Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Art art" wg kryterium: Wszystkie pola


Tytuł:
Informel i sztuka mediów. Na przykładach twórczości Józefa Robakowskiego
Informel art and media art based on Joseph Robakowski’s work
Autorzy:
Guzek, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487726.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Opis:
In the second half of the 1950’s, abstract expressionist Informel became the leading trend in Polish art and it kept that position throughout the decade of the 1960’s. Informel lost its dominant position only the only under the influence of conceptualism, rising from the beginning of the seventies, but even in the 1970’s, it was still the mainstream in official art. Photo-film media played the key role in the emergence of conceptual art as a separate mainstream media. One of the most important artists who greatly contributed to the development of conceptual art in Poland in early seventies, was Józef Robakowski. However, his artistic path begins at the end of the 1950’s and it coincides with the chronology of the reception of Informel and later conceptual art. Initially, Robakowski concentrated on photography. He produced luxographies and chemigraphies, however, he also developed his own technical procedures. He was interested in self-production of images (automatic creative process) – the process that was beyond the control of an artist. He used photographic methods, although visual forms produced that way were connected with Informel. His photographic experiments from the beginning of the 1970’s were connected with structural trend in photography and film. Structuralism was considered as the study of the internal structure of artwork and extracting its formal and technical components as independent artistic issues. The most important structural issues was to expose the creative process, i.e. revealing the performative character of artwork. Visual expression and the expression of gesture, action, also belong to basic Informel issues. Films by Robakowski are also based on direct action. The camera operates in isolation from eyes and images are formed beyond conscious control of the artist. Just like in the photography, the essence of creativity moves from the image onto the process. The artist is an important element of art. His physical and psychological condition becomes the basis of cinematographic images. Interpretation of images is connected with a person. Robakowski concentrates on light effects. It is a structural problem (because it still is the basis of the creative process in film and photography), but also it is a sign of expression or image energy, as Robakowski often said. He considers ‘Eenergy’ as the key-word in photography, film, performance and his paintings. Image as a sign of the expression is the key to understanding and interpreting of Informel painting. For Robakowski – a media artist, Informel became a kind of ready made art. Informel painting was not important to him; it only indicated the problems of media art in his work.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2014, 18; 148-163
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rola sztuki akcji w ukształtowaniu specyfiki artystycznej grupy Łódź Kaliska
The role of action art in shaping Kaliska Art Group
Autorzy:
Guzek, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487583.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Opis:
Kaliska Art Group uses mainly photography and film as their medium. However, their use is "extended" according to the idea of "expanded cinema", which is the starting point of artistic exploration by the group. They concentrate on action in their production of artistic photographs and films. Action determines images and photographs. They take photographs in order to register actions, therefore photographs are considered as secondary medium. Actions are dynamic forms of expression. Also, criticism, pastiche and irony contribute to producing a momentum. Łódź Kaliska is a postmodernist art group. Guzek analyzes their activity in the context of conceptual art and the role of action art in their artistic development. They concentrate on the deconstruction of modernist and avant-garde artistic ideas. He considers his analysis as case study of actionism and its influence on art. He describes the typology of the group including performance for photography and film (all actions are group actions), conceptual ‘performance’ in front of the camera by different members of the group, the ‘Fluxus’- kind of performance which combines art and everyday life, ‘environmental’ actions which are more open and involve people from outside of the group (friends), jokes connected with other artists and celebrities of art (not planned as art). After all, action art reveals the position of artists superior to their work and existential elements in art.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2013, 16; 276-294
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Performatywny charakter estetyki
Autorzy:
Dziamski, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487587.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
AESTHETICS
AESTHETICS OF POPULAR ART
AESTHETIC EXPERIENCE, ARTISTIC VALUES
AESTHETIC VALUES
FINE ARTS
INSTITUTIONAL ART
AESTHETIC ART
DEFINING ART
ABSOLUTE ART
ANTI-ART
ESTETYKA
ESTETYKA SZTUKI POPULARNEJ
DOŚWIADCZENIE ESTETYCZNE
WARTOŚCI ARTYSTYCZNE
WARTOŚCI ESTETYCZNE SZTUKI PIĘKNE
SZTUKA INSTYTUCJONALNA
SZTUKA ESTETYCZNA
DEFINIOWANIE SZTUKI
SZTUKA ABSOLUTNA
ANTYSZTUKA
Opis:
The performative character of aesthetics Many lecturers of aesthetics feel that the subject of their lectures is not necessarily aesthetics, but history of aesthetics, the aesthetic views of Plato and Aristotle, Kant and Hegel, Hume and Burke, the British philoso- phers of taste and German romanticists. Does that mean that aesthetics feeds on its own past, is nurtured by reinterpretations of its classics, defends concepts and categories that inspire no one and do not open new cognitive perspectives? Does it mean that aesthetics is dead today, like Latin or Sanskrit, while its vision of art and beauty is outdated, invalid and totally useless? Aesthetics is a polysemous concept, which has never been sufficient- ly defined. It can determine a way of perceiving and experiencing the world that is specific for a given community, in other words, taste, yet it can also mean certain countries’ or regions’ contribution to aesthetic thought, to the aesthetic self-knowledge of man. Thus its dimension is practical, cultural and philosophical. Today aesthetics faces new challenges that it has to live up to; its ma- jor tasks include the defence of popular art, polishing the concept of aes- thetic experience, aestheticization of everyday life and de-aestheticiza- tion of art, transcultural aesthetics and its approach to national cultures. In the book “Aesthetics: the Big Questions” (1998) Carolyn Korsmeyer reduces the main issues of contemporary aesthetics to six questions. The first question, old but valid, is a question about the definition of art. What is art? Nowadays everything can be art because art has shed all limita- tions, even the limitations of its own definition, and has gained absolute freedom. It has become absolute, as Boris Groys says. It has become absolute, because it has made anti-art a full-fledged part of art, and it has not been possible either to question or negate art since, as even the negation of 50 Grzegorz Dziamski art is art, legitimized by a more than 100 year long tradition, going back to the first ready-made by Marcel Duchamp in 1913. Today making art can be art and not making art can be art, as well, art is art and anti-art is art. The old question: “What is art?” loses its sense, and so does Nel- son Goodman’s question: “When art?”. When does something become art? These questions are substituted by new ones: “What is art for you?”, “What do you expect from art?”. There can be a lot of answers, because defining art has a performative character. Louise Bourgeois has ex- pressed the performative character of defining art in an even better way: “Art is whatever we believe to be art”. And for some reasons, which we do not fully realize ourselves, we want to make others share our belief. The text in an introduction to a new book on contemporary aesthetics by Grzegorz Dziamski.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2018, 26; 32-50
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Neoawangarda, wprowadzenie do sztuki współczesnej
Neo-avantguard: Introduction to Contemporary Art
Autorzy:
Dziamski, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487681.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Opis:
Frank Popper believes that neo-avantguard of the 1960’s and the 1970’s contributed to democratization of art. Jerzy Ludwiński believes that neo-avantguard led art into post-artistic era, in which art ceased to be visually different from non-art. Both writers tried to reveal logic hidden in the changes in neo-avantguard, based on their assumption that the changes in neo-avantguard include meta-narration. When art gave up meta-narration, every thing could be considered as art. Art became absolute, total, arbitrary and it established its own borderlines and forms, because it included its own contradiction – non-art and anti-art. What does it mean, that art is now in post-historic era? Doesn’t it need explanatory meta-narration? What should be a reflection on art in posthistoric era?
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2011, 12; 6-30
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Gry i zabawy sztuki współczesnej. Świat sztuki - świat na opak
Games and Plays of Contemporary Art
Autorzy:
Możdżyński, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487643.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Opis:
Możdżyński in his analysis of contemporary visual arts uses Johan Huizinga’s theory of a play, and his idea, that a play is a source of human culture. The text begins from recalling Pierre Bourdieu’s theory of field of art. According to this perspective contemporary art is “inverted world”, process of creativity and artistic way of life is a play. In the next parts of this paper the author presents ludic aspects of 20th and 21st visual arts describing selected collages, assemblages, actions, installations, ar t out of the gallery (earth art, site-speciffic art, land art), and body art. In the last part of essay Możdżyński analyses contemporary art in the context of the postmodern culture of“never-ending carnival”.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2012, 13-14; 138-156
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jaka piękna katastrofa
What a beautiful catastrophe
Autorzy:
Mormul, Jowita
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487776.pdf
Data publikacji:
2017-10-09
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
Death
art
tragedy
sensation
populariza
Śmierć
sztuka
tragedia
sensacja
popularyzacj
Opis:
Jowita Mormul What a beautiful catastrophe Tragic human death is nowadays commonplace in the news media, on the Internet, advertising and in the arts. Art-pieces on post-mortal, sepulchral and sacral subjects and war include the elements of death in creative discourse. Massively reproduced photography and film reproduce images related to death and violence, which are perceived both in the context of information and art. Art-pieces in galleries and different collections contribute to the fact that death begins to fall under market law and functions as commodities. Based on selected phenomena in art, history and media communication, Mormul analyzes the mechanisms that cause the popularity of death related themes and the associated sensation to be the inspiration for artists.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2017, 23; 102-125
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
En finir avec le fétichisme de l’œuvre, surmonter le mythe de l’artiste. Pratique populaire et œuvre reproductible chez Ad Reinhardt
Autorzy:
Leszek, Brogowski,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487704.pdf
Data publikacji:
2019-08-04
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
AD REINHARDT
MIT ARTYSTY
REPRODUKOWALNOŚĆ DZIEŁA + PARADYGMAT SZTUKI NOWOCZESNEJ
HISTORYCZNA ŚWIADOMOŚĆ SZTUKI
MYTH OF AN ARTIST
REPRODUCTIVITY OF AN ART WORK + PARADIGM OF MODERN ART
HISTORICAL CONSCIOUSNESS OF ART
Opis:
Ad Reinhardt (1913–1967) znany jest zwłaszcza jako malarz czarnych ob- razów, wysokich na pięć stóp i szerokich na pięć stóp – jedynych obrazów, jakie malował przez ostatnie siedem lat swego życia. Jest to bez wątpie- nia jedna z najbardziej radykalnych w historii sztuki praktyk malarskich. Otoczony w latach sześćdziesiątych aurą wyjątkowego prestiżu, zarówno artystycznego, jak i etycznego, zwłaszcza w kręgach pokolenia młodych artystów, którzy tworzyli w tamtych latach sztukę konceptualną, pozo- stawał on w krytycznym dystansie wobec ekspresjonizmu abstrakcyjne- go. Jego postawa w stosunku do artystów-kompanionów swego pokole- nia nie wynikała jednak z negatywnej oceny estetycznej ich malarstwa: ostrze jego krytyki zwrócone było przeciwko temu, co na jego temat mó- wili, a także przeciwko ich postawom wobec rynku sztuki i handlu sztuką. Reinhardt uważał, że dzieło nie jest autonomicznym przedmiotem, ale że ma sens i wartość ze względu na projekt sztuki, jaki realizuje, na idee, jakim służy oraz na polityczne i intelektualne źródła, z jakich wypływa. Nikt chyba nigdy nie był surowszy niż on w ocenie poetyckich pseudo- uzasadnień, często o motywach romantyczno- i mistyczno-religijnych, jakimi artyści – a w szczególności malarze ekspresjonistyczni – próbo- wali uprawomocnić swe malarskie praktyki. Jego lewicowa wrażliwość polityczna pozwalała mu jasno oceniać użyteczność tego fetyszyzującego dyskursu dla potrzeb promocji rynkowej; czytelnik Marksa, rozumiał sens pojęcia fetyszyzmu towaru rynkowego. Zaskakujące pisma Reinhardta są właśnie jednym z najbardziej radykalnych przyczynków do krytyki dzieła- -fetyszu jako towaru na rynku sztuki. W publikowanych począwszy od lat czterdziestych pismach, często krótkich i o szczególnej, ostrej i niepozba- wionej poetyckiego uroku retoryce, w formach manifestów, opracowywał on jednocześnie nie mniej radykalną koncepcję sztuki-jako-sztuki, która jest nawiązaniem do rozmaitych antysubiektywistycznych tradycji sztuki i twórczości artystycznej, oraz próbą uaktywnienia tego typu dyskursu o sztuce. Sztuka konceptualna wiele zawdzięcza tej Reinhardtowskiej pracy u podstaw. Mimo że jego pozycja w historii sztuki nowoczesnej jest niekwestio- nowalna, niewiele poświęcono jego pracy poważnych analiz, a teksty jego zbywane są milczeniem; niejednokrotnie – zaprzeczając najbardziej podstawowej uczciwości – próbowano podporządkować Reinhardta fe- tyszyzującym i mistycyzującym koncepcjom sztuki, nazywając go „czar- nym mnichem”, dopatrując się w jego trójdzielnych obrazach symbolu krzyża, podkreślając jego przyjaźń z trapistą Thomasem Mertonem itp. Trudno o lepsze dowody aktualności jego krytycznej postawy wobec ide- ologii rynku sztuki i wobec intelektualnej i politycznej dymisji aktorów obecnego systemu instytucji artystycznych. Przedrukowany tutaj roz- dział z książki Ad Reinhardt. Nowoczesne malarstwo i odpowiedzialność estetyczna, która ukazała się w roku 2011 w éditions de la transparence, przynosi kilka przykładów niekompatybilności projektu sztuki Reinhardta z dominującą ideologią i powszechnie akceptowanym dyskursem na jej temat oraz szkicuje kilka najważniejszych pojęć jego teorii, związanych w szczególności z historyczną świadomością artystyczną. W istocie, o ile malarzowi ekspresjonistycznemu wydawać się może, że niepowtarzalna oryginalność jego obrazów jest efektem subiektywnego wyrazu ich form, o tyle, porównane z innymi seriami obrazów z danego okresu jego twór- czości, obrazy jego wpisują się w ciągłość form, którą nazywamy sty- lem i którą trudno wyjaśnić subiektywnymi źródłami ekspresji; a kiedy porównuje się twórczość malarzy danego okresu historycznego, trudno oprzeć się wrażeniu, że wszystkie są trochę do siebie podobne i że poję- cie oryginalności poddać trzeba krytycznej analizie. Dlatego oryginalność twórczości artystycznej ujawnia się w całkiem innym świetle świadomo- ści, która sztukę ujmuje jako zjawisko historyczne. W książce, z której pochodzi przedrukowany poniżej fragment, po raz pierwszy podjęta została próba mówienia o pracy Ada Reinhardta jako o nierozłącznej całości, to znaczy łącząc sens i zmysłową postać jego malarstwa z pojęciami, które konstruują się w jego pismach. Starałem się w niej dogłębnie przeanalizować teoretyczną spójność i intelektualną dynamikę tego pisarstwa. Naznaczone charakterystyczną retoryką, czę- sto powtarzającą jeden schemat frazeologiczny, pisma te zawierają wiele cytatów, ale nieliczne tylko podane są w cudzysłowach, z rzadka jedynie wskazując na autora. Jest to znak antysubiektywnego projektu Reinhard- ta, który unikać chciał zbyt łatwej, jego zdaniem, oryginalności subiek- tywnej, traktując ją jako rodzaj kaprysu; przeciwnie, chciał konstruować oryginalność na poziomie intelektualnym i w horyzoncie historycznym. Oryginalność jest dla niego oryginalnością koncepcji sztuki, gdzie myśle- nie i malowanie łączą się spójnie w jednym dziele. Reinhardt pragnął po- wtarzać jedynie to, co zostało już wypowiedziane przez innych artystów, ale artystów-jako-artystów, to znaczy przez artystów, których wypowie- dzi dają się pogodzić z ich historyczną misją, a nie są wypowiedziami jed- nostek; usiłował ogarnąć spoistym horyzontem całość tych wypowiedzi. Analiza tekstów Reinhardta pozwoliła mi zidentyfikować dwa główne źródła intelektualne, z których zdają się pochodzić wspomniane cytaty lub kryptocytaty. W artykule Ad Reinhardt: la peinture et l’écrit, opubli- kowanym w piśmie Recherches poïétiques (n° 5, hiver 1996, s. 106–129), analizowałem, porównując jedne z drugimi, fragmenty jego tekstów z wy- branymi fragmentami Georga W.F. Hegla. Na tej podstawie starałem się określić rolę filozofii historii oraz teorii postępu w myśleniu Reinhardta, a zwłaszcza w jego koncepcji sztuki. Kiedy dziesięć lat później studium to zostało przełożone na język amerykański i opublikowane w piśmie „The Open Space Magazine”, n° 7, fall 2005, 199–224, pt. Ad Reinhardt: Painting and Writing, sygnalizowałem już konieczność poszerzenia tego porów- nawczego studium dyskursów o całe pole intelektualne, które odpowiada tradycji i filozofii lewicy, a zwłaszcza anarchizmu. W istocie, zaskakujące podobieństwa odkryć można porównując teksty Ada Reinhardta z wy- branymi fragmentami pism Pierre-Joseph Proudhona, Michała Bakunina, Benjamina Péreta, Alberta Camusa, Oscara Wilde’a itd. Z porównania tego wyciągnąłem wniosek o centralnej roli całej serii wartości, wokół których konstruują się u Reinhardta takie pojęcia, jak twórcza jednostka i jej nieograniczony rozwój w popularnych praktykach sztuki, a zatem filo- zofia działania, a wreszcie bunt i rewolta. Jak pisał Joris-Karl Huysmans, zastosowana do sztuki, teoria środowiska Taine’a jest słuszna, ale słuszna na wspak, gdy idzie o wielkich artystów, gdyż środowisko działa na nich poprzez sprzeciw i nienawiść, jaką w nich wyzwala1. U swych źródeł lewica to projekt przezwyciężania pasywności i „brania w ręce rzeczywistości” w imię nieograniczonego szacunku dla każdej jednostki. Nakładanie się u Reinhardta tych dwóch tradycji, heglizmu i anarchi- zmu, nadaje sens modernistycznemu modelowi sztuki: studium historii uczy artystę mówić „nie”, tak jak fotografia wskazywała Picassowi na wszystko to, czego nie było już sensu malować. Historia jest bowiem je- dyną miarą prawdziwej nowości w sztuce, czyli miarą twórczych wyna- lazków. Taka zarysowuje się w pismach Reinhardta i w jego malarstwie filozofia sztuki: rekapitulować całą powszechną historię form (Reinhardt wiele podróżował po świecie i realizował tysiące slajdów, które organi- zował według typów form), zacząć malować byle co, stopniowo odrzu- cać wszystkie zbędne elementy (przedstawienie, gest, teksturę, zmienne formaty, kolor itp.), aby zrealizować w ten sposób ostatnią i ostateczną w historii postać malarstwa. Reinhardt oznajmia, że robi po prostu ostatnie obrazy, jakie ktokol- wiek może zrobić2. Czy jest to wyraz zarozumiałości? Z pewnością nie, jeśli przyjąć punkt widzenia historycznej świadomości sztuki. Zacyto- wane powyżej jego trzy krótkie teksty zdają się antycypować protokoły sztuki konceptualnej: w najistotniejszym sensie tego słowa, twórczość nieuchronnie związana z analizą historyczną i wynalazkami wprowadza- jącymi nowe wartości w kulturową tkankę. Dokonuje się ona zawsze i je- dynie w materii języka. Cała pierwsza część wywiadu Reinhardta z Bruce Glaserem z roku 1967 poświęcona jest pytaniom, czy ktoś inny mógłby malować dla niego te czarne obrazy. Odpowiedź jest skomplikowana, ale jasna. Oczywiście, że mógłby: tylko w jakim celu i jaki byłby takiego za- biegu sens? Każdy powinien malować swoje własne malarstwo, tak jak Reinhardt maluje swoje. Zacytowany opis czarnych obrazów mógłby być instrukcją dla kogoś, kto mimo wszystko chciałby wykonać takie same czarne obrazy... tyle, że nie będą one w żadnym wypadku dziełami Re- inhardta, bo przedmioty te wynikać będą z całkiem innych motywacji i z innej świadomości artystycznej. Dzieło zostałoby wówczas sprowa- dzone do przedmiotu, gdy tymczasem jest ono całością projektu sztuki i przedmiotu, który zeń wynika, nierozdzielnym stopem malarskiego ob- razu i jego znaczenia (jak u Hegla). W tym Reinhardt różni się od koncep- tualistów, którzy, jak Sol LeWitt czy Lawrence Weiner, wprowadzili te językowe ekwiwalenty dzieła w obieg rynku sztuki. Otóż nawet jeśli ktoś namalowałby takie same czarne obrazy z taką samą świadomości arty- styczną, jak Ad Reinhardt, praca ta i tak nie miałaby już sensu dla sztuki: tego, co już raz zostało dokonane nie ma sensu powtarzać. Reinhardt cy- tuje Gauguina: w sztuce jest się rewolucjonistą albo plagiatorem. W pracy nad tą poświęconą Reinhardtowi książką poza tekstami opublikowanymi przez Barbarę Rose korzystałem z wielu dotychczas nie- publikowanych dokumentów: listów, notatek, konferencji i wywiadów, które udostępniła mi Ad Reinhardt Foundation. Miałem także dostęp do katalogu biblioteki artysty, który (katalog) nie pozwolił mi wszelako po- twierdzić hipotez na temat źródeł Reinhardtowskich koncepcji i pojęć; nie znalazłem w nim książek3, z których pochodzą cytaty, na podstawie których ustalałem intelektualne pokrewieństwa. Po pierwszym rozczaro- waniu stwierdziłem jednak, że tym lepiej broni się przyjęta przeze mnie metoda analizy, bo zbiegają się tym sposobem pojęciowe logiki autorów i całych pól teoretycznych, unieważniając zarazem ewentualny argument przypadkowego cytatu. Ad Reinhardt. Peinture moderne et responsabilité esthétique to pierw- sza, jak dotąd, próba ujęcia twórczości artysty w horyzoncie jego wypo- wiedzi teoretycznych. Pierwsza także, która jako ilustracjami posłużyła się jego komiksami i rysunkami satyrycznymi, jakich równolegle do pracy malarskiej wykonał olbrzymie ilości i które stanowią całe spektrum roz- ciągające się od zaangażowanych karykatur politycznych po wspaniałą serię How to Look at..., (How to Look at Modern Art itd.). Książka moja nie zawiera ani jednej reprodukcji obrazów Reinhardta, zaś jego satyry o sztuce, często śmieszne i trafne, ale także krytyczne i złośliwe, potraktowałem jako interesującą przeciwwagę dla radykalnej „idealności” jego malarstwa, nie- reprodukowalnego, jak sam twierdził; są one także malowniczym i trafnym komentarzem na temat sytuacji sztuki w przestrzeni społecznej; sytuacji, na którą, jak widzieliśmy, Reinhardt był bardzo wrażliwy. Oto główne tezy mojej książki. Według Reinhardta, to nie sfera prze- życia, uczuć i „doświadczenia wewnętrznego”, lecz wiedza historyczna i transmisja kulturowa są źródłami sztuki: artyści pochodzą od artystów, formy sztuki pochodzą od form sztuki, malarstwo pochodzi od malarstwa4. Są to jednak źródła w szczególnym sensie – „ na wspak”, jak mówił Huy- smans – źródła odrzucone lub odnowione. Sztuka to selektywnie skon- struowana tradycja przez nowoczesnych artystów, którzy nauczyli się mówić jej „nie”. Bycie twórczym to wytwarzanie nowych wartości, a za- tem nieuchronna konfrontacja z historią. Ale po to, by interpretować hi- storię, trzeba przejść przez doświadczenie języka, który staje się właści- wym „miejscem” twórczości i wynalazczości, nawet w malarstwie. Taki jest głęboki sens desubiektywizacji procesów twórczych opracowanych i stosowanych przez Ada Reinhardta. Nie pozwala ona uniknąć pewnej formy powtórzenia, a nawet – jak widzieliśmy – plagiatu5. Potępienie nad- miernego subiektywizmu to przyjęcie punktu widzenia sztuki-jako-sztuki, czyli podporządkowanie się jej historycznej – i zmiennej – istocie. Nie bez pewnej ironii i prowokacji, wielokrotnie Reinhardt przyznawał, że powta- rza jedynie to, co artyści już wcześniej mówili, jako artyści-jako-arty- ści. Ta istota sztuki, to – w tamtych czasach – jej nowoczesność; pojęcie, schemat i metoda Reinhardta są właśnie jej ilustracją, a nawet uciele- śnieniem. Sztuka Reinhardta jest paradygmatem sztuki nowoczesnej. Nowoczesność jest, jego zdaniem, epoką rozumu, a zatem etyki: ujmowa- nie historii jaki całości otwiera perspektywę spójnego i konsekwentnego myślenia, nie tylko na temat sztuki, ale także na temat rzeczywistości. Nowoczesność domyka bowiem historyczny proces emancypacji i rozu- mienia świata i otwiera epokę wolności i odpowiedzialności. Takie są też zadania artystów, takie były Reinhardta liczne boje... przede wszystkim z artystami. W takim właśnie kontekście wprowadził on pojęcie estetycz- nej odpowiedzialności artysty. Bowiem sztuka to doświadczenie autono- mii, czyli wolności – ale dzieła sztuki nie są autonomiczne. Nie są one autonomiczne, bo nie da się ich oddzielić ani od historii, ani od znaczenia. 48 Leszek Brogowski jakie nadał im artysta. Z tej ich dwuwartościowości wynikają najbardziej wywrotowe, często przemilczane, aspekty sztuki Ada Reinhardta: — przekonanie, że malarstwo mogłoby się stać praktyką popularną — przemalowywanie czarnych obrazów, kiedy powracały one do atelier, naznaczone aktami wandalizmu lub materialnymi śladami transportu i wystaw — założenie, że malarstwo jest realizacją idei6 pociąga za sobą to, że jak każda idea, i ta może – a nawet powinna – zostać wyrażona słownie... — ... ale w przeciwieństwie do konceptualistów, nikt inny nie mógłby za- miast Reinhardta realizować dzieł-przedmiotów według opisanych przez niego protokołów — reprodukowanie w katalogach i pismach jego czarnych obrazów jest zatem czczym pragnieniem, bo skoro nie da się ich nawet sfotografować, to są siłą rzeczy niereprodukowalne.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2019, 27; 6-48
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zejście z cokołu. Sztuka jako żart. Od Francisa Picabii do Maurizio Cattelana
Art as a Joke. From Francis Picabia to Maurizio Cattelan
Autorzy:
Dziamski, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487730.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
Dada; Fluxus
ready-mades
feminism
Kamp
irony
joke
Opis:
Dada movement stripped art of seriousness, turned art into a joke, a sophisticated fun. Where there were Dadaists, there was laughter, as Hans Richter once said. Dadaists formed an opposition: bour-geois false values, over which hovered the stench of death and money – versus life. They stood on the side of life; on the side of art stripped of bourgeois seriousness. But the Dadaists also found liberated joke – a joke that served no purpose, fought against nothing and attacked nothing. ‘Entracte’ by Francis Picabia and ready-mades by Marcel Duchamp were in fact the jokes, which formed a new concept of art – art liberated from the domination of taste. Readymades had all the attributes of artwork : author, title, year of creation, audience, critics, etc., but did they become works of art? The artists are the ones who choose and force us to follow their choices, who reject good taste and that is the way they take control over art – by separating good art from bad. The joke is changing the way we think about art, pointing to the ambivalence adopted by our assumptions about the world. In an interview, Duchamp said that the public treated very seriously contemporary art. Did he want to say that it was too serious? Fluxus developed dada-like ambiguity. Where the audience expected to see art, often they received something that could be perceived as joke. The ambiguity was attributed not only to Fluxus, but virtually to the entire art of the 1960’s, as evidenced by the Kamp aesthetics. Kamp is ‘the seriousness that fails’. Kamp means a change with respect to bad art and it shows that we can play with it. In the 1960’s and the 1970’s, in the second wave of feminism, laughter returns as a weapon, as a tool to combat patriarchal culture.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2015, 19; 64-88
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
GENERATYWNE POCZĄTKI SZTUKI CYFROWEJ
Generative beginnings of digital Art
Autorzy:
Składanek, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487633.pdf
Data publikacji:
2016-12-05
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
The history of digital art
generative art
creative coding
Third Culture
HISTORIA SZTUKI CYFROWEJ, SZTUKA GENERATYWNA, KREATYWNE KODOWANIE, TRZECIA KULTURA
Opis:
Marcin Składanek Generative beginnings of digital Art The art of algorithmic code (today considered as generative art) started in the 1960’s and is the first form of computer art. When we look at the first two decades of its existence, its contemporary reception and assessments, we clearly can see that the road leading to modern recognition of the first manifestations of computer art as an avant-garde of digital culture was long and not easy at all. The process of its taming and adaptation to the domain was primarily connected with two dimensions of fundamental importance for creative coding - first, calculation, automated and semi-autonomous process; and secondly – critical synthesis of the third-cultural turn of orientation of art and progressive orientation of techno-scientific paradigm.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2016, 22; 56-69
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
POLITYKA GLOBALNEGO ŚWIATA SZTUKI
POLITICS OF GLOBAL ARTWORLD
Autorzy:
Dziamski, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487934.pdf
Data publikacji:
2016-11-07
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
ARTWORLD
GLOBAL ARTWORLD
ART MARKET
DISCOURSE
POLITICS
CULTURAL POLICY
ŚWIAT SZTUKI
RYNEK SZTUKI
GLOBALNY ŚWIAT SZTUKI DYSKURS
POLITYKA
POLITYKA KULTURALNA
Opis:
POLITICS OF GLOBAL ARTWORLD The term ‘art world’ (Artworld) was not used before the 1960’, and if – rather rarely and without consequences. It was only in 1964 that Arthur Danto has made the term one of the key concepts of contemporary reflection on art. The artworld has come to mean the discourse accompanying art. The world of art should not be equated with art market, although today the Western artworld is increasingly subordinated to the market. Can market replace politics? Can it become policy? Is this the way of post-political policy? Is the market always connected with some policies and always requires some assistance from politics? Today’s global art world wants to combine what is global with what is local; it combines global discourses and local practices. It contributes to global circulation of what is local. Very often, what is local, turn to subaltern art, younger art, lower, worse.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2016, 21; 20-34
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
SZTUKA WYSOKA I NISKA
High an Low Art
Autorzy:
DZIAMSKI, GRZEGORZ
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487710.pdf
Data publikacji:
2017-10-09
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
Low art
high art
popular art
mass art
hierarchical untolerance
hierarchical tolerance
hierarchical plurali
Sztuka niska
sztuka wysoka
sztuka masowa
sztuka popularna
hierarchiczna nietolerancja
hierarchiczna tolerancja
hierarchiczny plurali
Opis:
Grzegorz Dziamski High an Low Art Many people believe that the division into high and low art is already a thing of the past, that postmodernity effectively eradicated it. I would like to contradict this view by putting the thesis that the division of art into high and low always existed, and postmodernism changed only the relation to low art. A modern or modernist version of division into high and low art becomes a division into elitist and mass art. In the nineteenth century, well-known opposition of the mass art, subdued to market mechanisms, and the elitist art countering these mechanisms were formed. This opposition finds its extreme expression in the writings of Jose Ortega y Gasset and Clement Greenberg – representatives of the Frankfurt School. Mass art wants to be a popular art, it’s obvious, but the thesis does not always work. Whether or not a mass-produced objects belong to popular art depends not only on the producers, but also, and perhaps mostly – on the consumer. It is high time for aesthetics to become popular, posthumously appealing to Richard Shusterman, who was an American aesthetics theoretician. What aesthetics would bring to reflection on popular art? Shusterman says that aesthetics should validate popular art, but such legitimacy is probably unnecessary, because no one refuses popular art the status of art. It is also not clear why educated elites should contribute to improvement of popular art if this art is not addressed to them and it does not even provide any entertainment to them. It would mean putting popular art under the guardianship of the elite, and that would start a returning to some version of Platonism. On the other hand, one may wonder whether popular art is not constantly being improved by the industry, experts, psychologists, sociologists, marketing specialists and public employees. Of course, they are improving popular art in the context of box office. Post-modernity has not overcome the opposition of low art / high art, it only has redefined and changed our attitude towards it. Hierarchical tolerance and hierarchical pluralism thus replaced hierarchical intolerance. The proponents of high art have ceased to demand the liquidation of low art.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2017, 23; 6-27
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Możliwości interpretacji sztuki akcyjnej
Ways of interpreting action-art
Autorzy:
Morganová, Pavlína
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487792.pdf
Data publikacji:
2017-10-09
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
artistic experience
intermediality
action art
Fluxus
postmode
doświadczenie artystyczne intermedialność
sztuka akcji
Opis:
Pavlína Morganová Ways of interpreting action-art Based on the publication by three outstanding Czech theorists: Jindřich Chalupecký (1910-1990), Petr Rezek (1948) and František Šmejkal (1937- 1988), Morganova describes three different ways of interpreting action art. She analyzed art pieces from 1966, 1977 and 1981, referring to the early and mature stages of action art in the Czechia. The presented study brings together significant examples of Czech action artist, for example Vladimir Boudnik the precursor, and Milan Knížák, a younger follower. There are also references to the international context (for example the Fluxus movement), philosophy (phenomenology) and psychology (Carl Gustav Jung’s theories). Morganova draws readers’ attention to difficulties in unequivocally explaining and commenting on action art. The final reflections are aimed at resolving the question of whether and to what extent that kind of art belongs to postmodernism.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2017, 23; 70-101
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Humor i sztuka. Uwagi typ(k)ologiczne.
Humor and art. Characters and sketches
Autorzy:
Kostołowski, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487746.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
irony
humor
Dadaism
Marcel Duchamp
Fluxus
sensibilism
Opis:
In different historic periods, artists used the element of humor in their works of art and the results of their interest can be considered as aesthetic category. Humor was often combined with irony, self-irony, satire etc. Also, it was used as independent form. In popular and not necessarily in artistic work, humor played rather secondary role in the culture. Immanuel Kant and many later authors did not consider, however, humor-art as art-form. The Dadaists and other artists active after the 1960’s did not follow those gloomy ideas of their predecessors. As the result of that change, humor gained a new meaning. Today, the art forms which gained originality and significance because of humoristic content, are considered as important manifestations of art. Among them, special attention should be paid to art-form which gained strength because of their humor. Hence, we might say, as did Marcel Duchamp, paradoxically, that humor contributed to the seriousness of art. Also, we might highlight the role of practical joke.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2015, 19; 6-24
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Neoawangarda; wprowadzenie do sztuki współczesnej
Neo-Avant-Guard Art as an Introduction to Postmodern Art
Autorzy:
Dziamski, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487898.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Opis:
Grzegorz Dziamski analyzes two concepts of neo-avant-guard theoreticians: by Frank Popper and Jerzy Ludwiński. They both shared a belief in avantguard’s theology. They believed that avant-guard had a goal: it aimed, more or less consciously, to some purpose or—to put it slightly differently—that it was subordinated to some historic logic which we can identify and describe. They tried to reveal logic in the changes of the neoavant- guard and they assumed that there was a meta-narrative in the conversion of neo-avant-guard which would explain the changes. When neo-avant-guard achieved its goal, its history came to an end and thus it lost its explanatory metanarrative. Here we encounter a wellknown figure by Hegel: neo-avant-guard art contributed to the formation of the goal in art thus art became self-aware. Ludwiński said that ‘art knows that anything can be art’, therefore it can use different forms, styles, languages, media and it does not have to make every effort to distinguish itself from non- art. There is one common feature of the two avant-guard theories: both theories are formed ex post, from the out-side point of view, assumed when the process came to its end. Popper and Ludwiński’s theories can be cosidered as post-modern theories because they both analyzed avantgaurd from external position and they formed the distance to the avantguard and its narrativ. Also, they belive that all neo-avant-guard categories of description and criteria of evaluation of art have lost their meaning.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2014, 17; 28-47
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
SZTUKA ZAANGAŻOWANA ARTURA ŻMIJEWSKIEGO
‘INVOLVED ART’ BY ARTUR ŻMIJEWSKI
Autorzy:
Tryka, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487778.pdf
Data publikacji:
2016-11-07
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
ENGAGED ART
ALIENATION OF ART
PARTICIPATION
AESTHETICISM
SZTUKA ZAANGAŻOWANA ALIENACJA SZTUKI PARTYCYPACJA
ESTETYZM
Opis:
‘INVOLVED ART’ BY ARTUR ŻMIJEWSKI Tryka describes a relationship between Artur Żmijewski’s artistic practice and his theoretical deliberations on involved art. Żmijewski’s conception of art, expressed in a manifesto Applied Social Arts, is discussed in the context of aesthetical conception of art. Tryka starts with the description of his artistic manifesto entitled ‘Applied social arts’, which is one of most influential voice in the debate on the role of involved art in contemporary culture in Poland. Theoretical questions from the manifesto connected with the metaphor of art as algorithm, the alienation of art and possibilities of its overcoming fill the first paragraphs of the paper. In the second part, Tryka described two projects by Żmijewski entiltled ‘Democracies’ and sculptural plain-air entitled ‘Memories of Celulose’. She compared them with Żmijewski’s ideas and interpreted them in philosophical context. Żmijewski believed that the value of art cannot be measured in the context of aesthetics but only in the context of its ability to influence social and political events. He considered art as social tool which could be used to studying and forming social relations. Moreover, artists should contribute to people’s involvement in artistic activities, and in forming people’s worldviews. They should be able to develop and explore creative potential of people who aren’t yet interested in art and they should be able to properly evaluate cooperation between people.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2016, 21; 124-152
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies