Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "polityka niemiecka" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Postkommunistische Transformation Europas und deutsche Europapolitik
    Postkomunistyczna transformacja Europy i niemiecka polityka europejska
    Autorzy:
    Pradetto, August
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/505627.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
    Opis:
    Niniejszy artykuł należy rozumieć jako próbę szkicu inwentaryzującego rozwój Europy od czasu zmian z końca lat 80. i początku 90. ubiegłego stulecia. Na pierwszym planie znajduje się wschodnia, postkomunistyczna część kontynentu w kontekście niemieckiej polityki europejskiej w tamtym okresie. Podkreślone zostały różne czynniki, które korzystnie wpłynęły na rozwój systemów demokratycznych i wolnorynkowych oraz ich konsolidację. Poza determinantami historycznymi, politycznymi ekonomicznymi i kulturalnymi, szczególna rola została przypisana trzem czynnikom: po pierwsze integracyjno-instytucjonalnemu celowi ważnych aktorów sceny zachodnioeuropejskiej ze spojrzeniem na zjednoczoną Europę i wpływem tego na politykę Unii Europejskiej; związanej z tym, po drugie, perspektywie członkostwa w Unii Europejskiej krajów postkomunistycznych; i po trzecie, faktycznemu brakowi alternatywy dla rozwoju demokracji i gospodarki rynkowej po upadku komunizmu. Inaczej, niż w Europie Środkowo-Wschodniej, przebiegały procesy transformacji w tych regionach i krajach, w których elity postkomunistyczne przyjmowały za nadrzędny cel nation building na podstawie braku etnicznej homogeniczności.Na tym tle artykuł naświetla specyficzną rolę, jaką odegrała Republika Federalna Niemiec zarówno podczas respektywnych procesów rozwojowych w Europie Wschodniej, jak i w dziedzinie polityki rozszerzenia i pogłębienia integracji europejskiej. Naznaczone instytucjonalnie impulsy, strategie i działania niemieckiej polityki zagranicznej przyczyniły się w znacznym stopniu do zorientowania jednostek polityki wewnętrznej i zewnętrznej państw Europy Zachodniej i Wschodniej na wspólne cele oraz skoncentrowania się wokół wspólnego kanonu wartości. Proces ten pojmowany jest jako realizacja powstałej po II wojnie światowej kultury politycznej Europy, naznaczonej przez niemiecką kulturę polityki zagranicznej takimi cechami, jak multilateralizm, panowanie prawa i instytucjonalizacja stosunków międzynarodowych oraz integracja.Konsolidacja Europy nie jest zakończona. Jednakże Unia Europejska od zakończenia czasów dwubiegunowości, stanowi skuteczne ramy dla realizacji takich celów jak pokój, bezpieczeństwo, poszanowanie praw człowieka i dobrobyt. Jest to - jako podsumowanie przemyśleń - ważny wkład do stworzenia postkomunistycznego i postbipolamego porządku świata.
    Źródło:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2006, 4; 133-149
    1733-2680
    2451-0610
    Pojawia się w:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Die neue deutsche Aussenpolitik der neuen Kanzlerin Angela Merkel
    Nowa niemiecka polityka zagraniczna nowej kanclerz Angeli Merkel
    Autorzy:
    Wagner, Helmut
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/506182.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
    Opis:
    Należy przyznać, że wybór tematu stanowi dla autora spore ryzyko. Czym bowiem można się zająć, jak tylko mniej lub bardziej luźnymi spekulacjami? W rzeczywistości jest to pierwszy rezultat badań, a mianowicie rozważania, czy z wypowiedzi niemieckiej kanclerz można się zorientować, w którą stronę zamierza poprowadzić swoją politykę zagraniczną. A to nie wynika jednoznacznie z jej działań, nawet po upływie jednego roku urzędowania. Wobec tego, analiza koncentruje się początkowo wokół pytania, czy Angela Merkel kontynuować będzie politykę zagraniczną swojego poprzednika Gerharda Schródera, skoncentrowaną na Niemczech, czy też powróci do źródeł niemieckiej polityki zagranicznej okresu powojennego, reprezentowanej przez Adenauera. Jakie skutki miałoby jedno lub drugie? Zdaniem autora, Angela Merkel stoi przed wyborem, czy albo - jak zalecił jej Christian Hacke, profesor polityki i historii współczesnej na Uniwersytecie w Bonn - wybrać kurs pod hasłem „Więcej Bismarca, mniej Habermasa”, czy też - jak ma nadzieję i oczekuje autor - zdecydować się na politykę proeuropejską w rozumieniu Adenauera i Kohla.Jest to drugi wniosek autora badań. Angela Merkel stoi obecnie przed alternatywą prowadzenia polityki zagranicznej albo w stylu Bismarca, albo Adenauera. Autor jest jednak zbyt ostrożny, by już w tym momencie stwierdzić, którą z obu dróg preferować będzie nowa kanclerz. Jest jednak pewien, że dłużej nie będzie mogła tego ukrywać. Wkrótce wszystko będzie jasne. Panuje opinia, że polityka zagraniczna Adenauera, nacechowana narodową rezerwą i europejskim zaangażowaniem, należy do przeszłości i że po zjednoczeniu Niemiec należy do historii. Wobec tego, autor zastanawia się, czy uogólnienie europejskiej polityki zagranicznej i polityki bezpieczeństwa miałoby dokładnie taki sam efekt, jak podział Niemiec. Ze względu nie tylko na układ polityki zagranicznej, lecz także na podstawie wewnątrzeuropejskiego układu, nie można zagrodzić Niemcom drogi do podejmowania samodzielnych działań narodowych, gdyby na stałe i nieodwołalnie związane były ze wspólną, europejską polityką zagraniczną. Gdyby Angela Merkel sprawnie i konsekwentnie realizowała cele wspólnej europejskiej polityki zagranicznej i polityki bezpieczeństwa, co stanowi kwintesencję tego artykułu, zdystansowałaby się w ten sposób od polityki zagranicznej Schródera, zdobywając tym samym, jak Adenauer i Kohl, zasługi wobec Niemiec i Europy, a samej sobie stawiając pomnik.
    Źródło:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2006, 4; 47-59
    1733-2680
    2451-0610
    Pojawia się w:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Deutsche Sicherheits- und Verteidigungspolitik zu Anfang des 21. Jahrhunderts
    Niemiecka polityka bezpieczeństwa i obronna na początku XXI wieku
    Autorzy:
    Sieg, Hans Martin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/506340.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
    Opis:
    Od końca zimnej wojny polityka bezpieczeństwa i obronna Niemiec wynika z procesu konsekwentnego dostosowywania się do zmieniającej się sytuacji w dziedzinie bezpieczeństwa. Fakt, że pomiędzy rokiem 1994 a 2006 rząd federalny nie opublikował Białej Księgi, dotyczącej sytuacji w polityce bezpieczeństwa, świadczy zarówno o trudnościach takiej reorientacji, jak i o różnych punktach ciężkości, wyznaczanych przez oba dokumenty. Interesy bezpieczeństwa sformułowane w roku 1994 ograniczają się jeszcze w znacznym stopniu do obszaru euroatlantyckiego, natomiast Biała Księga z roku 2006 zakłada już globalne scenariusze zagrożeń. Mimo że w tym względzie istnieje daleko idące porozumienie najważniejszych partnerów wraz z USA, brak jest jak i poprzednio, strategii ogólnej. Niemiecka polityka bezpieczeństwa i obronna uwarunkowana jest przede wszystkim sytuacyjnie i wychodzi od konkretnych uwarunkowań w polityce wewnętrznej i zagranicznej. Z tego względu można ją naszkicować jednie na podstawie nikłych założeń. Tradycyjnie rządy niemieckie opowiadają się za wymogiem działań multilateralnych. Związane z tym preferowanie legitymacji międzynarodowej lub supranacjonalnej, w szczególności misji wojskowych, polega jednak tylko na motywacji do uwolnienia tego niepopularnego i obciążonego obszaru odpowiedzialności z ram polityki narodowej i narodowych interesów. Problematyczne jest to, że tendencja ta może prowadzić nie tylko do uznania instytucji międzynarodowych, lecz wręcz przeciwnie do unilateralizmu abstynencji, jak można było stwierdzić w związku z wojną w Iraku, zarówno wobec UE, jak i USA. Tym mocniej podkreślają wcześniejsi czerwono-zieloni, jak i też obecna Wielka Koalicja wagę prewencji antykryzysowej. Dobrym określeniem stało się hasło „rozszerzonego pojęcia bezpieczeństwa”. Związana z tym jest może nie tyle różnica w ocenie działań niemilitamych wobec partnerów z sojuszu, szczególnie oczywiście wobec USA, lecz charakterystyczna relatywizacja instrumentów militarnych, których rozwój stanowi jednocześnie największy deficyt niemieckiej polityki bezpieczeństwa i obronnej. Mimo znacznie rozpowszechnionych, przede wszystkim wśród czerwono-zielonego rządu misji zagranicznych Bundeswehry, tożsamość w polityce bezpieczeństwa i w społeczeństwie opisywana będzie na ogół za pomocą pojęcia „władzy cywilnej”. Ponadto niemieckie zaangażowanie zostanie zahamowane wskutek trudności wewnątrzpolitycznych i restrykcji finansowych. Nawet jeśli obecne i przyszłe scenariusze zagrożeń obejmują obszar pozaeuroatlantycki, Niemcy powinny nadal realizować swe interesy bezpieczeństwa poprzez integrację i współpracę w ramach NATO i UE. Skłaniałaby do tego także wątpliwa trwała gotowość USA do zwalczania kryzysów regionalnych w Europie i wokół niej i konieczność budowy własnych sił europejskich. Przy czym niemieckie zaangażowanie nie tyle ukierunkowane jest na rozwój środków militarnych, ile umotywowane zostało bardziej zasadniczo w sposób przyjazny dla procesu integracji. Jednakże mimo zróżnicowanych wrażeń, jakie wywołała niemiecka polityka szczególnie w kontekście kryzysu irackiego, niemiecka polityka wobec NATO i UE ukierunkowana jest zdecydowanie komplementarnie. Impulsy amerykańskie uzasadniają co prawda w niemieckiej opinii publicznej wzrastające uprzywilejowanie współpracy w dziedzinie polityki bezpieczeństwa w UE, jednakże na drugim biegunie znajduje się nie tylko konieczność sojuszu transatlantyckiego jako gwaranta bezpieczeństwa,lecz także przede wszystkim wywołane przez konflikt iracki zrozumienie, że próby kształtowania Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa oraz Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obronnej w konkurencji do NATO doprowadzi w przewidywalnej przyszłości jedynie do samoblokady UE. Doświadczenie to uzasadnia oczekiwanie, że Niemcy zajmą ponownie mocniejsze stanowisko pośrednie pomiędzy Paryżem i Waszyngtonem, jak również wobec partnerów z Europy Środkowej i Wschodniej.
    Źródło:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2006, 4; 62-77
    1733-2680
    2451-0610
    Pojawia się w:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Deutsche Russlandspolitik zu Beginn des 21. Jahrhunderts: Kontinuität und Wandel
    Niemiecka polityka wobec Rosji na początku XXI wieku: kontynuacja i zmiana
    Autorzy:
    Meier, Christian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/506559.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
    Opis:
    Interes publiczny, krajowy i zagraniczny w niemieckiej polityce wobec Rosji na początku XXI wieku opiera się na czterech głównych podstawach. Podkreślić należy zmianę rządu w Berlinie z kanclerza Schrödera na kanclerz Merkel, wygórowane oczekiwania poszczególnych nowych partnerów w UE i Europie Środkowowschodniej, rozwój polityki wewnętrznej i zagranicznej Rosji oraz szereg nowych zadań w stosunkach pomiędzy UE i Rosją. Analiza uzgodnionej pomiędzy CDU/CSU i SPD programatyki niemieckiej polityki wobec Rosji pokazuje, że nic obowiązuje już hasło „nadal tak samo”, lccz nowa formuła „ciągłość i zmiana”. Dowodem na to jest świadomie trzeźwe i właściwe obchodzenie się z czołówką rosyjskich polityków. Partnerstwo strategiczne nie powinno ograniczać się w przyszłości do pragmatycznej, gospodarczej wspólnoty interesów, lecz powinno opierać się równomiernie na uznawaniu i praktykowaniu wspólnych wartości demokratycznych do wewnątrz i na zewnątrz. Gospodarka stanowi co prawda filar nośny współpracy bilateralnej, jednakże w handlu i inwestycjach należy znieść bariery strukturalne w celu pełnego wykorzystania potencjału szans. Kooperacja bilateralna w sektorze energetycznym musi uwzględniać w jednakim stopniu interesy partnerów z UE na Wschodzie i na Zachodzie. Współpraca polityczna z Rosją powinna być ujęta w kontekście jedności europejskiej i partnerstwa atlantyckiego, a nie cechować się systemem dwustronnych lub trójstronnych stosunków specjalnych, ponieważ w przeciwnym przypadku pojawia się zagrożenie wydajności i utraty płynności przy realizacji legitymowanych interesów niemieckich. Widoczna jest intensyfikacja kontaktów we wszystkich grupach rosyjskiego społeczeństwa cywilnego w celu wsparcia poprzez pokojowy transfer wartości rozwoju praworządności i demokracji w Rosji. Niemiecka polityka multilateralna wobec Rosji ukierunkowana jest pod względem przyszłych stosunków pomiędzy UE i Rosją głównie w taki sposób, by w ciągły sposób wspierać implementację map drogowych dla czterech wspólnych obszarów - gospodarki, wolności, bezpieczeństwa, sądownictwa; dla bezpieczeństwa zewnętrznego; dla badań, edukacji, kultury celem jest także dostosowanie kończącej się 1 grudnia 2007 umowy o partnerstwie i współpracy do nowego modelu kooperacji, uwzględnienia nowych państw członkowskich UE, szczególnie Polski, w potencjale nowej polityki partnerstwa pomiędzy UE i Rosją oraz dla umożliwienia partnerskiego współdziałania z Rosją Nowych Niepodległych Państw w europejskiej części obszaru postradzieckiego, w tym szczególnie Ukrainy. Jednakże spoglądając na trudne okoliczności towarzyszące przy spełnieniu tej wymagającej palety zadań rząd federalny może przypisać sobie pełny sukces, gdy uda mu się osiągnięcie daleko idącego, pozbawionego zaburzeń, nacechowanego trzeźwością i realizmem, pragmatycznego partnerstwa z Rosją, które zrezygnuje z zastępowania braku substancji nadmierną retoryką polityczną.
    Źródło:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2006, 4; 219-236
    1733-2680
    2451-0610
    Pojawia się w:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Niemiecka polityka wobec uchodźców na przykładzie kraju związkowego Wolnego Hanzeatyckiego Miasta Brema
    German Refugee Policy: The Free Hanseatic City of Bremen Experience
    Autorzy:
    Paterek, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035133.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
    Tematy:
    uchodźcy
    Niemcy
    Brema
    polityka wobec uchodźców
    azyl
    niemieckie kraje związkowe
    Federalny Urząd ds. Migracji i Uchodźców
    refugees
    Germany
    Bremen
    refugee policy
    asylum
    Germany’s federal states
    the Federal Agency for Migration and Refugees
    Opis:
    Artykuł analizuje reakcję władz lokalnych i społeczeństwa obywatelskiego na kryzys uchodźczy na poziomie Bremy, niemieckiego miasta na prawach kraju związkowego. Liberalna polityka azylowa – wielokulturowa agenda przyjazna migrantom kształtowana jest przez silną lewicową, socjaldemokratyczną tradycję tego landu. Skupienie się na Wolnym Hanzeatyckim Mieście Brema wynika z szerokiego zakresu ról, jakie odgrywa ono jako duża społeczność imigracyjna i preferowane miejsce pobytu dla osób ubiegających się o azyl, a także w przeszłości kolonialny ośrodek Niemiec. W artykule wysuwa się konkluzję, że szczególna rola, jaką odgrywają władze lokalne w reagowaniu kryzysowym i długofalowej integracji, wymaga nowych reform i praktyk instytucjonalnych. Pomimo ogromu kryzysu i skali wydatków Brema wykazała się umiejętnością uczenia się na błędach i wprowadzania innowacji.
    This paper investigates the response of local government and civil society to the refugee crisis in the city-state of Bremen. Liberal asylum policy, the migrant-friendly multicultural agenda is particularly shaped by the strong leftist, social-democratic tradition in this city state. The focus on The Free Hanseatic City of Bremen refl ects the wide range of roles that it is playing as a large immigration community and a preferred destination for asylum-seekers, as well as Germany’s former colonial hub. The article finds that the special role played by local city government in emergency response and long-term integration requires new policy reforms and institutional practices. Despite the enormity of the crisis and the scale of expenditures, Bremen has shown the ability to learn from mistakes and to innovate.
    Źródło:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2020, 2; 55-77
    1733-2680
    2451-0610
    Pojawia się w:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Niemiecka polityka zagraniczna a kryzysy międzynarodowe 1991-2007: nowa tożsamość Bundeswehry
    German foreign policy and the international crises 1991-2007: Bundeswehr’s new identity
    Autorzy:
    Pradetto, August
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/505671.pdf
    Data publikacji:
    2007
    Wydawca:
    Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
    Opis:
    The central issue analyzed in the paper is to investigate the changes in the role of the German Federal Armed Forces (Bundeswehr) after the major political changes that followed the end of the Cold War in general and, in particular, from the changes in foreign and security policies in Germany and Europę. In order to do so, we start tracing the essential historie developments, the resulting political discourses, and the normative shifts in Germany’s political culture Subsequently, the paper takes a closer empirical look at the gradual broadening and enlargement of German military deployments as well as political debates and concrete moves to transform the Federal Armed Forces from an “army of defense” into an “army in the field”. At the same time, these changes are referred to the United States’ world policy and ambitions to establish a coherent and effective common foreign and security policy growing within the European Union. As to the role of Germany’s armed forces, it is shown that a dynamic revaluation and upgrading had been initiated long before the terrorist attacks in New York and Washington on September 11,2001, within both the Transatlantic and European contexts. Finally, the paper evaluates the functionality and efficiency of the redefmed role of German armed forces against current global restructuring.
    Źródło:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2007, 4; 210-224
    1733-2680
    2451-0610
    Pojawia się w:
    Krakowskie Studia Międzynarodowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies