Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Instytut Archeologii" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Widłak – od pirotechniki do kserografii. W stronę (bio)archeologii mediów
Lycopodium – From Pyrotechnics to Xerography: Toward a (Bio)Archeology of Media
Autorzy:
Majewski, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341682.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Giovanni Servandoni
teoria aktora-sieci
bio-archeologia
Actor-Network Theory
bio-archeology
Opis:
Artykuł jest próbą przedstawienia rośliny o nazwie widłak goździsty (lycopodium clavatum) jako czynnika, który legł u podłoża zmian w estetyce późnobarokowych przedstawień teatralnych Giovanniego Servandoniego w XVIII w., a także stał się katalizatorem nowych form pirotechniki, które swą kontynuację znalazły we wczesnym okresie kina, a nawet współcześnie – w występach niemieckiego zespołu muzyki industrialnej Rammstein. Widłak ujawnia nowy wymiar intermedialności łączącej muzykę, teatr, malarstwo, a także – nienależące do dziedziny sztuki – oprzyrządowanie do pomiaru fal dźwiękowych, silnik spalinowy i kserografię. W swym artykule Majewski posługuje się teorią aktora-sieci autorstwa Bruno Latoura, odnosząc ją do postępu technicznego w zakresie metalurgii, pirotechniki i trików teatralnych, te zaś łącząc z tytułową rośliną. Rozważania dotyczące widłaka stają się również okazją do zaproponowania perspektywy bio-archeologii mediów jako komplementarnej do geologii mediów już ustanowionej przez Jusiiego Parikkę.
The article is an attempt to present the plant called the lycopodium clavatum as an agent that informed the changes in the aesthetics of theatrical performance of Giovanni Servandoni’s late baroque spectacles in the 18th century, and catalyzed new forms of pyrotechnics which found their continuation in early cinema period, and even today in the performances of German industrial music band Rammstein. Lycopodium reveals a new dimension of intermediality connecting music, theatre, painting, as well as – excluded from the domain of art – implements like sound waves measuring equipment, combustion engine and xerography. Bruno Latour’s Actor-Network Theory is tested here on the grounds of technical developments in metallurgy, pyrotechnics and theatrical tricks, all connected and mediated by certain plant. The study of lycopodium is also a proposal to introduce a perspective of bio-archeology of media as complementary to the geology of media already established by Jussi Parikka.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2017, 99; 63-78
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nooks and Crannies in Visible Cities: 3D Re-imagining Techniques for Archaeology and Architecture in Film
Zakamarki (nie)widzialnych miast. Techniki obrazowania 3D na przecięciu archeologii, architektury i filmu
Autorzy:
Stasiowski, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31339911.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
skanowanie 3D
LiDAR
wizualizacja 3D
3D scanning
3D visualization
Opis:
With the success of the BBC and PBS series such as Italy’s Invisible Cities (2017), Ancient Invisible Cities (2018), and Pompeii: New Secrets Revealed (2016), made in collaboration with ScanLab and employing LiDAR scanning and 3D imaging techniques extensively, popular television programmes grasped the aesthetics of spectral 3D mapping. Visualizing urban topographies previously hidden away from view, these shows put on display technological prowess as means to explore veritably ancient vistas. This article sets out to investigate cinematographic devices and strategies – oscillating between perspectives on built heritage championed by two figures central to the 19th-century discourse on architecture: Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc and John Ruskin – manipulating the image in a rivalry for the fullest immersion into a traversable facsimile of past spatialities.
Sukces serii produkcji BBC i PBS zatytułowanych Niewidzialne miasta Włoch (2017), Niewidzialne miasta starożytności (2018) czy Pompeje: Nowe tajemnice ujawnione (2016) jest jednocześnie sukcesem współpracy twórców z grupą ScanLab, która wykorzystuje urządzenia typu LiDAR oraz technologie obrazowania trójwymiarowego do zobrazowania estetyki analizy przestrzennej. Wizualizowanie topografii miejskiej – wraz z jej podziemnymi formacjami, wcześniej niezarejestrowanymi w dokumentacji – stworzyło okazję do eksponowania sposobu działania zaawansowanej techniki w tworzeniu spójnego obrazu przeszłości. Autor koncentruje się na metodzie wizualizowania tych wcześniej niedostępnych przestrzeni oraz na strategiach zanurzania widza w tej reprezentacji/symulacji, a przy tym oscyluje między skrajnymi poglądami na problematykę zachowania/odtwarzania dziedzictwa materialnego, jakie wypracowali Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc i John Ruskin.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2021, 113; 169-183
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies