Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "syndrome" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Frailty as the basis for physiotherapeutic procedures for 65+ patients
Frailty (zespół słabości) jako podstawa postępowania fi zjoterapeutycznego wobec pacjentów 65+
Autorzy:
Kowalczyk-Habiak, Izabela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790832.pdf
Data publikacji:
2019-08-29
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
frailty
weakness syndrome
exhaustion syndrome
elderly
rehabilitation
zespół słabości
zespół wyczerpania rezerw
osoby starsze
rehabilitacja
Opis:
Introduction: The frailty syndrome (FS) is a syndrome of functional limitations related to the older age, and its specificity, as well as the scale of occurrence, justify the need for its description and ordering of knowledge in this area. Aim: The aim of the literature review is to systematize knowledge in the field of individual descriptive elements of FS and rehabilitation dedicated to FS. Material and metods: The publication is a review and systematizes research material in the field of syndrome frailty. The narrative review was based on the analysis of publications contained in the Pubmed database in the period 2012-2017 and Polish sources published in this period. The sources were selected in accordance with the purpose of the work. Results: The frailty syndrome is defined and defined in various ways, although the main reference refers to its first description, formulated by L. Fried et al. There are three main phenotypes of the weakness group, classified based on the criteria of the creators of this team. Different scales are used in diagnostics: CHS, FRAIL, ESF, as well as GFI, TFI and PLFI indicators. The frailty syndrome develops based on the causes and effects of the so-called a cascade of weaknesses, among them chronic inflammatory processes, sarcopenia and immunological changes are of key importance. Recommended physiotherapy regimens cover various cycles and types of physical activity, with the use of a 12-week program of exercises of various types most often emphasized. Conclusions: Frailty is a state of exhaustion of reserves and functional limitations of the older age, also referred to as a team of weakness, frailty and fragility. Most reports confirm the use and usefulness of the CHS scale. Lack of unambiguous physiotherapy regimens for FS. Article received: 04.01.2019; Accepted: 16.07.2019 Key words: frailty, weakness syndrome, exhaustion syndrome, the elderly, rehabilitation
Wstęp: Zespół słabości (FS) jest syndromem ograniczeń funkcjonalnych związanych z wiekiem starszym, a jego specyfika, jak i skala występowania, uzasadniają potrzebę jego opisu i uporządkowania wiedzy w tym zakresie Cel: Celem dokonanego przeglądu literatury jest systematyzacja wiedzy w zakresie poszczególnych elementów opisowych FS oraz rehabilitacji dedykowanej FS. Materiał i metody: Publikacja ma charakter przeglądowy i dokonuje systematyzacji materiału badawczego w zakresie frailty syndrome. Przegląd narracyjny oparto na analizie doniesień opublikowanych w bazie Pubmed w okresie 2012-2017 oraz polskich źródłach wydanych w tym okresie. Dokonano selekcji źródeł zgodnie z celem pracy. Wyniki: Zespół słabości jest określany i definiowany w różnorodny sposób, choć główne odniesienie odnosi się do pierwszego jego opisu, sformułowanego przez Fried i wsp. Istnieją trzy główne fenotypy zespołu słabości, klasyfikowane w oparciu o kryteria twórców tego zespołu. W diagnostyce stosowane są różne skale: CHS, FRAIL, EFS, a także wskaźniki GFI, TFI i PLFI. Zespół słabości rozwija się w oparciu o przyczyny i skutki wpisane w tzw. kaskadę słabości, a wśród nich kluczowe znaczenie mają przewlekłe procesy zapalne, sarkopenia i zmiany immunologiczne. Rekomendowane schematy fizjoterapii obejmują różnorodne cykle i rodzaje aktywności fizycznej, przy czym najczęściej podkreślana jest przydatność 12-tygodniowego programu ćwiczeń o różnym charakterze. Wnioski: Frailty jest stanem wyczerpania rezerw i ograniczeń funkcjonalnych wieku starszego, określanym też mianem zespołu słabości, kruchości i wątłości. Najwięcej doniesień potwierdza stosowanie i przydatność skali CHS. Brak jednoznacznych schematów postępowania fizjoterapeutycznego w odniesieniu do FS.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2019, 23(2); 17-24
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pusher Syndrome in stroke patients. The current state of knowledge on assessment and physiotherapy
Patologiczne odpychanie u chorych po udarze mózgu. Aktualny stan wiedzy na temat badania i metod fizjoterapii
Autorzy:
Śliwka, Agnieszka
Piliński, Rafał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1966243.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
pusher syndrome
physiotherapy
pusher behaviour
patologiczne odpychanie
fizjoterapia
Opis:
Introduction: Pusher Syndrome is a result of damage to the central nervous system manifesting itself as a postural disturbance, whereby the patient in every position pushes himself away in the direction of the paresis and actively resists any attempts towards passive correction of posture. Such behaviour results in the body being position being established according to its own distorted sense of verticality.Aim: The review of literature dedicated to the symptoms, research and physiotherapy conducted within pusher syndrome.Methods: A review of studies published within the following electronic databases: Scopus, Embase, Pubmed/Medline, PeDro, Cochrane, ProQuest for the period from 01.01.2002 to 13.09.2013. Results: Results of research and publications on the subject of Pusher Syndrome appear only occasionally. The subjects of such research are: examination methods, searching for neurophysiological explanations of the Pusher Syndrome and its concurrence with other neurological disorders. Physiotherapy with clear practical implications is rarely the subject of research. The state of knowledge on the matter of the effectiveness of physiotherapy in Pusher Syndrome is based chiefly on narrative reviews as well as on case study reports. Their analysis points to an approach to be adopted as regards the rehabilitation of this group of patients which is based on the principle of motor learning with the use of visual cues as well as proceedings blocking the possibility to push away with limbs that are indirectly involved (limbs on the opposite side to the paresis are referred to as directly involved) in all positions the patient assumes.Conclusions: There is limited literature available regarding physiotherapy methods used in PS. Existing knowledge is primarily based on observational studies and case reports which provide low evidence (grade III) for clinical practice. The analysis of 9 publications with high risk of bias showed that physiotherapists apply: positioning, principles of motor learning, using visual cues, galvanic vestibular stimulation, robot assisted gait therapy and methods of preventing the possibility for a pushing away with indirectly involved limbs. Most of the included studies promote the same scheme of treatment approach for patients with PS, described in four main points (A-D) in section Physiotherapy treatment of the article.
Wprowadzenie: Patologiczne odpychanie to zaburzenie posturalne pojawiające się przy uszkodzeniach centralnego układu nerwowego, w którym chory odpycha się we wszystkich pozycjach w kierunku strony niedowładnej oraz aktywnie oporuje każdą próbę pasywnej korekcji postawy. Zachowanie takie prowadzi do ustawiania ciała według własnego, zaburzonego poczucia pionu. Cel: Przedstawienie aktualnych, wiarygodnych doniesień z przeglądu piśmiennictwa naukowego, na temat: objawów, badania i fizjoterapii patologicznym odpychaniu.Metody: Przegląd piśmiennictwa zamieszczonego w elektronicznych bazach danych: Scopus, Embase, Pubmed/Medline, PeDro, Cochrane, ProQuest obejmujący okres od 1.01.2002 do 13.09.2013. Wyniki: Wyniki badań i publikacje na temat patologicznego odpychania ukazują się sporadycznie. Ich przedmiotem są: sposoby badania, poszukiwanie wyjaśnień neurofizjologicznych patologicznego odpychania oraz jego współwystępowanie z innymi zaburzeniami neurologicznymi. Rzadko przedmiotem publikacji jest fizjoterapia o wyraźnych implikacjach praktycznych. Stan wiedzy na temat skuteczności fizjoterapii w patologicznym odpychaniu bazuje głównie na doniesieniach narracyjnych (ang. narrative review) oraz opisach przypadków (ang. case report). Ich analiza wskazuje na podejście do usprawniania tej grupy chorych oparte o zasady nauczania motorycznego z wykorzystywaniem wskazówek wzrokowych oraz postępowanie uniemożliwiające odpychanie się kończynami pośrednio zajętymi (po stronie przeciwnej do kończyn niedowładnych nazywanych bezpośrednio zajętymi) we wszystkich pozycjach, w których znajduje się pacjent. Wnioski: Zagadnienia z zakresu sposobów badania i metod fizjoterapii w patologicznym odpychaniu wymagają bardziej rzetelnych badań klinicznych, głównie randomizowanych, z grupą kontrolną oraz usystematyzowania dotychczasowej wiedzy i zdobytego doświadczenia pod kątem praktycznego zastosowania klinicznego.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2013, 17(4); 19-27
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Searching for methods of rehabilitation in neglect syndrome patients – a review
W poszukiwaniu metod rehabilitacji chorych z zespołem zaniedbywania – przegląd zagadnień
Autorzy:
Polanowska, Katarzyna
Seniów, Joanna B
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1934639.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
unilateral neglect syndrome
neurorehabilitation
zespół zaniedbywania jednostronnego
rehabilitacja
Opis:
Unilateral neglect syndrome, a difficulty in reporting, responding, or orienting to novel or meaningful stimuli presented within the contralesional hemispace, is a common consequence of brain injury that cannot be explained by primary sensorimotor defects. It is a heterogeneous cluster of cognitive deficits usually resulting from right hemisphere damage affecting the left part of the body and space. Right hemineglect also occurs, but is much less frequent. Even though about half of patients tend to recover from neglect relatively quickly and spontaneously, chronic forms of the disorder are associated with slowed motor function recovery, poor response to rehabilitation, and difficulties in many everyday activities. This article reviews the theoretical approaches and efficacy of different strategies of neurorehabilitation including such groups of therapeuticmethods as: psychological techniques of compensation (scanning training, lateralized cueing), techniques of sensory modulation (optokinetic stimulation, vestibular stimulation, transcutaneous nerve and muscle stimulation), techniques of sensorimotor plasticity activation (eye patching, adaptation to prism lenses, trunk rotation), and techniques of balancing interhemispheric interactions (limb activation therapy, transcranial magnetic stimulation). Despite years-long clinical observations and numerous experimental studies verifying usefulness of different interventions, it is not clear yet whether one rehabilitation technique is appropriate for all hemineglect patients and diverse manifestations of neglect. Some authors claim that combination of different techniques may produce additive benefits (e.g. linking of specific psychological interventions with sensory manipulation, improving of attention and visuospatial abilities, self-awareness training or pharmacological treatment).
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2005, 9(4); 10-18
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Comprehensive rehabilitation treatment for pregnant women with Guillain-Barré syndrome - a case report
Zastosowanie kompleksowego leczenia rehabilitacyjnego u kobiety ciężarnej z zespołem Guillain-Barré – opis przypadku
Autorzy:
Hojan, Katarzyna
Wruk, Berenika
Tymińska, Anna
Kurnatowski, Jan
Norman, Hanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790884.pdf
Data publikacji:
2019-02-09
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
Guillain-Barré syndrome
pregnancy
rehabilitation
autoimmunization
Zespół Guillaina-Barrégo
ciąża
rehabilitacja
autoimmunizacja
Opis:
Guillain-Barré syndrome (GBS) is an acute demyelinating poliradioculopathy and autoimmune condition, with a fast rapid natural course, and with high disability and usually episodic immune treatment. Clinical features include areflexia, limb weakness and uncommonly, sensory loss proceeding to neuromuscular paralysis involving bulbar, facial and respiratory function with maximum severity of symptoms atin 2-4 weeks. The eEtiology of GBS is not incompletely understood, however, prognosis is usually good with early detection and prompt treatment. In thise paper, we present a unique case of comprehensive rehabilitation treatment for a pregnant woman with GBS atin the 8th week of pregnancy. On the basis of this case report, we discuss possible and safe rehabilitation treatment for women in the first trimester of pregnancy, with significantly weakened muscle strength, after stabilizsation of vital signs and immunotherapy. The paper describes comprehensive care provided to the pregnant woman with teraplegia, hyperstesia and dysphagia after stabiliszation of vital signs, which was conducted until delivery atin the 39th week of pregnancy. This article is licensed under a Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License. null
Zespół Guillaina-Barrégo (GBS) jest ostrą poliradiokulopatią demielinizacyjną i chorobą autoimmunologiczną, postępującą szybko, z wystąpieniem wysokiego stopnia niepełnosprawności. Objawy kliniczne obejmują arefleksję, osłabienie kończyn i rzadko utratę czucia, poprzedzającą porażenie nerwowo-mięśniowe, obejmujące porażenie opuszkowe, twarzy i funkcji oddechowych, z maksymalnym nasileniem objawów pomiędzy 2-4 tygodniem. Etiologia GBS nie jest do końca poznana, jednak rokowanie jest zazwyczaj dobre przy wczesnym wykryciu choroby i wczesnym podjęciu leczenia. W artykule tym przedstawiamy wyjątkowy przypadek kompleksowego leczenia rehabilitacyjnego u ciężarnej kobiety, z GBS ujawnionym w 8 tygodniu ciąży. Na podstawie tego opisu przypadku, omawiamy możliwe i bezpieczne leczenie rehabilitacyjne dla kobiet w pierwszym trymestrze ciąży, ze znacznie zmniejszoną siłą mięśni, następujące po ustabilizowaniu parametrów życiowych i immunoterapii. Artykuł opisuje kompleksową opiekę nad kobietą ciężarną z objawami tetraplegii, hiperstezji i dysfagii, po ustabilizowaniu jej parametrów życiowych, która była kontynuowana aż do czasu porodu w 39-tym tygodniu ciąży. GBS powinno być brane pod uwagę w każdym przypadku, gdy kobieta ciężarna skarży się na osłabienie mięśni, ogólne osłabienie, mrowienie w palcach i utrudnione oddychanie. Jest to jeden z pierwszych raportów medycznych pokazujących możliwość zastosowania kompleksowego leczenia rehabilitacyjnego u kobiety będącej w pierwszym trymestrze ciąży, ze znaczącym stopniem niepełnosprawności.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2018, 22(3); 57-61
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
An evaluation of sensitivity of provocative tests used in the carpal tunnel syndrome diagnosis depending on clinical severity of the syndrome
Ocena czułości testów prowokacyjnych stosowanych w diagnostyce zespołu kanału nadgarstka w zależności od stopnia nasilenia dolegliwości
Autorzy:
Georgiew, Filip
Otfinowska, Ewa
Adamczyk, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1942925.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
Carpal Tunnel Syndrome
Diagnosis
provocative tests
Sensitivity
zespół kanału nadgarstka
diagnostyka
testy prowokacyjne
czułosc
Opis:
Background: Using popular provocative tests to diagnose the carpal tunnel syndrome (CTS) facilitates referring patients for specialist treatment and is indispensable to the performance of epidemiologic studies. Patients with severe carpal tunnel syndrome (CTS) are frequently referred for surgery, whereas people with mild CTS are commonly referred for conservative therapy. Finding out which provocative tests are most effective in diagnosing mild cases can aid clinicians in making decisions about further treatment.Objectives: The purpose of this study was to evaluate the sensitivity of provocative tests used for diagnosis of CTS such as Phalen’s, Durkan’s and Tinel’s sign and to find out if the time of paresthesia occurrence during the tests depended on the severity of the syndrome assessed using Levine’s Questionnaire.Material and methods: The study involved 130 women and 33 men with carpal tunnel syndrome confirmed by ENG. 52 patients had bilateral symptoms so a total number of cases examined was 215. Subjects were tested using four CTS provocative tests in random order: Phalen’s, Durkan’s, Provocative and Tinel’s sign. The examiner waited 2 – 3 minutes between each provocative test to ensure that any nerve irritation caused by previous test had abated. Severity level of CTS was assessed using Levine’s Questionnaire .Results: Sensitivity values were: for Phalen’s Test – 85.6%, Durkan’s Test – 86.5%, Provocative Test 84.6%, and Tinel’s sign – 46%. Sensitivity values for Phalen’s, Durkan’s and Provocative tests are higher than 93,1% for moderate, severe and extreme CTS. There is a relationship between testing positive on CTS provocative tests and severity of clinical symptoms. As the severity of CTS increases, the average time of paresthesia occurrence in median nerve distribution decreases. Conclusions: (1) Tinel’s sign should not be recommended as a CTS diagnostic tool because of its low sensitivity. (2) If Levine’s Questionnaire reveals small progression of CTS the sensitivity of the tests is insufficient to confirm CTS. (3) In the case of patients with moderate, severe or extreme CTS according to Levine’s Questionnaire, the diagnosis can be confirmed using valid provocative tests such as Phalen’s, Durkan’s and Provocative.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2009, 13(2); 17-22
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Clinical picture and diagnostics of unilateral neglect syndrome
Obraz kliniczny i diagnostyka zespołu zaniedbywania jednostronnego
Autorzy:
Polanowska, Katarzyna E
Seniów, Joanna B
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1934598.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
neglect syndrome
symptoms dynamics
Spontaneous Recovery
diagnostics
zespół zaniedbywania
dynamika zaburzeń
spontaniczne zdrowienie
diagnostyka
Opis:
Unilateral neglect syndrome defined as failure to report, respond and orient to novel or meaningful stimuli presented in contralesional side of space is cognitive impairment in neurological patients, important both from diagnostic and therapeutic point of view. It occurs as a consequence of brain damage localized in various cortical and/or subcortical structures, but mainly in parietotemporal areas of the right hemisphere. Neglect syndrome is a heterogeneous cluster of modally specific deficiency signs and often coexists with changes in emotional status and poor self-awareness. According to different criteria of classification, neglect may be perceptual (visual, tactile, auditory) or motor and it may manifest itself in one or in several modalities, and concern personal, peripersonal, extrapersonal, and even imaginal space. Since neglect belongs to cognitive disorders, it cannot be attributed to basic sensory or motor deficits and it should be clearly differentiated from them. Dynamic changes over time are typical of this syndrome, which is commonly seen in the early stages of the disease and in many neglect patients remits completely over a few months. However, in chronic forms, less or more intensive neglect features may disrupt patients’ functioning for a long time and limit efficacy of rehabilitation. There are many different standardised and clinical assessment procedures of hemineglect. Clinical and functional tasks should be analysed along with behavioural observation in natural situations as well as interview data. Differential diagnostics is critical for planning an effective rehabilitation programme.
Zespół zaniedbywania jednostronnego, definiowany jako trudność w reagowaniu, odpowiadaniu i orientowaniu się ku nowym i znaczącym bodźcom prezentowanym po stronie przeciwnej do uszkodzenia mózgu, jest zaburzeniem poznawczym, ważnym zarówno z punktu widzenia diagnostyki, jak i rehabilitacji. Pojawia się po uszkodzeniach korowych i podkorowych o różnej lokalizacji, ale najsilniej jest wyrażony przy patologii obejmującej korę skroniowo-ciemieniową półkuli prawej. Jest zróżnicowaną wiązką modalnie specyficznych objawów, które współwystępują często z zaburzeniami emocjonalnymi i ograniczoną samoświadomością choroby. Zgodnie z przyjętymi kryteriami klasyfikacji, wyróżnia się zaniedbywanie percepcyjne (wzrokowe, dotykowe, słuchowe) i/lub motoryczne, deficyt może manifestować się w jednej bądź w wielu modalnościach zmysłowych, może dotyczyć przestrzeni osobowej, okołoosobowej, pozaosobowej, a nawet wyobrażeniowej. Ponieważ zaniedbywanie należy do zaburzeń poznawczych, nie może być przypisane podstawowym deficytom sensomotorycznym i powinno być z nimi różnicowane. Typowe dla zespołu zaniedbywania są zmiany nasilenia i specyfiki objawów wraz z upływem czasu od zachorowania. Zespół jest obserwowany zwykle we wczesnym okresie po uszkodzeniu mózgu i może spontanicznie ustąpić w ciągu kilku miesięcy. W postaciach chronicznych, objawy zaniedbywania mogą znacząco zakłócać codzienne funkcjonowanie i ograniczać skuteczność procesu neurorehabilitacji. Istnieje wiele wystandaryzowanych i klinicznych procedur oceny zaniedbywania. Wyniki formalnych testów, prób klinicznych i zadań eksperymentalnych powinny być analizowane zbiorczo, w połączeniu z danymi z obserwacji i wywiadu. Trafna diagnoza ma zasadnicze znaczenie dla zaplanowania właściwego programu neurorehabilitacji.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2005, 9(3); 3-12
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Provocative tests used in the diagnosis of carpal tunnel syndrome
Testy prowokacyjne stosowane w diagnostyce zespołu cieśni nadgarstka
Autorzy:
Georgiew, Filip
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1938585.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
Carpal Tunnel Syndrome
Diagnosis
Provocative Test
Sensitivity
Specificity
zespół ciesni nadgarstka
diagnostyka
testy prowokacyjne
czułosc
specyficznosc
Opis:
The carpal tunnel syndrome (CTS) is the most often diagnosed compressive neuropathy of the upper limb. As a result of the changes within the tunnel of the median nerve, the disease is associated with hypersensitivity to some external factors such as: an increase in pressure within the carpal tunnel, direct or indirect pressure on the wrist level, hypoxia. These factors are used in provocative tests. The aim of this article is to make a distinction between functional test’s classifications used in the CTS diagnosis, depending on the method of ailment provocation. Different modifications used in common tests and their average sensitivity and specificity are also presented. Carpal tunnel syndrome should be diagnosed clinically; although electro-diagnostic studies are a standard method of establishing the diagnosis, they do have limitations. Clinical diagnostic skill must be reinforced by a valuable provocative test: the Provocative Test, the Phalen test + mCCT, Tinel’s sign, Phalen’s and reverse Phalen’s test, Durkan Carpal Compression Test (mCCT). There are also tests, which, due to their low sensitivity and specificity, be not applied in the CTS diagnostics. Provocative tests are more easily performed than electro-diagnostic studies and are the most appropriate diagnostic tools in the ambulatory setting. Provocative tests are commonly needed for establishing the diagnosis for treatment, screening and determining aetiology. To improve the efficiency of provocative tests, we should apply univocal standards for their performance and interpretation. A combination of tests might be more powerful than a single test in establishing the diagnosis. Taking medical history and performing physical examination should be the primary methods of diagnosing CTS. The combination of hand diagram, questionnaires, abnormal sensibility and positive provocative tests will provide a diagnostic tool for CTS with high sensitivity and specificity. The addition of nerve conduction studies is unnecessary in most cases.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2007, 11(4); 15-25
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Diagnostic tests used in diagnosis of carpal tunnel syndrome
Testy diagnostyczne stosowane w rozpoznawaniu zespołu kanału nadgarstka
Autorzy:
Georgiew, Filip
Otfinowska, Ewa
Adamczyk, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1939059.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
carpal tunnel syndrome (CTS)
diagnostic tests
Sensitivity
Specificity
zespół kanału nadgarstka (ZKN)
testy diagnostyczne
czułosc
specyficznosc
Opis:
In 1854 Paget described for the first time that carpal tunnel syndrome (CTS) results from compression of the median nerve within the carpal tunnel. CTS predominantly involves tingling and numbness in the typical median nerve distribution. Pain, described as deep, aching, or throbbing, occurs diffusely in the hand and radiates up the forearm. Atrophy of the muscles of the thenar is usually seen later in the course of the nerve compression. CTS is most frequent among persons between the ages of 30 to 60 and is two to three times more common in women than in men (peak prevalence in women older than 55 years). Carpal tunnel syndrome may affect 1% to 10% of the population. Incorrect diagnosis of CTS has been identified as one of the most common causes of CTS treatment failure. CTS should be diagnosed clinically. Electro-diagnostic studies are a standard method of establishing the diagnosis. Electrodiagnostic studies are performed to confirm the clinical diagnosis, to assess the severity of median nerve compression and to rule out more proximal compression sites. Abnormalities in nerve conduction study results can be the only objective evidence of carpal tunnel syndrome. Lack of objective data, such as ENG can lead to incorrect diagnosis and inappropriate treatment. Clinical diagnosis should be reinforced by valuable diagnostic tests: the Semmes–Weinstein monofilaments test – performed in neutral and Phalen’s positions, vibration threshold measured by means of tuning forks or a vibrometer, by observation of thenar atrophy and using provocative tests. The use of common, sensitive and specific diagnostic tests should improve decision making about patients referral for specific therapies, facilitate the performance of epidemiologic studies, increase the accuracy of diagnosis. The combination of a results obtained using various methods might be more powerful than a single test in establishing the diagnosis of CTS. The combination of hand diagram, questionnaires, abnormal sensibility, thenar weakness or thenar atrophy and positive provocative tests constitutes a sensitive and specific diagnostic tool to establish the diagnosis of CTS. Standardized clinical criteria for CTS would be an important step in reducing inconsistencies and misdiagnoses.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2008, 12(3); 24-35
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Motor efficacy of individuals with Down Syndrome as part of their rehabilitation
Sprawność motoryczna osób z zespołem Downa jako element ich rehabilitacji
Autorzy:
Sadziak, Aleksandra
Wieczorek, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790975.pdf
Data publikacji:
2018-03-26
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
motor efficacy
Down Syndrome
intellectual disability
rehabilitation
health
sprawność motoryczna
Zespół Downa
niepełnosprawność intelektualna
rehabilitacja
zdrowie
Opis:
Introduction: Down syndrome is the most common chromosomal developmental disorder. Due to the abnormalities of psychophysical development occurring in people with Down Syndrome, it is necessary to implement their rehabilitation. This process should enable achieving and then maintaining an optimal level of physical, mental and social functioning. It can be done through a planned motor efficacy improvement programme. Nowadays, the level of motor efficacy is recognized as a positive measure of health, as well as versatile resourcefulness. Study aim: The cognitive aim of the study was to determine the level of motor efficacy in individuals with Down Syndrome and to show the results of this group compared to those with intellectual disabilities but without Down Syndrome. The applicative goal of the research is to show motor fitness as a factor increasing the effectiveness of functioning in everyday life, which is one of the goals of rehabilitation. Material and methods: The study was conducted among 30 individuals with Down Syndrome of moderate intellectual disability. The method of research was direct observation, the tool – the Eurofit Special Motor Fitness Test. Results: Based on the results, it was noted that the developmental state in the area of motor skills of people with Down Syndrome is lower than in their peers with intellectual disability without Down syndrome. Only balance shows a significantly higher level in the study group compared to the control group. Conclusions: The results obtained in the study may be a starting point when planning improvement programmes being part of the rehabilitation process. Improving the level of motor fitness, which is the expected effect of rehabilitation, will also contribute to improving the health and social functioning of people with Down Syndrome.
Wstęp: Zespół Downa (ZD) jest najczęstszą chromosomalną wadą rozwojową. Ze względu na występujące u osób z zespołem Downa nieprawidłowości rozwoju psychofizycznego konieczne jest wdrożenie ich rehabilitacji. Proces ten powinien umożliwić osiągnięcie, a następnie utrzymanie optymalnego poziomu funkcjonowania fizycznego, psychicznego oraz społecznego. Może ona się odbywać poprzez zaplanowany program usprawniania motoryki. Współcześnie uznaje się poziom sprawności motorycznej jako pozytywny miernik stanu zdrowia, a także wszechstronnej zaradności. Cele pracy: Celem poznawczym badań było określenie poziomu sprawności motorycznej osób z zespołem Downa oraz pokazanie wyników tej grupy na tle osób z niepełnosprawnością intelektualną bez zespołu Downa. Celem aplikacyjnym jest ukazanie sprawności motorycznej jako czynnika zwiększającego skuteczność funkcjonowania w życiu codziennym, co stanowi jeden z celów rehabilitacji. Materiał i metody: Badanie zostało przeprowadzono wśród 30. osób z zespołem Downa, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym. Metodą badań była obserwacja bezpośrednia, narzędziem – Test Sprawności Motorycznej Eurofit Specjalny. Wyniki: Na podstawie wyników stwierdzono, że stan rozwoju w obszarze zdolności motorycznych osób z zespołem Downa jest niższy od ich rówieśników z niepełnosprawnością intelektualną bez zespołem Downa. Jedynie równowaga wykazuje istotnie wyższy poziom u badanej grupy w porównaniu do grupy kontrolnej. Wnioski: Wyniki uzyskane w badaniach mogą stać się punktem wyjścia przy planowaniu programów usprawniających, które są elementem procesu rehabilitacji. Poprawa poziomu sprawności motorycznej, która jest spodziewanym efektem rehabilitacji, przyczyni się także do podnoszenia zdrowia i poprawy funkcjonowania osób z zespołem Downa w społeczeństwie.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2017, 21(4); 43-49
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Apathy syndrome as a consequence of brain injury – a difficult problem in neurorehabilitation
Zespół apatii w konsekwencji uszkodzenia mózgu – trudny problem neurorehabilitacji
Autorzy:
Seniów, Joanna
Komajda, Renata
Zaborski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1934230.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
primary disorders of motivation
apathy syndrome
brain injury
neurorehabilitation
pierwotne zaburzenia motywacji
zespół apatii
uszkodzenie mózgu
neurorehabilitacja
Opis:
Primary, biological dysfunction of motivational factor in a widely understood goal-oriented behaviour is in clinical practice a wellknown consequence of brain injury, and it causes serious difficulties in neurorehabilitation. The deficit of motivation, also known as apathy syndrome, is particularly frequently observed in patients with stroke and other type of brain injury. It results in limitation of emotional expression and reacting to the environment, loss of ability to care about oneself and others, and causes passive participation in rehabilitation. All these symptoms significantly decrease the chances of physical and social recovery. Hypothetically, it is claimed that the dysfunction of fronto-subcortical neural system, overlapping medial parts of prefrontal cortex, thalamus and basal ganglia, is a pathomechanism of apathy. Damage of these structures results in dysfunction of dopaminergic system which is called a “behavioural activating system” as it modulates the level of activation, attention and emotions. Apathy can co-exist with cognitive impairment, but these two deficits are treated relatively separately. This paper aims to make a detailed description of the apathy syndrome and to draw attention of professionals working in neurorehabilitation to biological foundation of some patients’ behaviour, who are wrongly described as not dedicated and motivated to participate actively in rehabilitation. The authors – on the grounds of literature review – describe problems of differential diagnosis and treatment. They draw attention to differentiating apathy from depression, dementia and consciousness disorder. There are still no systematic studies about efficient pharmacotherapy in the organic apathy syndrome. This paper presents preliminary results of clinical studies suggesting therapeutic efficacy of dopamine agonists and other stimulants.
Pierwotne, biologiczne zaburzenie czynnika motywacyjnego w najszerzej rozumianym wymiarze celowego, świadomego zachowania człowieka jest w praktyce klinicznej znaną konsekwencją uszkodzenia mózgu i stanowi poważne utrudnienie w prowadzeniu procesu rehabilitacji. Deficyt motywacji, nazywany inaczej zespołem apatii, jest szczególnie często obserwowany u chorych po udarze i urazie mózgu. Powoduje ograniczenie emocjonalnego przeżywania i żywego reagowania na otoczenie, utratę troski o siebie i innych, bierne uczestnictwo w procesie rehabilitacji. Wszystko to drastycznie utrudnia fizyczny i społeczny powrót do zdrowia. Hipotetycznie przyjmuje się, że patomechanizmem apatii jest dysfunkcja czołowo-podkorowego systemu neuronalnego, obejmującego przyśrodkowe części kory przedczołowej oraz wzgórze i jądra podstawy. W wyniku uszkodzenia wymienionych struktur następuje dysfunkcja systemu dopaminergicznego, który jest nazywany „behawioralnym systemem aktywującym” bowiem moduluje m.in. stan wzbudzenia, uwagi i emocji. Apatia może współwystępować z zaburzeniami poznawczymi, ale te dwa elementy są traktowane jako względnie rozdzielne. Celem artykułu jest szczegółowy opis zespołu apatii oraz zwrócenie uwagi profesjonalistom praktycznie zajmującym się neurorehabilitacją na biologiczne podłoże zachowań niektórych chorych, którym niesłusznie przypisuje się brak zaangażowania i słabą motywację do aktywnego uczestnictwa w procesie rehabilitacji. Autorzy – na podstawie przeglądu piśmiennictwa omawiają problemy diagnostyki różnicowej oraz leczenia. Zwraca się uwagę na odróżnianie apatii od depresji, otępienia i zaburzeń świadomości. Ciągle brak systematycznych badań na temat skutecznej farmakoterapii w organicznym zespole apatii. W artykule prezentowane są wyniki wstępnych badań klinicznych, sugerujących m.in. skuteczność terapeutyczną agonistów dopaminy i innych stymulantów.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2005, 9(2); 3-7
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Restitution of sensation and possibilities of daily living activities in patients after surgical treatment of carpal tunnel syndrome
Restytucja czucia i możliwości codziennego funkcjonowania u pacjentów leczonych operacyjnie z powodu zespołu kanału nadgarstka
Autorzy:
Szczechowicz, Jakub
Pieniążek, Marek
Pelczar-Pieniążek, Maria
Wątroba, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1939040.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
Carpal Tunnel Syndrome
surgical treatment
superficial sensation
examination
Rehabilitation
zespół kanału nadgarstka
leczenie operacyjne
czucie powierzchowne
badanie
rehabilitacja
Opis:
Objectives: The aim of the study was to evaluate the effectiveness of applied rehabilitation program and compare sensation levels with functional possibilities of the operated hand in a group of patients after surgery due to carpal tunnel syndrome. Material and methods: Fourty patients who underwent rehabilitation were admitted to the hand rehabilitation centre after surgical release of the median nerve within the carpal tunnel. Fifty hands were treated and evaluated. The rehabilitation program was established on an individual basis for each patient and included patient’s education, home exercises and physiotherapy treatment in outpatient centers. Skin sensation of the hands was evaluated by static two-point discrimination test. Based on this examination, sensibility indices for the median and ulnar nerves were calculated. Final results were compared to the Alderson-McGall Hand Function Questionnaire for Patients with Carpal Tunnel Syndrome.Results: After rehabilitation, skin sensation in the area of the median nerve improved, as measured by the sensibility index. Improvement was observed for most of the evaluated functions of the rehabilitated hands, while a different degree of improvement was noted. Sensibility index showed weak correlation with functional status and was observed only for some functions. Conclusion: In patients operated because of carpal tunnel syndrome, improvement in skin sensibility and functional abilities are observed in the operated hands after a rehabilitation program involving education, home exercises and outpatient sessions.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2008, 12(1); 16-24
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Type of Ultrasound Wave and Median Nerve Conductivity in Carpal Tunnel Syndrome
Charakter fali ultradźwiękowej a przewodnictwo nerwu pośrodkowego w zespole kanału nadgarstka
Autorzy:
Zwolińska, Jolanta
Dębiec, Adam
Kwolek, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1790797.pdf
Data publikacji:
2019-03-17
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
carpal tunnel syndrome
electrophysiologic study
median nerve
ultrasonic therapy
Zespół kanału nadgarstka
badanie elektrofizjologiczne
nerw pośrodkowy
terapia ultradźwiękowa
Opis:
Introduction: Carpal tunnel syndrome (CTS) is common compression neuropathy of the upper limb. Median nerve compression in the carpal tunnel causes nerve conduction disorders, paraesthesia and hand dysfunction. Sonotherapy is used to improve median nerve conductivity in CTS patients. The effectiveness of sonotherapy may depend on the type of ultrasonic wave and treatment energy. The aim of the study was to assess changes in the conductivity of the median nerve in CTS patients depending on the type of ultrasonic wave. Material and methods: 44 patients with CTS were included in the study. Conductivity of the median nerve was assessed using: electroneurography, a traditional electrodiagnostic test and the two-point discrimination test. The therapy protocol included: sonotherapy of the carpal tunnel, whirlpool massage, neuromobilization of the median nerve. Group 1 (37 hands) was treated using a pulsed wave with a 1/5 duty cycle, while Group 2 (29 hands) with a continuous wave. The energy of the applied treatment was 1,080 J. Results: Statistically significant improvement of electroneurographic parameters in sensory fibres and an increase in the amplitude of potentials in motor fibres were observed after pulse wave sonication. Increased rheobase and accommodation factor were also noted. After continuous wave sonication, statistically significant improvement regarding electroneurographic parameters was observed in motor fibres. The differences between the study groups were not statistically significant. Conclusion: The effect of sonotherapy in patients with CTS is not affected by the nature of the ultrasonic wave, but only by the amount of energy transferred to the tissues during the procedure.
Wstęp: Zespół kanału nadgarstka to najczęściej występująca neuropatia uciskowa kończyny górnej. Ucisk nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka powoduje zaburzenia przewodnictwa nerwu, parestezje i dysfunkcję ręki. Poprawę przewodnictwa można uzyskać poprzez nadźwiękawianie kanału nadgarstka skojarzone z innym metodami fizjoterapeutycznymi. Skuteczność sonoterapii może być uwarunkowana charakterem fali ultradźwiękowej i energią zabiegu. Cel: Celem pracy jest ocena zmian przewodnictwa nerwu pośrodkowego u osób z zespołem kanału nadgarstka uwarunkowanych charakterem fali ultradźwiękowej. Materiał i metody: Do badania włączono 44 osoby z zespołem kanału nadgarstka. Do oceny przewodnictwa nerwu pośrodkowego zastosowano: badanie elektroneurograficzne, tradycyjne badanie elektrodiagnostyczne oraz badanie jakości czucia dwupunktowego. Terapia obejmowała: nadźwiękawianie kanału nadgarstka, masaż wirowy oraz neuromobilizacje nerwu. W grupie pierwszej (37 rąk) zastosowano impulsową falę ultradźwiękową o współczynniku wypełnienia 1/5, a w grupie drugiej (29 rąk) falę ciągłą. Energia zabiegu w obu grupach wynosiła 1080 J. Wyniki: Po nadźwiękawianiu falą impulsową we włóknach czuciowych odnotowano istotną statystycznie poprawę parametrów elektroneurograficznych oraz wzrost amplitudy potencjałów wywołanych we włóknach ruchowych. Wykazano wzrost reobazy i współczynnika akomodacji. Po nadźwiękawianiu falą ciągłą wykazano istotną statystycznie poprawę parametrów elektroneurograficznych we włóknach ruchowych. Różnice pomiędzy badanymi grupami nie były istotne statystycznie. Wnioski: 1. Charakter fali ultradźwiękowej nie ma wpływu na efekty nadźwiękawiania u chorych z zespołem kanału nadgarstka; 2. Efekt nadźwiękowania u chorych z zespołem kanału nadgarstka jest uwarunkowany jedynie pulą energii przekazywanej do leczonych tkanek.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2019, 23(1); 16-22
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fear of falling among the elderly: evaluation of the assessment methods
Lęk przed upadkami osób starszych – ocena metod pomiaru
Autorzy:
Żak, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1969242.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
falls
fear of falling
elderly persons
post-fall syndrome
FES
upadki
lęk przed upadkiem
osoby starsze
zespół poupadkowy
Opis:
The fear of falling affects a large percentage of the elderly population. This complex fear can significantly curtail an individual’s independence and diminish their overall quality of life. Initially described as merely the psychological consequence of a fall, this fear has gradually been acknowledged as a complex phenomenon within its own right. The fear of falling is not just a fear of physical injury, long-term health damage or physical disability. It also engages a series of social consequences, e.g., shame, the sense of being a burden to others, and an appreciable loss of self-confidence. Studies reveal that a fear of falling actually affects a larger proportion of the population than the actual incidence of falling itself. Fear of falling in an elderly community is estimated to affect between 12% – 65% of the population of non-fallers, and 29% – 92% of those who have sustained a recent fall. The overall incidence of falls is estimated to be approximately 30%. Fear of falling not only imposes limitations on individual activity, resulting in a reduced ability to pursue the activities involved in daily living, but also results in impaired gait and balance, which itself further increases the risk of falls, institutionalization, and an overall decline in quality of life. A precise and standardized measurement of the fear of falling, from a subjective perspective, is necessary for an effective evaluation of this phenomenon with a view to effectively identifying the individuals most at risk of exposure to its consequences within a clinical environment. A review of the literature on this subject acknowledges the appropriateness of the Falls Efficacy Scale – International as an effective instrument for this assessment. Its prospective application across Poland should significantly contribute to an improved appreciation of this phenomenon within the aging process, and facilitate a viable comparison of Polish research data with results obtained in foreign studies.
Lęk przed upadkami dotyka znacznej części osób starszych. Jest złożonym problemem mającym istotne znaczenie dla utraty samodzielności i pogorszenia jakości życia. Początkowo opisywany jako jedna z psychologicznych konsekwencji upadku, z czasem został uznany za niezależne zjawisko o złożonej genezie. Lęk przed upadkiem to nie tylko obawa przed urazem fizycznym, długoterminowym uszczerbkiem na zdrowiu i niepełnosprawnością. Dotyczy także społecznych konsekwencji upadku, takich jak wstyd, utrata pewności siebie, czy poczucie zależności od innych. Badania donoszą, iż lęk przed upadkami dotyczy różnych grup w populacji osób po 65 r.ż. Wśród osób starszych żyjących samodzielnie występowanie lęku przed upadkami szacuje się na 12-65% u osób nieupadających i 29- 92% u tych, które w niedalekiej przeszłości doświadczyły upadku. Występowanie upadków w grupie osób po 65 r.ż. objętych opieką instytucjonalną szacuje się na około 30%. Do konsekwencji lęku przed upadkami należą: ograniczenie aktywności, niepełnosprawność w zakresie wykonywania czynności życia codziennego, zaburzenia chodu i równowagi, zwiększenie ryzyka upadków i objęcia opieką instytucjonalną oraz pogorszenie jakości życia. Możliwie precyzyjny i ujednolicony pomiar subiektywnych odczuć lęku przed upadkami jest warunkiem prowadzenia badań naukowych nad tym zjawiskiem oraz identyfikowania osób zagrożonych konsekwencjami tego lęku w warunkach klinicznych. Przegląd literatury dotyczącej problematyki badania lęku przed upadkami wykazał, iż Falls Efficacy Scale – International jest narzędziem, które doskonale nadaje się do tego celu. Jego zastosowanie w Polsce przyczyni się do pogłębienia wiedzy na temat występowania tego zjawiska w procesie starzenia oraz pozwoli na porównanie rodzimych badań z pracami zagranicznymi.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2014, 18(2); 17-22
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Assessment of the selected physiological effects of Nordic Walking performed as a part of a physical exercise program during the second phase of rehabilitation after a myocardial infarction
Ocena niektórych fizjologicznych efektów zastosowania Nordic Walking jako uzupełniającego elementu ćwiczeń fizycznych w drugim etapie rehabilitacji po zawale serca
Autorzy:
Wilk, Małgorzata
Kocur, Piotr
Różańska, Anna
Przywarska, Izabela
Dylewicz, Piotr
Owczarski, Tadeusz
Deskur-Śmielecka, Ewa
Borowicz-Bieńkowska, Sławomira
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1934245.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
acute coronary syndrome
cardiac rehabilitation
exercise training
Exercise Tolerance
ostry zespół wieńcowy
rehabilitacja kardiologiczna
trening marszowy
wydolność wysiłkowa
Opis:
Background: Walks and marches are a simple yet effective forms of physical activity, commonly used in the cardiac rehabilitation. It has been recommended recently to combine march training with exercises involving upper limbs. One of the most popular methods is Nordic Walking, during which special poles are used to increase the work of upper part of the body. The aim of the study was to assess the influence of Nordic Walking on the improvement in exercise tolerance and physical performance in patients rehabilitated after a myocardial infarction.Methods: The study population consisted of 30 patients hospitalized in a cardiac rehabilitation ward 14 to 28 days after myocardial infarction. On admission and after completing the rehabilitation program patients performed an exercise test following the modified Bruce protocol, a six-minute walk test and a test assessing physical performance (Fullerton test). 10 subjects were assigned to a control group, which followed a standard training program, and 20 patients to a group which additionally performed a march training using the Nordic Walking method 5 times a week. Each session of the march training lasted 40 minutes and consisted of a 3-kilometer walk interrupted by breaks during which respiratory and stretching exercises were performed. During the march and exercises patients used special poles for Nordic Walking.Results: Exercise tolerance improved in both study groups. However, the increase in the exercise tolerance was greater in the group performing Nordic Walking than in the control group (30% vs. 14%, respectively; P < 0.05). The rate-pressure product during the exercise test increased significantly only in the group performing Nordic Walking (from 18.2 x 103 ± 3.3 x 103 to 20.7 x 103 ± 4.4 x 103; P < 0.05). The improvement in the results of the six-minute walk test was greater in the group performing Nordic Walking (22% in comparison with 17% in the control group; P < 0.05). The results of the test assessing physical performance (Fullerton test) improved in both study groups.Conclusion: The results of this preliminary study indicate that march training using the Nordic Walking method effectively increases exercise tolerance and physical fitness in patients after myocardial infarction. If these findings are confirmed by the results of larger studies, Nordic Walking could be widely used in the early phases of cardiac rehabilitation. The influence of Nordic Walking on the cardiovascular risk factors and quality of life parameters should be investigated.
Cel: Spacery i marsze są prostą a jednocześnie efektywną formą aktywności fizycznej powszechnie stosowaną w rehabilitacji kardiologicznej. W ostatnich latach podejmuje się próby urozmaicenia ćwiczeń marszowych poprzez szersze włączenie pracy kończyn górnych, co umożliwia między innymi coraz bardziej popularna forma aktywności ruchowej znana jako Nordic Walking. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu marszu nordyckiego na stopień poprawy tolerancji wysiłku oraz sprawność ogólną chorych rehabilitowanych po zawale serca (ZS). Metoda: Badaniom poddano 30 pacjentów, którzy w okresie 14–28 dni po ZS przebywali na Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej. U wszystkich pacjentów włączonych do programu badawczego przed rehabilitacją i po jej zakończeniu wykonano próbę wysiłkową wg zmodyfikowanego protokołu Bruce’a, 6-minutowy test marszowy oraz test sprawności fizycznej „Fullerton”. Chorych podzielono na dwie grupy. 10 pacjentów uczestniczyło w standardowym programie treningowym (grupa K), a u 20 pacjentów zastosowano dodatkowo (5x w tygodniu po 40 min) trening marszowy typu Nordic Walking (grupa NW). Polegał on na przejściu 3 kilometrów z przerwami przeznaczonymi na ćwiczenia oddechowe i rozciągające. W trakcie marszu oraz ćwiczeń z pacjenci wykorzystywali specjalne kije skonstruowane do tej formy aktywności ruchowej Wyniki: W obu grupach trenujących uzyskano poprawę tolerancji wysiłku, jednak odsetek poprawy w grupie NW (30%) był wyższy niż w grupie K (14%). Podobnie zachowywały się wartości iloczynu podwójnego (RPP). Istotne statystycznie zwiększenie RPP po treningu rehabilitacyjnym stwierdzono jedynie w grupie z NW (z 18,2 x 103 ±3,3 x 103 do 20,7 x 103 ±4,4 x 103) (p<0,05). 6-minutowa próba marszowa wykazała wyższy odsetek poprawy w grupie NW (22%) niż w grupie K (17%). Wyniki testu „Fullerton” wykazują istotną statystycznie poprawę analizowanych parametrów w obu grupach. Wnioski: Wstępne badania wskazują na celowość wdrażania marszu nordyckiego do programów rehabilitacji kardiologicznej po zawale serca z uwagi na wysoką efektywność w zakresie wpływu na poprawę tolerancji wysiłku i sprawności fizycznej. Pełne zaadoptowanie Nordic Walking jako jednej z istotnych metod wczesnej rehabilitacji kardiologicznej będzie możliwe po dokonaniu i przeanalizowaniu większej liczby obserwacji poszerzonych o dodatkowe parametry, głównie w zakresie wpływu na czynniki ryzyka oraz parametry jakości życia.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2005, 9(2); 20-25
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Application of two structured rehabilitation regimens in the frail octogenarians (over 85) with disturbances of daily-life functioning
Ocena wyników rehabilitacji osób po 85 roku życia z zaburzeniami sprawności funkcjonalnej
Autorzy:
Żak, Marek
Gryglewska, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1935838.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
Geriatrics
falls
Multi-sensory training
rising from a fall
Frailty syndrome
geriatria
upadki
ćwiczenia sensomotoryczne
podnoszenie się po upadku
zespół wątłości
Opis:
Background. Disturbances in functioning associated with performing simple tasks of daily living, especially in conjunction with a constant hazard of incidental falls, constitute major challenges any elderly population has to face.Aim. To assess the effects of two specifically structured physical rehabilitation regimens on enhancing individual functional capabilities and minimising the risk of incidental falls among the frail octogenarians (over 85).Material and methods. Duration of the study was 3 months (comprising two exercise sessions a week). Fifty subjects (mean age: 87 years) randomised into two groups: Group I – 25, Group II (controls) – 18. Group I was assigned an intensive rehabilitation regimen combining active exercises, multi-sensory training, instruction on performing safe postural shifts and rising effectively from falls, walking short distances; Group II – active exercises and multi-sensory training. Twenty five subjects in Group I and 18 subjects in Group II completed the study,. The Timed UP & GO and Tinetti (POMA) tests were applied respectively to assess individual mobility before and upon completion of the study. The results were subsequently processed, inter alia, with a non-parametric Wilcoxon test.Results. Statistically significant improvement was observed in Group I (p<0.05) in the Timed UP & GO test score (mean time 26.1 sec. vs. 20.9 sec.), as well as in the Tinetti (POMA) test (balance assessed before: 11.2 ±1.8 after 13.1 ±1.8, gait assessed before: 8.9 ±1.5; after 10.4 ±1.7), whereas the changes observed in Group II were not statistically significant.Conclusions. Structured rehabilitation regimen combining diverse active exercises, walking training, multi-sensory training, instruction on safe postural shifts and rising effectively from incidental falls is believed to significantly enhance individual functional capabilities in the frail octogenarians.
Wstęp. Istotnymi problemami starości są rozmaite zaburzenia występujące podczas wykonywania czynności życia codziennego oraz upadki. Cel. Ocena wpływu dwóch programów rehabilitacji na wykonanie prostych czynności ruchowych i ryzyko upadków u osób po 85 roku życia z zaburzeniami czynności życia codziennego. Materiał i metody. Badaniami objęto 50 osób (32 K, 18 M., śr. wieku 87 lat), podzielonych losowo na dwie grupy. Grupa I realizowała program rehabilitacji, obejmujący ćwiczenia czynne wolne, ćwiczenia sensomotoryczne, ćwiczenia zmiany pozycji i marsz na krótkim dystansie oraz naukę podnoszenia się po upadku. Grupa II wykonywała ćwiczenia czynne wolne, ćwiczenia sensomotoryczne. Oba programy rehabilitacji trwały 3 miesiące i były realizowane 2 razy w tygodniu. W grupie I ukończyło program 25 badanych, a w grupie II – 18. Na początku i końcu badań wykonywano test Timed UP & GO oraz test Tinetti (POMA). Przed rozpoczęciem badań nie odnotowano istotnych statystycznie różnic pomiędzy badanymi grupami. Do opisu materiału badawczego wykorzystano podstawowe parametry statystyczne, a w celu porównania uzyskanych wyników zastosowano test t-Studenta oraz nieparametryczny test Wilcoxona. Wyniki. Rezultaty wykonywania testów poprawiły się w sposób istotny statystycznie (p<0,05) tylko w grupie I. Średni czas wykonania testu UP & GO przed programem wynosił 26,1 s, a po jego zakończeniu 20,9 s. Wyniki testu Tinetti, zarówno wynik sumaryczny, jak i ocena równowagi (przed programem 11,2 ±1,8 po 13,1 ±1,8) oraz chodu (przed programem 8,9 ±1,5 po 10,4 ±1,7) były lepsze. W grupie II różnice przed i po programie rehabilitacji nie były istotne statystycznie. Wnioski. Ćwiczenia sensomotoryczne połączone z nauką podnoszenia się po upadku i nauką zmiany pozycji oraz marszem na krótkim odcinku, stosowane u osób starszych z zaburzeniami czynności życia codziennego, wpływają na poprawę wykonywania tych czynności i zmniejszenie ryzyka upadków
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2006, 10(2); 20-24
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies