Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Art art" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 39
Tytuł:
Oko, ciało i słowo. Rosalind Krauss o rzeźbie Richarda Serry. „Uważna lektura” tekstu
The Eye, the Body and the Word. Rosalind Krauss on the Sculpture of Richard Serra. A “Close Reading” of the Text
Autorzy:
Juszkiewicz, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23339208.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
art criticism
minimal art
Richard Serra
Rosalind Krauss
krytyka artystyczna
Opis:
Niniejszy tekst jest przykładem „uważnego czytania” tekstu z zakresu krytyki artystycznej. Postulat „close reading” został tu podjęty poprzez zwrócenie analitycznej uwagi na cztery bazowe elementy tekstu: konstrukcję mówiącego podmiotu, wpisaną w tekst koncepcję dzieła sztuki, przyjęte sposoby opisu i zasadę porządkowania obszaru artystycznej tradycji. Przedmiotem analizy jest tekst Rosalind Krauss na temat twórczości Richarda Serry, który, zdaniem autorki, miał swój udział w kluczowej przemianie sztuki amerykańskiej, związanej z porzuceniem filozoficznych założeń i artystycznej praktyki abstrakcyjnego ekspresjonizmu. Analiza wykazuje zbieżność pomiędzy ukształtowaniem zasadniczych aspektów tekstu, a jego krytyczną wobec efektów działalności przedstawicieli i zwolenników tej artystycznej formacji wymową. 
This essay is an example of a “close reading” of a text in the field of art criticism. The postulate of “reading closely” is effectuated by paying analytical attention to four fundamental elements of a text: the construction of the narrating subject; the conception of an artwork embedded in the text; the modes of description adopted therein; the principle of ordering the field of artistic tradition. The subject of the analysis is Rosalind Krauss’s text on the output of Richard Serra, who, according to the author, played a part in the crucial transformation of American art associated with abandoning the philosophical assumptions and artistic practice of abstract expressionism. The analysis reveals a convergence between the formation of the essential aspects of the text and its implication, which is critical towards the effects of the endeavours undertaken by the members and supporters of this artistic formation.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2023, 85, 4; 117-134
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Elie Nadelman. Kilka uwag i dopowiedzeń
Elie Nadelman. Some Remarks and Additions
Autorzy:
Wierzbicka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/15582215.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Elie Nadelman
Adolf Basler
modern sculpture
art exhibitions
art criticism
art collecting
rzeźba nowoczesna
wystawy sztuki
krytyka artystyczna
kolekcjonerstwo
Opis:
Artykuł dotyczy wystaw i recepcji twórczości polsko-żydowskiego rzeźbiarza Eliego Nadelmana, dobrze znanego przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych, gdzie mieszkał od 1914 r. oraz w Europie Zachodniej, a zwłaszcza we Francji, gdzie przebywał w latach 1904–1914. Punktem wyjścia rozważań autorki stanowi wystawa Elie Nadelman – polski prekursor Art Déco w warszawskiej Wejman Gallery (2022). Ekspozycja przypomniała nie tylko postać rzeźbiarza, ale także promotora jego twórczości działającego we Francji, a pochodzącego z Tarnowa krytyka sztuki oraz marszanda Adolfa Baslera, który odegrał niezwykle ważną rolę w zaznajomieniu publiczności polskiej, francuskiej i niemieckiej ze sztuką Nadelmana. Na temat sztuki Eliego Nadelmana wypowiadali się też inni współcześni mu krytycy, których teksty zostały również omówione.
The article concerns the exhibitions and reception of the works of the Polish-Jewish sculptor Elie Nadelman, recognised especially in the United States of America, where he lived from 1914, and in Western Europe, above all in France, where he stayed in the years 1904–1914. The point of departure for the author’s analysis is the exhibition Elie Nadelman – polski prekursor Art Déco [Elie Nadelman – the Polish Precursor of Art Déco] in the Wejman Gallery in Warsaw (2022). The Warsaw exhibition brought to attention not only the sculptor himself, but also the promoter of his work, the art critic and art dealer Adolf Basler, born in Tarnów and active in France, who played a crucial role in acquainting the Polish, French and German public with Nadelman’s art. Nadelman’s oeuvre was commented upon by other contemporary journalists as well, whose texts are also discussed in the article.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2023, 85, 1; 145-184
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Landscape Painting and the Construction of “Icelandicness”: Icelandic Modern National Art vis-à-vis its Danish Origins
Malarstwo pejzażowe i konstruowanie „islandzkości”. Nowoczesna sztuka narodowa Islandii wobec swych duńskich źródeł
Autorzy:
Konopka, Emiliana
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/15582179.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
sztuka islandzka
sztuka duńska
tożsamość narodowa
malarstwo pejzażowe
sztuka narodowa
postkolonializm
kryptokolonializm
Icelandic art
Danish art
national identity
landscape painting
national art
post-colonialism
crypto-colonialism
Opis:
The article constitutes an attempt at developing a new approach to Icelandic national art, supported by an analysis of its role in the process of constructing “Icelandicness” and the Icelandic identity. It enters a dialogue with the study Kryptokoloniale landskaber: tid, sted og rum i billeder af islandsk landskab 1874–2011 by Ann-Sofie Nielsen Gremaud, with a concurrent focus on Icelandic landscape painting of the period 1874–1944 and its relation to Danish art. The Nordic, and especially the Icelandic art was routinely overlooked in the European artistic and historical narration, including the Polish scholarly environment, but it is well worthy of a closer scrutiny. Two fundamental assumptions that define the analysis presented herein are that the modern national art of Iceland derives from the Academic tradition in Denmark and that, concurrently, Icelandic artists participated in the process of developing national identity in opposition to the Danish model. In order to find confirmation for the posed theses, methodologies close to post-colonialism and crypto-colonialism have been used, as well as ones inspired by imagology and based on interdisciplinary research in the fields of art history, history, anthropology and cultural studies.
Artykuł jest próbą wypracowania nowego podejścia do islandzkiej sztuki narodowej, popartego analizą jej roli w konstruowaniu „islandzkości” i islandzkiej tożsamości. Pozostając w ciągłym dialogu z rozprawą Ann-Sofie Nielsen Gremaud Kryptokoloniale landskaber: tid, sted og rum i billeder af islandsk landskab 1874–2011 (2012), tekst koncentruje się jednocześnie na islandzkim malarstwie pejzażowym z lat 1874–1944 i jego relacji ze sztuką duńską. Sztuka nordycka, a zwłaszcza islandzka, zazwyczaj pomijana w europejskiej narracji historyczno-artystycznej, warta jest jednak bliższego poznania. W pracy przyjęto podstawowe założenie, że nowoczesna islandzka sztuka narodowa wywodzi się z duńskiej tradycji akademickiej, a islandzcy artyści uczestniczyli w tworzeniu tożsamości narodowej pozostając w opozycji wobec modelu duńskiego. Aby znaleźć poparcie dla postawionej tezy, wykorzystano metodologie bliskie postkolonializmowi i kryptokolonializmowi, jak również inspirowane imagologią i oparte na interdyscyplinarnych badaniach z zakresu historii sztuki, historii, antropologii i kulturoznawstwa.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2023, 85, 1; 95-116
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Late Gothic Panels from the Collection of York Art Gallery: Predella-Wings from the Workshop of Hans Pleydenwurff
Późnogotyckie tablice z kolekcji York Art Gallery – skrzydła predelli z warsztatu Hansa Pleydenwurffa
Autorzy:
Łanuszka, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16017529.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Gothic Panels
York Art Gallery
Predella-Wings
Hans Pleydenwurff
Opis:
The article is a result of the research on continental European paintings in York Art Gallery, completed as a part of the project National Inventory of Continental European Paintings. Two late gothic panels, painted on both sides, contain the depictions of three saints in half-length on each side. Nowadays only one of these panels is still in York Art Gallery, as the other one was stolen and its current location remains unknown. It seems that the panels from York used to be the wings of predellas; however, presented research questions traditional assumption that they may be considered as the parts of predella of the Nuremberg St Catherine of Siena retable, as it seems impossible to fit them into the reconstruction that would be iconographically reasonable and suiting the eighteenth century descriptions. The altar of St Catherine of Siena was completed in 1464 by the workshop of Hans Pleydenwurff, to the St Catherine's Church of the Dominican Nuns' Convent in Nuremberg. The whole structure did not survive; only its wings (panels of the mid-opening and closed retable) are now in the Germanisches Nationalmuseum in Nuremberg (GM137 and GM138 painted on both sides and GM139 and GM140  painted on one side) and in the North Carolina Museum of Art, Raleigh NC, USA (one inner panel of the inner pair of this altar's wings, decorated with the full length depiction of St Leonard). York panels were for sure created around the same time (1460s) and by the same workshop. At least one of them used to be part of the altar dedicated to the Dominican church. However, the panels from York seem to have been prepared as the left wings of two different predellas; it even seems that they may not have originally been of the same size.
Niniejszy artykuł przedstawia wyniki badań przeprowadzonych w ramach projektu National Inventory of Continental European Paintings. Dwie późnogotyckie tablice omówione w artykule należą do kolekcji York Art Gallery. Podarował je tam w 1957 roku F.D. Lycett Green, zakupiwszy je w Arcade Gallery w Londynie. Niestety obecnie w zbiorach York Art Gallery znajduje się tylko jedna z tych tablic (nr 898b), gdyż druga (nr 898a) została skradziona 13 listopada 1979 roku. Obie tablice mają wymiary 25 x 49.1 cm, są obustronnie malowane, zaś podobraziem są deski sosnowe. Najprawdopodobniej tablice te były skrzydłami predelli ołtarza szafiastego. Obie zawierają po trzy przedstawienia świętych w półfigurach na każdej ze stron – z jednej strony na złotym tle, z drugiej zaś na tle ciemnym. Skradziona tablica nr 898a zawierała na stronie recto (ze złotym tłem) przedstawienia świętych biskupów: Mikołaja, Serwacego i – prawdopodobnie – Augustyna. Na stronie verso zaś ukazani byli: święci Wawrzyniec i Sebald, oraz Archanioł Gabriel wraz z banderolą z pozdrowieniem (AVE GRA[tia]), niewątpliwie oryginalnie stanowiący fragment przedstawienia Zwiastowania – wszyscy zwróceni w prawą stronę. Tablica nr 898b zawiera natomiast na stronie recto wizerunki dwóch świętych dziewic (Katarzyny i Barbary) oraz świętego dominikanina (zapewne to św. Dominik). Na stronie verso zostały natomiast ukazane św. Katarzyna ze Sieny i św. Urszula, zwrócone ku sobie nawzajem, oraz dominikanin, zapewne św. Tomasz z Akwinu, zwrócony w prawo. Co ciekawe, prawy brzeg tablicy ma ślady po zawiasach, znajdujące się pod obecną ramą. Śladów takich nie było na tablicy 898a. Jeden artysta malował postacie na stronie verso obu skrzydeł, inny zaś stworzył przedstawienia na stronach recto. Ten ostatni malarz niewątpliwie może być utożsamiony z twórcą skrzydeł z ołtarza św. Katarzyny Sieneńskiej, który został ukończony w 1464 roku w warsztacie Hansa Pleydenwurffa, dla kościoła dominikanek p.w. św. Katarzyny w Norymberdze. Ołtarz ten nie zachował się w całości; przetrwały jedynie krótkie jego opisy z XVIII wieku, z których wiemy, że był to pentaptyk, zawierający w predelli półfigurowe przedstawienia ośmiu świętych. Cztery tablice ze skrzydeł tej nastawy są dziś w zbiorach Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze, jedna zaś w North Carolina Museum of Art w Raleigh NC w USA. Niewątpliwie obie tablice z kolekcji York Art Gallery powstały w warsztacie Hansa Pleydenwurffa, zapewne dla któregoś z norymberskich kościołów dominikańskich. Wydaje się, że można datować je na lata 60. XV wieku, jako że wykazują bardzo mocne stylistyczne związki ze wspomnianymi wyżej skrzydłami norymberskiego ołtarza św. Katarzyny z roku 1464. Jednakże wbrew dotychczasowym sugestiom badaczy, tablic z Yorku nie można uznać za skrzydła predelli tego właśnie ołtarza. Nie pasują one do zachowanych opisów nastawy, a w dodatku nie da się zestawić ich tak, aby tworzyły sensowną kompozycyjnie całość. Wydaje się nawet, że wbrew dotychczasowym założeniom należy uznać, iż dwie tablice z York Art Gallery, choć niewątpliwie namalowane przez tę samą parę artystów, w ogóle nie stanowiły pierwotnie pary skrzydeł jednego ołtarza. Najprawdopodobniej są to dwa lewe skrzydła; być może zresztą nawet pierwotnie nie były tych samych rozmiarów – prawdopodobnie wyrównano ich proporcje i oprawiono w identyczne ramy do celu sprzedaży jako pary, zapewne w XIX lub XX wieku. Postacie na stronie verso skradzionej tablicy 898a zostały bowiem przycięte po bokach, podczas gdy postacie na tablicy 898b idealnie mieszczą się w kadrze. Sądzę, że skradzione skrzydło 898a było zestawione z innym, być może zawierającym na stronie recto przedstawienia kolejnych trzech biskupów, zaś na stronie verso z pewnością musiała znaleźć się postać Matki Boskiej, dopełniająca scenę Zwiastowania, oraz dwójka świętych, prawdopodobnie zwróconych w lewo. W takim przypadku skrzydło 898b zestawione byłoby z jakimś innym, w którym postacie świętych na stronie verso powinny były być zwrócone ku sobie nawzajem. Niestety oba dominikańskie kościoły w Norymberdze (przy męskim i przy żeńskim klasztorze) zostały przejęte przez luteran w czasach Reformacji; dawny kościół dominikanek (św. Katarzyny) w 1945 r. uległ zniszczeniu (do dziś pozostały jedynie ruiny), a były kościół dominikanów (pierwotnie pod wezwaniem maryjnym) rozebrano w początkach XIX wieku. Pochodzące z XVIII stulecia opisy wyposażenia tych kościołów nie pozwalają stwierdzić, do jakich dokładnie ołtarzy mogły należeć omawiane w niniejszym artykule skrzydła predelli. 
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2019, 81, 2; 177-196
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Inspiracje hermeneutyczne w polskiej historii sztuki po trzydziestu latach
Hermeneutic Inspirations in Polish Art History
Autorzy:
Bryl, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23338000.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
art history
hermeneutics
methodology
reception
historia sztuki
hermeneutyka
metodologia
recepcja
Opis:
Tekst dotyczy procesu recepcji niemieckiej hermeneutyki historii sztuki na terenie polskiej historii sztuki w ostatnich trzech dekadach. Ponieważ autor sam był czynnym uczestnikiem tego procesu, przyjął narracyjną strategię sprawozdawcy, który nie ocenia, nie wchodzi w polemiki, ale porządkuje i problematyzuje, dążąc do tego, by zarysowywany obraz recepcji był możliwie spójny i czytelny. Jest to pierwsza tego rodzaju próba w dotychczasowej literaturze przedmiotu. Opisywana recepcja zaowocowała dużą liczbą publikacji egzegetycznych, które wraz z intensywną działalnością przekładową stworzyły podstawowy korpus tekstów, co w powiązaniu z ciągłością procesu inspiracji/recepcji skutkowało utrwaleniem wśród polskich historyków sztuki świadomości istnienia i znaczenia nurtu hermeneutycznego. Najbardziej spektakularnym wydarzeniem procesu recepcji była kilkuletnia polemika dotycząca fundamentalnych kwestii metodycznych naszej dyscypliny.
The text concerns the process of reception of German hermeneutics of art history in Polish art history over the last three decades. As the author was himself an active participant in this process, he adopted the narrative strategy of a reporter, who does not judge and does not enter into polemics, but organizes and problematizes issues, striving to make the outlined picture of their reception as coherent and legible as possible. This is the first attempt of its kind in specialist literature to date. The reception described herein has resulted in a large number of exegetical publications, which, together with an intense translation activity, have created a basic corpus of texts; this, in connection with the continuity of the inspiration/reception process, has had the effect of consolidating the awareness of the existence and importance of the hermeneutic current among Polish art historians. The most impressive event of the reception process was a polemic that lasted several years and concerned fundamental methodological issues of our discipline.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2023, 85, 4; 5-30
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Elegancja w służbie władzy. Polityka i propaganda na europejskich wachlarzach epoki nowożytnej
Fashion in the Service of Power. Politics and Propaganda on European Fans of the Modern Era
Autorzy:
Różalska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/24563084.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
wachlarz
sztuka i propaganda polityczna
fan
art and political propaganda
Opis:
W epoce nowożytnej wykorzystywanie wachlarzy do celów propagandy politycznej było związane z przemianami społecznymi oraz z upowszechnieniem techniki drukarskiej i rozwojem grafiki reprodukcyjnej. W artykule omówione zostały wachlarze wykonane w wiekach XVII i XVIII w Anglii i Francji. We Francji czasów Ludwika XIV propagandowe przesłanie, umieszczone na ręcznie malowanych pokryciach, adresowano do elit, ponieważ to one były znaczącą grupą społeczną. U progu Oświecenia zaczęto wytwarzać mające szeroki zasięg przedmioty o tanich, papierowych pokryciach, z drukowaną, wielonakładową dekoracją. Zleceniodawcom zależało na dotarciu do dużego kręgu odbiorców, mających w obliczu rodzącego się egalitaryzmu coraz większy wpływ na politykę i życie społeczne. Przegląd politycznych motywów ikonograficznych pozwala prześledzić drogę artystyczną, jaką pokonali wytwórcy wachlarzy. Obrazuje też ewolucję ludzkiej mentalności i świadomości: od apoteozy niepodzielnej władzy królewskiej do propagowania demokratycznych idei. Pokazuje, jak zmienił się krąg odbiorców politycznej propagandy.
Modern fans used as carriers of information have been dedicated two exhibitions at The Fan Museum in Greenwich. The first of them: A Fanfare for the Sun King. Unfolding Fans for Louis XIV was held in 2003 (catalogue authored by Pamela Cowen). The second, mounted in 2018, was titled Early Printed Fans (catalogue by Hélène Alexander). The use of fans for political propaganda was at the time connected with social transformations and the increasing spread of printing technology and reproductions. This enabled manufacturing objects of wide reach with  cheap paper mounts featuring decoration repeatable in many copies. The paper’s focus is on those objects produced in England and France in the 17th and 18th centuries (except for the period spanning the French Revolution). In France under Louis XIV propaganda messages were addressed to courtiers, aristocrats, foreign diplomats, and future generations. The glory of the ruler was proclaimed by hand-painted fans. Their leaves illustrate events from the King’s life important for the country: his wedding with Maria Theresa of Austria (1660), feast on the Dauphin’s birth (1662), marriage of the royal grandson Louis, Duke of Burgundy, to Marie Adélaïde of Savoy (1697), episodes of the War of Devolution (1667–1668) and of the Dutch War (1672–1678), reception of the Persian embassy at Versailles (1715), ceremonious unveiling of the monument of Louis XIV in Paris (1686), or the fete on the Grand Canal at Versailles (ca 1676). Among the circles of the Huguenots hostile to the King there were fans created mocking the King. The Fan Museum boasts a fan with the printed mount caricaturing the role of France in the 1681 international crisis. As of the second half of the 17th century, more abstract symbolism was used in the fan decoration. Propaganda fans of that period feature simple skeletal framework of cheap materials and modest mount decoration, often reduced to a single centrally-placed decorative element. Their ascetical character resulted from the rationalist intelectual revolution. Those who commissioned fans aimed at reaching a wide range of recipients who in the face of the egalitarianism taking on shape had an increasingly greater impact on politics and social life. The Fan Museum boasts a wide range of English and French fans from 1660–1805. On them the rulers (George III in England, Louis XVI in France) are presented as citizens of merit, victorious commanders, and shrew diplomats, consolidating the power of their respective countries through beneficial marriages. In the Enlightenment era, the King and his family are no longer presented in official portraits only, but also as participants of social, scientific, and cultural events (visiting art galleries, attending concerts or hot-air balloon shows). The dynasty position is also strengthened by references to native historiography. Moreover, fan mounts feature national heroes as role models for social attitudes. In England, it is Admiral Horatio Nelson. Among such there are also anti-heroes, e.g., the Governor of East India and Administrator of the East India Company Warren Hastings accused of economic crime and corruption. Furthermore, fans also show compositions promoting glorious events from the most recent history as well as allegories of concepts new to public life. The example of the symbolic presentation of a political pact and the concept of equality can be found in the English fan commemorating the foundation of the United Kingdom (1801). The conducted overview of the political iconographic motifs allows to trace the artistic route which fan manufacturers covered. It also illustrates the evolution of human mentality and awareness: from the apotheosis of absolute royal power to promoting democratic ideas Moreover, it shows how the circle of the addressees of political propaganda changed.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2021, 83, 3; 537-567
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Księcia Czartoryskiego zakupy rzeźb w Rzymie (1800–1801)
Prince Czartoryski’s Purchases of Sculptures in Rome (1800–1801)
Autorzy:
Mikocka-Rachubowa, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16002590.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Adam Jerzy Czartoryski (1770-1861)
Puławy-zbiory artystyczne
kolekcjonerstwo
Rzym-handel sztuką
mecenat artystyczny
Puławy-art collection
collecting
Rome-art trade
artistic patronage
Opis:
Artykuł poświęcony jest kontaktom księcia Adama Jerzego Czartoryskiego z włoskimi rzeźbiarzami oraz zakupom rzeźb dokonywanym przez niego podczas pobytu w Rzymie od sierpnia 1800 do maja 1801 r. Na podstawie korespondencji księcia z matką, Izabelą Czartoryską, a także licencji na wywóz dzieł sztuki poza granice Państwa Papieskiego przechowywanych w Archivio di Stato di Roma oraz wzmianek w diariuszu rzymskiego rzeźbiarza i antykwariusza Vincenza Pacettiego, udało się zrekonstruować obraz  ówczesnych artystycznych zainteresowań księcia Czartoryskiego, jego relacji ze środowiskiem rzymskich rzeźbiarzy i antykwariuszy oraz kupowania przez niego rzeźb i udziału w przywiezieniu do Puław w 1803 r. m.in. znajdujących się tam do dziś: posągu fauna (przed 1800), figury śpiącej pantery (1801) oraz marmurowego sarkofagu - dzieła Francesca Massimiliana Laboureura (1797).
Prince Adam Jerzy Czartoryski’s contacts with Italian sculptors and purchases of sculptures during his stay in Rome from August 1800 to May 1801 are discussed. Resorting to the correspondence of Prince Czartoryski with his mother Izabela Czartoryska, licenses to export art works beyond the Papal States kept in the Archivio di Stato di Roma, and notes in the diary of the Roman sculptor and antique dealer Vincenzo Pacetti, it was possible to reconstruct picture of the then interests of Prince Czartoryski, his relations with Rome’s circle of sculptors and antique dealers, as well as of his purchase of sculptures and efforts made to have, among others, the following transported to Puławy in 1803, where they have been preserved to-date: the statute of a faun (before 1800), figure of a sleeping panther (1801), and the marble sarcophagus by Francesco Massimiliano Laboureur (1797).
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2020, 82, 3; 403-428
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rzeźby unoszące się w przestrzeni
Sculptures Floating in Space
Autorzy:
Zagrodzki, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/51532193.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Katarzyna Kobro
sculpture of aerial
cosmic art
rzeźba napowietrzna
sztuka kosmiczna
Opis:
Znaczenie twórczości Katarzyny Kobro (1898–1951) staje się w pełni czytelne, gdy jako główny przekaz autorski przyjmiemy precyzyjną analizę struktury jej nielicznych rzeźb, w których zawsze najważniejszą rolę odgrywało zespolenie z przestrzenią. Dążąc do wyrażenia wewnętrznej harmonii kształtów, Kobro przywołała doktrynę pitagorejską, według której liczby proste i ich wzajemne zależności zawarte są w strukturze żywych organizmów, a najbardziej naturalną proporcją jest „złoty podział”. Wybrała relację 5:8, która stanowiła nienaruszalną zasadę komponowania dzieł. Każda z rzeźb była przygotowana do swobodnego oddziaływania na przestrzeń. Zaproponowany przez Kobro model kondensacji formy, zawarty w obszarze sześcianu czy prostopadłościanu, którego wszystkie elementy były płytami koloru, mógł być umieszczany w dowolnym układzie: w pionie, poziomie lub bokiem. Rzeźby Kobro przeciwstawiały się tendencji przekształcania ich w stacjonarne kompozycje architektoniczne, dążyły do podporządkowania sobie otwartej przestrzeni. Dla pełnego oddziaływania Kompozycji przestrzennych Kobro idealnym rozwiązaniem byłby stan nieważkości, który pozwoliłby ostatecznie stworzyć odpowiednie warunki dla kreowania sztuki napowietrznej „fuzji muzyki i rzeźby”, „całkowicie nowej – Sztuki Kosmicznej”.
The significance of the oeuvre of Katarzyna Kobro (1898–1951) becomes fully clear when a precise analysis of the structure of her few sculptures, in which a union with space always played the most important role, is taken as the author’s main message. Aiming to express the inner harmony of shapes, Kobro invoked the Pythagorean doctrine, according to which simple numbers and their interrelations are contained in the structure of living organisms, and the most natural proportion is the “golden ratio”. She chose the 5:8 ratio, which became an inviolable principle for the composition of her works. Each sculpture was prepared to interact freely with space. The model of condensation of form proposed by Kobro, contained within the area of a cube or a cuboid all of whose elements were slabs of colour, could be placed in any arrangement: vertically, horizontally or sideways. Kobro’s sculptures resisted the tendency to turn them into stationary architectural compositions; they sought to subjugate open space. The ideal solution for Kobro’s Spatial Compositions to exert a full impact would be a state of weightlessness; this would ultimately create suitable conditions for the creation of an art of aerial “fusion of music and sculpture”, a “completely new – Cosmic Art”.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2024, 86, 3; 99-116
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czego nie napisał Władysław Strzemiński jesienią 1934 roku?
What Did Not Władysław Strzemiński Write in the Autumn of 1934?
Autorzy:
Konstantynów, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23944981.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Władysław Strzemiński (1893–1952)
„Gazeta Artystów” (1934–1935)
teoria sztuki
sztuka i polityka w II Rzeczypospolitej
theory of art
art and politics of the Second Polish Republic
Opis:
W Pismach Władysława Strzemińskiego (wyd. 1975) do artykułu Blokada sztuki (pierwodruk: „Gazeta Artystów” 1934, nr 3) został dołączony fragment innego tekstu znajdującego się na tej samej stronie czasopisma – Odcinka politycznego autorstwa Zenona Drohockiego. Pomyłka ta sprawiła, że badacze korzystający z przedruku Blokady sztuki uznali tę wypowiedź Strzemińskiego za jedyną, ale niezwykle radykalną deklarację polityczną artysty. Celem artykułu jest pokazanie, dlaczego nawet bez konfrontowania przedruku z pierwodrukiem Blokada sztuki w wersji zawartej w Pismach nie mogła być napisana przez Władysława Strzemińskiego.
In Władysław Strzemiński’s Writings (published 1975) the article Blockade of Art (first edition: ‘Gazeta Artystów’ 1934, No. 3) featured an incorporated fragment of another text that could be found on the same page of the periodical: of Political Section (Odcinek polityczny) by Zenon Drohocki. The error resulted in the fact that researchers using the reprint of the Blockade of Art considered that Strzemiński’s statement as the artist’s only, yet extremely radical political declaration. The paper is to demonstrate why even without confronting the reprint with the first edition, the Blockade of Art in the version contained in the Writings cannot have been written by Władysław Strzemiński.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2021, 83, 1; 153-171
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Borderlines of the Thaw: Graphic Art from the Federal Republic of Germany in Warsaw’s “Exhibition Factory” (1956–1957)
Granice odwilży. Grafika z Republiki Federalnej Niemiec w warszawskiej „fabryce wystaw” (1956–1957)
Autorzy:
Świtek, Gabriela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/15852909.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
historia wystaw
grafika niemiecka
Centralne Biuro Wystaw Artystycznych
Odwilż
niemiecko-polska wymiana kulturalna
exhibition history
German graphic art
Central Bureau of Art Exhibitions
the Thaw
German-Polish cultural exchange
Opis:
The aim of the essay is to delineate the political and artistic contexts of two exhibitions of graphic art from the Federal Republic of Germany held in the Central Bureau of Art Exhibitions, the main state art gallery in Warsaw (1956–1957). The historians consider the year 1956 – similarly to the years 1968 or 1989 – to be an important caesura in the political and social history on the global scale. In the history of modern art in Poland, the year 1956 is also perceived as a period crucial to changes in artistic life (Polish thaw). As the first show of West German artists in post-war Poland, the Exhibition of the Works of Graphic Artists from the Federal Republic of Germany opened in Warsaw on the same day when Nikita Khrushchev delivered his celebrated “Secret Speech” in Moscow (25 February 1956). The exhibition Poster Art in the Federal Republic of Germany was organized in 1957, after the events of the Polish October (1956). The idea to juxtapose art exhibitions with political events of their era follows contemporary reflections on the phenomenon of noncontemporaneity and on the heterogeneous nature of the visual time of art and exhibition histories.
Celem artykułu jest zarysowanie politycznych i artystycznych kontekstów dwóch wystaw grafiki z Niemiec Zachodnich, które zostały zaprezentowane w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych w Warszawie  w latach 1956–1957. Historycy uznają rok 1956 – podobnie jak 1968 czy 1989 – za znaczącą cezurę czasową, rok przełomowy w globalnej historii politycznej i społecznej. W historii polskiej sztuki nowoczesnej rok 1956 jest również postrzegany jako czas istotny dla przemian w życiu artystycznym – czas Odwilży. Jako pierwsza wystawa sztuki z Niemiec Zachodnich w powojennej Polsce, Wystawa prac grafików z Niemieckiej Republiki Federalnej została otwarta w Warszawie w tym samym dniu, w którym w Moskwie Nikita Chruszczow przedstawił swój słynny „tajny referat” (25 lutego 1956). Wystawę Plakat NRF  zorganizowano w CBWA w 1957 r., po wydarzeniach Polskiego Października ’56. Zestawienie wystaw sztuki z politycznymi wydarzeniami tego okresu wpisuje się w refleksję nad zjawiskami równoczesności i nierównoczesności, rozpoznanymi przez filozofów historii, a także w refleksję nad heterogeniczną naturą wizualnego czasu historii wystaw.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2020, 82, 1; 127-158
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Aucune résonance politique”. Polish Art Historians and Franco’s Spain, 1958–1973
„Aucune résonance politique”. Polscy historycy sztuki i Hiszpania za czasów Franco, 1958–1973
Autorzy:
García-Montón González, Patricia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/38711211.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
transnarodowa historia historii sztuki
geografia akademicka
historia horyzontalna
uczeni
kontakty historyków sztuki
Polska Rzeczpospolita Ludowa
Hiszpania Franco
Comité International d’Histoire de l’Art (CIHA)
transnational history of art history
academic geography
horizontal history
scholars
art historians’ networks
Polish People’s Republic
Franco’s Spain
Opis:
XXIII Międzynarodowy Kongres Historii Sztuki, który odbył się w Granadzie w 1973 r., stanowił punkt zwrotny w stosunkach między historykami sztuki z Hiszpanii czasów generała Franco i ich kolegami z PRL. Pierwsze kontakty zostały nawiązane już w latach 50. XX w. dzięki wyjazdom Jana Białostockiego i Lecha Kalinowskiego m.in. do Madrytu i Barcelony. Ich wzmocnienie nastąpiło w latach 60. dzięki organizacji dwóch wystaw poświęconych sztuce hiszpańskiej w Krakowie i Poznaniu. Dopiero jednak kongres w Granadzie pozwolił polskiej delegacji zyskać nowe istotne doświadczenia. Artykuł analizuje polsko-hiszpańskie relacje w zakresie historii sztuki, które wcześniej pomijano zapewne ze względu na „peryferyjne” położenie polskiej i hiszpańskiej historii sztuki w geografii dyscypliny z okresu zimnej wojny.
The 23rd CIHA Congress, held in Granada in 1973, marked a turning point in the relationships between art historians who carried out their professional activity in the Polish People’s Republic and Franco’s Spain. First contacts began as early as the 1950s, thanks to Jan Białostocki and Lech Kalinowski’s trips to Madrid and Barcelona, among other cities, strengthened in the 1960s by the organisation of two exhibitions in Cracow and Poznań devoted to Spanish art. Nevertheless, the Granada congress became a new experience for the Polish delegation. This paper aims to delve into these contacts that have not been taken into consideration before, perhaps due to the “peripheral” position of both historiographies in the geography of the history of art history during the Cold War.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2024, 86, 2; 187-205
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Architektura kościoła św. Marcina w Kazimierzu Biskupim
The Architecture of the Church of St. Martin in Kazimierz Biskupi
Autorzy:
Soćko, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30145666.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Kazimierz Biskupi
kościół parafialny
architektura romańska
romanizm
parish church
Romanesque architecture
Romanesque art
Opis:
Artykuł poświęcony jest analizie architektury kościoła parafialnego w Kazimierzu Biskupim. Świątynia uchodzi za budowlę romańską z XII w., którą w początku XVI w. rozbudowano w technice ceglanej z inicjatywy biskupa poznańskiego Jana Lubrańskiego. Analiza struktury murów świątyni oraz interpretacja badań archeologicznych pozwoliły na ustalenie, że budowla jest w rzeczywistości świątynią późnoromańską. Zbudowano ją zapewne w początkach XIII w. na miejscu starszej, prawdopodobnie zniszczonej pożarem. Pierwotny, jednonawowy kościół romański, z którego przetrwał tylko fragment ściany północnej, zamknięty był od wschodu apsydą, a od zachodu wieżą. Wzniesiono go w technice ciosowej w latach 1177–1181, najpewniej z inicjatywy księcia Kazimierza Sprawiedliwego. Szczegółowa analiza ścian wymurowanych z kamienia oraz dane pozyskane z badań archeologicznych dały podstawę do dokładnego odtworzenia faz budowy kościoła późnoromańskiego.
The article analyses the architecture of the parish church in Kazimierz Biskupi. The building is believed to be a Romanesque structure dating from the 12th century, which was extended in brick construction technology in the early 16th century on the initiative of the bishop of Poznań, Jan Lubrański. An analysis of its wall structure and an interpretation of archaeological research made it possible to establish that the church is in fact a late Romanesque one. It was probably built at the beginning of the 13th century on the site of an older structure, probably destroyed by fire. The original single-nave Romanesque church, of which only a fragment of the north wall survives, terminated with an apse to the east and a tower to the west. It was erected in ashlar construction technology between 1177 and 1181, most probably on the initiative of Duke Casimir the Just. A detailed analysis of the stone-built walls and data obtained from archaeological research has provided a basis for accurately establishing the construction phases of the late Romanesque church.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2024, 86, 1; 5-30
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rzeźbiarze i stolarze pracujący dla opactwa cysterskiego w Krzeszowie w 2. połowie XVII i na początku XVIII wieku. Mit przyklasztornego warsztatu Georga Schröttera
Sculptors and Woodcarvers Working for the Cistercian Abbey in Krzeszów in the Second Half of the 17th and the early 18th Century. The Myth of Georg Schrötter’s Monastery Workshop
Autorzy:
Kolbiarz, Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23320341.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Krzeszów
Georg Schrötter
rzeźba barokowa
rzeźba barokowa na Śląsku
stolarka artystyczna
sztuka śląska
sztuka monarchii habsburskiej
Baroque sculpture
Baroque sculpture in Silesia
woodcarving
Silesian art
art in the Habsburg Monarchy
Opis:
Realizacje artystyczne powstałe w ramach mecenatu cystersów w Krzeszowie zaliczane są do najważniejszych osiągnięć architektury i plastyki barokowej na Śląsku. Niniejszy artykuł stanowi próbę gruntownej weryfikacji dotychczasowej wiedzy na temat modernizacji wyposażenia i wystroju średniowiecznej świątyni opackiej w Krzeszowie, przeprowadzonej w 2. połowie XVII i na początku XVIII w., oraz namysłu nad praktykami cechowymi rzeźbiarzy i stolarzy pracujących w tym czasie dla cystersów. Na podstawie źródeł archiwalnych i starodruków autor artykułu stwierdził, wbrew dotychczasowym ustaleniom, że rzemieślnicy czynni w Krzeszowie nie pracowali w jednej pracowni kierowanej przez rzeźbiarza Georga Schröttera, ale w osobnych współpracujących ze sobą warsztatach, co może mieć wpływ na kwestie atrybucji oraz datowania aktywności poszczególnych grup artystów. Schrötter był jedynie wykonawcą rzeźby figuralnej, natomiast ołtarze i inne sprzęty wraz z ornamentyką projektowali i realizowali stolarze: Stephan Kose oraz Christoph Hoffmann, który nie rozpoczął współpracy z opactwem krzeszowskim po śmierci Kosego w 1698 r., jak dotychczas sądzono, lecz już w połowie lat 70. XVII w. 
Artistic projects created within the framework of the Cistercian patronage in Krzeszów are among the most important achievements in Baroque architecture and sculpture in Silesia. The current article attempts to thoroughly verify the existing knowledge regarding the modernisation of the furnishings and decoration of the medieval abbey church in Krzeszów, carried out in the second half of the 17th and the early 18th century, and to consider the guild practices of the sculptors and carpenters working for the Cistercians at that time. On the basis of archival sources and early printed materials, the author concluded, contrary to previous findings, that the craftsmen working in Krzeszów were not employed in one workshop under the management of the sculptor Georg Schrötter, but in separate workshops cooperating with each other – a fact that may have an impact on the issues of attribution and dating of the activity of individual groups of artists. Schrötter produced only the figural sculptures, while the altars and other furnishings together with their ornamentation were designed and made by the woodcarvers Stephan Kose and Christoph Hoffmann. In addition, Hoffmann did not start working for the Krzeszów abbey after Kose’s death in 1698, as hitherto thought, but had been employed there since the mid-1670s.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2023, 85, 3; 83-108
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Franz (Franciscus Hieronimus) Thomasberger – morawski rzeźbiarz na Śląsku i w Wielkopolsce w pierwszej połowie XVIII wieku
Franz (Franciscus Hieronymus) Thomasberger, a Moravian Sculptor in Silesia and Greater Poland in the First Half of the 18th Century
Autorzy:
Łyczak, Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/15582218.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
craft guilds
Poznań
sculpture
early modern art
Wschowa
Bernardines
Nysa
cechy rzemieślnicze
rzeźba
sztuka nowożytna
bernardyni
Opis:
W 1934 r. Alfred Brosig opublikował treść kontraktu na wykonanie figur na fasadę kościoła św. Franciszka Serafickiego w Poznaniu zawartego w 1729 r. we Wschowie między bernardynami a „Franciszkiem Domusbergier, snycerzem i kamieniarzem”. Ten zaginiony obecnie dokument był dotąd jedynym świadectwem działalności tego twórcy. Kwerendy źródłowe w polskich i czeskich archiwach pozwoliły ustalić, że Franz (Franciscus Hieronimus) Thomasberger urodził się w Brnie w 1696 r., a jego ojcem był rzeźbiarz Matthias Thomasberger. W 1721 r. osiadł w Nysie, gdzie ożenił się, uzyskał obywatelstwo i tytuł mistrzowski. Pracował tam m.in. nad dekoracją niezachowanej fontanny w ogrodzie rezydencji biskupów wrocławskich. Pod koniec lat 20. Thomasberger przeniósł się do leżącej w Rzeczypospolitej Wschowy: w 1729 r. został obywatelem miasta, a dwa lata później członkiem cechu murarzy i kamieniarzy, zmarł w 1744 r. Na podstawie analizy stylistyczno-porównawczej można mu przypisać kilka figur na terenie Wschowy, głównie w kościele Bernardynów, oraz rzeźbę św. Jana Nepomucena w Kościanie, zapewne pochodzącą z tamtejszej świątyni bernardyńskiej.
In 1934, Alfred Brosig published the contents of a contract for the making of figures for the façade of the church of the Seraphic St Francis in Poznań, concluded in 1729 in Wschowa between the Bernardines and one “Franciszek Domusbergier, woodcarver and stonemason”. This document, now lost, was until recently the only evidence of this artist’s activity. Source queries in Polish and Czech archives have established that Franz (Franciscus Hieronymus) Thomasberger was born in Brno in 1696 and that his father was the sculptor Matthias Thomasberger. In 1721, he settled in Nysa, where he married, soon after obtaining citizenship and the title of a master craftsman. While in Nysa he worked, among others, on the decoration of the fountain (now lost) in the garden of the residence of the bishops of Wrocław. In the late 1720s, he moved to Wschowa, a town located in the Commonwealth of Poland and Lithuania, becoming its citizen in 1729. Two years later he was granted membership in the guild of masons and stonemasons; he died in 1744. Several statues in Wschowa, mainly in the Bernardine church, and a sculpture of St John of Nepomuk in Kościan, originally probably in the local Bernardine monastery, have been attributed to him on the basis of stylistic similarities.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2023, 85, 2; 87-108
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Słowacka sorela. Globalność a lokalność realizmu socjalistycznego
Slovak Sorela. Globality versus Locality of Socialist Realism
Autorzy:
Kal, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/15582266.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
realizm socjalistyczny
sorela
sztuka Słowacji
globalność a lokalność
Socialist Realism
Sorela
Slovak art
globality versus locality
Opis:
Tekst poświęcony jest słowackiemu realizmowi socjalistycznemu, potocznie nazywanemu sorela. Podjęto w nim problematykę relacji między unifikującym kierunkiem narzuconym przez teoretyków ZSRR a lokalną słowacką jego wersją. Postawiono też pytania o status sztuki słowackiej w zmonopolizowanym przez władzę czechosłowackim życiu artystycznym. W artykule omówiono obecność sztuki słowackiej na wystawach ogólnopaństwowych (w tym specyficznych Plastycznych plonów), efekty państwowych zamówień oraz ważne krajowe/słowackie pokazy. Wskazano głównie na odrębności zauważalne w stylistycznych i tematycznych toposach. Najważniejszym idiomem i elementem tożsamości był temat Słowackiego Powstania Narodowego, spełniając zarazem najważniejsze kryteria socrealizmu. Słowacki socrealizm okazuje się on nurtem niejednorodnym, zawiera i nawiązania do wzorów radzieckich (Medvecká, Belan, Čemický), i obrazy niekonwencjonalne, czerpiące bądź z lokalnej tradycji (Benka), bądź modernizmu (Guderna).
The paper is dedicated to Slovak Socialist Realism, colloquially called Sorela. The actual topic is the relations between the unifying tendency imposed by Soviet Union theoreticians and its local Slovak version. Furthermore, the question is asked about the status of Slovak art in the Czechoslovak artistic life monopolized by the regime authorities. In the paper the presence of Slovak art in state-wide exhibitions is discussed (including the peculiar ‘Artistic Harvest’ cycle), and so are the results of state commissions and important national/Slovak shows. Furthermore, the distinctness visible in stylistic and thematic topoi is pointed to. The most important idiom and identity element is found in the topic of the Slovak National Uprising, at the same time complying with the most important criteria of Socialist Realism. Slovak Socialist Realism proves to have been a non-homogenous tendency, containing both references to Soviet models (Medvecká, Belan, Čemický), and unconventional images, drawing either from the local tradition (Benka), or Modernism (Guderna).
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2022, 84, 2; 367-392
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 39

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies