- Tytuł:
-
The Piano Dance Pawła Kwapińskiego: nowe drogi czy synteza muzyki fortepianowej?
New face of piano music — Paweł Kwapiński’s The Piano Dance. Composition technique, ideas and executive problems - Autorzy:
- Łukaszewski, Marcin
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/521974.pdf
- Data publikacji:
- 2018
- Wydawca:
- Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
- Tematy:
-
aleatoryzm,
algorytm,
Kwapiński Paweł,
muzyka fortepianowa,
poliwersyjność,
sonoryzm
aleatoricism,
algorithm,
piano music,
sonority,
variability of many versions - Opis:
-
Artykuł jest poświęcony utworowi The Piano Dance Pawła Kwapińskiego (ur. 1988), absolwenta
kompozycji w gdańskiej Akademii Muzycznej (klasa prof. Andrzeja Dziadka) i UMFC (klasa
prof. Pawła Łukaszewskiego) oraz Podyplomowych Studiów Kompozycji (UMFC) w klasie
prof. Mariana Borkowskiego. Za utwór ten otrzymał specjalne wyróżnienie na konkursie kompozytorskim
w Wiedniu (2014). Dzieło składa się z 11 sekcji, następujących attacca. W niektórych
kompozytor dopuścił możliwość wyboru kolejności mniejszych fragmentów przez wykonawcę.
Utwór ma przebieg jednokierunkowy, lecz w niektórych sekcjach istnieje możliwość poliwersyjnego
wykonania według określonych przez kompozytora sugestii. Dzieło nawiązuje do dwudziestowiecznych
środków techniki kompozytorskiej, takich jak aleatoryzm, sonoryzm, dwunastodźwiękowość
i atonalność, jednakże nie są one traktowane przez kompozytora w sposób dogmatyczny.
Wykorzystuje on ich elementy do wykreowania własnego języka muzycznego. Kompozycja prezentuje
wysoki stopień trudności wykonawczych, inicjuje nowe możliwości brzmienia fortepianu
po okresie postmodernistycznym.
The article discusses the work of Paweł Kwapiński (born 1988), composer, graduate of the Academy of Music in Gdańsk (class of Prof. Andrzej Dziadek) and the Fryderyk Chopin University of Music in Warsaw (class of Prof. Paweł Łukaszewski). He also completed postgraduate composition studies in the class of Prof. Marian Borkowski. He received a special award for this piece at the Composer’s Competition in Vienna (2014). The composition consists of 11 sections, following in the attacca sequence. In some cases, the composer allowed for the performer’s choice of the order of the smaller pieces. The composition is unidirectional, but in some sections there is a possibility of a polyphonic performance as suggested by the composer. The work refers to the twentieth-century means of compositional technique, such as aleatoricism, sonorism, twelve-tone technique and atonality, but they are not approached in a dogmatic way by the composer who uses their elements to create his own musical language. The composition presents a high degree of performance difficulty, initiating new possibilities for the piano sound after the postmodern period. - Źródło:
-
Aspekty Muzyki; 2018, 8; 417-439
2082-6044 - Pojawia się w:
- Aspekty Muzyki
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł