- Tytuł:
-
Winter diet of the long-eared owl Asio otus in various habitats of central and north-eastern Poland
Zimowa dieta uszatki Asio otus w różnych środowiskach środkowej i północno-wschodniej Polski - Autorzy:
-
Lesinski, G.
Romanowski, J.
Budek, S. - Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/2682.pdf
- Data publikacji:
- 2016
- Wydawca:
- Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Wydawnictwo Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
- Opis:
-
Variability of the diet of the long-eared owl was studied in selected areas of central and north-eastern Poland. The sites represented three river valleys, two agricultural landscapes and a forest complex. Analysis of pellets collected in the years 1981-2013 provided data on 3,423 prey individuals. Winter food of this owl in study areas was dominated by species of the genus Microtus (65.3-95.7% of prey) while typically forest rodents (Myodes glareolus, Apodemus flavicollis) constituted only 3.9% of total prey. In river valleys the owls often preyed upon Microtus oeconomus, which was most frequent prey (87.6%) in the Biebrza River valley. Its share in the owl’s diet outside river valleys varied while the dominating prey was Microtus arvalis there. Birds were hunted for rather infrequently, most often in the Vistula River valley. The long-eared owl is strongly associated with open areas and the share of two species dominating in its diet (M. arvalis, M. oeconomus) depends largely on moisture of habitats of these areas.
Zimowa dieta uszatki Asio otus w różnych środowiskach środkowej i północno-wschodniej Polski. Zbadano zmienność diety uszatki na wybranych terenach środkowej i północno-wschodniej Polski. Reprezentowały one trzy doliny dużych rzek, dwa krajobrazy rolnicze oraz kompleks leśny. Analiza wypluwek zebranych w latach 1981-2013 dostarczyła danych na temat 3423 osobników ofiar (Tab. 1). Zimowy pokarm tej sowy na objętych badaniami terenach był zdominowany przez gatunki z rodzaju Microtus (65,3-95,7% ofiar), podczas gdy typowo leśne gryzonie (Myodes glareolus, Apodemus flavicollis) stanowiły łącznie tylko 3,9% ofiar. W dolinach rzecznych stosunkowo często sowy polowały na Microtus oeconomus, który w dolinie Biebrzy był najczęstszą ofiarą (87,6%). Poza dolinami rzecznymi jego udział w diecie uszatki był zróżnicowany, a liczebnie zdecydowanie dominował Microtus arvalis. Apodemus agrarius był łowiony rzadko (średnio 4,3% ofiar). Micromys minutus był stosunkowo częstą ofiarą tylko w Puszczy Kampinoskiej (7,9%). W dolinie Biebrzy, na Suwalszczyźnie i w Puszczy Kampinoskiej w diecie uszatki wystąpił Arvicola amphibius. Ptaki łowione były rzadko, stosunkowo najczęściej w dolinie Wisły. Uszatka wykazuje silny związek z łowiskami zlokalizowanymi na terenach otwartych, które charakteryzują się zmiennością zgrupowań potencjalnych ofiar (zwłaszcza w zależności od ich wilgotności). - Źródło:
-
Annals of Warsaw University of Life Sciences - SGGW. Animal Science; 2016, 55[1]
1898-8830 - Pojawia się w:
- Annals of Warsaw University of Life Sciences - SGGW. Animal Science
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł