiated and co-organised famous exhibitions about Chopin in the National Museum in Warsaw (1932) and the Polish Library in Paris (1932 and 1937). He was Executive Secretary on the Management Board of the Fryderyk Chopin National Institute created in 1934. Binental amassed a private collection of Chopin’s manuscripts and mementoes which is highly regarded in musicological circles. He also collected works of art; his collection comprised ancient, Middle Eastern and modern European ceramics, medieval sculpture and tapestries, goldsmithery and Judaica. After the outbreak of war in autumn 1939, Binental took certain steps to secure his collections. Three chests with ceramics and works of art were deposited in the National Museum in Warsaw. However, it is not known what happened to the collection of Chopin’s objects. At the beginning of 1940, Binental and his wife managed to leave Poland and reach France, where his daughter lived. In 1944 he was arrested by Gestapo and sent to Auschwitz from which he did not return. After the war, at the request of his daughter Krystyna, some of the works of art deposited in the collections of the National Museum were found. With her approval, they are currently to be found in public collections in Poland, although the fate of his Chopin collection remains unknown. Every now and then, some proof appears on the world antiquarian market that the collection has not been damaged, despite remaining missing.
Leopold Jan Binental (1886–1944), muzykolog i publicysta, był w okresie międzywojennym niestrudzonym propagatorem twórczości Fryderyka Chopina i badaczem jego biografii. Wiele pisał i publikował w periodykach fachowych oraz w prasie popularnej krajowej i zagranicznej, głównie francuskiej i niemieckiej. Nieprzerwanie do 1939 r. był krytykiem muzycznym „Kuriera Warszawskiego”. Zyskał opinię kompetentnego i cenionego chopinologa, a jego europejską pozycję ugruntowała monografia Chopin wydana w Warszawie (1930 i 1937) i w Paryżu (1934) oraz album Chopin. W 120-tą rocznicę urodzin. Dokumenty i Pamiątki (Warszawa 1930 i Lipsk 1932) prezentujący chopinowskie pamiątki, druki, rysunki, rękopisy nutowe i listy. Był inicjatorem oraz współorganizatorem głośnych wystaw chopinowskich w Muzeum Narodowym w Warszawie (1932) i Bibliotece Polskiej w Paryżu (1932 i 1937). W zarządzie utworzonego w 1934 r. Instytutu Fryderyka Chopina piastował stanowisko sekretarza wykonawczego. L. Binental zgromadził prywatną kolekcję autografów i pamiątek po Chopinie, którą w środowisku muzykologów uznaje się za niezwykle cenną. Był również kolekcjonerem dzieł sztuki. Jego zbiór obejmował ceramikę starożytną, bliskowschodnią i nowożytną europejską, rzeźbę średniowieczną oraz tkaniny, złotnictwo i judaica. Po wybuchu wojny, jesienią 1939 r. Binental podjął kroki w celu zabezpieczenia swoich zbiorów. Trzy skrzynie z ceramiką i dziełami sztuki zdeponował w Muzeum Narodowym w Warszawie. Nie wiadomo natomiast jak postąpił z kolekcją chopinianów. Na początku 1940 r. Binentalowi wraz żoną udało się opuścić Polskę i przedostać do Francji, gdzie mieszkała jego córka. W 1944 r. aresztowany przez gestapo i wysłany do Auschwitz już stamtąd nie wrócił. Po wojnie, na prośbę jego córki Krystyny, w zbiorach Muzeum Narodowego odnaleziono część zdeponowanych dzieł sztuki. Za jej aprobatą znajdują się one obecnie w polskich zbiorach publicznych. Natomiast losy kolekcji chopinowskiej pozostają nieznane. Co pewien czas na światowym rynku antykwarskim pojawiają się jednak sygnały świadczące, że kolekcja nie uległa zniszczeniu choć pozostaje zaginiona.
Źródło:
Muzealnictwo; 2017, 58; 109-122
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
MUZEA, MIGRACJE I ZRÓŻNICOWANIE KULTUROWE – ZALECENIA DLA MUZEÓW
MUSEUMS, MIGRATION AND CULTURAL DIVERSITY – RECOMMENDATIONS FOR MUSEUM WORK
Autorzy:
Margherita, Sani,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/433618.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
muzea
migracje
zróżnicowanie kulturowe
mniejszości narodowe
mniejszości etniczne
mniejszości religijne
museums
migrations
cultural diversity
national minorities
ethnical minorities
religious minorities
Opis:
The role of museums in society has expanded significantly in the last decades: from temples of knowledge to forums for debate and discussion, from repositories of objects to people-centred institutions with social responsibilities and functions. This shift reflects an ongoing trend to democratise museums and make them more accessible to wider audiences and responsive to the public’s changing needs, in particular the interests of local communities, whose composition has changed in recent years to include migrants and people of different ethnic backgrounds. With annual migration flows to the EU as a whole projected to increase from about 1 043 000 people in 2010 to 1 332 500 by 2020, the question of how cultural institutions can contribute to effective integration and dialogue has become more relevant than ever. Funders and society at large expect museums to play their part in facilitating the integration and peaceful coexistence of newcomers, with financial resources being made available, also at the EU level, to support them in this effort. Many questions can be raised as to whether it is right and appropriate to charge museums with these responsibilities and whether this would push the boundaries of their work too far and give the social function an exceedingly prominent role over the traditional conservation and educational tasks museums already fulfil. But this discussion seems to be already obsolete in the light of the growing body of evidence on good practices available at the European level. This essay aims to illustrate some of them, as well as to discuss some underpinning theoretical issues and methodological approaches.
W ostatnich dekadach nastąpił znaczący wzrost roli muzeów w społeczeństwie – od świątyń wiedzy do forum debat i dyskusji, od repozytorium obiektów do społecznie odpowiedzialnej instytucji skoncentrowanej na ludziach. Zmiana ta odzwierciedla utrzymujący się trend demokratyzacji muzeów i chęć sprawienia by były bardziej dostępne dla szerszej grupy odbiorców oraz by odpowiadały zmieniającym się potrzebom i zainteresowaniom ich publiczności, w szczególności tej lokalnej, której struktura zmieniła się w ostatnich latach ze względu na imigrantów i osoby różnego pochodzenia etnicznego. Z rocznymi przepływami migracyjnymi do Unii Europejskiej (UE) i ich szacowanym wzrostem z ok. 1 043 000 osób w 2010 r. do 1 332 500 w 2020 r., kwestia sposobu w jaki instytucje kulturalne mogą wpłynąć na efektywną integrację i dialog stała się problematyczna. Instytucje finansujące i w dużej mierze również społeczeństwo oczekują od muzeów pełnienia roli wspierającej integrację i pokojowe współistnienie nowych przybyszów. W tym celu udostępnia się im, również na poziomie finansowania z UE, odpowiednie fundusze by wspomóc ich w tych wysiłkach. Można postawić wiele pytań odnośnie słuszności obciążania muzeów taką odpowiedzialnością. Można zastanowić się nad tym, czy takie działanie znacznie przekracza granice zakresu ich funkcjonowania a przyznanie funkcji społecznej nadaje zbyt znaczącą rolę w porównaniu z tradycyjnymi zadaniami jakie wypełniają muzea, takimi jak konserwacja obiektów czy funkcja edukacyjna. Dyskusja ta wydaje się jednak być już zdezaktualizowana w świetle rosnącej liczby przykładów na stosowanie dobrych praktyk, dostępnych na poziomie europejskim. Niniejszy artykuł dokonuje próby przedstawienia niektórych z nich oraz omówienia niektórych podstawowych kwestii teoretycznych i podejść metodologicznych.
Źródło:
Muzealnictwo; 2017, 58; 84-92
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Educational assumptions of the permanent exhibition in the Pan Tadeusz Museum in Wrocław and their implementation
Założenia edukacyjne ekspozycji stałej Muzeum Pana Tadeusza we Wrocławiu i ich realizacja
Autorzy:
Szeląg, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1933055.pdf
Data publikacji:
2018-09-21
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Adam Mickiewicz
national epic poem Pan Tadeusz
Pan Tadeusz Museum in Wrocław
Ossoliński National Institute in Wrocław
new museum
museum education
exhibition arrangement
narration
epopeja narodowa Pan Tadeusz
Muzeum Pana Tadeusza we Wrocławiu
Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu
nowe muzeum
edukacja muzealna
aranżacja wystawy
narracja
Opis:
Since 2016 the Pan Tadeusz Museum of the Ossoliński National Institute in Wrocław has been opened to the public. It is dedicated to the national epic poem – the most acknowledged piece of literature by Adam Mickiewicz, titled Pan Tadeusz, published for the first time in 1834. It also presents the reception of the poem, longevity of ideas started in Romanticism and the legacy of freedom in the history of Poland in the 19th and 20th centuries. The investment was co-financed from the European budget within the project named The Pan Tadeusz Museum – an innovative space – education through culture. The project was based on the idea to create a museum of educational character, with the use of museum exhibits, multimedia presentations, and infrastructure necessary for a modern arrangement of the exhibition. Given these assumptions, the team of educators, mostly with long-term practice as museum professionals, prepared the permanent exhibition. Their practical experience, plus theoretical bases for educational goals they referred to, together with a subject of the exhibition that focuses on an exceptional masterpiece in the history of Polish culture, i.e. the Manuscript of Pan Tadeusz, determined decisions pertaining to selection of exhibits, content of multimedia applications, inscriptions under the exhibits and titles of individual rooms, the range of themes for audio guides as well as materials and facilities for visitors with disabilities. In the article the permanent exhibition “The Manuscript of Pan Tadeusz” is described from the perspective of narration applied and educational assumptions it was based upon. It is then referred to a museological reflection which analyses an educational potential of museum exhibitions, interpretation practices and strategies of narration carried out by museums through exhibitions and educational activities.
W 2016 r. zostało otwarte dla publiczności Muzeum Pana Tadeusza Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu. Poświęcone jest epopei narodowej – najsłynniejszemu dziełu Adama Mickiewicza pt. Pan Tadeusz, po raz pierwszy opublikowanemu w 1834 r., a także recepcji dzieła, trwałości idei romantycznych oraz dziedzictwa wolności w historii Polski XIX i XX wieku. Inwestycję zrealizowano w ramach projektu pn. Muzeum Pana Tadeusza – innowacyjna przestrzeń – edukacja przez kulturę współfinansowanego ze środków europejskich. Założenia realizacyjne projektu dotyczyły stworzenia muzeum o charakterze edukacyjnym, wykorzystującego eksponaty muzealne, prezentacje multimedialne i niezbędną infrastrukturę do realizacji pomyślanej nowocześnie ekspozycji. W kontekście tych założeń powstała wystawa stała przygotowana przez zespół, którego trzon stanowili edukatorzy z wieloletnim stażem w pracy muzealnej. Ich doświadczenie praktyczne oraz teoretyczne założenia edukacyjne do jakich się odwoływali, w połączeniu z tematyką ekspozycji skupionej wokół wyjątkowego zabytku w dziejach kultury polskiej jakim jest Rękopis Pana Tadeusza, zdeterminowały decyzje odnośnie doborów eksponatów, zawartości aplikacji multimedialnych, treści tytułów sal i podpisów pod obiektami, tematyki audioprzewodników oraz materiałów i rozwiązań dedykowanych osobom z niepełnosprawnościami. Artykuł omawia wystawę stałą „Rękopis Pana Tadeusza” z punktu widzenia zrealizowanej narracji oraz założeń edukacyjnych w nią wpisanych i odnosi ją do refleksji muzeologicznej analizującej potencjał edukacyjny wystaw muzealnych, praktyki interpretacyjne i strategie narracji realizowane poprzez wystawy i działania edukacyjne w muzeach.
Źródło:
Muzealnictwo; 2018, 59; 185-197
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 32

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies