Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "augustine" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
The concept of freedom in the thought of St. Augustine
Pojęcie wolności w myśli św. Augustyna
Autorzy:
Warchał, Robert Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31214845.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
św. Augustyn
wolna wola
wolność
autonomia
wolicjonalność
St. Augustine
free will
freedom
autonomy
grace
volition
Opis:
The article discusses St. Augustine’s arguments for the existence of free will and its theological contexts in relation to human nature. The bishop of Hippo refers to the philosophical works of Plato and Plotinus as well as texts from the New Testament, and in justifying the existence of free will points to the direct consciousness of man. Augustine was deeply convinced that this intrinsic action is necessary for valuation and therefore for moral judgment resulting from the choice between good and evil. Without free will, man would not be himself, it is the condition of humanity and the foundation of responsibility. In his writings, the author distinguished between the freedom from autonomy and self-determination; independent acts of will that are an ontological feature of human being. He believed that the ultimate source of man’s inner freedom is God. Augustine was also aware that human freedom is imperfect, which manifests itself in ethical dilemmas related to decision-making. The human freedom is never absolute, as a result of man’s fallen nature, which God has bestowed with the grace of goodness in the form of the gift of free will. Among other things, this accounted for Augustine’s rejection of the concept of grace proposed by Pelagius, who denied its supernatural character claiming that it is given according to merit. Many scholars have attempted to interpret the issue of how grace affects the human will. Their statements seem to support the conclusion in light of which freedom of the will is not abrogated due to the action of grace.
W artykule omówiono argumentację św. Augustyna na rzecz istnienia wolnej woli oraz jej konteksty teologiczne w odniesieniu do natury ludzkiej. Biskup Hippony odwołuje się do dzieł filozoficznych Platona i Plotyna oraz tekstów z Nowego Testamentu, a uzasadniając istnienie wolnej woli wskazuje na bezpośrednią świadomość człowieka. Augustyn był głęboko przekonany, że to wewnętrzne działanie jest niezbędne do wartościowania, a tym samym do osądu moralnego wynikającego z wyboru między dobrem a złem. Bez wolnej woli człowiek nie byłby sobą, jest ona warunkiem człowieczeństwa i fundamentem odpowiedzialności. W swoich pismach autor odróżniał wolność od autonomii i samostanowienia; niezależne akty woli są ontologiczną cechą istoty ludzkiej. Wierzył, że ostatecznym źródłem wewnętrznej wolności człowieka jest Bóg. Augustyn był również świadomy, że ludzka wolność jest niedoskonała, co przejawia się w dylematach etycznych związanych z podejmowaniem decyzji. Ludzka wolność nigdy nie jest absolutna, co wynika z upadłej natury człowieka, którą Bóg obdarzył łaską dobroci w postaci daru wolnej woli. Wynikało to między innymi z odrzucenia przez Augustyna koncepcji łaski zaproponowanej przez Pelagiusza, który zaprzeczał jej nadprzyrodzonemu charakterowi, twierdząc, że jest ona udzielana według zasług. Wielu uczonych próbowało zinterpretować kwestię wpływu łaski na ludzką wolę. Ich wypowiedzi wydają się popierać wniosek, w świetle którego wolność woli nie jest zniesiona z powodu działania łaski.
Źródło:
Logos i Ethos; 2023, 62, 2; 7-26
0867-8308
Pojawia się w:
Logos i Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fenomen nawrócenia – próba filozoficznego ujęcia
The phenomenon of conversion – a philosophical approach
Autorzy:
Karpiński, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/426851.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
conversion
religious drama
anthropology
existentialism
St Augustine
J. H. Newman
E. Stein
J. Tischner
Hegel
Opis:
This paper attempts to study and to describe the experience of conversion that is an existential change, whose aim is to initiate a relation with God. Although the category of conversion is biblical and theological, it is also an anthropological notion. Hence, research on this phenomenon by means of the phenomenological method may result in the extension of the knowledge of humanity. The article consists of two fundamental parts. In the first one three examples of conversion, as an empiric basis for further research, are presented: St Augustine of Hippo’s, Cardinal John Henry Newman’s and Edith Stein’s. An investigation of their ways enables us to enter into the horizon of the experience of conversion and to understand its basic intuition. In this approach the conversion is comprehended as a radical turn on the road of searching for the truth. A converting person gains the consciousness of being on the supreme way to the truth. In the further part of the article, the investigations bring a more universal description of this phenomenon. Conversion is certainly not only the single event, e.g. the turning point. It is rather a process which has its ‘before’ and ‘after’. On the way leading to conversion one may find such phenomena as: the integrated life of the person, an experience of emptiness and dissatisfaction, the courage to break present horizons and a readiness to accept the unexpected. In turn, ‘after’ the conversion one may notice the following phenomena: an experience of one’s own limits, the consciousness of the Absolute and an experience of freedom. The paper culminates in the discussion about the comprehension of conversion in terms of the process of philosophy or the ontology of becoming. Such concepts as Hegelian dialectic, Aristotle’s theory of act and potency or Kierkegaard’s leap of faith are rejected. The way of converting man has its explanation in the categories of the religious development according to J. H. Newman.
Źródło:
Logos i Ethos; 2013, 2(35); 167-194
0867-8308
Pojawia się w:
Logos i Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fides, ratio et caritas, czyli o trzech władzach ujętych w kontekście augustyńskiej introspekcji
Fides, Ratio et Caritas – the Philosophical Study about Cognitive Activity in the Context of Augustine Introspection
Autorzy:
Warchał, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28762586.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
Augustyn
ontologia
byt
miłość
wiara i rozum
wiedza
dusza
St. Augustine
ontology
being
love
faith and reason
knowledge
soul
Opis:
Zestawienie filozoficznego ratio z chrześcijańskim fides należy do kluczowych tematów doktryny Augustyna. Myśliciel ten zwraca szczególną uwagę na to, że człowiek właśnie po to został obdarzony zdolnością myślenia i pojmowania, ażeby zgłębiać tajemnicę chrześcijańskiego Objawienia. W refleksji chodzi mu nie tyle o wprowadzanie elementów zawierzenia w luki poznania dyskursywnego i odwrotnie, ile o uzasadnienie potrzeby rozumności w obrębie wiary. Ojciec Kościoła rozpatruje ową trudność wszechstronnie, w swoich przemyśleniach kieruje się maksymą Crede, ut intelligas, według której analizowana relacja staje się bardziej integralna. Wiara w autorytet Boski nie jest dla niego po prostu subiektywnym mniemaniem, zastępującym wiedzę pewną. Hippończyk, porządkując problem wiedzy, ukazuje wieloaspektowe ujęcie z możliwością wzajemnej korelacji fides i ratio. Pomimo że Augustyn jako teolog opiera swą filozofię przede wszystkim na autorytecie i depozycie Objawionej wiary, to jednak nie unika w swoich rozważaniach pytań o prawdziwość ludzkiego poznania. Problematyka tego zagadnienia dotyczy stosunku autora do systemów podważających tę możliwość, a więc sceptycyzmu średniej akademii. Dodatkowo temat ten jest o tyle istotny i warty uwagi, że rozważania autora zdają się sięgać daleko poza jego epokę – Augustyn na swój sposób antycypuje nowożytną problematykę duszy, skądinąd zapoczątkowaną przez Kartezjusza. Bez wątpienia u obu autorów występuje widoczne powiązanie duchowości człowieka z Bogiem. W ocenie filozofa dusza poznaje siebie właśnie poprzez introspekcyjne zwrócenie się ku sobie, dokładniejsza analiza jej działania ukazuje współsubstancjalność trzech władz: pamięci, intelektu oraz woli. To właśnie dzięki tej wewnętrznej triadzie mamy możliwość identyfikacji, w której odkrywamy wartość wypływającą z daru, jakim jest miłowanie. Zgodnie z myślą Augustyna trzeba w pewnym sensie coś wiedzieć, aby być zdolnym do kochania i nie można miłować tego, czego się w ogóle nie zna. Biblijny wątek agape posłuży Augustynowi do przedstawienia dwóch ważnych kwestii. Pierwszą z nich jest teologiczna refleksja nad tajemnicą Trójcy Świętej, natomiast ta druga – w kontekście jego antropologii – opisuje perspektywę komunii z samym Absolutem. Istota ludzka ma więc niejako udział w samym Bogu, autor wyraża tę prawdę słowami: „Et qui nisi Deo plenus est, qui plenus est dilectione? (…) Immo vero vides Trinitatem, si caritatem vides” (S. Aureli Augustini, De Trinitate, VIII, 8,12).
Augustine, as a theologian, bases his philosophy mostly on the authority and deposit of Faith Revealed, but his philosophical dissertations are also concerned with the truth of human cognition. The Christian writer pays special attention that the christian faith need a mind, but also it implies a strong relationship to what is held than does ordinary belief, so revealde truth and simple belief are not identical. The author distinguishes between these concepts and he strongly emphasizes that the other beliefs may be strictly matters of faith resting upon the reasons. The second thesis is obviously concerned with the author’s attitude towards the systems undermining such possibility, namely the skepticism of middle academy. Additionally, the topic is undoubtedly noteworthy as the dissertations of this old Christian writer seem to reach far beyond his times – Augustine alights on conclusions that are in the spirit of contemporary thinking. It is also worth mentioning that Augustine in a way anticipates the contemporary concept of soul, which was originated by Descartes. Unquestionably, both writers link human spirituality to God. According to Augustine a soul recognizes itself by inner turning towards itself. A thorough analysis of this process reveals co-substantialism of three powers in this recognition: memory, intellect and will. It is thanks to this inner triad that a soul has the ability of identification in which it discovers itself as existing. The result of such self-discovery is love of the soul, proceeded by its intellectual insight. In a way, one has to know something in order to be able to love it. According to Augustine, it is impossible to love something one does not know. The problem of love will serve Augustine to present two vital issues. The first one is the theological reflection on the mystery of Holy Trinity. The other describes the perspective of communion with the Absolute itself, in the context of Bible anthropology. It is interesting to notice that the author claims this communion to be possible through intellectual cognition and love, which arouses this cognition by exciting desire towards the loved thing. Augustine believes that love is intrinsically triple (similarly to innerly active soul). There can be no love without the loving one, the loved being and the love which connects them. The three conditions, namely the soul, its love and cognition, also exist in the case of the soul’s love towards itself. According to Augustine, it is impossible to love God without the love for human being and likewise one cannot love human being without the love for God (who is love). As presented by Augustine, love is being discovered through intellectual cognition and thanks to it human being participates in the love of God, who is its only source.. It is through love that a human being has a participation in God Himself. For Augustine this has a dual character, both uniting and making similar to God. This unusual element of anthropology shows us that even now, in this life, a human being is granted with an opportunity of getting to know God and of inner (ontic) transformation triggered by the love of God.
Źródło:
Logos i Ethos; 2021, 58, 2; 89-106
0867-8308
Pojawia się w:
Logos i Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fenomen zerwania
Autorzy:
Karpiński, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/426841.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
rupture
person
truth
value
solidarization
Absolute
drama
St. Augustine
J. Tischner
J.-L. Marion
zerwanie
osoba
prawda
wartość
solidaryzacja
Absolut
dramat
św. Augustyn
Opis:
This paper attempts to study and to describe the particular situation, when somebody for the sake of beliefs, opinions and ideas decides to finish the relation with the other. Such a situation we call the phenomenon of rupture. The ruptures may be different: the boyfriend is breaking up with his girlfriend, spouses are deciding on the divorce, somebody is breaking the agreement or the friendship. From all these type of the situation we are only interested in rupture because of the difference in holding the truth. The phenomenon of rupture in such a situation is getting the shape of the dispute what is more important – the truth or the person. How is it happening, that for the sake of the truth I am rejecting the person? Whether for the sake of the relation with the other can I put the truth away? What is more important value: the truth or You? Or maybe the rupture is a symptom of the unresolved attitude to the Absolute? We are trying to find answers to these questions referring to the thoughts of J. Tischner and the other contemporary philosophers. In the text two positions and two types of the thinking are discussed: monological thinking, in which the truth is more important than the person, and dialogical one, where the relation with the person is a condition of finding the truth. At the end of the text a one-sidedness of both attitudes is indicated as well as the possibility of solution the rupture by love.
Przedmiotem artykułu jest zbadanie i opis sytuacji, kiedy ktoś w imię przekonań, opinii, poglądów decyduje się zakończyć relację z drugim człowiekiem. Sytuację taką nazywamy fenomenem zerwania. Zerwania mogą być różne: chłopak zrywa z dziewczyną, małżonkowie decydują się na rozwód, ktoś zrywa umowę albo przyjaźń. Z wszystkich tego typu sytuacji interesuje nas tylko zerwanie z powodu różnicy w wyznawanych poglądach. Fenomen zerwania w takiej sytuacji przybiera kształt sporu o to, co ważniejsze – prawda czy osoba. Jak to się dzieje, że w imię prawdy odrzucam osobę? Czy w imię relacji z drugim mogę zdradzić prawdę? Czy wartością ważniejszą jest prawda czy Ty? A może zerwanie jest symptomem nierozwiązanego stosunku do Absolutu? Odpowiedzi na te pytania szukamy, odwołując się do myśli Józefa Tischnera i innych współczesnych filozofów. Zarysowane zostają dwa skrajne stanowiska: prawda ponad osobą oraz osoba ponad prawdą. Wyznaczają one dwa odmienne paradygmaty myślenia: monologiczny i dialogiczny. Problem zostaje rozważony także w płaszczyźnie aksjologicznej, gdzie prawda i Ty jawią się jako wartości. W zerwaniu istotne jest utożsamienie Ja z daną prawdą – następują tu procesy solidaryzacji egotycznej i absolutyzacji Ja. W ich efekcie zerwanie można opisać za pomocą Tischnerowskiej kategorii potępienia i mechanizmu władzy. Na końcu zostaje ukazana możliwość rozwiązania sytuacji zerwania przez miłość.
Źródło:
Logos i Ethos; 2017, 46, 2
0867-8308
Pojawia się w:
Logos i Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies