- Tytuł:
- Analiza odpowiedzialności karnej "ekstraneusa" za przestępne współdziałanie w odniesieniu do podżegania i pomocnictwa
- Autorzy:
- Pilarczyk, Łukasz
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1395106.pdf
- Data publikacji:
- 2020-12-29
- Wydawca:
- Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
- Opis:
-
Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie zasad odpowiedzialności ekstraneusa za przestępne współdziałanie przy przestępstwach indywidualnych w odniesieniu do dwóch form zjawiskowych czynów zabronionych, a mianowicie podżegania
i pomocnictwa. Metodą analizy powyższego problemu jest dokonanie szczegółowej
wykładni art. 21 § 2 k.k. (przepisu uważanego za konstytuujący odpowiedzialność
tego rodzaju). W pierwszej kolejności autor dokonuje ustalenia zawartości normatywnej występujących w tym przepisie wyrażeń „współdziałający” i „sprawca”, aby
określić jaki jest zakres znaczeniowy tej regulacji i czy faktycznie odnosi się ona do
obu tych form współdziałania przestępnego. W dalszej kolejności rozważania autora
koncentrują się na kwestii tego, czy podżeganie i pomocnictwo stanowią odrębne
przestępstwa, czy też jedynie formy zjawiskowe czynu zabronionego, oraz czy odpowiedzialność za ich popełnienie jest zależna od czynu sprawcy głównego. Zdaniem
autora podżeganie i pomocnictwo są odrębnymi przestępstwami o zindywidualizowanym zespole znamion, a odpowiedzialność za ich popełnienie nie jest w żadnym
stopniu uzależniona od odpowiedzialności innych współdziałających. Skoro zatem
podżeganie i pomocnictwo są odrębnymi przestępstwami, to mają one charakter
przestępstw powszechnych, a więc może je popełnić każdy (poza pomocnictwem
z zaniechania). Wobec tego problem odpowiedzialności ekstraneusa za podżeganie i pomocnictwo można rozwiązać bez uciekania się do specjalnej regulacji, czyli
art. 21 § 2 k.k., którą wobec tego należy uznać za ustawowe superfluum.
The aim of the article is to present the rules of extraneus’ liability for cooperating with the principal offender in the commission of a crime with regard to two forms of forbidden acts, namely abetting and aiding. The method of analysis of the abovementioned issue is a detailed interpretation of Article 21 § 2 of the Criminal Code (the provision that is thought to constitute liability for it). First of all, the author defines the normative content of the terms used in the provision: ‘an accomplice’ and ‘a perpetrator’ in order to decide what the scope of the meaning of the regulation is and whether it really refers to both forms of criminal cooperation. Next, the author’s considerations focus on the issue whether abetting and aiding constitute separate crimes or are only the forms of a forbidden act, and whether liability for the commission of them depends on the act committed by the principal offender. In the author’s opinion abetting and aiding are separate crimes with individual features and liability for the commission of them does not depend on the liability of other accomplices. Thus, if abetting and aiding are separate crimes, they are like common crimes in character, so anybody can commit them (with the exception of aiding by omission). Thus, the issue of extraneus’ liability for abetting and aiding can be solved without referring to the special regulation, i.e. Article 21 § 2 of the Criminal Code, which should be recognised as a statutory superfluum. - Źródło:
-
Ius Novum; 2014, 8, 4; 75-96
1897-5577 - Pojawia się w:
- Ius Novum
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł