Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Sławek, Tadeusz." wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Pirandello, czyli jak nie dowierzać swojej rzeczywistości
Pirandello, or how not to trust your reality
Pirandello, dunque come diffidare della propria realtà
Autorzy:
Sławek, Tadeusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16729576.pdf
Data publikacji:
2022-03-22
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
letteratura
dramma
lingua
realtà
razionalismo
literature
drama
language
reality
rationalism
literatura
dramat
język
rzeczywistość
racjonalizm
Opis:
Szkic pragnie przedstawić estetykę Pirandella jako finezyjne dziedzictwo estetyki ruin, której świetnym przedstawicielem we włoskiej tradycji był Giovanni Battista Piranesi. Pisze o tejże estetyce Umberto Eco, że to, co dostrzegamy w pisarstwie włoskiego dramaturga: „zmienia ona radykalnie koncepcję doskonałości formalnej i całkowitości dzieła sztuki”, co więcej – „dopuszcza znajdowanie przyjemności w dziele sztuki mimo tego (a może dzięki temu), że przedstawia ono zniszczenie”. A wszystko sumuje na tej samej stronie cytat z Diderota: „dlaczego piękny szkic urzeka nas bardziej od skończonego obrazu? Bo więcej w nim życia, a mniej formy. Kiedy pojawiają się formy, zanika życie”. Ten sąd francuskiego filozofa mógłby posłużyć jako ważny szlak interpretacyjny dzieła Pirandella. Instytucja literatury sprawuje władzę nad formą, a więc i nad językiem. Ale jak wynika z rozważań Pirandella, literatura jest instytucją zimną. Litera nie jest w stanie utrzymać ciepła życia, racjonalność nie radzi sobie z „mętami” życia. A ponieważ historia powierza się literze, przechowuje się i przekazuje za jej pośrednictwem, przeto życie zawsze wymknie się z jej jurysdykcji. Dzieło Pirandella to ważny epizod w wielkiej historii zachodniego racjonalizmu, akcentujący to, iż historia to dzieje wysiłków, na ogół niezbyt udanych, do skonstruowania świata wedle zaleceń rozumności.      
Il testo è un tentativo di presentazione dell'estetica di Pirandello come sofisticata eredità dell'estetica delle rovine nella tradizione italiana, di cui Giovanni Battista Piranesi ne fu un grande rappresentante. Così, come afferma Umberto Eco, attraverso l’estetica è possibile osservare il cambiamento radicale del concetto di perfezione formale e completezza di un’opera d’arte nella scrittura del drammaturgo italiano. Inoltre, l’estetica permette di far provare piacere pur rappresentando la distruzione. La citazione di Diderot, in cui il filosofo francese sostiene che una bozza possa essere più bella di un dipinto già completato, poiché in esso vi è più vita e meno forma, potrebbe fungere da importante via interpretativa per l’opera di Pirandello. Così, una bozza diventa più interessante di un’opera finita. La letteratura ha il controllo sulla forma, e dunque sul linguaggio, ma come dimostra Pirandello, la letteratura è una fredda istituzione incapace di contenere il calore e il palpito della vita che sempre sfugge alla giurisdizione letteraria. L’opera di Pirandello è dunque un episodio importante nella storia del razionalismo occidentale, che critica i tentativi falliti della storia di costruire un mondo secondo i principi del funzionamento della razionalità e del buon senso.
The essay attempts to present Pirandello’s esthetics as an heir of Piranesi’s esthetics of the ruin. As Umberto Eco claims, a turn towards fragments allows for abandoning the idea of the work of art as an accomplished whole, what is more, it locates the esthetic pleasure in a contemplation of a whole destroyed and fragmented. Thus, a draft becomes more interesting than a finished work. Literature holds control over form, that is over language, but – as Pirandello demonstrates – literature is a cold institution unable to contain the warmth and pulsation of life which always slips out of literature’s jurisdiction. Hence Pirandello’s work is an important episode in the history of Western rationalism and aims its critical edge against the failed attempts to construct a world according to the working principles of rationality and common sense.
Źródło:
Fabrica Litterarum Polono-Italica; 2022, 4; 1-32
2658-185X
Pojawia się w:
Fabrica Litterarum Polono-Italica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ćwiczenie umysłu. O dwóch trawelogach Kazimiery Alberti
Mental exercises. On Kazimiera Alberti’s Two Travelogues
Esercizi mentali. Sui due travelogues di Kazimiera Alberti
Autorzy:
Sławek, Tadeusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/784416.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
landscape
metamorphosis
history
mythology
perception
paesaggio
metamorfosi
storia
mitologia
percezione
pejzaż
metamorfoza
historia
percepcja
Opis:
Ci sono due modi per stabilire la relazione con lo spazio. Uno è in parte generale e in parte idiosincratico ed è la maniera in cui il passato si manifesta nel presente dell’individuo. L’altro, è una connessione molto profonda e intima con il luogo nel quale è possibile stabilire tale relazione ovvero quando iniziamo a sentirci legati ad un dato spazio, cioè quando le linee storiche ed estetiche di connessione si dimostrano inadeguate.L’anima della Calabria (1950) e Segreti di Puglia (1951), due travelogues appartenenti alla serie Italia celebre e sconosciuta, esplorano due regioni totalmente diverse dell’Italia indagando la percezione del paesaggio, la storia e la mitologia radicate in questi luoghi e le varie pratiche della vita quotidiana che si sono sviluppate nel corso dei secoli. Così, la regione diventa più di una serie di luoghi interessanti e monumenti storici che i baedeker esaltano e pubblicizzano per i turisti. Invece, in questo caso, ci occupiamo della decostruzione di tali prodotti culturali già pronti e, facendo un “esercizio mentale”, non solo transiteremo ma saremo anche situati in luoghi che rivelano il loro carattere provvisorio, metamorfico e la loro incompiutezza, diventando così una sfida al nostro senso morale. Ne deriva che, esercitando memoria e mente, trasformiamo l’allenamento di quest’ultimi in allenamento morale e sociale.
There are two modes of establishing a relationship with space. One is, partly general and partly idiosyncratic, manner in which the past makes itself manifest in the present of the life of the human individual. The other is a most profound and intimate connection with a place which is possible when we begin to feel situated in a given space, i.e. when standard historical and aesthetic lines of connecting prove inadequate.L’anima della Calabria (1950) and Segreti di Puglia (1951), two travelogues in a series of Italia celebre e sconosciuta, explore the two distinctly different regions of Italy investigating the perception of landscape, its rootedness in history and mythology as well as various practices of everyday life they have generated over centuries. Thus, the region becomes more than a series of interesting sights and historical monuments baedekers record and advertise for tourists. Instead, we deal with deconstruction of such ready-made cultural products and, in the effort of “mental exercise”, we not only transit through but are also situated in places which reveal their provisional, metamorphic character, their unfinishedness, becoming thus a challenge to our moral sense. Hence, exercising memory and mind, allenamento della memoria e della mente morphs into allenamento morale e sociale.
Źródło:
Fabrica Litterarum Polono-Italica; 2019, 1; 13-38
2658-185X
Pojawia się w:
Fabrica Litterarum Polono-Italica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Deszcz przenika wszystko. O pocieszeniu
Rain permeats all. On consolation
Autorzy:
Sławek, Tadeusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1365292.pdf
Data publikacji:
2021-05-28
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
sorrow
consolation
refreshment
language
work
smutek
pocieszenie
pokrzepienie
język
praca
Opis:
Wychodząc od wiersza Jaroslava Seiferta podejmujemy próbę namysłu nad smutkiem i możliwością pocieszenia. Przyjmujemy, że smutek jest ważnym wyposażeniem egzystencjalnym człowieka, niezbywalnym i nieuchronnym. Czym w takim razie jest pocieszenie? Szukamy odpowiedzi u Seneki i Cycerona, którzy opracowali swoje taktyki pocieszenia, dochodząc do Franza Kafki i jego krytyki pocieszenia – możliwego, lecz  będącego właściwie imitacją pociechy, bowiem rychło natrafiającego na granicę. Jedną z nich są praktyki życia społecznego w obrębie których możliwe jest pocieszenia będące mobilizacją do ich podtrzymania, lecz niedotykające smutku egzystencjalnego. Drugą jest język i jego również ograniczone możliwości w tym zakresie.
Taking a lead from Jaroslav Seifert’s short poem, we attempt a meditation on sadness and the possibility of consolation. Assuming that sadness is a part of the existential disposition of a human being, we are asking what a sense is. We look for assistance in Seneca and Cicero who formulated their own tactics of consolation. Finally, we offer a reading of Kafka who undertakes a critique of solace possible only within the narrow limits of language and equally narrow practices of social regimes of work and consumption.
Źródło:
Fabrica Litterarum Polono-Italica; 2021, 3; 151-166
2658-185X
Pojawia się w:
Fabrica Litterarum Polono-Italica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies