Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "David" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Anna Korwin: między sceną a ekranem
    Anna Korwin: Between the Stage and the Screen
    Autorzy:
    Patek, Artur
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28638002.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Anna Korwin
    Maria Callas
    David Giles
    John Galsworthy
    Opis:
    Anna Korwin jest brytyjską aktorką polskiego pochodzenia. Jej artystyczna osobowość najpełniej wyraziła się w teatrze, ale Korwin regularnie pojawiała się także w filmie i telewizji, gdzie wyspecjalizowała się w kreśleniu aktorskich miniatur. Wystąpiła m.in. w zrealizowanej przez BBC adaptacji Sagi rodu Forsyte’ów (reż. David Giles, 1967) Johna Galsworthy’ego. Znajomość kilku języków oraz kontynentalne pochodzenie predysponowały ją do ról postaci cudzoziemskich. Najważniejsze kreacje stworzyła już jako artystka dojrzała. Jest wśród nich tytułowa rola w monodramie o życiu i twórczości Marii Callas (według sztuki Jean-Yves’a Picqa), w którym nakreśliła interesujący psychologicznie wizerunek greckiej primadonny.
    Anna Korwin is a British actress of Polish origin. Her artistic personality is most fully revealed in the theatre, but she also regularly appeared in film and on TV, where she specialised in creating small character parts. She took part in the BBC adaptation of John Galsworthy’s The Forsyte Saga (dir. David Giles, 1967). Her continental background and knowledge of several languages predisposed her to play foreign characters. Her most important artistic creations were in her mature years. Among them the title role in the monodrama of life and work of Maria Callas (based on the play by Jean-Yves Picq), in which she presented a psychologically interesting portrait of the Greek prima donna.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 87-88; 271-285
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Mechaniczne efekty specjalne a groza deformacji
    Mechanical Special Effects and the Fear of Deformation
    Autorzy:
    Sitek, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341351.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    horror
    efekty specjalne
    John Carpenter
    David Cronenberg
    special effects
    Opis:
    W latach 80. XX w. ciągłe usprawnianie możliwości warsztatowych kina korespondowało z nowymi tendencjami w horrorze i próbami redefinicji zjawiska odbioru filmowego według kategorii badań kognitywnych. Autorzy nurtu body horror zaproponowali specyficzny mechanizm odkrywania świata przedstawionego. Narracja cielesnego filmu grozy wymagała od widza niemal detektywistycznego zaangażowania w dochodzenie przyczyny zdarzeń, a jednocześnie konsekwentnie zbliżała odbiorcę do widowiskowych obrazów destrukcji ciała. Balansując między tym, co ukryte, i tym, co wystawione na pokaz, horror fizycznych doznań okazał się nośnikiem hybrydycznych historii, w których kontrapunktem dla drastycznej dosłowności uczyniono zniuansowane studium potworności. Spektakle grozy reżyserowane między innymi przez Johna Carpentera i Davida Cronenberga, burząc podstawowe schematy kategorialne, oprócz lęku towarzyszącego niedopowiedzeniom budziły też fizjologiczny wstręt, będący rezultatem ujawnienia cielesnej obrzydliwości. Za sprawą mechanicznych efektów specjalnych maszyna projekcyjna kina, będąca aparaturą oddziaływania psychicznego, zaczęła też pełnić funkcję stymulatora doznań fizycznych.
    In 1980s the continuous improvement of the cinema’s technical possibilities corresponded to new trends in horror and attempts at redefinition of the phenomenon of film reception using cognitive science. Authors of the body horror genre have proposed a unique mechanism for exploring the world presented. The narrative of the bodily horror film required a detective like engagement from the viewer in investigating the cause of events, and at the same time consistently bringing the viewer closer to spectacular images of the destruction of the body. Balancing between the hidden and the exposed, the horror of physical sensations has turned out to be a carrier of hybrid histories in which counterpoint to drastic literalism has been made of a nuanced study of monstrosity. The horror spectacles directed by John Carpenter and David Cronenberg, destroying basic categorical schemes, besides the fear accompanying the understatement, awakened the physiological aversion resulting from the disclosure of bodily abomination. Thanks to mechanical special effects, the cinema projection machine, which is an apparatus of psychic interaction, has also begun to act as a stimulator of physical sensations.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2017, 99; 131-142
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Teatralny wymiar twórczości filmowej Romana Polańskiego
    Theatrical Dimension of Roman Polański’s Films
    Autorzy:
    Zmudziński, Bogusław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28628613.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Roman Polański
    David Ives
    Yasmina Reza
    Leopold von Sacher-Masoch
    Opis:
    Realizacja dwóch ostatnich filmów Romana Polańskiego – Rzeź, na podstawie sztuki teatralnej Yasminy Rezy i Wenus w futrze Davida Ivesa, który dla potrzeb nowojorskiej sceny teatralnej zaadaptował kontrowersyjną przed laty powieść hrabiego Leopolda von Sacher-Masocha – stanowi właściwy moment do podjęcia próby odkrycia korzeni i dookreślenia wpływu szeroko pojętych doświadczeń teatralnych na kształt dzieła filmowego artysty. Zmudziński wykracza poza filmy, które są ekranizacjami sztuk teatralnych, badając oraz porządkując obszary wpływów estetyki teatru i doświadczeń scenicznych reżysera, w tym „poetyki” absurdu, wykorzystania izolowanych przestrzeni, kolistej struktury narracji, skompresowanego czasu, ograniczonej liczby bohaterów pozostających w osobliwych relacjach, wreszcie aktywnego emocjonalnie uczestnictwa odbiorców, osiągającego poziom oryginalnej psychodramy. W obejmującym dwadzieścia pełnometrażowych filmów dziele Polańskiego wyraźnie, choć nie nachalnie, jest obecne „myślenie teatrem”, a o teatralnym nachyleniu jego twórczości świadczy m.in. fakt, że wiele z jego filmów mogłoby z powodzeniem zostać zaadaptowanych na potrzeby realizacji spektakli teatralnych.
    The last two films of Roman Polański – Carnage, based on a theatrical play by Yasmina Reza and Venus in Fur based on David Ives’ play adapted for the New York theatre scene from the story of the count Leopold von Sacher-Masoch – are a good occasion for reconsidering the origins and roots of Polański’s creativity, and in particular the impact of the theatre on Polański’s films. Zmudziński in his analysis goes beyond films that are straightforward adaptation of plays written for the theatre, and examines and orders the areas of influence of the theatre aesthetics and theatrical experience of the director, including the “poetics” of the absurd, the use of isolated spaces, circular structures of narration, compressed time, restricted number of characters remaining in peculiar relationships, and finally emotionally active engagement of the audience, reaching the level of the original psychodrama. Within Polański’s twenty feature films “theatre thinking” is clearly, though not overtly, present. The theatrical inclinations of the director are also confirmed by the fact that many of his films could easily be adapted for the stage.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 87-88; 99-112
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Category of System in David Bordwell’s Concept of Film Aesthetics
    Kategoria systemu w Davida Bordwella koncepcji estetyki filmu
    Autorzy:
    Przylipiak, Mirosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/27311698.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    teoria systemów
    estetyka filmu
    David Bordwell
    neoformalizm
    system theory
    film aesthetics
    neoformalism
    Opis:
    The aim of this paper is to analyse the role played by the category of system in the early books of David Bordwell. They have exerted an enormous influence on the understanding of film aesthetics, but little space has been devoted to their methodological background, including the category of system. In Film Art: An Introduction (1979), all elements of film form have a systemic character, which is visible in the chapter titles, such as “Form as System” or “Narration as a Formal System”. In The Classical Hollywood Cinema, the film aesthetics is based on systems of narrative logic, time and space. In Narration in the Fiction Film, the systems of syuzhet and style are foregrounded. Bordwell’s fascination with systems is rooted undoubtedly in their popularity in the 1970s. But do Bordwellian notions really fulfil the criteria of system theory, especially in its newer version, with such notions as chaos, feedback loop, self-regulation and others? Perhaps even Bordwell himself is not certain of that, since the word “system” disappears from recent editions of Film Art: An Introduction.
    Celem artykułu jest przeanalizowanie roli, jaką kategoria systemu odgrywała we wczesnych książkach Davida Bordwella. Miały one ogromny wpływ na postrzeganie estetyki kina na całym świecie, ale niewiele miejsca poświęcono ich zapleczu metodologicznemu. Kategoria systemu do tego zaplecza należy. Wydaje się, że w książce Film Art: An Introduction (1979) charakter systemowy mają wszystkie elementy formy filmowej, co widać choćby w tytułach rozdziałów: „Form as System”, „Narration as a Formal System”, „Style as Formal System”. W książce The Classical Hollywood Cinema estetyka filmu opiera się na trzech systemach: logiki narracyjnej, czasu i przestrzeni; charakter systemowy mają też relacje między tymi trzema systemami. Natomiast narracja filmowa, scharakteryzowana w Narration in the Fiction Film, składa się z dwóch systemów: sjużetu i stylu. Niewątpliwie fascynacja Bordwella kategorią systemu wynika z popularności tej kategorii wzbudzonej przez książkę Ludwiga von Bertalanffy’ego General System Theory (1968). Czy jednak rzeczywiście Bordwellowskie kategorie spełniają kryteria systemowości, zwłaszcza w ich nowszym ujęciu? Być może sam Bordwell ma co do tego wątpliwości, skoro słowo „system” znika z późniejszych wydań Film Art: An Introduction. [artykuł opublikowany w języku angielskim jako: The Category of System in David Bordwell’s Concept of Film Aesthetics]
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2021, 115; 6-20
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dyskretny urok „populuxe” – intertekstualne wędrówki scen z „Design for Dreaming”
    The Discreet Charm of “Populuxe” – Intertextual Wanderings of Scenes From “Design for Dreaming”
    Autorzy:
    Michnik, Antoni
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341429.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    kino amerykańskie
    David Bowie
    William H. Beaudine
    populuxe
    Svetlana Boym
    American cinema
    Opis:
    Autor bada intertekstualne wędrówki fragmentów filmu krótkometrażowego Design for Dreaming Williama H. Beaudine’a (1964), zrealizowanego dla General Motors. Opisuje amerykańskie krótkometrażowe filmy przemysłowe z lat 50. i 60., a następnie – wychodząc od teledysku Davida Malleta do utworu Hello Spaceboy Davida Bowiego – śledzi wędrówki scen z Design for Dreaming po różnych obszarach kultury wizualnej (reklamach, wideoklipach, serialach, filmach pełnometrażowych). Ramę dla tekstu stanowi kategoria estetyki „populuxe” zaproponowana przez Thomasa Hine’a oraz rozważania Svetlany Boym na temat nostalgii.
    The author examines the inter-textual wanderings of fragments of William H. Beaudine’s Design for Dreaming (1964), produced for General Motors. He describes American short industrial films of the 1950s and 1960s, and then - starting with the David Mallet music video for David Bowie’s Hello Spaceboy - he traces the scenes from Design for Dreaming in various areas of visual culture (commercials, videoclips, series, feature films). The category of “populuxe” aesthetics created by Thomas Hine and Svetlana Boym’s reflections on nostalgia form a theoretical framework for this article.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2017, 97-98; 212-224
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies